حُذَیْفَۃ بن یَمان
حُذَیْفَۃ بن یَمان | |
---|---|
(عربی وچ: حذيفة بن اليمان بن جابر) | |
معلومات شخصیت | |
جم | 6ویں صدی |
وفات | سنہ 656 (55–56 سال) |
عملی زندگی | |
پیشہ | عسکری قائد |
پیشہ ورانہ زبان | عربی |
ترمیم |
حُذَیْفَۃ بن یَمان | |
---|---|
(عربی وچ: حذيفة بن اليمان بن جابر) | |
جم | 6ویں صدی |
وفات | سنہ 656 (55–56 سال) |
عملی زندگی | |
پیشہ | عسکری قائد |
پیشہ ورانہ زبان | عربی |
ترمیم |
حُذَیفۃ بن یمان، رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے صاحب اسرار صحابی تے سب توں پہلے اسلام لیانے والےآں وچوں سن ۔ صدر اسلام دیاں بہت ساریاں جنگاں وچ انہاں نے رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دا ساتھ دتا۔ اوہ امیر المومنین علی کرم اللہ وجہہ الکریم دے خاص اصحاب تے پیروکاراں وچوں سن ۔ بعض روایات وچ انہاں نوں امیر المومنین علی کرم اللہ وجہہ الکریم دے اصحاب دے ارکان اربعہ وچوں قرار دتا گیا اے۔
حذیفہ توں امیر المومنین علی کرم اللہ وجہہ الکریم تے اہل بیت(ع) دی شان وچ مختلف روایات نقل ہوئی اے۔ انہاں نے خلفا دے دور وچ فتوحات منجملہ جنگ نہاوند وچ شرکت کيتی۔
حذیفہ بن الیمان دی کنیت عبد اللہ اے، آپ دی والد دا نام جبل اے، لقب یمان آپ نے 36ھ وچ مدائن وچ وفات پائی۔ عثمان غنی دی شہادت دے چالیس دن بعد[۱] بار بار عمرفاروق پُچھیا کردے سن، اے حذیفہ! تسیں مینوں تاں منافقاں وچوں نئيں پاندے ہو؟ میرے اندر کوئی نفاق تو نئيں؟ فرمایا ہرگز نئيں، مگر تواڈے دسترخوان اُتے چند کھانے ہُندے نيں۔ تحقیق کیتی تو اک انڈے دی زردی سفیدی الگ الگ پکائی گئی سی۔[۲]
کاتب رسول
[سودھو]دربارِ رسالت وچ کتابت دا شرف حاصل کیتا، ابن مسکویہ، ابن سیدالناس عراقی تے انصاری وغیرہ نے اوہدی صراحت فرمائی اے۔ [۳]
حسب و نسب
[سودھو]ابوعبداللہ حُذَیفۃ بن حِسْل یا حُسَیل ملقب بہ یمان[۴] یمن دے قبیلہ عَبْس توں انہاں دا تعلق اے۔[۵]
یمان ظہور اسلام توں پہلے مدینہ چلے گئے تے قبیلہ اوس دے عبدالاشہل نامی طائفہ دے نال ہم پیمان ہو گئے تے رباب بنت کعب نال شادی کيتی۔[۶]
رباب توں انہاں دے حذیفہ دے علاوہ تن تے بیٹے سعد،[۷] صفوان[۸] تے مُدْلج[۹] تے لیلی،[۱۰] سلمہ[۱۱] تے فاطمہ نامی بیٹیاں ہوئیاں۔ [۱۲]
خاندانی حالات
[سودھو]آپ رضی اللہ عنہ دے والد گرامی حضرت یمان مکی سن تے قبیلہ بنی عیس توں تعلق رکھدے سن، جدوں آفتاب اسلام جزیرہ نمائے عرب اُتے ضوفگن ہويا تو یمان بنوعبس دے دس افراد اُتے مشتمل اس وفد دے اک رُکن سن، جس نے بارگاہِ نبوت وچ باریاب ہو کے اپنے اسلام دا اظہار کیتا سی، ایہ واقعہ ہجرت نبوی توں پہلے دا اے، اسی طرح حذیفہ اپنی اصل دے اعتبار توں مکی تے پیدائش وپرورش دے لحاظ توں مدنی سن، انہاں دی پرورش اک مسلم گھرانے وچ ایسے والدین دی آغوش وچ ہوئی سی جو ابتدا ہی وچ اسلام دے ٹھنڈے تے خوش گوار سائے وچ آگئے سن اسی طرح حذیفہ آںحضرت صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دے دیدار توں مشرف ہونے توں قبل ہی دائرہ اسلام وچ داخل ہو چدے سن ۔ رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دی ملاقات دے بے حد مشتاق سن، اسلام لانے دے بعد توں اوہ حضور صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دے حالات وواقعات تے اوصاف دے متعلق لوگاں توں برابر پوچھدے رہے تے انہاں دے دل وچ آتش شوقِ دید تے زیارت ہمیشہ بھڑکی رہندی سی، آخر کار سمندر شوق اُتے سوار اوہ رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دی ملاقات دے لئی مدینہ جا پہنچے تے بارگاہ نبوت وچ حاضر ہُندے ہی دریافت کیتا۔
”اللہ دے رسول صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم! وچ مہاجر ہاں یا انصاری!“
تم چاہو تو مہاجرین وچ شامل ہو جاؤ او رجے چاہو تو انصار وچ شامل ہو جاؤ، تواناں اختیار اے دونے وچوں جو وی پسند ہو اپنالو“ رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم نے فرمایا:
”یا رسول اللہ صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم! وچ انصاری ہوں“۔ حذیفہ بن یمان نے فیصلہ کُن لہجے وچ کہیا، جدوں رسول اللہ صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم ہجرت کردے مدینہ پہنچے تو حذیفہ نے حضورپاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دی محبت اختیار کر لی، اوہ سائے دی طرح رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دے نال لگے رہندے سن، جنگ اُحد وچ حذیفہ تے انہاں دے والد یمان دونے شریک سن، اُتے اختتام جنگ وچ یمان جام شہادت نوش فرما گئے، وقت تیزی توں گزر رہیا سی، حذیفہ رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دے نال ہی رہنے گے۔
صلاحیتاں
[سودھو]رسول کریم صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دا طریقہ ایہ سی کہ اوہ صحابہ کرام رضوان اللہ تعالیٰ علیہم اجمعین دی صلاحیتاں نوں بھانپ کر انہاں دے اندر پوشیدہ تے مخفی صلاحیتاں توں انہاں دے حسب استعداد کم لیا کردے سن رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم نے جدوں اس پہلو توں حذیفہ نوں جانچا تو انہاں دے اندر تن اعلیٰ ترین تے غیر معمولی خوبیاں دا انکشاف ہويا، اک تو غیر معمولی ذہانت، جس توں کم لے کے اوہ مشکل توں مشکل مسائل نوں بہ آسانی حل کر لیا کردے۔ دوسری زود فہمی او رحاضر دماغی، جس دے ذریعے اوہ بہت جلد معاملے دی تہ تک پہنچ جاندے تے تیسری چیز سی راز داری، جس اُتے اوہ سختی توں کاربند سن ۔
اوداں تاں رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم مختلف مواقع اُتے بہت ساریاں اہم تے نازک ذمہ داریاں دی ادائیگی وچ حذیفہ دا تعاون حاصل کردے رہندے سن، لیکن سب توں مشکل تے خطرناک ذمہ داری، جس وچ انہاں دی ذہانت، زود فہمی تے راز داری دا زبردست امتحان سی، اس وقت انہاں دے حوالے کيتی گئی سی جدوں غزوہ خندق دے موقع اُتے دشمن نے ہر طرف توں مسلماناں دا محاصرہ کر رکھیا سی او رمحاصرے دے طول پھڑ جانے دی وجہ توں مسلماناں دی پریشانیاں اپنی انتہاکو پہنچ گئی سن، ایتھے تک کہ اکھاں پتھر ا گئياں تے کلیجے منھ نوں آنے لگے، مسلماناں دی تو ایہ حالت سی۔ لیکن قریش او ران دے حلیف مشرک قبائل دی حالت وی اس سخت گھڑی وچ مسلماناں توں بہتر نئيں سی، انہاں دے قدم ڈگمگا گئے، خدائے تعالی نے انہاں دے اوپر تیز آندھی دا عذاب مسلط کر دتا سی، جس توں انہاں دے خیمے اُلٹ گئے، دیگاں اُوندھی ہو گئياں تے انہاں دے چولہے بجھ گئے، ہويا دے تیز جھکڑاں نے انہاں دے چہراں اُتے کنکریاں دی بوچھاڑ کر دتی او ران دی اکھاں تے ناک نوں گردوغبار توں بھر دتا۔
جنگ دے انہاں نازک تے فیصلہ کُن لمحات وچ جو فریق گھبرا کر صبروثبات دا دامن ہتھوں توں چھڈ دیندا اے، اوہ خائب وخاسر تے ناکم ونا مراد رہندا اے تے اوہ فریق جو ضبط ووتحمل توں کم لیندا اے تے فریق مخالف دے راہ فرار اختیار کرنے دے بعد تک محاذ اُتے ڈٹا رہندا اے، فتح مند او رکامران ہُندا اے تے ایسے لمحات وچ جو جنگ دے انجام اُتے تو فیصلہ کن طور اُتے اثر انداز ہُندے نيں، برتری اسی فریق نوں حاصل ہُندی اے جو فریق ثانی دے حالات توں مکمل طور اُتے آگاہی حاصل کردے اپنے مؤقف دا تعین کردا تے جنگ نوں ترتیب دیندا اے، اس لیے رسول اللہ صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم نوں حضرت حذیفہ دی صلاحیتاں تے انہاں دے تجربات توں کم لینے دی ضرورت محسوس ہوئی تے رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم نے طے کیتا کہ کوئی آخری تے فیصلہ کن قدم اٹھانے توں پہلے انہاں نوں رات دی تاریکی وچ دشمن دے کیمپ وچ بھیج کر دشمن دے حالات نوٹ کیتے جان تاکہ حالات توں آگاہی ہو جائے۔ تن تنہا دشمن دے کیمپ جانا موت دے منھ وچ جانے دے مترادف سی، لیکن جذبہ اطاعت وفرماں برداری دی رہ نمائی وچ حضرت حذیفہ نے اس مہم نوں کس طرح سر انجام دتا اسنوں انہاں نے خود اپنے الفاظ وچ ایويں بیان کیتا:
”اس رات اسيں لوگ صفاں باندھے محاذ اُتے ڈٹے ہوئے سن، ابوسفیان ( جو حالے تک مسلمان نئيں ہوئے سن ) او ران دے ساتھی مشرکین اسيں توں بالائی جانب صف آرا سن تے بنو قریظہ دے یہودی اسيں توں نشیب دی طرف سن ۔ اوہ رات، ظلمت، ٹھنڈک تے ہواواں کیشدت دے لحاظ توں محاصرے دی شدید ترین رات سی، ہوائاں اس طرح گرج رہی سن جداں اوہ کاناں دے پردے پھاڑ ڈالاں گی تے تاریکی دا ایہ عالم سی کہ سانوں اپنے ہتھ نئيں دکھادی دیندے سن، ایسی سخت گھڑی وچ منافقین رسول اللہ صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم توں اپنے اپنے گھر لوٹ جانے دی اجازت مانگنے لگے۔ اوہ کہندے کہ ” ساڈے مکانات دشمن دے سامنے کھلے پڑے ہیں“۔ حالاں کہ دراصل اوہ کھلے ہوئے نہ سن ۔ تو منافقین وچوں جو وی رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم توں جانے دی اجازت منگدا، رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم اسنوں اجازت مرحمت فرما دیندے، ایتھے تک کہ محاذ اُتے صرف تقریباً تن سو آدمی رہ گئے، اس وقت نبی کریم صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم اپنی جگہ توں اُٹھ کھڑے ہوئے تے اک اک کردے اسيں وچوں ہر شخص دے پاس تشریف لائے۔
رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم میری طرف وی آئے، اس وقت ٹھنڈک توں بچاؤ دے لیے میرے پاس اپنی اہلیہ دی اک ہلکی سی چادر سی، جو میرے گھٹناں تک وی نئيں پہنچدی سی، حضور اکرم صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم میرے قریب آئے، وچ زمین اُتے گھٹناں دے بل بیٹھا ہويا سی، رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم نے پُچھیا ”کون اے ؟“ ”حذیفہ“ ميں نے جواب دتا۔
”حذیفہ؟“ میں فاقے تے سردی دی شدت دے مارے زمین دی طرف سمٹ گیا تے بولیا”ہاں اے اللہ دے رسول! میں حذیفہ ہاں، حذیفہ بن یمان“۔ رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم میرے ہور قریب آگئے تے سرگوشی دے انداز وچ فرمایا:” تساں چپکے توں دشمن دے کیمپ وچ جاؤ تے اس دے حالات معلوم کردے مینوں آگاہ کرو۔“ حکم سن کر انتہائی خوف تے سخت ٹھنڈک دے باوجود ميں نے موت دی وادی دی طرف قدم اُٹھا دتے تے آپ دی زبان مبارک توں میرے لئی دعا دے الفاظ نکلے۔
”اللھم احفظہ من بین یدیہ، ومن خلفہ، وعن یمینہ، وعن شمالہ، وعن فوقہ وتحتہ“․
”خدایا اوہدی حفاظت فرما، اس دے سامنے توں، اس دے پِچھے توں، اس دے سجے توں، اس دے کبھے توں، اس دے اوپر توں او راس دے نیچے توں ۔“ رسول اللہ صلی اللہ وآلہ علیہ وسلم دی دعا دے ایہ الفاظ حالے ختم وی نئيں ہونے پائے سن کہ اللہ تعالیٰ نے میرے دل توں خوف تے میرے جسم توں ٹھنڈک دے اثرات نوں زائل کر دتا، جدوں وچ جانے دے لیے مڑا تو رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم نے مینوں پکاریا او رفرمایا” حذیفہ! دیکھو انہاں دے کیمپ وچ پہنچ کر کوئی اقدام مت کرنا۔“ ميں نے کہیا بہت اچھا او رخاموشی دے نال تاریکی دے پردے وچ چلدا ہويا مشرکین دے لشکر وچ پہنچ گیا او ران دے درمیان وچ اس طرح مکمل مل گیا گویا انہی دا وچ اک فرد ہاں، میرے پہنچنے دے کچھ ہی دیر بعد ابو سفیان انہاں دے درمیان وچ تقریر کرنے دے لیے کھڑا ہويا۔ اس نے کہیا ” قریش دے لوگو! میں تساں توں اک گل کہنا چاہندا ہاں، مگر مینوں اس گل دا اندیشہ اے کہ کدرے ایہ گل محمد صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم تک نہ پہنچ جائے۔ اس لیے تساں وچوں ہر شخص اپنے بغل والے نوں اچھی طرح توں دیکھ لے۔“
حذیفہ فرماندے نيں کہ ميں نے اپنے پہلو وچ بیٹھے آدمی دا ہتھ پھڑیا او راس توں پُچھیا کہ ”تم کون ہو؟“ اس نے کہیا فلاں بن فلاں تے پھر ابوسفیان نے تقریر دا سلسلہ آگے ودھایا۔”قریش دے لوگو! ہن تواڈے لیے ہور ایتھے ٹھہرنے دی کوئی گنجائش نئيں رہ گئی، تساں دیکھ ہی رہے ہو کہ ساڈے جانور ہلاک ہو رہے نيں، بنو قریظہ دے یہودی اسيں توں کنارہ کش ہو چدے نيں تے تندوتیز ہواواں دے ہتھوں جنہاں اُتے یشانیاں تے مصیبتاں کاسامنا سانوں کرنا پڑ رہیا اے، انہاں دا وی مشاہدہ تساں کر رہے ہوئے۔ اس لیے ہن بہتر ایہی اے کہ سب ایتھے توں کُوچ کر چلو۔ وچ خود وی واپس جا رہیا ہوں“۔ ایہ کہہ کر اوہ اپنے اُونٹ دے پاس آیا، اس دے گھٹنے توں بندھی ہوئی رسی کھولی تے اس اُتے سوار ہو گیا پھر اسنوں اک کوڑا رسید کر دتا، اُونٹ اُچھل کر کھڑا ہو گیا او راپنے سوا ر نوں لے کے روانہ ہو گیا۔
جے رسول اللہ صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم نے واپسی توں پہلے مینوں کسی اقدام توں روک نہ دتا ہُندا تو اس وقت تیرمارکر ابو سفیان نوں قتل کر ڈالنا میرے لیے بہت آسان سی ۔ اس دے بعد جدوں وچ نبی کریم صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دے پاس آیا، خدمت وچ حاضر ہويا تو دیکھیا کہ رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم ازواج مطہرات وچوں کسی دی چادر اوڑھے نماز وچ مشغول سن ۔ رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم نے مینوں دیکھیا تو اپنے قریب بلیایا، وچ جاکر رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دے قدماں وچ بیٹھ گیا تے رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم نے اپنی چادر دا اک کنارہ مجھ اُتے ڈال دتا، ميں نے دشمن دے کیمپ دی پوری رپورٹ خدمت اقدس وچ پیش کر دتی، جسنوں سن کر رسول اللہ صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم بہت خوش ہوئے، اس اُتے اللہ دی تعریف دی تے اس دا شکرادا کیتا۔“
راز دارِ رسول
[سودھو]مدینے وچ رسول اللہ صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم تے مسلماناں دے سامنے سب توں مشکل او ران دے لیے سب توں زیادہ پریشان کن مسئلہ ایہ سی کہ یہودیاں او ران دے اسيں خیال وہم مشرب مشرکین وچ منافقین دا اک گروہ موجود سی، جو اپنی گھناؤنی سازشاں او رمکروہ ریشہ دوانیاں دے ذریعہ نبی کریم صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم تے مسلماناں دی راہ وچ طرح طرح دی مشکلات کھڑی کردا رہتاسی، اس لیے رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم نے حضرت حذیفہ نوں انہاں تمام منافقاں دے ناماں توں آگاہ کر دتا سی تے ایہ اک راز سی جس توں حضرت حذیفہ دے سوا کسی دوسرے نوں مطلع نئيں کیتا گیا سی تے ایہ خدمت انہاں دے سپرد دی سی کہ اوہ انہاں منافقین دی سرگرمیاں او ران دی حرکات وسکنات اُتے برابر نظر رکھن او ران دی طرف توں پیش آنے والے خطرات دا سدباب تے تدارک کرن۔ اسی وجہ توں حضرت حذیفہ ”راز داررسول اللہ صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم “دے لقب توں مشہور ہو گئے۔ حذیفہ بن یمان زندگی بھر منافقین توں متعلق رسول اکرم صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دے رازاں دے امین رہے۔ خلفائے راشدین منافقاں دے متعلق ہمیشہ انہاں دی طرف رجوع کردے رہے، عمر بن خطاب دا تو ایہ حال سی کہ جدوں وی کسی مسلمان دا انتقال ہُندا تو اوہ لوگاں توں دریافت فرماندے کہ حذیفہ اوہدی نماز جنازہ وچ شریک نيں؟ جے جواب اثبات وچ ہُندا تو اوہ وی شریک جنازہ ہو جاندے، بصورت ہور انہاں نوں اس دے مومن مخلص ہونے وچ شک ہو جاندا تے نماز جنازہ نہ پڑھدے۔
اللہ جل شانہ نے تمام صحابہ نوں انفرادی خصوصیات وبے شمار صلاحیتاں توں نوازیا سی، اج ساڈی زندگیاں وچ بے چینی دی وڈی وجہ ایہی اے کہ اسيں نے انہاں ہستیاں دے حالات وواقعات نوں نئيں پڑھا، جو ہمہ وقت رسول پاک صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دے قول وفعل نوں اسيں تک پہنچانے والے نيں، [۱۳]
حذیفہ بن الیمان آرمینیا دے محاذ اُتے جہاد وچ مصروف سن ۔ اوتھے انہاں نے دیکھیا کہ لوگاں وچ قرآن کریم دی قراء تاں وچ اختلاف ہو رہیا اے۔ چنانچہ مدینہ طیبہ واپس آندے ہی انہاں نے سب توں پہلا کم ایہ کیتا کہ اوہ امیرالمؤمنین حضرت عثمانؓ دے پاس آئے تے خدمت وچ حاضر ہوکے پوری صورت حال توں آگاہ کیتا۔ انہاں نے خلیفہ توں کہیا کہ قبل اس دے کہ ایہ امت کتاب اللہ دے بارے وچ یہود و نصاریٰ دی طرح اختلاف دا شکار ہوجائے آپ اس اختلاف دا علاج فرما لاں۔ انہاں نے ہور کہیا کہ وچ آرمینیا دے محاذ اُتے جہاد وچ مصروف سی کہ ميں نے دیکھیا کہ شام دے رہنے والے لوگ اُبی بن کعبؓ دی قرأت وچ پڑھدے نيں جواہل عراق نے نئيں سنی سی۔ اس بنا اُتے اوہ اک دوسرے نوں کافر قرار دے رہے نيں اس سلسلے وچ علامہ بدر الدین عینی لکھدے نيں:
إن حذیفة قدم من غزوة فلم یدخل في بیتہ حتی أتی عثمان رضی اللہ عنہ فقال یا أمیرالمؤمنین أدرک الناس قال وما ذاك قال غزوت أرمینیة فإذا أھل الشام یقرءون بقراءة أبي ابن کعب رضی اللہ عنہ فیأتون بمالم یسمع أھل العراق وإذا أھل العراق یقرءون بقراءة عبد اللہ ابن مسعود فیأتون بمالم یسمعہ أھل الشان فیکفر بعضھم بعضاً
حذیفہ دی اک غزوہ توں واپسی ہوئی تو واپسی اُتے اوہ اپنے گھر وچ داخل نئيں ہوئے تاآنکہ حضرت عثمانؓ دی خدمت وچ حاضر ہوئے تے عرض کیتا اے امیرالمؤمنین! لوگاں دی خبر لیجئے۔ انہاں نے پُچھیا کیتا گل اے ؟ کہیا میں لڑائی دے سلسلے وچ آرمینیا گیا ہويا سی اوتھے پہنچیا تو معلوم ہويا کہ اہل شام ابی بن کعب دی قرات وچ پڑھدے نيں جسنوں اہل عراق نے نئيں سنیا ہويا سی تے اہل عراق عبد اللہ بن مسعودؓ دی قرات وچ پڑھدے نيں جسنوں اہل شام نے نئيں سنیا اس اختلاف دی وجہ توں اوہ اک دوسرے نوں کافر قرار دے رہے نيں۔ حذیفہ بن الیمانؓ دا واقعہ بخاری شریف وچ اے جس دا ترجمہ ایہ اے:
حذیفہ بن الیمانؓ حضرت عثمانؓ دے پاس آذربائیجان دے معردے دے بعد حاضر ہوئے تے انہاں نوں قرآت قرآن وچ باہمی اختلاف نے بہت پریشان کیتا سی ۔ حذیفہ نے حضرت عثمانؓ توں کہیا اے امیرالمؤمنین! اُمت دی خبر لیجئے قبل اس دے کہ اوہ اپنی کتاب وچ یہود و نصاریٰ دی طرح اختلاف کرنے لگاں۔ اس اُتے حضرت عثمانؓ نے حضرت حفصہؓ دے پاس پیغام بھیجیا کہ آپ ساڈے پاس قرآن مجید دے نوشتے تے صحیفے بھیج داں، اسيں انہاں نوں نقل کر لین گے تے اک مصحف دی شکل وچ جمع کر لین گے پھر انہاں نوں آپ دی طرف لوٹا دین گے۔ حضرت حفصہؓ نے اوہ صحیفے حضرت عثمانؓ دے پاس بھیج دتے۔ حضرت عثمان نے حضرت زید بن ثابتؓ، عبد اللہ بن زبیرؓ، سعد بن العاصؓ تے عبد الرحمٰن بن حارث بن ہشام نوں متعین فرمایا کہ اوہ انہاں صحائف نوں اک مصحف وچ نقل کرن۔ انہاں لوگاں نے ایسا ہی کیتا تے حضرت عثمانؓ نے جماعت قریش دے تیناں کاتباں نوں فرمایا کہ جدوں تساں تے زید بن ثابتؓ وچ قرآن کریم دی کسی آیت دے لکھنے وچ اختلاف ہو تو پھر اسنوں لغت قریش وچ لکھنا کیونکہ قرآن مجید لغت قریش وچ نازل ہويا اے۔ چنانچہ انہاں حضرات نے اسی اُتے عمل کیتا۔ ایتھے تک کہ جدوں ایہ حضرات انہاں صحائف کونقل کرچدے تو حضرت عثمانؓ نے انہاں اصل صحائف نوں حضرت حفصہؓ دے پاس واپس لوٹا دتا تے ہر علاقے وچ اک اک نقل شدہ مصحف ارسال کر دتا تے ایہ حکم صادر فرمایا کہ انہاں دے علاوہ جو مجموعے تے صحیفے لوگاں دے پاس لکھے ہوئے موجود ہاں انہاں نوں جلا دتا جائے۔
حضرت عثمانؓ وی شاید خود اس خطرے توں آگاہ سن ۔ انہاں نوں اس گل کيتی اطلاع ملی سی کہ خود مدینہ طیبہ دے اندر ایسے واقعات پیش آئے کہ جدوں مختلف صحابہ کرام دے شاگرد اکٹھے ہوئے تو اختلاف دی سی اک کیفیت پیدا ہو رہی سی۔ ' جدوں حذیفہ نے وی اسی قسم کی اطلاع دی تو آپ نے فوراً اقدام کرنے دا فیصلہ کیتا۔ اسی وقت عثمان نے جلیل القدر صحابہ نوں جمع کیتا تے انہاں توں اس سلسلے وچ مشورہ کیتا تے فرمایا کہ مینوں اطلاع ملی اے کہ بعض لوگ اس قسم دی گلاں کردے نيں کہ میری قرات تواڈی قرات توں بہتر اے تے ایہ گل کفر تک پہنچ سکی اے۔ لہٰذا آپ لوگاں دی کیتا رائے اے ؟ صحابہ کرامؓ نے حضرت عثمانؓ توں ایہی پُچھیا کہ آپ نے کیتا سوچا اے ؟ حضرت عثمانؓ نے فرمایا کہ میرے رائے ایہ اے کہ اسيں تمام لوگاں نوں اک یقینی مصحف اُتے جمع کر داں تاکہ کوئی اختلاف تے افتراق باقی نہ رہے۔ صحابہ نے اس رائے نوں پسند کیتا تے حضرت عثمان دی رائے دی تائید دی چنانچہ حضرت عثمانؓ نے اسی وقت لوگاں نوں جمع کیتا تے خطبہ ارشاد فرمایا:
أنتم عندي تختلفون فیہ و تلحنون، فمن ذاتی عن من أھل الأمصار أشد فیہ اختلافاً وأشد لحمنا، اجتمعوا بأصحاب محمدصلی اللہ علیہ وآلہ وسلم فاکتبوا الناس إماماً
تم لوگ مدینہ وچ میرے قریب رہندے ہوئے قرآن کریم دی قراتاں دے بارے وچ اک دوسرے دی تکذیب تے اک دوسرے توں اختلاف کردے ہوئے۔ اس توں ایہ ظاہر اے کہ جو لوگ میرے توں دور نيں اوہ تو تے زیادہ تکذیب تے اختلاف کردے ہون گے۔ لہٰذا تساں لوگ مل کر اک نسخہ ایسا تیار کرو جو سب دے لیے واجب الاقتداء ہوئے۔
حذیفہ رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے دور وچ
[سودھو]- حذیفہ سب توں پہلے اسلام لیانے والےآں وچوں سن،[۱۴] تے رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے بعد مدینہ دی طرف ہجرت کيتی۔ اوہ اک طرف توں مہاجرین وچوں سن تے اک طرف توں چونکہ مدینہ دے اک قبیلہ دے نال اسيں پیمان ہونے دی وجہ توں انصار وچ وی شامل ہُندے سن ۔ رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم نے حذیفہ نوں اس بارے وچ اختیار دتا تو اس نے انصار ہونے نوں انتخاب کیتا[۱۵] تے رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم نے وی اوہدی تأیید فرمائی[۱۶] اس دے بعد اخوت وچ مہاجرین وچوں عمار نوں انہاں دا بھائی بنا دتا۔[۱۷]
- حذیفہ جنگ بدر؛[۱۸] وچ شرکت نئيں دی لیکن جنگ احد وچ اپنے والد دے نال انہاں نے وی شرکت کيتی تے مسلماناں نے غلطی توں انہاں دے والد نوں قتل کر ڈالا۔[۱۹] حذیفہ نے اپنے والد دے قاتلاں دی مغفرت دے لئی دعا کيتی تے چونکہ انہاں دے والد دا دیہ رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم نے بیت المال توں ادا کیتا تو حذیفہ نے انہاں نوں معاف کر دتا۔[۲۰]
- حذیفہ نوں جنگ خندق وچ رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دی طرف توں دشمن دے کمپ توں مخبری کرنے دی ذمہ داری سونپ دی سی جسنوں انہاں نے نہایت کامیابی دے نال انجام دتا.[۲۱] انہاں نے رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے دوسرے غزوات وچ وی رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دا ساتھ دتا۔[۲۲]
- رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم نوں انہاں اُتے اعتماد سی اسی لئے مستقبل دی بہت ساری خبراں تے آئندہ رونما ہونے والے بہت سارے واقعات تے فنتاں توں انہاں نوں آگاہ فرمایا تے بہت سارے مناققاں دی باطنی حالت توں وی انہاں نوں با خبر کراندے ہوئے بعض منافقین دی نشاندی فرمائی سی۔[۲۳] خاص کر رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم نے تبوک توں واپسی اُتے انہاں دے مرکب نوں بھگانے والے اک اک منافقین دا نام انہاں نوں دسیا۔ [۲۴] اسی بنا اُتے سیرہ نگاراں نے انہاں نوں رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے صاحب اسرار دے عنوان توں یاد کیتا اے۔[۲۵] رسول اکرم(ص) نے حذیفہ تے حضرت علی(ع) دے بارے وچ فرمایا: "یہ تمام لوگاں توں زیادہ منافقین نوں پہچاندے نيں۔" [۲۶]
- حذیفہ توں بہت سارے لوگاں نے حدیث نقل کيتی اے۔[۲۷] اوہ پرہیزکاری، دنیاگریزی تے ثروتاندوزی توں دوری اختیار کرنے وچ معروف سن ۔[۲۸]
حذیفہ خلفائے ثلاثہ دے دور وچ
[سودھو]عمر بن خطاب نے حذیفہ نوں جنگ نہاوند وچ اسلامی فوج دے سپہ سالار دا جانشین بنایا تے نعمان بن مقرن دے مارے جانے دے بعد حذیفہ نے سپاہ اسلام دی کمانڈ سنبھال لی تے نہاوند نوں فتح کیتا۔[۲۹] انہاں نے نہاوند نوں فتح کرنے دے بعد ایران دے بعض دوسرے شہراں نوں وی فتح کیتا۔[۳۰]
حذیفہ عمر دے دور خلافت وچ مدائن دی گورنری اُتے وی منصوب ہوئے۔[۳۱]
قرآنی نسخیاں نوں یکساں کرنے دی تجویز
[سودھو]حذیفہ نے عثمان دے دور خلافت وچ ابوذر دی تشییع وچ شرکت کيتی [۳۲] تے ایہ حذیفہ ہی سن جنہاں نے قرآنی نسخاں وچ اختلاف نوں دیکھدے ہوئے قرآنی نسخاں نوں یکساں بنانے تے اک ہی نسخہ نوں تمام اسلامی مملکت وچ رائج کرنے دی تجویز پیش دی سی۔[۳۳]
حذیفہ امیر المومنین علی کرم اللہ وجہہ الکریم دے دور وچ
[سودھو]امیر المومنین علی کرم اللہ وجہہ الکریم دے اصحاب وچ انہاں نوں نمایاں مقام حاصل سی تے انہاں نوں آپ دے اصحاب دے ارکان اربعہ وچوں اک رکن دی حیثیت حاصل سی۔ [۳۴] کشی[۳۵] نے اک روایت وچ حذیفہ نوں انہاں ست افراد وچوں اک قرار دتا اے جنہاں دے سبب خدا لوگاں اُتے اپنی رحمتاں نوں نازل کردا اے ایہ اوہی لوگ نيں جنہاں نے حضرت فاطمہ زہرا سلام اللہ علیہا دی نماز جنازہ وچ شرکت کيتی تے انہاں نوں سپرد خاک کیتا۔
جدوں امیر المومنین علی کرم اللہ وجہہ الکریم جنگ جمل وچ شرکت کرنے دے لئی ذوقار نامی جگہ اُتے پہنچے تو حذیفہ نے ساتھیاں توں کہیا: خود نوں امیر المومنین علی کرم اللہ وجہہ الکریم تے سیدالمرسلین صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے وصی برحق دی خدمت وچ پہنچائیاں کیونکہ حق انہاں دی حمایت کرنے وچ اے۔[۳۶]
ان توں امیر المومنین علی کرم اللہ وجہہ الکریم [۳۷] وتے اہل بیت رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم[۳۸] دی شان تے منزلت وچ احادیث نقل ہوئیاں نيں.
حذیفہ نے رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم توں منقول اک حدیث وچ آپ دے بعد آنے والے بارہ اماماں یعنی ائمہ معصومین دی تصریح دی اے۔ [۳۹]
مسعودی[۴۰] نے جنگ صفّین وچ حذیفہ دی دو بیٹےآں صفوان تے سعد دے نال امیر المومنین علی کرم اللہ وجہہ الکریم دی حمایت کرنے دی طرف اشارہ کردے ہوئے انہاں نوں اس جنگ دے شہداء وچ شمار کیتا اے۔ لیکن طبری،[۴۱] دے مطابق انہاں دے بیٹے سعد قیام توابین دے وقت تک زندہ سن تے سلیمانبن صُرَد خزاعی نے اک خط دے ذریعے انہاں توں مدد طلب دی تے سعد نے وی اپنی آمادگی دا اظہار کیتا سی ۔
حذیفہ سنہ ۳۶[۴۲] یا ۳۷[۴۳] نوں مدائن وچ وفات پائی۔ حذیفہ دے نواسنوں تیسری صدی ہجری قمری تک مدائن وچ مقیم سن ۔[۴۴]
انہاں دے جنازے دا سالم کشف ہونا
[سودھو]ہادی الجبوری سلمان فارسی دے مقبرے دے متولی نے اپنے اک انٹرویو وچ کہیا: "حذیفہ شروع وچ سلمان فارسی دی قبر توں دو کیلومیٹر دے فاصلے وچ دریائے دجلہ دے کنارے مدفون سن ۔ سنہ ۱۹۳۱ عیسوی وچ دریائے دجلہ دا پانی انہاں دی قبر تک پہنچ گیا اسی بنا اُتے آیت اللہ سید ابوالحسن اصفہانی نے حکم دتا کہ انہاں دے جسد نوں کسی امن جگہ منتقل کیتا جائے۔ جدوں قبر کھودتی گئی تو دیکھیا کہ انہاں دا جسد تیرہ صدیاں گزرنے دے بعد وی بالکل صحیح و سالم سی ۔" [۴۵]
حوالے
[سودھو]- ↑ مرقات المفاتیح
- ↑ مرآۃ المناجیح شرح مشکوۃ المصابیح مفتی احمد یار خان نعیمی جلد8صفحہ 448نعیمی کتب خانہ گجرات
- ↑ تجارب الامم 1/291، عیون الاثر 2/316، شرح الفیہ عراقی 246
- ↑ ابن حجر عسقلاني، الإصابۃ، ج۶، ص۵۴۲
- ↑ ابنسعد، طبقات، ج ۷، ص۳۱۷، ج ۸، ص۳۲۰؛ ابناثیر، اسدالغابۃ فی معرفۃ الصحابۃ، ج ۱، ص۳۹۰
- ↑ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۷، ص۳۱۷؛ ابناثیر، اسدالغابۃ فی معرفۃ الصحابۃ، ج ۱، ص۳۹۰.
- ↑ ابنسعد، الطبقات الکبری، ج ۶، ص۲۱۵
- ↑ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۷، ص۳۱۷
- ↑ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۸، ص۳۴۲
- ↑ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۳، ص۴۴۱
- ↑ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۶، ص۲۱۵
- ↑ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۸، ص۳۲۰.
- ↑ صورٌ من حیاة الصحابہ، ص:254
- ↑ رجوع کنید بہ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۳، ص۲۵۰
- ↑ ابنقتیبہ،المعارف، ص۲۶۳؛ ابنحجر عسقلانی، الاصابۃ فی تمییز الصحابۃ، ج ۲، ص۴۰
- ↑ ابنقتیبہ، المعارف، ص۲۶۳.
- ↑ ابنہشام، السیرۃالنبویۃ، ج ۱، ص۳۵۵؛ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۳، ص۲۵۰.
- ↑ ابناثیر، اسدالغابۃ فی معرفۃ الصحابۃ، ج ۱، ص۳۹۱؛ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۷، ص۳۱۷
- ↑ واقدی، مغازی، ج ۱، ص۳۰۱؛ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۲، ص۴۳
- ↑ واقدی، مغازی، ج ۱، ص۲۳۳ـ۲۳۴.
- ↑ واقدی، مغازی، ج ۲، ص۴۸۸ـ۴۹۱؛ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۲، ص۶۹
- ↑ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۶، ص۱۵.
- ↑ رجوع کنید بہ مروزی، کتابالفتن، ص۱۴؛ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۲، ص۳۴۶
- ↑ واقدی، ج ۳، ص۱۰۴۲ـ ۱۰۴۴؛ قطب راوندی، الخرائج و الجرائح ج ۲، ص۵۰۴ـ۵۰۵.
- ↑ ابنعبدالبرّ، الاستیعاب فی معرفۃ الاصحاب، قسم ۱، ص۳۳۵؛ ابناثیر، ج ۱، ص۳۹۱ اسدالغابۃ فی معرفۃ الصحابۃ، ۱۲۸۰ـ۱۲۸۶؛ ابنحجر عسقلانی، ہمان جاہا
- ↑ طبرسی، الاحتجاج، ج ۱، ص۱۲۷
- ↑ مزّی، تہذیب الکمال فی اسماء الرجال، ج ۵، ص۴۹۷ـ۴۹۹
- ↑ ابونعیم اصفہانی، حیلۃالاولیاء و طبقاتالأصفیاء، ج ۱، ص۲۷۰ـ۲۸۳؛ ابنجوزی،کتاب صفۃ الصفوۃ، ج ۱، ص۲۴۹ـ۲۵۱.
- ↑ مقدسی، ج ۵، ص۱۸۱؛ ابناثیر، اسدالغابۃ فی معرفۃ الصحابۃ، ہمانجا.
- ↑ ابناثیر، اسدالغابۃ فی معرفۃ الصحابۃ، ج ۱، ص۳۹۱.
- ↑ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۷، ص۳۱۷.
- ↑ یعقوبی،تاریخ، ج ۲، ص۱۷۳
- ↑ رجوع کنید بہ ابنشبّہ نمیری، تاریخالمدینۃالمنورۃ، ج ۳، ص۹۹۲؛ ابنندیم، ص۲۷.
- ↑ طوسی، رجال الطوسی، ص۶۰
- ↑ اختیار معرفۃالرجال،ص ۶ـ۷
- ↑ ابنابیالحدید، شرح نہجالبلاغۃ، ج ۲، ص۱۸۸.
- ↑ رجوع کنید بہ مفید، ج ۱، ص۹۱
- ↑ اربلی، کشفالغمۃفیمعرفۃالائمۃ،ج ۲، ص۹۵، ۲۱۹
- ↑ خزاز رازی، کفایۃ الاثر فی النص علیالائمۃ الاثنیعشر، ص۱۳۶.
- ↑ مروج الذہب ج ۳، ص۱۳۱
- ↑ تاریخ طبری،ج ۵، ص۵۵۵
- ↑ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۷، ص۳۱۷
- ↑ ابنبابویہ، الامالی، ص۴۹۰؛ فتال نیشابوری، ج ۲، ص۲۸۶
- ↑ ابنسعد،الطبقات الکبری، ج ۷، ص۳۱۷.
- ↑ سلمان فارسی دے مقبرے دے متولی دا انٹرویو
منابع
[سودھو]- ابنابیالحدید، شرح نہجالبلاغۃ، چاپ محمد ابوالفضل ابراہیم، قاہرہ ۱۳۸۵ـ ۱۳۸۷/ ۱۹۶۵ـ۱۹۶۷، چاپ افست بیروت، بیتا.
- ابناثیر، اسدالغابۃ فی معرفۃ الصحابۃ، قاہرہ ۱۲۸۰ـ۱۲۸۶، چاپ افست بیروت بیتا.
- ابناثیر، اللباب فی تہذیب الانساب، بیروت ۱۴۱۴ /۱۹۹۴.
- ابنبابویہ، الامالی، قم ۱۴۱۷.
- ابنجوزی، کتاب صفۃ الصفوۃ، حیدرآباد، دکن ۱۳۵۵ ـ ۱۳۵۶.
- ابنحجر عسقلانی، الاصابۃ فی تمییز الصحابۃ، چاپ عادل احمد عبدالموجود و علیمحمد معوض، بیروت ۱۴۱۵/ ۱۹۹۵.
- ابنسعد، الطبقات الکبری، (بیروت)، ۱۹۶۸-۱۹۷۷.
- ابنشبّہ نمیری، کتاب تاریخالمدینۃالمنورۃ : اخبارالمدینۃ النبویۃ، چاپ فہیم محمد شلتوت، (جدّہ) ۱۳۹۹/۱۹۷۹، چاپ افست قم ۱۳۶۸ش.
- ابنعبدالبرّ، الاستیعاب فی معرفۃ الاصحاب، چاپ علیمحمد بجاوی، قاہرہ (۱۳۸۰/ ۱۹۶۰).
- ابن قتیبہ، المعارف، چاپ ثروت عکاشہ، قاہرہ ۱۹۶۰.
- ابن ندیم (تہران).
- ابنہشام، السیرۃالنبویۃ، چاپ سہیل زکار، بیروت ۱۴۱۲/۱۹۹۲.
- ابونعیم اصفہانی، حیلۃالاولیاء و طبقاتالأصفیاء، چاپ محمدامین خانجی، بیروت ۱۳۸۷/۱۹۶۷.
- علیبن عیسیاِربلی، کشفالغمۃفیمعرفۃالائمۃ، بیروت ۱۴۰۵/ ۱۹۸۵.
- علیبن محمد خزاز رازی، کفایۃ الاثر فی النص علیالائمۃ الاثنیعشر، چاپ عبداللطیف حسینی کوہ کمری خوئی، قم ۱۴۰۱.
- احمدبن علی طبرسی، الاحتجاج، چاپ محمدباقر موسویخرسان، بیروت ۱۴۰۱/۱۹۸۱.
- طبری، تاریخ (بیروت).
- محمدبنحسن طوسی، رجال الطوسی، چاپ جواد قیومی اصفہانی، قم ۱۴۱۵.
- محمدبن حسن فتال نیشابوری، روضۃ الواعظین، نجف ۱۳۸۶/۱۹۶۶، چاپ افست قم ۱۳۶۸ش.
- سعیدبن ہبۃاللّہ قطب راوندی، الخرائج و الجرائح، قم ۱۴۰۹.
- محمدبن عمر کشی، اختیار معرفۃالرجال، (تلخیص) محمدبنحسن طوسی، چاپ حسن مصطفوی، مشہد ۱۳۴۸ش.
- نعیمبن حماد مروزی، کتابالفتن، چاپ سہیلزکار، (بیروت) ۱۴۱۴/۱۹۹۳.
- یوسف بن عبدالرحمان مزّی، تہذیب الکمال فی اسماء الرجال، چاپ بشار عواد معروف، بیروت ۱۴۲۲/۲۰۰۲.
- مسعودی، مروج الذہب (پاریس).
- محمدبن محمد مفید، الارشاد فی معرفۃ حجج اللہ علی العباد، قم:دار المفید، بیتا.
- مطہربن طاہر مقدسی، کتابالبدء و التاریخ، چاپ کلمان ہوار، پاریس ۱۸۹۹ـ۱۹۱۹، چاپ افست تہران ۱۹۶۲.
- محمدبن عمر واقدی، کتاب المغازی، چاپ مارسدن جونز، لندن ۱۹۶۶.
- یعقوبی، تاریخ.
|
|
|