شبدنگل
| شبدنگل | |
|---|---|
| مصنف | ویکم محمد بشیر |
ترمیم  | |
پلاٹ
[سودھو]چار سڑکاں دے جنکشن 'تے چھڈے گئے اکّ بچے نوں اکّ پجاری گود لے لیندا اے۔ بچہ وڈا ہو کے اکّ سپاہی بن جاندا اے اتے دوجے عالمی لڑائی وچ حصہ لیندا اے۔ بہتے سپاہی سپھلس لے کے لڑائی توں واپس پرتے پر اس سپاہی نوں ایہہ بیماری نہیں لگی۔ امن دے ویلے دوران، اسدی ہمت اسدی روزی-روٹی دا زریعہ بندی اے۔ سیکس بارے اسدی اتسکتا اتے کسے ہور دی دھوخیبازی اسنوں نشے دی حالت وچ اس دے پہلے ہم جنس پرست سنبھوگ ول لے جاندی اے۔ اس نوں گونوریا اتے سپھلس دیاں بیماریاں لگ جاندیاں ہن اتے اوہ بے گھر بھٹکن والا بن جاندا اے۔ دنیا دا پاگلپن اس نوں سنکرمت کردا اے؛ اسدی زندگی دی ارتھہینتا اتے بیماری دا درد اسنوں خودکشی کرن لئی مجبور کردا اے۔ اوہ خودکشی دی کوشش وچ کامیاب نہیں ہندا۔ اقبال کرن دی اچھا توں متأثر ہو کے، اوہ اکّ لکھاری دے گھر جاندا اے جسدا اوہ ستکار کردا اے اتے اسنوں اپنی زندگی دی کہانی سناؤندا اے۔کہانی وچ سپاہی نے کدے وی ہور لوکاں نوں مارن توں علاوہ کجھ نہیں کیتا۔ اس نے لڑائی دوران جو کجھ دیکھیا اتے کیتا اس دی دہشت اس نوں پریشان کردی اے۔ اوہ اشنان نہیں کر سکدا، کیونکہ اوہ خون توں ڈردا اے؛ اس لئی، پانی دھرتی دا لہو اے۔ جنگ وچ، اسنے اکّ وار دوست دے کہن 'تے اپنے اکّ دوست نوں مار دتا۔ اس دے سریر دے ہر حصے وچوں خون وہِ رہا سی؛ اسدی ساری چمڑی چلی گئی سی۔
سپاہی امن دے ویلے وچ جیون نوں ٹھیک طرحاں نہیں چل سکدا۔ اوہ "کپڑے دے رنگے ہوئے ٹکڑیاں"، وکھو-وکھرے وچاراں والے لوکاں دے گروہاں دا پرتیک جھنڈیاں 'تے غصے وچ اے۔ اوہ ماں نوں نہیں جاندا سی: چھاتیاں دی نظر اس نوں پیاس نال بھر دیندی اے. اس دی زندگی دی پہلی 'عورت' عورت دا پہراوا پہنی مرد ویسوا اے۔ "اوہ.. " اسنوں دسدی اے کہ گلی اسدا گھر شاعرں بن گئی۔
سپاہی پھر لکھاری نوں اکّ ماں اتے بچے، ماں اکّ ویسوا نال اسدی ملاقات دا ذکر کردا اے۔ اوہ اوہناں حالاتاں بارے دسدا اے جس وچ ماں نے اسنوں سینے وچ لتّ ماری اتے بعد وچ اسنوں اکّ بھکھاری سمجھدے ہوئے غذا لئی پیسے دتے۔ پھر اوہ لکھاری نوں اپنی خودکشی دی کوشش دی اسپھلتا بارے دسدا اے۔
تکنیک
[سودھو]شبدنگل پڑھنا اکّ سہاونا تجربہ اے؛ کوئی وی کہانی نوں 'سن' سکدا اے۔ سرلیکھ دا ترجمہ 'آوازاں' وجوں کیتا جاندا اے، جدوں کہ شبدنگل دا ساہتی مطلب 'دھنیاں' اے، ضروری نہیں کہ انسانی جاں ہور 'دھنیاں'۔ کہانی دے اکّ نقطہ 'تے، اکّ انھے بزرگ آدمی دی آواز کہندی اے، "اس سنسار وچّ ویکھن لئی کی ہے؟ میں سبھ کجھ سن سکدا ہاں۔" زیادہ تر ویلے لئی، پاٹھک ایہہ دیکھن لئی نہیں ملدا کہ کی ہو رہا اے، پر صرف لوکاں وچکار گل بات جاں آوازاں دے ذکر نوں سندا اے۔
کہانی وچ سپاہی اپنی کہانی سناؤندا اے؛ پر کتاب دا لکھاری ذکر توں پرہیز کردا اے۔ اتھوں تک کہ سپاہی دا ذکر وی بہت گھٹ اے، لکھاری دے سوالاں نال بھنگنا پین والی اکّ سوے-چالت گل بات دے روپ وچ؛ اتے کئی وار، سپاہی خود لکھاری نوں سؤال پچھدا اے۔
شبدنگل دا سماں ستھاندوجے عالمی لڑائی توں بعد، ۱۵ اگست ۱۹۴۷ توں بعد دا بھارت اے۔ ایہہ ۱۹۴۷ وچ شائع ہویا سی؛ کہانی دے ویلے اتے تھاں دی ول صرف چھوٹے اشارہ ہن. کہانی اتہاس دے کسے وی ویلے دنیا وچ کتے وی واپرن دی سوچ کیتی جا سکدی اے۔ کہانی دے پاتراں دی پچھان ناں جاں کسے ہور مانتا نال نہیں کیتی جاندی جویں کہ دھرم، جم تھاں آدی۔ آواز اوہناں دی پچھان بن جاندی اے۔