گربھجن گلّ
| گربھجن گلّ | |
|---|---|
 گربھجن گلّ
| |
| جم | 2 مئی 1953 (71 سال)
|
| وفات |
|
| عملی زندگی | |
| مادر علمی | پنجاب ایگریکلچرل یونیورسٹی |
| پیشہ | کوی، لیکھک، سمپادک |
| پیشہ ورانہ زبان | پنجابی |
ترمیم  | |
گربھجن گلّ پنجابی کوی، ساہتک ٹپنیکار سرگرم سبھیاچارک کارکن ہے۔اوہ پنجاب دے لدھیانہ شہر وچّ رہِ رہا ہے۔اسدی کویتا وچّ سانجھے پنجاب دے جھلکارے محسوس ہندے ہن۔اوہ وشو بھر دیاں پنجابی بھاشا اتے سبھیاچار نال سبندھت سنستھاواں نال جڑیا ہویا ہے اتے پنجاب ،پنجابی اتے پنجابیت دے وکاس لئی وشیش اپرالے کردا رہندا ہے ۔اوہ پوربی اتے پچھمی پنجاب دی سانجھ دا مدعی ہے ۔حالَ ہی وچّ اسدے وشیش اپرالیاں صدقہ پاکستان پنجابی شاعر بابا نزمی دا سمچا کلام شاہمکھی توں گورمکھی وچّ کرکے پرکاشت کیتا گیا ہے۔[1]
جیونی[سودھو]
گربھجن دا جنم گورداس پور ضلعے دی بٹالا تحصیل دے پنڈ بسنت کوٹ وکھے پتا سردار ہرنام سنگھ ماتا تیز کور دے گھر 2 مئی 1953 نوں ہویا۔[۱] اوہناں نے جی جی این خالصہ کالج لدھیانہ توں بی اے اتے سرکاری کالج (لڑکے ) توں پوسٹ گریجوئیٹ ڈگری کیتی۔ اہن نے کجھ دیر گورو نانک کالج دوراہا اتے ڈی اے وی کالج جگراؤں وکھے بطور لکچرار پڑھایا اتے پھر 1983 توں پنجاب کھیتی باڑی ینیورسٹی وکھے پنجابی ایڈیٹر نیوکت رہے۔اوہ پنجابی اکادمی لدھیانہ دے پردھان وی نیوکت رہے ہن۔
مکھ رچناواں[سودھو]
- شیشہ جھوٹھ بولدا ہے (کاوَ سنگریہہ)
- ہر دھکھدا پنڈ میرا ہے (غزل سنگریہہ)
- سرخ سمندر (پہلے دو سنگریہہ اک جلد چ)
- دو حرف رسیدی (غزلاں)
- اگن کتھا (کاوَ سنگریہہ)
- من دے بوہے باریاں (غزلاں)
- دھرتی ناد (کاوَ سنگریہہ)
- خیر پنجاں پانیاں دی (ہند پاک رشتیاں بارے کویتاواں)
- پھلاں دی جھانجر (گیت سنگریہہ)
- پاردرشی (کاوَ سنگریہہ)
- مورپنکھ (غزلاں)
- من تندور (کاوَ سنگریہہ)
- تاریاں دے نال گلاں کردیاں (غزلاں)
- گلنار (غزلاں)
- مرگاولی (غزلاں)
- وارتک پستک - کیمرے دی اکھ بولدی
- راوی (غزل سنگریہہ)
کاوَ ونگی[سودھو]
جنھاں کول ہتھیار ہن
اوہ جیونا نہیں جاندے
صرف مرنا تے
مارنا جاندے ہن۔
کھیڈنا نہیں جاندے
کھیڈ وگاڑنی جاندے ہن۔
شکار کھیڈدے کھیڈدے
خونخار شکاری۔
ہر پل شکار لبھدے۔
جنھاں کول ہتھیار ہن
اوہناں کول بہت کجھ ہے
خوشیاں کھیڑیاں چاواں توں سوا۔
ہتھیاراں والیاں کول
پنڈاں دیاں پنڈاں ہینکڑ ہے
ہنکار ہے بے مہار۔
جانگلی وہار ہے۔
جان لینا کردار ہے۔
رحم توں سوا۔
اوہ نہیں جاندے
ہتھیار دا منہ کالا ہندے۔
تے موت توں سوا اوہ
کجھ وی ونڈن دے قابل نہیں ہندے۔ ...
2. لوری
مائی نی انجمی دھی نوں، اپنے نالوں وچھڑے جی نوں، جاندی واری مائی نی اک لوری دے دے۔ بابل توں بھاویں چوری نی اک لوری دے دے۔
منیا تیرے گھر وچ ودھ گئے، دھیاں والے گڈی پٹولے۔ تیرے دل دا ہؤکا نی میں، سندی رہی آں تیرے اوہلے۔ مینوں مار مکاؤن دی گلّ کیوں، تونہیؤں پہلاں توری، نی اک لوری دے دے۔
مائی نی تیری گودی اندر، بیٹھن نوں میرا جی کردا سی۔ بابل دی تیوڑی نوں تکّ کے، ہر واری میرا جی ڈردا سی۔ دھیاں بن کے جمنا ایتھے ، کیوں بن گئی کمزوری، نی اک لوری دے دے۔
مائی نی میری نانی دے گھر، توں وی سی کدے دھی بن جمی۔ ککھّ وچ قتل کراون والی، کیوں کیتی توں گلّ نکمی، ویرا لبھدی لبھدی ہو گئی، کیوں ممتا توں کوری ؟ نی اک لوری دے دے۔
ہسپتال دے کمرے اندر، پئیاں نے جو عجب مشیناں۔ پتراں نوں ایہہ کجھ نہ آکھن، ساڈے لئی کیوں بنن سنگیناں۔ ڈاکٹراں چہوں سکیاں خاطر، کٹی جیون ڈوری، نی اک لوری دے دے۔
دھی تتلی نوں مسلن ویلے، چپّ کھڑے کیوں دھرماں والے، گونگے بولے ہو گئے سارے، نکّ نموزاں شرماں والے۔ بن ڈولی توں دھرمی ماپیاں، کدھر نوں دھی توری ؟ نی اک لوری دے دے۔
ستیاں لئی سو یتن وسیلے، جاگدیاں نوں کویں جگاواں؟ رکھڑی دی تند خطرے وچ ہے، چپّ نے کلّ دھرتی دیاں ماواں۔ امڑیئے! مینوں گڑھتی دی تھاں، دیئیں نہ زہر کٹوری، نی اک لوری دے دے۔