عنصری
عنصری | |
---|---|
جم | سنہ 980 |
وفات | سنہ 1039 (58–59 سال) |
شہریت | ایران |
عملی زندگی | |
پیشہ | شاعر ، لکھاری |
پیشہ ورانہ زبان | فارسی ، تاجک |
باب ادب | |
ترمیم |
ابوالقاسم حسن بن احمد عنصری بلخی فارسی گو شاعر نيں، "عنصری بلخی" دے ناں توں مشہور ہوئے۔ اوہ 350ھ وچ بلخ وچ پیدا ہوئے۔ امیر نصر، سلطان محمود غزنوی دے بھائی نے، انہاں نوں غزنہ بلوا لیا۔ سلطان محمود غزنوی نے انہاں اُتے خصوصی توجہ دتی تے انہاں نوں ملک الشعرا دا خطاب دتا۔ عنصری نے 431ھ وچ وفات پائی۔ عنصری دے دستیاب اشعار دی تعداد دو ہزار دے نیڑے اے۔ جو قصیدہ، غزل، رباعی، قطعہ، ترکیب بند و مثنوی اُتے مشتمل نيں۔ انہاں دے بیشتر قصائد سلطان محمود غزنوی دی تعریف وچ نيں۔ عنصری اپنے قصیدےآں تے غزلاں وچ اصطلاحات حکمت و منطق دا استعمال کردا اے۔ عنصری دی بہترین مثنویاں وامق و عذرا، شادبہر و عین الحیاتت، سرخ بت و خنگ بت نيں۔[۱]
اشعار کلام
[سودھو] ؎ باد نوروزی ہمی در بوستان بتگر شود
تا ز صنعش ہر درختی لعبتی دیگر شود
؎ باغ ہمچون کلبۂ بزاز پر دیبا شود
راغ ہمچون طبلۂ عطار پر عنبر شود
؎ رویبند ہر زمینی حلۂ چینی شود
گوشوار ہر درختی رشتۂ گوہر شود
؎ چون حجابی لعبتان خورشید را بینی بہ ناز
گہ برون آید ز میغ و گہ بہ میغ اندر شود
؎ افسر سیمین فروگیرد ز سر، کوہ بلند
باز میناچشم و زیباروی و مشکینسر شود
؎ عجب مدار کہ نامرد، مردی آموزد
از آن خجستہ رسوم و از آن خجستہ سِیَر
؎ بہ چند گاہ دہد بوی عنبر آن جامہ
کہ چند روز بماند نہادہ با عنبر
؎ دلی کہ رامش جوید نیابد آن دانش
سری کہ بالش جوید، نباید او افسر
؎ ز زود خفتن و و از دیر خاستن ہرگز
نہ مُلک یابد مَرد و نہ بر ملوک، ظفر