خوشی محمد نثار
| خوشی محمد نثار | |
|---|---|
| جم |
|
| وفات |
|
ترمیم  | |
خوشی محمد نثار پنجابی دے شاعر سن۔ اوہ 21 جون 1942 نوں پنجاب دے ضلع جلندھر کول ریاست کپورتھلہ دے اک پنڈ سدھواں وچ جمیا۔ پیو دا ناں امام دین سی۔ شوکتاں والا تے شیحو شریف توں مڈل تک پڑھائی کیتی۔ محکمہ جنگلات وچ کج چر نوکری کیتی۔ اوہناں نوں نکی عمر توں ای شعر کہن دا ٹھرک سی۔ پنجابی شاعری تے اوہناں دیاں تن کتاباں نیں: حوصلیاں دا پندھ، تارو دریاواں دا، اڈاری باز دی۔
شاعری ادھارن
[سودھو]جو آیا اس وقت لنگھا کے ٹر جانا
لبھیا ویلا وقت لنکھا کے ٹرجانا
چند ساہواں دی ردھم تے سرتال اتے
اپنے اپنے گیت سنا کے ٹرجانا
سچ جے کہواں جے نثار تے سارے جوگی نیں
دستی دستی پھیرا لاکے ٹرجانا
بابا خوشی محمد نثار
پچھوکڑ تے بال پن
[سودھو]بابا خوشی محمد نثار دا اصل ناں تے "خوشی محمد" سی پر "نثار" تخلص دے طور تے ورتدے سن۔ "بابا" آپ نوں بزرگی تے سیانف دی پاروں آکھیا جاؤن لگ پیا۔ جس نوں آپ وی دلوں قبول لیا تے مڑ اپنی شاعری دی کتاباں تے بابا خوشی محمد نثار ای لکھواؤندے رہے۔ بابا خوشی محمد نثار 21 جون 1942ء نوں ارائیں امام دین دے گھر ضلع جالندھر، ریاست کپورتھلا، تحصیل نکودھر دے پنڈ سدھواں وچ جمے سن۔ آپ دے تن ہوربھرا عبدالرحمن، محمد شریف ، محمد بشیر اتے اک بھین سی ۔ 1947ء وچ اپنے گھر والیاں نال ہجرت کر کے اوس ویلے دے ضلع منٹگمری (ساہیوال) دی تحصیل اوکاڑہ دے پنڈ سلیم ٹھٹھہ وچ آن وسے۔ اوس ویلے خوشی محمد نثار دی عمر پنج ورھے سی۔ پیو تے وڈے بھرا نے دکانداری شروع کر دتی۔ ست سال دی عمر وچ نیڑے دے پرائمری سکول، شیخو شریف وچ داخل ہوئے تے تیجی کلاس تک ایتھے ای پڑھے۔ اس توں مگروں پیو تے بھراواں قصبہ نور شاہ، تحصیل و ضلع ساہیوال نوں دکانداری لئی مکھ رکھیا تاں اوکاڑہ چھڈ کے نورشاہ آؤن وسے۔ ایتھے گورنمنٹ مڈل سکول، نورشاہ وچ تیجی کلاس اندر اوہناں نوں داخل کروا دتا گیا۔ شاعری ول کھچ پنجویں کلاس توں ای پیندی سی۔ سکول دے زمانے وچ نورشاہ سکول دی والی بال ٹیم دے ضلع وچ پہلا نمبر حاصل کرن تے بابا خوشی محمد نثار نےٹیم دی جت دی خوشی وچ اک نظم لکھی۔ جیہڑی سکول دے پڑھیاراں تے استاداں وچ بہت مشہور ہوئی۔ اٹھویں جماعت وچ وظیفہ وی حاصل کیتا تے گھر والیاں نے اگے پڑھن لئی زور وی لایا پر بابا خوشی محمد نثار نے اگانہہ پڑھن توں انکار کر دتا۔
کم کاج
[سودھو]فوج وچ کجھ چر لئی نوکری کیتی۔ اپنے حوالدار نوں مارن تے 6 مہینے دی سزا وی بھوگنی پئی تے نوکری توں وی ہتھ دھونا پیا۔ دو سال محکمہ جنگلات وچ وی نوکری کردے رہے پر ایہہ نوکری وی طبیعت نوں راس نہ آؤن پاروں چھڈ دتی۔ مڑ باغاں، بوٹیاں دی خبر گیری تے ایہناں دے وپاروچ حیاتی لنگھا دتی۔
سیاست
[سودھو]| خوشی محمد نثار | |
| جیون: | 21 جون 1942 - 7 جنوری 2013 |
| جمن پو: | جلندھر، پنجاب، برطانوی ہندستان |
| گن: | پنجابی شاعری |
1977ء وچ نظام مصطفی دی تحریک دے دوران ہر سٹیج تے اپنی شاعری دا بھرپور ورتارا کیتا۔ اوس ویلے دی گورنمنٹ نے 149، 148، 307 تے 353 دی دفعات لا کے گرفتار کر لیا۔ پندرھاں دینھ مقامی تھانے جد کہ اینے ای دینھ ساہیوال جیل وچ کٹے۔ ضمانت ہوون توں دس مہینے بعد تک تاریخاں بھگتنیاں پئیاں۔ بعد وچ نظام مصطفٰی تحریک تو وی نفرت کھا گئے کیونجو سمجھ آگئی کہ ایہہ سارا آہر اک جابر دی تھاں دوجے جابر نوں لیاؤن لئی کیتا گیا اے۔ ایس سارے جتن وچ لوکائی دی بھلائی دا کوئی وی پکھ موجود نہیں۔ جویں جویں جاگیرداراں دے ظلم تے نوکر شاہی دے دِھگاناں وچ وادھا ہوندا گیا بابا خوشی محمد نثار دے کلام وچ اوہناں دی نندیا وی ودھدی لگی گئی۔
طبیعت
[سودھو]طبیعت مڈھ توں ای جویٹھے چودھریاں، ظالماں، چوراں، ڈکیتاں تے رشوت خوراں دے خلاف رہی سی۔ ایسے پاروں اوہناں کسے کردار دے کوڑھے نوں کدی سلام وی نہ کیتا۔ بھاویں اوہدی دنیاوی طاقت کنی ای وڈی کیوں نہ ہوندی۔ ایس لئی مڈھ لا توں بابے ہوراں دی شاعری وچ ظالماں، جابراں تےکردار دے کوڑھیاں لئی اک للکار شامل رہی، جنہوں اوہناں دے علاقے دے جھوٹےں خداواں ہمیش اپنے لئی اک خطرہ جاپیا۔ ایہہ ہمت کیہنے کیتی سی ایہہ جرات کیہنے کیتی سی سواہ دے ڈھیر وچ پیدا حرارت کیہنے کیتی سی سکھاں نال وسدے لوکیں ہمیشاں یاد رکھن گے جفا دے شہر وچ پہلی بغاوت کیہنے کیتی سی
شاعری دا مڈھ
[سودھو]1995ء وچ بابے ہوراں نے باقاعدہ طور تے شاعری دا آغاز کیتا تے مشاعریاں وچ جاکے اپنے شعر سنانے شروع کیتے۔ اپریل 1996ء راوی ادبی پریوار نے اک بہت وڈے مشاعرے دا پربندھ کیتا جس وچ بابا خوشی محمد نثار نے اپنے شاعری دےفن دا کھلا ڈھلا اظہار کیتا۔ آپ دے ایس کھلے اظہار تے علاقے دے وڈے جاگیرداراں نوں بہت دکھ ہویا تے اوہناں باباخوشی محمد نثار دے خلاف اپنے محاذ بنا لئے۔ پر بابا جی نے نہ ہمت ہاری تے نہ اوہناں جابراں دے اگے جھکے۔ سگوں ساری عمر عمل، قلم تے زبان راہیں جاگیرداراں تے اوہناں دے ظالمانہ عملاں دی مخالفت ای کردے رہے۔ ایہہ کیہنے آکھ دتا اے حقیقت ٹھیک نہیں ہوندی ہے گل اینی کہ بس انھّی عقیدت ٹھیک نہیں ہوندی اوہ بدمعاشی وی چنگی جو ظلم دی دھون بھن دیوے جیہڑی ظلماں نوں پالے اوہ شرافت ٹھیک نہیں ہوندی
کتاباں
[سودھو]1999ء وچ بابا خوشی محمد نثار دی شاعری دا پہلا پراگا چھپیا۔ جس دا ناں "حوصلیاں دا پندھ" رکھیا گیا۔ آپ دی شاعری زمانے دے مونہہ زور سانڈھاں نوں نتھ پاؤن داہتھیار سی۔ جس مشاعرے وچ وی آپ شاعری پڑھدے لوکاں نوں انج لگدا جویں اوہناں دی اپنی گل ہو رہی ہووے۔ اس کتاب نال پنجابی شاعری دے مخالفاں نوں ڈاہڈیاں مرچاں لگیاں۔ بابا جی دا آکھنا سی: "حوصلیاں دے پندھ" دےچھپن نال جاگیرداراں نوں اپنی چودھر دے محل ڈولدے نظر آؤن لگے تے ایس کارن اوہ میری جان دے دشمن بن گئے۔ ایتھوں تائیں کہ ورودھیاں ولوں اک دوہرے قتل دی سازش وچ الجھاؤن دی کوشش کیتی گئی۔ سکے سمبندھیاں تے ہور ملن گلن والیاں اوتے وی بندشاں لائیاں گئیاں۔
آپ نے 2004ء وچ پاکستان ولوں پنجابی یونیورسٹی، پٹیالہ وچ ہوون والی تِن روزہ عالمی پنجابی کانفرنس وچ وی رلت کیتی۔ اوتھے آپ دی شاعری نوں بہت پسند کیتا گیا تے آپ دی نظم "چسکی" بہت مشہور ہوئی۔
انگ انگ چُسکی وال وال چُسکی اوہدے نین چُسکی اوہدی چال چُسکی اسیں فرش تے رہے یا عرش چڑھ گئے رہی سدا ملنگاں دے نال چُسکی تدے مک گئے راج انھیریاں دے سینے وچ بیٹھی دیوا بال چُسکی ایہدے نال بے سمجھیا ویر نہ پا لے آوے نہ متاں بھوچال چُسکی
ایس اکٹھ وچ پنجابی شاعری دے دنگل دا رستم بابا خوشی محمد نثار نوں آکھیا جا سکدا اے۔ پٹیالہ یونیورسٹی وچ ہوئے ایس اکٹھ وچ بابے ہوراں دے کلام نے بھارتی لوکائی ولوں اپنی شاعری وجہوں جیہڑی وڈیائی تے شوبھا اکٹھی کیتی اوہ کسے ہور دانشور تے شاعر دے حصے نہیں آئی۔ فخر زمان، چیئرمین عالمی پنجابی کانگریس نے بابے ہوراں بارے آکھیا سی:"بابا خوشی محمد نثار ورگے شاعراں دے ہوندیاں پنجابی زبان دی بھلک نوں کوئی خطرہ نہیں ہو سکدا۔ پنجابی شاعری نوں پنڈاں دے لوکاں تے گھر گھر پچاؤن وچ بابا خوشی محمد نثار دی سخت محنت دا وی ڈاہڈا حصہ ہے۔ بابے ہوراں نے نال آ کے ساڈے سموچے جتھے دا مان ودھایا ہے"۔
پٹیالہ یونیورسٹی دے ای اک پروفیسر ڈاکٹر درشن سنگھ آشٹ نے بابے ہوراں نوں "اک ہور بلھے شاہ" دے ناں نال یاد کیتا اے۔ ڈاکٹر درشن سنگھ آشٹ نے عالمی پنجابی کانفرنس بارےدسیا کہ"اس اکٹھ دا مرکز پاکستان توں آیا اک فقیر قسم دا شاعر سی جیہڑا بانہواں اچیاں کر کے ڈاہڈے وجد وچ اک توں بعد دوجا تے دوجے توں بعد تیجا شعر پڑھ رہیا سی۔ ایہہ شاعر سی ساہیوال دا شہر دا باشندہ لوک کوی بابا خوشی محمد نثار۔ لوک مناں نوں دھوہ پاؤن والی اوہدی شاعری نے پولیس افسراں نوں ایویں کیلیا ہویا سی جویں بین وجاؤن والا سپ نوں کیل لیندا اے۔ حیرانی دی گل ایہہ ہے کہ اوس نوں درجناں غزلاں، نظماں تے کتھاواں مونہہ زبانی چیتے ہن۔ تعلیم دی دیوی سرسوتی اوس تے پوری طرح خوش ہے"
بابا خوشی محمد نثار دا دوجا شعری پراگا 2005ء وچ "میں تارو دریاواں دا" دے ناں توں چھپیا۔ ماں بولی نال اینا موہ سی کہ آپ دا اٹھنابیٹھنا، ٹرنا پھرناتے گل بات کرنا غرض سارا کجھ ای لوک بولی وچ ڈبیا ہویا سی۔ آپ نے اپنی شاعری نوں کدی وی کمائی دا وسیلہ نہ بنایا، سگوں لوکائی وچ اپنی شاعری دی کتاباں مفت ای ونڈدے رہے۔ اگر کدھرے مشاعرے وچ لوکیں خوش ہو کے چار آنے دے وی دیندے تاں اوہ اوتھے ای کسی غریب مسکین نوں دے دیندے۔ ماں بولی بارے بابا جی دا آکھنا سی:
ہو گئیاں روشنائیاں کجھ کجھ میرے آل دوالے جد وی بالے میں ہنیرے دی ہک تے دیوے بالے نویں نویلی ووہٹی وانگوں روپ ہویا من موہنا ماں بولی نوں پا چھڈے انج شعراں دے کٹماہلے
بابا جی دی تیجی تے آخری کتاب "اڈنی بازاں دی" جنوری 2012ء وچ چھپی۔ بابا جی دی کتاب "حوصلیاں دا پندھ" نوں باباگرو نانک دیو یونیورسٹی، امرتسر وچ پنجابی دے کورس اندر شامل ہوون دا اعزاز حاصل اے۔ بابا خوشی محمد نثار نوں اپنے شعر زبانی یاد ہوندے سن۔ بابے ہوریں ساری ساری رات اپنے متراں نوں اپنے شعر سناؤندے رہندے۔ ایتھے تائیں بھئی بابا جی ہوراں دا سنگھ بیٹھ جاؤندا پر پانی پی کے پھیر شروع ہو جاؤندے۔
شاعری دے رنگ
[سودھو]بابا خوشی محمد دی شہرت دا باعث بنن والی نظم:
میں ممبر ہو گیاں مڑ کے ہن ستھرے ہتھ وکھاواں گا اک چن تے ویہندے رہندے او میں کنے چن چڑھاواں گا
بابا خوشی محمد نثار بلھے شاہ توں بہت متاثر سن۔ آکھدے نیں:
پیراں ہیٹھ وچھا کے کچ نچ اوئے اج دیا بلھیا نچ اپنی دھون نہ اپنی سمجھیں جے توں کہنا سچ و سچ نچ اوئے اج دیا بلھیا نچ پیراں ہیٹھ وچھا کے کچ
پیراں،مولویاں تے جھوٹے عالماں دے سخت خلاف سن۔ آکھدے کہ ایہناں کدی دین دی خدمت نہیں کیتی سگوں لوکاں دے دلاں وچ نفرتاں ای بیجیاں نیں۔ ایہناں لوکاں نے ای خدا دا ناں ورت کے ظالماں نوں ظلم کرن دی کھلھ دتی تے مظلوم نوں تقدیر دا درس دے کے چپ رہن تے مجبور کیتا ہویا ہے۔اوہ کورا کارا ہو کے قبے تے جبے نوں پاسے رکھ کے اوہناں دا اصل قد، روپ دکھاندا اے:
رب تے رسول دی عقیدتاں نوں ویچ کے ملاں ہوری نیکی دے انبار لائی جاندے نیں ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
کوڑے تے مکار بتھیرے رو رو روز دعاواں منگدے دولت کٹھی کیتی جاندے لٹ لٹ نال بہانے دے ایس واری وی شاہ جی ہوراں دس لکھ کٹھا کیتا سی ویہویں واری حج تے گئے سن پیسے سبھ نذرانے دے ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ مونہوں کردے نیں ذکر طہارتاں دا ، آپ بد کرداری نوں چمبڑے نیں کسے سیٹھ دے کدے ایہہ گیت گاؤندے، کدے کسے سردار نوں چمبڑے نیں موسیٰ روز فرعوناں نوں کہی جاندے، جھوٹے بھرم وقار نوں چمبڑے نیں بنھ کے پگ نثار فضیلتاں دی، گرجھاں وانگ مردار نوں چمبڑے نیں ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ روح دی طہارت نہ دل دا وضو سی خدا نوں ملن دی آرزو بڑی سی جہدے پیریں میں ڈگیا ولی سمجھ کے اوہ بندہ تے ابلیس دا وی گرو سی
بابے ہوریں صوفی لائن دے بندے سن تے وحدت الوجود تے یقین رکھدے سن۔
بول کدے تے میرے دل دیا مست قلندرا بول اوسے نوں کیوں بھالی جاویں جیہڑا تیرے کول
اپنے تے لوکاں اوّتے جو ورتدی واپردی ویکھدے اس نوں اپنے لفظاں تے شعراں راہیں بیان کر دیندے۔معاشرے توں ہٹ کے کوئی گل نہ کردے۔ لوکائی دیاں درداں وچ رجھی ہوئی شاعری ای عوامی شاعری ہوندی اے۔ عوامی شاعری دماغوں نہیں دلوں نکلدی اے تے دلاں تے اثر کردی اے۔ بابا خوشی محمد نثار پسے ہوئے طبقیاں دا شاعر اے تے لوکائی دے درداں دی رت نال اپنی شاعری لکھدا اے۔
کل نہیں کیتا اج نہیں کیتا مسکیناں دا کج نہیں کیتا مکے جا کے وی نہیں ہوناں جیہنے ایتھے حج نہیں کیتا پانی روح دا کاج نہیں ہویا دکھ دا کوئی علاج نہیں ہویا مردا نہ تے کیہ کردا اوہ دھی دا پورا داج نہیں ہویا ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ جیوندے وک گئے مُردے وک گئے بندے پھردے ٹردے وک گئے مہنگایاں دی منڈی دے اندر بچے وک گئے گردے وک گئے ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ دیس وچ راج ہویا چوراں تے چکاراں دا سڑکاں تے بنھ کے قطار لٹی جاندے نیں تھانیاں وچ بگھیاڑ کھاؤن تے اگے جج ذلیل کرے مجبوری دا بکرا دسو کیہدے کول اپیل کرے جھگے بھجنے ڈاکے وجنے ڈنگراں چوری ہوندیاں رہناں ممبر شاہ دے بوہے اتے جاجا کُھرے کھڑیندے رہسن صنعت کار نے نویاں ملاں روز بناؤندیاں رہناں خون غریب دا ڈالر بن بن اوہدے بنک بھریندے رہسن جدوں اپنے ای مجرم نوں عدالت کردیاں ڈٹھا وچارا جان دے بیٹھا رُلی عصمت تے رو رو کے
اپنی شاعری راہیں بابا خوشی محمد نثار نہ چھڑا اوہناں برائیاں دی نشاندہی کیتی جیہڑیاں سماج لئی ناسور بن گئیاں ہویاں سن سگوں لوکائی نوں اوہناں برائیاں نال نجھٹن لئی تیار ہوون دا درس وی دتا۔ آپ بے باک تے بے خوف شخصیت دے مالک سن۔ نورشاہ دی دھرتی تے جیکر کسے مقای جاگیرداراں نوں للکاریا تے اوہ بابا خوشی محمد نثار ای سی۔ بابے ہوراں بارے راوی دا اک ہور شاعر فدا بخاری آکھدا اے: "ساہیوال دے واس وچ بابے خوشی محمد نثار ہوراں نوں اپنے عمل، اعلیٰ کردار تے شعراں راہیں اوس ویلے دیاں دریاواں وچ ٹھاٹھاں ماردیاں طوفان تے ہنیریاں نال کھیہہ کے اوہناں اوّتے فتح حاصل کردیاں میں اپنی اکھیں ویکھیا اے تے اوہناں دے تارو دریاواں دا ہوون دامیں چشم دید گواہ آں"۔
مرن نہ دے ساں گوانڈھی بھکھیاں
بس ذرا خیرات کدھروں ڈھیہ لئوے
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
لاش ظالم دی دھپے سڑ سی وین کسے نے کرنے نہیں اوہدے لگدیاں پچھوتاؤنا چھیڑیا کیوں مستانے نوں
جابراں دی رت نال لکھ سی وقت دی تاریخ نوں حوصلے دی اکھ چوں اج اوہ خون چوندا ویکھیا
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
کوئی وی کم نثار نہیں بننا سُکیاں کوکاں چیکاں نال
ہو سکے تاں پُت سَپاں دے پھڑ پھڑ مار مکائی جا
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
نویں نسل توں بڑی امید مینوں گھیو سخن دا تدے ورتائی جاواں
بوتھا بھن کے کالیاں ہنیریاں دا سورج نویں چڑھاواں تے پھیر منسو
گلمے جابراں دے پھڑ کے دیو گھوٹو اک وار ازما کے ویکھ لینا
مڑ کے پھیر نہ کسے ول مونہہ کر سن مگروں لہن بلاواں تے پھیر منسو
زنانیاں دی دلوں عزت کردے سن تے سماج وچ اوہناں تے ہوون والے دھرو نوں اپنی شاعری راہیں لوکائی تک پہنچاؤندے سن۔ اک وار بابا جی نورشاہ وچ اک متر دی دکان تے بیٹھے سن کہ کجھ زنانیاں دوائیاں ویچن آ گئیاں ۔ پہلاں تے بابے ہوراں نوں سمجھ نہ آیا کہ ایہہ زنانیاں کیوں آئیاں نیں تے کیہ ویچ رہیاں نیں۔ جد پتا لگا کہ شہر توں اینی دور پنڈ تھاں تے دوائیاں ویچدیاں پئیاں نیں تے آپ اوتھے بیٹھیاں ای اوہناں تے اک نظم لکھ دتی۔
میڈیکل ریپ دے بہانے ویچی جاندی اے غیرتاں دے سمے اوہ سہانے ویچی جاندی اے
غرضاں دی ماری اے یا کوئی مجبوری اے آؤن والے خوشی دے زمانے ویچی جاندی اے
ویلے نے ضرورتاں دی سولی اُتے ٹنگیا کھلھے ہتھیں جذبے نمانے ویچی جاندی اے
لگدا نثار انج بھولے بھالے دلاں نوں سدھراں دے سمے اوہ سہانے ویچی جاندی اے
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
قیامت دا کیہ دساں قیامت اکھاں نال وکھی گئی اے جد میں سنیا ویراں ہتھوں اج اک بھین لٹی گئی اے
نمبردار دے پُت نے ایویں شغل ذرا کو کیتا سی نویں نویلی نازک پتی کنڈیاں وچ تڑُپی گئی اے
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
دھی دی عزت دا فکر اے بخت دے مزدور نوں
سہمیا پھردا اے اک موذی دی نیت دیکھ کے
بابے ہوراں دی شاعری وچ ٹانواں ٹانواں رومانوی شاعری دی جھلک وی ویکھن نوں ملدی اے۔
کیہ کیہ گلاں کر سن راز و نیاز دیاں ہتھیاں سیج وچھا کے کملا کر گئے نیں انگلی ذکر دی رکھیں دل دیاں تاراں تے ایہو سبق پڑھا کے کملا کر گئے نیں کاہلا پویں نثار نہ اک دن مل پو ساں مینوں ایہہ فرما کے کملا کر گئے نیں ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ ہر ویلے چمدا اے مکھڑا جناب دا ساتھوں اے بھاگ چنگا تیرے نقاب دا یاداں تے ہر صفحے تے لکھیا سی اکو ناں ورقا جیہڑا وی پھولیا دل دی کتاب دا رنداں دے پیر ڈول گئے اکھاں ملان تے نیناں چ اوہدے شائد سی مٹکا شراب دا گلشن وچ ویکھیا جد نیناں نیں پہلی وار نقشہ اوہ ہو بہو سی میرے ای خواب دا
بابا خوشی محمد نثار نوں شاعراں دی مندی حالت دا بڑا ہرکھ سی۔ آپ دا خواب سی کہ حکومت ولوں شاعراں نوں عزت ملنی چاہیدی تے اوہناں دے کم نوں ملکی سطح تے وڈیایا جانا چاہیدا اے۔ ایس سلسلے وچ پنجابی شاعراں نال ورتی جان والی پنجاب سرکار دی نے انیائی دے خلاف آپ لہور پریس کلب دے باہر احتجاج وی کیتا۔ آپ اپنے شعراں راہیں وی شاعراں نال سرکار ولوں ہوون والے سوتیلے پن دے سلوک دی نندیا کر دے سن۔
شعراں غزلاں شعر سخن دا کردا آں نتارا لبھدے رہے آں لبھا نہیں کوئی لفظاں دا سنیارا پجدے تے اپروچر لوکیں افلاطون سدائے جھگیاں دے وچ رلدا پھردا سُچا ادب وچارا
بابا خوشی محمد نثار دی حیاتی تے شاعری تے جھاتی مارنی ہووے تے بابے ہوراں دی ایہہ نظم ہر حوالے نال آپ تے پوری اتردی اے۔
کدے بمب اکھر کدے تیر اکھر دندے ظالماں دا سینہ چیر اکھر بہہ کے انکھ انا دی چوٹیاں تے کردے رہ نیں سدا اخیر اکھر تدے پیر نہیں ڈولدے سدھراں دے میرے خاباں دی بنے تعبیر اکھر لکھ اوکڑاں ہوون نہیں کنڈ دیندے میرے یار اکھر میرے ویر اکھر سارے ظالماں دے گاٹے لاہ دیسن بن کے چل گئے جدوں شمشیر اکھر کدے نہیں نمروداں دا ساتھ دتا کردے رہے کمزوراں دی بِھیر اکھر سارے جھوٹھے خداواں دے طرلیاں نوں اک دن کر دیسن لیر و لیر اکھر سنگھ پاڑ دیسن جھوٹھے فتویاں دا کھا بیٹھیں نہ سمجھ کے کھیر اکھر لکھیا جدوں وی یاد دے ورقیاں تے وِچھڑے یار دی بنے تصویر اکھر
بابے ہوریں اخیرلی عمرے ہیپاٹائٹس دے روگی ہو گئے سن تے کئی واری ہسپتال وچ وی داخل رہے۔ بابا خوشی محمد نثار دی وفات 7 جنوری 2014ء نوں ہوئی۔ آپ نوں نورشاہ دے قبرستان وچ اپنے والدین تے بھراواں دے نال دفنایا گیا اے۔ ایس ویلے بابا خوشی محمد نثار دا صرف اکو بھرا محمد شریف جیوندا اے جس دی نورشاہ وچ خالد شریف کریانہ سٹور دے ناں توں دکان اے۔بابا جی دی اولاد چوں دو پتر ہن جیہڑے کہ روٹی روزی دے جھیڑیاں وچ رجھے ہوئے نیں۔ بابا خوشی محمد نثار دے نیڑلے ساتھی "خالد بشیر" دا آکھنا اے کہ بابے ہوراں دے کول ست ہور کتاباں جنا شاعری دا مواد ہے سی پر وسائل دے گھاٹے پاروں چھپوا نہ سکے۔ آکھیا جاؤندا اے ساہیوال وچ اجے تائیں بابا خوشی محمد نثار ورگی اچی سر وچ شاعری کرن والا کوئی شاعر نہیں ہویا۔ ظالم دی اکھ وچ اکھ پا کے گل کرن دا جگرا بابا خوشی محمد نثار کول ای سی۔ جس ساری عمر نہ کجھ کھٹیا تے نہ کجھ جوڑیا۔ مرن ویلے بابا خوشی محمد نثار کول اپنا مکان تک نہیں سی۔