پدھومی پیتا
 | |
|---|---|
| فائل:Pudhumaipithan.jpg | |
| جم | سی ویروتھ چلم ۲۵ اپریل 1906 Thiruppadirippuliyur, تمل ناڈو |
| موت | 5 مئی 1948 (عمر 42) تروواننتاپورم |
| کم کِتہ | Author, scriptwriter |
| بولی | تمل زبان |
| قومیت | بھارتی |
| تعلیم | بی اے |
| مادر علمی | ہندو کالج، ترونلویلی |
| دور | 1934–46 |
| صنف | افسانہ نگاری، سماجی موضوعات |
| مضمون | Social Satire, Politics |
| تحریک | منی کوڈی |
| وڈے کم | Kadavulum Kandasami Pillayum، Ponnagaram، Thunbakeni |
| سواݨی | کملا |
| نیاݨے | دینا کاری |
پدھومی پیuا (انگریزی: Pudhumaipithan) (تمل زبان:துமைப்பித்தன்) (25 اپریل 1906ء تا 5 مئی 1948ء) تمل ادب دے مایہ ناز ادیب تے وڈے افسانہ نگاراں وچوں اک نيں۔[۱] انہاں نوں تمل ادب دا انقلابی ادیب منیا جاندا اے تے اوہ صف اول دے ادیب نيں۔[۲] اوہ سماجی موضوعات اُتے لکھدے سن ۔ ترقی پسند سن تے اتفاقیات نوں قبول کردے سن ۔ معاصرین نقاد تے تے لکھاری انہاں توں خال خال ہی اتفاق رکھدے سن ۔ اس لئی اوہ اپنے میدان دے مرد تنہا سن تے تقریباً 60 برساں تک کوئی انہاں دا ثانی نہ ہويا۔ انہاں نے اپنی موت تک اپنا سکہ جمائے رکھیا۔ ایتھے تک کہ معاصرین ادبا نوں انہاں دا لوہا مننا پيا تے تمل ادب وچ اوہ چمکتے سورج دی مانند بن گئے۔ [۳][۴][۵] 2002ء وچ حکومت تمل ناڈو نے انہاں دے ادبی کم نوں ملک بھر وچ پھیلایا تے انہاں نوں نیشنل ہیرو بنا دتا۔[۶]
حیات تے کارنامے
[سودھو]ان دی ولادت کڈالور دے اک سیویا پلے خاندان وچ ہوئی۔[۷] انہاں دی ابتدائی تعلیم کلاکوریچی تے تندیوانم وچ ہوئی۔ انہاں نے بیچلر دی ڈگری 1931ء وچ ہندو کالج توں حاصل کيتی۔ ايسے سال اوہ مدراس چلے آئے۔
1933ء وچ انہاں دا پہلا مضمونگلاب جامن نال محبت مجلہ گاندھی وچ شائع ہويا۔[۸] انہاں دا پہلا افسانہ پلائی، ندی دے کنارے 1934ء وچ شائع ہويا۔ انہاں نے تمل سنیما وچ وی کم کرنا شروع کیتا تے 1945ء وچ پورت کماری پروڈکشن دا آغاز کیتا۔ انہاں دی وفات 5 مئی 1948ء نوں تروواننتاپورم وچ ہوئی۔[۱]
ادبی سفر
[سودھو]
انہاں 15 برس (1943ء تا 46ء) بہت لکھیا تے گویا ایہی انہاں دی فعالی دا زمانہ اے۔ اس دوران وچ انہاں نے 100 افسانے تے اِنّے ہی مضامین مختلف موضوعات اُتے لکھے۔ انہاں دے علاوہ 15 نظماں تے کچھ ڈرامے وی انہاں نے تخلیق کيتے۔ اپنے اک مضمون وچ اوہ لکھدے نيں:
اسیں اک ایسی خیالی دنیا وچ جی رہے نيں جتھے (تمل) ادب وچ کچھ کہیا جا سکدا اے تے بہت کچھ کہنا نا ممکن اے۔ اسيں ايسے فلسفہ دے نال جی رہے نيں۔ تقریباً 200 برس اساں طفیلیت دی زندگی گزاری اے۔ اسيں وچ اِنّی ہمت وی نئيں ہیکہ اسيں کِسے دی اکھ وچ اکھ ڈال کر دیکھ سکن تے ايسے لئے اسيں اپنے لئے بہانے تلاشتے رہندے نيں۔ جے افسانہ تے ادب راون، خون خرابے تے گناہاں دے کم نوں جگہ دے سکدا اے تاں ایہ غربت تے جسم فروشی نوں کیوں نئيں اپنا سکدا؟ اس توں سماج نوں زنگ تاں نئيں لگ جائے گا۔ ہور ایہ کہ جے کِسے چیز نوں زنگ لگ ہی چکيا اے تاں اسنوں بچانے دا کیہ طریقہ کار اے ؟ کوئی نہيں۔[۹]
حوالے
[سودھو]- ↑ ۱.۰ ۱.۱ سائیٹ غلطی: نا منیا جان والا
<ref>ٹیگ کوئی لکھت نئیں دتی گئی اتے پتےBلئی۔ - ↑ Vēṅkaṭācalapati, Ā۔ Irā (2006). In Those Days There was No Coffee: Writings in Cultural History. Yoda Press, 17. سانچہ:آئی ایس بی این، سانچہ:آئی ایس بی این.
- ↑ Lua error in ماڈیول:Citation/CS1/Date_validation/ar at line 45: attempt to compare number with nil.
- ↑ Lua error in ماڈیول:Citation/CS1/Date_validation/ar at line 45: attempt to compare number with nil.
- ↑ Jayakanthan (2007). Jayakanthan's reflections. East West Books, 134. سانچہ:آئی ایس بی این، سانچہ:آئی ایس بی این.
- ↑ Lua error in ماڈیول:Citation/CS1/Date_validation/ar at line 45: attempt to compare number with nil.
- ↑ Puthumaipithan – His Contribution to Modern Tamil Literature
- ↑ سائیٹ غلطی: نا منیا جان والا
<ref>ٹیگ کوئی لکھت نئیں دتی گئی اتے پتےDلئی۔ - ↑ "....இலக்கியத்தில் இன்னதுதான் சொல்ல வேண்டும், இன்னது சொல்லக்கூடாது என ஒரு தத்துவம் இருப்பதாகவும், அதை ஆதரித்துப் பேசுவதாகவும் மனப்பால் குடித்துக்கொண்டிருக்கலாம். உண்மை அதுவல்ல; சுமார் இருநூறு வருஷங்களாக ஒருவிதமான சீலைப்பேன் வாழ்வு நடத்திவிட்டோம். சில விஷயங்களை நேர் நோக்கிக் பாக்கவும் கூசுகிறோம். அதனால் தான் இப்படிச் சக்கரவட்டமாகச் சுற்றி வளைத்துச் சப்பைக்கட்டு கட்டுகிறோம்.குரூரமே அவதாரமான ராவணனையும், ரத்தக்களறியையும், மனக் குரூபங்களையும், விகற்பங்களையும் உண்டாக்க இடம் இருக்குமேயானால், ஏழை விபசாரியின் ஜீவனோபாயத்தை வர்ணிப்பதாலா சமூகத்தின் தெம்பு இற்றுப்போய் விடப்போகிறது? இற்றுப்போனது எப்படிப் பாதுகாத்தாலும் நிற்கப்போகிறதா? மேலும் இலக்கியம் என்பது மன அவசத்தின் எழுச்சிதானே? நாலு திசையிலும் ஸ்டோர் குமாஸ்தா ராமன், ஸினிமா நடிகை சீத்தம்மாள், பேரம் பேசும் பிரமநாயகம் – இத்யாதி நபர்களை நாள் தவறாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்து விட்டு, இவர்களது வாழ்வுக்கு இடமளிக்காமல், காதல் கத்தரிக்காய் பண்ணிக்கொண்டிருப்பது போன்ற அனுபவத்துக்கு நேர் முரணான விவகாரம் வேறு ஒன்றும் இல்லை. நடைமுறை விவகாரங்களைப் பற்றி எழுதுவதில் கௌரவக் குறைச்சல் எதுவும் இல்லை"..Essays of Pudumaipithan, Meenakshi Publishers (1954)