حضرت امام مہدی
امام مہدی عجل اللہ تعالی فرجہ الشریف | |
---|---|
مسجد جمکران قم | |
منصب | بارہويں امام |
ناں | محمد بن حسن |
کنیت | ابو القاسم، ابا صالح |
القاب | مہدی، بقیۃ اللہ، قائم آل محمد، صاحب الزمان |
جائے ولادت | سامراء |
مدت امامت | حالے جاری اے |
والد ماجد | امام حسن عسکری ؑ |
والدہ ماجدہ | نرجس خاتون |
عمر | بقید حیات |
ائمہ معصومینؑ
امام علیؑ • امام حسنؑ • امام حسینؑ • امام سجادؑ • امام محمد باقرؑ • امام صادقؑ • امام موسی کاظمؑ • امام رضاؑ • امام محمد تقیؑ • امام علی نقیؑ • امام حسن عسکریؑ • امام مہدیؑ |
محمد بن حسن (ولادت 255 ھ)، امام مہدی، امام زمانہ تے حجت بن الحسن دے ناں توں مشہور، شیعہ اثنا عشریہ دے بارہويں امام نيں۔ شیعہ کتاباں دے مطابق، آپؑ دی ولادت خفیہ رکھی گئی سی تے امام حسن عسکریؑ دے کچھ خاص اصحاب دے سوا، کسی نوں آپؑ دا دیدار نصیب نئيں ہويا۔ امامیہ دے عقیدہ دے مطابق امام مہدیؑ ہی آخر الزمان دے نجات دہندہ نيں؛ جو طویل عمر دے مالک ہون گے تے اپنی زندگی دا اک طویل عرصہ غیبت وچ گزارن گے۔ آپؑ آخرکار اللہ دے ارادے توں ظہور کرن گے تے دنیا اُتے عدل و انصاف اُتے مبنی حکومت قائم کرن گے۔
بعض شیعہ امام حسن عسکری ؑ دی شہادت دے بعد مختصر عرصے وچ شک و تردید دا شکار ہوئے لیکن امام زمانہ دی توقیعات ـ جو عام طور اُتے شیعیان اہل بیت دے ناں لکھیاں جاندیاں سن تے خاص نائبین دے ذریعے لوکاں تک پہنچدی سن ـ مکتب تشیع دے استحکام دا سبب قرار پائیاں۔ امام حسن عسکریؑ دی شہادت دے بعد غیبت صغری دے دوران نواب اربعہ دے وسیلہ توں آپؑ دا رابطہ اپنے مننے والےآں دے نال قائم سی ۔ لیکن سنہ 329 ھ وچ جدوں غیبت کبری دا آغاز ہويا تاں آپؑ دے نال براہ راست رابطہ وی منقطع ہويا۔
شیعہ مفسرین، معصومین توں منقول احادیث دی بنیاد اُتے بعض قرآنی آیات نوں امام زمانہؑ توں متعلق قرار دیندے نيں۔ رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم تے ائمہ توں متعدد احادیث امام زمانہؑ، آپ دی غیبت، ظہور تے حکومت دے بارے وچ نقل ہوئیاں نيں۔ بعض حدیثی کتاباں انہی احادیث دی نقل تے جمع آوری دی غرض توں لکھی گئیاں نيں۔ حدیث دی کتاباں دے علاوہ بہت ساریاں دوسری کتاباں وی امام زمانہؑ توں متعلق موضوعات اُتے شائع ہوئیاں نيں۔
مختلف علاقےآں وچ بوہت سارے تھاںواں آپ توں منسوب نيں، جداں سامرا وچ سرداب غیبت، کوفہ دی مسجد سہلہ وچ مقام امام مہدیؑ تے قم دے مضافات وچ مسجد جمکران وغیرہ۔
عصر غیبت وچ امام زمانہؑ دے نال ارتباط برقرار کرنے دے لئی بہت ساریاں دعاواں تے اذکار نقل ہوئیاں نيں۔ شیعہ علماء نے امام زمانہؑ دے نال بعض افراد دے دیدار دے بوہت سارے واقعات نقل کيتے نيں۔
محمد/احمد مہدی | |
---|---|
مکمل نام | محمد/احمد بن حسن |
ترتیب | دوازدہم (باہویں ھور آخری) |
جانشین | آخری امام سین۔ |
تاریخ ولادت | 15 شعبان، 255 ہجری |
لقب | مہدی، منتظر، امام زمانہ، قائم حجت، بقیۃالله، حجۃالله، صاحبالزمان، المنتظَر، غائب، صاحبالأمر، ولی عصر، منصور، منتقم و … |
کنیت | ابو القاسم |
والد | امام حسن بن علی عسکری |
والدہ | بی بی نرجس خاتون |
محمد یا احمد | |
---|---|
مھدی | |
مہدی، القائم، المنتظم، صاحب الزمان | |
وڈے کم | قیامت تون پہلے ظھور |
سنی دے بیشتر مکاتب فکر و علماء ھور اہل تشیعدے نزدیک قیامت تے قبل امام مہدی دی آمد اصل سمجھی جاندی اے، پر اہل سنت ھور اہل تشیع وچ اس موضوع پر الگ الگ سوچاں سی۔ ھور اختلافات ہیگا۔
شجرہ نسب
[سودھو]مہدی بن حسن العسکری بن علی نقی بن محمد تقی بن علی رضا بن موسی کاظم بن جعفر صادق بن محمد باقربن علی زین العابدین بن حسین بن علی بن علی بن ابی طالب ھور فاطمہ زہرا رضی اللہ و تعالیٰ عنہ۔
ظھور دیاں علامتاں
[سودھو]- دجال دے جانے تے پہلے
- عبداللہ سفیانی دا ظہور
- بغداد ھور بصرہ دی تباہی
- رمضان وچ بے ترتیبی
- چاند گرہن
- آسمان تے خوف ناک چیخاں،
- ذوالحج دا، حج دا دن
ناں، کنیت، لقب
[سودھو]شیعہ احادیث وچ بارہويں امام دے لئی محمد، احمد تے عبداللہ جداں ناں نقل ہوئے نيں، لیکن آپؑ شیعیان اہل بیت دے درمیان مہدی دے ناں توں پہچانے جاندے نيں جو آپؑ دے القاب وچوں اک اے۔[۱] متعدد احادیث دے مطابق آپؑ، رسول اللہؐ دے اسيں ناں نيں۔[۲] بعض شیعہ احادیث تے مکتوب مآخذ ـ من جملہ کلینی رازی دی تالیف الکافی تے شیخ صدوق دی کتاب کمال الدین ـ وچ آپؑ دے ناں دے حروف نوں جداگانہ طور اُتے "م ح م د" لکھیا ہويا ملدا اے۔[۳] اس ابہام نویسی دا سبب اوہ متعدد احادیث نيں جنہاں وچ آپؑ دا ناں لینے توں منع کیتا گیا اے۔[۴]
حرمتِ تسمیہ
[سودھو]شیعہ منابع حدیث وچ بہت زیادہ احادیث نقل ہوئیاں نيں جنہاں وچ بارہويں امامؑ دا ناں لینے توں منع کردے ہوئے حرام قرار دتا گیا اے۔ [۵] اس حوالے توں شیعہ علماء دے ایتھے دو قسم دے نظریے پائے جاندے نيں:
- پہلا نظریہ سید مرتضی، فاضل مقداد، محقق حلی، علامہ حلی تے کئی ہور علماء دا اے جنہاں دی رائے دے مطابق ایہ حرمت صرف تقیہ دے زمانے تک محدود اے ؛
- دوسرا نظریہ میر داماد تے محدث نوری وغیرہ دا اے جنہاں دے خیال وچ حرمت دا ایہ حکم ظہور تک جاری تے برقرار اے۔[۶]
وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ ﴿١٠٥﴾
تے اساں ذکر کدے بعد زبور وچ وی لکھ دتا اے کہ ساڈی زمین دے وارث ساڈے نیک بندے ہی ہون گے۔
کنیت، ناں تے القاب
[سودھو]ناں تے لقب
[سودھو]محمد یا احمد ناں مہدی اندا لقب اے، معنی ہدایت والا۔ مکمل باادب ناں نال لقب "سیدنا حضرت امام محمد/احمد مہدی علیہ السلام" اے۔[۷][۸]قیامت سےپہلے(ظھور، ، ظھور دا دن) مختلف حدیثی، تاریخی، کلامی منابع تے دعا و زیارات وچ شیعیانِ آل رسول دے بارہويں امام بہت سارے القاب تے کنیت توں متعارف کرائے گئے نيں؛ جنہاں وچ مہدی، قائم، صاحب الزمان، منتَظَر، حجت اللہ، بقیۃ اللہ، منتقم، موعود، خاتم الاوصیا، غائب، مأمول، تے مضطر مشہور ترین القاب تے ابو صالح، ابو القاسم، (رسول اللہؐ دے ہم کنیت)،ابو عبداللہ، ابو جعفر، ابو ابراہیم تے ابو الحسن مشہور کنیتاں نيں۔ شیعہ امام رضاؑ[۹] دی پیروی کردے ہوئے جدوں وی آپ دا ناں سندے نيں تاں احترام وچ اپنا ہتھ سر اُتے رکھ کر کھڑے ہُندے نيں۔
امام زمانہؑ دے لئی بوہت سارے ہور اسماء، القاب تے کنیتاں منقول نيں۔ نمونے دے طور اُتے میرزا حسین نوری دی کتاب نجم الثاقب وچ امام عصرؑ دے 182 اسماء یا القاب دی طرف اشارہ کیتا اے۔ محدث نوری، النجم الثاقب وچ لکھدے نيں کہ تمام معتبر اسامی تے القاب نوں جمع کیتا اے تے شخصی نظریات تے غیر معتبر تحقیقات توں اجتناب کیتا اے وگرنہ مختلف کتاباں توں کئی گنیا اسامی تے القاب کڈے جا سکدے سن ۔ اسی طرح ناں نامہ حضرت مہدیؑ نامی کتاب وچ 310 اسماء تے القاب دی طرف اشارہ کیتا گیا اے۔
محدث نوری دی کتاب نجم الثاقب وچ موجود آپؑ دے اسماء دی فہرست: "احمد، ابو القاسم، ابو صالح، امیر الامرۃ، بقیۃ اللہ، بلد الامین، برہان اللہ، بقیۃ الانبیاء، حجۃ، حق، خاتم الاوصیاء، خاتم الائمہ، خلف یا خلف الصالح، خلیفۃ اللہ، خلیفۃ الاتقیاء، داعی، سدرۃ المنتہٰی، صاحب الغیبۃ، صاحب الزمان، صاحب الرجعۃ، صاحب الدّار، صاحب العصر، صاحب الکرۃ البیضاء، صالح، صاحب الامر، عین یا عین اللہ، غائب، غلام، قائم، کاشف الغطاء، منتقم، مہدی، عبداللہ، موعود، منتظر، مضطر، وارث"[۱۰]۔[۱۱]
بارہويں امامؑ دے اسماء تے القاب اہل سنت مآخذ وچ وی نقل ہوئے نيں؛ گوکہ انہاں مآخذ وچ زیادہ تر "مہدی" دے عنوان توں استفادہ کیندا گیا اے تے دوسرے القاب تے خصوصیات نوں کم ہی ذکر کیتا گیا اے۔ آپؑ دا لقب قائم اہل سنت دے مآخذ وچ کم ہی ملدا اے۔ انہاں القاب وچوں بعض کچھ ایويں نيں:
- مہدّی ہذه الامّہ
- المہدی فی الأرض والمہدی فی السّماء
- مہدی الخیر
- مہدی عبد اللّه
- الإمام
- آخر الأئمّہ
- خلیفۃ اللّه
- خلیفۃ بنی هاشم
- خلیفۃ
- ولی اللّه
- الأمیر
- أمیر الطائفہ
- امیر النّاس
- خیرة اللّه فی خلقہ
- خیر امّة محمّد
- خیر النّاس
- خیر أہل الأرض
- ذخیرة الأنبیاء
- یعسوب الامّہ
- الرّجل الصالح
- صالح من مضی
- العدل المبارک الزکی
- المنصور
- الہاشمی
- العائذ بالبیت
- السفاح[۱۲]
== خاندان ==ذمیدار سابت ہوتے ہیں سب حدیث مبارک سے اور بیانات سے
امام زمانہؑ دے والد ماجد کا نام عبداللہ اور والدہ کا نام آمنہ یاں پھر سیرت نماز قرآن مجید کی پابند ہونے سے بی ملتی ہے
[سودھو]مفصل مضمون: امام حسن عسکری
شیعہ عقیدے دے مطابق امام زمانہؑ دے والد ماجد گیارہویں امام، حضرت امام حسن عسکریؑ نيں، اہل سنت نے بعض احادیث دے حوالے توں امام زمانہؑ دے والد دا ناں عبداللہ ذکر کیتا اے لیکن شیعہ علماء نے انہاں نوں ضعیف گردانا اے۔[۱۳]
=امام زمانہؑ دی والدہ ماجدہ
[سودھو]مفصل مضمون: امام زمانہ دی والدہ
امام زمانہؑ دی والدہ ماجدہ دے متعدد ناں ذکر ہوئے نيں؛ جداں: نرجس، سوسن، صقیل یا صیقل، حدیثہ، حکیمہ، ملیکہ، ریحانہ و خمط ۔[۱۴] امام زمانہ دی والدہ ماجدہ دے حالات زندگی دے بارے وچ منقولہ روایات نوں مجموعی طور اُتے چار قسماں وچ تقسیم کیتا جاندا اے:
- شیخ صدوق نے کمال الدین و تمام النعمۃ وچ روایت نقل کردے ہوئے انہاں نوں رومی شہزادی قرار دتا اے ؛[۱۵]
- بعض ہور روایات وچ انہاں دے حالات زندگی دی طرف اشارہ کيتے بغیر کہیا گیا اے کہ امام زمانہؑ دی والدہ حکیمہ بنت امام جواد دے گھر وچ پرورش پا چکیاں نيں؛[۱۶]
- تیسری قسم دی روایات دے مطابق، جنہاں نوں مسعودی نے اثبات الوصیہ وچ نقل کیتا اے،[۱۷] بارہويں امامؑ دی والدہ گیارہویں امام دی پھُپھی جناب حکیمہ خاتون دے گھر وچ پروان چڑھیاں نيں تے اسی گھر وچ پیدا وی ہوئیاں نيں۔
- چوتھی قسم تے ہور تن قسماں دے درمیان بنیادی اختلاف پایا جاندا اے۔ انہاں روایات وچ کہیا گیا اے کہ امام زمانہؑ دی والدہ ماجدہ سیاہ فام اُمِّ وَلَد سن۔[۱۸] تن قسماں دی روایات بہرصورت اک دوسرے دی تکمیل کردیاں نيں لیکن چوتھی قسم دی روایات نوں انہاں روایات دے نال یکجا نئيں کیتا جاسکدا۔ بااں حال، بعض علماء نے چاراں قسماں دی روایات نوں ہمآہنگ کرنے دے لئی کہیا اے کہ مؤخر الذکر روایت کيتی بالواسطہ یا امام زمانہؑ دی والدہ دی مُرَبِّیہ دے طور پر، توجیہ دتی جا سکدی اے۔[۱۹]
امام زمانہؑ دے والد دی پھُپھی
[سودھو]مفصل مضمون: حکیمہ بنت امام جواد
جناب حکیمہ خاتون امام جواد دی بیٹی تے امام حسن عسکریؑ دی پھُپھی، چار ائمہ دے ہمعصر تے شیعہ مآخذ دے مطابق امام زمانہؑ دی ولادت با سعادت دی راوی نيں۔ امام زمانہؑ دی والدہ انہاں دے گھر وچ تعلیم و تربیت دے زیور توں آراستہ ہوئیاں نيں تے امام زمانہؑ دی ولادت با سعادت دی بہت ساریاں روایات انہاں ہی توں نقل ہوئیاں نيں۔[۲۰]
امام زمانہؑ دی دادی
[سودھو]مفصل مضمون: امام زمانہ دی دادی
امام زمانہؑ دی دادی تے امام حسن عسکریؑ دی والدہ ماجدہ نيں جنہاں نوں روایات وچ اسی ناں توں پکاریا گیا اے: امام زمانہ دی دادی۔ مآخذ دے مطابق امام حسن عسکریؑ دی شہادت دے بعد، شیعیان اہل بیت دے امور انہاں ہی دے سپرد سن تے انھاں نے تشیّع دے تحفظ وچ اہم کردا ادا کیتا اے۔[۲۱]
مفصل مضمون: جعفر بن علی الہادی
جعفر بن محمد امام زمانہؑ دا چچا سی جس نے امام حسن عسکری دی شہادت دے بعد، امامت دا دعوی کیتا تے اسی بنا اُتے جعفر کذاب کہلایا۔ حدیث دیاں کتاباں وچ اسنوں فسق و فجور وچ مبتلا تے گناہان کبیرہ دا مرتکب قرار دتا اے۔ اس نے نہ صرف امامت دا دعوی کیتا تے امام حسن عسکریؑ دے جانشین نوں جھٹلایا، بلکہ وقت دے حکمراناں نوں بارہويں امام دے خلاف اکسایا۔[۲۲] بعض روایات دے مطابق اوہ اپنی عمر دے آخری ایام تک اپنے دعوے اُتے اصرار کردے ہوئے اپنے آپ نوں امام سمجھدا رہیا؛ تاہم بعض دوسری روایات دے مطابق، اس نے اپنے دعوے نوں ترک کرکے توبہ کیتی تے شیعہ اسنوں جعفر کذاب دے بجائے جعفر تائب [یا جعفر تواب] کہہ کے پکارتے سن ۔ جعفر کذاب نے 45 سال دی عمر وچ سامرا دے مقام اُتے وفات پائی۔[۲۳]
بہن بھائی، زوجہ تے اولاد
[سودھو]انہاں آخری سالاں دے دوران امام زمانہ دی غیبت کبرا دے دوران انہاں دی بیوی تے اولاد دے متعلق شیعہ کتاباں وچ بحث چھیڑ گئی جدوں کہ ایہ بحث پہلی کتاباں وچ موجود نئيں سی۔اس سلسلے وچ تن نظریے پائے جاندے نيں:
پہلا: علامہ مجلسی تے سید محمد صدر چند روایات تے ادعیہ توں استناد کردے ہوئے امام زمانہ دی بیوی تے اولاد ہونے دی طرف اشارہ کردے نيں۔
دوسرا: شادی تے اولاد دے نظریے دے مخالف کہندے نيں جے ایسا ہُندا تاں امام دا ساڈے توں پوشیدہ رہنا ممکن نئيں اے جدوں کہ آپ دی غیبت وچ امام ساڈے توں پوشیدہ رہنا ہی غیبت اے۔ ہور اوہ اس استدلال دے لئی انہاں روایات نوں ذکر کردے نيں جنہاں وچ غیبت دے زمانے وچ امام دی بیوی تے اولاد دا نہ ہونا مذکور اے۔
تیسرا: سید جعفر مرتضی عاملی اس قضیے نوں شک و تردید دی نگاہ توں دیکھدے نيں تے سکوت نوں ترجیح دیندے نيں۔[۲۴]
ولادت امام زمان
[سودھو]وقت ولادت
[سودھو]امام زمانہؑ دی ولادت دے سال دے بارے وچ اختلاف اے۔ بعض متقدم مآخذ نے آپؑ دی تریخ ولادت دی طرف اشارہ نئيں کیتا اے تے اسنوں خفیہ قرار دتا اے۔[۲۵] لیکن بہت ساریاں شیعہ تے بعض سنی روایات وچ اے کہ امام دوازدہمؑ سنہ255ھ [۲۶] یا 256ھ ق[۲۷] وچ متولّد ہوئے نيں۔
امام زمانہؑ دی ولادت دے مہینے دے بارے وچ وی اختلاف پایا جاندا اے لیکن قول مشہور شعبان المعظم اُتے تاکید کردا اے تے بوہت سارے قدیم شیعہ مآخذ وچ وی ماہ شعبان ہی نوں آپؑ دی ولادت دا مہینہ قرار دتا گیا اے۔[۲۸] اس دے باوجود بعض شیعہ[۲۹] تے سنی[۳۰] مآخذ دے مطابق آپؑ دی ولادت ماہ رمضان وچ ہوئی اے جدوں کہ اہل سنت دے بعض مآخذ[۳۱] نے ربیع الاول تے ربیعالثانی نوں آپؑ دی ولادت دا مہینہ قرار دتا اے۔
تاریخی مآخذ وچ بارہويں امام دی تاریخی ولادت دے بارے وچ گیارہ مختلف روایات نقل کيتیاں نيں جنہاں وچ پندرہ شعبان والی تریخ زیاده مشہور اے۔[۳۲] شیعہ علماء دے درمیان کلینی، مسعودی، شیخ صدوق، شیخ مفید، شیخ طوسی، فتال نیشابوری، امین الاسلام طبرسی، سید ابن طاؤس، ابن طقطقی، علامہ حلی، شہید اول، کفعمی، شیخ بہائی وغیرہ، تے اہل سنت دے علماء وچوں ابن خلکان، ابن صباغ مالکی، شعرانی حنفی، ابن طولون، تے دوسرےآں نے اسی قول نوں نقل کیتا اے۔ نو ربیع الاول،[۳۳] 19 ربیع الاول،[۳۴] 9 ربیع الثانی،[۳۵] یکم رجب،[۳۶] 23 رمضان،[۳۷] 3 شعبان تے 8 شعبان[۳۸] نوں سنی مآخذ نے نقل کیتا اے تے شب جمعہ یکم رمضان یا رمضان دی اک شب جمعہ نوں شیخ صدوق نے کمال الدین وچ نقل کیتا اے۔[۳۹]
تفصیلی واقعہ
[سودھو]- امام زمانہؑ دی ولادت دے سلسلے وچ مشہور روایت اوہی اے جو امام عسکریؑ دی پھُپھی جناب حکیمہ خاتون نے نقل کيتی اے۔ شیخ صدوق حکیمہ خاتون دے حوالے توں لکھدے نيں:
- "امام حسن عسکریؑ نے مجھ [حکیمہ خاتون] نوں بلوا کے فرمایا: پھُپھی جان! اج ساڈے گھر قیام کرن کیونکہ نیمہ شعبان دی شب اے تے خداوند متعال اج رات اپنی حجت نوں ـ جو روئے زمین اُتے اوہدی حجت اے ـ ظاہر فرمائے گا۔ ميں نے عرض کیتا: انہاں دی ماں کون اے ؟ فرمایا: نرجس خاتون۔ ميں نے عرض کیتا: میں آپ اُتے قربان ہوجاؤں، انہاں وچ حمل دا کوئی اثر نئيں اے۔ فرمایا: گل اوہی اے جو وچ آپ توں کہہ رہیا آں۔
- کہندیاں نيں:
- میں آئی ، سلام کیتا تے بیٹھ گئی تاں نرجس آئیاں تے میرے جوتے اٹھا لئے تے میرے توں کہیا: اے میری سیدہ تے میرے خاندان دی سیدہ! آپ دا کیہ حال اے ؟ ميں نے کہیا: تساں میری تے میرے خاندان دی سیدہ ہو۔ نرجس میرے اس کلام توں ناراض ہوئیاں تے کہنے لگیاں: پھُپھی جان! ایہ کیہ گل ہوئی؟ ميں نے کہیا: میری بیٹی! خداوند متعال توانوں ایسا فرزند عطا کرے گا جو دنیا تے آخرت دا سید و سردار اے۔ نرجس شرما گئياں تے حیا کر گئياں۔ ميں نے نماز ادا کيتی، روزہ افطار کیتا تے اپنے بستر اُتے لیٹ گئی۔ ادھی رات نوں نماز (تہجد) دے لئی اٹھی تے نماز پڑھ لی؛ جدوں کہ نرجس سو رہیاں سن۔ میں نماز دے بعد دے اعمال دے لئی بیٹھ گئی تے فیر سو گئی تے خوفزدہ ہوکے جاگ اٹھی؛ اوہ حالے سو رہیاں سن؛ چنانچہ اٹھیاں تے نماز (تہجد) بجا لیا کے سوگئياں۔
- جناب حکیمہ خاتون ہور کہندی نيں:
- کہندیاں نيں:
- میں بیٹھ گئی تے سورہ سجدہ تے سورہ یس دی تلاوت وچ مصروف ہوئی۔ اسی اثناء وچ نرجس ہراساں جہی ہوکے اٹھیاں تے میں فورا انہاں دے پاس پہنچی تے انہاں توں کہیا: آپ اُتے اللہ دی رحمت ہو، کیہ کچھ محسوس ہورہیا اے ؟ کہنے لگیاں: پھُپھی جان! ہاں محسوس کررہی آں۔ ميں نے کہیا: اپنے اُتے قابو کرو تے دل مضبوط رکھو کیونکہ اوہی ہونے جارہیا اے جو ميں نے کہیا سی ۔ جناب حکیمہ کہندیاں نيں: میرے اُتے وی تے نرجس اُتے وی ضعف طاری ہويا تے اپنے سید و سردار (امام عسکریؑ) دی آواز اُتے میری جان وچ جان آئی تے کپڑا انہاں دے چہرے توں اٹھایا تے اچانک ميں نے اپنے سید و سرور (نرجس دے فرزند) نوں دیکھیا جو حالت سجدہ وچ سن تے آپؑ دے سجدہ دے ستوں اعضاء [پیشانی، ہتھیلیاں، گھٹنے تے پیر دے انگوٹھے) زمین اُتے سن ]۔ ميں نے آپؑ نوں آغوش وچ لیا تے دیکھیا کہ پاک و پاکیزہ نيں۔
- ابو محمد نے فرمایا:
- پھُپھی جان! میرا فرزند میرے پاس لیاؤ، میں آپؑ نوں امامؑ دے پاس لے گئی؛ امامؑ نے اپنے پیر نوں پھیلایا تے فرزند نوں پیر دے درمیان قرار دتا تے آپؑ دے پیراں نوں اپنے سینے اُتے رکھیا تے فیر اپنی زبان مبارک انہاں دے منہ وچ رکھ دتی تے اپنا اک ہتھ آپؑ دیاں اکھاں، کناں تے بدن دے جوڑاں اُتے پھیریا ؛
- تے فرمایا:
- اے میرے فرزند! بولو۔ چنانچہ آپؑ نے کہیا:
- أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ، وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللہِ بعدازاں امیرالمؤمنین تے دوسرے ائمہ معصومین نوں درود و سلام دا ہدیہ بھیجیا، حتی کہ آپؑ دے والد دی باری آئی تاں زبان روک لئی۔[۴۰]
- امام زمانہؑ دی ولادت دے سلسلے وچ مشہور روایت اوہی اے جو امام عسکریؑ دی پھُپھی جناب حکیمہ خاتون نے نقل کيتی اے۔ شیخ صدوق حکیمہ خاتون دے حوالے توں لکھدے نيں:
ولادت دا مخفی ہونا
[سودھو]خلفائے بنی عباس، پیغمبرصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم تے ائمہ دی روایات و احادیث دی رو توں بخوبی جاندے سن کہ بارہويں امام "مہدی" ہی نيں؛ چنانچہ انھاں نے امام حسن عسکریؑ تے آپؑ دے گھر اُتے پہرےدار متعین کيتے۔ مؤرخین دا کہنا اے کہ معتمد عباسی نے دائیاں نوں حکم دتا سی کہ کدی کدی ناگہانی طور اُتے تے بن بلائے سادات دے گھراں ـ خاص طور اُتے امام حسن عسکریؑ دے گھر ـ وچ داخل ہوجایا کرن تے گھراں دی تلاشی لیا کرن تے آپؑ دی زوجہ مکرمہ دے حالات توں آگاہ ہوکے دربار نوں خبر دتا کرن۔[۴۱] اک کنيز بنام "ثقیل" نے ـ گویا امام زمانہؑ دی جان دی حفاظت دی خاطر حاملگی دا دعوی کیتا سی جس نوں دو سال تک نظر بند رکھیا گیا تے جدوں حکومت وقت اوہدی عدم حاملگی توں مطمئن ہوئی، تاں اسنوں رہیا کردتا۔[۴۲]
ولادت امام زمانہؑ نوں عام لوکاں توں خفیہ رکھیا گیا۔ روایات وچ [۴۳] وی اس موضوع تے اس دے دلائل دی طرف اشارہ ہويا اے۔ امام سجاد فرماندے نيں: "ساڈے قائم دی ذات وچ انبیا دی سنتاں نيں۔۔۔۔ ولادت دا مخفی ہونا تے انہاں دا لوکاں توں دور رہنا ابراہیمؑ دی سنت اے۔[۴۴] ہور امام جعفر صادق فرماندے نيں: "صاحب الامر دی ولادت خلائق توں پوشیدہ اے ایتھے تک کہ ظہور کرن ولادت مخفی وی اس لئی ہی تاکہ آپؑ اُتے کسی دی بیعت نہ ہوئے"۔[۴۵]
شیخ مفید دی رائے اے کہ "اس دور دے مشکلات و مسائل تے اللہ دی آخری حجت دی ولادت دی خبر پانے دے لئی سلطان وقت دی وسیع تلاش تے بےتحاشا کوششاں دے پیش نظر، آپؑ دی ولادت نوں عام لوکاں توں خفیہ رکھیا گیا۔۔۔۔[۴۶]
تریخ وچ ولادت دا خفیہ رکھیا جانا بے مثال نئيں اے بلکہ مروی اے کہ حضرت ابراہیم دی ولادت نوں وی خفیہ رکھیا گیا سی کیونکہ بادشاہ وقت دی طرف توں انہاں دے قتل کيتے جانے دا خدشہ سی ۔[۴۷] یا فیر قرآن کریم دی سورہ قصص دی آیات 7 توں 13 تک وچ موسی بن عمرانؑ دی ولادت دی روداد بیان کردے ہوئے انہاں دی ولادت نوں خفیہ رکھے جانے دی طرف اشارہ ہويا اے۔
ولادت دے چشم دید گواہ
[سودھو]جناب حکیمہ خاتون دے علاوہ، امام حسن عسکریؑ دیاں دو کنیزاں نسیم تے ماریہ وی آپؑ دی ولادت دے عینی شاہدین وچ شمار ہُندیاں نيں۔ شیخ صدوق تے شیخ طوسی نقل کردے نيں: نسیم تے ماریہ کہندیاں نيں کہ "صاحب الزمانؑ ماں دے بطن توں دنیا وچ آئے تاں آپؑ نے دونے گھٹنے زمین اُتے رکھے تے دونے ہتھاں دی شہادت دی انگلیاں آسمان دی طرف بلند کيتیاں تے فیر آپ نے چھینک ماری تے فرمایا:الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ واَلحُمُدُ لِلّهِ رَبَّ العالَمینَ وَصَلَّی اللهُ عَلی مُحَمَّدٍ صَلَّی اللهُ وَآلِهِ۔ ستمگر سمجھ بیٹھے نيں کہ گویا اللہ دی حجت فنا ہوچکی اے۔ جے سانوں کلام کرنے دا اذن ہُندا تاں شک زائل ہوجاندا"۔[۴۸]
اہل سنت دی روایت
[سودھو]اہل سنت دے علماء دے درمیان، بعض نے امام زمانہؑ دی ولادت دا واقعہ نقل کیتا اے لیکن آپؑ دے موعود ہونے دے بارے وچ خاموشی اختیار کيتی اے: ابن اثیر (متوفیٰ 630 ھ) اپنی کتاب الکامل فی التریخ وچ ،[۴۹] ابن خلکان (متوفیٰ 681 ھ) وفیات الاعیان وچ ،[۵۰] تے ذہبی (متوفیٰ 748 ھ) العبر وچ ۔
بعض ہور نے ولادت دے واقعے نوں وی بھی نقل کیتا اے تے آپؑ دے موعود ہونے اُتے وی تصریح کیتی اے: ابن طلحہ شافعی (متوفیٰ 652 ھ) مطالب السؤول وچ [۵۱] تے ابن صباغ مالکی (متوفیٰ 855 ھ) الفصول المہمہ وچ ۔[۵۲]
طفولیت
[سودھو]امام زمانہؑ دی ولادت دے بعد بعض خاص شیعہ اکابرین ـ جو امام حسن عسکریؑ دے معتمدین وچ شامل سن ـ نے آپؑ دا دیدار کیتا اے ؛ جنہاں وچ محمد بن اسمعیل بن موسی بن جعفر، حکیمہ خاتون، ابو علی بن مطہر، عمرو اہوازی تے گیارہویں امامؑ دے خاندانی خادم ابو نصر طریف، شامل نيں جو بارہويں امامؑ دے دیدار دا شرف پا سکے نيں۔[۵۳]
محمد بن عثمان عمری 40 افراد دی معیت وچ امام حسن عسکریؑ دی خدمت وچ حاضر سن ۔ امامؑ نے انہاں نوں اپنے فرزند دا دیدار کرایا تے فرمایا:
- هَذَا إِمَامُکُمْ مِنْ بَعْدِی وَخَلِیفَتِی عَلَیْکُمْ أَطِیعُوهُ وَلَا تَتَفَرَّقُوا مِنْ بَعْدِی فِی أَدْیَانِکُمْ فَتَهْلِکُوا أَمَا إِنَّکُمْ لَا تَرَوْنَهُ بَعْدَ یَوْمِکُمْ هَذَا
- ایہ میرے بعد تواڈے امام نيں تے تواڈے درمیان میرے جانشین نيں، انہاں دی اطاعت کرو تے اپنے دین وچ اختلاف نہ کرو کیونکہ اس صورت وچ ہلاک ہوجاؤگے تے اج دے بعد تساں انہاں نوں ہرگز نئيں دیکھ سکو گے۔[۵۴]
اسی روایت توں مشابہ اک روایت شیخ طوسی نے نقل کيتی اے تے علی بن بلال، احمد بن ہلال، محمد بن معاویہ بن حکیم تے حسن بن ایوب بن نوح ورگے لوک دا تذکرہ کیتا اے جنہاں نے آپؑ دا دیدار کیتا اے۔[۵۵] ہور کلینی نے وی ضوء بن علی عِجْلی توں روایت کيتی اے کہ اک فارسی مرد نے کہیا:
- میں امام حسن عسکریؑ دے گھر وچ خدمت دے لئی سامرا چلا گیا تے امامؑ نے مینوں گھر دے لئی ضروری اشیاء دی خریداری دی ذمہ دار سونپ دتی۔ اک دن امامؑ نے مینوں اپنے (دو سالہ) فرزند دا دیدار کرایا تے فرمایا:هذا صاحبكمضوء بن علی ہور کہندے نيں:اس فارسی مرد نے کہیا:اس دے بعد امام حسن عسکریؑ دی شہادت تک ميں نے فیر اس طفل نوں کدی نئيں دیکھیا"۔[۵۶]
لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ الدَّهْرِ إِلاَّ يَوم لَبَعَثَ اللهُ رَجُلاً مِنْ أهْلِ بَيْتِي، يَمْلَأُهَا عَدْلاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً
اللہ تعالی میری اہل بیت وچوں اک فرد نوں مبعوث کرے گا جو اس دنیا نوں ایداں ہی عدل توں بھر دے گا جس طرح اوہ ظلم و جور توں بھر چکی ہوئے گی چاہے دنیا دی عمر وچوں صرف اک دن ہی باقی رہندا ہوئے۔
شیخ مفید نے وی ابو عمر عثمان بن سعید سمان تے انہاں دے بیٹے ابو جعفر محمد بن عثمان نوں انہاں لوکاں دے زمرے وچ شمار کیتا اے جنہاں نے امام حسن عسکریؑ دی حیات وچ امام عصرؑ دا دیدار کیتا اے۔ ہور نصیبین دے خانداناں "بنو الرحبا" تے "بنو سعید"، اہواز دے خاندان "بنو مہزیار"، کوفہ دے خاندان "بنو الرکولی" تے بغداد دے خاندان "بنو نوبخت" دے کئی لوک دے علاوہ قزوین، قم تے "منطقۂ جبال" دے بعض باشندےآں نے امام عسکریؑ دے دوران حیات وچ بارہويں امامؑ دا دیدار کیتا اے۔[۵۷]
امام حسن عسکریؑ دے ایام حیات وچ آپؑ دے فرزند دا ناں لینا ممنوع سی تے امامؑ تاکید فرمایا کردے سن کہ آپؑ نوں اَلْحُجَّةُ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ دے عنوان توں پکاریا جائے۔[۵۸]
بنی عباس دا رد عمل
[سودھو]خلیفہ وقت معتمد عباسی نوں امام حسن عسکریؑ دی بیماری دی خبر ملی تاں اس نے اپنے 5 قابل اعتماد افسراں نوں امامؑ دے گھر دی نگرانی اُتے متعین کیتا تے اپنے قاضی القضاۃ نوں حکم دتا کہ اوہ وی اپنے 10 قابل اعتماد افراد نوں امامؑ دی نگرانی دے لئی تعینات کرے۔[۵۹]
امام حسن عسکریؑ نے اپنی وصیت وچ اپنے تمام اموال نوں اپنی والدہ ماجدہ "حُدَیث خاتون" دے ناں کیتا گوکہ بنی عباس نے تمام اموال آپؑ دی والدہ نوں ملنے نئيں دتے تے نصف اموال اُتے عباسیاں دی مدد توں جعفر نے قبضہ کیتا۔ [۶۰]
امام حسن عسکریؑ دی وفات دے بعد، عباسی خلیفہ نے اک گروہ نوں آپؑ دے گھر بھیجیا جنہاں نے آپؑ دے گھر تے اموال نوں مقفل کردتا؛ آپ دے فرزند نوں تلاش کرنے دی کوشش کيتی تے کنیزےآں دا وی دائیاں توں معائنہ کروایا کہ کدرے انہاں وچوں کوئی حاملہ نہ ہوئے[۶۱] تے ثقیل نامی کنيز نوں حاملگی دے شبہ دی بنا اُتے اسنوں اپنے نال لے گئے تے دو سال تک نظر بند رکھیا تے بعدازاں رہیا کردتا۔[۶۲]
امام زمانہؑ دی عمر
[سودھو]امام زمانہؑ سنہ 255ھ وچ پیدا ہوئے جس دے بعد اج تک بارہ صدیاں گذر رہی نيں۔ عمر دی ایہ طوالت انساناں دی معمولی عمر توں مطابقت نئيں رکھدی۔ شیعہ متکلمین نے امام زمانہؑ دی عمر دی طوالت دی عام انساناں دے عمر توں عدم مطابقت دے سلسلے وچ اٹھنے والے سوالات دے مختلف جوابات دتے نيں:
تجرباتی جوابات
[سودھو]بعض متکلمین نے سائنسداناں دی تجرباتی حصول یابیاں توں استناد کردے ہوئے ثابت کیتا اے کہ طویل عمر ممکن اے۔ مثلا لطف اللہ صافی گلپایگانی نے مغربی سائنسداناں دے متعدد اقوال نقل کيتے نيں جنہاں دا کہنا اے کہ انسان 800 توں 1000 سال تک زندہ رہ سکدا اے۔[۶۳]
عقلی جوابات
[سودھو]- وقوع دا امکان:
- اعجاز: امام زمانؑ دی عمر دی طوالت اعجاز دی بنا اُتے اے تے خوارق عادات وچوں اے۔
- اللہ دا ارادہ انسان دی عمر دی طوالت تے دوام اُتے ٹھہر سکدا اے تے اس وچ کوئی رکاوٹ نئيں اے۔
- انسان دا نفس جسم دا انتظام کردا اے تے اس اُتے تسلط رکھدا اے۔ جے انسان دا نفس اس قدر طاقتور ہو جو انتظام دے نال جسم اُتے ولایت وی رکھدا ہوئے۔ تاں اوہ انسان دے جسم نوں طویل عرصے تک زندہ رکھ سکدا اے۔
- بقائے انسان وچ ذاتی طور اُتے ممکن اے تے عدم بقا عارض ہونے والے امور دا نتیجہ سمجھی جاندی اے۔ عارضی امور وی ممکن العدم نيں [تے انہاں دا نہ ہونا تے معدوم ہو جانا، ممکن اے ] تاں جے عارضی امور و اسباب نہ ہاں تاں بقاء حاصل اے۔
- نبی عزیرؑ دا طعام و شراب، سو سال گذرنے دے باوجود باقی تے تر و تازہ سی حالانکہ اس وچ روح وی نئيں سی، انسان صاحب روح اے چنانچہ اسنوں بطریق اولی و اقوی، معمول دی عمر توں زیادہ طویل عمر دا حامل ہونا چاہیدا۔
- تاریخی روایات تے انہاں دے واقع ہونے دے پیش نظر، اک شئے دے امکان دی اعلیٰ ترین دلیل اس دا واقع ہونا اے۔ [مسلماناں دا عقیدہ اے کہ حضرت ادریس، حضرت الیاس، حضرت خضر تے حضرت عیسی علیہم السلام زندہ نيں جدوں کہ انہاں دی عمراں امام زمانہؑ دی عمر توں کئی گنا زیادہ طویل اے ]۔
تاریخی نمونے
[سودھو]"ابو حاتم سجستانی" نے اپنی کتاب المعمرون والوصایا وچ انہاں افراد دا تذکرہ کیتا جنہاں دی عمر غیر معمولی تے بہت طویل سن۔ شیعہ متکلمین وچ شیخ صدوق نے کتاب کمال الدین وچ ، کراجکی نے البرہان علی صحۃ طول عمر الامام الزمان وچ طول عمر توں متعلق سوالات دا جواب دینے دے لئی "باب المعمرین" وچ دسیاں معمر افراد دا تذکرہ کیتا اے۔
آسمانی کتاباں
[سودھو]تورات[۶۴]، انجیل تے قرآن وچ ایداں دے انساناں دا تذکرہ آیا اے جنہاں دی عمراں بہت طولانی تے غیر معمولی سن۔ قرآن نے حضرت نوحؑ دی دعوت دا عرصہ 950 سال دسیا اے۔[۶۵] تے سابقہ امتاں وچ طویل زندگیاں دی خبر دتی اے۔[۶۶]
روایات
[سودھو]بعض روایات و احادیث وچ وی امام زمانہؑ دی طویل عمر دی طرف اشارے ہوئے نيں؛ منجملہ: امام سجاد نے فرمایا اے کہ "ساڈے قائم دے پاس پیغمبراں دی بعض سنتاں نيں ۔۔۔ آدم تے نوح توں آپؑ نوں ملنے والی سنت طویل العمری اے۔۔۔[۶۷]
امام جعفر صادق وی امام زمانہؑ نوں ابراہیمؑ توں تشبیہ دیندے نيں جو 120 سال دی عمر وچ 30 سالہ نوجواناں دی طرح سن ۔[۶۸]
امام حسن مجتبی توں مروی اے کہ خداوند متعال میرے بھائی امام حسین دے نويں فرزند نوں طویل عمر عطا فرمائے گا تے فیر آپؑ نوں اپنی قدرت توں 40 سال توں کم عمر دے نوجوان دی صورت وچ ظاہر فرمائے گا۔[۶۹]
امام زمانہؑ دا مسکن
[سودھو]امام زمانہؑ دے مسکن تے مقام رہائش توں متعلق بحث نوں غیبت صغری توں پہلے ، غیبت صغری، غیبت کبری، عصر ظہور تے قیام تے حکومت دے مراحل دے تناظر وچ دیکھیا جائے گا؛ چنانچہ انہاں تمام ادوار وچ آپؑ دا مقام رہائش مختلف اے۔ ایتھے غیبت صغری توں پہلے تے اس دے دوران آپؑ، آپؑ دی رہائش نوں تاریخی قرائن و شواہد دی روشنی وچ دیکھیا جائے گا تے دوسرے مراحل دے بارے وچ روایات تے امکانی ملاقاتاں تے شرف یابیاں توں استناد کیتا جائے گا:
'مقام ولادت تے غیبت توں پہلے دا دور
[سودھو]امام مہدیؑ تریخ ولادت توں لے کے غیبت صغری تک اپنے مولد "سامرا" وچ ہی سکونت پذیر سن ۔ اس دوران سرداب وچ عبادت، تے زندگی بسر، کر رہے سن ۔ بعض روایات دے مطابق آپؑ اپنے والد ماجد دی حیات وچ کئی بار سرداب وچ دیکھے گئے نيں۔[۷۰] بعض محققین دا کہنا اے کہ آپؑ نے والد ماجد دے زمانے وچ آپؑ دے ہمراہ حج دے مناسک وچ شرکت کيتی تے فیر مدینہ وچ روپوش ہوئے۔[۷۱] ایہ روایت شیعہ تاریخی مآخذ دے نال کچھ زیادہ ہمآہنگ نئيں اے۔[۷۲]
سکونت، غیبت دے دوران
[سودھو]بعض روایات اشارہ کردیاں نيں کہ غیبت دے دوران آپؑ دا مسکن نامعلوم اے۔ اس دے باوجود بعض ہور روایات دے مطابق آپؑ ذی طوی[۷۳]، کوہ رضوی[۷۴] تے طیبہ (مدینہ)[۷۵] وچ سکونت رکھدے نيں۔ چونکہ غیبت صغری دے دوران نواب اربعہ آپؑ دے نال رابطے وچ سن چنانچہ کہیا جاسکدا اے کہ غیبت دا اک عرصہ آپؑ نے عراق وچ گذارا اے۔ بعض مآخذ نے اک داستان دی رو توں، لکھیا اے کہ آپؑ غیبت کبری دے زمانے وچ جزیرہ خضراء وچ سکونت پذیر نيں۔[۷۶] جس نوں بعض شیعہ علماء نے شک و تردد دی نگاہ توں دیکھیا اے تے اس دے نقد وچ کئی کتاباں لکھیاں گئیاں نيں۔[۷۷]
ابن قیم جوزی تے ابن خلدون نے الزام لگایا اے کہ "شیعہ" معتقد نيں کہ امام زمانہؑ غیبت دے دوران سرداب وچ رہندے نيں تے اوتھے توں ظہور فرمان گے۔[۷۸] لیکن شیعہ اعتقادی کتاباں وچ اس طرح دا کوئی عقیدہ نئيں ملدا تے انہاں دے نزدیک اس مقام دے تقدس دا سبب ایہ اے کہ ایہ امام عسکریؑ دے زمانے وچ بارہويں امامؑ دا مسکن تے مقام عبادت سی ۔
ظہور تے قیام ہور مقام حکومت تے (مسکن بعد وچ ظہور)
[سودھو]امام زمانہؑ کتھے ظہور کرن گے؟ اس بارے وچ دقیق معلومات دستیاب نئيں نيں۔ اک روایت دے مطابق آپؑ ذی طوی وچ ظہور کرن گے؛ فیر اپنے 313 صحابیاں دے نال مکہ پہنچن گے تے حجر الاسود نال ٹیک لگان گے تے اپنا پرچم لہران گے۔[۷۹] اس روایت تے اس ورگی دوسری روایات دے مطابق،[۸۰] امام زمانہؑ دے قیام (تحریک) دا آغاز مسجد الحرام توں ہوئے گا تے اصحاب رکن تے مقام دے درمیان آپؑ دے ہتھ اُتے بیعت کرن گے۔[۸۱] بعض روایات وچ تہامہ نوں امام زمانہؑ دی تحریک دا نقطۂ آغاز جانیا گیا اے۔[۸۲] مکہ تے مکہ شمالی تہامہ دا جزء تے مرکز اے۔[۸۳]
بعض روایات وچ ، کرعہ[۸۴] نوں امامؑ دے مقام خروج دے عنوان توں متعارف کرایا گیا جو بظاہر یمانی دے قیام دے نال اشتباہ دا نتیجہ اے جو یمن توں اٹھن گے۔[۸۵] اہل سنت دے مؤلف محمد بن احمد القرطبی، دا کہنا اے کہ آپؑ مغرب الاقصی[۸۶] توں اٹھن گے تے قاضی نعمان مغربی، مراکش[۸۷] نوں نقطۂ خروج و ظہور قرار دیندے نيں لیکن ایہ ساری روایات بارہويں امام دے آغاز انقلاب توں متعلق شیعہ روایات نال سازگار نئيں نيں تے ممکن اے کہ انہاں وچ مقام ظہور نوں سفیانی دے مقام خروج توں مشتبہ ہو گیا ہوئے۔[۸۸]
بعض روایات، شہر کوفہ نوں راجگڑھ[۸۹]، مسجد کوفہ نوں فیصلےآں دا مقام[۹۰]، مسجد سہلہ نوں امامؑ دا مسکن[۹۱] تے آپؑ دے ہتھوں بیت المال دی تقسیم دا مقام[۹۲] قرار دیندی نيں۔
امام زمان نال منسوب تھاںواں
[سودھو]بعض تھاںواں امام مہدیؑ توں منسوب ہوئے نيں تے کہیا گیا اے کہ شیعہ غیبت کبری دے زمانے وچ آپؑ توں راز و نیاز کرنے دے لئی انہاں تھاںواں اُتے حاضر ہُندے نيں:
- سرداب غیبت: ایہ مقام (سامرا وچ اے جو) امام ہادی، امام عسکری تے امام زمانہؑ دی عبادت گاہ رہی اے۔
- مسجد سہلہ: کوفہ وچ واقع ایہ مسجد امام زمانہؑ توں منسوب اے تے اس دے درمیانی حصے وچ مقامِ حضرت یونس تے مقامِ حضرت سجادؑ واقع اے۔ بعض روایات دے مطابق، امام زمانہؑ ظہور دے بعد اسی مسجد وچ سکونت پذیر ہون گے۔[۹۳]
- ذی طُوٰی: مکہ دے اک علاقے دا ناں اے جو حرم دی حدود وچ واقع اے تے بعض روایات دے مطابق حضرت مہدیؑ اس علاقے وچ زندگی بسر کر رہے نيں[۹۴] تے بض روایات دے مطابق، آپؑ دا مقام ظہور تے آپؑ دے اصحاب و انصار دے اکٹھے ہونے دا مرکز وی ایہی علاقہ اے۔ اک روایت وچ اے کہ امامؑ دے کعبہ توں قیام و تحریک شروع کرنے توں پہلے، اس علاقے وچ اپنے 313 اصحاب دے منتظر ہون گے۔[۹۵]
- کوہ رضوا: بعض روایات وچ کہیا گیا اے کہ امام زمانہؑ غیبت دے زمانے وچ کوہ رضوٰی سکونت پذیر نيں۔[۹۶] مکہ و مدینہ دے درمیان اک پہاڑ اے۔[۹۷]
- وادی السلام: جو نجف وچ واقع قبرستان دا ناں اے ؛ تے اس قبرستان وچ اک مقام "مقام امام زمانہؑ" دے عنوان توں موجود اے۔ اس مقام اُتے گنبد و بارگاہ وی اے جس نوں سندھ دے بادشاہ وقت "سید محمد خان" نے سنہ 1310ھ ق وچ تعمیر کرایا اے۔ اس توں پہلے والی عمارت تعمیر نو سید بحرالعلوم (متوفیٰ سنہ 1212ھ ق) نے کرائی سی۔ مقام حضرت مہدیؑ دے محراب وچ اک پتھر پایا جاندا اے جس اُتے اک زیارت نامہ کندہ کیتا گیا اے۔ اس پتھر اُتے کندہ کاری دا کم 9 شعبان سنہ 1200ھ ق نوں مکمل ہويا اے۔
- جزیرہ خضرا: ایہ اک مقام دا ناں اے جو بعض روایات دے مطابق، امام زمانہؑ دے فرزنداں دا مقام رہائش اے۔ اس جزیرے دی داستان بعض مآخذ وچ مندرج اے تے اس دے بارے وچ دو قسم دیاں آراء پائی جاندیاں نيں؛ بعض نے اس داستان نوں قبول کیتا اے تے بعض نے افسانہ جانیا اے تے کتاباں لکھ کے اس اُتے تنقید کیتی اے۔
- طیبہ: ایہ وی بعض روایات دی رو توں عصر غیبت وچ امام زمانہؑ دے مقام سکونت دے طور اُتے متعارف کرایا گیا اے۔ کہیا گیا اے کہ طیبہ توں مراد مدینہ ہی اے۔[۹۸]
- مسجد جمکران: ایہ مسجد قم دے نواح وچ جمکران نامی پنڈ وچ واقع اے تے اک قول دے مطابق امام زمانہؑ دے حکم اُتے حسن بن مثلہ جمکرانی دے ہتھوں تعمیر ہوئی اے۔
ظاہری تے اخلاقی خصوصیات
[سودھو]شیعہ تے سنی کتاباں احادیث نے امام مہدیؑ دی دینی و اخلاقی خصوصیات تے ظاہری اوصاف دے بارے وچ متعدد روایات نقل کيتیاں نيں۔
ظاہری اوصاف
[سودھو]رسول اللہ صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم نے مختلف فرامین و ارشادات وچ واضح کیتا اے کہ امام مہدیؑ آپؐ توں سب توں زیادہ مشابہت رکھدے نيں۔[۹۹] امام حسن عسکریؑ فرماندے نيں کہ امام مہدیؑ چہرے تے اخلاق دے لحاظ توں رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے مشابہ ترین نيں۔[۱۰۰] امام علی فرماندے نيں: امام مہدی عَجَّلَ اللهُ فَرَجَهُ الشَّریف اٹھن گے تاں آپؑ دی عمر تیس توں چالیس دے درمیان ہوئے گی ۔[۱۰۱]
امام حسن مجتبى فرماندے نيں کہ ظہور دے وقت امام مہدیؑ چالیس سال توں کم عمر دے نوجوان تے بےانتہا جسمانی قوت دے مالک ہونگے۔[۱۰۲] امام جعفر صادق دے قول دے مطابق آپ اک کامل تے معتدل نوجوان ہونگے۔[۱۰۳] علامہ مجلسی اس روایت دی وضاحت کردے ہوئے لکھدے نيں: "معتدل توں مراد ایہ اے کہ آپؑ وقت ظہور درمیانی عمر یا نوجوانی دے آخری حصے وچ ہونگے"۔[۱۰۴] امام علی رضا ظہور دے وقت امام زمانہؑ دیاں علامتاں تے خصوصیات دے بارے وچ ابوصلت ہروی دے اک سوال دا جواب دیندے ہوئے فرماندے نيں: آپؑ دی نشانی ایہ اے کہ معمّر نيں مگر آپؑ دا چہرہ تے منظر نوجوان اے، ایتھے تک کہ دیکھنا والا سمجھدا اے کہ آپؑ 40 یا اس توں کم عمر دے نيں۔[۱۰۵]
موسوی اصفہانی کتاب مکیال المکارم وچ حسن تے جمال نوں امام مہدیؑ دی خصوصیات وچ بیان کردے نيں تے آپؑ نوں احادیث دے حوالے دے کے شہاب ثاقب تے کوکب دری نال تشبیہ دیندے نيں۔[۱۰۶]
مختلف روایات وچ امام زمانہؑ دے چہرہ مبارک دی تفصیلات بیان ہوئیاں نيں۔ رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم فرماندے نيں: مہدیؑ میرے توں نيں، آپؑ دی جبین کشادہ تے ناک کھڑی اے ۔[۱۰۷] اک حدیث وچ رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم نے فرمایا اے کہ مہدیؑ دے چہرہ مبارک دی رنگت عربی تے جسمانی ساخت اسرائیلی اے [۱۰۸]، انہاں دے سجے گال اُتے اک تل اے جو ستارےآں دی مانند دمکدا اے۔[۱۰۹]
امام محمد باقر نے اپنے والد تے جدّ امجد توں روایت کيتی اے کہ اک دن امام علیؑ منبر دے اُتے سن تے فرمایا: آخر الزمان وچ میرے فرزنداں وچوں اک مرد ظہور کرے گا جس دی رنگت سفید مائل بہ سفیدی ہوئے گی تے سینہ فراخ ہوئے گا ۔۔۔ تے اس دے موڈھے قوی ہونگے تے پشت اُتے دو خال ہونگے جنہاں وچوں اک اوہدی جلد دی رنگت دا تے دوسرا رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے خال دے مشابہ ہوئے گا۔[۱۱۰]
اخلاقی تے دینی اوصاف
[سودھو]امام مہدیؑ دے اخلاقی تے دینی اوصاف نوں دو صورتاں وچ بیان کیتا جا سکدا اے:
- انہاں احادیث دی بنیاد اُتے جنہاں وچ آپؑ نوں رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے مشابہ ترین قرار دتا جاندا اے ؛ چنانچہ آیات و احادیث وچ جو خصوصیات رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے لئی بیان ہوئیاں نيں، انہاں نوں امام مہدیؑ دی اخلاقی تے دینی خصوصیات قرار دتا جا سکدا اے۔
- دوسری روش ایہ اے کہ امام مہدیؑ دی اخلاقی خصوصیات دے سلسلے وچ وارد ہونے والی مستقل روایات دا جائزہ لیا جائے۔
جو کچھ وی اخلاق تے کردار دے لحاظ توں امام مہدیؑ دی خصوصیات ـ خواہ شیعہ روایات وچ ، خواہ سنی روایات وچ ـ دے مجموعے توں سمجھیا جا سکدا اے، ایہ اے کہ آپؑ خدا دے اگے ابر خاشع ترین تے خائف ترین[۱۱۱] تے دانشور ترین تے حکیم ترین نيں۔[۱۱۲]
امام حسينؑ آپؑ دے بارے وچ فرماندے نيں: امام مہدیؑ نوں تساں ـ آپؑ دے سکون و وقار تے حلال و حرام دے سلسلے وچ آپؑ دے علم تے لوکاں نوں انہاں دی ضرورت تے لوکاں توں آپؑ انہاں دی بے نیازی ـ دے ذریعے پہچانو گے۔[۱۱۳]
امام جعفر صادق آپؑ نوں زاہد ترین فرد دے طور اُتے متعارف کراندے نيں جنہاں دا لباس سخت تے کھردرا تے کھانا جو دی روٹی اے۔[۱۱۴] اوہ اپنی حکومت دے کار گزاراں دے لئی وی سخت گیر نيں تے لوکاں دے لئی بخشندہ تے محتاجاں اُتے بہت مہربان نيں۔[۱۱۵]
امام محمد باقر آپؑ نوں ایداں دے فرد دے طور اُتے متعارف کراندے نيں جو کتاب خدا اُتے عمل کردے نيں تے کسی وی منکَر نوں نئيں دیکھدا جس دی مخالفت نہ کرے۔[۱۱۶]
امام علی رضا امام مہدیؑ دی خصوصیات بیان کردے ہوئے فرماندے نيں: آپؑ لوکاں اُتے انہاں توں زیادہ صاحب حق تے انہاں دے ماں باپ توں وی انہاں دے لئی زیادہ ہمدرد نيں۔ اوہ تمام لوکاں توں زیادہ اللہ دے سامنے خاکسار تر، تے جنہاں اعمال دا حکم دیندے نيں انہاں اُتے سب توں زیادہ عامل تے جنہاں چیزاں توں منع کردے نيں انہاں توں سب توں زیادہ باز رہنے والے نيں۔[۱۱۷] ہور امام علی رضا آپؑ نوں دانا ترین، صاحب حکمت ترین، برد بار ترین، ہرہیزگار ترین، سخی ترین تے عابدترین شخصیت دے عنوان توں متعارف کراندے نيں جو فرشتےآں دے نال ہمکلام ہُندے نيں۔[۱۱۸]
امام عسکری دی شہادت دے بعد شیعاں دی حالت
[سودھو]امام حسن عسکری دے فرزند دے حوالے توں ابہام
[سودھو]امام حسن عسکریؑ دے زمانے وچ مشہور سی کہ شیعہ آپؑ دے فرزند "قائم" دے منتظر نيں[۱۱۹] اسی بنا اُتے عباسی حکمران اس فرزند دی تلاش وچ سن تے انہاں دی بہر قیمت ایہی کوشش سی کہ انہاں نوں جس طرح وی ممکن ہو، گرفتار کرن۔
اسی بنا اُتے امام عسکریؑ نے کدی وی اعلانیہ طور اُتے کسی نوں اپنے فرزند دا دیدار نئيں کرایا تے حتی کہ آپؑ دا تعارف ـ چند ہی خاص اصحاب دے سوا ـ اپنے بوہت سارے قریبی پیروکاراں نال نئيں کرایا۔[۱۲۰] چنانچہ امامؑ دی شہادت دے وقت سوائے انہاں ہی چند خاص اصحاب دے سوا کسی نوں وی معلوم نہ سی کہ آپؑ دا کوئی فرزند وی اے۔[۱۲۱]
دوسری طرف توں امام حسن عسکریؑ نے سیاسی حالات دے پیش نظر، اپنے وصیت نامے وچ صرف اپنی والدہ دا ناں دتا سی تے گیارہویں امامؑ دی شہادت دے بعد دے دو برساں دے عرصہ وچ بعض شیعہ سمجھدے سن کہ منصب امامت امام حسن عسکری دی والدہ نوں سونپ دتا گیا اے۔[۱۲۲]
امام حسن عسکری دی شہادت دے فورا بعد، اصحاب خاص "عثمان بن سعید عمری"(متوفیٰ بین 260 تا 267ھ،) دی سربراہی وچ اصحاب خاص نے شیعیان اہل بیت دے درمیان اعلان کیتا کہ امام عسکریؑ اپنے بعد اک فرزند چھڈ گئے نيں جو اس وقت آپؑ دے جانشین تے منصب امامت دے حامل نيں۔ [۱۲۳] عبداللہ بن جعفر حمیری کہندے نيں: ميں نے عثمان بن سعید عمری توں امام حسن عسکریؑ دے جانشین دے بارے وچ پُچھیا تاں انھاں نے کہیا: توانوں آپؑ دا ناں پُچھنے توں باز رکھیا گیا اے، کیونکہ سلطان (خلیفۂ وقت) سمجھدا اے کہ امام حسن عسکریؑ نے اپنے بعد کوئی بیٹا نئيں چھڈیا اے تے آپؑ دا ترکہ وی (آپؑ دی والدہ، بھائی تے بہن) دے درمیان تقسیم ہو چکيا اے۔ جے آپؑ دا ناں لیا جائے تاں اوہ آپؑ نوں تلاش کرنا شروع کرے گا۔ لہذا آپؑ دے ناں دے بارے وچ مت پُچھیا کرو۔[۱۲۴]
امام دی پہچان وچ حیرت زدگی
[سودھو]امام حسن عسکری دے اصحاب خاص دی تصریحات تے توضیحات دے باوجود، شیعہ معاشرہ عملی طور اُتے افراتفری ورگی کیفیت توں گذر رہیا سی تے عراق تے بین النہرین دے بوہت سارے شیعہ نويں واقعات دی وجہ توں حیرت زدگی تے پریشانی دا شکار ہو چکے سن ۔[۱۲۵] بطور مثال، شیعیان اہل بیت نے اک ایلچی مدینہ روانہ کیتا تا کہ امامؑ دے فرزند دے بارے وچ تحقیق کرے کیونکہ انھاں نے سنیا سی کہ امامؑ نے اپنا بیٹا مدینہ بھجوایا اے۔[۱۲۶] ہور مروی اے کہ غیبت صغری دے ہمعصر عالم ابو زید احمد بن سہل بلخی، خراسان توں اپنے امام دی تلاش وچ عراق چلے گئے تے کئی برساں تک تلاش وچ مصروف رہے۔[۱۲۷]
خاندان امامت وچ وی اختلاف پے گیا سی ۔ حُدیث تے امام حسن عسکریؑ دی پھُپھی حکیمہ خاتون امام عسکریؑ دے فرزند دی موجودگی تصریح تے آپؑ دی امامت دی حمایت کردیاں سن لیکن امام عسکریؑ دی اکلوتی بہن ـ جو جعفر دے علاوہ امام ہادیؑ دی واحد پسماندہ تے شاید جعفر دی حقیقی بہن سن ـ جعفر دے موقف دی حمایت کر رہیاں سن۔[۱۲۸]
سرکاری ادارےآں تے اعلیٰ حکومتی عہدےآں اُتے فائز منصب دار وی اس سلسلے وچ دو گروہاں وچ بٹ گئے سن ۔ بطور مثال خاندان نوبخت امام حسن عسکریؑ دے فرزند دی موجودگی تے امامت دا حامی سی تے عثمان بن سعید عمری تے انہاں دے بیٹے دی نیابتِ امام زمانہؑ نوں تسلیم کردا سی ۔[۱۲۹]
شیعہ معاشریاں وچ گروہ بندیاں
[سودھو]بحرانِ امامت اس زمانے وچ اس قدر سنگین سی کہ حتی بعض لوکاں نے اپنا مذہب ترک کر دتا تے ہور شیعہ تے غیر شیعہ مکاتب تے فرقےآں نال جا ملے۔ [۱۳۰]۔[۱۳۱]، کچھ لوکاں نے امام حسن عسکری دی وفات دا انکار کیتا تے آپؑ ہی نوں مہدی سمجھنے لگے، اک جماعت نے سید محمد دی امامت نوں قبول نئيں کیتا، گروه نے امام هادیؑ دی امامت نوں قبول کیتا تے امام عسکری دی امامت دا انکار کیتا۔ [۱۳۲]
انہاں حالات وچ اک وڈی جماعت جعفر نوں امام سمجھ رہی سی۔[۱۳۳] جعفر نے منصب امامت دے حصول دے لئی بہت زیادہ کوشش کيتی۔ اس نے امام عسکریؑ دی والدہ دے زندہ ہونے دے باوجود آپؑ دے ترکہ وچ حصے دا دعوی کیتا۔ [۱۳۴] استوں علاوہ اس نے حکام وقت نوں کہیا کہ اوہ امامؑ دی گرفتاری دے لئی آپؑ دے گھر دی تلاشی لین تے جعفر ہی دے تعاون توں امام عسکریؑ دی اک کنيز نوں گرفتا کیتا گیا تے اوہدی کڑی نگرانی دا اہتمام کیتا گیا۔[۱۳۵] ادھر جعفر اک عباسی کارگزار نوں سالانہ 20 ہزار دینار بطور رشوت دیندا رہیا تاکہ اوہ اوہدی امامت دی تصدیق کیتا کرے۔[۱۳۶]
انہاں اختلافات دے باوجود، آخرکار، شیعہ اکثریت امام حسن عسکریؑ دے فرزند دی امامت دے قائل ہوئے تے انہاں ہی جماعتاں نے بعد وچ شیعہ امامیہ دی قیادت سنبھالی تے چوتھی صدی ہجری وچ اہل بیت دے تمام پیروکاراں دا واحد عنوان "شیعہ اثنا عشریہ" ہی ٹہریا۔[۱۳۷] شیخ مفید کتاب فرق الشیعہ دے مؤلف "حسن بن موسی نوبختی" توں اک روایت نقل کرنے دے بعد، امام حسن عسکریؑ دی شہادت دے بعد معرض وجود وچ آنے والے چودہ فرقےآں دے بارے وچ کہندے نيں:
- جنہاں فرقےآں دا اساں تذکرہ کیتا انہاں وچوں ساڈے زمانے ـ یعنی سنہ 373ھ ق ـ وچ سوائے مکتب امامیہ اثنا عشریہ دے، کوئی وی فرقہ باقی نئيں رہیا اے ؛ (شیعہ اثنا عشریہ) یعنی اوہ لوک جو امام حسن عسکری دے فرزند ـ جو کہ رسول اللہؐ دے ہمنام نيں ـ دی امامت نوں تسلیم کر چکے نيں تے انہاں نوں یقین اے کہ آپؑ زندہ تے باقی رہن گے، اس دن تک، جدوں اوہ تلوار لے کے اٹھن گے۔[۱۳۸]
تشیع دے استحکام وچ توقیعات دا کردار
[سودھو]اس زمانے وچ بعض توقیعات امام زمانہؑ دی طرف توں صادر ہوئیاں جنہاں وچوں بعض دا تعلق آپؑ دی اپنی امامت دے اثبات نال سی ۔[۱۳۹] جو دلیل امام زمانہؑ نے اپنی امامت دے اثبات دے لئی پیش کیتی اے اوہ حضرت آدم توں امام زمانہؑ دے زمانے تک ہدایت الہیہ دے راستے دے جاری رہنے تے زمین دے حجت الہیہ توں خالی نہ ہونے اُتے تاکید، توں عبارت اے۔ ہور آپؑ نے امام نوں امامت دے دعویداراں توں تمیز و تشخیص دینے دے لئی تن معیارات پیش کيتے نيں: عصمت، علم تے اللہ دی تائید۔
توقیعات دے دو نمونے
[سودھو]- ابن ابی غانم قزوینی تے اہل تشیع دی اک جماعت نے امام حسن عسکریؑ دے جانشین دے بارے وچ اختلاف کیتا۔ ابن ابی غانم نے کہیا: ابو محمد چل بسے نيں تے آپؑ دا کوئی جانشین نئيں اے۔ لوکاں نے خط لکھیا تے امام زمانہؑ دی طرف روانہ کیتا تے وجود وچ آنے والے مالی اختلاف توں آپؑ نوں آگاہ کیتا۔ امام زمانہؑ نے بقلم خود جواب وچ جو مکتوب بھیجیا اوہ کچھ ایويں اے:
- بسم اللہ الرحمن الرحیم ۔۔۔ مینوں خبر ملی اے کہ تساں وچوں کچھ لوکاں نے دین وچ اختلاف کیتا اے تے اپنے اولیائی امور (یعنی ائمہ) دے بارے وچ شک تے حیرت دا شکار ہوگئے نيں ۔۔۔ کیہ تسيں نے نئيں دیکھیا کہ خداوند متعال نے آدم توں لے کے میرے توں پہلے دے امام تک تواڈے لئے پناہ گاہاں قرار دتیاں تا کہ تساں انہاں دے سائے وچ پناہ لو تے پرچم لہرائے تا کہ انہاں دے واسطے توں ہدایت پاؤ؛ جدوں وی اک پرچم غائب ہويا، دوسرا پرچم ظاہر ہويا تے جدوں وی اک ستارہ غروب ہويا دوسرا ستارہ طلوع ہويا۔ جدوں خداوند متعال اس [امامِ سابق] نوں اپنے پاس بلا لیا، تساں نے گمان کیتا کہ گویا خداوند متعال نے اپنے دین نوں باطل کر دتا اے تے اپنے تے اپنی مخلوق دے درمیان رابطہ منقطع کر دتا اے !، کدی وی ایسا نہ سی تے جدوں تک قیامت بپا نہ ہو جائے، تے اللہ دا امر ظاہر نہ ہو جائے، ایسا نئيں ہوئے گا۔امام سابقؑ چل بسے ۔۔۔ تے انہاں دی وصیت و جانشینی تے علم و دانش ساڈے پاس اے تے ظالم و گنہگار دے سوا کوئی وی انہاں خصوصیات وچ ساڈے نال جھگڑا نئيں کردا۔ [۱۴۰]
- محمد بن ابراہیم بن مہزیار ـ جنہاں دے والد (ابراہیم بن مہزیار) امام عسکری ؑ دے وکیل سن تے خود وی والد دی وفات دے بعد وکالت دے منصب اُتے فائز سن، [۱۴۱] وی ابتداء وچ امام زمانہؑ دے وجود تک دے سلسلے وچ مردد سن لیکن جدوں عراق وچ داخل ہوئے، تاں امام زمانہؑ دی طرف توں اک توقیع انہاں لئی صادر ہوئی، جس وچ امامؑ نے فرمایا سی:
- مہزیار توں کہئے کہ جو کچھ تساں نے اپنے علاقے وچ ساڈے پیروکاراں دے بارے وچ کہیا، اساں اسنوں سمجھ لیا۔ چنانچہ انہاں نوں کہو کہ تساں نے نئيں سنیا کہ خداوند متعال نے فرمایا اے: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَطِيعُواْ اللّهَ وَأَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِي الأَمْرِ مِنكُمْ"۔سورہ نساء، آیت 59: اے ایمان لیانے والو! اطاعت کرو اللہ دی، تے اطاعت کرو رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دی تے تساں وچوں انہاں لوکاں دی جو فرمان روائی دے حقدار نيں۔کیہ ایسا نئيں اے کہ جس چیز دا وی اللہ نے حکم دتا اے اوہ قیامت تک دے لئی اے ؟ کیہ ایسا اے کہ خداوند متعال نے آدمؑ توں لے کے امامِ سابق (امام حسن عسکریؑ) صلوات اللہ علیہ تک، تواڈے لئے پناہ گاہاں قرار دتیاں جنہاں دے سائے وچ تساں پناہ لے سکو تے پرچم لہرائے جنہاں دے ذریعے تساں ہدایت پا سکو؟ تے جدوں اک پرچم غائب ہويا دوسرا پرچم ظاہر ہويا، تے جدوں وی اک ستارہ غروب ہويا دوسرا ستارہ طلوع ہويا؟ جدوں خداوند متعال نے امام سابقؑ نوں اپنے پاس بلايا، تساں نے گمان کیتا کہ گویا خداوند متعال نے اپنے تے اپنی مخلوقات دے درمیان دا رابطہ منقطع کرلیا اے، جدوں کہ ہرگز ایسا نہ سی تے قیامت تک کدی وی ایسا نہ ہوئے گا؛اے محمد بن ابراہیم، جس مسئلے دے لئی آئے ہو، اس دے سلسلے وچ شک وچ نہ پڑو، کیونکہ خداوند متعال زمین نوں کدی وی حجت توں خالی نئيں چھڈدا۔۔[۱۴۲]
غیبت صغرا
[سودھو]
اس مسئلے دے بارے وچ اختلافات پائے جاندے نيں کہ غیبت صغری دا آغاز کدوں توں ہويا اے ؟ اک رائے اے کہ غیبت صغری سنہ 255 ہجری قمری وچ امام زمانہؑ دی ولادت دے دن توں ہی شروع ہوئی اے، تے اس لحاظ توں اوہدی مدت 74 برس ہوئے گی، تے دوسری رائے ایہ اے کہ غیبت صغری دا آغاز سنہ 260 ہجری قمری وچ امام حسن عسکری دی شہادت دے دن توں ہويا اے تے اس لحاظ توں اس دور دی مدت 69 برس ہوئے گی۔
شیخ مفید (متوفیٰ 413ھ ق) اپنی کتاب الارشاد،[۱۴۳] تے طبرسی (متوفیٰ 548ھ ق) اپنی کتاب اعلام الوری وچ [۱۴۴] تے بعض ہور شیعہ اکابرِ فقہاء و محدّثین تے بوہت سارے مؤرخین اپنی کتاباں وچ پہلے قول نوں تسلیم کردے نيں تے انہاں دے بقول غیبت صغری دی مدت 74 برس اے۔
غیبت صغری دے زمانے وچ امام مہدیؑ نائبینِ خاص دے ذریعے شیعیان اہل بیت دے نال رابطے وچ سن تے انہاں دے مسائل حل فرمایا کردے سن ۔ ایہ مسائل اعتقادی، فقہی تے مالی وغیر مسائل اُتے مشتمل ہُندے سن ۔
انقطاع نیابت تے غیبت کبرا
[سودھو]امام مہدیؑ نے سنہ 260 ھ ق وچ اپنی امامت دے آغاز توں ہی شیعیان اہل بیت دے نال اپنا رابطہ ـ نائبین خاص دے ذریعے رابطے تک ـ محدود کرلیا سی؛ تے آپ دے آخری نائب خاص علی بن محمد سمری سن جنہاں نے پندرہ شعبان سنہ 329 ہجری قمری /15 مئی سنہ 941 عیسوی نوں وفات پائی۔ انہاں دی وفات توں اک ہفتہ پہلے امام زمانہؑ دی جانب توں اک توقیع صادر ہوئی جس وچ آپؑ نے تحریر فرمایا سی:
- اے علی بن محمد سمری!۔۔۔ تساں 6 دن بعد وفات پاؤگے۔ اسی لئے اپنے کم مکمل کرنا تے کسی توں وی جانشین دے طور اُتے وصیت نہ کرنا؛ کیونکہ دوسری غیبت دا آغاز ہوچکيا اے تے کوئی ظہور نہ ہوئے گا سوا اس وقت دے جدوں خداوند متعال خود اجازت فرمائے۔۔[۱۴۵]
علی بن محمد سمری دی وفات دے بعد، نائبین خاص دے ذریعے رابطہ وی منقطع ہويا؛ تے غیبت نويں مرحلے وچ داخل ہوئی۔ ایہ مرحلہ متاخرہ ماخذ وچ ، "غیبت کبری" کہلایا۔
اکثر شیعہ مآخذ دے مطابق ابوالحسن علی بن محمد سمری دا انتقال سنہ سال 329 ھ، نوں ہويا لیکن شیخ صدوق[۱۴۶] تے فضل بن حسن طبرسی[۱۴۷] کہندے نيں کہ ابو الحسن علی بن محمد طبرسی 15 شعبان المعظم سنہ 228 ھ ق نوں خالق حقیقی نال جاملے نيں۔
غیبت کبری وچ لوکاں دے نال امام دا تعلق
[سودھو]غیبت کبری دے زمانے وچ امام زمانہؑ دے نال لوکاں دے تعلق دے بارے وچ دو اقوال نيں:
- اکابرین شیعہ وچوں اک جماعت دی رائے اے کہ غیبت کبری دے زمانے وچ ، امام زمانہؑ دے نال رابطہ کرنے دا امکان موجود نئيں اے تے آپؑ دے اپنے ارشاد دے مطابق، دیدار دے دعویداراں نوں جھٹلانا چاہیدا۔ جنہاں بزرگاں نے اس رائے نوں قبول کیتا اے انہاں وچ ایہ افراد شامل نيں: محمد بن ابراہیم نعمانی، کتاب کتاب الغیبہ وچ ؛ شیخ مفید المسائل العشرہ، شیخ مفید غیبت کبری وچ امام زمانہؑ دی ملاقات دا امکان آپؑ دے خادمین تے معتبر ملازماں دے لئی مختص سمجھدے نيں۔ [۱۴۸]؛ فیض کاشانی، کتاب الوافی وچ ؛ جعفر کاشف الغطاء، کتاب رسالۃ الحق المبین وچ ۔ اکابرین دی اس جماعت دی دلیل، متعدد روایات ہور علی بن محمد سمری دے ناں امام زمانہؑ دی آخری توقیع، توں عبارت اے۔
- شیعہ علماء دے اک گروہ دی رائے اے کہ غیبت کبری وچ وی امام زمانہؑ دے نال ارتباط ممکن اے۔ ایہ قول متاخرین دے نزدیک مشہور اے تے محمد بن علی کراجکی، شیخ طوسی تے ہور علماء نے اس نظریئے دے قائل ہوئے نيں تے کہندے نيں: کہ سانوں یقین نئيں اے کہ امامؑ نوں کوئی وی نئيں پہچاندا تے کوئی وی آپؑ دی خدمت وچ حاضر نئيں ہُندا، بلکہ جائز اے کہ آپؑ دے کچھ دوست تے اولیاء آپؑ نال ملاقات کرن تے انہاں دا ایہ دیدار مخفی رہے۔[۱۴۹]
ظہور امام زمانہ
[سودھو]ظہور امام زمانہ دے بارے وچ بکثرت نقل ہونے والی روایات دے علاوہ، شیعہ مفسرین، اہل بیت دے اقوال و احادیث توں اوہدی طرف استناد کردے نيں، قرآن کریم نے وی ظہور دیاں نشانیاں اُتے روشنی پائی اے۔ شیعہ روایات دے مطابق، ظہور دی آمد اُتے دنیا دی تن اہم خصوصیات نيں:
- ظلم و ستم پھیل جائے گا تے فتنہ، جو ہر گھر اُتے وارد ہوئے گا؛[۱۵۰]
- سفیانی تے نواصب دا خروج، تے عراق سمیت ديگر سرزمیناں وچ تشیّع دے خلاف سرگرم عمل دشمناں دیاں سرگرمیاں جو شام اُتے قابض ہوکے اوتھے دی حکومت نوں اپنے ہتھ وچ لیان گے۔[۱۵۱]
- امام زمانہؑ دے اوہ اولیاء تے اصحاب جو اسلامی سرزمیناں وچ آپؑ دی یاد تے آپؑ دے ناں نوں زندہ رکھدے نيں تے دنیا بھر وچ پھیلا دیندے نيں۔[۱۵۲]
اقوال، کلمات تے مکتوبات
[سودھو]
اگرچہ لفظ "توقیع" ائمہ تے بالخصوص امام زمانہؑ دے مکتوبات دے معنی وچ استعمال ہويا اے، لیکن ایہ لفظ امام زمانہؑ دے غیر مکتوب کلام دے لئی وی استعمال ہُندا رہیا اے تے جنہاں مآخذ وچ بارہويں امامؑ دی توقیعات نوں اکٹھا کیتا گیا اے (منجملہ: شیخ صدوق دی کمال الدین تے شیخ علی الکورانی دے زیر نگرانی تالیف شدہ معجم احادیث الامام المهدی)، انہاں وچ آپؑ دے غیر مکتوب کلمات، حتی کہ نائبین خاص دے کلام نوں وی توقیعات دے زمرے وچ ذکر کیتا گیا اے۔[۱۵۳] امام زمانہؑ دی زیادہ تر توقیعات ـ جنہاں دی تعداد 80 دے قریب اے ـ غیبت صغری دے دور وچ ، اعتقادی، فقہی تے مالی موضوعات دے سلسلے وچ صادر ہوئیاں نيں۔[۱۵۴]
قرآن و حدیث دی روشنی وچ مقام و منزلت
[سودھو]قرآن
[سودھو]
وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ﴿٥﴾ وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ وَنُرِيَ فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَجُنُودَهُمَا مِنْهُم مَّا كَانُوا يَحْذَرُونَ﴿٦﴾
تے اسيں ایہ چاہندے نيں کہ جنہاں لوکاں نوں زمین وچ کمزور بنادتا گیا اے انہاں اُتے احسان کریئے تے انہاں نوں لوکاں دا پیشوا بنائیے تے زمین دا وارث قرار دیدیئے* تے انہاں نوں روئے زمین دا اقتدار دیئے تے فرعون تے ہامان تے انہاں دے لشکراں نوں انہاں ہی کمزوراں دے ہتھاں توں اوہ منظر دکھلائیے جس توں ایہ ڈر رہے نيں۔
امام زمانہؑ تے آخر الزمان دے نجات دہندہ دا مسئلہ قرآن کریم وچ صراحت دے نال بیان نئيں ہويا اے لیکن شیعہ مفسرین احادیث توں استناد کردے ہوئے اس حقیقت دے قائل نيں کہ قرآن دی بہت ساریاں آیات امام زمانہؑ دی شان وچ نازل ہوئیاں نيں۔ بعض علماء دا کہنا اے کہ 250 [یا 260] آیات قرآنی دا تعلق امام مہدیؑ توں اے۔[۱۵۵] مفسرین قرآنی آیات دی دو قسماں توں امام مہدیؑ دے وجود مبارک تے مسئلۂ ظہور دے لئی استفادہ کردے نيں:
- 1۔ اوہ آیات کریمہ جو امام دے وجود اُتے تاکید کردیاں نيں
قرآن کریم دی آیات دے مطابق، خداوند متعال نے ہر امت دے لئی اک فرد منتخب کیتا اے جو اوہدی ہدایت دا ذمہ اٹھائے ہوئے اے: "وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ ترجمہ: تے ہر قوم دا اک [برگزیدہ] راہنما ہُندا اے "۔ اس آیت دی تفسیر وچ امام جعفر صادق نے فرمایا: ہر زمانے وچ ساڈے خاندان وچوں اک امام موجود ہُندا اے جو لوکاں نوں انہاں حقائق دی طرف ہدایت دیندا اے جو رسول خداصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم اللہ دی طرف توں لیائے نيں۔[۱۵۶]
اک دلیل جو مفسرین امام دی ضرورت دے لئی پیش کردے نيں، ایہ اے کہ قرآن دے لئی مُبَیِّن تے مُفَسِّر دی ضرورت اے تے امام دے سوا کوئی وی قرآن کریم دے تمام معانی تے خصوصیات توں آگاہ نئيں اے۔ پس عقل دے تقاضیاں دے مطابق، رسول خداصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے بعد امام دا ہونا لازم تے ضروری اے۔ [۱۵۷] شیعہ عقیدے دے مطابق، امامت عالم وجود دے امن و سکون دا سرمایہ تے فیض خداوندی دے حصول دا واسطہ اے تے اللہ دی نعمات تے برکات انہاں دے واسطے توں انسان نوں ملدیاں نيں تے جے دنیا لمحہ بھر امام دے وجود توں خالی ہو جائے تاں اوہ اپنے باسیاں نوں نگل لے گی۔[۱۵۸]
- 2۔ "روئے زمین اُتے حکومتِ صالحین و مؤمنین دی بشارت دینے والی آیات"
شیعہ مفسرین قرآن کریم دی دسیاں آیات دے حوالے توں، ظہور امام زمانہ نوں قابل استناد سمجھدے نيں؛ اوہ آیات کریمہ جو صالح تے مستضعف بندےآں نوں اپنا حق حاصل کرنے تے حق و عدل اُتے استوار، واحد عالمی حکومت کیتی تشکیل تے تمام ادیان و مکاتب اُتے اسلام دے غلبے اُتے مرکوز نيں۔ قرآن دے بیان وچ ، ایہ بشارت بعض ہور آسمانی کتاباں وچ وی نازل ہوئی اے: وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ
ترجمہ: تے بے شک اساں توریت دے بعد زبور وچ وی ایہ لکھ دتا اے کہ میرے نیک بندے زمین دے وارث ہون گے؛ تے اس بشارت نوں قرآن وچ اللہ دے دتے ہوئے وعدے توں مستند کیتا گیا اے:
وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَقصص ترجمہ: تے اسیں چاہیا کہ احسان کریئے انہاں اُتے جنہاں نوں روئے زمین اُتے، دبایا [یا پیسا یا ضعیف کیتا] گیا سی تے انہاں ہی نوں پیشوا قرار دیئیے، انہاں ہی نوں وارث قرار دیئیے انہاں آیات کریمہ وچ ، بہت ساریاں احادیث دی بنیاد اُتے، مسئلۂ ظہور نال نسبت دتی گئی اے۔
اک آیت وچ خداوند متعال اپنے مؤمن بندےآں دے لئی، مؤمنین تے صالحین دی حکومت دے قیام نوں اللہ دے وعدے دے طور اُتے بیان کیتا گیا اے تے انہاں نوں امن و سکون دی بشارت دتی گئی اے:
وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً يَعْبُدُونَنِي لَا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئاًنور55" ترجمہ: اللہ دا وعدہ اے تساں وچ انہاں افراد نال جو صاحب ایمان نيں تے نیک اعمال بجا لاندے رہے نيں کہ اوہ ضرور انہاں نوں روئے زمین اُتے [اپنا] جانشین قرار دے گا جس طرح انہاں نوں خلیفہ بنایا سی جو انہاں دے پہلے سن تے ضرور اقتدار [تے تسلط] عطا کرے گا انہاں دے پسندیدہ دین نوں، تے ضرور بدل دے گا انہاں دے لئی انہاں دے ہر خوف نوں امن و اطمینان وچ ؛ اوہ میری عبادت کرن گے اس طرح کہ میرے نال کسی نوں شریک نہ کرن گے۔ ائمۂ اطہار توں منقولہ احادیث نے اس آیت کریمہ نوں امام زمانہؑ تے آپؑ دے اصحاب اُتے منطبق کیتا اے۔
احادیث
[سودھو]امام زمانہؑ دا موضوع اسلام تے بالخصوص مکتب امامت دے قدیم ترین تے بنیادی مباحث وچ شامل اے۔ چونکہ امام زمانہؑ دے ظہور دا وعدہ رسول خداصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم نے دتا اے، چنانچہ ابتداء ہی توں ایہ مسلماناں دے ہاں زبانزد سی تے آپؑ دی ولادت توں پہلے ہی شیعہ علماء نے دسیاں کتاباں آپؑ دے بارے وچ تحریر کيتیاں نيں تے آپؑ دی ولادت دے بعد وی ایہ سلسلہ جاری رہیا تے بارہويں امام توں متعلق مختلف موضوعات اُتے ہزاراں کتاباں لکھیاں گئياں؛ جنہاں وچوں بعض معتبر ترین کتاباں حسب ذیل نيں:
- کمالُ الدِّين و اتمامُ النِّعمہ
- الغيبہ
- الفُصُولُ العشرہ فی الغيبہ
- المسائل العشرہ فی الغيبہ
- أربع رسالات فی الغيبہ
- الغيبہ للحُجَّہ
- مُعجمُ الأحاديث الامام المهدی
- بحارالانوار (مجلدات 51، 52، 53)
- منتخب الاثر
شیعہ احادیث وچ امام زمانہؑ دی شان و منزلت تے اہمیت اُتے بہت زیادہ بحث ہوئی اے۔[۱۵۹] انہاں احادیث وچ ذیل دے موضوعات دا جائزہ لیا گیا اے:
امام زمانہؑ دی شخصیت
[سودھو]قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ؐ: المَهدیُ رَجُلٌ مِن وُلدِی وَجهُهُ کَالکَوکَبِ الدُّرِّیِّ ترجمہ: مہدی میری اولاد وچوں اک فرد نيں، جنہاں دا چہرہ تابندہ ستارے دی مانند اے۔[۱۶۰]
امام زمانہؑ دے منتظرین دی شخصیت
[سودھو]قال الامام الکاظمؑ: لَو کانَ فِیکُم عِدَّةُ أهلِ بَدرٍ لَقامَ قائِمُنا ترجمہ: امام موسی کاظم نے فرمایا: جے اہل بدر دی تعداد دے برابر [مؤمنین کامل] دی جماعت تواڈے درمیان ہُندی، ساڈے قائم قیام کردے۔[۱۶۱]
انتظار فَرَج دی منزلت تے فضیلت
[سودھو]قال امام صّادق ؑ: مَنْ مَاتَ مُنْتَظِراً لِهَذَا الْأَمْرِ کَانَ کَمَنْ کَانَ مَعَ الْقَائِمِ فِی فُسْطَاطِهِ لَا بَلْ کَانَ بِمَنْزِلَةِ الضَّارِبِ بَیْنَ یَدَیْ رَسُولِ اللَّهِ ص بِالسَّیْفِ ترجمہ: امام جعفر صادق نے فرمایا: جو شخص اس امر (یعنی ظہور قائم) دا انتظار کردا ہويا دنیا توں رخصت ہو جائے، اوہ اس شخص دی مانند اے جو قائم دے نال اک خیمے وچ ہوئے بلکہ اس توں وی ودھ کے، اس شخص دی مانند اے جو رسول خداصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دی خدمت وچ شمشیر اٹھا کے جہاد کر چکيا اے "۔[۱۶۲]
ظہور دی نشانیاں
[سودھو]عن محمد بن مسلم قال: سمعت أبا عبد اللّه عليہ السلام يقول: إنّ قدّام القائم علامات تكون من اللّه تعالى للمؤمنين؛ قلت: فما هي جعلني اللّه فداك؟ قال: ذاك قول اللّه عزّ و جل: وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ؛يعني المؤمنين پہلے خروج القائم بِشَيْءٍ مِّنَ الْخَوفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الأَمَوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَبقرہ155؛ ترجمہ: محمد بن مسلم کہندے نيں: ميں نے امام جعفر صادق نوں فرماندے ہوئے سنیا کہ قائم دے ظہور توں پہلے کچھ علامات ظاہر ہونگیاں؛ ميں نے عرض کیتا: اللہ مینوں آپ اُتے فدا کرے، اوہ علامات کیہ نيں؟ فرمایا: اللہ تعالی دا ایہ ارشاد کہ "تے اسيں توانوں ضرور بالضرور آزماواں گے" یعنی قیامِ قائم توں پہلے تساں مؤمنین نوں؛ خوف، دہشت، بھکھ تے مال و جان تے پھلاں دی کمی ورگی کسی چیز دے نال، تے خوشخبری دے دیؤ انہاں نوں جو صبر کرنے والے نيں۔[۱۶۳]
زمانۂ ظہور دے واقعات
[سودھو]قال امام باقر ؑ: إذا وَقَعَ أمرُنا وجاءَ مَهدِیُّنا کانَ الرَّجُلُ مِن شیعَتِنا أجرأَ مِن لَیثٍ وأمضی مِن سِنانٍ یَطَأُ عَدُوَّنا بِرِجلَیهِ وَیضرِبُهُ بِکَفَّیهِ وذلِکَ عِندَ نُزولِ رَحمَةِ اللّه ِ وفَرَجِهِ عَلَی العِبادِ اماممحمد باقر نے فرمایا: جدوں لوکاں دے امور دی زمام ساڈے ہتھ آئے گی تے ساڈے مہدی آن گے، ساڈے شیعاں وچوں ہر اک شیر توں زیادہ جری تے شمشیر و سنان توں زیادہ بُرّاں ہو جائے گا؛ اوہ ساڈے دشمناں نوں اپنے پیر تھلے روند لین گے تے اپنے ہتھاں نال انہاں نوں ضرباں رسید کرن گے؛ تے ایہی اوہ زمانہ اے جدوں اللہ دی رحمت تے کشادگی و فراخی اس دے بندےآں اُتے اتر کے آئے گی۔[۱۶۴]
ظہور دے بعد دی دنیا
[سودھو]قال رسولُ اللّهِ ؐ: یَخرُجُ فی آخرِ اُمّتی المَهدیُّ، یَسْقیهِ اللّه ُ الغَیْثَ، وتُخرِجُ الأرضُ نَباتَها، ویُعطَی المالُ صِحاحا، وتَکْثُرُ الماشِیَةُ، وتَعْظُمُ الاُمّةُ میری امت دے آخر وچ مہدی ظہور کرے گا؛ خداوند اسنوں بارش عطا کرے گا، زمین اپنے نباتات نوں پروان چڑھائے گی، مال کمی تے زيادتی دے بغیر تے مساوات دے نال عطا ہوئے گا، مال مویشیاں دی تعداد وچ اضافہ ہوئے گا تے امت سربلند ہوئے گی تے عظمت پائے گی۔[۱۶۵]
راز و نیاز تے رابطہ
[سودھو]ہور دیکھو: عریضہ، نماز امام زمانہ، غیبی امداد، مسجد جمکران، عریضہ دا کھوہ، مہدویت دے جھوٹھے دعویدار، نیابت دے دعویدار
شیعہ زمانۂ عصرِ غیبت وچ ، رسول خداصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم تے ہور معصومین ـ بالخصوص امام زمانہؑ نال توسل کردے نيں تے آپؑ دی خصوصی دعاؤں تے توجہات دی التجا کردے نيں؛ جداں کہ اللہ تعالی نے ارشاد فرمایا: "وَقُلِ اعْمَلُواْ فَسَيَرَى اللّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ وَسَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ(ترجمہ: تے کہیئے کہ تساں عمل کردے رہو، اللہ بہت جلد دیکھے گا تواڈے عمل نوں تے اس دا پیغمبر تے ایمان والے [دیکھن گے] تے بہت جلد تساں پلٹائے جاؤ گے غائب و حاضر ہر گل دے جاننے والے دی طرف تاں اوہ توانوں دسے گا کہ تساں کیہ اعمال کردے سن)"۔ چونکہ آیت کریمہ وچ لفظ "فَسَیری" وچ حرف "سَ" خدا، رسول خداصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم تے مؤمنین دے لئی یکسان طور اُتے استعمال ہويا اے تے خداوند متعال ہن اسی وقت تمام موجودات دے حال توں آگاہ اے، رسول خداصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم تے مؤمنین دا علم وی مذکورہ آیت وچ اسی طرح دا تے فعلی اے ؛ تے چونکہ تمام مؤمنین اس طرح دے علم دے حامل نئيں نيں، چنانچہ آیت وچ مؤمنین توں مراد تھوڑے جہے مؤمنین نيں جنہاں دے بہترین مصادیق ـ احادیث دی رو توں ـ اہل بیت بیان کيتے گئے نيں۔ تے متعدد روایات ـ جنہاں وچوں کچھ اصول کافی (بَابٌ فِی أَنّ الْأَئِمّةَ شُهَدَاءُ اللّهِ عَزّ وَجَلّ عَلَی خَلْقِهِ = باب بعنوان: "ائمہ اللہ دی مخلوقات اُتے اس دے گواہ نيں ") وچ اکٹھیاں کیتیاں گئیاں نيں ـ ظاہر کردیاں نيں کہ ائمہ اللہ دے اذن و اجازت توں انساناں دے حالات و کیفیات توں باخبر نيں تے افراد دے مادی تے معنوی حالات وچ مؤثر ہو سکدے نيں تے جس قدر انہاں دی اطاعت و پیروی تے توسل تے تعلق زیادہ ہو، انہاں آثار وچ اضافہ وی ہوئے گا۔ دعائے عہد، دعائے توسل، نماز امام زمانہ تے مسجد جمکران [ہور مسجد سہلہ وغیرہ] وچ حاضری، زیارت آل یاسین دی قرائت، امام زمانہؑ دی سلامتی دے لئی صدقہ، نصف شعبان دے لئی محافل جشن دا انعقاد، اس سلسلے وچ کہے ہوئے بے شمار اشعار، امام زمانہؑ دے نال رابطے تے راز و نیاز دیاں جھلکیاں نيں۔
امام زمانہ دے نال راز و نیاز دے بعض آداب
[سودھو]موسوی اصفہانی اپنی کتاب مکیال المکارم وچ امام زمانہؑ دے نال رابطے تے راز و نیاز دے بعض آداب دا تذکرہ کیتا اے جنہاں وچ کچھ آداب حسب ذيل نيں:
- امام زمانہؑ دی بہتر معرفت؛
- امام زمانہؑ دے اخلاق و کردار دی پیروی؛
- امام زمانہؑ نوں یاد رکھنا، تے آپؑ تے ہور معصومینؑ دی تکریم و تعظیم دی مجالس منعقد کرنا یا منعقدہ مجالس وچ شرکت کرنا؛
- امام زمانہؑ نوں یاد کردے ہوئے ادب نوں ملحوظ رکھنا؛
- امام زمانہؑ دی زیارت دا مشتاق ہونا؛
- امام زمانہؑ دے ظہور دا انتظار؛
- غیبت تے ظہور دے زمانے وچ امام زمانہؑ دی نصرت دا قلبی ارادہ؛
- دوسرے شیعیان اہل بیت دی مدد و نصرت دا اہتمام کردے رہنا؛
- ظالماں تے باطل دے علمبرداراں دا مقابلہ کرنا؛
- امام زمانہؑ دے لئی دعا کرنا؛
- غیبت دے دوران دے ناقابل برداشت وچ صبر کردے رہنا؛
- وقتِ ظہور دا تعین کرنے توں پرہیز کردے رہنا؛
- امام زمانہؑ دی نیابت وچ زیارت بجا لانا؛
- امام زمانہؑ دی سلامتی دے لئی صدقہ دینا؛
- خاص تے معینہ تھاںواں اُتے امام زمانہؑ نال توسل تے آپؑ دی طرف توجہ دینے دا اہتمام کردے رہنا؛
- امام زمانہؑ دے لئی مخصوص دعاواں تے زیارات دی قرائت دا اہتمام کرنا۔
امام زمانہؑ دا دیدار
[سودھو]مفصل مضمون: امام زمانہ دا دیدار
یبت کبری توں پہلے دیدار
[سودھو]شیعہ کتاباں تریخ و حدیث ـ منجملہ: الکافی، الارشاد، اعلام الوری، کمال الدین، الغیبہ طوسی و الغیبہ نعمانی ـ وچ بعض افراد دے ناں مذکور نيں جنہاں نے امام حسن عسکری دے ایام حیات وچ آپؑ دے فرزند ارجمند حضرت مہدیؑ دا دیدار کیتا اے ؛ انہاں لوکاں دے دیدار دی تفصیل وی بیان ہوئی اے ؛ انہاں ہی وچوں اک امام عسکریؑ دی پھُپھی جناب حکیمہ خاتون[۱۶۶] نيں جو امام زمانہؑ دی ولادت دی عینی گواہ نيں۔ انہاں افراد وچ زیادہ تر امام حسن عسکریؑ دے اصحاب خاص تے خدام شامل نيں: امام عسکریؑ دے خادم ابو نصر ظریف،[۱۶۷] احمد بن اسحق اشعری قمی،[۱۶۸] ابو علی بن مطہر،[۱۶۹] سعد بن عبداللہ اشعری قمی،[۱۷۰] یعقوب بن منقوش، [۱۷۱] خادم ابو غانم،[۱۷۲] کامل بن ابراہیم،[۱۷۳] وغیرہ۔[۱۷۴]
استوں علاوہ مروی اے کہ غیبت صغری دے 69 برساں دے عرصے وچ امامؑ دے چار نائبین خاص سمیت متعدد دوسرے افراد نے امام زمانہؑ دے نال ملاقات دا شرف حاصل کیتا اے ؛ جداں: ابراہیم بن ادریس،[۱۷۵] ابراہیم بن عبدہ نیشابوری تے انہاں دے خادم،[۱۷۶] امام حسن عسکریؑ دے خادم ابوالادیان،[۱۷۷] ابو سعید غانم ہندی،[۱۷۸] ابو عبداللہ بن صالح،[۱۷۹] ابو محمد حسن بن وجناء نصیبی،[۱۸۰] ابو علی محمد بن احمد بن حماد مروزی محمودی،[۱۸۱] اسمعیل بن علی نوبختی،[۱۸۲] علی بن ابراہیم بن مہزیار،[۱۸۳] محمد بن اسمعیل بن موسی الکاظم|محمد بن اسماعیل بن امام کاظمؑ،[۱۸۴] محمد بن شاذان نیشابوری،[۱۸۵] تے دسیاں دوسرے افراد۔[۱۸۶]
نیابت دے دعویدار
[سودھو]مفصل مضمون: نیابت دے دعویدار
غیبت صغری دے زمانے وچ نیابت دے دعویداراں دی وی کمی نہ سی۔ محمد بن نصیر نمیری، احمد بن ہلال کرخی، تے محمد بن علی شَلمَغانی نیابت دے دعویدار سن تے انہاں دے لعن تے دور بھگانے اُتے متعدد توقیعات وارد ہوئیاں۔[۱۸۷]
غیبت کبری وچ ملاقات
[سودھو]غیبت کبری دے زمانے وچ امام زمانہؑ دے دیدار دے بارے وچ دو نظریے پائے جاندے نيں۔ اک نظریہ ملاقات دا سرے توں انکار کردا اے تے دوسرا نظریہ ملاقات دے امکان تے وقوع دے اثبات دے لئی دلائل تے شواہد پیش کردا اے۔ ملاقات دا انکار کرنے والے کدی اپنے نظریے دے اثبات دے لئی بعض احادیث توں استناد کردے نيں جنہاں دی رو توں غیبت کبری دے زمانے وچ مشاہدہ کرنے والے نوں جھوٹھا کہیا گیا اے۔ [۱۸۸] تے کدی راوی دی صداقت وچ شک و شبہہ اس نظریے دی بنیاد ٹہریا اے ؛ تے فیر بعض علماء موقع پرستاں دی منفعت پسندی دا سد باب کرنے دے لئی ہر قسم دے دیدار دا انکار کردے نيں۔ [۱۸۹] ادھر بعض احادیث تے دعاؤں امام زمانہؑ دے دیدار دے لئی بعض اعمال دی تلقین کيتی گئی اے، [۱۹۰]۔[۱۹۱] تے گھٹ توں گھٹ دو معتبر حدیثاں وچ امامؑ دے خاص پیروکاراں دے لئی امامؑ تک رسائی تے آپؑ نال ملاقات نوں امرِ ممکن جانا گیا اے۔ [۱۹۲] شیخ صدوق، شیخ مفید تے شیخ طوسی ورگے اکابرین نے اپنی کتاباں وچ امامؑ دا دیدار کرنے والےآں دے لئی وکھ ابواب متعین کيتے نيں تے غیبت کبری وچ ملاقات نوں ممکن قرار دتا اے۔ [۱۹۳] بہت ساریاں روایات وی نقل ہوئیاں نيں جنہاں توں نمایاں ہُندا اے کہ وڈے علماء توں لے کے معمولی افراد تک امام زمانہؑ نوں دیکھیا اے۔ شیخ حر عاملی، سید عبداللہ شبر تے آیت اللہ لطف اللہ صافی گلپایگانی، دا کہنا اے کہ دیدار امام زمانہؑ توں متعلق روایات تواتر دی حد تک پہنچیاں نيں۔ [۱۹۴] اس نظریے دے قائل بعض افراد دے ناں حسب ذیل نيں:
میرزا محمد حسین نائینی،[۱۹۵] سید ابن طاؤس،[۱۹۶] ابراہیم کفعمی،[۱۹۷] محمد تقی مجلسی،[۱۹۸] ابوالحسن شعرانی،[۱۹۹] شیخ حر عاملی،[۲۰۰] مقدس اردبیلی،[۲۰۱] میرزا محمد استرآبادی،[۲۰۲] شہید ثانی،[۲۰۳] سید بحرالعلوم،[۲۰۴] سید نعمت اللہ جزائری،[۲۰۵] شیخ مرتضی انصاری۔[۲۰۶]
دعاواں تے زیارتاں
[سودھو]زیارات دے علاوہ ـ جنہاں توں تمام ائمہ دی زیارت کیتی جاسکدی اے، امام زمانہؑ دے نال رابطے تے راز و نیاز دے لئی مختلف قسم دیاں دعاواں تے زیارات نقل ہوئیاں نيں جنہاں وچوں اہم ترین دعاواں تے زیارات دے عنوان حسب ذیل نيں:
- دعائے ندبہ
- دعائے فَرَج
- استغاثہ امام زمن: "سَلامُ اللهِ الکامِلُ التّام"
- زیارت آل یٰس
- دعائے غریق
- دعائے عہد
- صلوات مخصوص امام زمانہ
- زیارت روزِ جمعہ
ناحیہ مقدسہ توں وی مختلف دعاواں تے زیارات صادر ہوئیاں نيں؛ جداں دعائے فَرَج (اَللّهُمَّ عَظُمَ البَلاء)، دعائے "یا مَن أظهَرَ الجَمیلَ"، دعائے "اَللّهمّ رَبَّ النّورِ العَظیم"، دعائے "اَللهُمّ ارزُقنا تَوفیقَ الطاعَةِ"، دعائے سہم اللیل ، رجب دے ہر روز دی دعا۔ دعائے "اَللهمّ إنّی اَسألُكَ بِالمَولودَینِ فی رَجَب"، دعائے "اَللهمّ إنّی اَسألُكَ بِمَعانی جَمیعِ ما یَدعوكَ بِهِ وُلاةُ أمرِكَ "، زیارت ناحیہ مقدسہ تے زیارت الشہداء۔[۲۰۷]
انتظار
[سودھو]مفصل مضمون:انتظارِ فَرَج
اسلامی تعلیمات وچ انتظارِ فَرَج بمعنی نامساعد حالات وچ کشادگی تے فراخی دی امید، آیات تے روایات وچ مسلسل دہرائے جانے والے مفاہیم وچوں اے۔سائیٹ غلطی:بند کردا </ref> ؛ <ref> دا گھاٹا ٹیگ شیعہ تعلیمات وچ اس انتظار دا اہم ترین مصداق، ظہور امام زمانہ دے نال سختیاں دے خاتمے تے کشادگی ہور روشن مستقبل دی امید اے۔ اس طرح دے انتظار تے منتظر دے لئی بعض خاص اصطلاحات روایات وچ وارد ہوئیاں نيں؛ جداں: اَلْمُنتظَرُ لِأمْرِنا ، مُنتظِرٌ لِهذا الاَمر، اِنْتِظارُ قائِمِنا، تَوَقُّعُ الْفَرَج، اَلمُنتظِرینَ لِظُهورِهِ، مُنْتظِرونَ لِدَوْلَةِ الْحَق تے اَلمُنتظِرُ لِلّثانی عَشَر ۔[۲۰۸] انہاں روایات وچ منتظرین دے لئی بہت زیادہ ثواب دا وعدہ دتا گیا تے انہاں نوں اولیاء اللہ تے لوکاں دے درمیان بہترین افراد، شمار کیتا گیا اے جو جنگ بدر وچ رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے صحابہ دی مانند نيں یا جہاد دے موقع اُتے امام زمانہؑ دے خیمے مین مقیم نيں تے آپؑ دے ہمراہ جنگ لڑ رہے نيں۔[۲۰۹]
انتظارِ فَرَج تے کشادگی تے امن و سکون دی امید فردی وی ہوسکدی اے تے عمومی بھی[۲۱۰] تے صرف اس شرط پر، تعمیری ہوئے گی کہ کوشش تے جدوجہد ہور مکمل تیاری دے نال ہوئے تے جے تاخیر ہوئی تاں مؤمنین مایوسی دا شکار نہ ہون۔ اس طرح دے انتظار و امید تے کوشش تے جدوجہد فرد تے معاشرے دے کمال و ارتقاء دے اسباب فراہم کرے گی۔[۲۱۱]
نیمہ شعبان
[سودھو]مفصل مضمون: نیمہ شعبان
جداں کہ ولادت دے حصے وچ مذکور ہويا، قول مشہور ایہ اے کہ امام زمانہؑ دی ولادت پندرہ شعبان دے دن [بوقت فجر] ہوئی اے۔ شیعہ اس روز نوں اہم ترین عیداں دے زمرے وچ شمار کردے نيں تے اوس رات وسیع چراغاں تے ہور رات تے دن نوں جشن، شعر خوانی، نذر و نیاز تے قربانی تے غرباء نوں کھانا کھلانے دا اہتمام کردے نيں۔ ایہ مراسمات ایران وچ دوسرے ملکاں دی نسبت زیادہ وسیع سطح اُتے منعقد کيتے جاندے نيں۔ جشن و سرور دے انہاں مراسمات دا وڈا حصہ ملک بھر دے شہراں دے مذہبی تھاںواں ، گلی محلےآں تے بازاراں وچ منعقد ہُندے نيں۔ [قم دے نواح وچ واقع] مسجد جمکران مہدویت دے جشن دی سب توں وڈی ميزبانی دا انتظام کردی اے۔ اس روز ایران وچ عام تعطیل قرار پائی اے تے اس دن نوں "مستضعفین دا عالمی" دن کہیا جاندا اے۔ عراق وچ وی شیعیان اہل بیت جشنِ نیمہ شعبان دے انعقاد دے نال نال امام حسین دی زیارت دے لئی چلے جاندے نيں۔ بحرین، یمن، مصر، لبنان، شام تے ہندوستان ہور پاکستان وچ وی وسیع سطح اُتے جشن نیمہ شعبان دا اہتمام کیتا جاندا اے [۲۱۲] تے پاکستان تے ہندوستان وچ نیمہ شعبان دی رات نوں شب برات وی کہیا جاندا اے تے خاص قسم دے مراسمات دا انعقاد ہُندا اے۔[۲۱۳]
امام زمانہؑ تے ہور مذاہب
[سودھو]شیعہ فرقے
[سودھو]زیدیہ تے اسماعیلیہ جداں شیعہ فرقے مہدویت دے اصول نوں تسلیم کردے ہوئے، امام زمانہؑ دے موعود ہونے تے موعود دے مصداق دے تعین وچ امامیہ دے نال اختلاف رائے رکھدے نيں۔ زیدیہ دی بعض شاخاں سمیت کچھ شیعہ فرقے، ماضی وچ امام مہدیؑ دی ولادت تے آپؑ دی غیبت نوں نئيں مندے تے انہاں دا صرف ایہی عقیدہ اے کہ امام زمانہؑ موعود نيں تے آخر الزمان وچ ظہور کرن گے چنانچہ اوہ بارہويں امام یعنی محمد بن حسن عسکریؑ اُتے ـ امامیہ دی مانند ـ امام موعود تے امام منتظَر دے مصداق دی تطبیق نوں یا تاں سرے توں مسترد کردے نيں یا گھٹ توں گھٹ اوہدی تائید و تصدیق نئيں کردے۔ انہاں دا صرف ایہی عقیدہ اے کہ امام منتظَر آخر الزمان وچ پیدا ہونگے تے اٹھ کے قیام فرمان گے۔
بحیثیت مجموعی، زیدیہ وچ مہدویت دا عقیدہ، مہدویتِ نوعیہ اے۔ اوہ سلسلۂ امامت دے آخری امام نوں ـ جو پورے عالم نوں عدل و انصاف توں اُتے کرے گا ـ مہدی موعود سمجھدے نيں تے انہاں دا خیال اے کہ ہر سید جو لوکاں نوں اپنی جانب بلائے اوہدی پیروی کرنا لازمی اے ؛ ممکن اے کہ اوہی مہدی موعود ہوئے![۲۱۴] جے اس نے دنیا نوں عدل و انصاف نال پر کیتا تاں اس دا موعود ہونا ثابت ہوجائے گا تے بصورت ہور، امام منتظر کوئی دوسرا سید ہوئے گا۔[۲۱۵]
اسلام دی تریخ دی ابتداء توں زیدیہ دی بعض جماعتاں، مختلف تحریکاں وچ مارے جانے والے اپنے بعض ائمہ دی مہدویت دا دعوی کردیاں سن تے انہاں دا خیال سی کہ ایہ کسی دن پلٹ آن گے تے دنیا نوں عدل و انصاف نال پر کرن گے۔ اوہ زید بن علی،[۲۱۶] نفس زکیہ،[۲۱۷] محمد بن قاسم بن علی بن عُمر بن علی بن حسین بن علی بن ابی طالب (متوفیٰ 219ھ ق)،[۲۱۸] یحیی بن عمر بن یحیی بن حسین بن زید بن علی بن الحسین (متوفیٰ 250ھ ق)،[۲۱۹] تے حسین بن قاسم عیانی (متوفیٰ 404ھ ق) دی مہدویت [مہدی ہونے] دا دعوی کردے نيں۔[۲۲۰]
اہل سنت
[سودھو]اہل سنت دے مصادر حدیثی وچ امام مہدیؑ تے منجی آخری الزمان دے سلسلہ وچ متعدد روایات وارد ہوئیاں نيں۔ ابری شافعی[۲۲۱]، عبد الحق دھلوی[۲۲۲]، سقارینی[۲۲۳] تے شوکانی[۲۲۴] جداں اہل سنت دے بعض بزرگ محدثین انہاں روایات دے متواتر ہونے دے سلسلہ وچ تصریح کیتی اے۔ اہل سنت انہاں روایات دی وجہ توں مہدی دے وجود دا عقیدہ رکھدے نيں۔ اس موضوع دے سلسلہ وچ شیعہ سنی عقیدہ دے مطابق مہم ترین مشترک خصوصیات ایہ نيں: اوہ رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دی اولاد وچوں تے انہاں دے ہم نام ہون گے تے انہاں دا لقب مہدی ہوئے گا۔ آخری زمانہ وچ حتمی طور اُتے اوہ قیام کرن گے تے تمام ظالمین اُتے کامیاب ہون گے تے دنیا وچ عدل و انصاف قائم کرن گے۔ جس طرح توں اوہ ظلم و جور نال پر ہو چکی ہوئے گی تے حضرت عیسیؑ دے زمین اُتے پرت کے آکے انہاں دی حمایت وچ دجال نال لڑن گے۔ [۲۲۵]
انہاں روایات دے اوہ اختلافی پہلو جو شیعاں دے عقیدہ دے خلاف نيں:
رسول اللہصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے ہمنام ہونے دے علاوہ انہاں دے والد دا ناں وی آپ دے والد دے ناں دی طرح عبد اللہ ہوئے گا، جدوں کہ شیعاں دا عقیدہ ایہ اے کہ اوہ امام حسن عسکری دے بیٹے نيں۔[۲۲۶]
اہل سنت دا اک گروہ انہاں دے امام حسن دی نسل توں ہونے دا عقیدہ رکھدا اے۔[۲۲۷]
اہل سنت دے مشہور نظریے دے مطابق مہدی آخری زمانہ وچ پیدا ہون گے تے اوہ امام حسن عسکری دے فرزند نئيں نيں۔ [۲۲۸]
اہل سنت دی اک قلیل تعداد نے عقیدہ مہدویت تے اس سلسلہ دی روایات نوں ضعیف قرار دتا اے۔ انہاں وچ ابن خلدون دی تریخ[۲۲۹] وچ تے رشید رضا دی تفسیر[۲۳۰] المنار شامل نيں۔
مستشرقین
[سودھو]بعض مستشرقین دی تحقیق دا موضوع ہی مسئلۂ مہدویت رہیا اے تے اس سلسلے وچ انھاں نے مختلف نظریات قائم کيتے نيں:
ہنری کوربن (Henry Corbin) مظہریاتی (Phenomenological) نقطۂ نظر توں، مہدویت نوں شیعہ عرفان و فلسفے دے نہایت بنیادی اعتقادی عناصر دے زمرے وچ شمار کردے نيں۔ انہاں دی نظر توں "مہدویت دین دے باطن تے ظہور امام دی تفسیر دے معانی وچ ، انسانی حیات دی تجدید اے۔ [۲۳۱] کوربن دا کہنا اے کہ ظہور دے نال، وحیِ الہی دے تمام خفیہ اصول یا معنوی معانی، آشکار ہوجان گے۔[۲۳۲]
فرانسیسی مصنف "جیمز ڈارمسٹٹر" (James Darmesteter)، تاریخی نقطۂ نظر توں، سمجھدے نيں کہ مہدویت دا تذکرہ قرآن وچ نئيں آیا اے تے پیغمبر اسلامصلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے اقوال وچ وی اس دے کوئی واضح علائم موجود نئيں نيں۔ انہاں دا خیال اے کہ مہدویت دا عقیدہ شیعہ افکار دا پیدا کردہ تے ایرانی اساطیر تے افسانےآں توں متاثر اے۔ [۲۳۳]
ولندیزی مستشرق فان فلوٹن (Gerlof van Vloten) دا دعوی اے کہ مہدویت دا تفکر کوفی شیعاں نے رائج کیتا اے تا کہ شام وچ مقیم اموی حکمراناں دا مقابلہ کرنے دی غرض توں، اوہدی ممکنہ قوتاں تے صلاحیتاں توں، فائدہ اٹھا سکن۔ [۲۳۴]
ہنگری دے یہودی مستشرق ایگناز گولڈزیہر (Ignaz Goldziher) تاریخی نقطۂ نظر توں، سمجھدا اے کہ عقیدہ مہدویت دیاں جڑاں یہودی تے عیسائی فکری عناصر وچ پیوست نيں تے اس وچ زرتشتیاں دے ایتھے زیر بحث سوشیانس دی بعض خصوصیات وی دیکھیاں جاسکدیاں نيں۔ [۲۳۵]
برطانوی پروفیسر ڈیوڈ ساموئل مارگولیتھ (David Samuel Margoliouth) دا کہنا اے کہ عقیدہ مہدویت محمد بن حنفیہ دے زمانے وچ مختار ثقفی تے فرقۂ کیسانیہ وچ مذکورہ محمد بن حنفیہ دے حامیاں دے ذریعے معرض وجود وچ آیا اے، جنہاں نے انہاں دے مارے جانے دے بعد انہاں نوں مہدی دا لقب دتا۔ [۲۳۶]
متعلقہ مضامین
[سودھو]حوالے
[سودھو]- ↑ محمدی ری شہری، دانشنامہ امام مہدیؑ، 1393ھ ش، ج2، ص283۔
- ↑ محمدی ری شہری، دانشنامہ، 1393ھ ش، ج2، ص283۔
- ↑ محمدی ری شہری، دانشنامہ، 1393ھ ش، ج2، ص289-291۔
- ↑ محمدی ری شہری، دانشنامہ، 1393ھ ش، ج2، ص297-305
- ↑ طبسی، تا ظهور، 1388ھ ش، ج1، ص44۔
- ↑ محمدی ری شہری، دانشنامہ، 1393ھ ش، ج2، ص311۔
- ↑ Lua error in ماڈیول:Citation/CS1/ar at line 3438: attempt to call field 'set_selected_modules' (a nil value).
- ↑ Martin 2004: 421
- ↑ امینی، الغدیر، 1416ق، ج2، ص511۔
- ↑ نوری، النجم الثاقب، ج 1، ص265-165۔
- ↑ محدث نوری دی مکمل فہرست کچھ ایويں اے: 1- احمد 2- اصل 3- اوقیدمو 4- ایزد شناس 5- ایزد نشان 6- ایستادہ 7- ابوالقاسم 8- ابوجعفر 9- ابوعبداللہ 10- ابومحمد 11- ابوابراہیم 12- ابوالحسن 13- ابوتراب 14- ابوبکر 15- ابوصالح 16- امیر الامرہ 17- احسان 18- اذن سامعہ 19- ایدی 20- بقیۃ اللہ 21- بئر معطلہ 22- بلد الامین 23- بہرام 24- بندہ یزدان 25- پرویز 26- برہان اللہ 27- باسط 28- بقیۃ الانبیاء 29- تالی 30- تائید 31- تمام 32- ثائر 33- جعفر 34- جمعہ 35- جابر 36- جنب یا جنب اللہ 37- جوار الکنس 38- حجۃ 39- حق 40- حجاب 41- حامد 42- حمد 43- حاشر 44- خاتم الاوصیاء 45- خاتم الائمہ 46- خجستہ 47- خسرو 48- خدا شناس 49- خازن 50- خلف یا خلف صالح 51- خنس 52- خلیفۃ اللہ 53- خلیفۃ الاتقیاء 54- دابۃ الارض 55- داعی 56- رجل 57- راہنما 58- رب الارض 59- زند افریس 60- سروش ایزد 61- السلطان المامول 62- سدرۃ المنتہی 63- سناء 64- سبیل 65- ساعۃ 66- سید 67- شماطیل 68- شرید 69- صاحب 70- صاحب الغیبہ 71- صاحب الزمان 72- صاحب الرجعہ 73- صاحب الدار 74- صاحب الناحیہ 75- صاحب العصر 76- صاحب الکرۃ البیضاء 77- صاحب الدولۃ الزہراء 78- صالح 79- صاحب الامر 80- صمصام الاکبر 81- صبح مسفر 82- صدق 83- صراط 84- ضیاء 85- ضحی 86- طالب التراث 87- طرید 88- عالم 89- عدل 90- عاقبۃ الدار 91- عزۃ 92- عین یا عین اللہ 93- عصر 94- غائب 95- غلام 96- غیب 97- غریم 98- غوث 99- غایت الطالبین 100- غایۃ القصوی 101- خلیل 102- غوث الفقراء 103- فجر 104- فردوس اکبر 105- فیروز 106- فرخندہ 107- فرج المومنین 108- الفرج الاعظم 109- فتح 110- فقہ 111- فیذموا 112- قائم 113- قابض 114- قید 115- قسم 116- قوۃ 117- قاتل الکفرہ 118- قطب 119- قائم الزمان 120- قیم الزمان 121- قاطع 122- کاشف الغطاء 123- کمال 124- کلمۃ الحق 125- کیقباد دوم 126- کوکما 127- کار 128- لواء اعظم 129- لندیطارا 130- لسان الصدق 131- ماشع 132- مہمید الاخر 133- مسیح الزمان 134- میزان الحق 135- منصور 136- محمد 137- نیۃ الصابرین 138- منتقم 139- مہدی 140- عبداللہ 141- مومل 142- مدبر 143- ماء معین 144- مخبر بما یعلن 145- مجازی بالاعمال 146- موعود 147- مظہر الفضایح 148- مبلی السرائر 149- مبدئی الایات 150- محسن 151- منعم 152- مفضل 153- منان 154- موتور 155- منتظر 156- مامور157- مقدرۃ 158- مامول 159- مفرج 160- مضطر 161- من لم یجعل اللہ لہ شبیہا 162- مقتصر 163- المصباح الشدید الضیاء 164- ناقور صور 165- ناطق 166- نہار 167- نفس 168- نور آل محمدؑ 169- نور الاصفیاء 170- نور الاتقیاء 171- نجم 172- ناحیۂ مقدسہ 173- واقیذ 174- وتر 175- وجہ 176- ولی اللہ 177- وارث 178- ہادی 179- ید الباسطہ 180- یمین 181- وہوہ ل 182- یعسوب الدین۔
- ↑ طبسی، تا ظہور، ج 2، ص492۔
- ↑ خدا مراد سلیمیان، فرہنگ نامہ مہدویت ، ص131۔
- ↑ خدا مراد سلیمیان، فرہنگ نامہ مہدویت، ص371۔
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمہ، 1395ق، ج2، باب 41، ح 1۔
- ↑ شیخ صدوق، اوہی ماخذ، ج2، باب 42، ح 2۔
- ↑ مسعودی، اثبات الوصیہ، ص272۔
- ↑ نعمانی، الغیبہ، 1397ق، ص163۔
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، 1403ق، ج51، ص219، ذیل حدیث 8۔
- ↑ خدامراد سلیمیان، فرہنگنامہ مہدویت، ص191 و 192۔
- ↑ خدا مراد سلیمیان، فرہنگ نامہ مہدویت، ص150۔
- ↑ سید محمد صدر، پژوہشی در زندگی امام مہدی، ص247۔
- ↑ سید مصطفیٰ حسینی دشتی، معارف و معاریف، ج 4، ص165۔
- ↑ محمدی ری شہری، دانشنامہ امام مہدیؑ جلد سوم ص 45 و سلیمیان، خدا مراد، فرہنگ نامہ مہدویت، نشر بنیاد فرہنگی مہدی موعودعج ص 479
- ↑ مقدسی، بازپژاوہی تریخ ولادت و شہادت معصومانؑ، ص555۔؛اشعری، المقالات و الفرق، ص103۔؛ نوبختی، فرق الشیعہ، ص108-112۔؛ ابن خشاب، موالید الائمه و وفیاتهم، ص200-201۔؛ ہور مآخذِ اہل سنت سوا بعض مآخذ کے۔
- ↑ سلیمیان، درسنامہ مہدویت، ص192201؛ رجوع کرن: طوسی، کتاب الغیبہ، 1411ق، ص231۔201؛ شیخ مفید، الارشاد، [بیتا]، ص346۔
- ↑ مقدسی، بازپژاوہی تریخ ولادت و شہادت معصومانؑ، ص555-569۔201؛ رجوع کرن: کلینی، الکافی، 1407ق، ج1، ص329، ح5 و ص514، ح1201؛ صدوق، کمال الدین، 1390ھ، ج2، ص430، ح3 و ص432۔
- ↑ مقدسی، بازپژاوہی تریخ ولادت و شہادت معصومانؑ، ص593۔؛ رجوع کرن: کلینی، الکافی، 1407ق، ج1، ص514۔؛ مسعودی، اثبات الوصیه، 1426ق، ص258۔؛ صدوق، کمال الدین، 1390ق، ج2، صص424، 430 و 432۔؛ شیخ مفید، الارشاد، 1413ق، ص339؛ طبری، دلائل الامامه، 1413ق، ص501؛ طوسی، کتاب الغیبہ، 1411ق، ص239؛ فتال نیشابوری، روضة الواعظین، 1368ش، ص266۔
- ↑ صدوق، کمال الدین، 1390ق، ج2، ص474۔؛ طوسی، کتاب الغیبہ، 1411ق، ص238۔
- ↑ ابن طلحہ شافعی، مطالب السؤول، باب 12، بحوالہ از: اربلی، کشف الغمہ، 1381ق، ج2، ص437۔
- ↑ ابن خلکان، وفیات الاعیان، [بیتا]، ج4، ص176۔
- ↑ مقدسی، بازپژاوہی تریخ ولادت و شہادت معصومانؑ، ص597۔
- ↑ ابن خلکان، وفیات الاعیان، [بیتا]، ج4، ص176۔
- ↑ [[قاضی نوراللہ شوشتری نے احقاق الحق، ج13، ص89-90، وچ اس قول نوں ابن خلکان دی کتاب وفیات الاعیان توں نقل کیتا اے ؛ حالانکہ وفیات وچ اے کہ آپؑ 9 ربیع الاول نوں پیدا ہوئے نيں۔
- ↑ اہل سنت دے عالم ابن طولون نے اس قول نوں ابن ازرق توں منسوب کیتا اے ؛ حالانکہ ابن خلکان اس روایت دے پہلے راوی نيں تے اوہ وفیات وچ لکھدے نيں کہ 9 ربیع الاول ہی امامؑ دی تریخ ولادت اے۔
- ↑ یہ قول بیرجندی نے ابن عیاش توں نقل کیتا اے۔ ایہ قول متقدم مآخذ وچ موجود نئيں اے :- مقدسی، بازپژوهی تریخ ولادت و شہادت معصومین علیہم السلام، ص600۔
- ↑ یہ قول سب توں پہلے ابن طلحہ شافعی نے نقل کیتا اے۔
- ↑ ابن خلکان، وفیات الاعیان، [بیتا]، ج4، ص176۔
- ↑ یہ دو اقوال خادم "عقید" توں منسوب کيتے گئے نيں تے ایہ دو اقوال کمال الدین دے وکھ وکھ نسخےآں وچ مندرج ہوئے نيں:- مقدسی، بازپژوهی تریخ ولادت و شہادت معصومان علیہم السلام، ص601؛ صدوق، کمال الدین، 1390ق، ج2، ص474۔
- ↑ سلیمیان، درسنامہ مہدویت (1)، ص183۔؛ صدوق، کمال الدین، 1395ھ، ج2، باب 42، ح1۔؛ ہور رجوع کرن: طوسی، کتاب الغیبہ، 1411ھ، ص238۔؛ تے، اربلی، کشف الغمہ، 1381ھ، ج2، ص449۔
- ↑ سلیمیان، درسنامه مهدویت (1)، ص186۔؛ صافی گلپایگانی، منتخب الاثر، ص353۔
- ↑ جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعهؑ، ص569۔؛ صدوق، کمال الدین، 1395ھ، ص473-474۔
- ↑ روایات دیکھنے دے لئی رجوع کرو: سلیمیان، درسنامه مهدویت (1)، ص184۔
- ↑ سلیمیان، درسنامہ مہدویت (1)، ص184۔؛ صدوق، کمال الدین، 1395ھ، ح2، ص567۔
- ↑ صدوق، کمال الدین، 1395ھ، ج2، ص479، ح1۔
- ↑ جعفریان، حیات سیاسی و فکری امامان شیعهؑ، ص567؛ شیخ مفید، الارشاد، [بیتا]، ص345۔
- ↑ سلیمیان، درسنامہ مہدویت (1)، ص185۔
- ↑ شیخ طوسی، کتاب الغیبہ، 1411ھ، ص244، ح211۔؛ صدوق، کمال الدین، 1395ھ، ج2، باب 42، ح5۔؛ ہور رجوع کرو:راوندی، الخرائج و الجرائح، 1409ھ، ج1، ص475، ح2۔
- ↑ ابن اثیر، الکامل فی التریخ، ج7، ص274، بحوالہ: العمیدی، مهدی منتظر در اندیشہ اسلامی، ص186۔
- ↑ ابن خلکان، وفیات الاعیان، ج4، ص176، ح562، بہ نقل از: العمیدی، مهدی منتظر در اندیشہ اسلامی، ص186۔
- ↑ شافعی، مطالب السؤول، ج2، ص79، باب 12۔
- ↑ مالکی، الفصول المهمہ، ص287۔؛ سلیمیان، درسنامہ مہدویت (1)، ص190-191۔
- ↑ شیخ مفید، الارشاد، ص350 – 351؛القندوزی، ینابیع المودة، ص461۔
- ↑ صافی گلپایگانی، منتخب الاثر، ص355 حوالہ از کمال الدین۔؛القندوزی، ینابیع الموده، ص460؛الطوسی، الغیبہ، ص217۔
- ↑ صافی گلپایگانی، منتخب الاثر، ص355۔
- ↑ کلینی، الکافی، ج1، ص514۔
- ↑ مفید، الفصول العشرة، کتابخانه اهل بیت، ص80۔
- ↑ مفید، الفصول العشرة، ص73۔
- ↑ مفید، الفصول العشرة، ص71۔؛صدوق، کمال الدین و تمام النعمہ، کتابخانہ اہل بیت، ص474۔
- ↑ مفید، الفصول العشرة، ص69 – 72۔
- ↑ کلینی، الکافی، ج1، ص505۔؛صدوق، کمال الدین، ص43۔
- ↑ صدوق، کمال الدین، ص473-476۔
- ↑ صافی، نوید امن و امان، ص167-205
- ↑ بعض انبیاء ـ جنہاں دی طویل العمری دی طرف تورات وچ اشارہ ہويا اے ـ دے ناں ایہ نيں: حضرت آدم: 920 سال، شیث بن آدم: 912 سال، انوش بن شیث: 905 سال، قیناس بن انوش: 910 سال، مهلائیل بن قیناس: 895 سال، یارد بن مهلائیل: 963 سال، متوشالح بن خنوخ: 969 سال، لمک بن متوشالح: 777 سال، حضرت نوح بن لمک: 950 سال(رجوع کرن: سفر تكوين اصحاح5، آيه5 و8 و11 و14 و17 و20 و27 و31 و در اصحاح9، آيه 29 و اصحاح11 آيه10 تا 17۔ ہور رجوع کرن: مهدی پور، راز طول عمر امام زمانؑ، ص89۔)
- ↑ سورہ عنکبوت، آیت 14۔
- ↑ سورہ انبیاء، آیت 44۔
- ↑ صدوق، کمال الدین (1395)، ج1، ص322
- ↑ طوسی، الغیبہ، ص420
- ↑ صدوق، کمال الدین (1395)، ج1، ص316
- ↑ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج2، ص407۔
- ↑ جاسم، حسین، تریخ سیاسی امام دوازدهم، تهران، 1386، ص124۔
- ↑ نک: سلیمیان، درسنامه مهدویت، ص145-146۔
- ↑ نعمانی، الغیبہ، تهران، 1397ھ، ص182۔
- ↑ طوسی، الغیبہ، قم، 1411ھ، ص163۔
- ↑ طوسی، الغیبہ، قم، 1411ھ، ص162۔
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، بیروت، 1403ھ، ج52، ص159-160۔
- ↑ بطور مثال: جعفر مرتضی عاملی دی کتاب "جزیرہ خضراء در ترازوی نقد" فارسی ترجمہ: محمد سپہری۔ "بررسی جزیرہ خضراء"، بقلم مجتبی کلباسی۔ "جزیرہ خضراء تحریفی در تریخ شیعہ"، بقلم غلامرضا نظری۔ "دادگستر جہان" نامی کتاب دے اک حصے وچ وی اس داستان نوں نقل کیتا گیا اے۔ ہور نمونے دے طور اُتے ذیل دے دو مقالےآں توں رجوع کیتا جاسکدا اے:1۔ «داستان جزیره خضراء توهم یا واقعیت؟» 2۔ «جزیره خضرا، افسانه یا واقعیت؟!»۔
- ↑ ابن قیم، المنار المنیف، تحقیق: عبدالفتاح ابوغدّه، ص153-152؛ابن خلدون، مقدمه، دمشق، 1428، ص207-208۔
- ↑ نعمانی، الغیبہ، تهران، 1397ھ، ص315۔؛حائری یزدی، الزام الناصب، ج2، ص243۔
- ↑ نعمانی، الغیبہ، تهران، 1397ھ، ص313۔
- ↑ صدر، تریخ مابعد الظهور، بیروت، 1412ھ، ج3، ص212-224۔
- ↑ عیون اخبار عن الرضا، ج1، ص63۔
- ↑ تہامہ اردن دی بندرگاہ "عقبہ" توں یمن تک پھیلی ہوئی ساحلی پٹی دا ناں اے جو تن علاقےآں وچ تقسیم ہُندا اے: 1۔ شمال وچ تہامۂ حجاز، جس دا مرکز مکہ اے ؛ 2۔ وسطی حدود وچ تہامۂ عسیر اے جس مرکز ابہا تے 3۔ جنوب وچ تہامۂ یمن کہ مرکز زبید اے ۔مونس، اطلس تریخ الاسلام، ص206-213؛ حمزه، قلب جزيرة العرب، ص18؛ کحاله، جغرافیة شبه جزیرة العرب، ص12-13۔
- ↑ الملاحم والفتن، ص278۔
- ↑ ری شہری، دانشنامہ امام مهدی، 1393ھ ش، ج8، ص199۔
- ↑ قرطبی، التذکره، قاهره، ج3، ص1206۔
- ↑ قاضی نعمان مغربی، ج3، جزء، 14، ص364-365۔
- ↑ ری شہری، دانشنامہ امام مهدی، 1393ھ ش، ج8، ص199۔
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ج53، ص11۔
- ↑ بحارالانوار، ج53، ص11۔
- ↑ کلینی، الکافی، تهران، 1407ھ، ج3، ص495۔؛مجلسی، بحارالانوار، ج52، ص318۔؛ابن المشہدی، المزار الکبیر، ص134۔؛مفید، الارشاد، قم، 1413، ج3، ص380۔
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ج53، ص11۔
- ↑ کلینی، الکافی، تہران، 1407ھ، ج3، ص495۔؛مجلسی، بحارالانوار، ج52، ص318۔؛ابن مشہدی، المزار الکبیر، ص134۔؛مفید، الارشاد، قم، 1413، ج3، ص380۔
- ↑ نعمانی، الغیبہ، تهران، 1397ھ، ص182۔
- ↑ نعمانی، الغیبہ، تهران، 1397ھ، ص182۔
- ↑ طوسی، الغیبہ، قم، 1411ھ، ص163۔
- ↑ کوہ رضوی تہامہ دے پہاڑاں وچوں اے جو ینبع البحر دے شمال مشرق تے مکہ تے مدینہ دے درمیان واقع اے۔ راوی کہندا اے: اسيں امام جعفر صادق دے نال مدینہ توں خارج ہوئے تے مدینہ دے اطراف وچ اک پہاڑ دے قریب پہنچے تاں امامؑ نے کچھ لمحے پہاڑ دی طرف غور نال دیکھیا تے فیر فرمایا: ایہ پناہ گاہ اے "خائف" امام مہدیؑ دی، غیبت صغری وچ وی تے غیبت کبری وچ بھی۔: طوسی، الغیبہ، قم، 1411ھ، ص163۔
- ↑ طوسی، الغیبہ، قم، 1411ھ، ص162۔
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین وتمام النعمة، ج1، 257۔؛مقدس شافعی، عقدالدرر، ص45 و 55۔
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ص409۔
- ↑ التستري، احقاق الحق، ج19، ص654۔
- ↑ صدوق، كمال الدين، ج1، ص315۔
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ج52، ص287۔
- ↑ مجلسی، اوہی ماخذ۔
- ↑ صدوق، كمال الدين، ج2، ص652۔
- ↑ موسوی اصفهانی، مکیال المکارم، ج1، ص113 تے بعد دے صفحات۔
- ↑ مجلسی، بحارالأنوار، ج36، ص90، ح 200۔
- ↑ علامہ مجلسی اس روایت کيتی وضاحت کردے ہوئے کہندے نيں: جسمانی ساخت اسرائیلی ہونے توں مراد ایہ اے کہ آپؑ دا جسم قد دی بلندی تے اولاد اسرائیل (یعنی اولاد یعقوبؑ) دی مانند اُچے قد تے مضبوط جسم دے مالک نيں۔ قاضی نعمان مغربی نے وی اپنی کتاب شرح الاخبار، ج3، ص378 وچ ایہی وضاحت کيتی اے۔
- ↑ مجلسی، بحارالأنوار، ج 36، ص95، ح 200۔
- ↑ صدوق، کمال الدین وتمام النعمة، ج2، باب 57، ص560، ح 17۔
- ↑ ابن طاؤس، ملاحم، ص73۔
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ج 46، ص372، ج 14۔
- ↑ الیزدی الحائری، الزام الناصب، ج1، ص91۔
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ج41، ص159، و ج47، ص55۔؛نعمانى، غيبة، ص233 و 234۔
- ↑ معجم أحادیث امام مهدی، علیه السّلام، مؤسسه معارف الاسلامی، ج1، ص242، ح 152۔
- ↑ کلینی، الكافی، ج8، ص396، ح 597۔
- ↑ حائری یزدی، الزام الناصب فی اثبات الحجّة الغائب، ص24۔
- ↑ صدوق، من لا يحضره الفقيه، ج4، ص418۔
- ↑ شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص336۔
- ↑ جاسم حسین، تریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، ص102، مختصر سی تلخیص دے نال۔
- ↑ نوبختی، فرق الشیعه، ص105۔؛مفید، الارشاد، ج2، ص336۔؛ابن شهر آشوب، المناقب، ج4، ص422۔
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین، ج2، ص507۔
- ↑ ابوسهل نوبختی، التنبیه، ص92ـ93۔
- ↑ شیخ طوسی، الغیبہ، ص359-361۔
- ↑ رجوع کرو: شیخ صدوق، کمال الدین، ج2، ص426 و 429 و 487۔
- ↑ کلینی، الکافی، ج1، ص328۔
- ↑ یاقوت حموی، معجم الادباء، ج3، ص73ـ74۔
- ↑ مدرسی طباطبائی،، مکتب در فرایند تکامل، ص161-162۔
- ↑ مدرسی طباطبائی، مکتب در فرایند تکامل، ص162۔
- ↑ کلینی، الکافی، ج1، ص520۔
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین، ج2، ص408۔
- ↑ صابری، تریخ فرق اسلامی، ج2، ص197، پاورقی2۔
- ↑ نوبختی، فرق الشیعه، 107ـ109۔؛اشعری قمی، المقالات و الفرق، ص110ـ114۔؛شیخ صدوق، کمال الدین، ج2، ص408۔
- ↑ مفید، الارشاد، ص345۔؛اربلی، کشف الغمة فی معرفة الائمة، ج 2، ص205، 223۔؛ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج 13، ص121۔
- ↑ مفید، الارشاد، ص345۔؛طبرسی، اعلام الوری بأعلام الهدی، ص360۔؛اربلی، کشف الغمة فی معرفة الائمة، ج3، ص205۔
- ↑ ر.ک: مفید، الارشاد، ص345۔؛اربلی، کشف الغمة فی معرفة الائمة، ج3، ص199، 205۔
- ↑ جاسم حسین، تریخ سیاسی غیبت امام دوازدهمؑ، ص103 تا 112۔
- ↑ سیّد مرتضی، الفصول المختاره، ج2، ص321۔
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ج 51، ص 325، ح 44۔
- ↑ شیخ طوسی، الغیبہ، ص286۔
- ↑ کلینی، الکافی، ج1، ص518۔
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین، ج2، ص487:-قطب راوندی نے الخرائج والجرائح ج3، ص1116 وچ تے محمد بن جریر (الشیعی) نے دلائل الامامۃ، ج1، ص526 وچ وی ایہ توقیع نقل کيتی اے۔
- ↑ مفید، الإرشاد، ج2، ص340۔
- ↑ فضل بن حسن طبرسی، إعلام الوری بإعلام الهدی، ج2، ص259۔
- ↑ اربلی، کشف الغمه، ج2، ص530۔؛طبرسی، احمد بن علی، احتجاج، ج2، صص555-556۔؛صدوق، کمال الدین، ج2، ص516۔
- ↑ صدوق، کمال الدین، ج2، ص503، روایة 32۔
- ↑ طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری، ج2، ص260۔
- ↑ شیخ مفید، المسائل العشرة فی الغیبة، ص24۔
- ↑ پایگاه اطلاع رسانی حوزه۔
- ↑ سید بن طاؤس، الطرائف فی معرفة مذاهب الطوائف، ج1، ص177۔
- ↑ طبرسی، تفسیر مجمع البیان، ج8، ص228-229۔؛مجلسی، بحار الانوار ج52، ص186۔
- ↑ صدوق، كمال الدين، ج1، ص320۔
- ↑ صدوق، کمال الدین (تصحیح غفاری)، ج2، ص502-505۔؛معجم احادیث الامام المهدی، ج4، ص316۔
- ↑ رکنی، محمد مهدی، مجله موعود، شماره 79، درآمدی بر شناخت توقیعات، ص54۔
- ↑ الکورانی (المشرف)، جمعی از محققین، معجم احادیث امام مهدی، جلد 5۔
- ↑ صدوق، کمال الدین وتمام النعمة، ج2، ص667۔؛مجلسی، بحارالانوار، ج23، ص5۔
- ↑ امين، مخزن العرفان در تفسير قرآن، ج3، ص39، ذیل آیت 44 سورہ نحل۔
- ↑ النعمانی، الغیبہ، ص138-139۔؛مجلسی، بحارالانوار، ج23، ص55۔
- ↑ علی دخیل، أئمتنا: سیرة الأئمة الاثنی عشر علیهم السلام، ج2، ص344۔
- ↑ مجلسی، بحار الأنوار، ج51، ص80۔
- ↑ طبرسی، علي بن الحسن، مشکاة الأنوار فی غرر الأخبار، ص128۔
- ↑ مجلسی، بحار الأنوار، ج 52، ص146۔
- ↑ طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری ( قم 1417)، ج2، ص280۔
- ↑ مجلسی، بحار الأنوار، ج2، ص190۔
- ↑ الفیروز آبادی، فضائل الخمسة من الصحاح الستة، ج3، ص335۔
- ↑ طبرسی، اعلام الوری، مؤسسه آل البیت، ج2، ص214۔؛کلینی، کافی، دارالکتب الاسلامیه، 1389ھ، ج1، ص330۔؛شیخ مفید، الارشاد، مؤسسة آل البیت، ج2، ص351۔
- ↑ کلینی، کافی، دارالکتب الاسلامیه، 1389ھ، ج1، ص332۔؛شیخ مفید، الارشاد، مؤسسة آل البیت، ج2، ص354۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص12۔
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین، مؤسسة النشر الاسلامی، ص384۔؛طبرسی، اعلام الوری، مؤسسه آل البیت، ج2، ص248۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص13۔
- ↑ کلینی، کافی، دارالکتب الاسلامیه، 1389ھ، ج1، ص331۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص14۔
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین، مؤسسة النشر الاسلامی، ص454۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص16۔
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین، مؤسسة النشر الاسلامی، ص407 و ص436۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص19۔
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین، مؤسسة النشر الاسلامی، ص431۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص15۔
- ↑ الغیبہ، طوسی، مؤسسة المعارف الاسلامیه، ص426۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص20۔
- ↑ رجوع کرن: محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص9-29۔
- ↑ کلینی، کافی، دارالکتب الاسلامیه، 1389ھ، ج1، ص331۔؛طوسی، الغیبہ، مؤسسة المعارف الاسلامیه، ص268۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص29۔
- ↑ شیخ مفید، الارشاد، مؤسسة آل البیت، ج2، ص352۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص29۔
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین، مؤسسة النشر الاسلامی، ص457۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص30۔
- ↑ کلینی، کافی، دارالکتب الاسلامیه، 1389ھ، ج1، ص515۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص33۔
- ↑ شیخ مفید، الارشاد، مؤسسة آل البیت، ج2، ص352۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص37۔
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین، مؤسسة النشر الاسلامی، ص443۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص38۔
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین، مؤسسة النشر الاسلامی، ص470۔؛طوسی، الغیبہ، مؤسسة المعارف الاسلامیه، ص259۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص40۔
- ↑ طوسی، الغیبہ، مؤسسة المعارف الاسلامیه، ص271۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص51۔
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین، مؤسسة النشر الاسلامی، ص465۔؛محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص62۔
- ↑ الارشاد، مؤسسة آل البیت، مفید، ج2، ص351۔؛دانشنامه، ج5، ص75۔
- ↑ محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص93۔
- ↑ رجوع کرن: محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص29-97۔
- ↑ جمعی از نویسندگان مجله حوزه، چشم به راه مهدی، ص39۔
- ↑ یہ حدیث چوتھے تے آخری نائب خاص دے ناں امام زمانہؑ دی آخری توقیع دا حصہ اے جتھے امامؑ نے فرمایا اے: وَسَیأْتِی إِلَی شِیعَتِی مَنْ یدَّعِی الْمُشَاهَدَةَ أَلَا فَمَنِ ادَّعَی الْمُشَاهَدَةَ قَبْلَ خُرُوجِ السُّفْیانِی وَالصَّیحَةِ فَهُوَ كَذَّابٌ مُفْتَر(ترجمہ: بہت جلد میرے پیرو کاراں دے ایتھے میرے دیدار دا دعوی کرن گے، لیکن جان لو تے آگاہ رہو کہ جو وی سفیانی دے خروج تے آسمانی چیخ توں پہلے میرے دیدار دا دعوی کرے اوہ جھوٹھا تے بہتان تراش اے )"۔
- ↑ محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص179۔
- ↑ محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص179۔
- ↑ رجوع کرو: طبرسی، مکارم الاخلاق، ج2، ص35، ح76۔
- ↑ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّـهِ علیهالسلام: لِلْقَائِمِ غَیبَتَانِ إِحْدَاهُمَا قَصِیرَةٌ وَالْأُخْرَی طَوِیلَةٌ الْغَیبَةُ الْأُولَی لایعْلَمُ بِمَكَانِهِ فِیهَا إِلَّا خَاصَّةُ شِیعَتِهِ وَالْأُخْرَی لایعْلَمُ بِمَكَانِهِ فِیهَا إِلَّا خَاصَّةُ مَوَالِیهِ۔الكافی (ط - الإسلامیة)؛ ج1؛ ص340(ترجمہ: امام صادقؑ نے فرمایا: حضرت مہدیؑ دے لئی دو غیبتاں نيں، اک قلیل المدت اے تے دوسری طویل المدت، پہلی غیبت وچ آپؑ دے اصحاب دے سوا کوئی وی آپؑ دے مقام سکونت توں آگاہ نئيں اے تے دوسری غیبت وچ خاص دوستاں دے سوا کوئی وی آپؑ دی قیام گاہ دی خبر نئيں رکھدا) تے روی عن الصادقؑ: إِنَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ غَیبَتَینِ إِحْدَاهُمَا تَطُولُ حَتَّی یقُولَ بَعْضُهُمْ مَاتَ وَیقُولَ بَعْضُهُمْ قُتِلَ وَیقُولَ بَعْضُهُمْ ذَهَبَ حَتَّی لایبْقَی عَلَی أَمْرِهِ مِنْ أَصْحَابِهِ إِلَّا نَفَرٌ یسِیرٌ لایطَّلِعُ عَلَی مَوْضِعِهِ أَحَدٌ مِنْ وُلْدِهِ وَلاغَیرِهِ إِلَّا الْمَوْلَی الَّذِی یلِی أَمْرَهُ؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص161(ترجمہ: اس امر دے مالک دے لئی دو غیبتاں نيں، تے انہاں وچوں اس قدر طویل ہو جائے گی کہ بعض لوک سمجھ لین گے کہ آپؑ دنیا توں رخصت ہوئے نيں، کچھ لوک کہن گے کہ مارے گئے نيں تے کچھ دوسرے کہن گے کہ آئے نيں تے چلے گئے نيں، سوا قلیل شیعاں دے، کوئی وی اپنے عقیدے اُتے استوار نئيں رہ سکے گا؛ آپؑ دے فرزنداں تے دوسرےآں وچوں کوئی وی آپؑ دی قیام گاہ توں آگاہ نئيں ہو سکے گا، سوا اس فرد دے جو آپ دے امور نوں دیکھنے والا اے)۔
- ↑ محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص180۔
- ↑ محمدی ری شہری، دانشنامہ، ج5، ص183۔
- ↑ طبرسی نوری، نجم الثاقب، ص320۔
- ↑ طبرسی نوری، نجم الثاقب، ص344 و ص348 و ص349۔
- ↑ طبرسی نوری، نجم الثاقب، ص360۔
- ↑ طبرسی نوری، نجم الثاقب، ص415۔
- ↑ طبرسی نوری، نجم الثاقب، ص443۔
- ↑ طبرسی نوری، نجم الثاقب، ص451۔
- ↑ طبرسی نوری، نجم الثاقب، ص453۔
- ↑ طبرسی نوری، نجم الثاقب، ص461۔
- ↑ طبرسی نوری، نجم الثاقب، ص462۔
- ↑ طبرسی نوری، نجم الثاقب، صص473 و 474 و 475 و 476 و 477۔
- ↑ طبرسی نوری، نجم الثاقب، ص480۔
- ↑ شیخ محمود عراقی، دارالسلام، ص290۔
- ↑ محمدی ری شهری، دانشنامه امام مهدی، ج6، صص295-327۔
- ↑ محمدی ری شہری، دانشنامہ امام مهدی، ج5، صص306-307 و صص314-321 و صص328-363۔
- ↑ محمدی ریشهری دانشنامه امام مهدی، ج5، ص309۔
- ↑ محمدی ریشهری، دانشنامه امام مهدی، ج5، ص308۔
- ↑ محمدی ریشهری، دانشنامه امام مهدی، ج5، ص310۔
- ↑ Lua error in ماڈیول:Citation/CS1/ar at line 3438: attempt to call field 'set_selected_modules' (a nil value).
- ↑ رجوع کرن: شب برات۔
- ↑ عقلگرایی زیدیه در انحراف از مهدویت (زیدیہ دی عقلیت، مہدویت توں انحراف وچ ) Archived 2019-10-31 at the وے بیک مشین۔
- ↑ جریان فکری سیاسی زیدیه (زیدیہ دا فکری تے سیاسی سلسلہ)۔
- ↑ مجموع کتاباں ورسالے امام زید بن علی، ص360۔؛مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب، ج3، ص230۔؛العقد الثمین فی أحکام الأئمة الطاهرین، ص197۔
- ↑ اصفهانی، ابوالفرج، مقاتل الطالبیین، ص207 و ص210ـ219۔؛حمیری، نشوان بن سعید، رسالة الحور العین، ص39۔؛حمیری، نشوان بن سعید، شرح رسالة الحور العین، ص156۔؛منصور بالله، عبدالله بن حمزه، العقد الثمین فی أحکام الأئمة الطاهرین، ص422۔؛اشعری، علی بن اسمعیل، مقالات الإسلامیین، ص67۔
- ↑ مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب، ج4، ص61۔؛حمیری، نشوان بن سعید، رسالة الحور العین، ص39۔؛حمیری، نشوان بن سعید، شرح رسالة الحور العین، ص156۔؛منصور بالله، عبدالله بن حمزه، الشافی، ج1، ص272و ص276۔؛منصور بالله، عبدالله بن حمزه، العقد الثمین فی أحکام الأئمة الطاهرین، ص423۔؛اشعری، علی بن اسمعیل، مقالات الإسلامیین، ص67۔
- ↑ حمیری، نشوان بن سعید، رسالة الحور العین، ص39۔؛حمیری، نشوان بن سعید، شرح رسالة الحور العین، ص156۔؛منصور بالله، عبدالله بن حمزه، الشافی، ج1 ص286۔؛منصور بالله، عبدالله بن حمزه، العقد الثمین فی أحکام الأئمة الطاهرین، ص423۔؛اشعری، علی بن اسمعیل، مقالات الإسلامیین، ص67۔
- ↑ رجوع کرن: موسوی نژاد، سید علی، مهدویت و فرقه حسینیه زیدیه، هفت آسمان، ش 27، پاییز 1384ش، ص127 ـ 162۔
- ↑ دانشنامه امام مهدیؑ، ج1، ص82۔
- ↑ عبدالرحمن جامی، اشعة اللمعات، ج4، ص228۔
- ↑ السفارینی، لوامع الانوار البهیة، ج2، ص70۔
- ↑ دانشنامه امام مهدیؑ، ج1، ص83۔
- ↑ دانشنامه امام مهدیؑ، ج1، ص86-88۔
- ↑ دانشنامه امام مهدیؑ، ج1، ص88۔
- ↑ دانشنامه امام مهدیؑ، ج1، ص89۔
- ↑ دانشنامه امام مهدیؑ، ج1، ص90۔
- ↑ ابن خلدون، محمد بن محمد، تریخ ابن خلدون، ج1، ص199۔
- ↑ رشید رضا، تفسیر المنار، ج10، ص342۔
- ↑ موسوی گیلانی، سید رضی، مهدويت از ديدگاه دين پژوهان غربى، 1385، ص72۔
- ↑ موسوی گیلانی، سیدرضی، اوہی مقالہ، 1385، ص77۔
- ↑ موسوی گیلانی، سیدرضی، اوہی مقالہ، 1385، ص95۔
- ↑ موسوی گیلانی، سیدرضی، اوہی مقالہ، 1385، ص107۔
- ↑ موسوی گیلانی، سیدرضی، اوہی مقالہ، 1385، ص109۔
- ↑ موسوی گیلانی، سیدرضی، اوہی مقالہ، 1385، ص152۔
مآخذ
[سودھو]- قرآن کریم۔
- إبن حنبل، أحمد بن محمد الشیبانی المروزی البغدادی، مسند الإمام أحمد بن حنبل، دار صادر بيروت۔
- ابن خشاب، عبدالله بن احمد، تریخ الموالید الائمه و وفیاتهم، مجموعه نفیسه، تحقیق آیت الله مرعشی نجفی، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی، 1406ھ،
- ابن خلکان، وفیات الاعیان، به تحقیق احسان عباس 1969ع (افست قم، منشورات رضی)۔
- ابن شهر آشوب، محمد بن على، مناقب آل ابی طالب علیهم السلام، اول، قم، علامه، 1379ھ،
- سید ابن طاؤس، رضی الدین علی بن موسی، الملاحم والفتن، مطبعة نشاط، مؤسسة صاحب الأمر عجل الله تعالی فَرَجَهُ الشریف، الطبعة الأولی، اصفهان 1416ھ ق
- ابن طاؤس، رضي الدين علي بن موسى الحلي، مذاهب الطرائف في معرفة الطوائف، مطبعة الخيام - قم 1399ھ۔
- ابن طولون، الائمه الاثنی عشر، به تحقیق صلاح الدین منجد، قم، منشورات الرضی۔
- ابویعلی الموصلی، احمد بن على التميمي، مسند ابى يعلى، ت حسين سليم اسد، دار الثقافة العربية دمشق، الطبعة الثانية 1412ه ق- 1992ع
- اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه فی معرفة الائمه، چ1، تبریز، مکتبة بنی هاشمی، 1381ھ۔
- اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة فی معرفة الائمة، چاپ هاشم رسولی محلاتی، بیروت 1401ھ/1981ع۔
- اشعری، سعدبن عبدالله، المقالات و الفرق، تصحیح دکتر محمدجواد مشکور، چ2، تهران، مرکز انتشارات علمی فرهنگی، 1361شمسی۔
- امین، محترمہ نصرت بیگم، (1265 – 1362ھ ش)، مخزن العرفان در تفسیر قرآن، اصفهان: گلبهار، 1389شمسی۔
- التستري، القاضي السید نور الله الحسيني "الشهيد"، إحقاق الحق وإزهاق الباطل، تعلیقات: شهاب الدین المرعشي النجفي، منشورات مکتبة آیت الله العظمی المرعشي النجفي۔
- جعفریان، رسول، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، قم، انتشارات انصاریان، چ5، 1381شمسی۔
- حسینی جلالی، محمدرضا، تریخ اهل البیت، قم، موسسه آل البیت، 1410ھ۔
- حمزه، فؤاد، قلب جزیرة العرب، ریاض، 1388ھ/1968ع۔
- الخزاز قمي الرازي، ابوالقاسم علي بن محمد بن علي بن محمد، کفایة الاثر في النص علی الائمة الإثنی عشر (عليهم السلام)، المحقق: عبداللطیف الحسینی الکوه کمری الخوئي، مشخصات نشر: قم: بیدار، 1401ھ۔
- الدانی، عثمان بن سعید، السنن الواردة في الفتن و غوائلها والساعة وأشراطها، رياض، دار العاصمة، طبع اول، 1416ھ۔
- دخیل، علی محمد علی، أئمتنا: سیرة الأئمة الاثنی عشر علیهم السلام، دارالمرتضی، بیروت، الطبعة الخامسة عشرة 1425ھ/2004ع
- دشتي، مصطفي حسيني، معارف و معاریف، (دائرة المعارف ها و واژه نامه) ج 4، موسسه تحقيقات و نشر معارف اهل البيت ؑ۔
- الذهبي، شمس الدين محمد بن أحمد، سير أعلام النبلاء، ت شعيب الأرناؤوط - بشار معروف - ط مؤسسة الرسالة، بيروت، سنة النشر: 1402ھ/1982ع۔
- الراوندی، قطب الدین، الخرائج و الجرائح، تحقیق مؤسسة الإمام المهدی علیهالسلام، مؤسسه تحقیقات و نشر معارف اهل البیتؑ، 1411ھ۔
- سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت: حضرت مهدی از ولادت تا امامت، قم، بنیاد فرهنگی مهدی موعود، چ6، 1389شمسی۔
- سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعودؑ، دوم، 1388شمسی۔
- سید مرتضی، الفصول المختاره، مندرج در مصفات الشیخ المفید، چاپ اول: قم، مؤتمر العالمی لألفیة الشیخ المفید، 1413ھ،
- شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، به تحقیق علیاکبر غفاری، چ2، تهران، اسلامیه، 1395ھ،
- شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، مؤسسة النشر الاسلامی، قم، 1405ھ۔
- شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، تصحیح علی اکبر غفاری، قم، موسسه النشر الاسلامی، بی تا۔
- شیخ طوسی، كتاب الغیبة للحجة، تحقیق عبادالله تهرانی و علی احمد ناصح، اول، قم، دار المعارف الاسلامیة، 1411ھ۔
- شیخ مفید، محمد بن نعمان، الارشاد (مصنفات مفید، 11)، چ1، قم، کنفرانس جهانی هزاره مفید، 1413ھ۔
- شیخ مفید، الارشاد، قم، محبین، 1426ق/1384شمسی۔
- شیخ مفید، محمد بن نعمان، الارشاد، قم، بصیرتی، [بیتا]۔
- شیخ مفید، محمد بن محمد بن نعمان، الإرشاد، ترجمه و شرح: سید هاشم رسولی محلاندی، تهران، علمیه اسلامیه، بی تا۔
- صابری، حسین، تریخ فرق اسلامی، هفتم، تهران، سازمان مطالعه و تدوین کتاباں علوم انسانی دانشگاهها، 1390شمسی۔
- صافی گلپایگانی، لطفالله، تهران، مکتبة الصدر، [بیتا]۔
- صدر، سید محمد، تریخ الغیبة الصغری، چاپ اول: بیروت، دار التعارف، 1392ھ۔
- صدر، سید محمد، پژوہشی در زندگی امام مہدیؑ و نگرشی بر تریخ غیبت صغری، محمد امامی شیرازی، دارالتبلیغ اسلامی۔
- الطَبرسي، أبو الفضل علي بن الحسن، مشكاة الانوار في غرر الاخبار، تحقيق: مهدي هوشمند دار الحديث، قم، الطبعة: الاولى 1418ھ۔
- طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق، تحقیق: علاء آل جعفر، قم، موسسة النشر الاسلامی، 1414ھ۔
- طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری بأعلام الهدی، چاپ علیاکبر غفاری، بیروت 1399ھ/1979غ۔
- طبرسی، فضل بن حسن، إعلام الوری بأعلام الهدی، قم، مؤسسه آل البیت علیهم السلام لاحیاء التراث، در سال 1417ھ۔
- الطبرسي، فضل بن الحسن، مجمع البيان في تفسير القران، تحقیق: محسن الامين، منشورات مؤسسة الاعلمي للمطبوعات بيروت - لبنان 1415ھ/1995ع۔
- طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، تحقیق موسسه بعثت، چ1، قم، مؤسسه بعثت، 1413ھ۔
- طبسی، نجمالدین، تا ظهور، قم، مرکز تخصصی مهدویت، بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود، 1388شمسی۔
- طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، قم، مؤسسة المعارف الاسلامیة، 1411 ھ۔
- عراقی، محمود، دارالسلام، انتشارات اسلامیه، 1380ھ ش
- العمیدی، مهدی منتظر در اندیشه اسلامی، ترجمه و تحقیق: مهدی علیزاده، انتشارات موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی، قم، 1375شمسی۔
- فتال نیشابوری، محمد بن احمد، (الشهید في سنة 508ھ ق)، روضة الواعظین، محققین: غلام حسین مجیدی و مجتبی فَرَجی، ناشر: دلیل ما، قم، ایران 1381شمسی۔
- الفیروز آبادی، السید مرتضی الحسینی الیزدی، فضائل الخمسة من الصحاح الستة وغیرها من الکتب المعتبرة عند أهل السنة والجماعة، انتشارات ضیاء فیروزآبادی، 2008ع /1387شمسی۔
- القاضي النعمان المغربي، النعمان بن محمد التميمي (المتوفي سنة 363ھ ق)، شرح الاخبار في فضائل الائمة الاطهار، مؤسسة النشر الاسلامي التابعة لجماعة المدرسين بقم المشرفة۔
- القرطبي، محمد بن أحمد، التذكرة بأحوال الموتى وأمور الآخرة، المحقق: الصادق بن محمد بن إبراهيم، الناشر: دار المنهاج ـ الرياض 1425ھ۔
- القزوینی، السيد محمد كاظم، الامام المهدي عليه السلام من المهد الى الظهور، الناشر: مؤسسة الوفاء، الطبعة: الاولى 1985ع
- القندوزی، سلیمان بن ابراهیم، ینابیع الموده، قم، انتشارات بصیرتی، [بیتا]۔
- کحاله، عمررضا، جغرافية شبه جزيرة العرب، به کوشش احمدعلی، قاهره، 1384ق /1964ع
- کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، دار الکتب الإسلامیة، 1389ھ۔
- کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تصحیح علی اکبر غفاری، چ4، تهران، دارالکتب الاسلامیه، 1407ھ۔
- الكوراني، الشيخ علي (المُشرِف)، معجم أحاديث الامام المهدي عليه السلام (تحت إشراف الشيخ علي الكوراني)، المؤلف: الهيئة العلمية في مؤسسة المعارف الاسلامية، ناشر: مسجد جمكران، چاپ: قم (ايران)، 1428ھ۔
- مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، چ2، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1403ھ۔
- مجله ی موعود > شهریور 1386ھ ش، شماره 79 پدید آورنده : محمد مهدی رکنی ، صفحه 54۔
- المفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، به کوشش مؤسسه آل البیت، دوم، بیروت، دار المفید، 1413ھ۔
- المفيد، محمد بن محمد، المسائل العشر في الغيبة، تحقيق: الشيخ فارس الحسون، تقديم: مركز الدراست التخصصية في الامام المهدي عليه السلام، انتشارات دليل ما، قم، الطبعة: الاولى 1426ھ۔
- محمدی ریشهری، محمد، دانشنامه امام مهدی بر پایه قرآن، حدیث و تریخ، با همکاری سیدمحمدکاظم طباطبائی، ترجمه عبدالهادی مسعودی، قم، مؤسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، سازمان چاپ و نشر، 1393ھ شمسی۔
- مدرسی طباطبائی، سید حسین، مکتب در فرایند تکامل نظری بر تطور مبانی فکری تشیع در سه قرن نخستین، ترجمه هاشم ایزد پناه، هفتم، تهران، کویر، 1388ھ شمسی۔
- مسعودی، علی بن حسن، اثبات الوصیه، قم، انصاریان، 1426ھ،
- المقدسي الشافعي، يوسف بن يحيی، عقد الدرر في أخبار المنتظر وهو المهدي عليه السلام، المحقق: مهيب بن صالح البوريني، مکتبة المنار، اردن، الطبعة الثانية 1410ھ/1989ع۔
- مقدسی، یدالله، بازپژوهی تریخ ولادت و شهادت معصومانؑ، پژوهشکده تریخ و سیره اهل بیتؑ، نوبت چاپ: اول،1391ھ شمسی۔
- الموسوي الإصفهاني، السيد محمد تقي "فقيه آبادي"، مکیال المکارم في فوائد الدعاء للقائم علیه السلام، مؤسسة الإمام المهدي،قم المقدسة، الطبعة الرابعة، 1422ھ۔
- موسوی نژاد، سید علی، مهدویت و فرقه حسینیه زیدیه، هفت آسمان، شماره 27، پاییز 1384شمسی۔
- مؤنس، حسين، أطلس تاريخ الإسلام (ملون)، دار الزهراء للإعلام العربي، القاهرة 1407ھ۔
- میرزا حسین طبرسی نوری، نجم الثاقب، انتشارات مسجد جمکران، قم، 1410ھ۔
- نعمانی، ابن ابی زینب، الغیبہ، به تحقیق علیاکبر غفاری، چ1، تهران، نشر صدوق، 1397ھ۔
- نوبختی، حسن بن موسی، فرق الشیعة، تصحیح محمد صادق آل بحرالعلوم، نجف، المکتبة المرتضویة، 1355ھ۔
- نوبختی، حسن بن موسی، فرق الشیعه، چ2، بیروت، دارالاضواء، 1404ھ۔
- یاقوت حموی، معجم الادباء، بیروت، دارالفکر، 1400ھ۔
- یاقوت حموی، معجم البلدان، بیروت، دارصادر، 1399ھ۔
- الیزدی الحائری، علی (وفات: 1323ھ ق)، الزام الناصب فی إثبات الحجة الغائب عجّل الله تعالی فرجه الشریف، موسسة الاعلمی، طبع اول، بیروت ۔ لبنان، 1422ھ۔
|
|