میرمن ببو جانہ
اس خاتون دا ناں حلیمہ تے عتیق اللہ خان دی بیٹی سی ، جو میر واعظ دی اولاد دسیا جاندا اے۔ اوہ اپنے والد دے ذریعہ امیر دوست محمد خان دی پوتی نيں۔ ایہ عورت امیر عبد الرحمن خان دی حرم سی اوہ بہت ذہین تے بہت خوبصورت سی۔ اپنی ذہانت تے خوبصورتی دی وجہ توں ، اوہ امیر عبدالرحمن خان نوں بہت پسند تھی۔وہ لوکاں دے نال چنگا سلوک رکھدے سن ۔وہ اک سخی تے شوہرپرست عورت سی۔ اوہ اپنی شاعری دے لئی وی مشہور نيں تے بہت ساریاں نظماں اخبار "ارشاد النسوان" وچ شائع ہوچکيتیاں نيں اس دے ایہ دو یا تن اشعار ملدے نيں:
آزادی
[سودھو]
؎ از براى خدا بلند كنيد |
؎ باد شيرين دهان ملت ما |
؎ ميكشم بعد وچ ين بديده خود |
کہیا جاندا اے کہ امیر عبدالرحمٰن خان نے اک بار پھُلاں دا گلدستہ انہاں دے پاس بھیجیا ، تاں اس عورت نے اس دے تحفے دے بدلے اس دا شکریہ ادا کيتا:
؎ نرگس صد برگ ازدست شهنشاه هم رسيد |
کہندے نيں: محترمہ بابو جنا عامر عبدالرحمٰن خان نوں بہت پیتاری سن کہ امیر عبد الرحمن خان نے کہیا کہ ميں نے حالے تک اک نظم نئيں سنی اے ، لیکن وچ اسنوں بابو جانہ دے لئی کہندا ہاں تے انہاں نے اس دے لئی مندرجہ ذیل دو اشعار کہے نيں:
؎ مهد عليا، صدر كبرى بى بى عفت شيم زانكه |
؎ الحق از مادر نزاده دختر همزاد او |