گل بات:درشن سنگھ آوارا

بغاوت

سرو شکتیمان پریشور
کہاون والیا!
رحم دے برقے دیوچ
انھی مچاون ولیا
بانیاں قتلاں دیا!
ڈاکے پواون والیا!
میٹیاں کلیاں نوں
مٹی وچ ملاون والیا

سنگدلی دا تیرے سر
الزام اج دھردا ہاں میں
تیتھوں باغی ہون وا
اعلان اج کروا ہاں میں

تیرے محکموں باہر سنۓ
کوئی چل سکدا نہیں

وا سرک سکدی نہیں
پتا وی ہل سکدا نہیں
رات پے سکدی نہیں
سورج نکل سکدا نہیں
ہے اٹل دنیا تے تیرا
حکم ٹل سکدا نہیں

خون ناڑاں دا وی
رک رک کے سہارا ویکھدے
دل دی دھڑکن نوں
تیری اکھ دا اشارہ ویکھدے

تیری مرضی نال ای
پھل ٹاہنیوں ہن ٹٹدے
چل دیاں ویاں چھریاں
لہودے پھوہارے چھٹدے
حکم تیرے ای دلاں تے
ہن انگارے سٹدے
تیری شہ پا کے ای
ڈاکو چور پھردے لٹدے

بندا-رب نوں

او مندر دی ولگن وچ مجبور ربا!
مسیتی چکا ہندے وچ محصور ربا!
او گرجے دی ٹیشی تے مغرور ربا!
انجیلاں قرآناں دے مشہور ربا!

تیرے نال دو گلاں کرنے تے جی ہے

تے اج میرا دل پھول دھرنے تے جی ہے

میں سنیۓ توں حجاں۔نمازاں تے تٹھنیئں
توں سنکھاں تے ٹلی جیہے سازاں تے تٹھنیئں
خوشامد۔چڑھاوے۔نیازاں تے تٹھنیں
توں بانگاں تے اچیاں آوازاں تے تٹھنیں

سنے کوک گنگیاں عزیباں وی جیہڑا

اوہ کس تھاں تے وسدا اے اوہ رب ہے جیہڑا

بندا-بندے نوں

او جنت دے سفنے وچ مسرور ویرا!
او مزہب تے مرشد تے مغرور ویرا!
او پاٹھاں نمازاں وچ مشہور ویرا!
او رسماں رواجاں وچ مجبور ویرا!

میری گل نوں سن لے تے پھر بانہ الاریں

بے شک پھر چھرا میری چھاتی وچ ماریں

اوہ دیش

اوہ دیش کہ جس دے لوکاں وچ
کوئی جزبے دا احساس نہیں
کجھ کر سکنے دی تاہنگ نہیں
کوئی ریجھ نہیں کوئی آس نہیں
اک دوجے تے وشواش نہیں
اقراراں دا کوئی پاس نہیں

اوہ دیش توں مینوں دس ویرا!

برباد نہ ہووے تاں کی ہووے

ناشاد نہ ہووے تاں کی ہووے

جیکر جگ وچ مزہب نہ ہوندا

ہندی کیسی سوہنی دنیا
دل کھچویں من موہنی دنیا

ثابت دل تے ہسدے چہرے

کوئی ایتھے وسدا روندا

جیکر جگ وچ مزہب نہ ہوندا