امرجیت گھمن

امرجیت گھمن دیاں تن کتاباں ‘دوپہر دا جشن’، ‘ندی نوں وہنا پیا’ اتے ‘کدمب’ آ چکیاں ہن۔ اس دا جدید شاعری ‘چ اپنا ہی رنگ اے، جلو اے، رہسّ اے۔ اوہ شاعری راہیں پراسرار گلاں وی کردی اے تے ماں نال سنواد وی رچاؤندی اے جہڑا سماج دیاں پتھر چٹاناں نال کھہِ کے ناد وی پیدا کردا اے۔ اس دی سر شیریں نہیں، تلخ تے ترش اے۔ جویں اوہ ‘دوپہر دا جشن’ دی اک لمی نظم دھندلی سویر ‘چ آکھدی اے: ‘…اف! میں کنی خوں-کھار ہاں/زہر ہاں/اکّ دا پھلّ ہاں۔’ ایہہ خوں-خاری…ایہہ زہر…اوہدے آپ وہاجھے ہوئے نہیں، چگردے دی دین ہن۔ اوہ جدید سمیاں دی رابعہ اے، جو شعری سر ‘چ رِشی، خدا تے سادھ نوں مخاطب ہندی اے۔ اوہ یوگیاں دے ٹولے ‘چوں بھٹکی ہوئی سنیاسی روح اے جیہدی جھولی ‘چ شاعری دا سراپ پیا ہویا اے۔ اس ویراگی جہی ندی-روح دی شاعری دیاں کجھ لہراں پیش ہن:

شعری سطراں

پہاڑی رستے دی گل کر

• چل اٹھ!
• اناں پہاڑاں ‘چوں وی دور چلیئے
• جتھے تینوں سادھ رنگے کپڑے ٹوہن نہ
• جتھے تیرے من دیاں آکنشاں پنگرن

اف!

• توں کہڑی صدی توں ویراگی بنیا ہیں
• اجے وی بیوی بچے دی موت
• موڈھیاں تے لٹکائی اے
• تیرے پیراں تے مٹی جمی اے
• متھے دیاں لکیراں گواہ نے
• تیرا ویراگی من سادھپنے نوں نکاردے
• کوئی سہارا بھالدے۔

• او سادھ وچارے!
• تیرے توں بہتی تاں میں فقر ہاں۔

ماں!

• بہت دوڑی میں
• گھر دی دیوار توں سردل تک
• تیرے توں اپنے تک
• خود توں دھیاں تک
• کتے وی واپسی نہیں…۔