بعثت پیغمبر اسلام
حضرت محمد صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم بن عبداللہ بن عبدالمطلب پیغمبر آخر الزمان نيں کہ جنہاں نوں اللہ نے انسان دی ھدایت تے رہنمائی کیلۓ منتخب کيتا اے ۔ ناں مبارک: محمد(صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم) بعض آسمانی کتاباں وچ آنحضرت دا ناں احمد آیا اے تے آنحضرت دی والدہ ماجدہ حضرت آمنہ بنت وھب نے جناب عبد المطلب دے ناں رکھنے توں پہلے آنحضرتۖ دا ناں احمد رکھیا سی (۱) کنیت: " ابو القاسم" تے " ابوا براھیم"
بعثت پیغمبراسلام[سودھو]
حضرت محمد(ص) بن عبداللہ بن عبدالمطلب(ص) پیغمبر آخر الزمان نيں کہ جنہاں نوں اللہ نے انسان دی ھدایت تے رہنمائی کیلۓ منتخب کيتا اے ۔
نام مبارک[سودھو]
محمد(صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم)
بعض آسمانی کتاباں وچ آنحضرت دا ناں احمد آیا اے تے آنحضرت دی والدہ ماجدہ حضرت آمنہ بنت وھب نے جناب عبد المطلب دے ناں رکھنے توں پہلے آنحضرتۖ دا ناں احمد رکھیا سی (۱)
کنیت[سودھو]
" ابو القاسم" تے " ابوا براھیم"
القاب شریف[سودھو]
رسول اللہ ، نبی اللہ ، مصطفیٰ ، محمود ، امین ، امی ، خاتم تے ـ ـ ـ ـ ـ
حضرت محمد(صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم) شیعہ روایت دے مطابق ۱۷ ربیع الا ول تے سنی روایت دے مطابق ۱۲ ربیع الاول عام الفیل وچ پیدا ہوے(۲)۔
( انقلاب اسلامی ایران دی کامیابی دے بعد امام خمینی (رہ) دے فتوے توں پورے عالم اسلام وچ ۱۲ توں ۱۷ ربیع الاول تک " ھفتہ وحدت " دے ناں توں اک نال منایا جارہیا اے )۔
آنحضرتۖ دے والد گرامی (حضرت عبداللہ) حضورۖ دی ولارت توں دو مہینے پہلے وفات پاچکے سن تے والدہ ماجدہ آمنہ بنت وھب بن عبدمناف ولادت دے دو سال تے چار مہینے بعد تے دوسری روایت دے مطابق ۶ سال دے بعد وفات پا گئی سی ۔(۳)
حضرت محمد(صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم) دی کفالت تے پرورش دی ذمہ داری آپ دے دادا جناب عبدالمطلب اُتے آن پئی تے جناب عبد المطلب کيتی رحلت دے بعد جناب ابو طالب آنحضرتۖ دے کفیل تے سرپرست بنے(۴)
بہر حال حضرت محمد(صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم) ۲۷ رجب سن ۴۰ عام الفیل مطابق ۶۱۰ عیسوی ، چالیس سال دی عمر وچ ظاہری طور اُتے پیغمبری دے عہدے اُتے مبعوث ہوے، اس دن جدوں حضرتۖ غار حرا وچ عبادت وچ مصروف سن تاں اس دوران حضرت جبرئیل امین نازل ہوے،اور حضرت محمد(صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم) اُتے قرآن دی چند آیتاں(۵) تلاوت کرکے خبر دتی کہ آپ اللہ دے برگزیدہ پیغمبر آخر الزمان نيں تے کہیا کہ پڑو:
بسْمِ اللہ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ. اِقْرَاْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذي خَلَقَ. خَلَقَ الْاِنسانَ مِنْ عَلَقَ. اِقْرَا وَ رَبُّكَ الْاَكْرَمُ. اَلَّذي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ …
یا محمد بن عبدلله
اک روایت وچ آیا اے کہ اودوں جبرئیل امین ۷۰ ہزار فرشتےآں تے میکائیل ۷۰ ہزار فرشتےآں دے ہمراہ آئے تے آنحضرتۖ کیلۓ عزت و کر امت دی کرسی لیائی تے نبوت دا تاج سرور دو عالم دے سر مبارک اُتے رکھیا لواحی حمد انہاں دے ہتھوں وچ دتا تے کہیا اس اُتے چڑھ کر اللہ دا شکرانہ بجا لاواں،
دوسری روایت وچ آیا اے کرسی سرخ یاقوت دی سی جس دے پایے زبر جد تے موتیاں دے سن تے جدوں فرشتے آسمان دی طرف صعود کرنے لگے حضرت محمد(صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم) غار حرا توں تھلے آۓ انوار جلال نے انہاں دے چہرے نوں کچھ اس طرح مجلل بنالیا سی کہ کسی نوں آنحضرت ۖ دے چہرے دی طرف دیکھنے دی جرءت نئيں ہُندی سی۔جن درختاں تے پودےآں توں گزردے آنحضرت ۖ دا سجدہ کردے تے فصیح بولی وچ کہندے سن " السلام علیک یا نبی اللہ السلام علیک یا رسول اللہ
جد گھر وچ داخل ہوئے تاں آپ دے چہرہ مبارک دے نور نے حضرت خدیجہ کبری(س) دے گھر نوں منور کردتا تے اس سواݨی معظم نے سوال کیا: اے محمدۖ تواڈے چہرے اُتے وچ ایہ کیويں دا نور دیکھ رہی ہاں؟ آنحضرتۖ نے فرمایا ایہ میری رسالت دا نور اے کہو لا الہ الا اللہ محمد رسول اللہ
خدیجہ کبری(س) نے کہیا ميں تاں کئ سالاں توں آپکو پیغمبر مانتی ہاں تے ہن شھادت دیندی ہاں کہ خدای واحد دے سوا کوئی خدا نئيں اے تے تسيں خدا دے رسول تے پیغمبر ہو،
اس طرح حضرت خدیجہ (س) سب توں پہلے پیغمبر اسلام ۖ اُتے ایمان لیائیاں(۶)
اسی طرح مرداں وچ جدوں امام علی ابن ابی طالب (ع) نے آنحضرت ۖ دا نورانی چہرہ دیکھیا تاں انہاں اُتے ایمان لے آۓ تے زبان اُتے شہادتین جاری کیتا،
اسکے بعد آنحضرت ۖ گھر وچ نماز پڑدے سن تے حضرت خدیجہ کبری(س) تے امام علی ابن ابی طالب (ع) انہاں دے پیچہے اقتدا کردے سن (۷)ان تن شخصیتاں نے اپنے جان و مال و حیثیت توں اسلام دی پرورش تے اسنوں عالمگیر بنایا۔
خدا دا ایہ عظیم تحفہ ھدایت عالم بشریت نوں مبارک ہوئے۔
حوالے[سودھو]
۱- فرازہايي از تاريخ پيامبر اسلام(ص) (جعفر سبحاني)، ص ۵۹
۲- كشف الغمہ (علي بن عيسي اربلي)، ج۱، ص ۱۰
۳- كشف الغمہ، ج۱، ص ۱۷؛ منتهي الآمال (شيخ عباس قمي)، ج۱، ص ۱۳؛ تاريخ ابن خلدون، ج۱، ص ۳۸۳؛ فرازہايي از تاريخ پيامبر اسلام، ص ۵۹
۴- منتہي الآمال، ج۱، ص ۴۴؛ فرازہاي از تاريخ پيامبر اسلام(ص)، ص ۶۷
۵- ہمان و تاريخ ابن خلدون، ج۱، ص ۳۸۴
۶- فرازہايي از تاريخ پيامبر اسلام(ص)، ص ۹۳؛ تاريخ ابن خلدون، ج۱، ص ۳۸۵
۷- منتہي الآمال، ج۱، ص ۴۷ ، فرازہايي از تاريخ پيامبر اسلام(ص)، ص