سنہ ۱۳۰۹ء دے اواخر وچ سلطنت دہلی دے فرماں روا سلطان علاء الدین خلجی نے اپنے سالار ملک کافور دے زیر کمان اک لشکر کاکتیاں دے راجگڑھورنگل روانہ کیتا۔ ملک کافور کاکتی سرحد اُتے واقع اک قلعہ نوں فتح کردے ہوئے جنوری ۱۳۱۰ء وچ ورنگل پہنچے۔ اک مہینے دے طویل محاصرے دے بعد کاکتی فرماں روا پرتاپ ردر نے مصالحت دا ڈول ڈالیا تے وڈی رقم دی پیش کش کيتی۔ نال ہی ایہ وعدہ کیتا کہ ہر سال اوہ سلطان دہلی دے حضور خراج وی پیش کرن گے۔
تیرہويں صدی عیسوی دے اوائل وچ شمالی ہندوستان دا خطہ دکن انتہائی متمول تے باثروت خطہ سی، ہور اس خطے دی دوسری اہم خصوصیت ایہ سی کہ ایہ غیر ملکی فوجاں دے ہتھوں تاراجی توں ہمیشہ محفوظ رہیا۔[۱]کاکتیہ خاندان ايسے دکن دے مشرقی حصہ اُتے حکمران سی تے اس سلطنت دا پایہ تخت ورنگل وچ واقع سی۔ سنہ ۱۲۹۶ء وچ علاء الدین خلجی اپنی تخت نشینی توں پہلے اک بار دیوگیری اُتے حملہ آور ہوئے سن جو انہاں مذکورہ کاکتیاں دی ہمسایہ ریاست سی۔ فتح دیوگیری دے بعد علاء الدین نوں خیال ہويا کہ ورنگل نوں وی فتح کرنا چاہیے۔ چنانچہ سنہ ۱۳۰۱ء وچ فتح رنتھمبور دے بعد سلطان علاء الدین نے اپنے سالار الغ خان نوں ورنگل اُتے لشکر کشی دی تیاری دا حکم دتا لیکن الغ خان دی بے وقت موت نے اس منصوبے اُتے پانی پھیر دتا۔[۲]
سنہ ۱۳۰۲ء دے اواخر یا ۱۳۰۳ء دے اوائل وچ سلطان علاء الدین خود چتوڑ دی طرف روانہ ہوئے تے اک دوسرا لشکر تیار کرکے اسنوں ورنگل روانہ کیتا۔ ورنگل جانے والے اس لشکر دی قیادت ملک جونا تے ملک چھجو کر رہے سن ۔ ملک جونا غازی ملک دے فرزند تے دادبک حضرت دے منصب اُتے فائز سن جدوں کہ ملک چھجو علائی سالار نصرت خان جلیسری دے بھتیجے تے کڑہ دے حاکم سن ۔[۳][۴] لیکن ورنگل دی ایہ مہم ناکام رہی جداں کہ عہد وسطی دے متعدد وقائع نگاراں نے لکھیا اے۔ سنہ ۱۳۰۳ء دے جاڑاں وچ اپنے بوہت سارے آدمی تے ساز و سامان گنوانے دے بعد ایہ لشکر دلی واپس ہويا۔[۲] دلی دے نیڑے پہنچ کے معلوم ہويا کہ منگولاں نے شہر دا محاصرہ کے رکھیا اے، اس وجہ توں ایہ لشکر شہر وچ وی داخل نہ ہوئے سکیا۔[۵]
