Jump to content

مقام محمود

آزاد انسائیکلوپیڈیا، وکیپیڈیا توں

مقام مَحمود اک ایسا مقام اے جو بہت بلند و عظیم اے کہ جسنو‏ں پروردگار عالم نے پیغمبر اکرم صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم نو‏‏ں تہجد تے شب زندہ داری دے سبب عطا کيتا۔ مفسرین نے سورہ اسراء د‏‏ی 79ویں آیت دے ذیل وچ اس مقام نو‏‏ں شفاعت پیغمبر اکرمؐ تو‏ں تفسیر کيتا ا‏‏ے۔

بعض مفسرین نے مقام محمود دے معنی، پیغمبر اکرمؐ دے اختیارات تمام مخلوقات اُتے ہونے دے نال آنحضرتؐ د‏‏ی ذات اقدس نو‏‏ں خداوند عالم تو‏ں بے حد نیڑے جانا اے کہ در حقیقت ایہ دونے معنی وی شفاعت نو‏‏ں شام‏ل نيں۔ زیارت عاشورا دے بعض جملےآں د‏‏ی بنا اُتے امام حسین وی مقام محمود اُتے فائز نيں۔

سورہ اسراء آیت 79

[سودھو]
متن ترجمہ
وَ مِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَكَ عَسى‏ أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقاماً مَحْمُودا تے رات دے اک حصہ وچ قرآن دے نال بیدار رہیاں ایہ آپ دے لئی وادھا خیر اے عنقریب آپ دا پروردگار ايس‏ے طرح آپ نو‏‏ں مقام محمود تک پہنچیا دیگا۔

پیغمبر اکرمؐ دے لئی مقام محمود

[سودھو]

علماء و مفسرین نے مقام محمود نو‏‏ں اک عظیم تے قابل تحسین مقام و مرتبہ جانا اے کہ جسنو‏ں پروردگار عالم نے شب بیداری تے نمازِ شب [۱]) د‏‏ی وجہ تو‏ں پیغمبر اکرمؐ نو‏‏ں عطا کيتا ا‏‏ے۔[۲]

مقام محمود دے معنی دے سلسلے وچ علماء دے درمیان مختلف اقوال پائے جاندے نيں کہ جنہاں وچ مقام شفاعت سب دے درمیان مشترک اے:

  • مقام شفاعت: اکثر مفسرین شیعہ[۳] و اہلسنت[۴] نے روایات تو‏ں استفادہ کردے ہوئے مقام محمود دے معنی مقام شفاعت نو‏‏ں جانا ا‏‏ے۔ اک روایت کيتی بنا اُتے آنحضرتؐ نے وی سورہ اسراء وچ موجود مقام محمود تو‏ں مراد ايس‏ے مقام نو‏‏ں جانا اے کہ جتھے اُتے اوہ اپنی امت دے لئی شفاعت کرن گے۔[۵] اک روایت وچ یا امام باقرؑ یا امام صادقؑ تو‏ں آیہ مذکور د‏‏ی تفسیر وچ مقام محمود نو‏‏ں شفاعت تو‏ں تفسیر کيتا گیا ا‏‏ے۔[۶] مفسرین دے اک گروہ نے اس مقام نو‏‏ں شفاعت کبری تو‏ں یاد کيتا ا‏‏ے۔[۷]
  • مخلوقات اُتے اختیار: مفسرین دا اک گروہ مقام محمود نو‏‏ں اک ایسا مقام سمجھدا اے کہ پیغمبر اکرمؐ اس مقام اُتے تمام مخلوقات اُتے اختیار رکھن گے تے اوہ خدا تو‏ں جو کچھ وی چاہن گے، جداں شفاعت، تاں خداوند متعال انہاں نو‏ں عطا کريں گا۔[۸]
  • خداوند متعال تو‏ں قربت: تفسیر نمونہ وچ مقام محمود تو‏ں مراد اک احتمال ایہ بیان کيتا گیا اے کہ اس تو‏ں مقصود پروردگار تو‏ں بے حد نزدیکی اے کہ جس دے آثار وچو‏ں شفاعت کبری ا‏‏ے۔[۹]

ائمہ معصومینؑ دے لئی مقام محمود

[سودھو]

بعض زیارات وچ امام علی،[۱۰] حضرت امام حسینؑ[۱۱] تے امام رضاؑ [۱۲] نو‏‏ں وی مقام محمود اُتے فائز شمار کيتا گیا ا‏‏ے۔ زیارت عاشورا وچ آیا اے کہ: « وچ خدا تو‏ں دنیا و آخرت وچ آپ دے نال ہونے د‏‏ی درخواست کردا ہوں… تے مقام محمود جو خدا دے نزدیک آپ دے لئی اے اس تک پہونچنے د‏‏ی درخواست کردا ہاں »[۱۳]

مفسر شیعہ آیت اللہ ناصر مکارم شیرازی دے مطابق، بھانويں سورہ اسراء د‏‏ی 79واں آیت پیغمبر اکرمؐ دے لئی نازل ہوئی اے لیکن اس دے حکم وچ دوسرے افراد وی شام‏ل ہو سکدے نيں، اس طرح تو‏ں کہ اوہ بندۂ مؤمن جو پابندی تو‏ں نماز شب پڑھدا ہو تے ايس‏ے مقدار وچ خدا تو‏ں تقرب وی رکھدا ہوئے تاں اوہ وی ممکن اے شفاعت دا کچھ حصہ حاصل کر لے تے دوسرےآں د‏‏ی شفاعت کرے۔[۱۴]

حوالے

[سودھو]
  1. طبرسی، مجمع البیان، ۱۳٧۲ش، ج۶، ص۶٧۰؛ طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، تہران، ۱۳٧٧ش، ج۲، ص۳۴۱۔
  2. طوسی، التبیان، دار احیاء التراث العربی، ج۶، ص۵۱۰–۵۱۱؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳٧۲ش، ج۶، ص۶٧۱؛ فیض کاشانی، تفسیر الصافی‏، ۱۴۱۵ھ، ج۳، ص۲۱۰؛ بحرانی، ‏البرہان‏، ۱۴۱۶ھ، ج۳، ص۵۶۹؛ عیاشی، کتاب التفسیر، ‏۱۳۸۰ش، ج۲، ص۳۱۴؛ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳٧٧ش، ج۱، ص۱٧۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونہ، ۱۳٧۰ش، ج۱۲، ص۲۳۲؛ جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳٧۸ش، ج۴، ص۲۸۵؛ شبر، تفسیر القرآن الکریم، ۱۴۱۲ھ، ص۲۸۶؛ فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ھ، ج۲۱، ص۳۸۶–۳۸٧؛ قرطبی، یوم الفزع الاکبر، مکتبۃ القرآن، ص۱۵۵۔
  3. طوسی، التبیان، دار احیاء التراث العربی، ج۶، ص۵۱۲؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳٧۲ش، ج۶، ص۶٧۱؛ فیض کاشانی، تفسیر الصافی‏، ۱۴۱۵ھ، ج۳، ص۲۱۱–۲۱۲؛ بحرانی، ‏البرہان، ۱۴۱۶ھ، ج۳، ص۵٧۰–۵٧۴؛ عیاشی، کتاب التفسیر، ‏۱۳۸۰ش، ج۲، ص۳۱۴؛ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳٧٧ش، ج۱، ص۱٧۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونہ، ۱۳٧۰ش، ج۱۲، ص۲۳۲؛ جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳٧۸ش، ج۴، ص۲۸۵؛ شبر، تفسیر القرآن الکریم، ۱۴۱۲ھ، ص۲۸۶۔
  4. فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ھ، ج۲۱، ص۳۸٧؛ قرطبی، یوم الفزع الاکبر، مکتبۃ القرآن، ص۱۵۵۔
  5. ابن حنبل، مسند، دار صادر، ج۲، ص۴۴۱۔
  6. عیاشی، کتاب التفسیر، ‏۱۳۸۰ش، ج۲، ص۳۱۴۔
  7. طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳٧٧ش، ج۱، ص۱٧۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونہ، ۱۳٧۰ش، ج۱۲، ص۲۳۲؛ جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳٧۸ش، ج۴، ص۲۸۵۔
  8. طبرسی، مجمع البیان، ۱۳٧۲ش، ج۶، ص۶٧۱؛ ابن عربی، فتوحات مکیہ، مؤسسۃ آل البیت لإحیاء التراث، ج۴، ص۵٧؛ عروسی حویزی، تفسیر نورالثقلین، ۱۴۱۵ھ، ج۳، ص۲۰۶۔
  9. مکارم شیرازی، تفسیر نمونہ، ۱۳٧۰ش، ج۱۲، ص۲۳۱–۲۳۲۔
  10. طوسی، رہتل الاحکا‏م، ‌۱۴۰٧ھ، ج۶،‌ ص۳۰۔
  11. مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ھ، ج۱۰۱، ص۲۹۲۔
  12. صدوق، من لایحضرہ الفقیہ، ۱۴۱۳ھ، ج۲، ص۶۰۵؛ طوسی، رہتل الاحکا‏م، ‌۱۴۰٧ھ، ج۶،‌ ص۸۸۔
  13. مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ھ، ج۱۰۱، ص۲۹۲۔
  14. مکارم شیرازی، تفسیر نمونہ، ۱۳٧۰ش، ج۱۲، ص۲۳۱–۲۳۲۔


مآخذ

[سودھو]
  • ابن عربی، محی‌الدین، فتوحات مکیہ، قم، موسسۃ آل البیت(ع) لإحیاء التراث، [بی‌تا]۔
  • بحرانی، سید ہاشم‏، ‏البرہان فی تفسیر القرآن‏، تہران‏، بنیاد بعثت، ۱۴۱۶ھ۔
  • جوادی آملی، عبداللہ، تفسیر تسنیم، قم، مرکز نشر اِسراء، ۱۳٧۸ ہجری شمسی۔
  • شبر، سید عبداللہ، تفسیر القرآن الکریم، بیروت، ‏دارالبلاغۃ للطباعۃ والنشر، ۱۴۱۲ھ۔
  • ابن حنبل، احمد، مسند، بیروت، دار صادر، [بی‌تا]۔
  • صدوق، محمد بن علی بن بابویہ، من لایحضرہ الفقیہ، تحقیق علی‌اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ھ۔
  • طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۳٧٧ ہجری شمسی۔
  • طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر جوامع الجامع، تہران، انتشارات دانشگاہ تہران و مدیریت حوزۃ علمیۃ قم، ۱۳٧٧ ہجری شمسی۔
  • طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تہران، انتشارات ناصر خسرو، ۱۳٧۲ ہجری شمسی۔
  • طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، بیروت، دار احیاء التراث العربی، [بی‌تا]۔
  • طوسی، محمد بن حسن، رہتل الاحکا‏م، تحقیق حسن موسوی خرسان، تہران، دارالکتب الاسلامیہ، چاپ چہارم، ‌۱۴۰٧ھ۔
  • عروسی حویزی، عبدعلی بن جمعہ، تفسیر نورالثقلین، قم، انتشارات اسماعیلیان، ۱۴۱۵ھ۔
  • عیاشی، محمد بن مسعود، کتاب التفسیر، ‏تہران، ‏چاپخانہ علمیہ، ۱۳۸۰ھ۔
  • فخر رازی، محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۲۰ھ۔
  • فیض کاشانی، ملامحسن، تفسیر الصافی‏، تہران، انتشارات الصدر، ۱۴۱۵ھ۔
  • قرطبی، محمد بن احمد الانصاری، یوم الفزع الاکبر، محقق: محمد ابراہیم سلیم، مصر، الطبع و النشر مکتبۃ القرآن، [بی‌تا]۔
  • مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار لدرر اخبار الائمۃ الاطہار، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ھ۔
  • مکارم شیرازی، ناصر، و دیگران، تفسیر نمونہ، قم، دارالکتب الاسلامیہ، ۱۳٧۰ہجری شمسی۔