برفیلا طوفان
| برفیلا طوفان | |
|---|---|
| (روسی وچ: Метель) | |
| مصنف | پشکن |
| اصل زبان | روسی |
| تاریخ اشاعت | ۱۸۳۱ |
ترمیم  | |
'برفیلہ طوفان (روسی: Мете́ль, میٹل) الیگزینڈر پشکن دی کتاب بیلکن دیاں کہانیاں وچ شامل پنج کہانیاں وچوں دوجی ہے۔ کہانی دا کھرڑا اصل وچ ۲۰ اکتوبر، ۱۸۳۰ نوں پورا ہویا سی۔ ایہہ شائع ہون والی کتاب <i id="mwDw">بیلکن دیاں کہانیاں</i> دی آخری کہانی بناؤن دا ارادہ سی، پر پشکن نے کہانی نوں کتاب وچ اگے لیاؤن دا فیصلہ کیتا۔ اینی ہاسرسی اتے ناٹکی کہانی نوں روسی ساہت دیاں شاہکار رچناواں وچوں اکّ منیا جاندا ہے۔ [۱]
ایہہ کہانی ماریہ گیوریلوونا (گیوریلوونا اکّ پتری نام اے، اپنام نہیں) نام دی اکّ کلین مٹیار دے رومانس تعقات اتے اوہناں دے نال جڑے غیر معمولی سنجوگاں دی کہانی ہے۔ ہیٹھ لکھے نوں لیڈبیٹر دے پروگرام نوٹساں توں کاپی کیتا گیا ہے (سروت ویکھو):
- ۱۸۱۱ وچ، اکّ ستاراں سالاں دی کڑی، ماریہ گیوریلوونا نوں اکّ نوجوان افسر، ولادیمیر نکولیوچ نال پیار ہو جاندا ہے۔ اس دے ماں پیؤ اس رشتے نوں اسویکار کردے ہن، جو پتر وہار ولوں سردیاں وچ جاری رہندا ہے۔ انت وچ اوہ بھجن دا فیصلہ کردے ہن، جلدی جلدی ویاہ کروا لیندے ہن، اتے پھر معافی منگن لئی اپنے آپ نوں اس دے ماپیاں دے پیراں وچ جا ڈگدے ہن (اوہناں نوں یقین سی کہ روسی آرتھوڈاکس چرچ وچ ہوئے ویاہ نوں سدیوی اتے اٹٹّ منیا جاوے گا)۔
- ماریہ گیوریلوونا دی سکیم سی کہ سردیاں دی ادھی رات اوہ اکّ برفگڈی لے کے دور-دراڈے پنڈ دے چرچ وچ جاوے گی، جتھے اسدا پریمی اسنوں ملیگا اتے اوہ ویاہ کروا لین گے۔ اس رات، اکّ برفیلہ طوفان غرض رہا سی، پر کڑی نے اوہ سبھ کجھ کرن وچ کامیاب ہو گئی جسدا اسنے وعدہ کیتا سی اتے چرچ تک پہنچ گئی۔ دوجے پاسے، اسدا پریمی، ملاقات لئی اکلاّ گڈی چلا رہا سی، ہنیرے اتے طوفان وچ گواچ گیا، چرچ وچ کئی گھنٹے دیری نال پہنچیا تاں اتھے کوئی نہیں سی۔
- اگلی سویر، ماشا اک وار پھر گھر وچ سی، پر بہت بیمار سی۔ بخار دی گھمیر وچ، اسنے اپنی ماں نوں ایہہ واضع کرن لئی کافی کجھ کیہا کہ اوہ نوجوان افسر نال بے پناہ پیار کردی سی۔ اس دے ماں پیؤ نے، ایہہ نرنا کردے ہوئے کہ ایہہ پیار قسمت والا سی، اوہناں نوں ویاہ دی اجازت دے دتی۔ پر جدوں اوہناں نے اس حقیقت بارے اہلکار نوں لکھیا تاں اس دا جواب لگبھگ اسپشٹ سی۔ اسنے معافی منگی اتے زور دے کے کیہا کہ اسدی اکو اکّ ہونی موت سی۔ اوہ فوج وچ دوبارہ بھرتی ہو گیا (ایہہ ہن ۱۸۱۲ دا گھاتک سال سی، جدوں نیپولیئن نے روس اتے اپنا مشہور حملہ کیتا سی)، بورودینو دی لڑائی وچ زخمی ہو گیا سی، اتے اسدی موت ہو گئی سی۔
- اس دوران، ماشا دے پتا دی موت ہو گئی، اوہ اپنے کھیتر دی سبھ توں امیر مٹیار بن گئی۔ ویاہ دے چاہواناں نے اس دا ہتھ منگیا، پر اسنے کسے نوں ہاں نہ کیتی۔ اوہ اپنے گواچے پیار دی یاد وچ ہی جیوں رہی جاپدی سی۔
- انت وچ، اسدی ہسراں دے اکّ زخمی کرنل، برمن نال جان-پچھان ہوئی، جو اس دے گوانڈھ والی جاگیر تے آیا سی۔ برمن اکّ سندر آدمی سی جسدی اکّ ویلے وچ اکّ بدنام لفنگے وجوں مشہوری سی، پر جو ہن اپنی شخصیت وچ شانت اتے نمر سی۔ دوواں دی نگھی دوستی ہو گئی، اتے ایہہ بہت واضع ہو گیا کہ اوہ اینا سنجمی سی کہ اسنے کدے وی اسنوں پیار جاں رسمی تجویز دا کوئی اعلان نہ کیتا۔ ماشا نے جانبجھّ کے اجیہی ستھتی دا پربندھ کیتا جس وچ اوہ دوویں اکلے کھل کے گل کر سکن۔ انت وچ اوہ اپنی چپّ توڑدا ہے: اوہ اس نوں بہت پیار کردا ہے پر اس توں کسے خوشی دی امید نہیں کر سکدا کیونکہ اوہ پہلاں ہی چار سال توں ویاہیا ہویا ہے، اکّ اجیہی عورت نال جسنوں اوہ نہیں جاندا اتے جسنوں اوہ دوبارہ ملن دی امید نہیں کر سکدا۔
- حیران ہوئی ماشا نوں، اوہ دسدا ہے کہ، ۱۸۱۲ دیاں سردیاں وچ، اوہ اپنی رجمینٹ وچ دوبارہ شامل ہون دی کوشش کر رہا سی، جدوں اکّ بھیانک برفیلہ طوفان آیا۔ اکّ گائیڈ دے نال اکّ تن گھوڑیاں والی گڈی وچ سوار سن کہ اوہ انجان علاقے وچ گواچ گئے۔ دوروں اکّ روشنی ویکھ کے، اوہ اس ول ودھے اتے اکّ پنڈ دے چرچ وچ پہنچ گئے جتھے لوک کہہ رہے سن "ایدھر آؤ!" جدوں اوہ چرچ وچ رکیا، تاں اسنوں دسیا گیا کہ لاڑی بے ہوش ہو گئی سی اتے پادری نوں پتہ نہیں سی کہ کی کیتا جاوے۔ جدوں اوہناں نے جوان سپاہی نوں دیکھیا، تاں اوہناں نے اس نوں پچھیا کہ کی اوہ اگے ودھن لئی تیار ہے؟ برمن، نوجوان لفنگے، نے لاڑی دا حسن دیکھیا اتے تقریب وچ شامل ہو کے اکّ چال کھیڈن دا فیصلہ کیتا۔ چرچ ہنیرا سی، صرف کجھ مومبتیاں دا چانن سی، اتے اس وچ ہر کوئی پرچھاویں جیہا ہی لگدا سی۔ جدوں، انت وچ، اسنوں اپنی لاڑی نوں چمن لئی کیہا گیا، تاں اسنوں احساس ہویا کہ ایہہ اسدا ارادہ نہیں سی اتے بے ہوش ہو گیا۔ جویں ہی اوہ اس نوں گھبرا کے دیکھن لگے، اوہ دوڑ کے گڈی وچ بیٹھ گیا اتے بھجا کے لے گیا۔
- اوہ ماشا نوں سمجھاؤندا ہے کہ اوہ اینی بری طرحاں گواچ گیا سی کہ اسنوں اجے وی اس پنڈ دا نام نہیں پتہ جتھے اسدا ویاہ ہویا سی، جاں دلہن کون سی۔ جویں ہی کہانی ختم ہندی ہے، ماریہ گیوریلوونا اس آدمی دا ہتھ پھڑدی ہے جسنوں اوہ پیار کرن لگی ہے اتے اپنے آپ نوں لمبے ویلے توں گمّ ہوئی دلہن کہندی ہے۔ [۲]