دربار اکبری (کتاب تیسرا حصہ)
ابو الفیض فیضی فیاضی
[سودھو]سنہ ۹۵۴ھ وچ جدوں کہ ہندوستان دی سلطنت سلیم شاہ دی سلامتی وچ متفکر سی۔ شیخ مبارک شہر آگرہ وچ چار باغ دے پاس رہندے سن ۔ کہ نہال امید وچ پہلا پھُل کھلا۔ اقبال پکاریا کہ مراد دا پھل لیائے گا کامیاب ہوئے گا۔ تے کامیابی پھیلائے گا۔ ابوالفیض اس دا ناں اے۔ معصوم بچہ باپ دی نحوست دے سایہ وچ پلا۔ اوہ افلاس دی خشک سالی اٹھاندا۔ عداوت دے کانٹے کھاندا جوانی دی بہار نوں پہنچیا۔ لیکن اک لحاظ توں انہاں دناں نوں وی اقبال دے دن سمجھو کہ عمر دے نال اس دی فضیلت تے کمالات وی جوان ہُندے گئے۔ اس دی مصیبتاں دی داستان اس دے باپ دے حال وچ سن چکے نيں۔ تے اکثر دلچسپ حالات ابوالفضل دے بیان وچ دیکھو گے۔ اس نے علم تے فضل دا سرمایہ باپ توں پایا ۔ تے علو عقلی تے نقلی جو ایشیا وچ مروج سن انہاں وچ مہارت حاصل کيتی۔ مگر فن شعر وچ جو کمال دکھایا اوہی ثابت کردا اے کہ فیضی دا دل تے دماغ فیضان قدرت توں شاداب سی۔ تے ملک الشاعر اپنی شاعری نال لے کے آیا سی۔ باپ اگرچہ شاعر نہ سی۔ لیکن ہمہ دان فاضل سی بیٹے دے کلام نوں دیکھدا سی۔ اسنوں نکتہ نکتہ توں آگاہ کردا سی۔ بولی نوں فصاحت دی چاٹ لگاندا سی۔ تے اس توں رموز سخن دے سرچشمے کھولدا سی فن طب نوں حاصل کيتا مگر اس توں فائدہ فقط اِنّا لیا کہ بندگان خدا نوں معالجہ توں فیض پہنچاندا سی۔ تے کچھ اجرت نہ لیندا سی۔ جدوں ہتھ وچ زیادہ رسائی ہوئی تاں دوا وی اپنے کولوں دینے لگا۔ جدوں خدا نے دستگاہ ودھائی تے فرصت نے تنگی دی تاں رفاہ دی نظر توں اک شفا خانہ بنوا دتا۔
ان باپ بیٹےآں دے حال قادر مطلق دی قدرت نمائی دا اک عمدہ نمونہ نيں۔ جدوں کہ دشمناں دا اخیر حملہ انہاں اُتے طوفان نوح دی طرح گزر گیا۔ تے اوہ صحیح سلامت نکلے۔ تاں خدا دا شکر بجا لیائے اس وچ اکبر تے نیک اندیش نیت دا حال وی معلوم ہويا۔ تے زمانہ دا رنگ دربار دی حالت دے نال بدلدا نظر آیا۔ بڈھا فاضل اپنے لٹے گھر تے گری ہوئی مسجد وچ آ کے بیٹھیا۔ ٹوٹے پھوٹے ممبر اُتے چراغ رکھ دے درس تے تدریس دا دروازہ کھول دتا۔ تے تعلیم ہدایت دے جلسے فیر گرم ہوئے گئے۔ اوہ دیکھدا سی کہ باد افضل تے کمال دا طالب اے۔ تے اہل دانش تے باتدبیر لوکاں نوں لبھدا اے۔ جو لوک اس سلسلہ وچ نامزد ہُندے نيں دربار وچ پہنچ کے معزز مقام پاندے نيں۔ اس دا کمال اپنے بازوئے پرواز نوں دیکھدا اے تے رہ جاندا سی۔ مگر آفرین اے غیور ہمت تے بے نیاز دل نوں کہ امراء دے دروازےآں دی طرف نہ جھکتا سی۔
شیخ فیضی جس دا آئے دن صدماں نے قافیہ تنگ کر رکھیا سی۔ ہن اس دی طبیعت وی ذرا کھلنے لگی سی شاخ طبع توں جو پھُل جھڑدے سن انہاں دی مہک میدان عالم وچ پھیل کر دربار تک پہنچنے لگی۔ سنہ ۹۷۴ھ وچ بادشاہی لشکر نے چتوڑ اُتے علم اٹھائے سن ۔ جو کسی تقریب توں دربار وچ اس دا ذکر ہويا کمال دے جوہری نوں جواہر دے شوق نے ایسا بے قرار کيتا کہ فوراً طلب فرمایا۔ دشمن وی لگئے ہی ہوئے سن ۔ انہاں نے اسس حسن طلب نوں طلبی عتاب دے پیرایہ وچ ظاہر کيتا۔ تے حاکم آگرہ دے ناں لکھیا کہ فوراً گھر توں بلاؤ تے سواراں دے نال روانہ کر دو۔ کچھ رات گئی سی۔ کہ چند ترکاں نے آ کے گھر اُتے غل مچایا انہاں نوں کيتا خبر سی کہ اسيں بادشاہ دے شوق دا گلدستہ لینے آئے نيں۔ یا مجرم نوں پھڑنے نوں آئے نيں۔ دشمناں نے بہادران شاہی دا بہکا دتا سی۔ کہ شیخ بیٹے نوں چھپائے رکھے گا۔ تے حیلے حوالے کريں گا۔ ڈراوے تے دھمکاوے دے بغیر نہ دے گا۔ اتفاقاً فیضی باغ وچ سیر نوں گئے سن تے اہل حسد کاسارا مطلب ایہ سی کہ اوہ در کر بھج جائے گا۔ کچھ نہ ہوئے تاں شیخ تے اسس دے عیال تھوڑی دیر پریشانی وسرگردانی وچ تاں رہیاں شیخ نوں خبر ہوئی اس نے بے تکلف کہ ہدتا کہ گھر وچ نئيں اے سپاہی ازبک بے عقل نہ خود کسی دی سمجھاں نہ کوئی انہاں دی سمجھے۔ اس اُتے بادشاہی حکم تے شیطانون دا دل وچ وسوسہ ڈالیا ہويا نیڑے سی کہ خنااں دا وسواس سچ دا روپ بدل کے فتنہ برپا کر دے اِنّے وچ فیضی وی آن پہنچے۔ بے حیا بے شرم شرمندہ ہوئے گئے۔ آمدنی دے رستے بند سن ۔ سفر دا سامان کتھے بارے شاگرداں تے اہل ارادت دی سعی توں ایہ مشکل وی آسان ہوئے گئی ۔ تے رات ہی نوں فیضی روانہ ہوئے۔ گھر تے گھرانے دے لوک غم وچ ڈُب گئے۔ کہ ویکھو ہن کيتا ہُندا اے کئی دن دے بعد خبر پہنچی۔ کہ خسرو آفاق نے غریب نوازی فرمائی اے کچھ خطر دا مقام نئيں اے۔ فیضی بادشاہ دے سامنے حاضر ہوئے تاں حضور بس بارگاہ وچ سن ۔ اس دے گرد جالی دا کٹہریا سی اہاں باہر کھڑا کيتا۔ ایہ سمجھے کہ اس طرح کلام دا مزہ نہ آئے گا ايسے وقت قطعہ پڑھیا
قطعہ
بادشاہا درون پنجر دام
از سر لطف خود مراجادہ
زانکہ من طوطئی شکر خایم
جائے طوطی درون پنجرہ بہ
اکبر اس حاضر کلامی توں بہت خوش ہويا تے پاس آنے دی اجازت دتی ۔ جو قصیدہ اول دربار وچ پڑھیا اس دا مطلع ایہ اے :
سحر نوید رساں قاصد سلیمانی
رسید ہمچو سعادت کشادہ پیشانی
تین کم دو سو شعر نيں۔ تے ہر شعر توں کمال شاعری دے نال فضیلت تے فلسفہ حکمت دے فوارے جاری نيں۔ تے چونکہ رستے وچ کہیا اے تے موقع وقت سامنے اے۔ اس لئی اکثر مناسب حال مضمون نہایت خوبصورتی توں ادا ہوئے نيں چنانچہ بادشاہ سواراں دے پہنچنے اُتے جو گھر وچ گھبراہٹ پئی تے اپن طبیعت نوں جو اضطراب ہويا اس وقت دی پریشانی تے بے قراری دی حالتاں عجیب عجیب رنگ توں دکھادی نيں تے جتھے موقع پایا اے دشمناں دے منہ وچ وی تھوڑی تھوڑی خاک بھر دتی اے۔
ازاں زماں چہ نویسم کہ بود بے آرام
سفینہ دلم از موج خیز طوفانی
گہے چو وہم سراسیمہ کز کدام دلیل
برم ظنون تے شکوک از علوم ایقانی
چرابود متخالف رسوم اسلامی
چرابود متشابہ حروف فرقانی
زباں کشیدہ بدارا القضائے عجب تے ریا
شہود کذب زدعوے گران ایمانی
جے حقیقت اسلام در جتھے انیست
ہزار خندہ کفر است بر مسلمانی
وہ بلند خیال شاعر کہ اک شگفتہ مزاج عالم سی۔ اپنی شگفتہ بیانی تے دانش خداداد تے فرح دانی دی بدولت نہایت کم عرصہ وچ درجہ مصاحبت تک پہنچ گیا۔ تے چند ہی روز وچ ایسا ہوئے گیا۔ کہ مقام ہوئے یا سفر کسی عالم وچ بادشاہ نوں اس دی جدائی گوارا نہ سی اس نے اعلیٰ درجہ دا اعتبار پیدا کيتا۔ ابوالفضل وی دربار وچ بلائے گئے۔ تے ایہ عالم ہويا۔ ہ مہمات سلطنت وچ کوئی گل بغیر انہاں دی صلاح دے نہ ہُندی سی فیضی نے کوئی ملکی تے مالی خدمت نئيں لئی۔ اورایسا ہوئے وی نئيں سکدا سی کیونجے ادھر ہتھ ڈالدا تاں پہلے شاعری توں ہتھ اٹھاندا ۔ لیکن ملک تے مال دے جزوی جزوی معاملے اس دی صلاح اُتے منحصر سن ۔ اک پرانی کتاب میرے ہتھ آئی اس دے دیباچہ توں معلوم ہويا کہ اس وقت ہندوستان دے بادشاہ دفتراں دے کاغذ ہندو ملازم ہندی اصول دے بموجب رکھدے سن ۔ ولایندی ہُندے سن ۔ تاں اپنے طور اُتے لکھدے سن ۔ تے اس توں دفتر شاہ وچ عجب خلط ملط ہوئے رہیا سی۔ اکبر دے حکم توں نو ڈر مل فیضٰ میر فتح اللہ شیرازی۔ نظام الدین بکشی حکیم ابوالفتح حکیم ہمام مل کے بیٹھے تے کاغذات دفتر دے لئی قواعد تے ضوابط باندھے ايسے دے ضمن وچ حساب دے قواعد وی لکھے گئے۔ کہ سب محاسب اک طور اُتے عمل درآمد کرن تے تحریراں وچ اختلاف نہ ہوئے۔
جو شاہزادہ پڑھنے دے قابل ہُندا سی اکبر اس دی استادی توں فیضی نوں اعزاز دیندا سی۔ کہ تعلیم تے تربیت کرو چنانچہ سلیم مراد دانیلال سب اس دے شاگرد سن تے اسنوں وی اس امر دا وڈا فخر سی۔ اپنی ہر تحریر وچ دو گلاں دا شکر درگاہ الٰہی وچ بجا لاندا اے۔ اول ایہ کہ درگاہ شہنشاہ وچ قربت ہوئی ۔ دوسرے شاہزاداں دی استادی توں اعزاز پایا۔ مگر بار بار ہزار عجز تے انکسار توں کہندا اے کہ انہاں دے دل روشن اُتے سب کچھ روشن اے۔ مینوں آندا کيتا اے جو انہاں نوں سکھائاں وچ انہاں توں آپ آداب اقبال دا سبق لیندا ہون۔
نظر غور توں دیکھو انہاں دے تے انہاں دے حریفاں دی معرکہ آرائی دے انداز تے آئین جنگ بالکل اک دوسرے دے خلاف سن ۔ حریف کہندے سن ۔ کہ سلطنت شریعت دے تابع اے۔ اسيں صاحب شریعت نيں اس واسطے صاحب سلطنت نوں واجب اے۔ کہ جو کچھ کرے ساڈی اجازت بغیر نہ کرے تے جدوں تک ساڈا فتویٰ ہتھ وچ اے تب تک سلطنت نوں اک قدم بڑھانا جائز نئيں اس دے مقابل مین انہاں دا دستور العمل ایہ سی۔ کہ صاحب سلطنت خدا دا نائب اے۔ جو کچھ اوہ کردا اے عین مصلحت اے تے مصلحت ملکی اے اوہی شریعت اے سانوں ہر حال وچ اس دا اتباع تے اطاعت واجب اے جو اوہ سمجھدا اے اسيں نئيں سمجھدے جو اوہ حکم کرے ا س دا بجا لیانا ساڈا فخر اے نہ کہ اس دا حکم ساڈے فتویٰ دا محتاج اے۔
آزاد اج کل دے روشن دماغ کہندے نيں کہ دونے بھائی حد توں زیادہ خوشامدی سن ۔ درست اے انہاں لوکاں دے سامنے بجلی چمکتی اے مگر پِچھے بالکل اندھیرا اے۔ انہاں نوں کيتا خبر اے۔ کہ موقع وقت کيتا سی تے انہاں دا میدان کِداں پرانے اُتے زور تے جنگ آزمودہ دشمناں توں بھریا ہويا سی ایہی آئین جنگ تے ایہی توپ تے تفنگ سن جنہاں نے ایداں دے حریفاں اُتے فتح یاب کيتا۔ اک امن امان دی حکومت اے جداں محفل تصویر اس وچ بیٹھ کر جو چاہن گلاں بناواں۔ نويں سلطنت دا بنانا تے اپنے حسب مطلب بنانا اورپرانی جڑاں نوں زمین دی تہہ توں کڈنا انہاں نوں لوکاں دا کم سی جو کر گئے خوشامد کيتا آسان گل اے پہلے کوئی کرنی تاں سیکھے۔ سنہ ۹۹۰ھ وچ آگرہ کالپی کال خبر دی تحقیقات معافی دے لئی صدر الصدور دی مسند اُتے بیٹھے۔
سلاطین چغتائیہ وچ ملک الشاعر دا خطاب سب توں اول غزالی شہیدی نوں ملیا اے۔ اس دے بعد شیخ فیضی نوں ملیا اے۔ ایہ خطاب وی اس نے اپنی درخواست توں نہ لیا سی۔ اس کوا علیٰ درجے دی قربت تے اقتدار حاصل سی مگر اس نے کسی منصب یا حکومت کیتی ہوس نہ کيتی۔ ملک سخن دی حکمرانی خدا توں لیایا سی۔ ايسے اُتے قانع رہیا تے ایہ کچھ تھوڑی نعمت تاں نئيں سی ۔ اکبر نامہ وچ شیخ ابوالفضل نے لکھیا اے کہ سنہ ۹۹۶ھ وچ ایہ خطاب ہويا اتفاق توں ایہ دو تن دن پہلے شگفتگی طبع نے اک قصیدہ دے اشعار وچ رنگ دکھایا اے۔
آں روز کہ فیض عام کردند
تاکار سخن تمام کردند
ماریا ملک الکلام کردند
از بہر صعود فکرت ما
ماریا بہ تمام در ربودند
آرائش ہفت بام کردند
اکبر اسنوں تے اس دے مرصع کلام نوں بہت عزیز سمجھدا سی۔ بلکہ اس دی گل بات نوں خلعت تے دربار دا سنگار جاندا سی اوہ ایہ وی جاندا سی کہ دونے بھائی ہر خدمت نوں ایسی سنجیدگی تے خوبصورتی توں بجا لاندے نيں کہ جو اس دے لئی مناسب اے ۔ اس توں وی بہتر درجہ اُتے پہنچیا دیندے نيں تے ہر کم نوں جانفشانی توں تے دلی عرق ریزی توں بجا لاندے نيں۔ ايسے واسطے توں انہاں نوں اپنی ذات توں وابستہ سمجھدا سی۔ تے بہت خاطر داری تے دلداری توں کم لیندا سی۔ فیضی نوں کچھ فرمائش دی سی۔ ایہ حضور وچ کھڑے لکھ رہے سن ۔ اکبر چپ سی تے انہاں دی طرف کن انکھیاں توں دیکھدا جاندا سی۔ بیربر وی وڈے منہ چڑھے ہوئے سن ۔ انہاں نے کچھ گل کيتی اکبر نے اکھ توں منع کيتا۔ تے کہیا حرف مزنید شیخ جیو چیزے مینولیسد۔ اس فقرے توں تے وقت اخیر دی گفتگو توں معلوم ہُندا اے کہ بادشاہ انہاں نوں شیخ جیو(شیخ جی) کہیا کردا سی۔
اکبر نوں آرزو سی کہ کل ہندوستان میرے زیر قلم ہوئے۔ تے سلاطین دکن ہمیشہ آزاد رہنا چاہندے سن ۔ تے اکثر آزاد رہندے سن ۔ چغتائیہ دے انداز حکومت وچ وی کچھ تے سن ۔ اہل دکن نوں پسند نہ سن تے اوہ اس طرح دی اطاعت نوں وڈی بے عزتی سمجھدے سن کہ سکہ خطبہ بحالی برطرفی تبدیلی عطیہ وغیرہ وچ کِسے دے حکم دے تابع ہاں انہاں دی صورت حال ایسی سی کہ انہاں گلاں نوں کھلم کھلا اکبر وی نہ کہہ سکدا سی۔ چنانچہ کدی نامہ تے پیغام گھلدا سی کدی انہاں نوں آپس وچ لڑوا دیندا سی کدی حدود دکن اُتے کسی امیر نوں بھیج کر خود ہی لڑائی ڈال دیندا سی۔ انہاں وچ برہان الملک فرمانروائے احمد نگر سی کہ اپنے ملک ے تباہ ہوئے کے دربار اکبر ی وچ حاضر ہويا ۔ چند روز ایتھے رہیا ۔ انہاں نے روپے تے سامان توں مدد دی ۔ تے راجی علی خاں حاکم خدندیس نوں وی فرمان سفارشی لکھیا۔ چنانچہ اس دی یاوری توں اپنے ملک اُتے قابض ہويا۔مگر جدوں حکومت حاصل ہوئی۔ تاں جو انھاں امیدتیاں سن اوہ پوری نہ ہوئیاں۔ ہن ارادہ ہويا کہ فوج کشی کرن لیکن ایہ وی انہاں دا آئین سی۔ کہ جتھے تک ممکن ہُندا سی دوستی تے محبت توں کم کڈدے سن ۔ چونکہ اوتھے حاکم شاہانہ زور رکھدے سن تے سکہ خطبہ وی اپنے ناں دا رکھدے سن اس لئی سنہ ۹۹۹ھ وچ اک اک امیر دانا نوں ہر اک دے پاس بھیجیا راجہ علی خان حاکم خاندی دی سفارت شیخ دے سپرد ہوئی۔ برہان الملک دی فرمائش امین الدین دے ناں ہوئی شیخ ابوالفضل دی تجویز توں ایہ قرار پایا کہ راجہ علی خاں دے کم توں فارغ ہوئے کے شیخ فیضی تے امین الدین برہان الملک دے پاس جاواں تے حقیقت وچ راجہ علی خاں ملک دکن دی کنجی سی۔ تے امارت موروثی عمر دی درازی عقل تے تدبیر دولت وافر جمعیت نے سپاہ نے اس دی کوشش نوں ملک مذکور وچ وڈی تاثیر دتی سی ميں نے فیضی دی اوہ عرض داشتاں دیکھی نيں جو ا س نے اوتھے پہنچ کے اکبر نوں لکھی سن۔ انہاں توں رسوم زمانہ دے قانون تے اکبر ی دربار دے بوہت سارے آئین تے آداب روشن ہُندے نيں ۔ تے انہاں آداب تے آئین دا بنھن والا کون اے ایہی آئین بند سن کہ ارسطو او سکندر نوں آئینہ گر ی سکھاندے نيں۔ عرایض مذکورہ توں ایہ وی معلوم ہُندا اے کہ اوہ اس خدمت توں جو اعتبار تے اعزاز دا عالی منصب سی ہرگز خوش نہ سی اوہ اپنے آقا دی حضور دا عاشق سی۔ چنانچہ حرف حرف توں افسوس جدائی تے اشتیاق مجرائی ٹپکتا اے۔
عرضی اک رپورٹ اے جو اصل مقام تے رستہ دے جزوی حالات توں اطلاع دیندی اے وچ ایتھے صرف اس صورت حال دا ترجمہ لکھدا ہون۔ کہ کس طرح راجی علی خان نوں فرمان شاہنشاہی دتا تے خلعت پہنایا۔ تے خان مذکور کس طرح پیش آیا فیضی لکھدے نيں۔
فدوی نے خیمے تے سراپردے توں اس شان توں ترتیب دتے سن جداں بندگان عالم پناہ دے لئی شایان ہُندے نيں۔ سراپردےآں دے دو درجے کیتے سن ۔ دوسرے درجے وچ تخت عالی سجایا سی۔ تمام زربفت لپیٹ دتا سی۔ اُتے مخمل زرباف دا شامیانہ تانا سی۔ تخت اُتے شمشیر بادشاہی خلعت خاصہ تے فرمان عالی رکھیا سی امرائے موجودہ تخت دے گرد بآداب شائستہ ترتیب توں کھڑے سن ۔ انعامی گھوڑے وی آئین مناسب دے سامنے سن رای علی خاں اپنے ارکین تے وکلائے حکام دکن نوں نال لے آئے انہاں آداب تے قواعد دے نال آیا۔ جو کہ بندگی تے دولت خواہی دے لئی لازم نيں دوسرے توں پیارا ہويا۔ جو سراپردہ پہلے درجہ سی۔ اس وچ وڈے وڈے ادب توں داخل ہويا۔ تے اپنے ہمراہیاں نوں لے کے اگے ودھیا۔ دوسرے سراپردہ وچ پہنچیا۔ دور توں تخت عالی دکھادی دتا تے تسلیم بجا لیایا ار ننگے پیر ہويا۔ تھوڑی دور چلا سی کہ کہیا گیا ایتھے ٹھہر جائو تے تن تسلیماں بجا لاؤ نہایت آداب توں تن تسلیماں ادا کيتياں تے اوتھے ٹھہرا رہیا۔ تب بندہ نے فرمان معلے نوں دونے ہتھوں اُتے لے کے اسنوں ذرا اگے بلايا تے کہیا کہ بندگان عالی حضرت ظل الٰہی نے کمال عنایت تے بندہ نوازی توں توانوں دو فرمان بھیجے نيں۔ اک ایہ اے کہ اس نے فرمان دونے ہاتھو ں وچ لیا۔ ادب توں سر اُتے رکھیا تے فیر تن تسلیماں کيتياں بعد وچ ميں نے کہیا کہ دوسرا فرمان وچ ہون۔ فیر تسلیم بجا لیایا۔ تب ميں نے کہیا کہ حضور نے خلعت خاصہ عنایت فرمایا اے تسلیم بجا لیایا تے پہنا۔ ايسے طرح تلوار دے لئی تسلیم کيتی۔ جدوں حضور دے حرف عنایت دا ناں آندا سی۔ تسلیماں بجا لاندا سی۔ فیر اس نے کہیا برساں ہوئے آرزو اے کہ بیٹھ کر تسيں توں گلاں کراں۔ ایہ فقرہ اس نے کمال شوق توں کہیا سی۔ اس لئی ميں نے کہیا کہ بیٹھیے۔ ادب توں میرے سامنے بیٹھ گیا۔ بندہ نے مناسب وقت حکمت آمیز حقیقت آئین مطالب بیان کیتے۔ کہ جو ا سکے قیام سعادت دی رہنمائی کرن۔ انہاں سب دا خلاصہ اوصاف الطاف تے جاہ تے جلال بندگان حضور دے سن ۔ اس نے عرض کيتی حضرت دا بندہ دولت خواہ ہاں انہاں دا بنایا ہويا ہاں انہاں دا نظر یافتہ ہاں حضرت دی خوشی چاہندا ہاں تے عنایت دا امیدوار ہاں ميں نے کہیا حضرت دی عنایت تسيں اُتے بہت اے توانوں اپناں دی نگاہ توں دیکھدے نيں۔ تے بندہ خاص سمجھدے نيں ۔ اس توں زیادہ دلیل اس دی کيتا ہوئے گی کہ مجھ ایداں دے غلام خاص نوں تواڈے پاس بھیجیا متواتر تسلیماں بجا لیایا تے خوش ہويا۔ اس عرصہ وچ دو دفعہ اٹھنے نوں اشارہ کيتا۔ اس نے کہیا۔ اس صحبت توں سیری نئيں ہُندی دل چاہندا اے شام تک بیٹھیا رہون۔ چار پنج گھڑی بیٹھیا خاتمہ مجلس اُتے پان تے خوشبو حاضر ہوئی میرے توں کہیا کہ تسيں اپنے ہتھ توں دو۔ ميں نے کئی بیڑے اپنے ہتھ توں دتے وڈی تعظیماں توں لئی۔
فیر کہیا گیا کہ بندگان حضرت دے دوام دولت دے لئی فاتحہ پڑھو نہایت ادب توں فاتحہ پڑھی فیر کمال تواضع توں لب فرش دے پاس تخت دے سامنے کھڑا ہويا۔ بادشاہی گھوڑے حاضر سن ۔ باگ ڈور نوں چوم کر کندھے اُتے رکھ لیا تے تسلیم کيتی۔ شاہزادہ عالمیان دے گھوڑےآں دی باگ ڈوراں نوں وی کندھے اُتے رکھ دے تسلیم دی شاہزادہ عالمیان شاہ مراد دا گھوڑا لائے۔ تاں اس دی باگ ڈور گلے وچ لپیٹ کر تسلیماں کيتياں تے رخصت ہويا۔ بندہ دے آدمی گن رہے سن کل پچیس تسلیماں کيتياں۔ بہت کشادہ پیشانی سی۔ تے خوش سی پہلی تسلیم اُتے میرے توں کہیا کہ فرمائیے تاں حضرت دے لئی ہزار سجدے کراں۔ ميں نے اپنی جان حضرت اُتے فدا کر دتی اے۔ فدوی نے کہیا کہ تواڈے اخلاص تے ارادت دے لئی تاں ایہی شایاں اے۔ مگر سجدہ دے لئی حضرت نے حکم نئيں۔ خاصاں درگاہ اپنے جوش اخلاص دے مارے سجدہ وچ سر جھکا دیندے نيں۔ تاں حضرت منع فرماندے نيں۔ کہ ایہ درگاہ خدا ہی دے واسطے اے۔
اک برس ۸ مہینے تے ۱۴ دن وچ دونے سفارتاں دا سرانجام کر کے سنہ ۱۰۰۱ھ وچ حضور وچ حاضر ہوئے تعجب اے کہ برہان الملک اُتے انہاں دا جادو نہ چلا۔ بلکہ جو پیشکش بھیجے اوہ وی مناسب حال نہ سن ۔ راجہ علی خاں تجربہ کار بڈھے سن ۔ انہاں نے اعلیٰ درجے دے تحائف تے نفائس عریضہ دے نال بھیجے۔ تے بوہت سارے عجز تے انکسار دے مضمون ادا کیتے ۔ ایتھے تک کہ شاہانہ چیزاں دے نال بیندے وی سلیم کیلئی بھیج دیے۔ ایتھے آ کے فیر اوہ مصاحبت اوہی گرم جوشیاں اوہی دربار داریاں شاعری پھُل برساتی سی۔ غور تصنیف کان توں جواہر کڈدی سی۔ مگراس سفر توں آ کے زندگی دا طور کچھ تے ہوئے گیا سی۔ اکثر خاموش رہندے سن ۔ ايسے عالم وچ بادشاہ دی تحریک توں خمسہ اُتے فیر ہتھ ڈالیا۔ تفسیر وغیرہ کتاباں وی اخیر ہی وچ نکالاں ۔ انہاں نوں دیکھ کے عقل حیران ہُندی اے۔ کہ ایہ کردے کيتا سن ؟ اٹھ پہر دے دن رات دے تاں ایہ کم نئيں۔
سنہ ۱۰۰۳ھ دے اخیر وچ طبیعت بے لطف ہوئی ضیق النفس دہ تنگ کرنے لگا۔ ۴ مہینے پہلے دق ہر کر ایہ رباعی بولی توں نکلی۔
رباعی
دیدی کہ فلک بمن چہ نیرنگی کرد
مرغ دلم از قفس بد آہنگی کرد
آں سینہ کہ عالمے درو میگنجید
تانیم نفس برآدرم تنگی کرد
اخیر وچ سب توں دل اٹھا لیا سی۔ تے مرض وی کئی جمع ہوئے گئے سن ۔ د تے دن بالکل چپ رہے شاہ دانش نواز خود خبر نوں آئے پکاریا تاں اکھ کھولی۔ آداب بجا لیائے مگر کچھ کہہ نہ سکے دیکھ کے رہ گئے۔ ہائے افسوس اس موقع اُتے حکم بادشاہی دا زور کيتا چل سکدا سی ۔ انہوںنے وی رنج اٹھایا۔ تے آنسو پی کر چلے گئے۔ بادشاہ ايسے دن شکار نوں سوار ہوئے ۔ آخرت دے مسافر نے بھائی توں کہیا تسيں حضور توں چار دن دی رخصت لے لو چوتھے دن خود روانہ ہوئے گئے۔ صفر سنہ ۱۰۰۴ھ سی جو فضل تے کمال دے گھر توں نالہ تے ماتم دا شوراٹھا۔ شعر تے سخن نے نوحہ خوانی دی کہ لفظاں دا صراف تے معنی دا مرصع کار مر گیا۔ بیماری دی حالت وچ ایہ شعر اکثر پڑھیا کردے سن ۔
گر ہمہ عال بہم آید بجنگ
بہ نشود پائے یکے مور لنگ
مرنے دا وقت ایسا نازک ہوتاہے کہ ہر شخص دا دل پگھل جاتاہے مگر حق تاں ایہ اے ک ملاصاحب وڈے بہادر نيں۔ دیکھو اس دے مرنے دی حالت نوں کس طرح بیان کردے نيں۔ وچ باحتیاط ترجمہ کردا ہون۔ محاورہ وچ فرق رہ جائے تاں اہل ذوق معاف فرماواں۔۱۰ صفر نوں ملک الشاعر فیضی اس عالم توں گزر گیا۔ چھ مہینے تک ایداں دے مرضاں دی شدت اٹھائی کہ ضد اک دوسرے دی سن ۔ ضیق النفس ۔ استسقاء تے ہتھ پائاں کاورم۔ خونی قے نے طول کھِچیا۔ مسلماناں دے جلانے نوں کتاں سیگھلا ملیا رہندا سی۔ کہندے نيں کہ جانکندن دی سختی وچ وی کتے کيتا آواز نکلدی سی۔ ایجاد شراع تے دین اسلام دے اندا ميں وڈا تعصب رکھدا سی۔ اس لئی اس وقت وی دین دے مقدمہ وچ اک متقی پرہیز گار صاحب علم توں لایعنی بیہودہ کفر دیاں گلاں کہندا سی۔ کہ اس دے عادات وچ داخل سن شاید ايسے توں اپنی ذات بابرکات مراد اے پہلے وی انہاں گلاں اُتے اصرار رکھدا سی اس وقت وی کہندا رہیا ۔ ایتھے تک کہ اپنے ٹھکانے اُتے پہنچیا۔ تریخ وے فلسفی تے شیعی تے طبعی دہری اک ہور ہوئی قاعدہ الحاد شکست (کئی تاریخٰں تے ایسی ایسی ناموزاں کہی نيں کتھے تک لکھاں فیر لکھدے نيں ’’ادھی رات سی تے اوہ حالت نزع وچ سی۔ کہ بادشاہ خود آئے۔ بیہوش سی محبت توں اس دا سر پکڑکر اٹھایا۔ تے کئی دفعہ پکار پکار کر کہیا شیخ جیو اسيں حکیم علی نوں نال لیائے نيں۔ تسيں بولدے کیوں نئيں۔ بیہو ش سی۔ صدا ندا کچھ نہ سی۔ دوبارہ پُچھیا تاں پگڑی زمین اُتے دے ماری آخر شیخ ابوالفضل نوں تسلی دے کے چلے گئے۔ نال ہی خبر پہنچی کہ اس نے اپنے تئاں حوالہ کر دتا (مرگیا) اندا کہ کر وی ملیا صاحب دا دل کالی نہ ہويا۔ خاتمہ کتاب وچ شاعر دی ذیل وچ فیر لکھدے نيںَ فنون جزئیہ وچ مثلاً شعر معما عروض قافیہ تریخ لغت طب خط انشا وچ اپنا عدیل زمان وچ نہ رکھدا سی۔ اوائل وچ تخلص مشہور توں شعر کہے آخر وچ چھوٹے بھائی دے خطاب دی مناسبت نيں کہ اسنوں غلامی لکھدے نيں شان ودھانے نوں فیاضی اختیار کيتی مگر مبارک نہ ہويا اک دو مہینے وچ رخت زندگی بنھ کر گٹھڑ دے گٹھڑ حسرت ہمراہ لے گیا۔ سفاہت تے فلہ پن دا موجد غرور گھمنڈ اورکینہ دا مخترع نفاق خباثت ریا۔ جدوں جاہ نمود تے شیخی دا مجموعہ سی۔ اہل اسلام دے عناد تے عداوت دی دادی وچ تے اصل اصول دین دے طعن وچ صحابہ کرام تے تابعین دی مذمت وچ اوراگلے پچھلے متقدمین متاخرین مشائخ دے باب وچ کہ مر گئے تے زندہ نيں بے اختیار تے بے دھڑک بے ادبی کردا سی۔ سارے علماء صلحا تے فضلا دے باب وچ خفیہ تے ظاہر رات تے دن ایہی حال سی۔ کل یہود تے نصارٰ ہنود واور مجوس اس توں ہزار درجہ بہتر سن چہ جائے کہ نظاریہ تے صباحیہ تمام حرام چیزاں نوں دین محمدی دی ضد توں مباح جاندا سی۔ تے فرائض نوں حرام جو بدنامی سو دریائاں دے پانی توں نہ دھوئی جائے گی۔ اس دے دھونے نوں تفسیر بے نقط عین حالت مستی تے جنابت وچ لکھیا کردا سی۔ کتے ادھر ادھر توں پامال کردے پھردے سن ۔ ایتھے تک کہ ايسے انکار تے گھمنڈ دے نال اصلی قرار گاہ نوں بھج گیا۔ تے ایسی حالت توں گیا کہ خدا دکھائے نہ سنائے۔
جس وقت بادشاہ عیادت نوں گئے تاں کتے دی آواز سنی انہاں دے سامنے بھونکا۔ اوریہ گل خود سردربار بیان فرمائی۔ منہ سوج گیا سی اورہونت سیاہ ہوئے گئے سن ۔ ایتھے تک کہ بادشاہ نے شیخ ابوالفضل توں پُچھیا کہ اِنّی سیاہی ہونٹاں اُتے کِداں دی اے شیخ نے مسی ملی اے۔ اس نے کہیا کہ خون دا اثر اے۔ قے کردے کردے سیاہ ہوئے گئے نيں۔ بے شک جو مذمت تے طعن حضرت خاتم المرسلین دی شان وچ کردا سی اس دے مقابل وچ ایہ باتیںبوہت گھٹ سن۔ رنگ رنگ دی تاریخاں مذمت آمیز لوکاں نے کڈی نيں۔ ملیا صاحب دے ہاں چھ تاریخاں موذی لفظاں وچ لکھ کے پرھ اس دی روح نوں ایذا دیندے نيں۔ ہاں صاحب جو اس دے تے اس دے باپ بھائی دے حقوق آپ اُتے نيں اوہ اد ا نہیںہوئے۔ کچھ اوردھواں دل وچ باقی ہوئے۔ اوہ وی کڈ لیجیے جدوں اوہ بیچارہ جِتیا سی۔ اس وقت وی تواڈے توں بگڑنے اُتے نہ بگڑا بلکہ مصیبت وچ کم ہی آندا سی ہن مر گیا اے جو چاہو سو کہہ لو۔
ایہ کیہ کہیا مینوں او بد زباں بہت چنگا
سنیا لے تے وی دو گالیاں بہت چنگا
فیر ملیا صاحب لکھدے نيں کہ ٹھیک چالیس برس تک شعر کہندا رہیا۔ سب بے ٹھیک استخوان بندی خاصی مگر بے مغز تے بے سراپا بے مزہ۔ وادی شطحیات تے فخریات وچ مشہور سلیقہ رکھدا سی۔ لیکن زوق حقیقت تے معرفت تے چاشنی روحانی تے عرفانی تے قبول خاطر نہ کرے۔ باوجودیکہ دیوان تے مثنوی وچ ۲۰ ہزار توں زیادہ شعر نيں مگر اس دی بجھی ہوئی طبیعت کيتی طرح اک بیت وچ وی شعلہ نئيں مطر تے دتی تے مردودی دے سبب توں کسی نے اس دے کلام دی ہوس نہ دی برخلاف تے ادنیٰ شاعراں کے
شعرے کہ بود زنکتہ سادہ
ماندہمہ عمر یک سوادہ
اور عجب تر ایہ اے کہ انہاں چھوٹے موٹے ڈھکوسلاں دی نقل کرنے وچ وڈی وڈی رقماں تنخواہاں وچ خرچ کيتياں اورلکھوا لکھو ا کر دوست آشنائاں نوں دور تے نزدیک بھیجے۔ کسی نے وی دوبارہ نہ دیکھیا۔
شعر تاں مگر زحرمتت ستر آموخت
کز گوشہ خانہ میل بیراں نکند
ایتھے شیخ فیضی دی اوہ عرضی نقل کردے نيں جو انہوںنے دکن توں انہاں دی سفارش وچ بادشاہ نوں لکھی سی اوربعد اسکے فیر لکھدے نيں۔ جے کوئی کہے کہ اس دی طرف توں اوہ محبت تے اخلاص تے اس دے مقابلہ وچ اس قدر مذمت تے درشتی ایہ کیہ مروت تے وفا دا ائین اے خصوصاً مرنے دے بعد اس طرح کہنا عہد شکناں وچ داخل ہونا۔ اور
لا تذکر تے امرتنکم الا بالخیر
سے غافل نئيں ہونا چااے۔ ایہ کیہ زیباہے اسيں کدرے گے کہ ایہ درست مگر کيتا کیجیے کہ حق دین تے اس دے عہد دی حفاظت سب حقاں توں بالا تر اے۔
الحب اللہ والبغض للہ
قاعدہ مقرر اے مینوں چالیس برس کامل دی اس دی مصاحبت وچ گزرے۔ مگر وضعاں اس دی جو بدلدتیاں گئیاں تے مزاج وچ فساد آندا گیا تے حالتاں وچ خلل پڑدا گیا۔ انہاں دے سب توں رفتہ رفتہ (خصوصاً مرض موت وچ ) سب تعلق جاندا رہیا۔ ا ب اس دا حق کچھ نہ رہیا تے صحبت بگڑ گئی۔ اوہ اسيں توں گئے اسيں انہاں توں گئے۔ باوجود انہاں سب گلاں دے اسيں خدا دی راہ وچ چلنے والے نيں جتھے سب دا انصاف ہوئے جائے گا۔
الا خلاء یومئذ بعضھم لبعض عدو الا المتقین
(ملا صاحب فرماندے نيں) مال متروکہ وچوں چار ہزار چھ سو جلداں نفیس صحیح دی ہوئیاں سن۔ جنہاں نوں بطریق مبالغہ کہ سکدے نيں کہ اکثر بخط مصنف یا عہد تصنیف کيتی سن سب سرکار بادشاہی وچ داخل ہوگئياں۔ لسٹ پیش ہوئی تاں تن قسماں وچ تقسیم کيتياں۔ اعلیٰ نظم طب نجوم موسیقی اوسط حکمت‘ تصوف‘ ہیئت‘ ہندسہ توں ادنیٰ تفسیر ‘ حدیث ‘ فقہ تے باقی شرعیات۔
انہاں وچوں اک سو جلداں نلدمن دی سن باقی کس شمار وچ نيں مرنے توں چند روز پہلے بعض آشنائاں دے بوہت سارے کہنے توں چند بتاں نعت تے معراج وچ لکھ کے درج کر دتیاں سن۔
آزاد ملیا صاحب جو چاہن فرماواں ہن دونے عالم آخرت وچ نيں۔ آپس وچ سمجھ لاں گے تسيں اپنی فکر کرو۔ وہان تواڈے اعمال توں سوال ہوئے گا۔ ایہ نہ پوچھاں گے کہ اکبر دے فلاں امیر ن کيتا کیہ لکھیا۔ اس کاعقیدہ کيتا سی تے تسيں اسنوں کیواں دا جاندے سن تے جتھے گیر دے فلاں نوکر دا کیہ کيتا معاملہ سی تے تسيں اسنوں کيتا جاندے ہوئے۔
کیا کدرے گے جو اوہ پُچھے گا کیہ کيتا تسيں نے
اسنوں ظفر سانوں جے خوف تے خطر اے تاں ایہی
اِنّا فیر وی کہواں گا کہ نلدمن ہر کتاباں فروش دی دکان وچ ملدی اے جس دا جی چاہے دیکھ لے۔ پونے دو سو شعر دی نعت معہ کیفیت معراج اس نزاکت تے لطافت تے بلند پروازی دے نال لکھی اے کہ انشاء پردازی اس دے قلم نوں سجدہ کردی اے نعت دا مطلع ہی دیکھو جواب ہوئے سکدا اے۔
آں مرکز دور ہفت جدول
گرداب پسین تے موج اول
اب وچ شیخ فیضی دی تصنیفات دی تفصیل تے ہر کتاب دی کیفیت دا حال لکھدا ہون۔
دیوان خود مرتب کيتا تے دیباچہ لکھ کرلگایا تباشیر الصبح ناں رکھیا۔ جدوں ترتیب دتا تاں اک دوست نوں اس دی خوش خبری لکھ کے دل خوش کيتا اے۔ اس س معلوم ہُندا اے کہ ۴۰ برس توں زیادہ کماء اے۔ نو ہزار بیت دا اے غزلیںسلیس تے شستہ فارسی بولی وچ نيں۔ استعاراں دے پیچاں توں بہت بچدے نيں تے لطف بولی دا وڈا خیال رکھدے نيں جس اُتے انہاں نوں قدرت حاصل اے باوجود اس دے اہل بولی دے حرف بحرف تابع نيں طبیعت جو ش وچ آندی اے مگر بولی حد اعتدال توں نئيں ودھ جاندی اوراپنی طرف توں اک نقطہ دا تصرف وی نئيں کردی۔ وچ ضرور کہندا کہ سعدی دا انداز اے مگر اوہ حسن تے عشق وچ زیادہ ڈُبے ہوئے سن ۔ ایہ حکمت تے نفس ناطقہ دی حیثیت تے خودی وچ خدا شناسی تے شکوہ معانی تے فخریہ تے بلند پروازی دی ہويا وچ اڑدے نيں۔ کفر تے الحاد دے دعوئاں وچ وڈے زور دکھاندے نيں حسن تے عشق وچ نظم ایشیا دے استاد نيں انکانام فقط عادت دے سبب بولی اُتے آ جاندا اے۔ اوہ فاضل کامل نيں اورزبان عربی دے ماہر کدرے کدرے اک اک مصرعہ یا ادھا ادھا مصرعہ عربی دا لگیا جاندے نيں تاں عجب مزہ دیندا اے۔
قصائد وچ متقدمین دے قدم بقدم لے جاندے نيں ۔ اورجو کچھ کہیا اے نہایت برجستہ کہیا اے۔ غزلیںمعہ قصٓئد ویہہ ہزار شمارماں آندیاں نيں ۔اکبر نوں جو انہاں کاکلام پسند سی سبب اس دا ایہ سی کہ اول تاں عام فہم ہُندا سی۔ صاف سمجھ وچ آندا سی۔ دوسرے اپنے آقا دی طبیعت نوں سمجھ گئے سن ۔ تے حالات موجودہ نوں دیکھدے رہندے سن وقت نوں خوب پہچاندے سن ۔ تے طبیعت حاضر لیائے سن ۔ حسب حال خوب لکھدے سن ۔ تے عین برمحل کہندے سن مطلب نوں نہایت خوبصورتی تے برجستگی توں ادا کردے سن ۔ دل لگتی اورمن بھاندی گل ہُندی سی۔ اکبر سن کر خوش ہوئے جاندا سی۔ تے سارا دربار اچھل پڑدا سی۔
اکبر احمد آباد گجرات وغیرہ دی مسانوں فتح کر کے فیر ا تاں تمام فوج پِچھے پِچھے سب اوتھے دی وردی اوتھے دے ہتھیار سجے۔ اکبر خود سپہ سالاراں دی طرح نال۔ اوہی لبس اوہی اسلحہ دہی دکن دا چھوٹا جہا برچھا کندھے اُتے رکھے اگے اگے چلا جاندا سی۔ فتحپور دے نیڑے پہنچیا تاں کئی کوس اگے امراء استقبال نوں حاضر ہوئے۔ فیضی نے ودھ کے غزل پڑھی (اکبر انہاں دناں فتح پور سیکری وچ بہت رہندا تھا… مطلع
نسیم خوش دلی از فتح پور مے آید
کہ بادشاہ من ازراہ دورمے آید
سنہ ۹۹۷ھ وچ جدوں کشمیر دی مہم توں اطمینان ہويا تاں بادشاہ گلگشت نوں پہنچے۔ موسم بہار توں دل شگفتہ ہوئے فیضی نے جھٹ قصیدہ لکھیا ۔ مطلع
ہزار قافلہ شوق میکند شب گیر
کہ بار عیش کشاید بخطہ کشمیر
عرفی نے وی کشمیر وچ پہنچ کے وڈے زور دا قصیدہ لکھیا اے۔ مگر مضامین خیالیہ تے بہاریہ وچ بلند پروازی تے معنی آفرینی دی اے۔ انہاں دا قصیدہ دیکھو تاں تمام مضامین حالیہ دی تصویر اے ۔ جدوں دربار شاہ یا جلدہ احباب وچ پڑھیا گیا ہوئے گا لٹا لٹا دتا ہوئے گا۔ سفر کابل وچ ڈکہ دی منزل اُتے اکبر گھوڑے توں گر پيا۔ انہاں نے اس قطعہ توں آنسو پونچھے۔
دوش از آسماں ضمیر م را
گرہ غصہ برجبین افتاد
حالدے رفت کز تصور آں
لرزہ در چرخ ہفتماں افتاد
ہم بروئے زحل غبار نشست
ہم در ابروئے زہرہ چین افتاد
خاکم اندر دہن مگر کزر خش
شاہ والا جلال الدین افتاد
آسماں بانگ زد کہ غصہ محور
نور خورشید برزمین افتاد
چہ زیاں نور راز افتاون
نور را جوہر ااں چناں افتاد
بلکہ روشن کند جتھے یک سر
بر زماں نور چاں قراں افتاد
گفتم احسنت نکتہ گفتی
کہ دلت نکتہ آفراں افتاد
برخورد یارب از فروغ نظر
ہر کہ رادیدہ دورباں افتاد
عالم افروز باد آں جوہر
کہ بہ خورشید دلنشاں افتاد
میر قریش ایلچی توران آنے والا سی۔ تجویز ہوئی کہ سنہ ۳۱ نوں جلود جشن نیڑے اے اس وچ اس دی ملازمت ہوئے۔ دیوان خانہ اٹک دی آئین بندی ہوئی چنانچہ اوہ حاضر ہويا۔ کشمیر فتح ہويا سی۔ راجہ مان سنگھ وی کوہستان سرحدی وچ فرقہ روشنائی دی مہم مار دے آئے سن ۔ ہزاراں افغان قتل تے ہزاراں قید کر دے لیائے سن ۔ فوج دی حاضری تے انہاں دی حضوری وڈے شان تے شکوہ توں دکھادی شیخ فیضی نے قصیدہ پڑھیا۔
فرخندہ باد یارب برمملکت ستانی
از مبد خلافت آغاز قرن ثانی
انشائے فیضی جس دا حال حالے بیان کراں گا۔ اس وچ اکثر عرض داشتاں دی ذیل وچ لکھدا اے اج صبح دا عالم دیکھ کے حضور اُتے نور دا خیال آیا ۔ تے ایہ غزل ہوئی ۔ کدرے لکھدا اے باغ وچ گیاسی۔ فوارے چھٹ رہے سن حضور دی اوہ تقریر یاد آئی اوریہ شعر آبدار ٹپکا وغیرہ وغیرہ۔
خمسہ۔ سنہ ۹۹۳ھ وچ حضور دا حکم ہويا کہ خمسہ نظامی اُتے سب نے طبیعتاں آز مائی نيں تسيں وی فکر دی رسائی دکھائو قرار پایا کہ۔
مخزن اسرار اُتے مرکز دوار ۳ ہزار بیت دی لکھو ۔ موجود اے
خسرو شیريں اُتے سلیمان تے بلقیس ۴ ہزار بیت ہون۔ اس دے متفرق اشعار ملدے نيں
لیلی مجناں اُتے نل ومن کہ ہندوستان دے پرانے فساناں وچوں اے ۔ ۴ ہزار بیت وچ ہوئے ۔ ہر جگہ ملدی اے۔
ہفت پیکر اُتے ہفت کشور ۵ ہزار بیت وچ ہوئے۔ اس دا ناں تے نشان نئيں
سکندر نامہ اُتے اکبر نامہ اِنّے ہی شعراں وچ ہوئے۔ متفرق اشعار نيں
پہلی کتاب ايسے دن شروع ہوئی۔ چند حروف بسم اللہ دی رموزماں ہوئے ۔ تے ايسے طرح نیرنگی نفس کیفیت سخن۔ قلم ۔ آفرینش ۔ دل ۔ علم۔ نظر۔ تمیز ۔ غرض جو کچھ کہیا سی بادشاہ نے سنیا وار فرمایا تے ایہ مرۃ القلوب اے۔ باقی کتاباں دے وی وکھ وکھ تھانواں لکھے نيں مگر سلطنت دے کاروبار سن ۔ مہمات ملکی تے مالی کیہجوم تھ ے۔ اس لئی تن نسخے ناتمام رہے۔ سنہ ۱۰۰۲ھ وچ اسنوں لاہور دے مقام اُتے اک دن بادشا ہ نے بلیا کے فیر خمسہ دی تکمیل دے لئی تاکید دی تے کہیا کہ پہلے نل تے من تمام کر دو چنانچہ چار مہینے وچ کتاب مذکور لکھی تے حقیقت ایہ اے کہ لطیف استعارے رنگین تشبایتھے بلند مضامین نازک خیالات فصیح بولی لفظاں دی عمدہ تراشاں تے دلکش ترکیباں۔ ادائے مطلب ک انداز دیکھنے دے قابل نيں جس دن حضور وچ لے گیا۔ شگون دے لئی ۵ اشرفیاں وی اس اُتے رکھن۔ دعائیہ بولی اُتے چہرہ رنگ کامیابی توں شگفتہ دل خوشی توں باغ باغ نذر گزرانی نے الحقیقت جس دے قلم توں ایہ تاج مرصع ہوئے کے اکبر ی دربار وچ آئے تے اکبر جداں بادشاہ دے سامنے تعمیل فرمائش دے رتبے وچ پیش ہوئے صبح مراد دی بہار ايسے توں لہلہاندے دل وچ دیکھنی چاہیے۔ ميں نے انشا دے کئی رقعے دیکھے نيں دوستو عجیب خوشی دے خیالات وچ ختم دی خبراں دتی نيں۔ بکرماجیت دے زمانہ وچ کالیداس نامی صاحب کمال شاعر گزراہے ۔ اس نے تاں کتاباں بطور افسانہ اس نزاکت تے لطافت توں نظم کيتیاں نيں کہ جواب نہیںرکھتاں انہاں وچوں اک نل تے من دی داستان اے۔ مگر حقیقت ایہ اے کہ فیضی ہی جداں صاحب کمال ہوئے جو ایداں دے طلسم دی تصویر فارسی وچ اتارے ۔ ایہ کتاب ہندوستان تے ہندوستان دے شاعراں دے لئی فخر دا سرمایہ اے افسانہ مذکور دی خوش نصیبی اے کہ فارسی دا شاعر وی ملیا تاں ایسا ہی ملا۔ اہل بولی پڑھدے نيں تاں وجد کردے نيں حق پوچھوتو مثنوی مذکور دی لطافت تے نزاکت دا بڑ ا سبب ایہ اے کہ سنسکرت بولی وچ جو معنی آفرینی دے لطف سن فیضی انہاں نوں خوب سمجھدا سی۔ نال اس دے فارسی اُتے پوری قدرت رکھدا سی ۔ اوہ ا سکے خیالات ادھر لیایا تے اس طرح لیایا کہ نزاکت تے لطافت اصل توں ودھ گئی۔ تے فارسی وچ اک نويں گل نظر آئی اس لئی سب نوں بھائی۔
ملا صاحب فرماندے نيں انہاں دناں ملک الشاعر نوں حکم فرمایا کہ پنج گنج لکھو۔ کم تے بیش پنج مہینے وچ نل تے من لکھی کہ عاشق تے معشوق سن ۔ تے ایہ قصہ اہل ہند وچ مشہور اے۔ چار ہزار دو سو شعر توں کچھ زیادہ نيںنسخہ مذکور معہ چند اشرفیاں دے نذر گزارنا۔ نہایت پسند آیا۔ حکم ہويا کہ خوشنویس لکھے۔ تے مصور تصویریںکھینچے۔ تے نقیب خان رات نوں جو کتابیںسناتے نيں انہاں وچ ایہ وی داخل ہوئے۔ مطلع کتاب ایہ اے۔
اے در تگ تے پوے توز آغاز
عنقائے نظر بلند پرواز
اور حق ایہ اے کہ ایسی مثنوی اس تن سو برس مٰں خسرو شیريں دے بعد ہند وچ شاید ہی کسی نے لکھی ہوئے۔
آزاد نعت دے جرم دی کیفیت وی سن چکے نيں لطف ایہ اے کہ باوجود اس دے بیان مذکور دے شاعر دے سلسلہ وچ آپ نے نشانی مہرکن دا حال لکھیا اے۔ فیر دینداری تے خوش اعتقادی تے حسن اخلاق وغیرہ دے اوصاف دے نال اس دے اشعار توں فیضی دی مٹی خراب دی اے۔ اک جگہ فرماندے نيں کہ فیضی نوں جس قصیدہ اُتے بڑاناز اے اوہ ایہ اے ۔
شکر خدا کہ عشق بتا نست رہبرم
در ملت برہمن تے در دین آذرم
نشانی نے اس اُتے لکھیا اے
شکر خدا کہ پیرو دین پیغمبرم
حب رسول تے آل رسول است رہبرم
نشانی نے نل تے من اُتے وی کچھ اشعار لکھے سن باوجودیکہ حضرت کتاب مذکور نوں خود پسند دا خلعت پہنا چکے سن مگر اس اُتے وی رہ نہ سکے۔ نشانی نے جو خاکہ اڑایا سی ۔ آپ نے اس وچوں پینتالیس شعر لکھ ہی دیے۔
مثنوی
چند زنی لاف کہ در ساحری
سا مریم سا مریم سامری
ہر نفس معجزہ عیسویست
شعلہ نور شجر موسویست
در سخنم نادرہ روزگار
اہل سخن رامنم آموزگار
ہر نفسم پردہ جادو شکیب
ہر سخنم سحر ملائک فریب
خسرو ملک ہمہ دانی منم
عالم اقلیم معانی منم
جوہر ہر سلک سخند انیم
صیر فی نقد سخن رانیم
ااں منم امروز دراں داوری
شعلہ آتش بزباں آوری
دعویٰ ایجاد معانی مکن
شمع نہ چرب زبانی مکن
شعلہ سرشتاز گہر ہائے پاک
لاف مزن نیست چو درکیسہ خاک
طبع تاں ہر چند در ہوش زد
یک سخن تازہ نشد گوش زد
آنچہ تاں گفتی دگراں گفتہ اند
در کہ تاں سفتی دگراں سفتہ اند
خانہ کہ از نظم بیار استی
آب تے گلشن از دگراں خواستی
سقف منقش کہ دراں خانہ است
رنگ دے از خانہ بیگانہ است
طبع تاں دارد روش باغباں
ساختہ باغے زنہال کساں
سبزہ آں باغ زراغ دگر
ہر گل عرناش زباغ دگر
لخنچہ آں گرچہ رواں اُتے دراست
لیک ز خون جگر ہور است
بید کہ بے میوہ سرے بر کشید
ہرکس ازاں دانہ مشجر کشید
تازگی آں نہ زباران تست
از خوئے پیشانی یاران تست
چند پے نقد کساں سوختن
چشم بمال دگراں دوختن
جمع مکن نقد سخن پروراں
کیسہ لکن پرز زر دیگراں
شربت بیگانہ فراموش کن
آب زسر چشمہ خود نوش کن
گر خضری آب حیات تاں کو
ورشکری شاخ نبات تاں کو
نخل صفت سربفلک میبری
میوہ بجز خستہ نمے آوری
سر کہ بر چرخ بساید سرش
چاشنے میوہ نباشد برش
برسخن خویش تفاخر چراست
برمن دل خستہ تمسخر چراست
من جے از شرم نگویم سخن
حمل بہ بیدا نشے من مکن
نے چور طب سینہ پراز خستہ ام
ہمچو صدف اُتے درو لب بستہ ام
من جے از بند کشایم زباں
لب بکشانید زباں آوراں
طعنہ چو ابلیس بآدم مزن
حالت من در نگرودم مزن
سامریم من کہ بزور فساں
بعتے از سحر بر آرم براں
غلغلہ در زہرہ تے ماہ افگنم
نسخہ ہاروت بچاہ افگنم
ااں منم آں ساحر جادو مزاج
کز سخنم یافتہ جادو رواج
من کہ بجا دو سخنی شہرہ ام
ہم فلک تے اسيں مہ اوہ اسيں زہرہ ام
سامریاں درگرہ ہوئے من
بابلیاں درچہ جادوے من
دولت ااں کار بکم من است
سکہ ااں ملک بنام من است
از سخنم طرز سخن یادگیر
عارمکن دامن استاد گیر
ہر کہ باستاد ارادت برد
در دو جتھے گنج سعادت برد
یک سخن از نظم تاں نبود درست
مضحکہ اہل سخن نظم تست
گرچہ بروئے تاں نگوید کسے
عیب تاں پیش تاں نجوید کسے
لیک عقیب تاں ملامت گراں
برتورسانند کراں توں کراں
شعر ترا گریمبیاں آورند
عیب تاں یک یک بزبان آورند
شر ترا پیش تاں تحسین کنند
درپس تاں لعنت تے نفراں کنند
نے تاں بکس یارو نہ نوں با تاں یار
عیب تاں برتو نشود آشکار
وہ کہ یکے یار نداری دریغ
مونس تے غم خوار نداری دریغ
تا بتو عیب تاں نماید کہ چیست
وانچہ بجیب ت تے کشاید کہ چیست
مرکز ادوار سنہ ۱۰۰۴ھ وچ شیخ ابوالفضل لکھدے نيں۔ کہ انہاں دے کلام دی تلاش تے ترتیب دے حالت وچ اک خاص بیاض نظر آئی کہ بہت شوریدہ لکھی ہوئی سی۔ معلوم ہويا کہ عالم بیماری وچ اکثر زیر قلم رہندی سی۔ اشعر نوں دیکھیا تاں مراۃ القلوب (مرکز ادوار) دے وزن وچ سن ۔ پڑھی نہ جاندی سی۔ انہاں دے ہمنشیناں اورہمزباناں توں کہیا اوہ مل کے بیٹھے اورناامید ہوئے کے اٹھے ۔ آخر وچ متوجہ ہويا نور آگاہی تے دانش الٰہی توں پڑھ کر مطلب مطلب تے مضمون مضمون دے شعر وکھ وکھ کیتے۔ ارو ترتیب دے کے داستان داستان نويں سرخی دے تھلے لکھی۔ جس پریشاں نظم تے نثر توں سخن آشنا مصاحباں دا فکر ناامید ہوئے گیا سی اوہ مرتب ہوئے کے تیار ہوئے گئی جدوں ميں نے اپنے بھتیجے ۱؎ نوں زندگی جاوید دا مژدہ سنایا مجھ اُتے شادمانی اوراس اُتے حیرانی چھا گئی۔ باقی تن کتاباں دے وی کچھ اشعار تے بعض داستاناں لکھی سن۔ چنانچہ کچھ کچھ انہاں وچوں اکبر نامہ وچ درج نيں ۔ ابوالفضل نے لکھیا اے کہ فارسی دا کل کلام نظم تے نثر پنجاہ ہزار بیت اندازہ وچ آیا اے۔ ترتیب دے وقت ایہ وی معلوم ہويا کہ پنجاہ ہزار اشعار اہل زمانہ دی طبیعتاں توں بلند دیکھ کے خود دریا برد کر دتے سن بعض کتاباں وچ اے۔ کہ سنہ ۱۰۰۶ھ وچ اس دی ترتیب تمام ہوئی۔
لیلا وندی حساب دی کتاب سنسکرت وچ سی ۔ اس دے منہ توں ہندوستان دا ابٹنا دھو کر فارس دا گلگو نہ ملیا ۔ ذرا دیباچہ دی ابتدا دیکھنا کس اندااز توں اٹھے نيں۔
رباعی
اول ز ثنائے بادشاہی گویم
ونگہ ز ستایش الٰہی گویم
ااں عقدہ معنی بقلم بکشایم
واں نکتہ سربستہ کماہی گویم
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
۱؎ شاعر دے اشعار اس دے فرزند معنوی ہُندے نيں ايسے رشتہ توں انہاں نوں اپنا بھتیجا کہیا اے ۔ تے جدوں پریشان اشعار نوں مرتب کر کے کتاب بنا دتا تاں اسنوں زندگی جاوید حاصل ہوئے گئی۔
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
رسم است کہ چاں بدرگاہ بادشاہ مشرف شوند۔ نخست از مقربان بارگاہ توسل جونید ااں جایگانہ صمدیت تے مقرب بارگاہ احدیث حضرت بادشاہ حقیقت آگاہ است خلد اللہ ملکہ تے ابقاہ
خواہی کہ چومن راہ ہدایٰ بشناسی
نشناختہ راہ راہ کجا بشناسی
ااں سجدہ ناقبول سودت ند ہد
اکبر بشناس توں خدا بشناسی
مہا بھارت دا ترجمہ بادشاہ نے دتا کہ نثر درست کر تے تے مناسب مقام اُتے نظم توں آرائش دو۔ دو پرب (فن) درست کیتے سن کہ اس توں زیادہ ضروری کم عنایت ہوئے گئے تے آرائش ناتمام رہی۔
بھاگوت ور اتھرون بید نوں وی کہندے نيں۔ کہ فارسی وچ ترجمہ کيتا گیا مگر کتاب توں ثابت نئيں ایہ وی مشہور اے کہ فیضی عالم نوجوانی وچ بنارس پہنچیا تے کسی وڈے گنوان پنڈت دی خدمت وچ ہندو بن دے رہیا۔ جدوں تحصیل کر چکيا تاں رخصٹ دے وقت راز کھولیا تے عفو تقصیر چاہی اس نے افسوس کيتا۔ مگر اس دی ذہانت اورقابلیت توں وڈا خوش سی۔ اس لئی عہد لیلیا کہ گاتیری دا منتر تے چاراں وید بھاشایا فارسی وچ نہ کرنا۔اس کہانی دا وی کتاب کتاب توں سراغ نئيں ملدا۔
استاداں سلف دیاں کتاباں توں جو عمدہ مقام پسند آیا۔ اسنوں لکھدے گئے سن ۔ اوہ اک عجیب گل دستہ نظم تے نثر دا شیشہ عطر دا مجموعہ سی۔ شیخ ابوالفضل نے ا س اُتے دیباچہ لکھیا سی۔ (دیکھو حال ابوالفضل)۔
انشائے فیضی سنہ ۱۰۳۵ھ وچ نور الدین محمد عبداللہ خلف حکیم عین الملک نے ترتیب دتی اے۔ اورلطیفہ فیاضی اس دا ناں رکھیا اے ۔ باب اول وچ عرض داشتاں نيں ۔ کہ اکثر سفارت دکن توں حضور بادشاہ وچ عر ض کيتیاں نيں ایہ عرضیاں وڈی غور طلب رپورٹاں نيں کہ رموز سلطنت اُتے مشتمل نيں۔ انہاں دی چھوٹی چھوٹی گلاں سانوں وڈے وڈے نکتے سکھاندی نيں۔ اول عجز تے انکسار دے انداز۔ تے مینوں اس وچ جتانے دے قابل امر ایہ نيں کہ جدوں اسيں ایشیا وچ نيں تے ساڈے آقا کمال شوق توں آداب تے تعظیم دے خریدار نيں تاں سانوں اس توں فائدے اٹھانے وچ کیہ عذر اے آقا دی خوشی وڈی گانبہا شے اے جدوں قیمت وچ فقط چند لفظ یا فقرے خرچ کر کے ملے تے اسيں نہ لے سکن تاں اسيں توں زیادہ کم عقل یا کم نصیب کون ہوئے گا۔ ساتھی ہی ایہ اے کہ فقط اک خاکساری دا مضمون اے۔ جسنوں اوہ انشا پرداز معنی آفراں کس کس طرح رنگ بدل کے پیش کر توں اے۔ اورمستعمل تے فرسودہ جنہاں نوں کیواں دا خوش رنگ بنا بنا کے سامنے لاندا ہ۔ خدمت حضور توں جدائی دا رنج وی بہت اے۔ اسنوں کس کس خوبصورتی توں ادا کيتا اے۔ تے اس دے ضمن وچ ایہ وی کہ ایسی بااعتبار تے بااعزاز خدمت میری طبع مملکت وچ جس جس شہر توں گزریا اے اوتھے دی روداد حاکم دی کیفیت کارروائی جے ضروری اے تاں ماتحتاں دی وی خدمت گزاری ملک دکن وچ پہنچے تاں سرزمین دی کیفیت ملک دی حالت ہر مقام وچ پیداوار پھُل پھل کيتا کیہ نيں۔ تے کِداں نيں۔ اہل صنعت دے صنائع علماء حکماء شاعر وغیرہ اہل کمال دے حالات انہاں دی شاگردی دا سلسلہ کہ کن استاداں تک پہنچکيا اے ہر اک دی لیاقت اخلا ق اطوار ہر اک اُتے اپنی رائے کہ کون پرانی لکیر دا فقیر اے۔ کون نويں روشنی توں اثر پذیر اے۔ تے کون انہاں وچوں حضوری دربار دے قابل اے۔
بعض لنگر گاہاں اوتھے توں نیڑے نيں معلوم ہُندا اے کہ انہوںنے جاندے ہی سب طرف اپنے آدمی پھیلا دتے سن ۔ چنانچہ ہر عرضی وچ لکھدے نيں کہ میرا آدمی خبر لیایا۔ فلاں تریخ فرنگ دا جہاز اترا۔ فلاں فلا ں لوک روم ک نيں اوتھے دے حالات ایہ سب معلوم ہوئے۔ فلاں جہاز آیا۔ بندر عباس توں فلاں فلاں لوک سوار ہوئے۔ ایران دے فلاں فلاں لوک نيں۔ اوتھے دے ایہ حالات نيں۔ عبداللہ خاں ازبک بے ہرات اُتے لڑائی ہوئی۔ ایہ تفصیل اے۔ تے ایہ انجام اے ۔ آئندہ ایہ ارادہ اے شاہ عباس خاں ازبک توں ہرات اُتے لڑائی ہوئی۔ ایہ تفصیل اے۔ اوریہ انجام ہويا۔ آئندہ ایہ ارادہ اے شاہ عباس نے تحائف تیار کیتے نيں۔ فلاں شخص نوں ایلچی قرار دتے کر حضور وچ بھیجے گا۔ اوتھے فلاں فلاں لوک عالم تے صاحب فضل تے کمال نيں۔
عرائض مذکورہ توں اکبر دی طبیعت دا حال وی معلوم ہُندا اے کہ کن کن گلاں توں خوش ہُندا سی تے باوجود شہنشاہی دے انہاں اہل علم تے اہل دانش دے نال کس درجہ بے تکلف سی۔ تے ایہ کِداں دی لطافت اسنوں خوش کردے سن ۔ تے کس درجہ دی ظرافت لطافت ہُندی سی جو اس دے دل نوں شفگتہ کردی سی۔ انہاں لطیفاں وچ تسيں نوں اک نکتہ معلوم ہوئے گا۔ جو کہ مصلحت ملکی تے قانون حکمت توں آگاہ کريں گا۔ اوہ کیہ جو کمبخت تے منحوس جھگڑا تشیع تے تسنن دا تسيں دیکھ چکے ہوئے کہ علماء تے امرائے دربار تمام بخاری تے سمرقندی سن تے کِداں زوراں اُتے چڑھے ہوئے سن ۔ مگر دیکھو گے کہ تے سمجھو گے کہ انہوںنے کس معاملے نوں کیواں دا خفیف کر دتا سی کہ دل لگی دا مصالح ہوئے گیا سی۔ ایہ عرضیاں بہت طولانی نيں۔ وچ ا ن وچوں اک عرضی دی نقل لکھاں گا۔مگر اس وچ بھ بعض مطالب دی عبارتاں چھوڑنی پڑاں گی۔ کہ طبیعتاں دے ذوق بجھ نہ جاواں انہاں توں ایتھے کچھ تعلق نئيں اے۔
ف۔ انہاں رقعاں وچ جتھے شیخ ابوالفضل دا ذکر آیا اے تاں انہاں نوں نواب علامی نواب اخوی‘ نواب اخوی علامی۔ کدرے اخوی شیخ ابوالفضل لکھدے نيں۔
تفسیر سواطع الالہام سنہ ۱۰۰۲ ھ وچ لکھی کہ علم تے فضل دے نال زور طبع اورحدت فکر دا زمانہ ے ۷۵ جزو دی کتاب تمام بے نقط نیڑے اک ہزار بیت دے دیباچہ اے۔ اس وچ اپنا باپ دا بھائیاں دا تے تحصیل علم دا حال اے۔ بادشاہ دی تعریف او ر قصیدہ لکھیا اے۔ ۹۹ فقرے دا خاتمہ اے۔ کہ ادائے مطلب وی اے تے ہر فقرہ تریخ اختتام اے۔ فضلائے عصر نے اس اُتے تقریظاں لکھياں۔ شیخ یعقوب کشمیر ی صیرنی تخلص نے بولی عربی وچ لکھی۔ میاں امان اللہ سرمہندی نے آغاز تصنیف کيتی تریخ کہی۔ لارطب تے لا یابس الا فی کتاب مبین نظرثانی کرنے لگے تاں خود اس دی تریخ احرار الثانی کہی میرحیدر معمائی اک فاضل دا شان توں آئے سن ۔ انہوںنے سورۃ اخلاص وچوں تریخ کڈی مگر بے بسم اللہ ملک الشاعر نے انہاں نوں دس ہزار روپے انعام دیے۔ ملیا صاحب نے وی دو تاریخاں تے اک تقریظ لکھی۔ مگر منتخب التواریخ وچ جو بے نقط سنائی نيں تسيں دیکھ ہی چکے ہوئے۔ ایہ وی فرماندے نيں۔ کہ تفسیر مذکور وچ مولانا جمال تکہ ۱؎ نے بہت اصلاح دی اے تے درست کر دتی اے خیر جو چاہن فرماواں فیضی نوں اس نعمت الہی دی وڈی خوشی ہوئی۔ اس دے انشا وچ کئی خط احباب علماء دے ام نيں لکھدا اے تے معلوم ہُندا اے کہ پھولا نئيں سماندا۔ انہاں فقراں توں خوشی خوشی برستی اے ۔ اک خط وچ لکھدا اے۔ دسويں ۲؎ تریخ ربیع الثانی سنہ ۱۰۰۲ھ نوں میری تفسیر ختم ہوئی ۔ لوک تقریظاں ۳؎ تے تاریخاں کہہ رہے نيں ۔ سید محمد شامی اک بزرگ احمد نگر وچ نيں انہاں نے وی لکھی اے۔ ت نے خود دیکھی ہوئے گی۔ مولانا ملک قمی نے اس دے باب وچ رباعیاں کہی نيں تسيں نے سنیا ہوئے گا۔ مولانا ظہوری نے قصیدہ کہیا اے دیکھیا ہوئے گا۔ ایتھے وی لوکاں نے خوب خوب چیزاں لکھایاں نيں۔ اس وچ خمسہ دے انتظام دی خوشخبری سناندا اے۔ بعض خطوط وچ موارد الکلم دی خبراں وی دیندا اے۔
موارد الکلم نصائح تے مواعظ دیاں گلاں نيں ۔ کہ چھوٹے چھوٹے فقراں وچ لکھایاں نيں۔ اصل گل تاں ایہ اے کہ تفسیر مذکور لکھ کے طبیعت وچ زور بولی وچ قدرت ‘ کلام وچ روانی اورلفظاں دی بہتات پیدا ہوئے گئی سی۔ کہ جس پہلو توں چاہندا سی مطلب ادا کر دیندا سی۔ اس لئی اوہی آیات تے احادیث تے کلام حکما دے مضامین نيں جنہاں نوں بے نقط لفظاں وچ ادا کيتا اے۔ موارو الحکم سلک درد الحکم تاریخی ناں اے۔
اک خط وچ لکھدے نيں ابتدا وچ اک رسالہ غیر منقوط بادشاہ ظل اللہ دے ناں لکھیا اے ۔ ملاحظہ نوں گھلدا ہون۔ مگر بازیچہ اطفال عرب اے کارنامہ صنادید ادب نئيں۔ آزاد۔ ایہ رسالہ ہن نئيں ملدا۔
شیخ حسن کالپی وال دے ناں بہت خط نيں۔ اک وچ لکھدے نيں کہ جدوں آئو تاں مقصد الشاعر ضرور لیندے آنا کہ تذکرہ دا اختتام اس اُتے منحصر اے۔ تے اور کتاباں وچوں وی جو ہوئے سکے انتخاب فرمائے گا۔ جی چاہندا اے کہ اس دے دیباچہ وچ آپ دا ناں وی لکھاں۔ آزاد تذکرہ مذکور وی نئيں ملدا۔ خدا جانے تمام وی ہويا سی یا نئيں۔
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
۱؎ لاہور وچ اک محلہ سی مولانا جمال الدین انہاں دناں ایتھے اک فاضل کامل سن ۔ ايسے محلہ وچ رہندے سن ۔
۲؎ مولانا کمال الدین خطاط شیرازی دے ناں انشا مذکور وچ اک خط لکھیا اے۔
۳؎ فیضی تقریظ دی جگہ اپنی تحریر وچ توقیع لکھدے نيں۔
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ان دی تصنیفات دی تعدادبعض کتاباں وچ ۱۰۱ لکھی اے مگر مینوں اس شمار وچ کلا م اے۔
مذہب ۔ فیضی تے ابوالفضل دے مذہب دا معاملہ انہاں دے با پ دی طرح گومگو رہیا۔ ملائے بدایونی نے جو لکھیا تسيں نے دیکھ لیا۔ کوئی دہریہ کہندا اے۔ کوئی آفتاب پرست دسدا اے وچ کہندا ہاں کہ ا س دی تصنیفات نوں دیکھو۔ مگر اول توں آخر تک دیکھو۔ اوہ بلند آوا ز توں پکار رہیاں نيں کہ موحد کامل سن ۔ تب اس بدنامی نے کِداں اشتہار پایا؟ ہاں ذرا غور توں خیال کرو۔ کہ اکبر دے آغاز سلطنت وچ تے اس توں پہلے ہمایوں تے شیر شاہ تک دے عہد وچ مخدوم تے انہاں دے خادماں دے اختیارات کِداں ودھے ہوئے سن تسيں نے دیکھ لیا کہ انہاں دی خود بینی اورخود پسندی تے روکھی سوکھی دینداری دے زور دوسرے نوں دنیا وچ نہ دیکھ سکدے سن ۔ انہاں دا ایہ دعویٰ وی تسيں نے دیکھ لیا کہ علم فقط علم دین اے۔ جو اسيں ہی جاندے نيں اورجو اسيں جاندے نيں تے جو اسيں کہندے نيں۔ اوہی درست اے۔ تے جو اس وچ قیل تے قال کرے اوہ کافر۔ فیضی تے ابوالفضل نے آپ دیکھ لیا ہوئے گا تے باپ توں اچھی طرح سن لیا سی۔ کہ انہاں بے دلیل دعویدداراں دے ہتھ توں کس آفت تے عذاب وچ عمر بسر ہوئی تسيں ایہ وی جاندے ہوئے کہ مخدوم تے صدر نے قسمت دے زور توں ملک گیر بادشاہاں دے زمانے پائے سن تے شمشیر زنی اورفوج کشی دے عہد دیکھدے سن ۔ ہن اوہ زمانہ آیا کہ اکبر نوں ملک گیری کم کرنے تے ملکداری دی زیادہ ضرورتاں پڑرہیاں سن۔ انہں ایہ وی یاد سی ک ہجب ہماایاں ایران وچ سی تاں شاہ طماشب نے ہمدردی دی خلوتاں وچ اس توں پُچھیا کہ سلطنت دی اس طرح خانہ بربادی دا کیہ سبب ہويا؟ اس نے کہیا بھائیاں دی نااتفاقی شاہ نے کہیا رعایا نے رفاقت نہ کی؟ ہمایوں نے کہیا کہ اوہ غیر قوم تے غیر مذہب نيں۔ شاہ نے کہیا ابکی دفعہ ہوئے جائو۔ تاں انہاں یس موافقت کر کے ایسی اپنائیت پیدا کرو ۔ کہ مخالفت دا ناں درمیان وچ نہ رہے۔ اکبر ایہ وی جاندا سی کہ مخدوم وغیرہ علما ہر دیگ دے چمچے نيں۔ ہمایوں دے عہد وچ اس دے خاص الخاص سن شیر شاہ ہويا ايسے دے ہوئے گئے۔ سلیم شاہ ہويا ايسے دے ہوئے گئے۔ تے لطف ایہ کہ اوہ سب وی جاندے سن ۔ بلکہ خاص خلوتاں وچ بیٹھ کر ایہ کہندے سن کہ اسنوں مخدوم نہ سمجھو۔ بابر دا پنجواں بیٹا ہند وچ بیٹھیا اے فیر وی اس دی عظمت تے نذر تے نیاز وچ فرق نہ لاندے سن ۔ اکبر ایہ وی سمجھدا سی کہ انہاں عالماں نے بادشاہ تے امرائے بادشاہ نوں ملک گیر ایويں دے لئی قربانی سمجھیا اے۔ ملک رانی اورحکمرانی دے مزے احکام شریعت دی آڑ وچ انہاں دا شکار نيں اوہ سمجھدا سی۔ کہ بے انہاں دے فتویٰ دے بادشاہ نوں اک پتا ہلانے دا اختیار وی نئيں اے چنانچہ بیگناہاں نوں قتل کروا دیندے سن ۔ خانداناں نوں تباہ کروا دیندے سن ۔ اوہ مڑ مڑ دیکھدا سی۔ تے دم نہ مار سکدا سی اکبر وی ایہ سمجھدا سی۔ کہ بابر میرے دادا نوں فقط ہموطن امراء دی نمک حرامی نے خاندانی سلطنت توں محروم کر دتا ۔ تے جو ادھر دے ترک نال نيں خاص نمک حرامی دا مصالح نيں۔ عین وقت اُتے دغا دینے والے نيں۔ اکبر ایہ وی دیک رہیا سی کہ بہت ایران ی یا شیعہ میرے باپ دے نال نيں ۔ تے میرے نال نيں۔ اوہ جاں نثاری دے میدان وچ اپنی جاناں نوں جان نئيں سمجھدے سن ۔ باوجود اس دے انہاں نوں دب کر تے اپنے مذہب نوں چھپا کر رہنا پڑدا اے۔ امرائے ترک انہاں نوں دیکھ نئيں سکدے سن ۔ اوہ ایہ وی جاندا سی۔ کہ سب علما حسد دے پتلے نيں۔ آپس وچ وی اک دوسرے دا روادار نئيں ۔ روشن دماغ بادشاہ ایہ سب حال دیکھ رہیا سی۔ تے سوچ رہیا سی کہ کیہ کرے تے کس طرح پراناں زوراں نوں توڑے۔ اس نے سنہ ۹۸۲ھ وچ اک عالیشان مکان چار ایوان تیار کيتا۔ تے عبادت خانہ قرار پایا علماء دا جلسہ ہُندا سی خود وی شامل ہُندا سی۔ انہاں توں تحقیق مسائل کردا سی۔ آپس وچ مباحثے کرواندا سی تے انہاں دے جھگڑےآں اُتے کان لگاندا سی۔ کہ شاید اختلافاں وچ کوئی اختلاف مفید مطلب نکل آئے فارغ التحصیل جواناں نوں لبھ لبھ کر لیندا سی۔ تے انہاں جلساں وچ شامل کردا سی۔ کہ اس زمانے دی آب تے ہوا نے انہیںپالیا اے۔ جوان دماغ نيں جوان عقلیاں نيں۔ شاید مزاج زمانہ دے موافق رائے لا ئے ہون۔ تے مصلحت زمانہ دے موجب تجویزاں سوچدے ہون۔
دربار دی ایہ کیفیت سی۔ تے زمانہ دا اوہ حال سی۔ کہ شیخ فیضی پہنچے۔ فیر ملائے بدایونی تے نال ہی ابوالفضل وی داخل دربار ہوئے۔ انہاں سب دی لیاقتاں اک ہی تعلیم دا دُدھ پی کر جوان ہوئیاں سن۔ تازے تازے علم طبیعتاں وچ جوان دے زور ذہن تیز فکر بلند‘ بادشاہ خود حمایت اُتے ۔ اورسب جوان نیڑے العمر ملیا صاحب دا حال دیکھو کہ سب توں پہلے نمبر اُتے انہاں دی بہادری نے فتح پائی بڈھے بڈھے عالماں توں بولی بزبا ن تے کلہ بکلہ مقابلے ہونے لگے۔ تے پران فضیلتاں جو اناں دی تقریراں توں اس طرح گرنی شروع ہوئیاں جداں درخت توں پکے پھل گردے نيں۔ بے خبر لوک شیخ مبارک فیضی تے ابوالفضل نوں مخدوم صدر دے گرانے دا الزام دیندے نيں لیکن حق ایہ اے کہ انہاں دا کچھ قصور نہ سی۔ ہن زمانے دا مزاح پرانے بوجھاں دا متحمل نہ رہیا سی۔ انہاں دے ہتھوں توں نہ گردے تاں خود بخود گر جاندے۔
ان باپ بیٹےآں نوں جودہر ایہ تے بدمذہبی دے الزام دیندے نيں۔ ایہ وی تامل دا مقام اے مجتہد دا کم کيتا اے ؟ اصل مسئلہ دی صورت حال مصلحت مقام اے۔ تے مناسب وقت دا دیکھنا۔ دیکھو! شریعت دے اکثر احکام ایداں دے ملکاں دے لئی قرار دتے گئے نيں جتھے جمیعت کثیر اہل اسلام دی سی۔ تے غیر مذہب دے لوک جمعیت قلیل اہل اسلام دی ہوئے تے گزارہ کرنا انہاں لوکاں دے نال ہوئے۔ کہ جمعیت کثیر تے جم غفیر صاحب ملک تے صاحب شمشیر غیر قوم تے غیر مذاہب دے لوک ہون۔ تے ملک وی انہاں نوں لوکاں نوں ہوئے چنگا جاری کردے ہوئے کروبہت خوب سب دے سب شہید ہوئے جائو۔ مگر سمجھ لو۔ کہ ایہ شہید کِداں شہید ہون گے۔
بھلا متقضائے وقت دے بموجب جدوں احکام نہ ہُندے تاں قرآن وچ آیتاں منسوخ کیوں ہُندیاں ۔ جے ایہ نہ ہُندا تاں خدا کیوں فرماندا۔
یمحو اللہ ما یشاء تے یثبت تے عندہ ام الکتاب
اکبر آخر ملک گیر تے ملک دار تجربہ کار بادشاہ سی۔ اوہ اپنے ملک دی مصلحت نوں خوب سمجھدا تھ۔ ايسے واسطے جدوں انہاں دے کسی فتوے نوں خلاف مصلحت دیکھدا سی۔ تاں رکدا سی۔ تے شریعت دی دلیل توں انہاں دا جواب چاہندا سی۔ علمائے مذکور پہلے عربی فقرے تے علمی لفظاں بول کر اسنوں دبا لیندے سن ۔ ہن جے اوہ بے اصول یا خلاف مصلحت گفتگو کردے سن تاں ابو الفضل فیضی آیت یا حدیث توں کدی علمائے سلف دے فتوے توں کبی قیاس توں کدی دلیل توں انہاں نوں توڑ دیندے سن ۔ تے چونکہ بادشاہ دی رائے انہاں دی تائید اُتے ہُندی سی علما دیکھدے رہ جاندے سن ۔
ملائے بدایونی تاں کسی دا لحاظ کرنے والے نئيں سن جس دی گل بیجا سمجھدے نيں۔ مونچھ پھڑ کر کھچ لیندے نيں قاضی طوائیسی دے فتوئاں توں خفا ہوئے کے اک جگہ لکھدے نيں۔ کہ شیخ ابوالفضل دی اوہ گل ٹھیک اے کہ جے امام اعظم در زمان مامے بود فقہے دیگرمے نوشت حریفاں دا تے بس نہ چلدا سی انہاں اُتے اوران دے باپ اُتے قدیم توں زباناں کھلی ہوئیاں سن۔ ہن وی رسوا کردے سن ۔ کہ انہوںنے بادشاہ نوں بد مذہب بنا دتا۔ ملیا صاحب وی رشک منصبی توں لبریز بیٹھے سن ۔ اگرچہ مخدوم تے شیخ صدر دونے توں بیزا ر سن مگر انہاں دے معاملےآں وچ وی ایہ ہی حریفاں دے نال ہمداستان ہوئے جاندے سن ۔ ایہ گل تاں بپینڈو اے کہ باپ تے دونے بیٹے علوم عقلی تے نقلی وچ اعلیٰ درجے کمال اُتے پہنچے ہوئے سن ۔ شیخ مبارک دی مہر فتوئاں اُتے لی جاندی سی۔ لڑکےآں دی جوانی نے وی ایہ رتبہ انہاں نوں دتا ہوئے لیکن جے کسی مسئلہ وچ ایہ علمائے وقت توں اختلاف کرن۔ تاں اک مجتہد دی رائے دا دوسری رائے توں اختلاف اے۔ جو ہمیشہ عام چلا آندا اے۔ تے اس وقت وی عام سی مجتہد جے اپنے استنباط وچ خطا کرے تاں وی مستحق اک ثواب دا اے نہ ایہ کہ اس دی تکفیر کيتی جائے۔
البتہ انہاں دی تصنیفات نوں وی دیکھنا ضرور اے۔ شاید انہاں توں کچھ عقائد دا حال کھلے شیخ مبارک دی کوئی تصنیف اس وقت ساڈے ہتھ وچ نئيں اے۔ لیکن ایہ تاں ثابت اے کہ اسنوں سب مندے نيں۔ فیضی دی تفسیر سواطع الہام تے موارد الکلام موجود اے۔ کدرے اہل فن دے اصول توں بال بھر نئيں سرکا۔ تمام آیات تے احادیث ارو بزرگاں دے کلمات تے طیبات دے مضامین نيں۔زبانی گلاں وچ ملیا صاحب جو چاہن کدرے مگر نفس مطالب وچ جدوں نہ ہن کوئی دم نئيں مار سکدا سی ورنہ ظاہر اے کہ اوہ بیدینی تے بد نفسی اُتے آ جات تاں جو چاہندے لکھ جاندے انہاں نوں ڈر کس دا سی۔
ابوالفضل دا کلام سبحان اللہ مطالب معرفت تے حکمت وچ اعلیٰ درجہ رفعت اُتے واقع ہويا اے۔ دل وچ کچھ ہُندا اے جبھی بولی توں نکلدا اے۔ ہانڈی وچ جو کچھ ہوتاہے اوہی ڈوئی وچ آندا اے۔ ایہ خیالات انہاں اُتے اس طرح کیو ں کر چھائے رہے سن ؟ انہاں دی عبارتاں دا ایہ عالم اے کہ اک اک نقطہ معرفت تے حکمت دا دریا بغل وچ لئی بیٹھیا اے۔ تے ایہ نئيں ہُندا کہ جدوں تک دل تے جان حال تے مقال سب ايسے دے خیال اُتے وقف نہ کرے۔ جے انہاں تحریراں نوں فقط خیالات شاعرانہ تے عبارت آرائی تے انشا پردازی کدرے تاں وی انہاں دی جان اُتے ظلم اے۔ بھلا شعر تے سخن دے سامان وچ انہاں نوں انہاں خیالات دے لینے دتی کیہ ضرورت سی؟ اوہ عالم خیال دے بادشاہ ملک سخن دے خدا سن ۔ جنہاں مضامین وچ چاہندے اپنے مطالب نوں رنگ دیندے تے خلق تے عالم توں واہ واہ لے لیندے ۔
وڈا الزام انہاں اُتے ایہ اے کہ اکبر کو خاص مسلمان نہ رہنے دتا۔ صلح کل تے ملنساری دے رنگ وچ رنگ دتا ۔ آپ دہریہ سن تے اسنوں وی دہریہ کر دتا ۔ تن سو برس دی گل اے ۔ کيتا خبر اے۔ انہوںنے اسنوں رنگ دتا یا مطیع فرمان نوکر اپنے آقا دے مصالح ملدی ميں رنگے گئے ۔ جے انہاں نے ہی رنگا تاں اس رقل رنگ آمیز دی تعریف نئيں ہوئے سکدی جو حریف کہ فتاویٰ شریعت دے بہانےآں توں ہر وقت قتل دے درپے رہندے سن ۔ انہاں توں جان وی بچائی تے فتح وی پائی۔
وہ کہندے نيں کہ دنیا وچ ہزاراں مذہب نيں۔ خدا دا خود کيتا مذہب اے۔ ظاہر اے کہ دنیا دے لحاظ توں اک مذہب نئيں۔ ورنہ اوہ کل عالم دی پرورش کیوں کردا؟ اپنے فیض نوں عام کیوں رکھدا تے سب نوں ترقی کیوں دیندا اک مذہب جو حق اے اوہی رکھدا۔ باقی سب فنا جدوں ایہ گل نئيں اے تے اوہ رب العالمین اے تاں بادشاہ اس دا سایہ اے ۔ اس دا مذہب وی ہونا چاہیے اسنوں واجب اے کہ جو درگاہ الہی توں ملیا اے۔ اسنوں سنبھالے سب مذہباں دی پرورش تے حفاظت تے حمایت تے رعایت برابر کرے۔ اس طرح کہ گویا اوہی اس کامذہب اے تخلقوا باخلاق اللہ اکبر اس گل نوں خوب سمجھیا ہويا سی۔ تے ایہ لوک سلطنت دے ہتھ سن سلطنت دی بولی سن ۔ سلطنت دے دل تے جان سن ۔ انہاں دا مذہب کوئی کِداں قرار دے سکدا اے ۔ علمائے وقت دی دست درازی جو اپنے مخالف مذہباں نوں فنا تے برباد کیتے دیندی سی۔ جے ایہ اس دے روکنے وچ ساعی ہوئے تاں کيتا برا کيتا۔
در حیر کہ دشمنی کفر تے داں چراست
ازیک چراغ کعبہ تے بت خانہ روشن است
رسم عام اے۔ کہ اکثر تحریراں دے عنوان اُتے کوئی ناں پروردگا ر دا لکھدے نيں۔ بے شک اوتھے فقط اللہ اکبر لکھیا جاندا سی۔ مگر تسيں ہی خیال کرو فیضی تے ابوالفضل جو ارسطو تے افلاطون دے دماغ نوں استخوان بے مغز سمجھاں۔ ممکن اے کہ اکبر نوں خدا سمجھے ہون گے۔ خوش طبع رنگین خیال شاعر سن ۔ جتھے تے ہزاراں لطیفے سن ایہ وی اک لطیفہ سی۔ یاراں دے جلساں وچ بیٹھدے ہون گے تاں آپ قہقہے اڑاندے ہون گے ۔
تشیع دا الزام وی انہاں نوں لگاندے نيں۔ لیکن جنہاں اتاں توں لوکاں نے انہاں نوں شیعہ سمجھیا۔ اوہ غور طلب نيں۔ شیخ مبارک دے حال وچ تسيں سن چکے ہوئے۔ اس دے دامن اُتے ایہ داغ لگایا گیا سی۔ بیرم خاں دے حال وچ تسيں پڑھ چکے ہوئے ۔ کہ ہمایوں توں وی بخارائی تے ماورا لانہری سردار اس مذہب دی بابت شکایت کردے سن ۔ اکبر نے باپ دیاں اکھاں دیکھی سن۔ تے ساری داستاناں سنی سن۔ خود دیکھ رہیا سی کہ شیعہ اہل علم یا اہل قلم نيں۔ تاں اعلیٰ درجہ کمال اُتے نيں ۔ جنگی یا ملکی خدمتاں سپرد ہُندیاں نيں تاں جاناں توڑ کر عرق ریزی کردے نيں۔ کیونجے جاندے نيں کہ چاراں طرف حریف تاک لگائے کھڑے نيں۔ فیضی تے فضل جدوں دربار وچ آئے ہون گے ۔ تاں تے وی شیعہ دربار وچ موجود سن ۔ اس حالت وچ کچھ اس سبب توں کہ انہاں نے خود علمائے اہل سنت دے ہتھ توں دکھ اٹھائے سن ۔ تے انہوںنے امرائے درباار توں وار آئندہ دے خطرےآں وچ ایہ اورشیعہ تحریک سن ۔ انہوںنے انہاں نوں غنیمت سمجھیا ہوئے گا۔ انہوںنے انہاں نوں۔ اس دے علاوہ ایہ کتاب دے کیڑے تے علم تے فن دے پتلے تے حکیم ہمام حکیم ابو الفتح‘ میر فتح اللہ شیرازی وغیرہ وغیرہ علوم تے فنون دے دریا دی مچھلیاں سن۔ جنس نوں جنس نے ربط دتا ہوئے گا۔ ایہ امر وچ اک دوسرے دی تائید کردے ہون گے۔ ابوالفضل دے خطوط اس دے انشائاں وچ دیکھو۔ فیضی دے خطوط اس دے رقعات وچ پڑھو۔ جو تحریراں انہاں دے ناں نيں دل دی محبتاں کن کن لفظاں تے عبارتاں وچ ٹپکتی نيں۔ حکیم ابو الفتح تے میر فتح اللہ شیرازی مر گئے تاں فیضی نے انہاں دے مرثیے کہے۔ اووہ کہے کہ سبحان اللہ تے صل علی۔ ابوالفضل نے اکبر نامے یا مراسلات وچ جتھے انہاں دے مرنے دا ذکر لکھیا ۔ عبارت دی سطاں انبوہ ماتم نظر آندا اے۔ کسی جلسہ وچ شیعہ سنی دا مباحثہ ہُندا سی تاں ظاہر ہُندا سی کہ شیعہ اس زمانہ وچ دب دب کر بولدے سن ۔ ایہ دونے بھائی شیعاں دی تقریر نوں قوت دیندے سن اسنوں خواہ خلق تے مروت دی پاسداری کہو خواہ مسافر پروری کہوئے۔ خواہ دل دا میلان سمجھ کرشیعہ کہوئے۔ تے وڈی گل تاں اوہی اے کہ اکبر نوں خود اس گل دا خیال سی کہ ایہ فرقہ کم اے تے کمزور اے۔ ایسا نہ ہوئے کہ زور آوراں دے ہتھ توں کوئی نقصان اٹھائے۔ تے حق ایہ اے کہ شیخ مبارک دا حال دیکھو۔ اوہ خود اس تہمت وچ گرفتا رسن ۔ اکبر دے ابتدائی سلطنت وچ کئی شیعہ قتل ہوئے تے فتوےآں دے نال قتل ہوئے انہاں دے عہد وچ جو قتل ہوئے انہاں دی تجویز وچ ایہ بادشاہ دی رائے دی تائید کردے رہے اس وچ خواہ کوئی شیعہ سمجھے خواہ سنی کہے ۔ خواہ دہریہ کہے خواہ لا مذہب سمجھے ۔ مرزا جان جاناں مظہر دا اک شعر جدمر حوم دی زبانی سی۔ دیوان وچ نئيں دیکھیا۔ کيتا مزے توں حسن اعتقاد ظاہر کردے نيں۔
ہاں تاں سنی اُتے علی دا صدق دل توں ہاں غلام
خواہ ایران ی کہو تسيں خواہ تورانی مینوں
مذہب دے معاملے وچ میرا اک خیال اے خدا جانے احباب نوں پسند آئے یا نہ آئے۔ ذرا خیال کر کے دیکھو۔ اسلام اک خدا اک پیغمبر اک شیعہ تے سنی دا اختلاف اک منصب خلافت اُتے اے۔ جس دے واقعہ نوں اج توں کم کم ۱۳ سو برس گزر چکے نيں۔ اوہ اک حق سی۔ کہ سنی بھائی کہندے نيں۔ جنہاں نے لیا حق لیا شیعہ بھائی کہندے نيں کہ نئيں حق اوراں دا سی۔ تے انہاں دا نہ سی۔ جے پوچھاں کہ انہوںنے اپنا حق آ پ کیوں نہ لیا؟ تاں ایہی جواب دین گے کہ صبر کيتا۔ تے سکوت کيتا۔ تسيں لینے والےآں توں لے کے اس وقت دلوا سکدے ہو؟ نئيں لینے والے موجود نيں ؟ نئيں طرفین وچوں کوئی نئيں اے ؟ نئيں چنگا جدوں ایہ صورت اے تاں اج ۱۳ سو برس بعد اس معاملہ نوں اس قدر طو ل دینا کہ قوم مین اک فساد عظیم کھڑا ہوئے جائے چار آدمی بیٹھے ہاں تاں صحبت دا مزہ جاندا رہے۔ کم چلدے ہاں تاں بند ہوئے جاواں۔ دوستیاں ہاں تاں دشمنی ہوئے جائے۔ دنیا جو مزرعۃ الاخرۃ اے اس دا وقت کارہائے مفید توں ہٹ کر جھگڑے وچ جا الجھے ۔ قوم دی اتحادی قوت ٹُٹ کے چند درچند گلے پڑ جاواں۔ ایہ کیہ ضرور اے بہت خوب تسيں ہی حق اُتے سہی لیکن انہوںنے سکوت تے صبر کيتا پس جے انہاں ک ہوئے تاں تسيں وی صبر تے سکوت ہی کرو۔ زبانی بدگوئی تے بدکلامی کرنی تے بھٹیاریاں دی طرح لڑنا کيتا عقل اے ؟ تے کیہ انسانیت اے ؟ کيتا رہتل اے ؟ تے کیہ حسن خلق اے ؟
۱۳ سو برس دے معاملے دی گل اک بھائی دے سامنے اس طرح کہہ دینی کہ جس توں اس دا دل آزردہ ہوئے بلکہ جل کے خاک ہوئے جائے۔ اس وچ خوبی کيتا اے میرے دوستو اول تاں اک ذرا سی گل سی خدا جانے کن کن لوکاں دے خوش طبع تے کن کن سہباں توں تلواراں درمیان وچ آ کے لکھاں خون بہہ گئے۔ خیراب اوہ خون خنک ہوئے گئے۔ زمانہ دی گردش نے پہاڑاں خاک تے جنگلاں مٹی انہاں اُتے ڈال دتی انہاں جھگڑےآں دی ہڈیاں اکھیر کر تفرقہ نوں تازہ کرنا تے اپنایت وچ فرق ڈالنا کيتا ضرور اے ۔ تے دیکھو۔ اس تفرقہ نوں تسيں زبانی گلاں مت سمجھو۔ ایہ اوہ نازک معاملہ اے کہ جنہاں دے حق دے لئی تسيں اج جھگڑے کھڑے کردے ہوئے۔ اوہ خودسکوت کر گئے۔ تقدیری گل اے اسلام دے اقبال نوں اک صدمہ پہنچنا سی۔ سو نصیب ہويا فرقہ دا تفرقہ ہوئے گیا۔ اک دے دو ٹکڑے ہوئے گئے پورا زور سی تے دیکھو تسيں ۱۳ سو برس دے حق دے لئی اج جھگڑدے ہو؟نہیںسمجھدے کہ انہاں جھگڑےآں دے تازہ کرنے وچ تواڈی تھوڑی جمعیت تے مسکین فرقہ وچ ہزاراں حقداراں دے حق برباد ہوئے جاندے نيں۔ بنے ہوئے دا م بگڑ جاندے نيں۔ روزگار جاندے نيں۔ روٹیاں توں محتاج ہوئے جاندے نيں۔ آئندہ نسلاں لیاقت تے علم تے فضل توں محروم رہ جاندیاں نيں۔ میرے شیعہ بھائی اس دا جواب ضرور دین گے۔ کہ جوش محبت وچ مخالفاں دے لئی صرف بدزبان توں نکل جاندے نيں اس دے جواب وچ فقط اِنّی گل دا سمجھنا کافی اے ۔ کہ عجب جوش محبت اے ۔ جو دو لفظاں مین ٹھنڈا ہوئے جاندا اے۔ تے عجب دل اے جو مصلحت نوں نئيں سمجھدا۔ ساڈے مقتدائاں نے جو گل نہ کيتی۔ اسيں کرن۔ تے قوم وچ فساد دا منارہ قائم کرن۔ ایہ کیہ اطاعت تے پیروی اے۔
محبت تسيں جاندے ہوئے کيتا شے اے۔ اک اتفاقی پسند اے۔ توانوں اک شئی بھلی لگتی اے۔ دوسرے نوں بھلی نئيں ۔ ايسے طرح بالعکس کیہ تسيں ایہ چاہندے ہوئے کہ جو چیز توانوں بھاندی اے۔ اوہی سب نوں بھائے ؟ ایہ کتیا گل کِداں چل سکے گی ۔ ابوالفضل نے اک جگہ کہیا اے تے کیہ خوب کہیا اے ۔ کہ جو شخص تواڈے خلاف رستہ اُتے چلدا اے یا حق اُتے اے یا ناحق اُتے جے حق اُتے اے تاں احسان مند ہوئے کے پیروی کرو۔ ناحق اُتے اے تاں یا بیخبر اے یا جان بجھ کر چلدا اے بیخبر اے تاں اَنھّا اے۔ واجب الرحم اے ۔ اس دا ہتھ پکڑو جان بجھ کر چلدا اے۔ تاں ڈرو تے خدا توں پناہ منگو غصہ کيتا تے جھگڑا کيتا۔
میرے باکمال دوستو۔ ميں نے خود دیکھیا تے اکثر دیکھیا کہ بے لیاقت شیطان جدوں حریف دی لیاقت اپنی طاقت توں باہر دیکھدے نيں۔ تاں اپنا جبھا ودھانے نوں مذہب دا جھگڑا وچکار ڈال دیندے نيں۔ کیونجے اس وچ فقط دشمنی ہی نئيں ہُندی بلکہ ایسا ہی بالیاقت حریف ہوئے۔ اس دی جمعیت ٹُٹ جاندی اے۔ تے انہاں شیطاناں دی جمعیت ودھ جاندی اے۔ دنیا وچ ایداں دے نافہم بے خبر بہت نيں۔ ہ گل تاں نئيں سمجھدے مذہب دا ناں آیا تے آپے توں باہر ہوئے گئے۔ بھلا دنیا دے معاملات وچ مذہب دا کیہ کم؟
ہم سب اک ہی منزل مقصود دے مسافر نيں۔ اتفاقا گزرگاہ دنیا وچ یکجا ہوئے گئے نيں۔ رستہ دا نال اے بنا بنایا کارواں چلا جاندا اے ۔ اتفاق تے ملنساری دے نال چلو گے مل جل کے چلو گے۔ اک دوسرے دا بجھ اٹھاندے چلو گے۔ ہمدردی توں کم بٹاندے چلو گے۔ تاں ہنسے کھیلدے رستہ کٹ جائے گا۔ جے ایسا نہ کرو گے تے انہاں جھگڑالوئاں دے جھگڑے توں تسيں وی پیدا کرو گے۔ تاں نقصان اتھائو گے۔ آپ وی تکلیف پائو گے۔ ساتھیاں نوں وی تکلیف دو گے جو مزہ دی زندگی خدا نے دتی اے بدمزہ ہوئے جائے گی۔
مذہب دے معاملہ وچ انگریزاں نے خوب قاعدہ رکھیا اے۔ انہاں وچ وی دو فرقے نيں۔ تے انہاں وچ سخت مخالفت اے ‘ پرٹسٹنٹ تے رومن کیتھولک دو دوست بلکہ دو بھائی بلکہ کدی میاں بیوی دے مذہب وی وکھ وکھ ہُندے نيں اوہ اک گھر وچ رہندے نيں۔ اوراک میز اُتے کھانا کھاندے نيں۔ ہنسنیا بولنا رہنا سہنا سب اک جگہ مذہب دا ذکر وی نئيں ایتوار نوں اپنی اپنی کتاباں اٹھاواں تے اک ہی بگھی وچ سوار ہوئے ۔ گلاں چلتاں کردے چلے جاندے نيں اک کاگرجا رستہ وچ آیا۔ اوتھے اتر پيا۔ دوسرا بگھی وچ بیٹھیا اپنے گرجا نوں چلا گیا۔ گرجا ہوئے چکيا اوہ بگھی وچ سوار ہوئے کے آیا۔ رفیق دے گرجا اُتے آیا اسنوں سوار کيتا تے گھرپہونچے۔ اس نے اپنی کتاب اپنی میز اُتے رکھ دتی اس نے اپنی میز پر۔ فیر اوہی ہنسنیا بولنا کاروبار اس دا ذکر وی نئيں۔ کہ تسيں کتھے گئے سن ۔ تے اوتھے کیوں نہ گئے سن جتھے اسيں گئے سن ۔
آزاد کتھے سی ۔ تے کتھے آن پيا کجا ابوالفضل دا حال کجا سنی شیعہ دا جھگڑا۔ لاحول ولا قوۃ الا باللہ ملیا صاحب دی برکت نے آخر تینوں وی لپیٹ لیا۔
اصل گل ایہ اے کہ ابوالفضل تے ملیا صاحب نال دربار وچ آئے۔ دوناں نوں برابر خدمتاں تے عہد ے ملے۔ ایہ بیستی دے عہد نوں خاطر وچ نہ لائے۔ سپاہیانہ عہدہ نوں اپنے علم تے فضل دے لئی ہتک سمجھیا۔ اس لئی اختیار نہ کيتا۔ اس نے شکرانہ بندگانہ دے نال منظور کيتا۔ بادشاہ نوں انکار ناگوار معلوم ہويا۔ ملیا صاحب نے پرواہ نہ دی مباحثاں دی فتح یابی تے اپنے ترجمے دے کاغذاں نوں دیکھ دیکھ کے خوش ہُندے رہے۔ شیخ بیچارہ اپنی بے وسیلہ حالت نوں دیکھ کے سمجھ گیا۔ تے بچپن بلکہ دو پشت توں جو مکروہات سہنے دی مشق ہوئے رہی سی اسنوں ایتھے وی کم وچ نہ لیایا۔ انجام ایہ ہويا۔ کہ اوہ کدرے دا کدرے نکل گیا۔ ملیا صاحب دیکھدے رہ گئے اوہ دونے بھائی خدمت گزاری دی برکت توں مصاحب خاص ہوئے کے سلطنت دی بولی ہوئے گئے۔ ایہ مسجدےآں وچ تقریراں کردے پھرے گھر وچ بیٹھ کر برھیاں دی طرح نوں ستے کٹتے رہے بس اصلی سبب انہاں تحریراں دا اوہی رنج اسيں سبقی تے اوہی رشک اسيں مکتبی سی۔ کہ سیاہی بن دے سفید کاغذ اُتے ٹپکتا سی تے بے اختیار گردا سی۔ اک کتاب دے پڑھنے والے اک سبق دے یاد کرنے والے تسيں وزارت دی مسند پائو ۔ مشیر شہنشاہ بن جائو۔ اورہم اوہی ملیا نے دے ملانے۔
ذرا تصور کر کے دیکھو۔ مثلاً ملیا صاحب انہاں دے ہاں گئے۔ تے اوہ راجہ مان سنگھ دیوان ٹوڈر مل وغیرہ اراکین سلطنت توں مصلحت اورمشورہ وچ مصروف نيں۔ انہاں دی دعحالے قبول نہ ہُندی ہوئے گی۔ انہاں دا دربار لگیا ہُندا ہوئے گا۔ انہاں دے اوتھے تک رسائی وی مشکل ہُندی ہوئے گی۔ اوہ جس وقت حکیم ابوالفتح حکیم ہمام‘ میر فتح اللہ شیرازی توں بیٹھے گلاں کردے ہون گے۔ اوہ تمام رکن دربار انہاں نوں انہاں مسنداں اُتے جگہ وی نہ ملدی ہوئے گی۔ جے انہاں دے نال ایہ مباحثہ علمی وچ دخل دیندے ہون گے تاں انہاں دا کلام وقعت تے وقار نہ پاندا ہوئے گا۔ ایہ زور دیندے ہون گے۔ تے آخر انہاں دے گھر دے شاگرد سن ۔ دونے بھائی ايسے طرح ہنس کر ٹال دیندے ہون گے جس طرح اک عالی رتبہ خلیفہ اپنے مدرسہ دے طالب علم نوں گلاں گلاں وچ اڑا دیندا اے۔ ایہی گلاں دتا سلائی بن دے انہاں دے سینہ نوں سلگاندی ہاں گی تے ہر وقت غصہ دے چراغ وچ بتی اکساندی ہاں گی۔ جس دے دھوئيں توں کتاب دے کاغذ سیاہ نيں۔ اورایہی سبب اے کہ انہوںنے فیضی نوں اکثر جگہ ستم ظریف دے القاب توں یاد کيتا اے۔
میرے دوستو ۔ انہاں دی بہناں تے بھائیاں دی شادیاں امرا تے سلاطین دے خانداناں وچ ہونے لگياں انتہا ایہ کہ خود بادشاہ وی انہاں دے گھر اُتے چلا آندا سی۔ ملیا صاحب نوں ایہ گل کتھے نصیب سی۔
اخلاق تے عادات
فیضی دی تصنیفات توں اوراس دے انہاں حالات توں جو تے مصنفاں تے مورخوںنے لکھے نيں معلوم ہُندا اے کہ شگفتہ مزاج‘ خوش طبع‘ خندہ جباں شخص ہوئے گا۔ ہمیشہ ہنستا بولدا رہندا ہوئے گا۔ شوخی تے ظرافت اس دے کلام اُتے پھُل برساتی ہاں گی۔ اورفکر تے ترد د غم تے غصہ نوں کم پاس آنے دیندی ہوئے گی۔ ایہ گل ابوالفضل دی وضع توں کچھ فرق رکھدی اے۔ انہاں اُتے متانت تے وقات چھائے ہوئے نيں۔ تسيں غور توں خیال کرو انہاں دے اشعار کِداں شگفتہ نيں خطوط تے رقعاں نوں دیکھو ایسا معلوم ہُندا اے جداں بے تکلف بیٹھے ہنستے نيں تے لکھدے جاندے نيں انہاں وچ تھاں تھاں لطیفے تے چٹکلے چھوڑدے جاندے نيںملا صاحب نے وی کئی جگہ لکھیا اے کہ اک جلسے وچ فلاں شخص توں تے میرے توں فلاں مسئلے اُتے گفتگو ہوئی ۔ اس نے ایہ کہیا کہ ميں نے ایہ کہیا شیخ فیضی وی موجود سی۔ ستم ظریفی دی عادت ہی اے۔ ایہ وی اس دے نال ہمداستاں سی۔ آزاد سچ اے ميں نے وی اکثر جلاں دے حال وچ خیال کيتا۔ کہ بیشک فیضی ہنسی ہنسی وچ سب کچھ کہہ جاندے سن اورسخت گل نوں ہنسی وچ ٹال دیندے سن ۔
ملا صاحب اس وصف اُتے وی تھاں تھاں خاک ڈالدے نيں۔ چنانچہ اک جگہ فرماندے نيںکہ ستم ظریفی اس دی روش قدیمی سی۔ گرمئے مجلس اورہمزبانی دے لئی دوستاں دے اجتماع دا دل تے جان توں طلب گار سی۔ مگر سر کچلے ہوئے تے دل بجھے ہوئے رکھدا تھا۔مصرعہ
یار ما ااں دار دو آں ہور ہم!
شیخ فیضی سخی تے مہما ںنواز تھ آپ دا دیوان خانہ علماء شاعر تے اہل کمال دے لئی ہوٹل سی۔ اپنے بیگانے دوست دشمن سب دے لئی دروازہ کھلا تے دستر خوان بچھا سی ۔ جو اہل کمال آندے تھ ایہ انہیںاپنے گھر وچ اتاردے سن خود وی بہت سلوک کردے سن حضور وچ پیش کردے سن خدمتیںدلواندے سن یا جو قسمت دا ہُندا سی انعام تے اکرام مل جاندا سی۔ عرفی وی جدوں آئے سن تاں پہلے انہاں دے گھر وچ مہمان رہے سن عہد مذکور دیاں کتاباں توں ایہ وی معلوم ہُندا اے کہ حسن اخلاق لطب طبع شگفتگی مزاج ہروقت فضل تے کمال دے گلدستےآں توں انہاں دا دیوان خانہ سجائے رکھدی سی۔ نال اس دے آسائش تے آرام دے سامان وی ایداں دے آراستہ کیتے سن کہ گھڑی بھر دی جگہ خواہ مخواہ پہر بھر بیٹھنے نوں دل چااے۔ ملیا یعقوب صیرفی کشمیر ی (جنہوںنے انہاں دی تفسیر بے نقط اُتے عربی وچ تقریظ لکھی اے )جب کشمیر چلے گئے تاں اوتھے توں ملیا صاحب نوں کئی خط لکھے نيں۔ اک خط وچ بوہت سارے مضامین شوقیہ لکھدے نيں۔اور ایتھے دی صحبتاں کویاد کر کے کہندے نيں ۔ نواب فیاضی دے خسخانہ فیض وچ دوپہر دی گرمی وچ ستیل پائی دے فرش اُتے کہ ہوائے کشمیر توں وی سر د اے۔ جدوں بیٹھو تے برفاب پیو تے انہاں دے نکات شریفہ تے مقالات لطیفہ سنو تاں امید اے کہ مجھ اسیر محبت تے حرمان نوں وی یاد کرو۔
اے بزم وصل حاضر غائبان را دست گیر
ز آنکہ دست حاضراں از غائباں کوتاہ نیست
غزل
نقل عرض داشت فیضی بنام اکبر جو خاندیس نے لکھی!
ذرہ ہیچ تر از ہیچ فیضی اولاً روئے ارادت بجانب آں قبلہ مراد کہ ظاہر تے باطنش نظر گاہ خداوند یست آوردہ ادائے سجدات اخلاص مینما ید۔ بوصوے روحانی کہ دل را بچشمہ سار صدق تے صفا برونست تے ازغبار ریو در یا شستن نہ بآئین سالوسان صومعہ ظلمت کہ چند قطرہ آب رابر دست تے روے ریزندو دل را بہزار کدورت تے تیر گئے نفسانی بیا میزند تے ااں را پا دی ناں نہند۔ ثانیاً دعائے دعام عمرر تے دولت تے زازیاد عمر دل زندہ تے باطن بیدار قصد میکند کہ زندگئے حقیقی ہمانست تے پاکان آلہی باں زندہ اندوفنار ابگرد سرا پردہ عزتش راہ نیست تے از دولت اسيں دوام آگاہی مراد میدارد ۔ الحمد للہ کہ ہر دو عمر تے زندگانی تے ہر دو لت تے کامرانی بہ آنحضرت حاصل است ۔ اگرچہ امثال ااں دعا ہا از مثل ااں نامراداں از ادب دور مینما ید زیرا کہ برگزیدہ کہ تن تے جان اشرفش پرورش یافتہ نظر خدائی است تے آسمان تے ستارہ راکہ بکار سازی تے میگرد انند تے نقد ہیچ مقصودے نیست کہ در دامن دولت او نہ بستہ اند وہمگی بار عال تے عالمیاں بردوش ہمت او نہادند بدائے مشتے خال تہیدست چہ احتیاج دارد اندا بندہ بیچارہ چکند کہ منصب بندگی دعا ست دانایان ہر ملت سر بر زمین نیاز می نہیند تے پروردگار ازاں سجد ہابے نیاز است جے بندہا عمر جاودانی بیا دبندو تمامی عمر دریک سجدہ بگذار انند حق سجود او بجانیا وردہ باشندہ بندہ در قصیدہ توحید گفتہ۔
سر بہ زمین درت برون تے برداشتن
نے بطریقت درست نے بہ حقیقت روا
و در غزلے میگوید
در سجدہ کہ سر نہ زتن میشود جدا
در ملت وفا گنہش ناں کردہ اند
یارب بسیل حادثہ طوفاں رسیدہ باد
بتخانہ کہ خانقہش ناں کردہ اند
زہے شرمند گئے بندہ کہ ناں سجدہ بدرگاہ اومے برم اما امید میدارم ک یک سجدہ بے سرہم درراہ آنحضرت ابجا آورم الحاصل بعد وچ جتھے جتھے نیاز تے عالم عالم مدح تے ثنا عرصہ داشت منیماید۔
وقتے کہ بے سعادتی گریباں گیر بندہ شدہ ازدرکاہ عالی محروم ساخت ایام برسات بود درراہ بار انہائے فراواں گل دلائے بے نہایت بود آہستہ آہستہ ااں راہ طے شدہ بوااسطہ نفس راست گردن چار وار الاح شکست تے ریخت در شہر ہائے بزرگ تے دوسہ روز توقف درکار بود ۔ دیگراز کاروبار حکام تے گیرددار عتمال ملکاں محروسہ کہ در اثنائے راہ بودند مبصرانہ تے بے غرضانہ ملاحظہ کردہ نظارہ کناں گزشت بعضے را مجمل عرض داشت مینماید۔
بلوچے کہ بفوجداری مقرر شدہ نزدیک بہ تنگے کوہ درمیاں لدھیانہ تے سرہند چسپیدہ است دزدانے کہ از کوہ فردومے آیند دزدی دخاں چیزے مے برند۔ بادہم حق نذرے مید ہند۔ درآں حدود راہرواں رابسویش میکشند ۔ حافظ رخنہ باوجود آں ہمہ پیر یہادست تے پائے میزند تے درحداداامیندے ہست بذات خود امانت تے دیانت دار تے بااغہار بغایت دلکشا ساختہ میوہ باغہائے اونان تے جسغراتست یک روز ہمراہ بندہ پیادہ بسیار گشت تے گفت پیادہ مے گردم توں بدانند کہ حالے تک پیرو خزف نشدہ ام تے در خدمت تقصیر۔ نیکنم اہل ہند ز تے آسودہ ورعایا خوش وقت اندودعائے بندگان حضرت میکند۔
یعقوب بدخشی کروری سی نیسر خدمت فوجداری تے عمل داری سی نیسرو پرگنات ہردو باجبی میتواند کردو متعہد ا یمنٹے راہ میتواند شد جرات تے تردد بواقعی از دست او مے آید۔
قاسم کردرئے پانی پت نویسندہ قدیمی سربراہ است از راستی تے دیانت از ممتازاں تاں اند بود۔ شائستہ آن ست کہ درگاہ آسماں جاہ بودہ بخدمت کلی سرفراز باشہ۔ رعایائے آنجا گفتہ کہ حکم عالی بردہ عشر شذہ امید دارم کہ عمل براں نماید بموجب وعدہ کہ بایشاں کردہ بود عرض داشت مینماید۔
حکیم ععین الملک نقش دہلی وارد تے در خدمت روضہ مقدسہ تے تھاںواں پیران دہلی تے خدمت فقرا تے حسن سلوک بمردم تقصیر نمیکند تے گوجران راہزن حاضر میبا شندو متعہد بندہ اندکہ ذردی نشود پسرش عبداللہ جوان رشید است ہموارہ در خدمت بادشاہی مے باشد۔ استاد یوسف مردود عہد در دہلی ست ریش رادر طنبور سفید کردہ بودا کناں لبش از ریش تے ستش از ناخن سفید تر شدہ نیک محمد چوبانی مرد گار آمدنی است تے مستعد بزود خدمت است نمک رابحلالی میخورو شایستہ توجہ عالی است۔
چاں بدارالسلطنت فتحپور رسید اول بآستاں بوسی دولتخانہ سرفراز شدہ برائے سلامتی حضرت دعا کرداز حقیقت شہر چہ نویسد عمارت گلاں ہمہ داخل زماں شدہ دیوار ہائے سنگین ایستادہ باتشخانہاد خانہار ا بعضے ازدورو بعضے از نزدیک نظارہ کردہ عبرت گرفت خصوصاً از خانہ میر فتح اللہ شیرازی کہ بآبستین نہصد سال ماورایام تے ازادہ بود دبدبہ آلہی بود کہ بحضرت کرامت فرسودہ بودند بآتشخانہائے حکیم ابوالفتح ہور رسد اوہم یگانہ آفاق بودازاں تعریف چہ بالا ترا کناں وجود برادر گامیش غنیمت است شایستہ مجلس اشرف است سکنہ مواضع فتح پور تے پرگنات آں حدود مثل شیخ ابراہمی مردے میطلبند شیخ بایزید پسر شیخ احمد در قبیلہ خود براستی تے دستی ذات تے اکثر صفات انسانی نظیر ندارد تے لائق ااں خدمت است ۔ نیک تے بد آنحدود میانہ تے بہ اندک کس کار بسیار میتواندکرد ازنیکہ دیگرے بیاید باوتفاوت بسیار است تے خویشان اوہم انتظام صییانبد موجب معموری شہر است تے مستعد تراست دور وز در فتح پور بابہائے سینہ خراش چاہ درماندہ بود۔
آنگاہ بدرالخلافہ آگرہ کہ صد ہزار مصر بغداد فدائے آب تے ہوائے ادبار رسید دتی بغایت معمور تے مرفہ از لطافت قلعہ عالی کہ حصن حصین دولت تے اقبال است چہ شرح دہد کہ حیرت افزائے جتھے نورواں تاں اندبودو ازدریائے جون کہ بلب ادب پائے قلعہ بوسیدہ تے میگزرد چہ نویسد کہ آبروئے ہفت اقلیم است
باد دے از آب نگاہ رندہ تر
آب دے از باد گوا رندہ تر
از درودیوار شہر شوق مے بار دودرہیا چشم انتظار کشادہ تے دیوار ہابہ تعظیم مووام عالی ایستادہ امید کہ مجداً بفرقدوم حضرت کامیاب گرددداطوار شاہ قیخاں تے سلوک او بغایت پسندیدہ است شہر را برفاہیت نگاہ میدارد مہتر خاں بندہ با اخاص بادشاہ ست وجود او دراں شہر لازم است از احوال فقراو مساکین شہر خبر میگیرد ااں دو کس ا ز تردد نظام الدین احمد بسیارمے گفتند کہ متمردان مواس راکہ مالگزاری نمے کردند قلعہائے مضبوط تے جاہائے قلب تے اشتہ تنبیہ کرد۔ الحق از اصیلاں خانہ زاد کہ ور پایہ سریر والا تربیت یافتہ اندبغایت رشید است سی سال است کہ بخدمات اقدام مینما یدوروز بروز کار او در بیش است تے در اخلاص تے دیانت تے کاروانی وبیملا حظگی از مردم ممتاز است لائق آں شدہ کہ ہموار بردرگاہ عالی بودہ برامور مالی تے ملکی مطلع باشد تے در نظر دیانت اوخان خانان تے مرد احدی برابر است۔
چاں بدھو لپور رسید سراء دیداز سنگ بغایت رفیع کہ صادق خاں ساختہ تے متصل آں حمام گرمے میباشدد باغے دلکشا مشتملبر عارات تے دلکش پسرش رشید آنجا لود آں معمورہ را خواب نگاہ داشتہ تے برسرراہ بسیارے از بند ہائے خدا فیض مے برندو آسائش مے یابند۔
سیر قلعہ گوالیار ہور کردہ شد میر مرتضیٰ نذر خاں پسر خدادند خاں کہ جوہر رشد از تے پیداست پیش از بندہ یک روزہ رسیدہ بودند ویکے ازاحد یاں اززا ودھ نوں چانیدہ آوردہ بودد بجا گیر جدید ہئیر جمیعتے واشتند میر مرتضیٰ مرکار آمدنی ست تے تجربہ کارست
درقلعہ نردرکشنداس یباشد تے درا منیت راہ آنچہ از دست ا تے مے آید بجامے آرد انا کاراز اندازہ اوست میر مصطفے بامتمروان نواحی سربسرہست۔
تعریف ولایت مالوہ بہ کدام قلم نگار د آبہائے رواں دید کہ در ہر قدمے ازاں بایستے گزشت از ہمہ سو چشمہائے دلکشاچاں دلہائے پاکاں میجو شید ازاں رباعی کہ گفتہ بود بیاد آمد رباعی
زاہد بشگفت تے گل تاں پذ مردہ حالے تک
شد بادرواں تاں پائے افسردہ حالے تک
از تابش آفتاب در سینہ سنگ
صد چشمہ بجو شید تاں افسردہ حالے تک
زمینش ہمہ صالح زراعت بعضے ازاں قبیل کہ نیشکر بے آنکہ آب تے ہند میشودو سیراب سجدے کہ درپنج گزی آب برمے آید ہزار شکر کہ بطنطنہ مخدوم عالی تے موکب اقبال شاہزادہ عالمیاں نزدیک رسیدہ کہ روح بناندی در قالب ااں گل زمین کہ گلشن مراد تے گلزار عزتست درآید حق سبحانہ تعالٰ قدوم ایشاں را برکل ااں ملکاں کہ برسمت قطب جنوبی واقع شدہ مبارک گرداندو ایشاں رادر نور آفتاب دولت آنحضرت چاں قطب ثابت تے پایدار دارد۔
سرونج شہریست کہ حکم بندر دارد تے بلند خاں خواجہ سرا در ویرانی تے تقصیر نمے کند تے خانہائے کہ خویشان شہابخان تے منصبدارا ں تے سائر مردم بتدریج ساختہ بودند چو بہائے تے اکندہ فروختہ تے درودیوار اسيں شکستہ اگرچہ از پیری دت تے پایش میلرز دو عنقریب است کہ دیوار گلبن بدنش از اسيں ریز داما ولش ہمچناں سنگین است۔
در سجاد لپور خواجہ امین خویش وزیر خاں برعایا سلوک کوب کردہ تے تقاوی تے ادہ تے پرگنہ معمور ساختہ تے ہمہ چیز خود میر سد کارخانہائے پارچہ بانی ترتیب دادہ کہ چیرہ تے فوطہ برائے حضرت مے بافند تے دکان کاردانی واکردہ از دست خیلی خدمت تے سربراہی مے آید جے خدمت سرونج بعہدہ او باشد شہر معمور میشور قابل توجہ تے تعمیر است
رایق تے فائق اجین بلکہ تمامی مالوہ محب علی اسب از دست اوکار مے آیدابراہیم قلی پسر اسمعیل خاں باجمعیت دراجین بو قاضی بابا مردے خوب ست۔ باغچہ نیشکرے دارد کہ قابل تعریف است درہیچ جابااں لطافت نیشکر خوب نمے شود۔
مندرودیدہ شد ویرانہ است عبرت افزا نربداپایاب بود شتران تے کارواں بااسباب گزشتہ اسمعیل قلی خاں نظر آقا یوز باشی رادرحد جاگیر خود نگاہداشتہ سابق نوکر خانخاناں بود مرویست لایق خدمات بادشاہی تے قابل ترقیات است دراں راہ قاصدان راجی علیخان ہمیشہ بامکتوبات می آمدند چاں بجاگیر او درآمد مردم مردم خوب منزل بمنزل میر سیدند تے رسوم تے آداب کہ میباشد بجامی آوردند کیفیت ملاقات او آں بود کہ معروض داشت۔ آوازہ فرقہ دم موکب جتھے نورد حضرت شاہزادہ عالمیان گوش ہوش اہل دربار رابارکردہ است راجی علی خان ہمیشہ میگوید سعادت ااں دیار است کہ شاہزادہ عالمیاں سایہ دولت تے اقبا ل برامی می گستر ندااں سایہ برسر من مستدام باد حقیقت خدمتگاری تے خیر خواہی من بر حضرت ایشاں روز بروز ظاہر خواہد شد تے نتائج خدمات قدیم تے جدید من بظہور خواہد پیوست تے موجب سرفرازی من پروردگار عالم پناہ خواہد شد حالادر ساختگی پیشکش است کہ باعرضہ داشت مبارک قدوم شاہزادہ عالمیان دریںدوسہ روز روانہ سازد تے جہیر لائق جہتہ دوصیہ برساختگی میکند کہ بندہ ہمراہ گرفتہ روانہ درگاہ معلے شودیکے راکہ ازدست برائے شاہزادہ بزرگ ادام اللہ اقبالہ آبخا بیارد۔ ویکے راکہ دختر پسر است بحضرت شاہزادہ عالمیان مدظلہ العالی درمالوہ حسب الحکم رساند جے بندگان حضرت ہور از رائے التفات در فرمانے کہ بحضرت شاہزادہ اصد ار فرمائید اشارت بہ قبول ایںمعنی فرمایند بندہ نواز یست مبادا حضرت شاہزادہ فرمایند کہ بما حکم نرسیدہ تے درفرمان جتھے مطاع قید نہ شدہ ملاحظہ ارد کہ بایںتقریب کہ از اختراعات واہمہ است توقفے واقع شود واجب بود معروج داشت۔
دو روز از رسیدن برہان پور گزشتہ بود ہ فرمان عالمیان مشتمل بر حکم رفتن بندہ پیش برہان نظام الملک شرف تے رودیافت نمیداند کہ بندہ چہ بیطالعی دارد کہ ازدرگاہ معلے روز بروز تر میشود روزگار انتقام ایام دوام ملازمت کہ درسی سال حاصل بود دراں چند روز میخواہد بکشد بغیر از صبر چارہ نیست امیدوار است کہ جے مہلدے نصیب باشد عنقریب مراجعت نمودہ بآستاں بوس عالی کہ متضمن سعادت جاودانی است کامیاب گردو دراں راہ ہر جادر ویشے شکستہ تے مجذوبے شنید تنہا تے پنہاں ملازمت کرد ہرگاہ التماس دعا برائے حضرت نمود اکثرے سانوں گفتہ اندکہ آنحضرت راچہ احتیاج بدعائے ماست کار آں حضرت خدا ساختہ است بااں وجہ او محتاجیم تے فے الواقع امراز کدام آرزو ست کہ آنحضرت را بوجہ کمال حاصل نباشد شایہ عدالت آنحضرت بر مفارق عالم تے عالمیاں ابدی باد۔
برہان پور تے حوالے او اندک جائے ست بغایت تنگ اکثرے بوستان ہرجا قطع زمینے بودہ مزروع شدہ از میوہ انجیر خوب میشود تے خربزہ فرنگی اسيں بشاخ درخت بست بست وسی سی خﷺشہ جنبانست کم نیست تے قسماں کیلہ کہ میتواں خورد فراوانست خرپزہ ہندوستان ی اسيں ہفتہ باشد کہ رسیدہ تے ہوائے اینجادر دے ماہ آلہی بہ طور ے گرم است کہ روز بجامہ یکتہی میاشد تے شبہا بقبا اندک احتیاج میشود۔ آبہا خیلے تغیر کردہ از نزدیک شدن ایام نوروز تے تصور دور بودن از درگاہ عالی باطن رابے آرام مے یابد اما ازانجا کہ پرتو عنایت آں حضرت بردوران تے نزدیکان چاں نور آفتاب عالم تاب یکساں مے تابد فے الجملہ خود را تسلی میدہدو بتقدیرات ایزدی تے رضائے شاہنشاہی خوش وقت ست حق تعالیٰ آں حضرت راعلے الدوام برحاضر تے غائب تے نیڑے تے بعید تے فقیر تے غنی سایہ گستر دارد۔
یارب سرخیل دا میاباں باشی
فرماں دہ آسماں خیاباں باشی
تا سایہ تے آفتاب باشند بہم
درسایہ آفتاب تاباں باشی
(۲) عرض داشت۔ مشتے خاک سرگرداں فیضی بجمیع ذرات تے جور ہزاراںہزار تسلیم تے سجود بتقدیم رسایندہ بمسامع والائے عاکفان عالی حضرت شاہنشاہی ظل الٰہی
شاہجہان پرور اقلیم بخش
تخت فرزاندہ ویہیم تے تخش
طلعت او آئینہ ذات حق
فکرت تے حجت اثبات حق
قوت کونین ببازوئے او
گنج دو عالم بتر از روئے او
زوچو جم تے جام نظر بہ کفش
اوچو سلیماں خرد آصفش
ہرچہ نہ از فکر بہ نزدش فساں
ہرچہ نہ از عقل بہ نزوش جناں
شیر شکارے کہ بہ بخت جواں
کردہ شکارے دل بے آہواں
شیر دل تے شیر کشن اوہ شیر گر
تیر رو زود رس تے دیر گیر
از ورق غیب سبق یافتہ
رتبہ ہمنامی حق یافتہ
رباعی
شاہے کہ لوائے رفعتش دور زدند
در انجمنش ترانہ سور زدند
آں سب ک فروغ او جتھے رابگرفت
انجم بہ نظارہ عطسہ نور زدند
رباعی
شاہے کہ وجود او کمال است کمال
اندیشہ بو صف او محال است محال
ہرچند کہ اس م تے جلال است جلال
ذاتش ہمہ مظہر جمال است جمال
ذرہ وار خاک کردار معروض میدارد ۔ ابتدائے عرض حال از تجلیات صبح صادق کہ زمان عشرت صبوحی کشاں خلوت خانہ نوروز ہنگام جوش تے خروش زمزمہ سازان جلوہ گاہ حضور است مے نماید سحر ہاچاں از خواب (ک در محروی غشی کہ بحالت بحراں عارض شود تے مرگ ناگہانی برابر میداند) سراسیمہ بر میخیزد بہ سفیدہ سحری کہ بہزاراں نور جلدہ گری میکند چشم حیرت مے کشاید بہ تصور آنکہ ااں آں سفیدہ صبح دولت تے بیاض سعادت است کہ آں حضرت در انتظار ظہور آں بادیدہ تے دل بیدار بدولت می نشینند بعد بعد وچ کہ خطوط شعاعے نیر عالمتاب از مشرق بمشرق می پیوندد تے از ہر خط مثل نور بدیدہ می کشندد پیغام سرور بہ دل مئی ساند کہ ااں ہماں سر رشتہ نور است کہ بآں حضرت رابطہ صوری تے معنوی دارد چاں طلوع آں نور اعظم تے نیر اکبر تمام تے کمال میشود دیدہ رابآں نور الانوار آب تے دل را باں رو ح الارواح تاب میدہدو دوام بقا تے سجدہ لقائے آنحضرت را بہزاراں دعا تے نیاز میخواہد تے ااں ذرہ راست درباب صبح صادق
دریاب کہ صبح عیش رو بنمود است
خورشید در نور بدل بکشود است
بنگر بہ سفیدہ دم کہ پیشانی چرخ
در سجدہ خورشید غبار آلود است
رباعی
بنگر بہ سفیدہ تازہ نہ گلشن ازو
گلچیناں را شگوفہ در دامن او
نے نے گردے زلشکر خورشید است
گردے کہ شود چسم جتھے روزن ازو
رباعی
ہر صبح دل فیض طلب می باید
دریوزہ نور از دل شب می باید
ای ذرہ چرا بے سروپا می گردی
درحضرت خورشید ادب می باید
رباعی
شد صبح جتھے روشنی از سربگذشت
زینبدہ سپہر زیب ہور بگرفت
خورشید کراں توں بکراں نور افگند
سر توں سر عالم ہمہ در زر بگرفت
دیر از احوال روز تے شب چہ نویسد کہ بادیوار ہا ہمراز تے بادر ہا اسيں آواز ہست تے شادمانی منحصر دراں میدان کہ خطہائے خدمت ابوی واخوئی از پایہ سریر خلافت میر سد مشتمل بر صحت مزاج اقدس کہ چاں طبیعت بہار باعتدال سررشتہ اندوحرف سعادت جاودانی برلوحہ پیشانی بکلک ازلی نوشتہ تے آنکہ در درا السلطنت برتخت عزو جلال کہ مرکز دولت تے اقبال است نشہ انتظام عالم تے عالمیان بہ قوانین عقل کامل تے اسالیب عدل شامل میفر مایند تے مژدہ فتح تے نوید نصرف از اطراف تے اکناف ملکاں محروسہ میر سد۔ ازاں بشارت ہائے ربانی سجد ہائے شکر پروردگار بتقدیم میر ساند تے این نیم نفس باقی ماندہ رابہ سانوں مژدہ ہائے دلاویز وابستہ میداند دچاں حالات ااں حدود موبموے برضمیر انور کہ آئینہ گیندی نمائے عل کل میداند روشن است ۔ برہماں اکتفامی نماید برہان نظام الملک از خاک برداشتہائے آنحضرت تے پروردہ نعمت آں دولت خانہ خود را میداند ۔ چہار ماہ کامل ہست کہ بر سر جاگیر عادل خاں رفتہ از احمد نگر بمسافت ہفتاد وپنج کر وہے نشستہ تے برکنار آب نہلوارہ کہ آبیست بزرگ تے سرحدیست میاں جاگیر ہر دو قلعہ گلبن ساختہ تے عادل خاں حالے تک در قلعہ بیجا پور نشستہ تے لکر خود را باشاہزادہ ہزار سوار فرستاد تے ہر روز جمعے ا ز طرفین برآمدہ جنگ میکندو از جانبین جماعتے کشتہ میشود تے دراں ایام باقر را کہ عموی برہان نظام الملک میشود دربیجا پور بفلاکت می بودو عادل خاں تے ابرداشتہ تے پیش رو لشکر خود کردہ گفت کہ تاں بحکومت میر سی تے ازاں معنی فی الجملہ نگرانی راہ یافتہ تے راجی علی خاں دوکس اعتمادی خود را پیش نمودہ احتمال دارد کہ دراں ماہ گرگ آشتی فرار یابد اماحالے تک اثرے پیدانیست وقتے کہ از احمد نگر میرفت مبالغہ عظیم کردہ شدد بیطاقتی ہا نمودہ شد بعجز تمام گفت کہ پیش کش تیار میشود بآنکہ نیمہ رارفتہ بود دو مرتبہ پیش او رسید تے چندانکہ درحوصلہ گنجد نصیحت ہائے روشن کہ درجات تے دانش تے قانون معاملہ پسند نماید ۔ رہنمونی کردہ شد گفت حالے تک پیشکش تیار نشدہ بے اختیار در شہر اُتے شورش کہ از فتنہ سازاں تے اوباشاں لبالب است تکیہ بر اقبال آں حضرت کردہ توقف نمود ہمیشہ خط مینو یسد کہ شماریا معاملہ بآں درگاہ عالم پناہ رواں مے ساز م چاں تربیت کردہ تے نظر یافتہ حضرت است امیدوار است کہ ہمیشہ بر شاہزادہ سعادت سلوک نماید تے سلوک او مقبول درگا ہ حضرت شود توں عاقبت او بخیر باشد چیز برآں حضرت ظاہر است تے ہمہ تے قائق احوال ہور برضمیر اقدس پرتو خواہد نداخت احمد نگر را احمد بنا کردہ کہ پدر نظام الملک بحر یست کہ جد ااں برہان است بااں طریق برہان بن احمد تے احمد قلعہ ساختہ از شہر چا ر پنج تیر پرتاب دور است تے حاکم آبخامی نشیند تے اطراف قلعہ میدان ست تے شہر طولانی آباد شدہ تے حصارے ندارد وا ز احمد نگر دوکر اوہی چشمہ ایست کہ آب را بطریق کاریز بہ شہر آوردہ تے تقسیم کردہ در بعضے خانہائے بزرگاں جدول پوشیدہ ازاں آب رسیدہ تے حوضکہاست کہ پرمیشودو باقی مردم بہ تمام تے کمال شورا بہائے چاہ میخورند تے مولانا عبدالرحمن جامی از بوالعجبی ہائے عالم گفتہ اند
مستلزم ممات بود زہر تے قیمتی است
سرمایہ حیات بود آب تے کم بہاست
در ایام جناں مرتضے بیراں شہر صلابت خاں بنامش باغے ساختہ فرح بخش ناں سردبسیار داردو عماردے است درمیان حوض بندہ آں را ندیدہ تے ہوائے ااں حدود چندانے گرم نیست درعین سرطان کہ تیر ماہ الہی است شبہا احتیاج بلحاف میشو داز میوہ ہائے خربزہ خود اصلانیست چیزے درشت بیمزہ میشود کہ مردم ااں جامیگفتند خرپزہ است بندہ باور نکردوہ از میوہ ہا انجیر ااں جا بدنیست او انگور فخرے تے ہور اقسا اسيں میشود اما فراواں نہ انناس از اطراف بسیار می آرند۔
امرت پھل وکیلہ فراوان است انبہ ااں جابد نیست گل سرخ بغایت کم باوجود کمی کم بوہم چنبہ تے ہور گلہائے ہندوستان بسیار است درخت صندل درباغہانشاں مید ہند درخت فلفل بسیار ست چند درخت انبہ ااں جاست کہ در دلود حوت برمیدہد واز محترفہ زرگراں خوب تے پارچہ بافاں بے بدل اند۔ از ہمہ چیز دکن پارچہ است کہ میتواں گفت کاغذ تے پارچہ خوب دردو جامے سازند تے مے بافندیکے درپتن تے ہور در دولت آباد بیش ازاں چند سال دو بار ای جا قتل عام شرویک کس ازمردم ولایت زندہ نماندہ تے تاسہ روزمی کشتند مردم خوب از فضلا تے تجار تے غیر آں کہ دراں مدت جمع شدہ بودند بہ قتل رسیدند تے خانہائے آنہارا بغارت بردند تے یکبار ہور بعد وچ آمدن برہان الملک تاراج عظیم برسرغریباں شد تے ہر کہ برسر اسباب خود می ایستادمی کشتند تے زخمی میکردند برادران شیخ منور ااں جاغارت زدہ تے زخمی ہستند واز شرم بخانہ خود نمی تواند رفت تے شیخ منور ااں جا امید وار عنایت است تے سوداگران افغان لاہوری تاراج زدہ بسیارمی گردند تے بعضی مردم تے ملازماں عصمت قباب سلیمہ سلطان بیگم ہور غارت یافتہ ہستند اسبابے کہ بدست ااں طور اوباشاں افتادہ باشد چگونہ باز بدست می آید بیفائدہ می گردند تے سرگردانند۔
ہور ابراہیم عادل خاں حاکم بیجا پور بیست تے دوسالہ است تے برادر زادہ علی عادل خاں خالی از جوہر سعادت نیست ارادت غائبانہ بحضرت داردچاں دلاور حبشی تربیت کردہ اوتسنن دارد تے ااں دلاور را بد کردہ اند حالا پیش نظام الملک ہست تے محمد قلی قطب الملک تشیع دارد۔
معمورہ ساختہ تے عمارت پرداختہ بھج نگر ناں بنام بھج متی کہ فاحشہ کہنہ تے معشوقہ قدیم ادست حالا ولایت دکن ازانچہ در جاگیر ااں دوسہ کس مقرر است تے چہ ازانچہ راجہا دارند تے سلوک اینہا باک ہور مبصر اند باوجود چنداں موانع ملاحظہ کردہ شد جے دمے چند ہور مہلت باشد بحضور اشرف بہ تفصیل عرضہ داشت خواہد نمود وااں ولایت را داخل ملکاں محروسہ می شمار دویک مرتبہ طنطہ قدوم اشرف تے آوازہ موکب عالی ااں حدود رسید۔ ااں غزل بہ طریق حسب حال روئے نمود چاں از دل اخلاص منزل برخاستہ امید بہ وقوع انجامد ۔
غزل
نسیم صبح مشک افشاں زگرد راہ می آید
مگر از موکب اقبال اکبر شاہ می آید
شبستان سعادت راز نقل وے لبالب کن
کہ شہ در بوستان تے شمع درخرگاہ می آید
مغنی حجلہائے ارغناں ترا قفل بردرنہ
کہ در گوشہ صدائے کوس اکبر شاہ می آد
بہ مہد سایہ دولت جتھے گو بادشاہی کن
کہ بال افشاں ہمائے چتر ظل اللہ می آید
جے غم در غم شادی نمیرد جائے آں وارد
نشاط دوستاں بر دشمناں جانکاہ می آید
منجم بر سعادتہائے روز افزاں کواکب را
بشارت دہ کہ بر اوج ثریا ماہ می آید
بہ ہمت فتح عالم کن کہ در میداں سریاراں
ز صد لشکر بیاید آنچہ ازیک آہ می آید
دعا رامی برم توں آسماں بردست تے ااں باشد
کہ از دست دعا گویان دولت خواہ می آید
دم صبح سعادت میدہد غافل مشو فیضی
کہ فیض صبح آگاہی بر دل آگاہ می آید
خموشی را بلند آوازہ کن ااں جا کہ از حیرت
عیادت نیک میخیزد نفس کوتاہ می آید
حضردا برہمزدگی ضمیرد تے آشفتگی دماغ نہ آنچناں سراسیمہ دارد کہ سروسامان سخن آرائے برگ تے نوائے اندیشہ پیمائے ماندہ باشد دلیل ااں معنی ست کہ از لسان الغیب دارد شدہ۔
کے شعر تر انگیز خاطر کہ حزاں باشد
یک نکتہ ازاں معنی گفتیم تے سانوں باشد
گاہ گاہے در د ولی تے حسب حالی بے اختیار بیراں می تراددگاہ ہمہ حسب حالت گاہ دریک بیت دوبیت درج میابد باقی بطفیل گفتہ میشود چنانچہ روشن غزل است کہ ہر بیندے از حاندے خبر میدہد تے آنکہ تمام غزل بیک تے تیرہ واقع میشود نادرمے افتد یک مرتبہ عرضہ داشت بدرگاہ می فرستاد تے ااں غزل درحسب حال آں روئے نمود۔
فرستادہ ام گل بدست گیا اے
زبہر کل گوشہ کج کلا اے
نفس ریزہ بستہ بربال شوقے
جگر پارہ ماند بر برگ آہے
گرد دادہ دل در کف تیرہ شامے
گردہ کردہ دم بادم صبح گاہے
مژہ چند بر موکب شہر یارے
نظر باز بر جلوہ شاہ راہے
بااں نیم آہے کہ تالب بجنبد
تسلی دہ آرزو گاہے گاہے
ہزاراں غم آورد روبا کہ گویم
کہ برنیم جاں کس نیار تے سپاہے
چرا میزند شعلہ سر توں بہ پایم
جے موبمویم ندارد گناہے
زخون ناب مژگاں چہ بیراں تراوم
چہ گلہا کہ سہ روز شب گیا اے
چہ پرسی کہ در خاک تے خاں کیست فیضی
بیغتاد صیدے زفتراک شاہے
یک مرتبہ بعضے ہمراہاں بہ طریق خالی شدن شہر تے گریز اگریزی مردم داخل فتنہ تے فساد بیدلی کردند تے بندہ نصیحت گرانیہا بودم تے میگفتم کہ یاراں مرابہ فتراک اقبال ابد قرین بندید تے ااں را حصار الٰہی بہ شمار ید تے غم مخورید دراں باب ااں غزل روئے نمود
باز یادان طریقت سفرے درپیش است
باز یادان طریقت سفرے درپیش است
رہ نوردان بلارا خطرے درپیش است
پانہ نہادہ دراں بادیہ قافلہ سوز
ہر کہ دیدم ز اندیشہ سرے درپیش است
کس نمی گویدم از منزل اول خبرے
صد بیاباں بگذشت تے دگرے درپیش است
ہمرہاں ااں ہمہ نومید بنا شید از من
کہ دعائی سحرم را اثرے درپیش است
مانہ آنیم کہ نادیدہ قدم بگذاریم
شکر کن قافلہ را رہبرے درپیش است
عاقبت ناصیہ ماشود آئینہ بخت
کوکب طالع ماریا نظرے درپیش است
اے صبا برسر آفاق گل مژدہ بریز
کہ شب تیرہ ماریا سحرے درپیش است
فیضی ار قافلہ کعبہ رواں نیست براں
ااں قدر ہست کہ از قدرے درپیش است
آخر الامر بعضے ہمراہان تاب ہمراہی نیاوردہ تے کوتہ اندیشی نمودہ رفتند بہ تقریب آنہا گفتہ شد حسب حال است کہ نوشتہ می شود۔
زہم رہاں بہ کہ نالم کہ کوتہی کردند
بمیر قافلہ عشق بے رہی کردند
ہزار بادیہ زاں نامور فغاں آباد
کہ محمل دلم ازبار خود تہی کردند
گذاشتن چومنے را نہ از مروت بود
براہ عقل نرفتند تے ابلہی کردند
بگرد نالہ شبگیر بختیاں گردم
کہ در سماع نشستند تے خرگہی کردند
بیار ساقی ازاں شمع راہ گر مرداں
بدہ بکورئے آنانکہ گمرہی کردند
نوید بخت بہ فیضی رساں کہ اہل طلب
جمازہ گرم بیاد شہنشہی کردند
ہور در ایام طراوت بہادر تے لطافت اروی بہشت کہ نسیم آں از دل دود مے انگیخت وہوائے آں برجگر آتش مے بیخت دوبیت گفتہ شدہ بود درمیان ااں غزل است کہ در زمین غزل میر شاہی واقعہ شدہ است
ماسادہ لوح دیر تے خط سر نوشت ما
عکس است از کتابہ طاق کنشت ما
در راہ ما دلیر تگاپو مکن کہ ہست
بالعرسالکان مراسر نوشت ما
اے کبک مسعت قہقہہ برباغ مامبر
گل غنچہ میکند دم اردی بہشت ما
معلوم شد کہ حاصل مازین بہار چیست
روزے کہ برق فتنہ وزدگرد کشت ما
تعظیم حال دروکشاں داشت در نظر
پیر مغاں کہ برسرخم ماند خشت ما
فیضی بہ بین بہ ناصیہ ماکہ عشق کرد
محو سجودیت رقم سرنوشت ما
ودر سانوں ایام یکبار فوارہ میجو شید ااں غزل حسب حال روئے نمود
میکشد شعلہ سرے از دل صد پارہ ما
جوش آتش بود امروز بفوارہ ما
ہر کسے روز ازل تختہ تعلیم گرفت
عشق مشاطگی آموخت ز نظارہ ما
ہیچ دانی دل ماخورد چرا بشکستند
آسماں آئینہا ساخت ز سیارہ ما
رونق عہد بہ بینید کہ بر بستر خاں
فتن مے بارو از آئین ستمگارہ ما
خون پاکاں بود امروز دراں شہر کہ ہست
جرعہ مژدہ فشاں برلب خونخوارہ ما
دیدہ او بگذار جگر انباشتہ باد!
ہر کہ گوید خبرے از دل آوارہ ما
فیضی از نقد جتھے گرچہ تہی دستانیم
کیمیا سالہ برد زنگ ز رخسارہ ما
تربت میر حسن دہلوی در دولت آباد ات غالباً ہمراہ سلطان علاء الدین آمدہ ااں جا عمر مستعار را بآخر رسانید بخاطر رسید کہ دیوان ا تے کشودہ یک غزل تبر کاتیمنا تتبع نمودہ شود اتفاقاً ااں غزل آمد
باز نوائے بلبلاں عشق تاں یاد میدہد
ہر کہ بہ عشق نیست خوش عمر بباد میدہد
شکستہ بستہ گفتہ شداز اتفاقات حسنہ آنکہ ناں حضرت شاہزادہ عالمیاں قافیہ بود تے بنام ایشاں مزین ساختہ فرستادہ تے ااں معنی راتفاول برفتح تے نصرت نمود بعرض اشرف ہور میر ساند
صبح کہ ترک مست من شیشہ کشا میدہد
عقل بخاک میدہد صبر بباد میدہد
ہم مژہ اش ستیزہ را دشن بدست میدہد
ہم نگہش زمانہ را عربدہ باد میدہد
آہ کہ بردماغ دل میز ندم نسیم خاں
جرعہ بسا غرے کہ آں ترک نژاد مید ہد
جلوہ کاروان مانیست بناقہ تے جرس
شوق تاں راہ می بعد درد تاں زاد میدہد
بیکسم تے شکستہ دل تشنہ ابر وہمہ
گربخور ندخون من کیست کہ داد میدہد
فیضی نامراد من ازغم دہر غم مخور
زانکہ مراد اہل دل شاہ مراد میدہد
تاج ستان تے تاج بخش باد کہ درسپہ کشی
باغ غبار موکبش تاج قباد میدہد
الحاصل در ہر آنے تے درہر شانے آں حضرت ملحوظ تے مشہور ندو مناقب تے معالی آں حضرت ہموارہ در نظر است تے حالات تے کمالات درپیش دیدہ جلوہ گر در نظم تے نثر حضرت تے ااں حالت دراں غزل درج نمودہ شد
ہر نظم گوہراں کہ بیاد تاں گفتہ ام
دل رخنہ کردہ تے جگر خویش سفتہ ام
از دیدہ صد نگاہ فراہم نمودہ ام
تاکر دصد نظارہ زراہ تاں رفتہ ام
بیداری ستارہ گواہ است کز فراق
شب بگذر اندم کہ بر آتش نخفتہ ام
بربستہ ام شگاف دل از پارہ جگر
تابنگری کہ درد تاں در دل نہفتہ ام
دارم ہزارہ پارہ ولے دہ چہ حسرت است
کاندر خزان ہجر تاں گلگل شگفتہ ام
چاں جلعہ تاں در تے دل تے در دیدہ من است
تاخود حدیث گفتہ تے از خود شنفتہ ام
فیضی گماں مبر کہ غم دل بگفتہ ماند
اسرار عشق آنچہ تواں گفت گفتہ ام
ہور امثال شش جہاز از ہرمز دریاے شدہ بود خواجہ معنائی جہری کہ عمدہ تجار است باقفائے دولت اسپ عراقی تاسہ جہاز بکوہ رفت تے قاعدہ فرنگیان است کہ چہار اسپ رابکوہ می برندواسپان را آنچہ خواہش میکنندے مے گیرند تے باقی را میگزا ر ندوبسہ جہاز در اروی بہشت ماہ الٰہی در چیول کہ داخل جاگیر نظام الملک است رسیدہ ااں مردم گفتہ اند کہ بست تے چہار روز در دریا بودیم بعضے سوداگراں تے بعضے قزلباشاں راکہ از صر ٖصر حوادث تے فتن عراق تے فارس فرار نمودہ بعزیمت آستاں بوس آں حضرت بمامن ملکاں حفوسہ رسیدہ اند کلانتر اینہا حسن قلی افشار ست جوان بہادر ست در زمان طہماسب حکومت بعضے از نواحے اصفہان کردہ تے ہور حسین بیگ لشکر نویس است کہ در ایام حکومت یعقوب خاں نتوانست آبخا قرار بہ بو دن داد۔ وااں دوکس باکو چ خو د آمدند تے در چیول فکر زار راہ میکنند بہ بندہ خطہا فرستادہ استمائے طلب داشتہ بودند بندہ یک جواب بہر ود نوشتہ بود خط اینہا بجنس تے نقل خط خود ارسال داشتہ بنظر اقدس خواہد گذشت ہور از اہل جہاز حمزہ حسن بیگ است کہ خویش خان خاناں است عزیمت تتہ دارد ہور حاجی ابراہیم رکابدار سابق شاہ طہماسپ بود عنایت بیگ تے امی شناسد تے غلامے زرگر اسيں میداند چندے از اہل جہاز توں احمد نگر اند احوال عراق تے روم تے آں حدود بطورے کہ معلوم شد خلاصہ آں بعرض میر ساند شاہ عباس بہ بست سالگی رسیدہ تے عین شعلہ جوانی اوست زانچہ طالع دو برادر اوکہ ابوطالب میرزا تے طہماسپ میراز انام دارند مصحوب عرضہ داشت ارسال داشتہ منجمان درگاہ احوال تے احکام از آغاز تے انجام عرض خواہند نمود شاہ عباس بہ تفننگ اندازی تے چوگان بازی تے نیزہ بازی تے شکار شغفے تمام دارد تے بیاز شاہین مائل ست پارسال دو مرتبہ در نیزہ بازی از اسپ افتاد یک مرتبہ در اصفحان تے یک مرتبہ در شیر ازو در ہر مرتبہ بزانوئے او آسیب عظیم رسیدہ اما بخیر گذشت آثار شجاعت تے جاوت تے غیرت از پیشانی احوال او مے درخشند باوجود مستی جوانی تے شاہی کہ ہوش ربائے اکثر جوانان است جوہر رشد تے عقل ازومی تابد حالے تک بہ نفس خود بہ مہمات سلطنت پرداختہ تے کاروبار ملک تے مال بہ عملہ تے فعلہ گذاشتہ ۔ فرہاد خاں وکیل مطلق العنان تے مصاحب دائمی اوست تے حاتم بیگ ارد باری کہ ازدرایت تے کفایت بہرہ تمام دارد وزیر حکومت است نزدیک رسیدہ کہ شاہم اسيں از خواب گران غفلت بیدار شودو از مستی ااں بادہ ریا ہشیار گردد۔ تے ازاں کہ اکثر ولایت خراستان از بے پروائی تے پریشاں رائی از دست رفتہ بغایت متاثر است تے در استخلاص آں اہتمام دارد پار سال میخواست کہ برسرخراساں لشکری چاں نیڑے ہری رسید طاعونہ پیدا شد بعضے رادر تہ بغل تے بعضے رادر بیخ ران کہ مفرح اعضائے رئیسہ اند بشرہ مقدار نکود یا زیادہ یا کم برمی آید تے ازہم میگذشتند ۔ شاہ اسيں تب کرد تے فتح عزیمت نمود تے بجانب قزواں شتافتہ تے فرہاد خاں با بعضے امرائے خراساں تے بعض شہر را گرفتہ در حوالے مشہد رسید تے چنداں ہزار ازبک رادراں میاں کشت پسر عبداللہ از براہ یلغار کردہ تے برسراورفت واد بموجب قرارداد کہ بشاہ کردہ بود برگشتہ بہ قواں آمد مردم کارواں میگفتند کہ پسر عبداللہ خاں باپنج شش ہزار کس کہ دراں یلغار رسیدہ بودند جے فرہاد خاں می ایستاد کار از پیش بردہ بود شاہ را پار سال منجماں منع میکردند کہ بہ خراسان متوجہ نشود تے بہ امسال مے گفتند کہ لشکر بہ کشد فتح از جانب شاہ خواہد بود تے بہ ہمیںمضمون خطے از خان احمد گیلانی کہ از عالم نجوم بہرہ مند ست ہور رسیدہ تے ہور دولتیار کرد درمیان تبریز تے قزواں بابست ہزار کس نامردی کردیک مرتبہ شاہ بجبتہ دفع تے حساں حاں حاکم قم را باپا نزدہ ہزار کس فرستادہ بود حساں خاں شکست یافتہ بود احتمال داشت کہ چاں بخراساں متوجہ شود دولتیار برسر قزواں بیاید شاہ در دہم رمضان سال گذشتہ خود برسر دولتیار رفت بعضے برادران دولتیار ااں معنی را فہمیدہ خود شمشیر درگر دن کردہ پیش شاہ آمد شاہ اورا در صندوق کردہ در قزوین آورد تے سوخت مردم می گفتند کہ دفع او کم از دفع ازبک نبود شاہ درہمہ ایام تورچی راپیش خان احمد گیلانی فرستادہ بود تے برسر پرخاش شدہ بود کہ ماریا ااں ہمہ حوادث ردے از شماداد ہیچ اثر یک جہتی ظاہر نشد خسان احمد ضعیف نالی کردہ پیری تے توانائی را درمیان آورد اظہار کمال خلوص واردات نمودہ تے گفتہ کہ ولایت تے ناموس من ہمہ تعلق بشاہ دار دو صبیہ خودر ابہ فرزند شاہ کہ صفی ناں دارد تے درمشہد متولد شدہ تے شش سالہ است امزوساختہ عریضہ نوشت شاہ ااں معنی قبول نمودہ ا ز قزوین حاتم بیگ رابا جمعے از علما بگیلان فرستاد تے رشب برات گزشتہ عقد غائبانہ کردہ اند ورفتن تے آمدن ااں مردم بہ چہل روش کشید خاں احمد آرزو ابریشم قماش کار است تے ہور تحفہا نیڑے بدہ ہزار تاں ماں فرستاد تے بروند ہاہم خوب پیش آمد بعد وچ شاہ ز قزوین بہ اصفہان متوجہ شدہ در راہ خطے رسید کہ در یزدجماعۃ ازبک نیڑے بصد تے پنجاہ کس بہ بہانہ موداگری آمدہ اندو بہ سپاہی مے مانند بحاکم یزد نوشت ہ آنہا راندا رسیدمن بہ حکمت نگاہ دارد تے چاں شاہ در یزد آمد آنہارا اُتے سید تے خواست کہ آزار رساند گفتہ اند کہ ما سوداگر انیم جے شما سوداگراں را آزار میر سانید سوداگران ولایت شماہم آنجا بسیار اند شاہ آنہار ا گذاشت تے ازیزد باصفہاں آمد تے قور چیاں را باہتمام تمام ولایتہا فرستاد تے مقرر ساخت کہ در سانوں نوروز حوالے طہراں کہ ہمہ لشکر از اطراف جمع باشد تے قرارداد کہ امر تے قورچیاں کوچ خود را ہمراہ بردندتا برسر ناموس خود بودہ خیال برگشتن بخود راند ہند تے انتظار خیر باد کار سلطان کہ بدرگاہ عالم پناہ آمدہ بسیارمے برد تے توقع داشت کہ فکر لشکر ازاں جانب بہ طرف خراسان تعین شود ظاہر آنست کہ جے امرائے اطراف ولایت تمرد تے مخالفت نہ نمودہ باشند بعد وچ نوروز برخراساں لشکر کشیدہ باشد تے منجمان عراق می گفتند کہ شاہ را دراں سال خطرے عظیم تے قاطعے در درجہ طالع تے سیدہ تاچاں بگذر د شاہ را رگ غیرت در جنبش است تے داعیہ تردد دارد تاتقدیر چیست شاہ لشکرے کہ از ملکاں خود طلبیدہ بااں تفصیل است
ذوالفقار خاں برادر خاں حاکم اردبیل تے دامغان تے ہ ہزار کس حسین خان قجر باجمعتہ قجر دراز دہ ہزار کس شاہ قلی سلطان شاملو حاکم ہمدان چہار ہزار کس۔ چراغ سلطان حاکم رے چہار ہزار کس فرخ خاں برادر مرتضے خاں ترکمان پنج ہزار کس۔ محمد قلی سلطان پسر مرتضے خان دو ہزار کس بنیاد خاں عاکم شیراز توابع دہ ہزار کس۔ حاکم یزد مع توابع پنج ہزار کس۔ امیر حمزہ خاں دسیادش خاں معہ پیادہ تے سوار چہار ہزار کس۔ حاکم یزد معم توابع پنج ہزار کس۔ امیر حمزہ خان تے سیادش خاں معہ پیادہ تے سوار چہار ہزار کس۔ ملک سلطان محمد ہشت ہزار کس۔ ملک سلطان شاملو ہزار کس۔ احمد سلطان ذوالقدر ہزار کس۔ فرخ حسین خان شاملو پنج ہزار کس پسر علی خاں ہزار کس ۔ یادگار علی سلطان حاکم خوارزم تے شمنان شوار تے پیارہ دو ہزار کس۔ پیادہ تے سوار اصفہان دہ ہزار کس جماعہ پیادہ از جمیع شہر ہا پانزدہ ہزار کس۔ تفصیل لشکر قورچی خاصہ وغیرہ بست ہزار کس نور باشی وغیرہ سوار یاز دہ ہزار کس۔ پیادہ ہشت ہزار کس تفصیل لشکر غلامان شاہ دیو جمشید حاکم قزوین دو ہزار کس۔ دیو حسین سہ ہزار کس۔ دیو ابدال دو ہزار کس۔ ااں لشکر از صد ہزار کس زیادہ است مردم می گفتند اکثر خواہند آمد کہ ہنگامہ اہتمام عظیم است توں امروز دراں صحبت شدہ باشد
ہور یکے از عراق مبارک ناں در نواحے شہر شوستر خروج کردہ تے مکرابہ لشکر روم جنگ کردہ ہمہ محل بر ایشاں ظفر یافتہ تے خود را از محبان شاہ میگیرد تے دم یک جہتی میزند تے تحفہ گرامی میفرستد۔ دو سال شدہ تے در بصرہ تے بغدا د از رہگزر او بر تریست یکے از مخالفان او آمدہ ملازم شاہ شد بادشاہ تے اد اخل قورچیاں ساختہ روزے بہ شاہ گفت کہ مبارک بشما فیلسوفی میکند جے باورندا تے اسپے دارد کہ بہ نہصد تومان خریدہ تے امروز چشم زمانہ مثل او تگاورے ندیدہ باشد ازو طلب دارند جے فرستاد ہرچہ او میگوید راست است۔ در ساعت شاہ باد خطے مے نویسد ہ مابر جناح سفریم تے شنیدہ ایم کہ چناں اسپے دارید خاطر مائل باں شدہ ست بفر ستید جے میسر شود از سواران کار آمدنی ہور آنچہ در وقت گنجد بفر ستید کہ دراں یساق باما باشند چاں ااں خط بمبارک میر سید در ہماں روز ہما ں وقت ہماں مرکب باسی صد اسپ ہور باپسر خود معہ شش ہزار سوار روانہ مے ساز تے ااں ہاپیش شاہ سید ند ہور دہ ہزار عرب از اعراب عامری در نوحے خراسان جمع شدند تے از برائے دین تے مذہب قرار بہ جنگ اذبک دادند۔ انتظار شاہ میکشیدند۔
ہور از وقائع پار سال آنکہ شاہ عباس دو برادر خورد خودرا کہ ابوطالب مرزا طہماسپ مرزا ناں داشتتند میل کشیدہ تے اسمعی مرزا تے پسر حمزہ مرزا می کشیدہ چاں بسیار خورد سال بود میل بافتن تاب نتوانست آور بہ ہماں عذاب جاں بحق تسلیم کردہ شاہ عباس دو پسر دارد یکے مرزا صفی کہ بعرض رسید ہور مرزا حیدر کہ پار سال ولادت یافت تے سلطان محمد پدرش نابینائے مطلق شدہ ہمراہ شاہ عباس می باشد تے برائے ا تے خیمہ علیحدہ میز نند اندک چیزے باد مقر ر شدہ بفسق تے فجور مشغول ست ہزال تے خندہ تے رقاصی د خواندگی برمزاج او غالب است۔
ہور پیرانہ سال در ارد پیل دبائے عظیم شدہ چنانچہ بسیارے از مردم شہر را گذاشتہ بہ اطراف رفتہ بودند تے ااں جاکہ ماندہ بودند تمام تے کمال مردہ بودند تے سوداگر بسیار خانہ بخانہ مردم افتادہ بود تے درخا نہائے جمعے بگل برآوردہ بودند چاں بشاہ ااں خبر رسید قورچی تعین نماید کہ ضبط اموال تے تحقیق مردم مہلک نماید
ہور از احوال پیرانہ سال اانکہ چاں بکتاش خاں کہ حاکم کر ماں تے یزد بود جمعتے داشت تے بشاہ عباس سرکشی میکرد یعقوب خاں ذوالقدر کہ حاکم شیراز بود بفر مودہ شاہ عباس برسریز درفت تے بکتاش راکشت تے اسباب فراواں بدست او افتاد تے دماغ آں تنگ حوصلہ خللے پیدا کردہ تے باد بیخردی تے سودائے کوتہ اندیشی در اسراو پیچیدہ چنانچہ بہ مردم خودی گفت کہ من از شاہ طہماسپ حاصل شدہ ام تے بہ بادشاہی برسر دو ر شیراز بنیاد خود سری تے سرکشی مے کردد نزدیک بقعہ شیخ سعدی قلعہ ساخت تے شاہ عباس از اصفہان مکرر تے اطلبیدہ تے اموالے کہ بدست تے افتادہ بود طلب تے اشت نہ خود رفت نہ از اموال چیزے کہ بکار آید فرستاد شاہ از اصفہان بادروازدہ ہزار کس یلغار کردہ بہ شیراز رسید تے اودر قلعہ اصححر شیراز با چہار صد کس مستحصن شدہ شاہ چہار ماہ نشست جماعتے کثیر رابہ دور قلعہ تعین نمود ہ در مجلس خود می گفت کہ باعتمادے تر از یعقوب نوکرے نداریم تے دشمناں تے اتر سانیدند تے اوہم متوہم شدہ پیش مانمے تاں اندر رسید ااں خبر مکرر باوریدہ شام اسيں معتمداں را فرستاد تے بہ افسون تے افسانہ او رارا قلعہ کشیدہ شاہ از تقصیرات او درگذشت باآنکہ روزے خان بیگ کہ ملازم یعقوب خاں بود بہ شاہ گفت کہ یعقوب خاں قصد شمادارد تے جمعے را براں کار موافق ساختہ شاہ قبو ل ااں معنی بنمود تاروزے بہ شکار برآمدند باجمعے از افراد خاں بیگ باز درعین شکار بہ شاہ گفت کہ یعقوب خاں در زیر جامہ زرہ پوشیدہ تے برسر غدر است شاہ بہ تقریبے دست بردوشش میر ساند مے یابد کہ زرہ پوشیدہ است بہ بہانہ درد سر ترک شکار کردہ بہ شہرمے آید روز ہور در دیوان خانہ می نشیندو مے گوید کہ یعقوب خاں را حاضر ساختند تے جمعے از نوکروان اوراکہ ہر یکے بہ لقبے تے خطابے بدنام کردہ بو د آوردند اتفاقاً پیش ازاں بجپد روز ریسماں بازاں ریسما نہاکشیدہ بودند کہ ریسماں بازی کنند یعقوب خاں رابجااء خود میگوید کہ بنشنید تے ابہ تمسخڑ آنجامے نشاند تے شاہ خود عصائے گرفتہ پیش اومی ایستد تے میگوید کہ شاہی بہ یعقوب خاں میر سد ایشاں شاہ باشند تے مانوکر اں آنگاہ شاہ ایستادہ بہ آواز بلند میگوید کہ شاہ یعقوب خاں چناں حکم میفر مایند کہ فلاں نوکر ماریا ور ریسماں بہ کشند ہمچناں تے امی کشید ند تاآنکہ ہلاک می شدد ہمچناں ہریکے را بہ طرزے خاص کشتند آخر نوبت بہ یعقوب خاں میرسد تے آویختہ درشکنکہ کردند تے بہ سیاست مام لقمہ سگاں ساختند تے حکومت فارس بہ بنیاد خاں ذوالقدر وادہ خود باصفہان آموقریب دو ماہ آنجا بودہ تفردین رسید تے تتمہ احوال سابقہ معروض شد۔
ہور از اخبار روم آنست کہ سلطان مراد در استنبول است صرع قدیم کہ داشتہ دراں ایام طغیاں کردہ چنانکہ بعضے اوقاات از صباحے تعشی مے کرد توں آخر روزگاہ بہ نیم روز تانیم شب سوار نمے تاں اند شادر در سواری بسیار میگردد تاسہ فرسخے ااں طرف تبریز در تصرف رومیہ است تے کوتل شمال سرحد شہ تے قراحسن استاد جلورا پارسلا بہ استنبول فرستادہ سرحدم مشخص کردند وحاکم تبریز خواجہ سرائیست جعفر ناں بہ تدبیر تے شجاعت در گنجہ سراواں تے قراباغ قلعہا ساختہ تے استحکام نمودہ رومیہ بہ ہمسائیگی قزلباشاں راضٰ ترانداز ہمسائیگی اذبک غالباً سلطان مراد بہ عبداللہ خان نتوشہ بود کہ باعث تاخیر تے اہمال چیست ازاں طرف شما بیایند تے ازاں طرف مامے آئیم تاقزواں سرحد جانبین بودہ باشد عبداللہ خاں نوشتہ خراساں خود بقزواں منتہی میشود تے نزدیک است کہ گرفتہ شود۔ مے آیم داعیہ تے شوق ملاقات درج کردہ بود رومیہ را ااں حروف دور از کار ناخوش آمدہ رنجیدہ در کنگاش نہ آں بودند کہ بہ شاہ عباس کمک بد ہند پسر مرزا حمزہ پیش رومیہ است اگرچہ رومیہ تے اطلبیدہ اند کہ با وصیت خواہم کرد اما محالست کہ خلاف قانون کنند تے در طلبید نش حیلہ چند خیال کردہ اند۔
ہور سرآمد دانشمندان عراق تے فارس میر تقی الدین محمد است کہ مشہو بہ تقیانسا بہ است تے بہ دانشمندی او امروز در ولایت کسے نیست از شاگردان میر فتح است وقتے کہ میر فتح اللہ مولانا مرزا جان در شیراز کوس دانشمندی میزدند او نیزیکے از مدرسان مشہور شیراز بودہ بندہ مدتست کرصیت کمالات ادمی شنود از میر فتح اللہ مکرر تعریف او شنیدہ تے کسے راکہ ااں چناں شاگردے ماندہ باشد دلیل کمال او برعالمیاں سانوں بس۔
ملا محمد رضائے ہمدانی از شیراز میر سد تے اار وماغ سوختہائے مدرسہ است تے جوہر فضیلت تے اہلیت ازو ظاہر میگوید میرتقی میر الدین محمد آزروئے آستاں بوس حضرت بسیار داستہ زادراہ بہم نرسید تے فرصتے بدست نیفتادہ وگرنہ دراں قافلہ می آید جے فرمان عالیشان بہ الغامے بہ طلب او برود سرفرازی اوست یادگار میرفتح اللہ فرزند معنوی ایشانست بموجب آنکہ گفتہ اند
اے گل بتو خور سندم تاں بوئی کسے داری
امید است کہ بدرگاہ معلے رسیدہ ا ز مجلس عالی کہ محل تدریس علوم کوفی تے الٰہی تے مقام اکتساب کمالات نفسی تے آفاقی است مستفیض گردد۔
وہور قاضی زادہ ہمدانست کہ ابراہیم ناں دار وبہ پیمائے دانشمندی شفا درس می گوید تے برشرح اشارات حاشیہ نوشتہ تے ترقیات عظیمش روئے دادہ تے در ارد وئے شاہ است تے ااں محمد رضا کہ آمدہ قرابتے بہ اودارد۔
و ہور شیخ بہاء الدین اصفہانی است ر بعلبک متولد شدہ تے ہفت سالہ ہمراہ پدر بہ ہرات آمدہ تے پیش پدر خود ملیا عبداللہ ایزدی تحصیل نمودہ در جمیع علوم تبحرے دارد تے ممتاز است در اصفہان فی باشد۔
ہور از مستعدان صاحب فطرت عالی تے مشرب والا کہ لائق مجلس عالی تاں اندبود چلپی بیگ است در شیراز تے قزواں تحصیل کردہ تے دراں دواز د ہ سال تے اتر قیات عظیم رو نمودہ دارد تے ہمہ جامیگویند تے حالا در شیراز است جے ذرہ توجہ عالی بجانب او اسيں شود بجائے خود است۔
ہور در احمد نگر دو شاعر خاکی نہاد صافی مشرب اندو در شعر مرتبہ عالی دارندکے ملک قمی کہ بکس کمتر اختلاطہ میکندو ہمیشہ مژہ ترے دارد ازوست ااں رباعی دیک بیت
رباعی
ہر جاکہ بمردمے رسی مردم شو
در ہر کہ غبارے نگری قلزم شو
آمیزش حسن تے عشق سر ازلیست
من در تاں گم تے تاں ہور در من گم شو
بیت
رفتم کہ خاراز پا کشم محمل نہاں شداز نظر
یک لحظہ غافل گشتم تے صد سالہ راہم دورشد
ہور ملائے ظہوری کہ بغایت رنگین کلام است تے مکارم اخلاق تمام عزیمت آستاں بوس دارد ازو ست ااں رباعی تے دو بیت
گرنام اثر برد دعا از مانیست
حاجت کہ گئے شود روا از ما نیست
صبرے کہ زمانیست جدا از ما نیست
در دے کہ کشد نیک دوا از ما نیست
بیت
بیاباں کرد اوغم نامہ پروازے نمے داند
کف خونی مگر بربال مرغ نامہ بر ریزد
بیت
شوق صد بار فزاں میکشدم ہر نفسے
ااں قدر مہر روانیست کسے رابہ کسے
ہور از حکایتہائے رنگاں کہ بندہ شنیدہ آنست کہ اذبکے را گرفتہ بودند کہ کلاوہ ریسیماں بخودداشت چاں پرسید ند گفت والدہ پیررے دارم بہ من دادہ است کہ جے توانی بخون رافضی رنگین کن کہ چاں بمیرم کفن مرابہ آں بدو زند۔
مولانا ظہوری نقل کردہ کہ روزے در باغ یکے از شرفائے مکہ معظمہ مجمعے بودہ تے اقام مردم برکنار حوض نشستہ مید اشتند بہ تقیربے یکے از ہالی ماورا النہر گفتہ کہ فردا چہار یار بہ چہار گوشہ حوض کوثر نشستہ آب بمومناں خواہند داد محمود صباح نیشاپوری درآں مجمع بود برخواستہ گفتہ نامعقول می گویند حوض کوثر مدوراست تے ساقیش حضرت مرتضی علی تے گریختہ شیخ عطار فرمود
زنا دانی دلے اُتے جہل تے اُتے مکر
گرفتار علی ماندی تے بوبکر
گرآں بہتر تے ااں بہتر تراچہ
چو حلقہ ماندہ بردر تراچہ
چو یک دم زاں تخیل می نرستی
ندانم تاخدا را دے پرستی
اہل عالم در ہر دو لیائے یکے از مردم را معبود خود ساختہ واز خدا غافل شدہ توجہ آں شخصے دارند۔
در ولایت دکن اصل دکنیاں داور الملک رامے اُتے ستند تے در عوام مشہو بہ دارالملک است یکے از سپاہیان گجرات بودہ تے ہما نجاکشتہ شد دربست سی جاقبر بنام او ساختہ اندواز دحام دارند۔
ہور سید محمود گیسو دراز است تے قبر او در گلبرگہ است کہ داخل جاگیر عادل خان است تے سابق در دہلی صومعہ مشیخت داشتہ سالے کہ حضرت صاحبقرانی فساد ہندوستان راشنیدہ متوجہ فتح آں بودند سید مذکور دکن آمدہ۔
ملا عبداللطیف بربری بشوق عربی شگفتہ بودند تے در برہانپوری بود تے عرائض راجی علی خاں را تے انشا میکرد نقل غریب بفقیر بذرانیدہ کہ یکے ا اولا ید محمود گیسو دراز حضرت اللہ ناں دارود پیش ازیںیکساں در برہانپور آمدند خادم از پیش من آمد کہ حضرت اللہ آمدند دو عا میر سانند تے می فرمایند کہ کجا فرودمی آئیم گفتم خوش آمدند تے صفا آوردند درخانہ خود فرودآیند۔ روز ملاقات بہ ملیا عبداللطیف گفت کہ میدانید کہ من کیستم حضرت مریم را برعرش بردند تے حضرت میر سید گیسو دراز را حاضر ساختند تے بی بی را با حضرت میراں عقد بستند مانتیجہ ایشانیم ملیا محمد عبداللطیف میگوید کہ من گفتم عجب است کہ بہ فرنگ تشریف نہ بردند گفت ولایت برادر ماست معلوم نیست کہ مردم آنجا سلوک لائق بما کنند یا نہ بندہ از خواجہ نظام الدین احمد ناں ااں برادر عیسے مکرر شنید غالباً بہ گجرات اسيں رفتہ بود۔
ہور شنیدہ شد کہ تحریر ناں حکیمے بود نظام الملک بحری اورا از فرنگ طلبیدہ اعتبار کردہ بود کہ روزے ااں حکیم در مجلس اوار خواجگی شیخ شیرازی کہ از دانشمندان مشہور است تے از شاگرد انہاں خواجہ جلال الدین محمود اُتے سید کہ جے سر دنیا آتش افروزند تے مانعے نباشد از کوہ تے تل آں آتش دیدہ میشود تے آنکہ میگویند کہ تخت فلک قمر کرہ آتش ہست چرا دیدہ نمے شود بآنکہ مانعے نیست خواجگی شیخ جواب دادند ک از جہت بعد مسافت دیدہ نمیشود حکیم فرنگی نظام الملک گفت جے حکم شود رقص کنم کہ ااں سخن صدرص دارد ہماں ساعت شاہ طاہر رسیدہ اُتے سید سخن میگذرد تقریر کردند گفت خواجگی شیخ غلط کردہ ہمہ عناصر بسیط اندومرئی نمے شوند ااں آتش کہ مرئی مے شود بجہتہ ترکیب اوست جزائے ارضی۔
دراں دیار ناں حکیم مصری بسیار است تے کارنامہائے عاج او بے شمار الحق بااں دانائی تے دقیقہ رسی تے تشخیص امراض تے تحقیق معالجا تے تصرف صریح در مزاج۔ وحدس کامل تے تامل تمامی تے عقل درست تے دیانت تمام تے درستی کلام تے مہربان عموم تے تجربہ بسیار تے میمنت دست تے پے یعنی خال تے شگفتگی طبع تے کشادگی پیشانی مبارکی روئے امروز طبیبے مثل ا تے نشان نمے دہند تے حکیم مشہور آفاق بودند۔ یکے حکیم عماد الدین محمود او مدتیست کہ درمشہد رحلت نمودہ دیگرے حکیم کال الدین حسین اورا خان احمد گیلانی از عراق طلبیدہ بود پیش او قانون می خواند پیرانہ سال سفر کرد حکیم ابو الفتح کہ شاگرد رشید حکیم عماد الدین محمود بود غریب دریافتے ورسائی درہمہ چیز داشت طبے یک گوشہ فضائل اوبودہ نادرہ زماں بودبندہ او رادیدہ بودم۔ سہم الغیب در طالع داشت تے در ایام مرض زائچہ طالع ہمیشہ حاضر میداشت اتفاقا درہماں چند روزہ ما گرفتہ بود در برج طالعش تے ااں خطرناک میباشد یک بار درایام بیماری۔ گنگادھر گفت از اوضاع کواکب معلوم میشود کہ علاجے ک میکند نہ علاج ایںمرض است بہتر ازاں در علاج فکر نہ کنید اما چاں قضا رسیدہ باشد دوا برعکس نتیجہ مید ہد چنانچہ مولوی معنوی فرمودہ۔
روغن بادام خشکی مے نمود
از قضا سر کنگبین صفرا فزود
حکیم ہمام استاد دیدہ است تے اجازت نامہائے استاداں دارد بہ بندہ نمودہ بود واز عمل وحدس تے صداقت تے علم تے فضل ا تے بسیارمی گفتند نوشتہ تے الحق چناں است تے غریب فطرۃ عالی دارد تے نظر حضرت کیمیائے وکمال بخش مستعد آنست خوشا صاحب استعدادے کہ آئینہ فطرت اوبخاک ااں آستاں انجلایا بد حق سبحانہ آں حضرت را برائے تکمیل خلایق دیر گاہ دارد مستعان ہفت اقلیم آرز تے مند آستاں بوس اند وصیت غریب پروری تے دانا نوازی حضرت بہ مغرب تے مشرق رسیدہ تے اقبال آں حضرت مقناطیس ولہاست۔
ااں جادو طبیب اندپیش نظام الملک یکے حکیم کانشی واوچیزے بخواندہ واسمے برخودبستہ تے بد نیست کہ ایخجاست شاید حکیم مصری می شناختہ باشد تے دیگرے حکیم علی گیلانی س واسطی مائل بادنے سالے شد کہ از شیراز آمد ہ تے ہور جمعے از ہندیاں رستمی اندوکسے کہ او امتیازے داشتہ باشد نیست تے ااں حکیم علی گیلانی شاگرد حکیم میر فتح اللہ شیرازی است تے مدتیست کہ تعریف حیم فتح اللہ شنیدہ میشود تے بقدر حالت دارد پارسال اوراجانی بیگ ٹھٹہ چہل توماں فرستاد از شیراز طلبیدہ بود تے الحال در ٹھٹہ است جے نجان خاناں حکم میشود ہ بدرگاہ فرستد سرفرازی اوست تے ازآنجا راہ شیراز اسيں نزدیک است تے مردم تردد میکنند جے تقیاء نسابہ راحکم طلب شود بندہ نوازی است۔
از مردم بلا د طالب علم کہ فی الجملہ امتیاز ے داشتہ باشد کسے دردکن نیست ملیا محمد قاسم از طالبعلماں زباں مردیست میگویند کہ پیش میر فتح اللہ تے مولانا مرزا جان شاگردہ کرہد اما بوء ے از ایشاں ندارد تے چند غیرب مفلوک گدا مشر ب از جبل عامل تے نجف تے کربلائے ہستند کہ شیعہ اندوباقی دکنیاں قدیم بعضے سنی تے بعضے شیعہ اندواکثرے از حبشی زادہا اعتبار دارند تے بزرگ اندوپدران اینہا کلاں بودند تے کسے کہ معتبر باشد خاں خال است عرضداشت۔ تابااں جارسیدہ بو د کہ قاصدان فقیر از جاے کہ نظام الملک است رسید ند آنچہ بتازگی روئے نمود آنست کہ باقر عموی نظام الملک باپرنزدہ ہزار سوار باین ولایت آمدہ یک قصبہ را سوختہ تے تاراجکردہ دربست کردہے شہر رسیدہ تے تفرقہ غریب در شہر تے حوالے راہ یافتہ بعضے میگویند ہ بشہر میر سدو بعضے میگویند کہ پیرار میر سد کہ حاکم آنجا سیف الملک یا اذبکے ست تے راجی علی خاں اسيں برین است تے ااں ساختگی ست تے بعضے میگویند بملازمت شاہزادہ عالمیان مے رود تے نظام الملک جمعے کثیر از دنبال فرستادہ تے خود اسيں در مقام آمدن است کہ بزودی خود را بشہر رساند تے دواشدہ کارش بوجود در تزلزلست۔
و ہور دلاور خاں حبشی دہ دواز دہ سال بیجا پور رابنوعے ضبط کردہ بود کہ ااں عادل خان بے گفتہ او آب نمیتو انست خورد تے بیراں نمے توانست آمدو اود اہل بیجا پور تمام از دست بدبختی او بہ جاں آمدہ بودند تے حلقے رابہ تنگ داشتہ پار سال جمعے کثیر ہجوم کردہ بہ اشارہ عادل خاں میخوا ستند کہ تے ابگیر ندگریختہ ااں جا آمد ہمراہ نظام الملک بود درنیولا عادل کاں ازانجا قول تے عہد فرستادہ طلبدہ کہ او امیدوار شدہ رفت در ساعت چشم تے اکندند تے اموال می طلبید تے اوپسرے داشت محمد خاں ناں کہ عادل خاں آرزو میکرد کہ بطرز جامہائے او برآبش بدوزند تے صورت نمے یافت تے اہم چشم می کندند از دہشت قالب تہی کرد دراں دور وز تے حشتے است دراں شہر تے فتنہ خیزی کہ بہ شرح راست نمے آید ع
نہ پاے رفتن تے نے جائے ماندن است مرا
چاں بہ حکم حضرت آمدہ تے در وقت پائے بو رخصت دست حضرت برپشت بندہ رسیدہ ہماں دست مبارک حضرت راحصار خود دانستہ باتوکلے درست تے اخلاص کامل تے دلے آزاد تے نظرے راست برمتکائے ادب نشستہ است تے توجہ باطن رابیدد قدرے خود تے خداوند خود پیوسستہ ہموارہ سایہ عدالت تے جلالت آن حضرت برنزدیکاں تے دوراں شار درجمیع حوادثات زمانی باد۔
آزاد۔ اگرچہ ميں نے کتاب مذکور وچوں فقط دو عرضیاںلکھایاں نيں مگرا س دے مطالعے توں چند گلاں معلوم ہُندیاں نيں۔
(۱) ی کہ کس قدر صاف اورسلیس لکھدا اے ۔ اورکلام وچ شیرینی اورلذت خدادا د اے۔
(۲) اس عہد دے ملازم اپنے بادشاہ دے نال کس آداب تے تعظیم دے لباس وچ ادائے مطلب کردے سن ۔ تے تعظیم دے علاوہ دلداری تے دلربائی دا اثر کس قدر بھردے سن جس دی اسيں ہجو کرنا چاہن تاں فقط اِنّا کہنا کافی اے کہ خوشامد ! خوشامد! مگر وچ کہندا ہاں کہ خوشامد ہی سہی مگر ایہ خوشامد وی قصداً نہ سی۔ انہاں دے دل اس قدر احساناں توں لبریز ہوئے رہے سن کہ تمام خیالات خوشامد تے دعاواں ہوئے کے دل توں چھلکتے سن ۔
(۳) انہاں خطوط نوں پڑھ کر ایہ وی معلوم ہُندا اے کہ لکھنے والا انہاں دا اک شگفتہ مزاج خوش باش آدمی اے خط لکھ رہیا اے اورمسکرا رہیا اے۔
(۴) تسيں خیال کرو تاں ایہ وی معلوم ہوئے گا کہ اس زمانہ وچ جو ملازم کسی خدمت اُتے جاندے سن تاں روز رخصت توں لے کے منزل مقصود تک جو جو گلاں مفید تے متعلق اپنے آقا دے مشاہدہ وچ آدیاں سن سب دا پہچانیا داخل خدمت سی۔ ایہ نہ سی کہ جس کم اُتے مامور ہوئے ايسے کم دی نیت تے ايسے منزل دی سیدھی بنھی اورچلے گئے اک رسید دی رپورٹ بھیج دتی کہ کم اس طرح سرانجام ہوئے گیا او ر بس تے سبب اس دے ظاہر نيں۔
(۵) اس عرضی وچ اورعرائض وی تسيں دیکھو گے کہ عبداللہ اذبک والئے توران تے شاہ عباس وائی ایران تے تعلقات شارہ روم دے اخبار اُتے بہت اٹکتا اے۔ اس توں معلوم ہُندا اے کہ اکبر نوں انہاں دا وڈا خیال ہوئے گا۔ اووہ فقط سندھ تے کابل تے کشمیر دے قوس وچ گردش کر کے انہاں دے خیالات اُتے نظر نہ رکھدا سی بلکہ سمندر دا پھیرکھیا کر انہاں دا پتہ لگدا سی۔ دیکھو فیضی دی اک انشا جو فقط عبارت آرائی دے شوق توں کسی نے جمع کر دتی سی اس توں ایہ وی نکتے کھلے ورنہ اورامرا جوادھر دی سرحد دے علاقےآں اُتے سن ایہ گلاں انہاں دی خدمت دا جزو ہوئے ں گی افسوس اوہ تحریراں ایسی نیست تے نابود اوہ جاواں کہ سانوں انہاں تک پہنچنے دی امید نئيں ہوئے سکدی۔
(۶) توانوں یاد ہوئے گا کہ اکبر دا جہازی شوق (جہاز رانی کا) ایتھے توں وی ثابت ہُندا اے کہ اسنوں لنگر گاہاں تے سمندر دے کنارےآں اُتے قبضہ کرنے دا وڈا خیال سی۔ اورہر پہلو توں دریائے قوت نوں بڑھاندا سی اوریہ خیال فقط شاہانہ شوق نہ سی۔ بلکہ نظام سلطنت اورملکی مصلحت اُتے سی۔
(۷) تسيں نے دیکھیا کہ اثنائے راہ دے شہراں دا گز یٹیر لکھدا جاندا اے بعض شہراں دی صورت حال لکھدا اے انہاں دے مشہور مقاماں دی تریخ لکھدا اے۔ انہاں دی پیداواراں لکھدا اے کتھے کیہ کيتا چیزی عمدہ بندیاں نيں ایہ وی لکھ دیندا ہ اس وچ دلربائی وی چلی جاندی اے کہ کپڑے دے کارخانے وچ حضور دے لئی دستار اورپٹکے بن رہے نيں مگر اوہی گلاں لکھدا اے جو حالے بادشاہ تک نئيں پہنچیاں ہر شہر دے علما تے فضلا تے حکما تے اہل کمال دا حال لکھدا اے۔ تے انہاں دی تعریف وچ اوہ لفظاں خرچ کردا اے۔ جنہاں توں انہاں دے اصلی جوہر کھل جاواں۔ تے معلوم ہوئے جائے کہ اوہ انہاں ک ڈھب وچ نيں یا نئيں اورہیاں تاں کس درجہ اُتے نيں تے کِنّی قدردانی دے قابل نيں ۔ ہر شہر دی مشہور درگاہاں دا حال لکھدا اے۔ اس وچ جتھے جگ پاندا اے ظرافت دا گرم مصالحہ وی چھڑکتا اے اورتین سو برس دے بعد اج سانوں خبر دیندا اے کہ اکبر کن کن گلاں دا طلب گار سی اوراس دا عہد کیواں دا سی۔
بہشت آنجا کہ آزائے نباشد
کسے رابا کسے کارے نباشد
(۸) اس دے اشعار تے لطائف تے ظرافت نوں پڑھ کر اکبر دی طبیعت دا تصور بندہ جاندا اے کہ اوہ کن خیالات دا بادشاہ سی۔ تے دربار اکبر ی دے اراکین جدوں اس دے گرد جمع ہُندے ہون گے تاں ایسی ہی باتون توں اسنوں خوش کردے ہون گے۔
(۹) تسيں نے شیعہ سنی دے لطیفے وی دیکھے ۔ انہیںپڑھ کر صاف معلوم ہُندا اے کہ غلطی توں انہاں لوکاں دی جو کہندے نيں کہ فیضی تے فضل شیعہ سن یا شیعاں دے طرف دار سن ۔ ایہ جدوں اکبر دے گردبیٹھدے ہون گے تے شیعاں تے سنیاں نوں جھگڑدے دیکھدے ہون گے تاں ہنستے ہون گے کیونجے اصل معاملہ سمجھے ہوئے سن ۔ جاندے سن کہ گل اک ہی اے ۔ تنگ چشم کم حوصلہ سخن پرور ضدیاں نے بھوکے پلائو خوراں نے خواہ مخواہ جھگڑے پیدا کر دتے نيں۔
(۱۰) اسکے آبدار کلام توں خصوصاً اس خط توں جو ملیا صاحب دی سفارش وچ لکھیا اے صاف معلوم ہُندا اے کہ جو انہاں دے مخالف رائے سن بلکہ عنادی مخالفت رکھدے سن ۔ انہاں توں وی مخالفت فقط اِنّی ہی گل اُتے ختم ہوئے جاندی سی کہ خیر تواڈی رائے ایہ اے ۔ ساڈی رائے ایہ اے انہاں دی مخالفت رائے انہاں نوں عداوت تے کینہ وری اورانتقام دے درجے اُتے پہنچاندی اے جبھی ہر صحبت وچ خوش بیٹھدے سن اورخوش ہوئے کے اٹھدے سن ۔ خدا سانوں وی خوش رہنے والی تے خوش رکھنے والی طبیعت روزی کرے۔
امام اکبر شاہ کہلاندے سن ۔ تے علمائے عصر وچ فضیلت دا درجہ رکھدے سن ۔ ترجمہ تے تالیف وچ اکبر دی فرمائشاں نوں عمدہ طور اُتے سرانجام دیندے سن ۔ ايسے خدمت کيتی بدولت انہاں دے جواہر معانی صفائی بیان دے ورقاں وچ جگمگائے تے انہاں دی کثرت لکھتاں اپنی عمدگی توں الماری کیدرجہ اول اُتے قابض ہوئے گئی ۔ جو تریخ کہ ہندوستان دے حالات وچ لکھی اے۔ اوہ اکبر دے دربار تے اہل دربار دے حالات توں تاریخی عبرتاں دا اعلیٰ نمونہ اے انہاں دی تحریر توں معلوم ہُندا اے کہ مہمات سلطنت تے کاروبار زمانہ نوں خوب سمجھدے سن ۔
فاضل مذکور وچ وڈی خوبی ایہ اے کہ ہر شخص دے خصائل اورجزوی عادات او ر اطوار نوں چندے نيں تے اس خوبصورتی توں بیان کردے نيں کہ جدوں پڑھو نواں لطف حاصل ہُندا اے اہل ذوق دیکھو گے کہ اورجتھے تک ممکن ہوئے گا دکھاندا جائاں گا کہ اوہ امرائے دربار وچ جس دے برابر توں نکلدے نيں اک چٹکی ضرور لیندے جاندے نيں۔ امرائے دربار توں انہاں دا اس قدر بگاڑ نہ ہُندا۔ مگر اس دا سبب ایہ سی کہ انہاں نے ملائی دے دائرے توں قدم کڈنا چاہیا اوراسی نوں دنیا دا فخر تے دین دی دولت سمجھیا۔ انہیںکدی تاں بے علم یا کم لیاقت لوک مراتب عالی اُتے نظر آئے۔ اوریہ ناگوار گزریا۔ اکثر چھوٹے سن کہ اکھاں دے سامنے وڈے ہوئے یا برابر توں اگے ودھ گئے۔ کدی باہر توں آئے۔ تے مختلف خدمات دی سنہری مسنداں اُتے بیٹھ کر صاحب جاہ تے جلال ہوئے گئے۔ تے ایہ ملیا صاحب دے ملیا ہی رہے۔ ایداں دے لوکاں نوں انہاں دی فضیلت علمی ضرور خاطر وچ نہ لاندی ہوئے گی ۔ بلکہ چاہندی ہوئے گی کہ میرا ادب پیش نگاہ رکھن۔ ادھر دولت تے حکومت نوں اِنّا دماغ کتھے؟ ميں نے خود تجربہ کيتا اے کہ ایداں دے موقع اُتے دونے طرف توں کوتاہیاں تے قباحتاں ہُندیاں نيں۔ اہل علم نوں تاں انہاں اُتے غصہ ہونے دے لئی کوئی سبب درکار ہی نہیںفقط اہل دول دی سواری اپنے جاہ تے حشم دے نال برابر توں نکل جاندی اے۔ جے اوہ اپنے کاروبار دے افکار وچ غلطاں تے پیچاں جاندے ہاں تاں وی ایہی کہندے نيں کہ اللہ رے تواڈے غرار اکھ وچ وی نئيں ملائے کہ اسيں سلام ہی کر لین۔ امارت دے تاں مالک بن گئے۔ بھلا کوئی دو سطراں اسيں لکھ داں پڑھ وی لو گے؟ تے اہل دول وچ وی اکثر کم ظرف ہُندے نيں کہ جدوں کسی درجے اُتے پہنچدے نيں تاں اپنا سلام علماء دے ذمہ فرض سمجھدے نيں۔ بلکہ اس اُتے قناعت نہ کر کے چاہندے نيں کہ ساڈی دربار داریاں کرن۔ تے چونکہ بادشاہ دی خلوت جلوت وچ داخل رکھدے نيں انہاں نوں انہاں غریباں دے کاروبار وچ بولنے دے لئی بوہت سارے موقع ملدے نيں۔ چنانچہ کدی انہاں دے کماں وچ خلل ڈالدے نيں۔ کدی انہاں دیاں لکھتاں اُتے جس دی عبارت وی پڑھ نہیںسکدے ناک بھاں چڑھا دیندے نيں۔ تے مصنف دے دل توں کوئی پُچھے تاں اس دے دین تے دنیا دی کائنات اوہی اے۔ کدی نالائق نوں لیا کے انہاں توں بھڑا دیندے نيں تے اپنے اسيں جنساں دی سفارشاں نوں رفاقت وچ لے کے انہاں نوں اگے ودھیا لے جاندے ہی۔ ایہ گلاں رفتہ رفتہ دشمنی دا درجہ حاصل کر لیندی نيں۔ تے جدوں کدرے انہاں دا مقدمہ پیش پاندے نيں تاں لبھ لبھ کر خراب کردے نيں۔ غریب اہل علم توں تے کچھ نئيں ہوئے سکدا۔ ہاںقلم تے کاغذ اُتے انہاں دی حکومت اے ایہ وی جتھے موقع پاندے نيں اپنے گھسے ہوئے قلم توں اوہ زخم دیندے نيں کہ قیامت تک نئيں بھردے۔
ان دی تریخ اپنے مضمون تے مقصود دے اعتبار توں اس قابل اے کہ الماری دے سر اُتے تاج دی جگہ رکھی جائے۔ سلطنت دے عمومی انقلاب اورجنگی مہمات توں ہر شخص آگاہ ہوئے سکتااے۔ لیکن صاحب سلطنت اورارکان سلطنت وچوں ہر اک دے اطوار تے اسرار تے نہن تے آشکار توں جو اوہ آگاہ کردے نيں دوسرا نہ ہوئے گا۔ اس دا سبب ایہ اے کہ تصنیف دے سلسلے وچ تے فضائل علمی تے علم مجنسی وغیرہ انہاں دے اوصاف اکبر دی خلوۃ تے دربار وچ ہمیشہ پاس جگہ حاصل کردے نيں۔ اوران دی معلومات تے حسن صحبت دے لطائف توں امرائے درباراپنی دوستانہ صحبتاں نوں گلزار کردے سن ۔ علماء تے فقراء تے مشائخ تاں انہاں دے اپنے ہی سن لطف ایہ اے کہ انہاں نوں وچ رہندے سن ۔ مگر خود انہاں دی قباحتاں وچ آلودہ نہ ہُندے سن ۔ دور توں دیکھنے والوںماں سن ۔ اس لئی انہاں نوں حسن تے قج خوب نظر آندا سی۔ اُچی جگہ اُتے کھڑے دیکھ رہے سن اس لئی ہر جگہ دی خبر تے ہر خبر دی تہہ معلوم ہُندی سی اوہ اکبر او ر ابوالفضل تے فیضی تے مخدوم تے صدر توں وی خفا وی سن ۔ اس لئی جو کچھ ہويا صاف صاف لکھ دتا۔ تے اصل گل تاں ایہ اے کہ طرز تحریر دا وی اک ڈھب اے۔ ایہ خبی انہاں دے قلم وچ خداداد سی۔ انہاں دی تریخ وچ ایہ کوتاہی ضرور اے کہ مہمات تے فتوحات دی تفصیل نئيں تے واقعات نوں وی مسلسل طورپر بیان نہیںکیا۔ لیکن اس خوبی دی تعریف کس قلم توں لکھاں کہ اکبر ی عہد دی اک تصویر اے۔ جزئیات تے اندرونی اسرر نيں کہ تے تریخ نویساں نے مصلحتہ یا بے خبری وچ قلم انداز کر دتے۔ انہاں دی بدولت اساں سارے عہد اکبر ی دا تماشا دیکھیا۔ باوجود انہاں گلاں دے جو کم نصیبی انہاں دی ترقی وچ سنگ راہ ہوئیاں اوہ ایہ سی کہ زمانے دے مزاج توں اپنا مزاج نہ ملیا سکدے سن جس گل نوں خود برا سمجھدے سن ۔ اسنوں چاہندے سن کہ سب برا سمجھاں تے اسنوں عمل وچ نہ لائں جس گل نوں چنگا سمجھدے سن اسنوں چاہندے سن کہ ايسے طرح ہوئے جائے۔ قباحت ایہ سی کہ جس طرح طبیعت وچ جوش سی۔ ايسے طرح بولی وچ زور سی۔ اس واسطے ایداں دے موقع اُتے کسی دربار تے کسی جلتوں ميں بغیر بولے رہیا نہ جاندا ۔ اس عادت نے مجھ ناقابل دی طرح انہاں دے لئی وی بوہت سارے دشمن بہم پہنچائے سن ۔
وہ حقیقت وچ مذہبی فاضل سن فقہ اصول فقہ تے حدیث نوں خوب حاصل کيتا سی۔ عشق دی حرارت توں دل گداز سی ۔ تصوف توں طبعی تعلق سی علوم عقلی نوں پرھا سی۔ مگر اس دا شوق نہ سی۔ زیادہ تر عادتاں اس لئی بگڑی سن کہ انہاں دی فضیلت نے شیر شاہ تے سلیم شاہ دے زمانے وچ پرورش پائی سی۔ انہاں بادشاہاں دا خیال قدیمی اصول دے بموجب ایہ سی کہ ہند ہندوئاں دا ملک اے اسيں اہل اسلام وچ مذہب دے زور توں اتحا د تے اتفاق پیدا کرن۔ جدوں انہاں اُتے غلبہ تے قدرت پاواں گے تاں مصنف مذکور جے ا س عہد وچ ہوتاتو خوب رونق پاندا۔ مگر اتفاقاً زمانہ دا ورق الٹ گیا۔ تے آسمان نے اکبر دے اقبال دی قسم کھا لئی۔ اکبر دے ہا ں وی پندرہ برس تک قال اللہ تے قال الرسول دے چرچے رہے۔ تے اہل علم تے اہل فقر دے گھراں وچ دن رات شب قدر تے روز نو ہُندے رہے مگر مسائل علمہی دے ہجوم وچ کدی کدی معقولات وی دربار وچ گھس آندے سن معقول بادشاہ نوں معقولات دی معلومات دا وی شوق پیدا ہويا۔ ہر اک بولی ہر اک مذہب تے ہر علم دے عالم دربار وچ آئے۔ بلکہ قدر دانی توں بلائے گئے پہلے شاعری دی سفارش توں فیضی آئے۔ انہاں دا دامن پھڑ کر ابوالفضل وی آن پہنچے ۔ بوہت سارے فاضل ایران تے توران دے پہنچے۔ ايسے ضمن وچ ایہ وی ثابت ہويا کہ مذہب دا اختلاف جس نے ہزاراں لکھاں آدمیاں نوں گروہ بنھ بنھ کر اک نوں دوسرے دے لہوکا پیاسا کر دتا اے نہایت خفیف تے اعتباری فرق اے اوراس اختلاف وچ زیادہ کاوش کرن۔ تاں بنی آدم یعنی اک دادا کيتی اولاد وچ تلوار درمیان وچ آ جاندی اے تے بہشت تے دوزخ دا فرق پے جاندا اے۔ اس لئی اکبر دے خیالات بدلنے شروع ہوئے۔ ا س نے کہیا انسان انس توں نکلیا اے خدا نے اسنوں مل کے رہنے نوں بنایا اے۔ اس لئی ملنساری تے اتحاد تے ارتباط نوں اصول سلطنت قرار دینا چاہیے۔
پرانے عالم پرانی گلاں دے خوگرفتہ سن ۔ انہیںیہ گلاں ناگوار ہُندیاں۔ اکبر نے انہاں نوں رستہ اُتے کھینچنا چاہیا انہاں نے گردناں سخت کيتياں ناچاریا توڑنا یا بیچ توں ہٹانا واجب ہويا ۔ انہاں خیالات دی ابتدا سی جو فاضل مذکور دربار وچ پہنچیا۔ اس نے اول اول ترقی دے خوب قدم بڑھائے ۔ ایہ نوجوان عالم اپنے علم دے جوش تے ترقی دی امنگ وچ سی۔ بڈھے ملاحاں نوں تے انہاں دی بڈھی تعلیم نوں توڑ توڑ کر اکبر نوں خوش کيتا۔ مگر ایہ نہ سمجھیا کہ اصول میرے تے بڈھاں دے اک نيں۔ تے ہن زمانے نے نواں مزاج پھڑیا اے۔ انہاں نوں توڑاں گا تاں نال ہی آپ وی ٹُٹ جائاں گا غرج کچھ تاں اس سبب توں کہ اس نے پرانی رہتل دے دامن وچ پرورش پائی سی تے کچھ اس دی طبیعت وی ایسی ہی واقع ہوئی سی اس لئی اوہ نويں زمانے وچ پرانے مسائل نوں واجب العمل سمجھدا سی ایہی سبب سی کہ مخالفت شروع ہوئی ۔ تے چونکہ فضل تے فیضی (اس دے خلیفہ تے استاد بھائی) ہی نويں خیالات نہ رکھدے سن بلکہ زمانہ دا مزاج بدلا ہواسی۔ اس لئی اس دے مزاج نے کسی توں موافقت نہ کھادی ۔ اس دی تصنیفات دے دیکھنے توں ایہ معلوم ہوتاہے کہ اوہ اک زمانہ توں لڑائی باندھے بیٹھیا اے مخدوم الملک تے شیخ صدر شریعت دا ٹھیکہ لئی ہوئے سن مگر اوہ انہاں نوں وی قابل موافقت نہ سمجھدا سی۔ کیونجے دیانت تے امانت تے سچے دل توں شریعت دی پابندی چاہندا سی اوران بزرگاں دا حال جو کچھ سی اوہ معلوم ہويا اورکچھ اس دے حال وچ معلوم ہوجائے گا۔ ایہی سبب اے کہ ایہ دونے بلکہ کوئی مشہو عالم یا نامی عارف نئيں جو ا دے شمشیر قلم توں زخمی نہ ہويا ہوئے۔
تعجب ایہ اے کہ ملیا صاحب خود روکھے سوکھے عالم سن ۔ مگر طبیعت ایسی شگفتہ وشاداب لیائے سن کہ جو انشا پردازی دی جان سی۔ باوجود علم تے فضل تے مشیخت فقر دے گاندے بجاندے سن بین اُتے وی ہتھ دوڑاندے سن ۔ شطرنج دو دو طرح کھیلدے سن ۔ جس توں عوا م کہندے سن ۔ ہر فن مولیٰ سن ۔ بہرحال اوہ اپنی کتاب وچ ہر ماجرے تے ہر معاملے نوں نہایت خوبصورتی توں ادا کردا اے۔ تے ا سکی حالت دی ایسی تصویر کھینچکيا اے کہ کوئی نکتہ اس دا باقی نئيں رہ جاندا۔ اس دی ہر گل چٹکلا تے ہر فقرہ لطیفہ اے ۔ ہزاراں تیر تے خنجر اس دے شگاف قلم وچ نيں اس دی تحریر وچ عبارت آرائی کم کم نئيں بہرحال نوں بے تکلف لکھدا چلا جاندا اے تے اس وچ جدھر چاہندا اے سوئی چبھو دیندا اے۔ جدھر چاہندا اے نشتر جدھر چاہندا اے چھری چاقو چاہندا اے تاں اک ہتھ تلوار دا جھاڑدا اے ۔ تے اس خوبصورتی توں کہ دیکھنے والا تاں درکنار زخم کھانے والا وی پرت ہی جاندا ہوئے گا۔ خود اپنے اُتے وی پھبتیاں تے نقلیںکہتاجاندا اے۔ تے وڈی خوبی ایہ اے کہ اصلی حال دے لکھنے وچ دوست دشمن دا ذرا لحاظ نئيں کردا۔ جنہاں لوکاں نوں برا کہندا اے اوہ وی جتھے اپنے نال سلوک کردے نيں لکھ دیندا اے جدوں کسی گل اُتے خفا ہُندا اے تاں اوتھے صلواتاں سنانے لگدا اے۔
وہ دیبا چے وچ لکھدے نيں جدوں ميں حسب الحکم بادشاہی ملیا شاہ محمد شاہ آباد ی دی کشمیر دی تریخ نوں درست کر چکيا تاں سنہ ۹۹۹ھ سن ۔ ايسے وقت ايسے رنگ وچ اک تریخ لکھنے دا خیا ل آیا۔ مگر آزاد کتاب نوں دیکھنے توں صاف معلوم ہُندا اے کہ تھوڑی تھوڑی لکھدے گئے نيں اوررکھدے گئے نيں ۔ اخیر وقت وچ سب نوں مسلسل کيتا اے۔ تے خاتمے تک پہنچایا اے ۔ کیونجے ابتدا وچ جو اکبر دا حال لکھیا اے۔ اس دے لفظ لفظ نال محبت ٹپکتی اے۔ تے اخیر بیان توں ناراضٰ برستی اے فقرا وار علما تے شاعر دے حال جو خاتمے وچ لگائے نيں ایہ غالباً سب اخیر توں لکھے ہوئے نيں ۔ کہ بہتاں دی خاک ہی اڑائی ہ۔ تے زیادہ تر تصدیق میرے خیال دی اس درد انگیز بیان نال ہُندی اے جو ميں نے اک ہور مقام وچ درج کيتا اے ۔ ملاصاحب خود فرماندے نيں کہ خواجہ نظام الدین نے جو ۳۸ برس دا حال اکبر لکھیا اے اوتھے تک دے حالات مہمات بادشاہی اس توں لئی نيں۔ باقی دو برس دا حال ميں نے خاص اپنی معلومات توں لکھیا اے۔ ہن جو نکتے ميں نے مجمل لکھے نيں انہاں دی تفصیل ایہ اے کہ تے اپنے خیالاں دی تصدیق ملاصاحب دے حالات توں کردا ہون۔
فاضل مذکور اگرچہ بدائونی مشہور نيں۔ مگرموضع ٹونڈہ ۱؎ وچ پیدا ہوئے کہ بساور دے پاس اے۔
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
۱؎ آگرہ توں کشمیر جاندے ہوئے پہلی منزل منڈاکر ۔ ۲ فتح پور۔ ۳۔ خانوہ متصل بجونہ۔ ۴۔ کروہہ۔ ۵۔ بساور۔ ۶ ۔ ٹونڈہ۔
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
اسنوں ٹونڈہ بھیم وی کہندے نيں۔ ایہ علاقہ بادشاہاں دے عہد وچ سرکار آگرہ وچ سی۔ تے صوبہ اجمیر توں وی متعلق رہیا۔ انہاں دی ننیال بیانہ وچ تھی جو آگرہ تے اجمیر دی سڑک دے کنارے اُتے اے۔ اوہ خود شیر شاہ دے حال وچ اس دے عدل تے حسن انتظام دے حالات لکھدے لکھدے کہندے نيں۔ جس طرح پیغمبر صاحب نے نوشیرواں دے زمانے اُتے فخر فرمایا اے کہ بادشاہ عادل دے زمانے وچ میری ولادت ہوئی اے۔ الحمد للہ وچ وی بادشااہ دے عہد وچ ۱۷ ربیع الثانی سنہ ۹۴۷ھ (۲۱ اگست سنہ ۱۵۴۰ء) نوں پیدا ہويا۔ نال ہی نہایت شکستہ دلی دے نال لکھدے نيں باوجود اس دے کہندا ہاں کہ کاش اس گھڑی تے اس دن نوں سال تے ماہ دے دفتر توں مٹا دیندے تاکہ ميں نے عدم دے خلوت خانے وچ عالم خیال تے عالم مثال دے لوکاں دے نال رہندا۔ کوچہ ہستی وچ قدم نہ رکھنا پڑدا ۔ تے ایہ رنگا رنگ دی مصیبتاں نہ جھیلنی پڑتاں جو دین دنیا دے ٹوٹے دی نشانیاں نيں۔ فیر آپ ہی عذر کردے نيں استغفر اللہ مجھ شکستہ حال دتی کیہ مجال اے کہ امر الٰہی وچ دم مار سکےآں۔ ڈردا ہون کہ کدرے ایسی دلیر زبانی توں دین دے معاملے وچ گستاخی نہ ہوئے جائے کہ وبال دوام دا ثمرہ دے چنانچہ پیغمبر صاحب دے تے چند بزرگاں دے قول وی ايسے مضمون دے نقل کردے نيں اورکہندے نيں کہ جو خدا نوں نہ بھائے ا توں توبہ اے۔
گل راچہ مجال است کہ گوید بہ کلال
کز بہرچہ سازی تے چرامے شکنی
انہوںنے شیر شاہ دی وڈی تعریف لکھی اے کہندے نيں کہ بنگالہ توں رہتاس پنجاب تک ۴ مہینے دا رستہ اے تے آگرہ توں منڈو تک کہ مالوہ وچ اے۔ سڑک اُتے دو طرفہ میوہ دار درخٹ دے سایے دے لئی لگائے سن ۔ کوس کوس بھر ر اک سرا اک مسجد اک کنواں بنوایا سی۔ ہر جگہ اک موذن اک امام سی۔ گریب مسافراں دے کھانے پکانے تے خدمت کرنے دے لئی اک ہندو تے اک مسلمان نوکر سی ۔ لکھدے نيں کہ اس وقت تک ۵۲ برس گزر چکے نيں ۔ ہن وی انہاں دے نشان باقی نيں انتظام دا ایہ عالم سی کہ اک بڈھا پھوس اشرفیاں دا طباق ہتھ وچ لئی چلا جائے۔ جتھے چاہے پڑ رہے۔ چو یا لٹیرے دی مجال نہ سی کہ اکھ بھر کر دیکھ لیندے۔ تے جس سال مصنف پیدا ہويا سی۔ ايسے سال شیر شاہ نے ایہ حکم دتا سی۔ آزاد۔ قلعہ رہتاسنوں اسنے عمل داری دی سرحد قرار دتا سی۔ اورا س دا استحکام کيتا سی کہ گکھڑاں دے زبردست صدماں دے لئی سد راہ رہے۔ قلعہ مذکور جس پہاڑ اُتے اے ۔ زمانہ قدیم وچ کوہ بالناتھ کہلاندا سی۔ ہن ضلع جہلم توں متعلق اے۔
ملا صاحب نے بساورماں پرورش پائی۔ او ر اکثر جگہ محبت دے نال اسنوں اپنا وطن کہندے نيں۔ بزرگاں دا حال کدرے مفصل نظر توں نئيں گزریا خاندا ن امیر نہ سی۔ مگر ایہ ضرور اے کہ فاروقی شیخ سن ۔ تے ودھیال ننھیال دونے صاحب علم تے دین دار گھرانے سن ۔ علمی تے دینی نعمتاں دی قدر پہچاندے سن ۔ انہاں دے والد ملوک شان ابن حامد شاہ بھی… شرفا وچ گنے جاندے سن … تے شیخ پنجو سنبھلی دے شاگرد سن تے معمولی کتاباں عربی تے فارسی دی پڑھی سی۔ انہاں دے نانا مخدوم اشرف سن سلیم دے عہد وچ فرید تارن اک پنجہزاری سردار بجوواڑہ متصل بیانہ صوبہ آگرہ وچ سی ۔ اس دی فوج وچ اک جنگی عہدہ دار سن ۔ غرض فاضل مذکور سنہ ۹۵۲ھ توں سنہ ۹۶۰ھ تک اپنے والد ملوک شاہ دے دامن وچ رہے۔ پنج برس دی عمر سی۔ جدوں سنبھل وچ قرآن وغیرہ پڑھدے رہے۔ فیر نانا نے پیار توں دھوہندے نوں اپنے پاس رکھیا۔ او ر بعض ابتدائی کتاباں اورمقدمات صرف تے نحو وی خود پڑھائے۔ فاضل بدایونی بچپن ہی توں اک خوش اعتقاد مسلمان سن اوراہل فقر دی صحبت نوں نعمت الٰہی سمجھدے سن ۔ سید محمد مکی انہاں دے پیر وی اوتھے رہندے سن ۔ اوہ علم قرات وچ کامل سن تے ۷ قراتاں اُتے قدرت رکھدے سن انہاں ہی توں قرات تے کوش الحانی دے نال قرآن پڑھنا سکھیا اس وقت سنہ ۹۶۰ھ سلیم شاہی دور تھامگر ایہ شاگردی بہت مبارک ہوئی تے اک دن ايسے دی سفارش توں دربار اکبر ی پہنچے۔ تے ۷ اماماں وچ داخل ہوئے کے امام اکبر شاہ اکھوائے۔
خود لکھدے نيں کہ ۱۲ برس دی عمر سی کہ والد نے سنبھل وچ آ کے میاں حاتم سنبھلی دی خدمت وچ حاضر کيتا۔ سنہ ۹۶۱ھ وچ کہ ۱۲ برس دی عمر سی اس توں معلوم ہويا کہ سنہ ۹۴۹ھ وچ پیدا ہوئے سن انہاں دی خانقاہ وچ رہ کے قصیدہ بردہ یاد کيتا۔ وظیفہ دی اجازت مل گئی تے فقہ حنفی وچ تبرکا کنز دے چند سبق پرھے تے مرید ہويا ايسے سلسلہ توں کہندے نيں میاں نے اک دن والد مرحوم توں کہیا کہ اسيں تواڈے لڑکے نوں اپنے استاد میاں شیخ عزیز اللہ صاحب دی طرف توں وی کلاہ تے شجرہ دیندے نيں۔ تاکہ علم ظاہری توں وی بہرہ ور ہون۔ شاید ايسے دا اثر اے کہ فن فقہ انہاں نے خوب حاصل کيتا۔ اگرچہ تقدیر نے انہاں نوں تے شغلاں وچ لگایا مگر اوہ عمر بھر ايسے دے ذوق شوق وچ رہے۔ ملیا صاحب دی تیزی طبع دی کیفیت اس بیان توں معلوم ہُندی اے ۔ کہ عدلی افغان دے حال وچ لکھدے نيں سنہ ۹۶۱ھ مں میاں دی خدمت وچ آنے توں پہلے بادشاہی سرداراں نے بدایاں اُتے باغیاں توں لڑ کر فتح پائی میری ۱۲ برس دی عمر سی جبھی ميں نے تریخ کہی سی۔ چہ بس خوب کردہ اند۔ اس مٰں اک زیادہ سی۔ جدوں یہاںکی خدمتاں آیاتو اک دن بتاں گلاں وچ فرمانے لگے کہ انہاں دنوںماں ایہ خبر ن کر فی البدیہہ اساں کہہ دتا سی۔ فتح ہائے آسمانی شد۔ دیکھو تاں کِنے ہُندے نيں؟ ميں نے عرض کيتی کہ اک کم ہُندا اے۔ فرمایا قدما دی رسم خط دے بموجب اک ہمزہ تے لگیا دو۔ ميں نے عرض کيتی کہ ہاںفیر تاں پوری اے۔
شیخ سعد اللہ نحویکہ فن مذکور وچ بے مثل ھدے اوراسی سبب توں نحوی انہاں دے ناں دا جز ہوئے گیا سی بیانہ وچ رہندے سن ۔ جدوں فاضل مذکور نانا دے پا س آئے تاں انہاں توں کافیہ پڑھیا۔ ہیموںنے سر اٹھایا تے لشکر اس دا لوٹتا ماردا بساور آ گیا۔ اس وقت سنبھل وچ سن ۔ تمام بساورلٹ گیا تے برباد ہوئے گیا خود وڈے افسوس توں لکھدے نيں کہ والد دا کتب خانہ وی لٹ گیا۔ دوسرا ہی برس سی کہ جو قحط دی مصیبت آئی۔ کہندے نيںکہ بندگان خدا دی بدحالی دیکھی نہ جاندی سی۔ ہزاراں آدمی بھُکھیاں مردے سن ۔ تے آدمی آدمی نوں کھاندے جاندا سی۔
سنہ ۹۶۶ھ وچ علم دے شوق نے باپ بیٹےآں دے دلوںمیںحب وطن دی گرمی نوں ٹھنڈا کر دتا۔ تے آگرہ وچ پہنے ۔ مولینا مرزا سمرقندی توں شرح شمسیہ تے بعض تے مختصرات پڑھے لکھدے نيں کہ ایہ شرح میر سید محمد ولد میرعلی ہمدانی دی اے اورمیر سید علی اوہی شخص نيں جنہاں دی برکت توں خطہ کشمیر وچ اسلام پھیل گیا۔
قاضٰ ابوالمعالی بخارائی نوں جدوں عبداللہ خاں اذبک نے جلا وطن کيتا سی تاں اوہ وی آگر وچ آئے۔ انہاں دے جلا وطن کرنے دا قصہ وی عجیب اے خود لکھدے نيں کہ جدوں علم منطق توران وچ پہنچیا ۔ تاں دیکھدے ہی دیکھدے لوکاں نے وڈے شوق توں متوجہ ہوئے۔ مگر مصالحہ ایسا تیز لگیا کہ سب فلسفی فیلسوف ہوئے گئے۔ جدوں کسی نیکبخت صاحبدل نوں دیکھدے تاں اس دی ہنسی کردے اورکہندے گدھا اے گدھا۔ لوک منع کرتیتو کہندے کہ اسيں دلیل منطقی توں ثابت کر دیندے نيں۔ دیکھو ظاہر اے کہ ایہ لاحیوان اے۔ اورحیوان علم اے۔ انسان خاص اے۔ جدوں حیوانیت اس وچ نئيں تاں انسانیت جو کہ اس س خاص اے اوہ وی نئيں۔فیر گدھا نئيں تاں کيتااے۔ جدوں ایسی ایسی گلاں حد توں گزر گئياں تاں مشائخ صوفیہ نے فتوے لکھ کے عبداللہ خاں دے سامنے پیش کيتا۔ تے منطق دا پڑھنا پڑھانا حرام ہوئے گیا۔ اس وچ قاضی ابوالمعالی ملیا عصام۔ ملامرزا جان تے اکثر شخص بدعقیدہ ہوئے کے وہاںسے کڈے گئے سن ۔ کہندے نيں کہ چند سبق شرح تے قایہ دے ميں نے وی قاضی ابوالمعالی توں پڑھے تے حق ایہ اے کہ اوہ اس علم وچ دریائے بے پایاں سن ۔ نقیب خاں وی اس وچ شریک ہوئے۔
آزاد مبارک عہد تے مبارک وقت سی۔ اکبر دی لسطنت دا طلوع بیرم کاں دا دور شیخ مبارک دی برکدیاں علم تے کمال دی برکت علم تے کمال پھیلانے لگی سی۔ کہ فاضل بدائونی حلقہ درس وچ داخل ہوئے کے فیضی ابوالفضل دے تے نقیب خاں دے اسيں درس ہوئے۔ شیخ مبارک ک ذکر وچ خود فرماندے نيں جامع اوراق نفوان شباب وچ آگرہ وچ چند سال انہاں دی ملازمت وچ سبق پڑھدا رہیا۔ الحق انہاں دا حق عظیم مجھ اُتے اے ۔ مہر علی بیگ سلدوز اک جاں نثار خان خاناں اورنامی سردار اپنے زمانے دا سی۔ اس نے اپنے باپ بیٹےآں نوں اپنے ہاں رکھیا۔ مال صاحب دی شگفتہ مزاجی تے خوش صحبتی نے مہر علی دے دل وچ محبت نوں ایسی جگہ دتی کہ اک دم جدائی گوارا نہ تھای شیر شاہی سرداراں وچ عدلی دا غلام جمال خاں چنار گڑھ دا حاکم سی۔ اقبال اکبر ی دے دربار توں اس نے خود التجا دی کہ حضور توں کئی شائستہ تے کارداں امیر ایتھے آئیاں تاں قلعہ سپرد کر دواں ۔ بیرم خاں نے مہر علی بیگ دا جانا تجویز کيتا۔ اس نے انہاں توں کہیا کہ تسيں وی چلو۔ ایہ خود وی ملیا تھاے اورم لا دے بیٹے سن ۔
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
۱؎ دیکھو تمتہ صفحہ ۸۴۰
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
علم دے شوق نے اجازت نہ دی۔ اس دے انہاں دے والد اورشیخ مبارک نوں مجبور کيتا۔ اورایتھے تک کیہا کہ ایہ نہ چلیںگے۔ تاں وچ وی جانے توں انکار کر دواں گا۔ غرض پیارے دوست دی تمنا تے دونے بزرگوںکے کہنے توں رفاقت اختیار کيتی چنانچہ لکھدے نيں۔
عین برسات سی۔ مگر دونے بزرگاں دی رضا جوئی مقدم سمجھی باوجود نوسفر ی دے تحصیل علم وچ خلل ڈالیا تے سفر دے خوف تے خطر اٹھائے۔ قنوج لکھنوندی جون پور بنارس دی سیر کردا عجائب عالم نوں دیکھدا تھاں تھاں مشائش تے علما دی صحبتاں توں فیض لیندا ہويا چلا۔ چنار وچ پہنچے تاں جمال خاں نے وڈی ظاہر داریاں توں خاطر داریاں کيتياں۔ مگر دل وچ دغا معلوم ہوئی۔ مہر علی بیگ نے سانوں اوتھے چھڈیا۔ آپ سیر مکانات دے بہانے سوار ہويا۔ تے صاف نکل گیا۔ جمال خاں بدنامی توں گھبرایا۔ اساں کہیا ’’کچھ مضائقہ نئيں کسی نے انہاں دے دل وچ کچھ شبہ ڈالیا ہوئے گا خیر اسيں سمجھیا کر آندے نيں‘‘ گرض اس پیچ توں وی نکل آئے۔ قلعہ پہاڑ دے اُتے اے۔ تھلے دریا وڈے زور تے شور توں وگدا اے۔ کشتی اک جگہ بے قابو ہوئے گئی۔ مولینا آخر ملیا سن بہت گھبرا کر لکھدے نيں کشتی وڈے خطرناک گرداب وچ جا پئی۔ تے دامن کوہ وچ کہ دیوار قلعہ دے پاس سی موجاں وچ الجھ گئی ہويا وی ایسی مخالف چلنے لگی کہ ملاحاں دی کچھ پہیش نہ جاندی سی جے دشت تے دریا دا خداوند نہ خدائی نہ کردا تاں کشتی امید گرداب بلا وچ آ کے کوہ اجل توں ٹکرا چکی ہُندی۔ دریا توں نکل کے جنگلاں وچ آئے۔ شیخ محمدغوث گوالیاری جو ہندوستان دے وڈے مشائخ توں نيں۔ معلوم ہوئے کہ پہلے اس جنگل وچ تے پہاڑ دے دامن وچ یاد الٰہی دے نال گزران کيتا کردے سن ۔ اسيں اس مقام اُتے گئے اک رشتہ دار انہاں دا موجود سی اس نے نال لے جا کے غار دکھایا کہ ایتھے ۱۲ برس تک بیٹھے رہے تے بناس پتی کھاکر زندگی کيتی۔
آگرہ وچ سن ۔ کہ سنہ ۹۶۹ھ می والد دا انتقال ہوئے گیا۔ انہاں دی لاش بساور وچ لے گئے۔ تے تریخ لکھی۔
سر دفتر فاضل دوراں ملوک شاہ
آں بحر علم معدن احسان تے کان فضل
چاں بود در زمانہ جہانے ز فضل ازاں
تریخ سال فوت وے آمد جہان فضل
سنہ ۹۷۰ ھ وچ خود سہسوان علاقہ سنبھل وچ سن ۔ جو خط پہنچیا کہ مخدوم اشرف نانا وی بساور وچ مر گئے۔ فاضل جتھے انہاں دے مرنے دی تریخ ہوئی۔ لکھدے نيں کہ ميں نے اکثر جزئیات اورعلوم غریبہ (منطق تے فلسفہ) انہاں توں پڑھے سن ۔ تے ا ن دے وڈے وڈے حق میرے تے اہل علم دے ذمہ سن نہایت رن ہويا۔ والد دا داغ وی بھُل گیا۔ برس دن دے اندر دو صدمے گزرے ۔ بے فکر طبیعت اُتے عجب پریشانی گزری۔ دنیا دے فکر جنہاں توں ميں کوساں بھاگتا سی۔ اک مرتبہ چاراں طرف توں تن تن کر سامنے آ رہے سن ۔ تے رستہ روک لیا۔ والد مرحوم میری طبیعت کيتی آزادی تے بے پروائی دیکھ دیکھ کے کہیا کردے سن ۔ کہ ایہ سارے ولولے تے شورشاں تواڈی مجھ تک نيں وچ نہ ہواں گا تاں دیکھنے والے دیکھو گے۔ کہ تسيں کِداں بے قید رہندے ہوئے۔ تے دنیا تے دنیا دے کاروبار نوں کِداں ٹھوکر مار دے چھڈ دیندے ہوئے۔ آخر اوہی ہواکہ ہن دنیا ماتم خانہ نظر آندی اے۔ میرے توں زیادہ کوئی ماتم زدہ نئيں اے۔ دو غم نيں۔ تے دو ماتم نيں تے وچ اکیلا ہون۔ اک سر اے دو خمار دی طاقت کتھے توں لیائے اک سینہ دو بجھ کِداں اٹھائے۔
بیٹالی وچ امیر خسرو پیدا ہوے۔ ایہ علاقہ حسین خاں دی جاگیر سی لکھدے نيں کہ سنہ ۹۷۳ھ وچ ایتھے پہنچ کے حسین خاں توں ملے ۔ جوانی دے ذوق تے ہمت دے شوق نے دربار شاہی دی طرف دھکیلا۔ مگر اس افغان دیندار دی محبت ایمانی تے خوبیوںکی کشش نے رستے وچ روک لیا۔ خود لکھدے نيں کہ ایہ شخص صاحب اخلاق ‘ متواضع درویش سیرت۔ سخی۔ پاکیزہ روزگار۔ پابند سنت تے جماعت علم پرور۔ فضل دوست سی۔ نیکی توں پیش آندا سی اس دی صحبت توں جدائی تے نوکری کرنے نوں جی نہ چاہیا۔ دس بر س تک انہاں گمنام گوشےآں وچ رہیا اوہ نیک لوکاں دی خبر گیری کردا سی۔ وچ اس دی رفاقت کردا سی۔ ملیا صاحب نے اس پرہیز گار تے بہادر افغان دی وڈی تعریفاں لکھایاں نيں تے اس قدر لکھایاں نيں کہ پیغمبراں تک نئيں تاں اصحاب تے اولیا دے اوصاف تک ضرور پہنچیا دتا اے۔ چونکہ اس دے حال وچ انہاں دے تے اکبر دے عہد دے بہت حالات دست تے گریبان ہُندے نيں۔ ا س لئی اس دا حال علیحدہ لکھاں گا۔ کہ دلچسپ گلاں نيں۔ ا س دلاور افغان نے ہمایوں دی مراجعت توں لے کے اکبر دے سال ۲۲ جلوس تک وڈی جاں نثاری تے وفاداری دکھادی تے ۳ ہزار ی تک منصب حاصل کيتا۔ غرض دو دیندار متفق الخیال مسلمان نال رہندے سن تے مزے توں گزران کردے سن ۔
قیس صحرا وچ اکیلا اے مینوں جانے دو
خوب گزرے گی جو مل بیٹھاں گے دیوانے دو
حسین خاں دے پاس سنہ ۹۷۳ھ توں سنہ ۹۸۱ھ تک ۸ برس رہے ۔ قال للہ وقال الرسول توں اپنا تے اس دا دل خوش کردے سن بے تکلفی دی صحبتاں توں جی بہالدے سن ۔ علما تے فقرا دی خدمتاں کردے سن جاگیر دے کاروبار تے وکالت نوں حسن لیاقت تے شیرینی گفتار توں رسائی دیندے سن ۔
سنہ ۹۷۵ھ وچ رخصت لے کے بدایاں گئے تے ملیا صاحب دوبارہ دولہا بنے۔ شادی کيتی آرائش ۔ سامان بنائو سنگار سب ڈیڑھ سطر وچ ختم کيتا۔ مگر عجیب خوبصورتی توں بلکہ عبارت توں جھلکتا اے کہ بی بی خوبصورت پائی تے انہاں نوں وی بہت پسند آئی۔ دیکھنا کيتا مزے توں کہندے نيں اس برس وچ راقم تریخ دی دوسری شادی واقع ہوئی اورموجب مضمون والاخرۃ خیر لک من الاولی مبارک نکلی تریخ کہی گئی۔
چاں مرا از عنایت ازلی
ازدواجے بماہ چہرے شد
عقل تریخ کد خدائی را
گفت ماہے قرین نہرے شد
آزا د اس توں ایہ وی معلوم ہوتاہے کہ پہلی توں خوش نہ سن ۔ خداجانے اس دے جتے جی دوسری شادی کيتی یا بچاری مر گئی سی۔ اس دا تاں افسوس وی نہ کيتا۔
چند ہی روز وچ لڑکا پیدا ہويا ۔ حسین خاں دے پاس پہنچے ۔ اوہ انہاں دناں لکھنوماں اپنی جاگیر اُتے سن انہاں دی بدولت چند روز اودھ دی سیر دی اوتھے دے علما تے فقرا تے اہل اللہ توں ملاقاتاں کر کے بوہت سارے فیض حاصل کیتے۔
حسین خاں دی جاگیر دی تبدیلی دے سبب توں بادشاہ توں خفا ہوئے گئے اورکوہستان وچ فوج لے کے گئے کہ جہاد کر کے دین خدا دی خدمت کرن گے۔ سونے چاندی دے مندر نيں۔ انہاں نوں لوٹاں گے تے خود ترویج اسلام کرن گے۔ اس موقع اُتے ایہ رخصت ہوئے کے بدائاں چلے گئے۔ مگر دو سخت صدمے اٹھائے ۔ لکھدے نيں شیخ محمد چھوندے بھائی نوں ميں نے جان دے برابر پالیا سی بلکہ جان توں زیادہ چاہندا سی۔ اس نے بوہت سارے اخلاق حمیدہ حاصل کیتے سن اخلاقی ملکی ملکہ ہوئے گئے سن ۔ اک معقول گھرانے وچ اس دی شادی کيتی۔ افسوس کيتا خبر سی کہ اس کارخیر وچ ہزار مصیبتاں دی شر اے تن مہینے شادی اُتے نہ گزرے سن کہ اسنوں تے نور چشم عبداللطیف نوں زمانے دی نظر لگ گئی۔ پلک ماردے۔ ہنستا کھیلدا بچہ گود توں گور وچ چلا گیا۔ اوہ میری زندگی دا ہر ا بھریا پودا سی۔ تے وچ زمانے دا شہریار سی۔ حیف اپنے ہی شہر وچ پردیسی ہوئے گیا۔ انا للہ وانا علیہ راجعون ملیا صاحب نے اس مصیبت وچ بوہت سارے شعر کہے ۔ اک ترکیب بند بھائی دے مرثیے وچ لکھیا اے دل اُتے درد دا ابر چھایا ہويا سی اس لئی کلام وی تاثیر وچ ڈُبیا ہويا نکلیا اے۔ وچ وی اس دے لطف توں اپنے دوستاں نوں محروم نہ رکھاں گا۔ باوجود اس دے نظم مذکور توں معلوم ہُندا اے۔ کہ ملیا صاحب دی بولی وچ نظم دا ڈھب ایسا نئيں جداں نثر دا ۔ اوریہ قاعدے دی گل اے۔
یارب ااں روز چہ روزیست کہ افتاد مرا
داں چہ جانکاہ بلائیست کہ روادار مرا
ہیچ کس نیست کہ فریاد من تے انر سید
نرسد ہیچ کسے لیک بفر یاد مرا
ماہ من آخر شب رفت پس پردہ غیب
باں کزاں حاملہ غیب چہ غم زاد مرا
ماہ من آخر شب رفت پس پردہ غیب
باں کزیںحاملہ غیب چہ غم زاد مرا
مایہ شادی تے امید دلم رفت بخاک
بعد ازاں دل بچہ امید شود شاد مرا
گرچہ بنیاد من از صبر ققوی بودولے
سل غم آمد تے انداخت زنبیاد مرا
آں کسے را کہ کنمم یاد بروزے صد بار
وہ کہ یکبار بسالے نہ کندیاد مرا
چرخ بے داد چہ غمہا کہ بہ من داد کناں
داد خود از کہ ستانم کہ دہد داد مرا
حال دل ہیچ ندانم بکہ گویم چرکنم
چارہ درد دل خود ز کہ جویم چرکنم
اے فلک دہ کہ دلم خستہ تے ویراں کر دتی
خاطر جمع مرا باز پریشاں کردتی
گوہرے کاں بکفم بود زاغیار نہاں
آشکار از نظرم بردی تے پنہاں کر دتی
سرو من بردی ازاں باغ بزندان لحد
باغ راہبر من ماتم زدہ زنداں کر دتی
یوسفم را بہ کف گرگ سپردی تے مرا
در غمش معتکف کلبہ احزاں کر دتی
در گل تیرہ نہادی گل نورستہ من
روز من باشب تیرہ زچہ یکساں کر دتی
حاصل آں کس کہ از تے بود سرو سامانم
بردی اوراو مرا بے سرو ساماں کر دتی
آں برادر کہ دراں شہر غریب آمدہ بود
جاش دروشت بہ پہلوئے غریباں کر دتی
وقت گل آمد شد جائے محمد در خاک
جائے آنست کہ از غصہ کنم برسر خاک
آخر اے دیدہ چہ دیدی کہ ز عالم رفتی
دیدہ پوشیدہ ازاں دیدہ پرنم رفتی
چشم تاریک مرا روشنی از روے تاں بود
روشنی رفت زدل توں توز چشم رفتی
بودہ چشم مرا ہمچو نگاں در خاتم
چاں نتاں عاقبت الامرز خاتم رفتی
دلت از ہیچ نمر شاد نشد در عالم
حیف صد حیف کہ ماشاد زعالم رفتی
جان پاک تاں دراں مرحلہ بس غمگاں بود
رخت بستی دازاں مرحلہ غم رفتی
بر دل ازکار جتھے ہیچ نہ بودت بارے
بارے ازکار جہں خوش دل تے خورم رفتی
بودم از مہد ترا مونس تے ہمدم ہمہ دم
در لحد بہرچہ بے مونس تے ہمدم رفتی
رفتی تے حسرت توزاں دل حیراں نہ رود
غمت از دل نرود تاز غمت جاں نہ رود
کیست آں کس کہ نشان تاں بمن گوید باز
خبر جان رواں گشتہ بہ تن گوید باز
قصہ گل کہ فرو ریخت ز آسیب خزاں
کیست القصہ کہ با مرغ چمن گوید باز
قاصدے نوں کہ غم تے در دمرا روے وڈے
یک بیک پیش تاں بروجہ سخن گوید باز
تنگ دل غنچہ صفت گشتم تے کس پیدا نیست
کز تاں حرفے بمن اے غنچہ دہ گوید باز
ہست صدپیچ تے شکن درد لم از ماتم تو
کہ بتو زاں دل اُتے پیچ تے شکن گوید باز
دور رفتی چونیا مد زد یار تاں کسے
کہ زا حوال تاں یک شمہ بمن گوید باز
روم برسر گور تاں قیامے بکنم
تاجوابے شنوم از تاں سلامے بکنم
گویم اے گوہر نایاب چہ حالست ترا
باتن خستہ تے بے تاب چہ حالست ترا
تو بخواب اجل تے بے تاں قیامت برخاست
خیز تے سر برکن ازاں خواب چہ حالست ترا
از جدائی تاں احباب بے بدحال اند
اے جدا ماندہ زاحباب چہ حالست ترا
شدہ از دوریت اصحاب بہ نزدیک ہلاک
دور از صحبت اصحاب چہ حالست ترا
بود جائے تاں بہ محراب تے کناں مے نگرم
ماندہ خالی تاں محراب چہ حالست ترا
مے خورم خون جگر بے تاں مرا پرس گہے
کہ دراں خوردن خونناب چہ حالست ترا
برگلت صد گل سیراب تے میداز اشکم
زیر گل اے گل سیراب چہ حالست ترا
در چناں منزل غمناک بہ نزدیک تاں کیست
مونس روز او انیس شب تاریک تاں کیست
اے صنم از رخ خوب توجدا افتادہ
وز فراق تاں بصد گونہ بلا افتادہ
تو بصحرائے تے من ماندہ دراں شہر غریب
اللہ اللہ تاں کجا من بہ کجا افتادہ
بارگل اسيں نکشیدی تے ندانم ااں بار
برتو صد پشتہ خس تے خار چرا افتادہ
بارگل اسيں نکشیدی تے ندانم ااں بار
برتو صدپشتہ خس تے خار چرا افتادہ
قدر وصل تاں ندانستم وااں بود جزا
کہ ملاقات تاں با روز جزا افتادہ
کردمے جاں بسروکار تاں لیکن چہ کنم
کہ سروکار تاں باحکم خدا افتادہ
سال تریخ تاں شد گفت چو سروت افتادہ
آں سہی سروچہ ناگاہ زبا افتادہ
قادری نالہ تے فریاد نمے دارد سود
در دعا کوش کہ نوبت بدعا افتادہ
از خدا خواہ کہ کارش ہمہ محمود بود
ہم خدا ازوئے وہم اوز تاں خوشنود بود
یارب اندر چمن خلد گزارش بادا
قصر فردوس براں جاے قرارش بادا
درگلستان جناں چاں گزر تے جلوہ کناں
حور تے غلماں زیمین تے زیسارش بادا
در شب تارچو عزم سفر عقبے کرد
نور اسلام چراغ شب تارش بادا
بر مزارش چوکسے نیست کہ افروز تے شمع
پر تاں لطف خدا شمع مزارش بادا
از عروس کہن دہر چوبگرفت کنار
نو عروسان بہشتی بکنارش بادا
ہیچ یارے چونشد ہمدم اد بعد وچ مرگ
دمبدم رحمت حق ہمدم تے یارش بادا
مردماں قطرۃ اشکے کہ فشاند ندبرو
گرد وآں قطرہ درناب تے نثارش بادا
تا ابد مسکن او دذدہ عیلاں باد
ااں دعا از من تے از روح اماں آماں باد
اک خاندانی شخص کسی عورت اُتے عاشق ہوئے کے مر گیا۔ اس دے ماجرے نوں انہاں نے افسانہ دے طور اُتے کھا اے تے مزے توں لکھیا اے۔ اخیر وچ طول کلا م دا عذر کردے نيں۔ تے نال ہی کہندے نيں خدا مینوں وی ایہی نعمت کرے۔ نال ہی اک ہور شعبدہ بازی حضرت عشق یاد آ گئی اسنوں وی ٹانک گئے مگر ا سکیا لکھنا واجب سی۔ کیونجے شیخ صدر اُتے تے شیخ محمد غوث دے خاندان اُتے وی اک نشتر مارنے دا موقع ملدا سی۔ ایہ معاملہ نہایت اختصار دے نال لکھیا اے ۔ تے خوبصورتی توں ادا ہويا اے ۔ اس لئی وچ لکھدا ہاں فرماندے نيں۔
حکایت
شیخ زادگان گوالیار وچوں اک شخص سن ۔ کہ شیخ غوث گوالیاری توں قرابت قرینہ رکھدے سن ۔ صلاح تے صلاحیت دا لباس پہندے سن ۔ اورنام دے سر اُتے تاج شاہی دا تاج رکھدے سن ۔ اوہ اک ڈومنی اُتے عاشق ہوئے گئے۔ کيتا ڈومنی سی۔
در مغرب زلف عرض دادہ
صد قافلہ ماہ تے مشتری را
در چنبر زلف کردہ پنہاں
دستار سپہر چنبری را
بردامن ہجر تے وصل بستہ
بدبختی تے نیک اختری را
بادشاہ نوں خبر پہنچی۔ انہاں نے کنچنی نوں پکڑوا کر منگایا۔ مپہلے خان نوں دیدی کہ مقربان کاص وچ سی۔ یاراں نوں شیخ زادہ صاحب دے ڈھنگ معلوم سن ۔ باوجودیکہ مپہلے خاں نے رنڈی نوں محفوظ مکان وچ رکھیا تے باہر دا دروانہ چن دتا سی۔ مگر اوہ ہمت دی کمند ڈال کر پہنچے اورلے ہی اڑے شیخ ضیاء الدین شیخ محمد غوث دے بیٹے کہ ہن وی باپ دی مسند اُتے ہدایت دار شاد فرماندے نيں۔ انہاں دے ناں بادشاہی حکم پہنچیا انہوںنے وی نصیحتاں وصیتاں توں سمجھیا کر ڈومنی سمیت دربار وچ حاضر کيتا بادشاہ نے چاہیا کہ اس خانہ بر انداز توں شیخ زادہ دا گھر بسا دتیاں مگر شیخ ضیاء الدین تے اور لوک راضی نہ وہئے کہ نسل بگڑ جائے گی۔ خاندان خراب ہوئے جائے گا۔ شیخ زادہ خانہ کراب کوتاب کتھے سی چھری مار دے مر گیا۔ کفن تے دفن اُتے علما وچ تکرار ہوئی ۔ شیخ ضیاء الدین نے کہیا شہید عشق اے۔ ايسے طرح خاک دے سپرد کر دو۔ شیخ عبدالنبی صدر عالی قدر تے علما تے قاضی انہاں دے تصدیقچی کہندے سن کہ ناپاک مرا۔ آسودہ عشق نئيں آلودہ فسق اے۔ ملیا صاحب دا اس طرح فرمنیا یا تاں اس توں اے کہ خود عاشق مزاج سن تے ايسے واسطے عاشقاں دے طرف دار سن ۔ یا ایہ کہ شیخ صدر اُتے چوٹ کرنے وچ خواہ مخواہ مزا آندا سی۔
سنہ ۹۷۹ ھ وچ اک اپنا ماجرا بیان کردے نيں۔ جس توں تریخ نویسی دی روح شاداب ہوئے تی اے۔ تے معلوم ہُندا اے کہ واقعہ نگار نوں کِداں واقعیت نگار ہونا چاہیے۔ لکھدے نيں کہ اس سال وچ عجیب خوفناک واقعہ ہويا۔ کانت گولہ حسین خاں دی جاگیر وچ سی۔ وچ اوتھے آیا۔ صدارت دا عہدہ سی۔ تے فقرا دی خدمت میرے سپرد سی۔ شیخ بدیع الدین مدار دا مزار مکن پور علاقہ قنوج وچ اے۔ مینوں زیارت دا شوق ہويا۔ آدمی نے آخر کچا دُدھ پیتا اے غفلت تے ظلم تے جہل توں اس دی سرشتہے بیجا جسارت کر بیٹھیا اے۔ تے خسارت تے ندامت اٹھاندا اے۔ ا س نے حضرت آدم توں وی میراث پائی اے غرض انہاں نوں بلائاں نے میری عقل دی اکھاں اُتے وی پردہ ڈالیا اے۔ ہوس دا ناں عشق رکھیا۔ تے اس دے جال وچ پھنسا دتا۔ قسمت دی تحریر اُتے قلم چل چکيا سی۔ اوہ پیش آئی۔ او ر اک سخت بے ادبی عین درگاہ وچ واقع ہوئی۔ مگر غیرت تے عنایت الٰہی شامل حال ہوئی۔ کہ اس گناہ دی سز ا وی ایتھے ہونی چاہیے۔ یعنی طرف ثانی دے چند ادمیاں نوں خدا نے تعین کيتا کہ تلواراں کھچ کر چڑھ آئے۔ تے پے درپے نو زخم سر ہتھ اورکندھےآں اُتے لگائے۔ سب زخم خفیف سن ۔ مگر سر دا گھائو گہرا سی کہ ہڈی نوں توڑ کر مغز اُتے پہنچیا۔ تے تہی مغزی دا ثمرہ پایا۔ الٹے ہتھ دی چھنگلی وی کٹ گئی۔ اوتھے بیہوش ہوئے کے گر پيا۔ وچ تاں سمجھیا کہ کم تمام ہويا۔ مگر ملک آخرت دی سیر کر آیا۔ تے خیز گزر گئی۔ خدا کرے عاقبت بخیر ہوئے۔
اوتھے توں بانگر مو دے قصبے وچ آیا۔ اک بہت چنگا جراح ملیا جس نے علاج کيتا۔ ہفتے وچ زخم بھر آئے ايسے مایوسی دی حالت وچ خدا توں وعدہ کيتا کہ حج کراں گا۔ مگر حالے تک سنہ ۱۰۰۴ھ نيں پورا نہیںہويا۔ خدا موت توں پہلے توفیق دے۔ وما ذالک علی اللہ بعزیز۔ اے پروردگار تیرے اگے کچھ وڈی گل نئيں۔ فیر بانگرموسے کانت گولہ وچ آیا ۔ غسل صحت کيتا۔ مگر زخماں نے پانی رچرایا تے نويں سرے توں بیمار ہوئے گیا۔ خدا حسین خاں نوں بہشت نصیب کرے ایسی پدری تے برادری محبت خرچ دی کہ انسان توں نئيں ہوئے سکدی۔ موسم دی سردی نے زخماں نوں بہت خراب کيتا سی ۔ مگر خان موصوف نے اس شفقت تے محبت توں تیمار داری دی کہ خدا اسنوں جزائے خیر دے حلواے گزر کھلایا تے ہر طرح خبر گیری دی اوتھے توں بدایاں آیا۔ ایتھے ناسور کوفیر چیرا۔ ایہ عالم ہويا گویا موت دا دروازہ کھل گیا ۔ اک دن کچھ جاگتا سی کچھ سوندا سی۔ دیکھدا ہاں کہ چند سپاہی مینوں آسمان اُتے پھڑ دے لے گئے نيں۔ تے کچھ لوک نيں جداں بادشاہی بساول عصا تے جریبینہاتھوںماں لئی ہوئے دوڑدے پھردے نيں اک منشی بیٹھیا اے تے کچھ فرداں لکھ رہیا اے۔ بولا کہ لے جائو لے جائو ایہ آدمی اوہ نئيں اے۔ اِنّے وچ اکھ کھل گئی ۔ خیال کيتا تاں دیکھیا کہ درد نوں آرام اے۔ سبحان اللہ عام توں بچپن وچ سنیا کردا سی تاں کہانی سمجھدا سی ۔ ہن یقین ہوئے گیا کہ عالم امکان وسیع اے تے خدا دی قدرت غالب اے۔
اس سال بدایاں وچ وڈی اگ لگی۔ تے اِنّے بندے خدا دے جل گئے کہ گنے نہ گئے ۔ سب نوں چھکڑاں وچ بھر کر دریا وچ ڈال دتا۔ ہندو مسلمان کچھ معلوم نہ ہويا شعلے نہ سن موت دی آنچ سی۔ ہائے جان وڈی پیاری اے۔ مرد عورت فصیل اُتے چڑھے۔ اورباہر کود پئے جو بچ گئے تے ہ جلے بھنے لنگڑے لولے ہوئے رہے۔ اپنی اکھاں توں دیکھیا پانی اگ اُتے تیل دا کم کردا سی۔ شعلے دھر دھر کردے سن ۔ تے دور تک آواز سنائی دیندی سی۔ اگ نہ سی خدا دا قہر سی۔ بہتاں نوں خاک کر کے پامال کر دتا۔ بہتاں نوں گو شمالی دیدی چند روز پہلے اک مجذوب میان دوآب دے علاقہ توں آیا سی۔ ميں نے اسنوں گھر وچ اتارا۔ گلاں کردے کردے اک دن کہنے لگیا کہ ایتھے توں نکل جاواں وچ نے کہیا کیوں؟ بولا کہ ایتھے خدائی تماشا نظر آئے گا۔ خراباندی سی مینوں یقین نہ آیا۔
اسنوں فقط تقدیر دا اتفاق کہندے نيں۔ کہ سنہ ۹۸۱ھ وچ ۱۰ برس دے دوست بلکہ دینی بھائی حسین خاں توں انہاں دا بگاڑ ہوئے گیا۔ تے اس دا راز کچھ نہ کھلا کہ کیہ گل سی ۔ اوہ سیدھا سادھا سپاہی باوجود رتبہ آقائی دے مقام عذر خواہی وچ آیا۔ بد ائاں وچ انہاں دی ماں دے پاس گیا تے سفارش چاہی مگر ملیا صاحب وی ضد دے پورے سن اک نہ منی ۔کیونجے انہاں نے دربار شاہی وچ جانے دی تجویز مصمم کر لئی سی۔
تماشا ایہ کہ ايسے سنہ وچ اکبر دے دماغ نوں علم دے شوق نے روشن کرنا شروع کيتا۔ دریا دل بادشاہ محدود العقل علما دی یاوہ گویاں توں تنگ ہوئے کے فہمیدہ تے مصلحت سنج لوکاں دی قدر کرنے لگا۔ رات نوں چار ایوان دے عبادت خانہ وچ جلسہ ہُندا سی۔ تمام علماء تے فضلاء جمع ہُندے سن ۔ اوران توں علمی مباحثے سندا سی۔ ملاصاحب دی جوانی دی عمر علم دا جوش طبیعت کيتی امنگ انہاں دے دل وچ وی ہوس نے موج ماری۔
فیض ہنر ضائع است توں نمنایند
عود بر آٹش نہند مشک بسایند
فیضی ابوالفضل وغیرہ ہمدرس جو انہاں دے نال گوشہ مسجد تے صحن مدرسہ وچ بیٹھ کر ذہن لڑاندے سن ۔ انہاں دیاں گلاں وچ گھوڑے وی دربار شاہی دے دوڑنے لگے سن ۔ ایہ وی بدائاں توں آگرہ وچ آئے۔ آخر الحجہ سنہ ۹۸۱ھ سی کہ جمال خاں قورچی نال ملاقات ہوئی۔ ملیا صاحب خود کہندے نيں اوہ اکبر دے مصاحبان خاص وچوں سی۔ تے باوجود یکہ پانصدی عہدہ دار سی۔ مگر سیدھا سادھا سپاہی سی او ر دیندار خوش اعتقاد مسلمان سی۔ نال اس دے ظرافت طبع خداداد جوہر سی۔ مصاحبت دے زور توں جو تصرف بادشاہ دے مزاج وچ اسنوں حاصل سی۔ اوہ کسی امیر نوں نصیب نہ سی۔ سخی سی اورکھانے کھلانے والا سی۔ سنہ ۹۸۲ھ وچ مر گیا۔ دنیا وچ نیک ناں رہیا۔ عقبے وچ نیکی نال لے گیا۔
جمال خاں انہاں دے پِچھے نما ز پڑھ کر تے علمی تقریراں سن کر بہت خوش ہويا۔ اکبر دے سامنے لیایا تے کہیا کہ حضور دے لئی پیش نماز لیایا ہاں خود فرماندے نيں۔ تدبیر دے پائاں وچ تقدیر دی زنجیر پئی اے ۔سنہ ۹۸۱ھ وچ حسین خان توں ٹُٹ کے بدائاں توں آگرہ وچ آیا۔ جمال خاں قورچی تے مرحوم جالینوس حکیم عین الملک دے وسیلے توں ملازمت شاہنشاہی حاصل کيتی۔ انہاں دناں جنس دانش دا وڈا رواج سی۔ پہنچدے ہی اہل نشست وچ داخل ہوئے گیا۔ ایتھے تک کہ جو علما تجرکے نقارے بجاندے سن تے کسی نوں خاطر وچ نہ لاندے سن بادشاہ نے انہاں توں لڑیا دتا۔ خود گل نوں پرکھدے سن ۔ خدا دی عنایت تے قوت طبع تے تیزی فہم تے دل دی دلیری توں کہ عالم جوانی دا لازمہ ے بہتاں نوں زیر کيتا۔ پہلی ہی ملازمت وچ فرمایا کہ ایہ بدائونی فاضل حاجی ابراہیم سرہندی دا سرکوب اے چاہندے سن کہ اوہ کسی طرح توں زک پائے۔ ميں نے وی اسنوں خوب خوب الزام دیے۔ تے بادشاہ بہت خوش ہوئے۔ شیخ عبدالنبی صدر عالی قدر پہلے ہی خفا ہوئے سن کہ اسيں توں بالا بالا آن پہنچیا ۔ ہن جو مناظرےآں وچ مقابل دیکھیا تاں اوہی مثل ہوئی۔ کہ اک تاں سپ نے کٹیا اس اُتے کھادی افیم خیر آخر رفتہ رفتہ انہاں دی کلفت وی الفت توں بدل گئی۔ ملیا صاحب اس فتحیابی اُتے ناحق خوش ہوئے۔ انہاں نوں خبر نہ سی کہ ایہ فتح اپنی فوج دی شکست ہوئی اے۔ کیونجے آہستہ آہستہ بادشاہ کل علما توں بے اعتقاد ہوگیا فیر انہاں دے نال ایہ وی نظراں توں گر گئے۔ نال ہی لکھدے نيں انہاں دناں وچ شیخ ابوالفضل خلف شیخ مبارک جس دی عقل تے دانش دا ستارہ چمک رہیا سی ملازمت وچ آیا اورانواع تے قسماں دی عنایتاں توں امتیاز پایا۔ تھوڑی دور اگے چل کے کہندے نيں بادشاہ نے ملایان فرعون صفت دے کان ملنے دے لئی جس دی میرے توں امید نہ رہی سی انہاں نوں خاطر خواہ پایا وغیرہ وغیرہ۔ انہاں دے تے ابوالفضل دے دونے حالات پڑ ھ کر معلوم ہوئے جائے گا کہ اکبر دی نظر توجہ انہاں دی طرف سی ۔ اوہ ادھر فیر گئی۔ اسنوں اس دی قسمت دا زور کہوئے۔ خواہ اس دی مزاج شناسی سمجھو۔ تے ایہی شک سی جو ہمیشہ تیزاب بلکہ زہریلے لفظاں بن دے انہاں دے قلم توں ٹپکتا سی۔
غرض فاضل مذکور ہر صحبت تے ہر جلتوں ميں موجود رہندے سن جو خاص علما کيتا سفر کیہ مقام وچ کدرے جدا نہ ہُندے ھدے۔ انہاں وچ ایہ وی شامل ہوئے گئے۔ پہلے ہی سفر دا حال جو لکھدے نيں اس دے ترجمہ نوں پڑھو تے خیال رو کہ اک نوجوان آدمی جدوں اک عظیم الشان بادشاہ دی رکاب وچ رہ کے شاہانہ شان تے شلطنت دے سامان دیکھدا اے تاں اس دے دل وچ کِداں خیالات پیدا ہُندے نيں ۔ تے دیکھو! حالے تک اوہ موقع اے کہ آقا دا دل شفقت تے نويں نمک خوار دا سینہ وفاداری دے جوش توں لبریز اے ۔ چنانچہ انہاں دناں مین اکبر شاہانہ لشکر لے کے منعم خاں دی مدد نوں چلا کہ پٹنے اُتے پٹھاناں توں لڑ رہیا سی۔ فوج نوں آگرہ توں خشکی دے رستے روانہ کيتا۔ تے آپ مع بیگمات تے شاہزادہ ہائے کامگار تے امرا دے دریا دے رستے چلا حالے تک ملیا صاحب مہربان نيں چنانچہ لکھدے نيں ۔
رباعی
شاہنشہ داد گستر داں پرور
جمشید جتھے ستاں محمد اکبر
بنشست بردے بحرچاں اسکندر
ہم بحر بفرمان دے آمد اسيں بر
وڈے شاہزادے نوں وی نال لیا۔ کشتیاں دی کثر ت توں پانی نظر نہ آندا سی۔ نويں نويں انداز دی کشتیاں آسمانی بادبان اُتے چڑھے ہوئے۔ کسی دا ناں نہنگ سر ۔ کوئی شیر سر وغیرہ وغیرہ۔ رنگ برنگ دی بیرقاں لہراندی دریا دا شور ہويا دا زور۔ پانی دے سراٹے بیڑا چلا جاندا سی ملاح اپنی بولی وچ گاندے جاندے سن جدوں عالم سی۔ نیڑے سی کہ پرندے ہويا وچ تے مچھلیاں پانی وچ رقص کرنے لگياں۔ اوہ تماشا دیکھیا کہ بیان وچ نہیںآندا۔ جتھے چاہندے سن اتر پڑدے سن ۔ تے شکار کھیلدے سن ۔ جدوں چاہندے سن چل کھڑ ے ہُندے سن ۔ رات نوں لنگر ڈال دیندے سن ۔ اوتھے علمی بحثاں ہودیاں سن۔ شعر شاعری دے چرچے وی ہُندے سن فیضی نال سن ۔ ملیا صاحب ايسے سال وچ آئے سن ایہ وی نال سن ۔
طبقات اکبر ی وغیرہ کتکاباں مٰںاس توں کچھ شیادہ کر کے لکھدے نيں۔ کہ جو شاہانہ سامان خشکی دے سفر وچ ہُندے نيں سب کشتیاں اُتے لے چلے۔ کل کارخانے مثلا توپ خانہ‘سلاح خانہ‘ خزانہ ] نقار خانہ‘ کرکراق خانہ( توشہ خانہ) فراشنماء جبہ خانہ‘ باورچی خانہ طویلے وغیرہ وغیرہ سب کشتیاں اُتے سن ۔ ہاتھیاں دے لئی وڈی وڈی کشتیاں تیار ہوئیاں تے ہاتھی اوہ نال لئی کہ ڈیل ڈول مستی اورتند خوئی وچ مشہور سن ۔ بال سندر دے نال دو ہتھنیاں اک کشتی وچ ۔ سمن بال تے دو ہتھنیاں اک کشتی وچ ۔ وغیرہ ۔ جو آرائشاں خیمےآں ڈیراں وچ ہودیاں سن اوہ سب کشتیاں وچ تے انہاں دی پوششاں وچ دی سن۔ انہاں وچ وکھ وکھ کمرے کمرےآں دی عمدہ تقسیم محراباں تے طاقتاں دی تراشاں گھراں دی طرح کئی کئی منزلاں زیناں دے اتار چڑھائو ہويا دے لئی کھڑکیاں تے روشنی دے لئی تابدان۔ ہر گل وچ نويں نويں ایجادات ۔ رومی چینی ‘ فرنگی مخملاں تے باناتاں دے پردے تے فرش ہائے بو قلماں۔ ہندوستان ی دستکاریاں دی تفصیل کتھے تک ہوئے۔ کہ اک افسانہ عجائب خانہ ہويا جاندا سی۔ ایہ سب سامان دریا وچ بساط شطرنج دی طرح بہ ترتیب تے انتظام چلدا سی وچکار بادشاہ دی کشتی ہُندی سی وڈی عالیشان جداں جہاز۔
ملا صاحب کہندے نيں دوسر ے سال شہنشاہ نے مجھ اُتے عنایت فرمائی تے وڈی محبت توں کہیا کہ سنگھاسن بتیسی دی ۳۲ کہانیاں جو راجہ بکرما جیت دے حال وچ نيں۔ سنسکرت توں فارسی وچ ترجمہ کر کے طوطی نامہ دے رنگ وچ نظم تے نثر وچ ترتیب دو تے اک ورق نمونے دے طور اُتے اج ہی پیش کرو۔ برہمن بولی داں مدد دے لئی دتا۔ چنانچہ ايسے دن اک ورق شروع حکایت توں ترجمہ کر کے گزارنا۔ پسند فرمایا تمام ہوئی تاں نامہ خرد افزا تاریخی ناں قرار پایا تے پسند تے قبول ہوئے کے کتب خانے وچ داخل ہوئی حق پُچھو تاں ملیا صاحب نوں تریخ گوئی وچ کمال اے۔
سنہ ۹۸۳ھ تک صحبتاں موافق طبع سن۔ کیونجے انہاں دے کلام دی بنیاد اصول تے فروغ مذہب اُتے سی۔ تے بادشاہ نے حالے حالے تک اس دائرے توں قدم نہ ودھایا سی۔ ایہ بعض علما توں اس لئی ناراض سن کہ فقط جو فروشی اورگندم نمائی توں دیندار تے سلطنت وچ صاحب اختیار بنے ہوئے سن اوہ مخدوم تے صدر تے انہاں دی امت ک لوک سن ۔ تے بعض توں اس لئی خفا سن کہ زبانی جمع خرچ تے لفاظی تے دھوکے دیاں دلیلاں توں علم دے دعوے دار بنے ہوئے سن ۔ مگر انہاں دا لوہا سب اُتے تیز ہويا کہ آندے ہی ہر اک نوں دبا لیا جو ذرا بے اصول بولدا سی فوراً کان پھڑ لیندے سن چنانچہ حکیم الملک دے نال جو معرکہ کیہ اوہ تسيں نے دیکھیا۔
سنہ ۹۸۳ھ تک دے حالات تے چار ایوان دے معرکےآں وچ اپنے تے عالماں دے لطائف تے ظرائف خوشی خوشی لکھدے چلے جاندے سن ۔ کہ دفعتہ قلم دی رفتار بدلدی اے۔ تے صاف معلوم ہُندا اے کہ قلم توں حرف تے اکھاں توں آنسو برابر بہہ رہے نيں۔ چنانچہ لکھدے نيں۔
اج انہاں معرکےآں نوں ۱۰ برس گزر گئے نيں۔ اوہ مناظرے تے مباحثے کرنے والے کيتا محقق تے کیہ مقلد سو توں زیادہ سن اک نظر نئيں آندا۔ سب نے موت دے نقاب وچ منہ چھپا لییے خاک ہوئے گئے تے انہاں دی خاک وی اڑ گئی۔
زخیل درو کشاں غیر مانماند کسے
بیار بادہ کہ ماہ محنیمتیم بسے!
جب نعمت جاندی اے تاں قدر آندی اے ۔ ہن انہاں اسيں صحبتاں نوں یاد کردا ہون۔ لہو روندا ہون۔ آہاں بھردا ہون۔ نالے کردا ہون۔ تے مردا ہون۔ دا ش اس حسرت آباد وچ چند روز تے وی ٹھیردے اوہ جو کچھ سن غنیمت سن کہ گل دا رخ انہاں دی طرف ہُندا سی۔ تے گل دا مزا انہاں نوں توں سی۔ ہن کوئی گل دے قابل ہی نئيں۔
رباعی
افسوس کہ یاراں ہمراز دست شدند
درپائے اجل یگاں یگاں پست شدند
بودند تنک شراب در مجلس عمر
یک لحظہ زما پیشترک مست شدند
عبارت ہائے مذکورہ بالا دے انداز توں تے آئند دی عبارت توں صاف معلوم ہُندا اے کہ ایہ سلسلہ عین کامیابی تے لطف گرم جوشی دے عالم وچ لکھیا گیا سی۔ لیکن اوہ عبارت نظم تے نثر جو ماتم زمانہ توں سیہ پوش اے پِچھے حاشیے اُتے لکھی ہوئے گی۔ تے اوہ وی سنہ ۹۱ یا سنہ ۹۲ دے پس تے پیش وچ ہوئے گی۔ نہ سنہ ۹۹۹ھ وچ جداں کہ انہاں نے دیباچہ کتاب تحریر کيتا اے۔
سنہ ۹۸۳ھ وچ مرزا سلیمان والی بدخشان ادھر بھج آیا تاں اکبر نے وڈے جاہ تے جلال توں استقبال کيتا مرزا وی عبادت خانہ (چار ایوان) وچ آندا سی۔ مشائخ تے علما توں گفتگوئاں ہودیاں سن )ملا صاحب فرماندے نيں) صاحب حال شخص سی اس توں معرفت دے بلند خیالات سنے گئے ۔ کدی نماز باجماعت نئيں چھڈی ۔ اک دن وچ نے عصر دی نماز پڑھ کر فقط دعا اُتے اکتفا کيتا۔ الحمد نہ پڑھی مرزا نے اعتراض کيتا کہ حمد کیوں نہیںپڑھی ۔ ميں نے کہ اکہ آنحضرت دے عہد وچ نما زکے بعد فاتحہ دا معمول نہ سی۔ بلکہ بعض روایتاں وچ مکروہ وی آیا اے۔ مرزا نے کہیا کہ ولایت وچ علم نہ سی یا علما نہ سن ؟ (ملا وی جھگڑنے نوں آندھی سن ) ميں نے کہیا کہ سانوں ختاب توں کم اے ۔ نہ کہ تقلید تاں۔ بادشاہ نے خود فرمایا کہ آئندہ توں پڑھیا کرو۔ ميں نے قبول کيتا۔ مگر کتاب وچ کراہت دی روایت کڈ کے دکھا دی۔
گجرات دی پرت وچ اعتماد خاں گجراتی دے کتب خانے دی نفیس نفیس کتاباں خزانہ عامرہ وچ جمع سن۔ بادشاہ چار ایوان دے جلساں وچ علما نوں تقسیم کر تے سن ۔ لکھدے نيں کہ مینوں کئی کتاباں دتیاں انہیںماں اک انوار المشکوۃ وی سی۔ اس وچ اک فصل بہ نسبت نسخےآں دے زیادہ سی۔ اس وقت تک وی بادشاہ اکثر مسلماناں وچ انہاں نوں نوں مخاطب کر کے گل کہندے سن تے ہر بحث وچ پُچھدے سن کہ حقیقت مسئلے دتی کیہ اے۔
حضور وچ امام سن ہفتے دے ۷ دن اک اک دن باری بری توں نماز پڑھایا کردے سن ۔ دوسرے سال وچ ملیا صاحب کہندے نيں کہ خوش آدازی دے سبب توں جداں طوطی دے پنجرے وچ ڈالدے نيں۔ ايسے طرح مینوں انہاں وچ داخل کر کے بدھ دی امامت کرائی اہتمام حاضر دا خواجہ دولت ناظر دے سپرد سی۔ عجب سخت مزاج کوجو سی۔ لوکاں نوں وڈا دق کردا سی۔
الخصی لا ذکر ولا انثی
(خواجہ ہیجڑا نہ زن زنان نہ زن مردان)
اسی سال وچ بیستی دا منصب دتا کچھ وی عنایت کيتا اورپہلی ہی دفعہ وچ فرمایا کہ بیستی دے منصب دے بموجب گھوڑے داغ دے لئی حاضر کرو۔ لکھدے نيں کہ شیخ ابوالفضل وی ايسے عرصے وچ پہنچے سن ۔ تے اسيں دونے بموجب گھوڑے داغ دے لئی خاضر کرو۔ لکھدے نيں کہ شیخ ابوالفضل وی ايسے عرصے وچ پہنچے سن ۔ تے اسيں دونے دی اوہی مثال اے جو شیخ شبلی نے اپنے تے جنید دے لئی کہی سی وچ تے ایہ دو جلی ٹکیاں نيں کہ اک تنور وچوں نکلی نيں ابوالفضل نے جھٹ قبول کر کے کم شروع کر دتا۔ ار اس عرق ریزی توں خدمت بجا لیایا کہ آخر دو ہزاری منصب تے وزارت ک درجے نوں پہنچ گیا۔ (جس دی ۱۴ ہزار آمدنی اے ) ناتجربہ کاری تے سادہ لوحی توں اپنے کمل نوں وی نہ سنبھال سکا۔ سادات انجو وچوں اک شخص نے ایداں دے ہی موقع اُتے اپنے آپ تمسخر کيتا سی اوہ میرے حسب حال اے۔
مرا داخلی سازی تے بیندی
مبیناد مادر بداں نیندی
مینوں انہاں دناں وچ ایہی خیال سی کہ قناعت وڈی دولت اے۔ کچھ جاگیر اے کچھ بادشاہ انعام تے اکرام توں مدد کرن گے۔ ايسے اُتے صبر کراں گا۔ سلامت تے عافیت دے گوشے وچ بیٹھو ں گا علم دا شغل تے دل دی آزادی دا شیوہ نامرادی اے۔ اسنوں سنبھالے رہواں گا۔
جاہ دنیا مطلب دولت فانی بگذار
جاہ داں بس بودو دولت اسلام ترا
افسوس کہ اوہ وی میسر نہ ہوئی (ایتھے میر سید محمد میر عدل دی نصیحت یاد کردے نيں اورروندے نيں کہ دیکھو تتمہ صفحہ ۴۷۰)
ملا صاحب وڈی اچھی اٹھان توں اٹھے مگر افسوس کہ رہ گئے تے بری طرح رہ گئے ۔ اوہ ترقی پاندے وار خاطر خواہ توں وی زیادہ پاندے ۔ مگر ضدی شخص تے گل دے پروش ایسی کردے سن کہ اس پرہر طرح دا نقصان اٹھاندے سن ۔ تے اسنوں فخر سمجھدے سن ۔ ابوالفضل نوں زمانے دے گھساں نے خوب سبق پڑھائے سن ۔ اوہ سمجھ گیا ملیا صاحب نوں بیستی دا عہدہ ملیا انکار کيتا۔ اس نے فوراً منظور کيتا۔ تے اطاعت تے تسلیم دی ايسے دا نیک ثمرہ پایا۔
اس دی تائید انہاں دیاں تحریراں نال ہُندی اے لکھدے نيں کہ ۹۸۳ھ وچ ميں نے رخصت منگی ۔ نہ ملی بادشاہ نے اک گھوڑا تے کچھ روپیہ دتا ہزار بیگھہ زمین دتی تے کہیا کہ فوجی دفتر توں تواڈا ناں کڈ دیندے ہہاں انہاں دناں وچ بیستی دے عہدے اُتے نظر کر کے ایہ انعام مینوں بہت معلوم ہويا۔ کہ ہزاری دا اسيں پلہ اے۔ بادشاہی ہمزبانی اے علم دا سلسلہ اے خدمت دا بجا لیانا اے۔ سپاہی دی تلوار تے بندوق نئيں اٹھانی پڑدی۔ ایہ سب کچھ درست مگر صدر دی ناموافقت تے زمانہ دی بد مددی توں خاطر خواہ فائدہ نہ ہويا۔ تے آئندہ ترقی دا رستہ نہ سی۔ اِنّا ہويا کہ فرمان وچ مدد معاش دا لفظ لکھیا گیا۔ نہ کہ جاگیر (جاگیر وچ خدمت وی بجا لانی پڑدی سی) ہر چند عرض کيتی کہ اِنّی زمین اُتے ہمیشہ حاضری کیوں کر ہوئے سکے گی۔ فرمایا کہ فوج دے گٹھ وچ ترقی مل جائے گی۔ انعام توں وی امداد ہويا کرے گی۔ شیخ عبدالنبی صدر صاف بولے کہ تواڈے ساتھیاں وچ کِسے نوں اِنّی مدد معاش نئيں دی۔ ہن تک ۲۲ برس ہوئے اگے رستہ بند اے۔ تے مدد وچ قدرت الٰہی دے پردہ وچ نيں۔ اک دو دفعہ توں زیادہ انعام دی وی صور ت نہ دیکھی۔ وعدے ہی وعدے سن ۔ او ر ہن تاں زمانے دا ورق ہی الٹ گیا۔ البتہ خدمتاں نيںجنہاں دا کچھ نتیجہ ہی نئيں تے مہمل پابندیاں نيں کہ مفت گلے پئی نيں کوئی لطیفہ غیبی ہوئے تاں انہاں توں چھٹکارا ہوئے۔
یا وفا یا خبر وصل تاں یا مرگ رقیب
بازی چرخ ازاں یک دوسہ کارے بہ کند
رضینا بقضاء اللہ تے صبرنا علیٰ بلاء اللہ وشکرنا نعماء اللہ
بہ ہمہ حال شکر باید کرد
کہ مبادا ازاں بتر گردد
حیرتی شاعر اُتے شاہ طہماسپ دی عنایتاں دیکھ کے ایہ قطعہ فضولی بغدادی نے کہیا سی۔ اوہ میری فضولیاں دے مناسب حال اے۔
من ز خاک عرب تے حیرتی از ملک عجم
ہر دو گشیتم باظہار سخن کم طلب
یافتیم از دو کرم پیشہ مراد دل خویش
او زراز شاہ عجم من نظر از شاہ عرب
دنیا وچ جو کچھ اے معلوم اے۔ کار ساز بندہ نواز توں امید اے ۔ کہ عاقبت بخیر ہوئے۔ تے خاتمہ سعادت ایمان اُتے ہوئے۔
ما عند کمر ینفذ وما عند اللہ باق
جو تواڈے پاس اے ہوئے چکے گا۔ جو خدا دے پاس اے اوہی رہی گا۔
امید از کرم اے کارساز ما این است
کرنا امید نہ سازی امیدواراں را
اب اختلافی مسئلے نکلنے لگے۔ جس توں بادشاہ تے صدر وغیرہ دے دلاں وچ اختلاف اُتے کر حالتیںمختلف ہوئے گئياں (پہلا مسئلہ ایہ سی کہ اک خاوند کیتے جو روئاں کر سکدا اے ؟ ميں نے جو کچھ معلوم سی عرض کيتا) (دیکھو حال شیخ عبدالنبی صدر صفحہ ۳۲۲)
اسی سال وچ لکھدے نيں کہ شیخ بھاون کہ ولایت دکن دا ای برہمن دانا اے ملازمت وچ آیا اورشوق تے رغبت دے نال مسلمان ہوئے کے خاصہ دے چیلاں وچ داخل ہوئے ا حکم ہويا کہ اتھرین بید (چوتھا بید) جس دے اکثر احکام اسلام توں ملدے نيں بیان کرے۔ تے فقیر فارسی وچ ترجمہ کرے۔ اس دی بعض عبارتاں ایسی سی کہ اوہ بیان نہ کر سکدا سی۔ تے مطلب سمجھ وچ نہ آندا سی۔ ميں نے عرض کيتی پہلے شیخ فیضی نوں فیر حاجی ابراہیم سرہندی نوں حکم ہويا۔ مگر جداں جی چاہندا سی نہ لکھ سکا۔ ہن انہاں مسوداں دا ناں تے نشان وی نہ رہیا اس دے احکام وچ سے اک ایہ اے ۔ کہ جدوں تک اک فقرہ (جس وچ براہ راست بوہت سارے لام لام آندے نيں جداں لا الہ الا اللہ) نہ پڑھے تب تک نجات نہ ہوئے گی۔ تے کئی شرطاں دے نال گائے گا گوشت وی جائز اے۔ تے مردے نوں یا تاں جلاواں نئيں تاں دفن کرن وغیرہ۔
سنہ ۹۸۴ ھ وچ بادشاہ اجمیر دے مقام وچ سن ۔ کہ مان سنگھ ولد بھگوانداسنوں اس درگارہ حضرت معینہ وچ لے گئے۔ خلوت وچ مدد چاہی خلعت تے گھوڑا تمام لوازم سپہ سالاری د ے کر رانا کیکا دی مسانوں کندہ دکو نبھل میر نوں روانہ کيتا۔ وڈے وڈے بہادر سردار تے پنج ہزار قیمتی سوار بادشاہی خاصہ کملک نوں نال لے گئے ۔ تے اس دی اپنی فوج وکھ سی۔ لکھدے نيں کہ اجمیر توں تن کوس تک برابر امیراں دے سراپردے لگے سن ۔ قاضی خاں تے آصف خاں دے رخصت کرنے ناں وچ وی گیا۔ رستے وچ غزا دے شوق نے بے اختیار کر دتا۔ پھردے ہوئے سیدھا شیخ عالی قدر شیخ عبدالنبی صدر شیخ الاسلام دے پاس پہنچیا تے کہیا کہ آپ حضور توں رخصت لے لین۔ انہاں نے اقبال تاں کيتا۔ مگر سید عبدالرسول اک نامعقول بو الفضول انہاں دا وکیل سی۔ اس اُتے ڈال دتا۔ ميں نے دیکھیا کہ گل دور جا پئی۔ نقیب خاں دے نال دینی بھائی چارا سی اس نے کہیا کہ امیر لشکر ہندو نہ ہُندا تاں سب توں پہلے وچ اس مہم دے لئی رخصت لیندا۔ ميں نے اس دی خاطر جمع دی کہ اسيں اپنا امیر بندگان حضرت نوں جاندے نيں مان سنگھ وغیرہ توں کيتا کم اے۔ نیت درست چاہیے۔ حضرت شاہنشاہی اُچے چبوترے اُتے پائاں لٹکائے مرزا مبارک دی طرف منہ کیتے بیٹھے سن ۔ کہ نقیب خا ں نے میرے لئی عرض کيتی اول فرمایا کہ اس دا تاں امامت دا عہدہ اے۔ اوہ کِداں جا سکدا اے ؟ اس نے عرض کيتی کہ غزا دی آرزو اے۔ مینوں بلیا کے پُچھیا بہت ہی جی چاہندا اے ؟ عرض کيتی بہت فرمایا سبب کيتا؟ عرض کيتی دعا اے کہ سیاہ ڈاڑھی نوں ہويا خواہی وچ سرخ کراں۔
کار تاں بخاطر است خواہم کردن
یا سرخ کنم روئے ز تاں یا گردن
فرمایا کہ انشاء اللہ فتح ہی دی خبر لائو گے۔ مراقبے وچ سرجھکا کر توجہ توں رخصت دی فاتحہ پڑھی۔ ميں نے چبوترے دے تھلے پا بوس دے یے ہتھ بڑھائے۔ آپ نے اُتے کھچ لئی۔ جدوں ميں دیوان خانہ توں نکلیا تاں فیر بلايا اک لپ بھر کر اشرفیاں داں اورکہیا خدا حافظ۔ گناں تاں ۶۵ سن۔ شیخ عبدالنبی صدر دی رخصت نوں گیا۔ انہاں دناں مہربان ہوئے کے پہلی کلفت تے الفت توں مبادلہ کيتاسی۔ فرمایا صفاں دا آمنا سامنا ہوئے تاں مینوں وی دعائے خیر توں یاد کرنا کہ بموجب جدوں حدیث صحیح دے قبول دعا دا وقت ہُندا اے دیکھناً بھولنا نئيں قبول کر دے ميں نے وی فاتحہ (دعا) چاہی۔ او گھوڑا کس یاران یکدل دے نال مل روانہ ہويا ۔ ع
ہر روز بہ منزلے تے ہر شب جائے
یہ سفر اول توں آخر تک وڈی مبارکی توں طے ہويا۔
ان دی انشاء پردازی نے میدان جنگ کيتی تصویر نہایت خوبصورتی توں کھینچی اے۔ مگر اس وچ وی لوگوںکے پہلوئاں وچ قلم دی نوکاں چبھوندے جاندے نيں ۔ (دیکھو راجہ مان سنگھ دا حال ۱؎) جدوں فتح ہوئی تاں رانا بھج گیا۔ تاں امرا مشوروںدے لئی بیٹھے۔ تے علاقے دا بندوبست شروع کيتا۔ رام پرشاد اک وڈا اُچا تے جنگی ہاتھی رانا دے پاس سی۔ بادشاہ نے کئی دفعہ منگیا سی۔ اس نے نہ دتا سی۔ اوہ وی پرت وچ آیا امرا دی صلا ح ہوئی۔ کہ اسنوں فتح نامہ دے نال حضور وچ بھیجنا مناسب اے۔ آصف خاں نے میرا ناں لیا۔ کہ ایہ فقط ثوا ب دے لئی آئے نيں انہاں دے نال بھیج دو۔ مان سنگھ نے کہیا۔حالے تاں وڈے بڑ ے کم پئے نيں۔ ایہ میدان معرکہ وچ صف جنگ دے اگے امامت کرن گے۔ ميں نے کہیا ایتھے دی امامت دے لئی قضا اے۔ میرا ہن ایہ کم اے کہ وچ جائاں تے بندگان حضرت دی صف دی اگے امامت ادا کراں۔مان سنگھ اس لطیفے اُتے بہت خوش ہوئے۔ احتیاطا تن سو سوار ہاتھی دے نال کیتے تے سفارش نامہ لکھ کے رخصت کيتا۔ بلکہ موہنے تک تھانے بٹھانے دے بہانے شکار کھیلدے پہنچانے چلے آئے کہ ۲۰ کوس اے۔ وچ ماکھور تے مانڈل گڑھ توں ہُندا ہويا آنبیر دے رستے آیا۔ کہ مان سنگھ دا وطن سی۔ ايسے دے پہلو وچ ہن جے پور آباد اے۔ رستہ وچ تھاں تھاں لڑائی دی کیفیت تے مان سنگھ دی فتح دا حال سناندا آندا سی۔ لوک تعجب کردے سن کِسے نوں یقین نہ آندا سی۔ آنبیر توں پنج کوس اُتے ہاتھی بجنہاں وچ پھنس گیا ۔ غضب ایہ کیہ کہ جداں جداں اگے جاندا سی زیادہ دھنستا جاندا سی۔ آخر ملیا نے ہی سن انداز تحریر
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
۱؎ صفحہ ۵۴۱
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
سے معلوم ہُندا اے کہ بہت گھبرائے ۔ تے ایتھے توں سمجھ لو کہ مہمات سلطنت تے اس دے خطرناک بجھ ایداں دے لوکاں دی گردن اُتے پڑاں تاں چھاتی بچے یا پھٹے کتھے ابوالفضل تے اس دے کارنامے اکبر لشکر جرار لئی آسیر دے گرد پيا اے۔ محاصرہ نے طو ل کھِچیا اک شب اندھیرا۔ بادل گرجے بینہ برسے ابو الفضل فوج لے کے زیر دیوار پہنچیا۔ تے رسے ڈال کر شمشیر بکف قلعے وچ کود پيا۔ پہلے کوئی اِنّا وڈا دل دکھائے۔ جدوں اس دے باب وچ بولی ہلائے گلاں کرنے توں کيتا ہُندا اے۔
اوتھے دے لوک آئے تے کہیا کہ اگلے برس وی ایتھے اک بادشاہی ہاتھی پھنس گیا سی اس دا ایہی علاج اے کہ ٹھیلاں مشکاں وچ پانی بھر بھر کر ڈالدے نيں۔ ہاتھی نکل آندا اے۔ سقے بلائے انہوںنے بہت سا پانی ڈالیا ۔ جدوں آہستگی توں آپ ہاتھی نکلیا تے گرداب ہلاک توں نجات پائی۔
لکھدے نيں وڈی مشکل توں ہاتھی نکلیا۔ اسيں انبیر وچ پہنچے اوتھے دے لوک پھولے نہ سماندے سن ۔ انہاں دے فخر دا سر آسمان توں جا لگا،۔ کہ ساڈے راجہ دے لڑکے نے ایسا معرکہ ماریا اے۔ خاندانی رقیب دا کلہ توڑیا اورہاتھی کھو لیا۔ لونڈہ وچوں گزر ہويا۔ ایتھے وچ پیدا ہويا سی۔ بساور وچ آیا ع
واول ارض مس جلدی ترابھا
(پہلے ہی اس زمین دی خاک میرے بدن نوں لگی اے )
اس بیان وچ انہاں دے تحریر توں وڈی خوشی ہوئی اورعجیب محبت ٹپکتی اے۔ بے شک اک شریف ملیا لڑائی سیجِتیا پھرے تے لڑائی جیت کر پھرے اس اُتے اِنّے سارے بادشاہ تے جنگی سپاہی اوراِنّا وڈا ہاتھی لے کے اپنے گائاں وچ آئے اوراوتھے دا اک اک آدمی دیکھنے آئے اوہ خوش نہ ہوئے تاں کون ہو؟ تے محبت وی جِنّی ٹپکے تھوڑی اے جس خاک اُتے کھیل کر وڈے ہوئے تے جس زمین دی گو د وچ پرت کر پلے اس دی محبت نہ ہوئے تاں کس دی ہو؟
غرض جاں تاں کر کے فتح پورپہنچے ( راجہ بھگوان داس راجہ مان نگھ دے باپ سن ) انہاں دے کوکہ دی معرفت فتحنامہ تے ہاتھی حضور وچ گردانا۔ فرمایا اس دا ناں کيتا اے ؟ عرض کيتی رام پرشاد۔ فرمایا کہ سب پیر دی پرورش توں ہويا۔ اس دا ناں پیر پرشاد اے۔ فیر فرمایا کہ تواڈی تعریف وی بہت لکھی اے۔ سچ کہوتو کیہڑی فوج وچ سن ۔ تے کیہ کيتا کم کيتا۔ عرض کيتی کہ بادشاہاں دے حضور وچ سچ وی ڈردے لرزتے کہیا جاندا اے فدوی جھوٹھ کِداں عرض کر سکدا اے چنانچہ سب واقعی حالات عرض کیتے پُچھیا جنگی لباس سی یا ننگے ہی رہے؟ عرض کيتی زرہ بکتر سی ۔ فرمایا کتھے توں مل گیا۔ عرض کيتی سید عبداللہ خاں توں سب جو ہن پسند آئے۔ تاں دہ گنج وچوں اک لپ بھر کر انعام فرمائی۔ ۹۶ اشرفیاں سن ۔ فیر پُچھیا شیخ عبدالنبی توں مل لئی؟ عرض کيتی گرد راہ توں دربار پہنچیا ہاں کِداں مل سکدا ہاں اک دوشالہ نخودی بڑھیا دتا کہ ایہ لیندے جائو۔ شیخ توں مادر تے کہو کہ اسنوں اوڑھو ساڈے خاصے کارخانے دا اے تواڈی ہی نیت توں فرمائش ک سی۔ وچ لے گیا۔ تے پیغام پہنچایا۔ شیخ خوش ہوئے پُچھیا کہ رخصت دے وقت ميں نے کہہ دتا سی۔ کہ صفاں دا آمنا سامنا ہوئے تاں دعا توں یاد کرنا۔ ميں نے کہیا کہ کل مسلماناں دے حق وچ جو دعا اے اوہ پڑھی سی۔ کہیا کہ ایہ وی کافی اے۔ اللہ اللہ ایہ اوہی شیخ عبدالنبی نيں۔ آخر حال وچ اس بدحالی دے نال دنیا توں گئے کہ خدا دکھائے نہ سنائے چاہیے کہ ب نوں عبرت ہوئے جائے۔
ہر کہ را پرور دگیندی عاقبت خونش بریخت
حال آں فرزند چاں باشد کہ خصمش مادر است
کوکندہ دی مہم وچ لکھدے نيں کہ مان سنگھ ۔ آصف خان غازی خاں بدخشی نوں جریدہ بلا بھیجیا۔ آصف خاں تے مان سنگھ باہم نفاق رکھدے سن چند روز سلام توں محروم رہے مگر ملیا صاحب غازی خاں مہتر خاں علی مرا د اذبک خنجری ترک تے اک دو تے وی سن کہ عنایات تے سرفرازی عہدہ توں معزز ہوئے تے ایہ مہم سنہ ۹۸۵ھ وچ طے ہوئی۔
اس وقت تک اسفاضل مصنف وچ مخالفت نے فقط اِنّا راستہ پایا سی۔ کہ انتظامی امورات وچ یا ملازماں دے کاروبارماں بعض گلاں خالف طبع معلوم ہودیاں سن۔ البتہ طبیعت شوخ تے بولی تیز سی۔ جو لطیفہ کسی اُتے سوجھدا سی۔ نوک قلم توں ٹپک پڑدا سی۔
ماں ايسے سنہ وچ رخصت لے کے وطن گیا سی۔ بیماری دی شدت نے بستر توں ہلنے نہ دتا سی۔ صحت پا کر روانہ دربار ہويا۔ راستے وچ سید عبداللہ خاں بارہ نال ملاقات ہوئی۔ انہوںنے کہیا۔ کہ راہ اُتے خطر اے رضوی خاں ک نال پردا پھراندا دیپالپور ملک مالوہ وچ آ کے حاضر ہويا۔ ایتھے سنہ ۲۲ سل جلوس دے جشن دی دھوم دھام سی۔ قراان حمائل تے خطبےآں دی بیاض دی جنہاں دی تصنیف وچ انواع تے قسماں صنائع تے بدائع خرچ ہوئے سن حضور وچ پیش کيتی۔ ایہ دونے نایاب چیزاں حافظ محمد امین خطیب قندہاری دی سن۔ کہ ۷ اماماں وچوں اک امام ہ۔ تے خوش خوانی تے خوش الحانی وچ اج اپنا نظیر نئيں رکھدا۔ راہ بسا ور دی اک منزل وچ اس دا مال چوری ہوئے گیا۔ اس وچوں عبداللہ خاں نے ایہ دونے چیزاں بہم پہنچیا کر رستے وچ مینوں دتیاں سن۔ بادشاہ خوش ہوئے گئے۔ حافظ نوں بلايا تے خوشی طبعی دے طور اُتے کہیا کہ ایہ حمائل ساڈے واسطبے اک جگہ توں آئی اے لو اسنوں تسيں رکھو حافظ نے دیکھدے ہی پہچان لئی۔ جان وچ جان ا ٓ گئی۔ تسلیمات بیحد تے سجدہ گزاری بجا لیا کے عرض کيتی کہ حضور نے ايسے دن سید عبداللہ خان توں فرمایا سی کہ انشاء اللہ تسيں پیدا کرو گے اوہ چیزاں کدرے نہ جانے پاواں گی۔ فیر میرے توں حال پُچھیا۔ عرض کيتی بساور دے علاقے مزدور حوض تے کوئاں کھودتے نيں دن نوں کم کردے نيں رات نوں رستہ ماردے نيں۔ انہاں نوں نے مال چرایا سی۔ اک انہاں وچوں پھوٹ گیا۔ اس پیچ وچ نکل آئیاں ۔ فیر فرمایا حافظ خاطر جمع رکھو انشاء اللہ تے اسباب وی مل جائے گا تے مینوں بڑھاپے نے ایسی تصنیفات توں عاجز کر دتا اے۔ آخر جو فرمایا سی اوہی ہويا کہ باقی احباب وی بیلداراں دے پاس نکلیا۔ تے فتح پور وچ سید عبداللہ خاںنے خود آ کے پیش کيتا۔
اسی سنہ وچ لکھدے نيں کہ وچ وطن توں آیا۔ تے از سر نو امامت دا حکم ہويا۔ خواجہ دولت ناطر تعینات اے کہ خواہ مخواہ ہفتے وچ اک دفعہ چوکی اُتے حاضر کرے۔ ٹھیک اوہی مثل اے احمد بہ مکتب نمیرود تے لے برندش
اسی سنہ وچ ملیا صاحب نوں وڈا رنج ہويا۔ حسین خاں ٹکریہ مر گئے ۔ انہاں دے اسيں دم اسيں عقیدہ۔ دوست آقا جو کچھ کہو ایہ سن ۔ اگرچہ سنہ ۹۸۱ ھ وچ انہاں توں وی کسی گومگو معاملہ اُتے کھٹک کر وکھ ہوئے گئے سن ۔ مگر چونکہ اج کل دے زمانہ تے ارباب زمانہ توں بہت ناراض نيں۔ اس لئی زیادہ رنج ہويا۔ حسین خاں اک شیر دل سپاہی تے پکے سنی مسلمان سن ۔ انہاں دی زندگی وچ وی اکبر ی عہد دے اک حصہ دا رنگ وکھ دکھاندی اے۔ اس لئی انہاں دا حال وکھ تھلگ لکھ کے داخل تتمہ ۱؎ جات کيتا اے۔
سنہ ۹۸۵ھ وچ راجہ محجھولہ نوں بانس بریلی دے علاقے وچ دامن کوہ دے انتظام دے لئی بھیجیا۔ اس نے وہاںسے اک رپورٹ دی چند درخواستاں وچوں اک ایہ سی۔ درگاہ توں جدا ہوئے کے اس صحرائے بیابان وچ آ گیا ہاں کوئی رفیق تے آشنا نال نئيں جے شیخ عبدالقادر بدائونی نوں بھیج دتا جائے تاں اوہ اس ملک دے نیکی تے بد توں خوب واقف اے ۔ لوک اس دے اعتبار اُتے رجوع وی ہوئے جاواں گے۔ تے دربار وچ اسنوں کوئی ایسی خدمت وی سپرد نئيں اے اس دے حال اُتے مرحمت تے بندہ درگاہ دی سرفرازی دا سبب ہوئے گا۔ والحکم اعلیٰ خواجہ شاہ منصور نے اک اک فقرہ پڑھ کر سنایا ۔ تے حرف بہ حرف ہر گل دا جواب جو فرمایا اوہ لکھیا۔ اس مطلب اُتے نئيں کيتی نہ ہاں۔
موبر آمد بہ کف تے موے تونامد بہ کفم
ااں چناں بخت کہ من دارم تے ااں خو کہ تراست
اسی برس اجمیر دے مقام توں حسب معمول حاجیاں دا قافلہ روانہ کيتا۔ شاہ ابوتراب نوں میر حاج بنایا بہت کچھ سامان دیے۔ تے حکم عام کہ جو چاہے جائے۔ شاہ موصوف اکابر سادات شیراز توں سن ۔ تے سلاطین گجرات انہاں توں وڈا اعتقاد رکھدے سن ۔ ميں نے شیخ عبدالنبی صدر توں کہیا
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
۱؎ حسین خاں دا حال تتمہ وچ ہونا چاہیے سی۔ لیکن غلطی توں ۳۸۴ صفحہ اُتے درج ہوئے گیا۔ ایہ شروع توں ہی ايسے جگہ اُتے رہے ۔ اس لئی وچ وی انہاں نوں دربار توں اٹھا کے پائین وچ بٹھانے دی جرات نئيں کردا ۔ ۱۲ محمد باقر
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
کہ مینوں وی رخصت لے دو۔ شیخ نے پُچھیا کہ ماں جیندی اے ؟ کہیا کہ ہاں۔ پُچھیا بھائیاں وچوں کوئی اے ؟ کہ اس دی خدمت کردا رہے۔ ميں نے کہیا گزارے دا وسیلہ تاں وچ ہی ہون۔ کہیا کہ ماں دی اجازت لے لو تاں چنگا اے۔ بھلا اوہ کدوں اجازت دیدیاں سن۔ ایہ سعادت وی رہ گئی ہن حسرت دے مارے وٹیاں کٹتا ہون۔ تے کچھ نئيں ہوئے سکدا۔
نہ کرد لطف تاں کارے تے وقت کار گذشت
نشد وصال تاں روزے تے روزگار گذشت
حالے تک ملیا صاحب نوں ایہ اعتقاد باقی سی کہ بادشاہ ظل اللہ نائب رسول اللہ نيں۔ چنانچہ لکھدے نيں۔ وچ لشکر کے نال ریواڑی دے ضلع مٰں سی۔ وطن توں خبر آئی کہ اک لونڈی دے پیٹ توں بیٹا پیدا ہويا اے۔ مدت دے بعد تے وڈے انتظار دے بعد ہويا سی۔ خوشی خوشی اشرفی نذر لے گیا۔ اورنام دے لئی عرض یا۔ فرمایا کہ تواڈے باپ دادا دا کیہ ناں اے۔ عرض کيتی ملوک شاہ بن حامد شاہ انہاں دناں یا ہادی دا وظیفہ ورد سی۔ فرمایا کہ انہاں دا ناں عبدالہادی رکھو۔ حافظ محمد ابن خطیب نے ہر چند کہیا ناں رکھنے دے بھروسے توں نہ رہوئے۔ حافظاں نوں بلائو تے لڑکے دی درازی عمر دے لئی قرآن پڑھوائو ميں نے خیال نہ کيتا۔ آخر ۶ مہینے دا ہوئے کے مر گیا۔ خیر خدا میرے لئی اس دا ثواب ذخیرہ رکھے تے اسنوں قیامت دے دن میرا شفیع کرے۔
اسی منزل توں ۵ مہینے دی رخصت لے کے بساور آیا تے بعض ضرورتاں بلکہ فضولیاں دے سبب توں وعدہ خلافی کر کے سال بھر پڑ ارہیا ایسی ایسی کم خدمتی تے مخالفتاں نے رفتہ رفتہ نظراں توں گر ادتا۔ تے بالکل توجہ نہ رہی۔ اج تک ۱۸ برس ہوئے ۔ ۱۸ ہزار عالم سامنے توں گزرگیا ايسے محرومی وچ مبتلا ہاں نہ روے قرار اے نہ راہ فرار اے۔
رباعی
بختے نہ کہ با دوست بیا میزم من
صبرے نہ کہ از عشق بہ پرہیزم من
دستے نہ کہ باقضا در آویزم من
پاسنوں نہ کہ از میانہ بگریزم من
بادشاہ سنہ ۹۸۶ھ وچ پنجاب دا دورہ کے دے دریا دے رستے دہلی پہنچے۔ تے آبی کشتی توں اتر کر کشی خاکی اُتے سوار ہوئے۔ سانڈیاں دی ڈاک بٹھا دتی تے عین وقت اُتے اجمیر پہنچ کے عرس وچ شامل ہوئے۔ دوسرے ہی دن رخصت ہوئے کے آغرہ نوں پھرے۔ نور دا تڑکا سی۔ صبح طباشیر بکھیر رہی سی۔ کہ ٹونڈہ دی منزل وچ پہنچے۔ ملیا صاحب لکھدے نيں وچ بساور توں چل کے استقبا ل دے لئی پہنچیا ہويا سی حاضر خدمت ہوئے کے کتا الاحادیث نذر گزرانی اس وچ جہاد دی فضیلت تے تیر اندازی دے ثواب بیان کیتے نيںَ تے ناں ھبی تاریخی رکھیا ہ۔ کتاب کتب خانہ شاہی وچ داخل ہوئی۔ الحمد للہ کہ غیر حاضری تے وعدہ خلافی دا ذکر ہی نہ آیا۔ سنہ ۹۸۷ھ توں پہلے دی تصنیف ہوئے گی) انہاں دا قلم وی آزا د دی طرح نچلا نہ رہندا سی۔ کچھ نہ کچھ کہے جاندے سن ڈال رکھیا۔ ع
غنیمت جمع کن غارتگرے روزے شود پیدا
اب تک ایہ حال سی کہ آقا اپنے غلام نوں ہر وقت محبت دی اکھ توں دیکھدا سی۔ تے قدردانی تے پرورش دے خیال کر کے خوش ہُندا سی۔ تے عقیدت مند ملازم ہر گل اُتے ہويا خواہی ‘ خوش اعتقادی تے جاں نثاری دے خیالات نوں وسعت دے کے ہزارطرح دی امیداں رکھدا سی۔ لیکن ہن اوہ وقت آ گیا کہ دونے اپنی اپنی جگہ آ کے رک گئے۔ تے دونون دے خیالات بدل گئے دربار تے اہل دربار دے حالات تسيں نے دیکھ لئی۔ عالم بدل گیا سی۔ تے حریف نويں دنیا دے لوک سن ۔ تے ملیا صاحب دی طبیعت ایسی واقع ہوئی سی۔ کہ کسی توں میل نہ کھاندی سی دینداری فقط بہانہ سی۔ تے اس وچ وی شک نئيں کہ فضل تے فیضی انہاں دے اسيں درس تے اسيں سبق جس طرح اعلیٰ مراتب فضل تے کمال سن ايسے طرح اعلیٰ مراتب جاہ تے جلال وچ اڑے جاندے سن ۔ تے اکثر اہل علم جو کتابی استعداد وچ ملیا صاحب دے اسيں پلہ بلکہ انہاں توں کم سن اوہ زمانے دے موافق رفتار کر کے بہت ودھ گئے سن ۔ اس لئی وی انہاں دا جی چھُٹ گیا سی۔ تے ہمت قاصر ہوئے گئی سی حق پُچھو تاں ایہ اپنی زات توں ايسے کم دے سن ۔ جس وچ جوہر شناس بادشاہ نے رکھیا اوریہ اسنوں کردے رہے تے ايسے وچ مر گئے۔ اکبر دے حال وچ جو جو گلاں ميں نے لکھایاں نيں اکثر انہاں دی کتاب توں لی نيں۔ تے اوہ سب درست نيں۔ مگر ایہ وی کہندا ہاں کہ ملیا صاحب نے انہاں نوں برے تے بدنما موقع اُتے ترتیب دے کے دکھایا اے۔ تے مصلحت ملکی دے امورات نوں ایداں دے مقاماں اُتے سجایا اے۔ کہ خواہ مخواہ انہاں توں اکبر تے اکثر علماء تے امرا خصوصاً فضل تے فیضی دے حق وچ بے دینی تے بدنیندی دے خیالات پیداہُندے نيں۔ تے اس وچ ضرور انہاں دے رشک منصبی نوں دخل سی۔ چنانچہ اس عرصے دے بعد زمانے دی شکایت لکھدے لکھدے کہندے نيں۔
مینوں یاد اے کہ انہاں معاملات دی ابتدا وچ شیخ ابوالفضل توں اک جسنوں ميں گفتگو ہوئی فتح پور دے دیوان خاص وچ بیٹھے سن کہنے لگے کہ سانوں اسلام دے کل مصنفاں توں دو گلاں دا گلہ اے۔ اول ایہ کہ جس طرح پیغمبر صاحب دے حالات تے واقعات سال بسال لکھے ايسے طرح تے پیغمبراں دے حال نہ لکھے۔ ميں نے کہیا کہ قصص الانبیاء تاں اے ولے نئيں اوہ تاں بہت مجمل اے۔ تفصیل توں لکھنا چاہیے سی وچ نے کہیا کہ پرانے زمانے دیاں گلاں نيں۔ مفسرین تے اہل تریخ دے نزدیک اِنّا ہی ثابت ہويا ہوئے گا۔ باقی ثبوت نوں نہ پہنچیا ۔ جواب وچ کہیا کہ ایہ جواب نئيں ہوئے سکدا۔ دوسرے ایہ کہ کوئی ادنیٰ پیشہ ور نئيں جنہاں دا ناں تذکرۃ الاولیاء تے نفحات الانس وغیرہ وچ نہیںلکھیا۔ اہل بیت نے کيتا گناہ کيتا سی۔ کہ انہیںداخل نہ کيتا۔ تے ایہ نہایت تعجب دا مقام اے ایتھے وی جو کچھ وقت نے گنجائش دتی کہیا گیا مگر کون سندا اے ميں نے پُچھیا کہ انہاں مشہور مذہباں وچوں تواڈی رغبت کدھر زیادہ اے۔ بولے کہ جی چاہندا ہیکہ چند ہی روز لامذہبی دے صحرا وچ سیر کراں۔ ميں نے کہیا کہ نکاح دی قید اٹھا دو ۱؎۔ تاں خوب ہوئے۔
برداشت غل شرع بتائید ایزدی
از گردن زمانہ علیٰ ذکرہ السلام
ہنسنے لگے۔ چونکہ انہاں دناں تے مطالب تے مقاصد وی درپیش سن ۔ ميں نے گوشہ غزلت وچ جان بچائی تے آیت فرار پٹھی کہ نظراں توں گر گیا۔ پہلی آشنائی بیگانگی ہوئے گئی۔ تے الحمد للہ کہہ وچ اس حال وچ خوش ہون۔
رباعی
دل در تگ تے پو نشد نکوشد کہ نشد
جز در تاں فرونشد نکوشد کہ نشد
گفتی کہ برنجم ارنکو شد کارت
دیدی کہ نکونشد نکوشد کہ نشد
سمجھ لیا کہ نہ وچ رعایت دے قابل ہاں اورنہ ایہ خدمت دے قابل تے اس اُتے سراسر راضی ہون۔
بیاندا تکلف بہ یکسو نہیم
نہ از تاں قیام تے نہ ازما سلام
کدی کدی دور پا انداز توں کورنش کر لیندا ہاں تے دیکھ لیندا ہون۔ ع
کہ صحبت برنیا یدتا موافق نیست مشرب ہا
ویکھو اگے قسمت وچ کیہ اے۔
دیدم کہ دیدن رخت از دور خوشتراست
صحبت گزاشتم زتماشائیاں شدم
ان جزئیات تے خصوصیات دی تفصیل تے انہاں معرکےآں دی ترتیب سال وار سلک تحریر وچ لانی ناممکن اے اس لے اس طریق اُتے اکتفا کيتا۔ تے خدا ہر سال وچ اپنے بندہ دا حافظ تے مددگار اے۔ ايسے دے بھروسے توں انہاں معاملات دے لکھنے وچ دلیری سی۔ ونرہ جو کچھ کيتا اے احتیاط دی منزل توں دور اے۔ تے خدا گواہ اے وکفی باللہ شھید کہ اس لکھھنے وچ درد دین تے ملت مرحومہ اسلام دی دلسوزی دے سوااور کچھ غرض نئيں اے تے حسد تے تعصب تے عداوت توں خداکی پناہ منگدا ہون۔
سنہ ۹۸۷ھ وچ لکھدے نيں چالیس برس دی عمر وچ ميں نے خدا نے اک فرزند محی الدین ناں عنایت
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
۱؎ آزاد۔ ذرا حضرت دی فرمائش نوں دیکھو تے ذوق طبع دا خیال کرو۔ کيتا ارمان دل وچ بھرے ہون گے۔ جو ایہ لفظ بولی توں نکلیا۔ تے انہاں دے علو حوصلہ نوں دیکھو کہ انہاں گلاں نوں کيتا ہنس کر ٹال دیندے نيں۔
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
فرمایا بساور وچ پیدا ہويا۔ اللہ علم نافع او رعمل مقبول نصیب کرے۔
انہاں ایام وچ اک جگہ لکھدے نيں۔ وچ خدمت توں بچ کر وکھ ہوئے گیا سی۔ تے اپنے تئاں نیست تے نابود سمجھ لیاسی۔ وطن توں فیر کر آیا۔ رمضان دا مہینہ سی۔ اجمیر دے مقام وچ قاضی علی نے مینوں وی پیش کيتا۔ اوہی ہزار بیگھ مدد معاش کہ وقت عزیز دے برباد کرنے والی اے۔ اس کانام وی سنایا۔
بدرگاہ حکام تے درگاہ تے بیگہ
روی تاکنی بیگہ چند حاصل
فرمایا کہ وچ جاندا ہاں اس دے فرمان وچ کچھ شرط وی لگائی سی! عرض کيتی ہاں بشرط خدمت فرمایا پُچھو کچھ ضعف سی کہ حاضر نہ ہوئے سکے۔ غازی کاں بدخشی جھٹ بول اٹھے ضعف طالع ابوالفضل نے وی زور ۱؎ دتا ۔ مقرباں وچوں اک اک نے امامت سابق دے لئی سفارش کيتی۔ ایتھے نماز معزول ہوئے گئی سی۔ تے امام وی تخفیف آ گئی سی۔ شہباز خاں بخشی نے عرض کيتی خدمت وچ تاں وچ ہمیشہ ہی رہندے نيں فرمایا کہ اسيں کسی توں زبرستی خدمت نہیںچاہندے۔ جے خدمت نئيں چاہندا تاں ادھی زمین رہ۔ ميں نے فوراً تسلیم دی یہ( گستاخانہ حرکت) نہایت ناگوار گزاری تے منہ پھیر لیا۔ قاضی علی نے فیر عر ض دی کہ اس دے باب وچ کیہ حکم اے۔ شیخ عبدالنبی صدر حالے کڈے نہ گئے سن ۔ لشکر ہی وچ سن ۔ فرمایا انہاں توں پُچھو۔ کہ بغیر خدمت دے کِنّی زمین دا استحقاق سی شیخ نے مولانا الہ داد امروہہ دی زبانی کہلا بھیجیا کہ عیال دار اے۔ تے سنیا جاندا اے۔ کہ خرچ وی رکھدا اے۔ حضور اس طرح فرماندے نيں کہ تاں ست اٹھ سو بیگھاں تاں ضرور چاہیے۔ مقربان دربار نے ایہ عرض وی مناسب نہ سمجھی اورمینوں حضور ی خدمت اُتے مجبور کيتا۔ ناچار فیر پھنس گیا۔ ع
مرغ زیرک چاں بدام افتد تحمل بایدش
اور ایہ ساری ناراضی ايسے گل اُتے سی کہ داغ دی خدمت دے لئی کہیا تے بار بار کہیا کیوں نہ قبول کر لئی تے وچ وی سمجھدا رہیا اورایہی کہندا رہیا۔
شادم کہ یک سوار ندارم پیادہ ام
فارغ ز قید شاہم تے از شاہزادہ ام
یہ وڈی خوبی دی گل اے کہ ملیا صاحب نے اپنی تریخ وچ غیر دی ای اپنی کوی گل نئيں چھپائی۔ لکھدے نيں مظہری ناں اک لونڈی سی۔ کہ جس وچ ظہور قدرت دا نمونہ سی۔ وچ اس اُتے عاشق ہوئے گیا۔ اس دے عشق نے ایسی آزادی تے وارفتگی طبیعت وچ پیدا دی کہ سال بھر برابر بساور وچ پيا رہیا
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
۱؎ دکھو تتمہ صفحہ ۸۱۵ ۔ ۲؎ آفرین اے فیضی تے ابوالفضل دی ہمت تے مروت نوں کدی وڈے وقت وچ انہاں دے لئی کلمہ خیرسے نہ چوکے۔ حق ایہ اے کہ جدوں ایداں دے سن تب ایداں دے رتبے نوں پہنچے سن ۔
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
اور عجیب عجیب عالم دل اُتے گزر گئے۔ سنہ ۹۸۹ھ وچ برس دن دی غیر حاضری دے بعد فتح پور وچ جا کے ملازمت حاصل کيتی۔ انہاں دناں سفر کابل توں فیر کر آئے سن ۔ شیخ ابوالفضل توں پُچھیا اس سفر وچ ایہ کِداں رہ گیا سی۔ عرض کيتی ایہ تاں مددمعاشیاں وچ نيں۔ گل ٹل گئی۔ کابل دے پاس وی در جتھے سیکہیا سی کہ جو لوک اہل سعادت نيں نال نيں یا رہ گئے نيں دونے دی لسٹ پیش کرو۔ خوانہ نظام الدین مرحوم مصنف تریخ نظامی توں نويں نويں شناسائی ہوئی سی۔ مگر ایسی ہوئی سی کہ گویا سینکڑاں برس دی محبت سی۔ دلسوزی تے الفت طبعی توں ( کہ سب اُتے عام تے مجھ اُتے خاص سی) بیمار لکھوا دتا اورسچ لکھوایا سی۔ کیونجے خدا دے نال معاملہ آسان اے بندےآں دا ڈر او ر اس توں طمع وڈا سخت مرض اے ۔ مدت مفارقت وچ خواجہ مذکور نے خط اُتے خط لکھے۔ کہ دیر بہت ہوئی اے کم توں کم لاہور دلی متھرا جتھے تک ہوئے سکے استقبال دی کوشش کرنی چاہیے کہ دنیا دی رسم اے تے احتیاط شرط اے۔ تے مینوں اس عالم وچ اک اک ساعت عمر جاوداں توں بہتر سی۔ عاقبت اندیشی کجا تے نفع تے نقصان دا خیال کجا۔ آخر توکل خدا نے اپنا کم کيتا۔
تو باخدائے خود انداز کارد خوش دل باش
کہ رحم جے نہ کند مدعی خدا بکند
اس عالم وچ وی کدی خواب وچ شعر موزاں ہوئے جاندے سن ۔ اک دفعہ رات نوں سوندے وچ ایہ شعر کہیا مدتاں پڑھدا رہیا اورروندا رہیا۔
آئینہ ماروئے ترا عکس پذیر است
گر تاں نہ نمائی گنہ از جانب مانیست
عزت تے جلال الہی دی قسم اے اج ۷ ۱ برس ہوئے ہن تک اوہ لذت دل توں نئيں جاندی تے جدوں یاد کردا ہاں زار زار روندا ہاں کاش جبھی دیوانہ ہوئے جاندا ہون۔ ننگے سر ننگے پائاں کل جاندا اورججنجال توں چھٹ جاندا۔
خوش آنکہ دید روے تراو سپرد جاں
آگہ نشد کہ سحر چیست
وہ فیض دل کوپہنچیا تے اوہ کچھ سمجھیا کہ عمراں تک لکھاں تے شکر کراں تاں عشر عشیر وی نہ ادا ہوئے۔
سنہ ۹۹۰ھ وچ حکم ہويا کہ ہجرت دے ہزار سال پورے ہوئے گئے سب جگہ ہجری تریخ لکھدے نيں ہن اک ایسی کتاب تریخ اُتے لکھی جائے جس وچ پورا ہزار سال ہوئے حال شاہان اسلام دا درج ہوئے درحقیقت مطلب ایہ سی کہ تے تاریخاں دی ناسخ ہوئے۔ اس دا ناں تریخ الفی ہوئے۔ سناں وچ بجائے ہجرت دے لفظ رحلت لکھياں۔ اول روز وفات توں برس برس دن دا حال ۷ شخصاں دے سپرد ہويا۔ چنانچہ سال اول نقیب خاں نوں دوم شاہ فتح اللہ نوں۔ ايسے طرح حکیم ہمام حیم علی حاجی ابراہیم سرہندی کہ انہین دناں وچ گجرات توں آیا سی ۔ مرزا نظام الدین احمد تے فقیر (فاضل بدایونی) دوسرے ہفتے وچ فیر ايسے طرح ۷ آدمی تجویز ہوئے ۔ ايسے طرح جدوں ۳۵ برس دا حال مرتب ہويا تاں اک شب میری تحریر وچ ستويں برس دا حال پڑھیا جاندا سی۔ اس وچ خلیفہ حقانی شیخ ثانی دے زمانے وچ بعض روایدیاں سن جس وچ شیعاں تے سنیاں دا اختلاف اے۔ نماز دے پنج وقتاں دے تقرر دا ذکر سی۔ تے شہر نصیبین دی فتح دے ذکر وچ سی۔ کہ وڈے وڈے مرغاں دے برابر چیونٹے اوتھے توں نکلے۔ بادشاہ نے اس مقام اُتے بیحد مناقشہ تے مواخذہ کيتا۔ آصف خاں ثالث یعنی مرز جعفر نے بہت بہت مدد ی کيتی۔ البتہ شیخ ابوالفضل تے غازی خاں بدحشی ٹھیک ٹھیک توجایتھے کردے سن میرے توں پُچھیا کہ ایہ گلاں کیوں کر لکھياں؟ ميں نے کہیا جو کتاباں وچ دیکھیا سی۔ سو لکھیا اے۔ اختراع نئيں کيتا۔ اس وقت روضۃ الاحباب تے تریخ دیاں کتاباں خزانے توں منگا کر نقیب کاں نوں داں کہ تحقیق کرو۔ اس نے جو کچھ توں اوہ کہہ دتا۔ خدا دی عنایت کہ انہاں بیجا گرفتاں توں مخلصی ہوئی چھتیسواں سال توں ملیا احمد ٹھٹوی نوں حکم ہوئے اکہ تسيں تمام کرو۔ ایہ حکم حکیم ابوالفتح دی سفارش توں ہويا۔ ملیا احمد متعصب شیعہ سی۔ جو چاہیا سو لکھیا اس نے چنگیز خاں دے زمانے تک دو جلداں تمام کيتياں۔ اک رات مخالفت مذب دے جوش توں مرزا فولاد برلاس دے گھر آیا۔ تے کہیا کہ حضور نے یاد کيتا اے۔ اوہ گھر توں نکل کے نال ہويا راستے وچ مار ڈالیا۔ تے خود وی سزاکو پہنچیا ۱؎۔ فیر ۹۹۰ھ تک آصف خاں نے لکھیا۔ سنہ ۱۰۰۲ھ وچ فیر مینوں حکم ہويا کہ اس تریخ نوں سرے توں مقالہ کر تے تے سنو ے پس تے پیش نوں درست کرو۔ اول دوم جلد نوں درست کيتا۔ تے جلد سوم نوں آصف خاں اُتے چھڈیا۔ شیخ ابوالفضل آئین اکبر ی وچ لکھدے نيں کہ اس دا دیباچہ وچ نے لکھیا اے۔
اسی برس دے وقائع وچوں مہا بھارت دا ترجمہ کيتا اے۔ ایہ ہندوئاں دی وڈی نامی کتابو ں وچوں اے رنگ رنگ دے قصے ۔ نصیحتاں مصلحتاں اخلاق آداب معاش معرفت ‘ اعتقاد‘ بیان مذاہب ‘ طریق عبادات تے اس دے ذیل وچ کوراں پانڈاں دی لڑائی کہ ہندوستان دے فرمانروا سن ۔ جسنوں ۴ ہزار برس توں زیادہ ہوئے۔ ااور بعضے کہندے نيں کہ ۸ ہزار برس توں زیادہ ہوئے نيں۔ ظاہر حضرت آدم توں وی پہلے ہی ہون گے۔ ہند دے لوک اس دے پڑھنے اورلکھنے نوں عبادت عظیم جاندے نيں۔
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
۱؎ دل چاہندا اے کہ جداں ملیا صاحب پاک نویس مورخ نيں ویسا ہی انہاں دا آئینہ وی داغ تعصب توں پاک نظر آئے۔ مگر افسوس انہاں نے ملیا احمد مظلوم دے باب می جو فحش تے فضیحت دی نجاست اچھالی اے لا حول ولا قوۃ۔ قلم تحریر مارے شرم ک سر نئيں اٹھاندا تے مینوں قانون رہتل اجازت نئيں دیندا کہ دامن ورق نوں ا س دی نقل توں نجس کراں۔ وچ شیعہ بھائیاں دی بدزبانی اُتے خون جگر کھاتاسی۔ اس سنی بھائی نے دل جلیا کے خاک کر دتا۔
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
اور مسلماناں توں چھپاندے نيں۔ (اکبر اُتے چوٹ کرکے کہندے نيں) اس حکم دا سبب ایہ سی کہ انہاں نوں دناں وچ شاہنامہ باتصویر لکھوایا سی۔ تے امیر حمزہ دا قصہ وی ۱۷ جلداں وچ باتصویر مرتب ہوئے کے ۱۵ برس دے عرصے وچ تیار ہويا ۔ قصہ ابو مسلم تے جامع الحکایات وغیرہ نوں وی مگر رسنیا اورلکھوایا۔ خیال آیا کہ ایہ سب شاعری تے شاعراں دی تراشاں نيں مگر کسی مبارک وقت وچ لکھی گئیاں نيں۔ تے ستارہ موافق سی۔ اس لئی خوب شہرت پائی۔ پس ہندی کتاباں کہ دانا یان عابد تے مرتاض نے لکھایاں نيں۔ تے سب صحیح تے قطعا درست نيں۔ تے انہاں لوکاں دے دین دے تے عقاید تے عبادت دا مدار اس اُتے اے اسيں انہاں نوں اپنے ناں توں فارسی وچ کیوں نہ ترجمہ کرن۔ کہ عجیب تے نويں گلاں نيں۔ دین تے دنیا دی سعادت اے تے دولت تے حشمت بے زوال دا باعث اے۔ تے اکثر اموال تے اولاد دا سبب اے۔ چنانچہ اس دے خطبے وچ ایہی لکھیا ہ۔ غرض اس کم دے لئی خود پابندی اختیار کيتی تے پنڈتاں نوں جمع کيتا کہ اصل کتاباں دا ترجمہ دسیا کرن۔ چند شب آپ اس دے معنی نقیب خاں نوں سمجھاندے رہے۔ اوہ فارسی وچ لکھدا گیا۔ تیسری رات فقیر (ملا صاحب) نوں بلیا کے فرمایا کہ نقیب خاں دے نال شامل ہوئے کے لکھیا کرو۔ تن چار مہینے تک ۱۸ وچوں دو پرب (فن) وچ نے لکھے۔ اس اُتے سناتے وقت کيتا کیہ اعتراض نہ سنے۔ حرام خور تے شلغم خورہ کيتا سی ؟ اوہ ایہی اشارے سن ۔ گویا میرا حصہ انہاں کتاباں وچ ایہ سی۔ سچ اے قسمت دا لکھیا ضرور ہُندا اے فیر تھوڑا ملیا شیری تے نقیب خاں نے لکھیا۔ تے تھوڑا حاجی سلطان تھانیسری نے تنہا تمام کيتا۔ فیر شیخ فیضٰ نوں حکم ہويا۔ کہ نظم تے نثر لکھو۔ اوہ وی دو (پرب) فن توں اگے نہ ودھے۔ فیر حاجی مذکور نے دوبارہ لکھی۔ تے جو جو فروگزاشتاں پہلی دفعہ رہ گئی سن انہاں نوں باطق النعل بالنعل درست کيتا جز گھچ پچ لھے ہوئے سن ۔ تے ترجمہ دی مطابقت وچ نقطہ مگس دی وی تاکید سی کہ رہ نہ جائے آخر حاجی وی اک سبب توں بھگر نوں کڈیا گیا۔ ہن اپنے وطن وچ اے۔ اکثر ترجمہ دسنے والے کورو ں تے پانڈاں دے پا س پہنچے۔ جو بقی نيںانہیںخدا نجات دے تے توبہ نصیب کرے۔ اس دا ناں رزم نامہ رکھیا۔ تے دوبارہ باتویر لکھوا کر امر نوں حکم ہوئے ا کہ مبارک سمجھ کر نقل کرواواں۔ شیخ ابوالفضل نے دو جز دا خطبہ وی لکھ کے لگایا۔
ف۔ بختاور خا ں نے مراۃ العالم وچ لکھیا اے کہ ملیا صاحب نوں خدمت مذکور دے صلہ وچ ۱۵۰ اشرفی تے دس ہزار تنگہ سیاہ انعام ہوئے۔
سنہ ۹۹۲ ھ وچ لکھدے نيں کہ فقیر نوں حکم دتا کہ رامائن دا ترجمہ کرو۔ ایہ مہابھارت توں وی پہلے دی کتاب اے ۲۵ ہزار اشلوک نيں ہر اشلوک ۶۵ حرف کااے۔ اک افسانہ اے کہ رامچندر اودھ دا راجہ سی اسنوں رام وی کہندے نيں۔ تے قدرت الہی دا ظہور سمجھ کر پوجا کردے نيں مجمل حال اس دا ایہ اے کہ اس دی رانی سیندا نوں اک دوہ سرا دیو عاشق ہوئے کے لے گیا۔ اوہ جزیرہ لنکا دا مالک سی۔ رام چندر اپنے بھائی لچھمن دے ساتھی اس جزیرہ وچ پہنچیا بے شمار لشکر بندراں تے ریچھاں دا جمع کيتا کہ محاسب دسانوں اس دے شمار دی خبر نئيں۔ چار کوس دا پل سمندر دا بنھیا۔ بعض بندراں نوں تاں کہندے نيں کود پھاند کر اچھل گئے بعضے اپنے پائاں توں پل اترے۔ ایسی بعید العقل گلاں بہت نيںکہ عقل نہ ہاں کہندی اے نہ ناہل۔ بہر تقدیر رامچندر بندر سوار پل توں اترا۔ اک ہفتہ گھمسان دی لڑائی لڑے راون دے بیٹےآں پوتاں سمیت ماریا۔ ہزار برس دا خاندان برباد کيتا۔ تے لنکا اس دے بھائی نوں د ے کر پھرا۔ ہندوئاں دا عقیدہ اے کہ رامچندر ۱۰ ہزار برس تمام ہندوستان دی حکومت کر کے اپنے ٹھکانے اُتے پہنچیا ۔ اس فرقہ دا خیال اے کہ عالم قدیم اے کوئی زمانہ نوع بشر توں خالی نئيں۔ اوراس واقعہ نوں لکھ در لکھ برس گزر گئے تے آدم خیر البشر نوں (جسنوں ست ہزار برس ہوئے) مندے ہی نئيں۔ ایہ واقعات یا تاں سچ نئيں فقط کہانی نيں۔ تے خیال محض جداں شاہنامہ امیر حمزہ دا قصہ یا اس زمانے دا ہوئے گا کہ جنات تے حیوانات دی سلطنت روئے زمین اُتے سی۔ انہاں دناں دے واقعات تجیبہ وچوں ایہ اے۔ کہ دیوان خانہ فتح پور وچ یاک حلال خور نوں لیائے تے کہندے سن ۔ کہ عورت سی مرد ہوئے گیا۔ چنانچہ اک پنڈت رامائن دے مترجموں وچوں دیکھ کے آیا۔ کہندا سی کہ اک عورت اے شرم دے مارے گھونگھٹ کڈے ہوئے اے بولدی نئيں حکما اس امر دی تائید وچ دلیلاں پیش کر تے سن کہ ایداں دے معاملے بہت پیش آئے نيں۔
سنہ ۹۹۳ھ وچ شروع ہويا نوروز دے جاہ تے جلا ل دا کیہ عالم لکھیا جائے۔ آئین بندی تاں آئین وچ داخل ہوئے گئی سی۔ امرا دے ہاں ضیافتاں وچ گئے تے نذرانہ وی لئی زیاد ہ ایہ ہويا کہ نذراں تے پیش کشاں سب توں لئی فاضل بدائونی لکھدے نيں ۔ ذرہ بے مقدار کسی شمار وچ نہیںَ ہاں ہزار بیگھہ زمین دے سبب توں ناں دا ہزاری اے حضرت یوسف والی بڑھیا دی مثل یا د کر کے ۴۰ روپے لے گیا تے قبول دا درجہ پایا۔ ع
خدمت پسند نیست دگر خدمتے بیار
اب فاضل مذکور دربار دی صورت حال توں بہت تنگ سن ۔ موقع اوہ سی کہ عبدالرحیم خانخاناں دی بہار اقبال نوروز منا رہی سی ۔ خود سنہ ۹۹۳ھ وچ لکھدے نيں کہ انہاں دناں وچ مرزا نظام الدین احمد نے گجرات توں مینوں لکھیا کہ خانخاناں نے ایتھے توں روانہ ہُندے وقت ایہ وعدہ کيتا سی کہ ملیا الہ داد مروہہ نوں تے تسيں نوں حضور توں عرض کر کے لیندا آئاں گا۔ جدوں خانخاناں پہنچاں۔ توبموجب آداب مقررہ دے تسيں جا کے انہاں نال ملاقات کرو تے حضور توں اجازت لے کے نال چلے آئو اوراس ولایت دی وی سیر کرو۔ کہ عجب عالم اے فیر ورگی صلاح ہوئے گی کيتا جائے گا۔ فتح پور دے دیوان خانہ وچ مکتب خانہ ۔ ایتھے مترجم بیٹھے نيں۔ جدوں خاں خاناں ایتھے آئے تاں وچ جا کے ملیا مگر اوہ جھٹ پٹ رخصت ہوئے کے فیر گجرات نوں روانہ تے گیا۔ تے جو ارادہ ميں نے نجات دا سرمایہ سمجھیا سی۔ اوہ اندر ہی اندر رہ گیا اسنوں وی مدت گزر گئی۔ سچ اے
وما تشا ون الا انہاں یشاء اللہ
جو اسيں چاہندے نيں نہیںہُندا۔خدا چاہتاہے سو ہوتااے۔
افسوس ہن اوہ وقت آیا کہ انہاں دے دوست آشنا دنیا توں چلنے شروع ہوئے گئے۔ لکھدے نيں کہ بادشاہ کابل نوں جاندے سن ۔ سیالکوٹ دی زمین اُتے ملیا الہ داد امروہہ نے اپنے سینے اُتے داغ کھایا۔ اس دی حرارت جگر تک پہنچی حکیم حسن دا مسہل ہويا۔ تے دو دن وچ واصل حق ہوئے۔ ع
مرگ نوش است شربتت بادا
خوب یار سی اللہ رحمت کرے
اے دل ترا کہ گفت بدنیا قرار گیر
ااں جان نازنین را اندر حصار گیر
بنگر کہ تات آمدہ چند کس برفت
آخر یکے زرفتن شاں اعتبار گیر
سنہ ۹۹۷ھ وچ لکھدے نيں رامائن دا ترجمہ کر کے رات دے جلتوں ميں پیش کيتی خاتمہ اس شعر اُتے سی۔
ما قصہ نوشتیم بہ سلطان کہ رساند
جاں سوختہ کردیم بہ جاناں کہ رساند
بہت پسند آیا پُچھیا کہ جز ہوئے عرض کيتی مسودہ ۷۰ جز دے نیڑے سی ۔ صاف ہوئے کے ۱۲۰ ہوء فرمایا کہ جداں مصنفاں دا دستور اے۔ اک دیباچہ وی لکھ دو۔ مگر ہن طبیعت وچ امنگ نئيں رہی سی تے لکھدا تاں بے نعت لکھدا اس لئی ٹال گیا۔ اس نامہ سیاہ توں کہ مریے نامہ عمر دی طرح تباہ رہے خدا توں پناہ منگدا ہاں کہ کفر دی نقل کفر نئيں۔ صاحب فرمان دے حکم توں لکھی اے۔ تے بہ کراہت لکھی۔ ڈردا ہاں ہ اس دا پھل پھٹکار نہ ملے۔ تے توبہ کہ توبہ یاس نئيں درگاہ تواب وہاب وچ قبول ہوئے۔
لکھدے نيں کہ انہاں دناں وچ اک دن مترجموں دی خدمتاں اُتے نظر کر کے حکیم ابوالفتح توں فرمایا کہ بالفعل ایہ شال پوشاک خاص اسنوں دے دو۔ گھوڑا تے خرچ وی عنایت ہوئے گا۔ تے شاہ فتح اللہ عضد الدولہ توں فرمایا کہ علاقہ بساور دردبست تواڈی جاگیر وچ کیہ۔ جو جاگیر اس وچوں اماماں نوں دتی ہوئے ئی اے اوہ وی توانوں معاف فیر میرا ناں لے کے کہیا کہ ی جوان بدائونی اے اساں اس دی مدد معاش سوچ سمجھ کر بساور توں بدائاں وچ کر دتی اے۔ جدوں میرا فرمان تیار ہواتوبرس دن دی رخصت لے کے بساور پہنچیا۔ اوتھے توں بدائاں آیا۔ ارادہ سی کہ گجرات احمد آباد چل کے مرزا نظام الدین احمد توں ملاں کیونجے سنہ ۹۹۳ھ وچ ا سنے بلا بھیجیا سی ۔ تعلقات وچ پھنس کر رہ گیا۔
نیم ملول کہ کارم نکونشد بدشد
شود شود نشود گو مشوچہ خواہد شد
علاقہ کشمیر وچ شاہ آباد اک قصبہ اے ملیا شاہ محمد شاہ آبادی فاضل جامع معقول تے منقول سن انہاں نے حسب الحکم کشیمیر دی تریخ لکھی سی ملیا صاحب لکھدے نيں۔ سنہ ۹۹۹ھ وچ فرمائش دی کہ اسنوں خلاصہ تے سلیس فارسی وچ لکھو۔ دو مہینے وچ تیار کر کے گزرانی تے اخیرماں لکھیا۔
در عرض یک دو ماہ بتقریب حکم شاہ
ااں نامہ شہ چو خط پری پیکراں سیاہ
پسند ہوئے کے کتب خانہ وچ داخل ہوئی۔ سلسلے وچ پڑھی جاندی سی۔ آزاد۔ افسوس کہ اصل تے اصلاحی دونے تاریخاں ہن نئيں ملدیاں۔ ہاں ابوالفضل نے آئین اکبر ی وچ شاہ محمد دی کتاب دا اشارہ کيتا اے کہ راج ترنگنی توں ترجمہ ہوئی سی۔ اوروہ سنسکرت وچ اے۔
اک دن حکیم ہمام نے معجم البلدان کہ ۲۰۰ جز دی ضخامت اُتے ہوئے گی۔ وڈی تعریف کر کے پیش کيتی۔ تے کہیا کہ ایہ عربی اے۔ فارسی وچ ترجمہ ہوئے جائے تاں بہت خوب اے۔ اس وچ بہت حکایات عجیب تے فائدے غریب نيں۔ملااحمد ٹھٹھ قاسم بیگ۔ شیخ منور وغیرہ دس بارہ شخص ایران ی تے ہندی جمع کر کے جز تقسی کر دتے مترجموں دے آڑام دے لئی فتح پور وچ پرانے دیوان خانہ وچ مکتب خانہ سی۔ ملیا صاحب دے حصے وچ دس جز آئے۔ اک مہینہ وچ تیار کر دتے۔ سب توں پہلے گزرانے تے اس حسن خدمت نوں رخصت دا وسیلہ کيتا کہ قبول ہوئی۔
اگرچہ انہاں دی قابلیت تے کارگزاری ہمیشہ اکبر دی جوہر شناسی کومرحمت دے رستے اُتے کھچ لاندی سی مگر دونے دے خیالات دا اختلاف وچکار خاک اڑا کر کم خراب کر دیندا سی۔ چنانچہ لکھدے نيں کہ وڈے تامل توں ۵ ماہ دی اجازت ہوئی رخصت دے وقت خواجہ نظام الدین نے عرض کيتی ک ہان دی ماں مر گئی اے۔ عیال دی تسکین تے تشفی دے لئی جانا ضرور اے۔ رخصت دتی مگر ناراضی دے نال سلام دے وقت صدر جتھے نے مکرر کہیا۔ سجدہ بکن۔ اوہ میرے توں ادا نہ ہويا فرمایا جانے دو۔ بلکہ رنجیدگی دے سبب کچھ دتا وی نئيں۔
غرض خواجہ نظا م الدین شمس آباد اپنی جاگیر اُتے جاندے سن ۔ وچ وی نال جاندا سی۔ وطن وچ جا کے اک کتاب لکھی۔ کہ نجات الرشید اس دا تاریخی ناں اے۔ اس دے دیباچہ وچ لکھدے نيں۔ خواجہ موصوف نے مینوں اک لسٹ گناہان صغیرہ تے کبیرہ دی دی۔ تے کہیا کہ ایہ بہت مجمل اے بہ تفصیل تے بادلیل نئيں۔ تسيں اسنوں اس طرح لکھ دو کہ نہ بہت طولانی ہوئے نہ ایسی مختصر وغیرہ وغیرہ ميں نے اس دی تعمیل دی واجب سمجھی وغیرہ وغیرہ۔ آزاد۔ ایہ مصنفاں دے معمولی بہانے نيں۔ درحقیقت کتاب مذکور وچ انہاں مسائل دی تفصیل اے ۔ جو انہاں دناں وچ علمائے دیندار یا اکبر ی دربار وچ اختلافی شمار ہُندے سن ۔ اس وچ مہدوی فرقہ دا حال وی مفصل اے۔ اسنوں اس خوش اسلوبی توں بیان کيتا اے کہ ناواقف وی انہاں نوں وی مہدویت اُتے مائل سمجھدے نيں۔ مگر گل ایہ اے کہ میر سید محمد جونپوری جنہاں نے اصل وچ مہدویت دا دعویٰ کیہ انہاں دے داماد شیخ ابوالفضل گجراتی توں ملیا صاحب نوں رابطہ اورکمال اعتقاد سی۔ تے بعض ذکر تے شغل وی انہاں توں حاصل کیتے سن ۔ علاوہ برآں فرقہ مذکور ک بانی یا متجہد کمال شدت دے نال مسائل شرعی دے پابند سن تے ایہ ایداں دے لوکاں دے عاشق سن شاید اس لئی انہاں دیاں گلاں نوں ہر جگہ اچھی طرح بیان کيتا اے۔
اپنی تریخ وچ لکھدے نيں۔ سنہ ۹۹۹ھ وچ گھر وچ بیمار ہوگیا تے بدایاں پہنچیا۔ اہل تے عیال نوں وی اوتھے لیایا معالجہ کردا رہیا۔ مرزا فیر لاہو رچلے آئے وچ گھر رہیا۔ نامہ خرد افزا سنگھاسن بتییس کتاب خانے وچوں کھوئی گئی سی۔ سلیمہ سلطان بیگم نے برابر حضور وچ تقاضا کرنا شروع کيتا۔ اس دے لئی مینوں کئی دفعہ یاد کيتا۔ ہر چند دوستاں دے قاصد وی بدایاں پہنچے مگر ایداں دے ہی سبب ہوئے کہ آنا نہ ہويا۔ حکم دتا کہ مدد معاش بند کر دو اورآدمی بھیجو ہک گرفتار کر کے لاواں۔ مرزا توں مذکور نوں خدا غریق رحمت کرے۔ غائبانہ یار فروشیاں کيتياں۔ ابوالفضل نے مکرر عرض کيتی کہ کوئی ایسا ہی امر مانع ہوئے ا ہوئے گا۔ ورنہ اوہ تاں رکنے والا نئيں۔
لکھدے نيں کہ جدوں برابر حکم پہنچنے شروع ہوئے تاں بدائاں توں روانہ ہويا۔ حضور کشمیر دے سفر وچ تھے بھنبر دی منزل وچ حاضر ہويا۔ حکیم ہمام نے عرض کيتی کہ کونش دی آرزو رکھدا اے۔ فرمایا کہ وعدے توں کِنے دن بعد آیا اے۔ عرض کيتی پنج مہینے۔ پُچھیا تقریب تاں۔ عرض کيتی بیماری دے سبب تاں۔ اکابر بدائاں دا محضر تے حکیم عین الملک دی عرضٰ وی ايسے مضمون توں دلی توں لیایا اے۔ سب کچھ پڑھ کر سنایا۔ فرمایا بیماری پنج مہینے نہیںہُندی ۔ تے کورنش دی اجازت نہ دی۔ شاہزادہ دانیال دا لشکر رہتاس اُتے پيا سی۔ وچ شرمندہ افسردہ دل مردہ غمگین اوتھے آن پيا سی۔ انہاں دناں شیخ فیضی دکن دی سفارت اُتے سن ۔ جدوں انہاں دی مصیبت دی خبر سنی تاں اک عریضہ سفارش وچ لکھیا۔ انشائے فیضی وچ درج اے۔
عالم پناہا! درینولاد تے خویش ملیا عبدالقادر از بدائاں مضطرب حال گریاں تے بریاں رسیدہ وا نمودند کہ ملیا عبدالقادر چند گاہ بیمار بود واز موعد کہ بدرگاہ داشہ متخلف شدہ تے اوراکسان بادشاہی ایہ شدت تمام بردہ اند توں عاقبتش کجا انجام تے گفتند کہ امتداد بیمار ا تے بعرض اشرف نرسیدہ شکستہ نواز ملیا عبدالقادر
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
۱؎ شیخ علائی تے فرقہ مدوی دا حلا جو کچھ بہم پہنا دیکوھ تتمہ صفحہ ۷۸۲۔
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
اہلیت تمام دارد تے علوم رسمی آنچہ ملایان ہندوستان میخوانند خواندہ۔ پیش وقت ابوی کسب فضیلت کردہ تے نیڑے بہ سی تے ہفت سالمے شود کہ بندہ اورامے با فضیلت علمی طبع نظم تے سلیقہ انشائے عربی تے فارسی تے چیزے از نجوم ہندی تے حساب یادداشت ہہ وادی تے دقوف در نغمہ دلایت تے ہندی تے خبرے از شطرنج کبیر تے صغیر دارد ومشق بین بقدرے کرہد بوجود بہرہ مند بودن ازاں ہمہ فضائل بہ بے طمعی تے قناعت تے کم تردد نمودن تے راستی تے درستی تے اد ب تے نامرادی تے شکستگی تے گزشتگی تے بے تعینی تے ترک اکثر رسوم تقلید تے درستی اخلاص تے عقیدت بدرگار بادشاہی موصوف ست وقتے کہ لشکر برسر کونبھلمیر تعین مے شد او التماس نمودہ بامید جاں سپاری رفت تے آنجا ترددے کرد زخمی اسيں شد تے بعرض رسیدہ انعام یافت۔ اول مرتبہ ادر اجلال خاں قورچی بدرگاہ آوردہ بعرض رسانیدہ بود کہ من امامے برائے حضرت پیدا کردہ ام کہ حضرت را خوش خواہد آمد۔ تے میر فتح اللہ اندکے از احوال او بعرض اقدس رسانیدہ بود تے خدمت خوی برحال او مطلع اند۔ اما مشہور است ع
جوے طالع ز خروارے ہنر بہ
چاں درگاہ راستانست دراں وقت کہ بے طاقتی زور آوردہ بندہ خود را حاضر پایہ سریر والا دانستہ احوال او بعرض رسانید۔ جے دراں وقت بعرض نمیر سانید۔ نوعے ا ز ناراستی تے بے حقیقی بود ۔ حق سبحانہ بندہ ہائے درگاہ رادر سایہ فلک پایہ حضرت بادشاہ برراہ راستی تے حق گزاری تے حقیقت شناسی قدم ثابت کرامت فرماید وآں حضرت رابر کل عالم تے عالمیان سایہ گسترو شکستہ پرور تے عطا پوش تے خطا پوش بہ ہزاران ہزار دولت تے اقبال تے عظمت تے جلال دیر گاہ داراد بعزت پاکان درگاہ الٰہی تے روشندلان سحر خیز صبح گاہی۔ آمین۔ آمین۔
یہ عریضہ اگرچہ بروقت نہ پہنچ سکیا ۔ اس وقت ڈاک نہ سی۔ تار نہ سی۔ مگر جدوں لاہور وچ آ کے حضور وچ پڑھیا گیا تاں سفارش دا انداز پسند آیا۔شیخ ابوالفضل نوں حکم دتا کہ اکبر نامہ وچ نمونے دے طور اُتے داخل کر دو تے فاضل مذکور نے وی اپنی لیاقت دا سرٹیفکیٹ سمجھیا۔ ایہی سبب اے کہ اپنی تریخ وچ بجنسہ نقل کر دتا۔
غرض فاضل مذکور شہزادہ دے لشکر وچ آ پئے لکھدے نيں کچھ سمجھ وچ نہ آندا سی کہ کیہ کراں حصن حصین دا ختم تے قصیدہ بردہ دا وظیفہ شروع کيتا۔ اللہ بیکساں تے بیقراراں دی خوب سندا اے الحمد للہ دعا قبول ہوئی پنج مہینے بعد لشکر شاہی کشمیر توں پھرا تے لاہور وچ آ کے خدا نے فیر بادشاہ نوں مہربان کيتا۔
جامع رشیدی تریخ دی اک وڈی موٹی کتاب اے۔ اس دا ترجمہ مطلوب سی۔ یاران مشفق تے موافق مرزا نظام الدین احمد وغیرہ نے مجلس خلوت وچ غائبانہ میرا ذکر کيتا بارے ملازمت دا حکم ہويا وچ حاضر ہوئے ا اک اشرفی نذر گزارنی۔ وڈی التفات توں پیش آئے سب ندامت شرمساری ۔ بعد دشواری آسانی توں خدا نے رفع کر دتی۔ الحمد للہ علی ذالک جامع رشیدی دے انتخاب دے لئی حکم ہويا۔ کہ علامی شیخ ابوالفضل دی صلاح توں کرو۔ اس وچ شجرہ خلفائے عباسیہ مصریہ بنی امیہ دا سی۔ کہ آنحضرت اُتے ختم ہُندا ہ۔ ارو اوتھے توں حضرت آدم تک پہنچکيا اے۔ ايسے طرح تمام انبیائے اولوالعزم دے شجرے عربی توں فارسی وچ لکھ کے حضور وچ گزارنے تے خزانہ عامرہ وچ داخل ہوئے۔
اسی سنہ وچ لکھدے نيں کہ تریخ الفی دے تن دفتراں وچوں دو تاں ملیا احمد افضی علیہ ما علیہ نے تے تیسرا آصف خاں نے لکھیا اے۔ ملیا مصطفے کاتب لاہور ی کہ یار اہل اے۔ تے احدیاں وچ ملازم اے ہن مینوں حکم ہويا کہ اسنوں نال لے کے پہلے دفتر دا مقابلہ تے تصحیح کرو۔ چنانچہ اسنوں بیھ تمام کيتا شف آٖتاب دا جشن سی ایہی نذرانہ گزرانا۔ تے تحسین دا درجہ پایا۔ فرمیا کہ اس نے بہت معتصبانہ لکھیا اے دفتر دوم نوں وی صحیح کرو۔ اک برس ا س وچ صرف کيتا مگر اپنے تعصب دی تہمت توں ڈر کر سلسلہ سال نوں مسلسل کيتا۔ مطالب توں معترض نئيں ہويا۔ تے اصل نوں ذرا نئيں بدلا کہ ایسا نہ ہوئے۔ تے جھگڑا اٹھیا کھڑا ہويا۔ گویا مرض نوں طبیعت اُتے چھڈ دتا۔ کہ آپ رفع کرے گی۔
لطیفہ ۔ اک شخص نوں دیکھیا کہ گٹھلیاں سمیت کھجوراں کھا رہیا اے ۔ کسی نے پُچھیا کہ گٹھلیاں کیوں نئيں پھینکتے کہیا کہ یری تول وچ یونہی چڑھی نيں ایہی حال میرا اے کہ میری قسمت وچ یونہی لکھیا اے۔
اسی سال وچ خواجہ ابراہیم دا انتقال ہويا۔ ایہ میرے دوستان خاص وچوں سن ۔ خواجہ ابراہیم حسین ہی انہاں دی تریخ ہوئی اللہ رحمت کرے
اسی سال وچ خداوند عالم نے توفیق دی۔ کہ اک قرآن مجید لکھ کے تمام کيتا تے لوح جدول وغیرہ درست کر کے پیرو مرشد شیخ دائود جہنی وال دی قبر پررکھیا۔ امید اے کہ اورکتاباں جو میرے نامہ اعمال دی طرح سیاہ نيں۔ ایہ انہاں دا کفارہ تے مونس ایام حیات تے شفیع بعدممات ہوئے گا اللہ رحم کرے تے کچھ وڈی گل نئيں۔
سنہ ۱۰۰۲ھ وچ مصیبتاں دے کوڑے تے عبرتاں دے تازیانے ایداں دے لگے کہ جنہاں لہو تے لعب تے گناہاں وچ ہن تک مبتلا سی انہاں توں توبہ دی توفیق نصیب ہوئی۔ تے خدا نے میری بداعمالی توں مینوں آگاہ کيتا۔ ع
آہ گر من چناں بمانم آہ
نیک فالی دے طور اُتے استقامت اس دی تریخ کہی ملک الشاعر فیضی نے عربی وچ قطعہ لکھیا۔ آخر دا شعر ایہ اے۔
لقد تاب شیخی عن الحوبۃ
و تاریخہ سابق التوبۃ
مرزا نظام الدین خدمات بادشاہی وچ قلیج خاں جداں کہنہ عمل سردار دے نال لاگ ڈانٹ رکھدا سی۔ بادشاہ دے دل وچ گھر کر ليا سی۔ اورنہایت چستی تے چالاکی توں مہمات سلطنت نوں سرانجام دیندا سی حسن کفایت تے تدبیر تے اخلاص تے دیانت دری تے عرق ریزی دے سبب توں بادشاہ بہت مرحمت تے اعتماد فرمانے لگے سن ۔ چنانچہ قلیچ خاں تے امرا نوں کہ مزاج وچ دخل رکھدے سن ۔ تے درگاہ توں جدا نہ ہوئے سکدے سن ۔ ادھر ادھر بھیج دتا۔ تے اس دے لئی ابتدائی رعایت دا خیال رکھیا سی۔ عنایت وکھ وکھ دے ارادے سن چاہندے سن کہ اس دا جوہر عالی جو قابل نشوونما اے صحرائے ظہور وچ نکالاں۔ یکاک عین ترقی تے اوج کاروبار وچ چشم زخم عظیم پہنچی۔ کہ اپنے بیگانے کسی نوں امید نہ سی تب محرقہ توں ۴۵ برس دی عمر وچ عالم بے وفا توں گزر گیا۔ تے نیک ناں دے سوا کچھ نال نہ لے گیا۔ اس دے حسن اخلاق دیکھ کے بوہت سارے احباب نوں امیدتیاں سن۔ خصوصاً مجھ حقیر نوں یگانگی دینی تے اخلاص ولی رکھدا سی۔ جو اغراض دنیا توں پاک اے۔ اکھاں ے اشک حسر ت بہائے سنگ ناامیدی سینے اُتے ماریا۔ انجام نوں صبر تے شکیبائی دے سوا چارہ نہ دیکھیا۔ کہ اہل صفا دی خصلت اورپرہیز گاراں دی عبادت اے تے اس واقعہ نوں سخت ترین مصائب جان دی عبرت کلی سمجھیا۔ ہن کسی توں رفاقت تے محبت نہ کراں گا گوشہ گمنامی اختیار کيتا۔
مجلس وعظ رفتنت ہوس است
مرگ ہمسایہ واعظ تاں بس است
دریائے راوی اُتے پہنچے سن ۔ کہ کشتی حیات کنارے لگ گئی۔ ایہ واقعہ ۲۳ صفر سنہ ۱۰۰۳ھ دا اے ۔ جنازہ لشکر توں لاہور لائے۔ تے ايسے دے باغ وچ دفن کيتا خاص تے عام وچ کم لوک ہون گے۔ جو اس دے جنازے اُتے نہ روئے ہون گے۔ تے اس دے اکلاق نوں یاد کر کے بے قرار نہ ہوئے ہون گے ۔ ملاصاحب دی نظم دیکھو فرماندے نيں۔
برہیچ آدمی اجل ابقا نمے کند
سلطان قہر ہیچ محابا نمے کند
عام است حکم میر اجل برجہانیاں
ااں حکم برمن تے توبہ تہنا نمے کند
یہ قطعہ تریخ وچ ہويا
رفت مرزا نظام الدین احمد
سوئے عقبے تے چست تے زیبا رفت
جوہر او زبسکہ عالی بود
در جوار ملک تعالیٰ رفت
قادری یافت سال تاریخش
گوہرے بے بہاز دنیا رفت
انہوںنے وی ہندوستان دی تریخ لکھی سی۔ جس وچ اکبر دا ۳۸ برس دا حال بہ تفصیل اے۔ تے طبقات اکبر ی ناں اے۔ ملیا صاحب نے نظامی سنہ ۱۰۰۱ھ توں اس دی تریخ لکھی اورتریخ نظامی ناں رکھیا۔ صاف صاف حالات بے مبالغہ تے عبارت آرائی لکھے نيں۔ جنہاں توں معاملات تے مہمات دی اصلیت واضح ہُندی اے۔ تے معلوم ہوتاہے کہ اوہ نہ کسی توں خوش نيں نہ خفا نيں جو جس دی گل اے جاں دی تاں درج کر دتی اے۔
اسی سال وچ لکھدے نيں۔ کہ چالیسواں سال جلوس دا شروع ہويا۔ جشن دے موقع اُتے تحویل توں دو دن پہلے دیوان خاص وچ جھروکے اُتے بیٹھے سن مینوں بلیایا۔ وچ اُتے گیا۔ اگے بلايا تے شیخ ابوالفضل توں کہیا اسيں تاں شیخ عبدالقادر کوجوان فانی صوفی مشرب سمجھے ہوئے سن اوہ تاں ایسا فقیہ متعصب نکلیا جس دے تعصب دی رگ گردن کوکوئی تلوار کٹ ہی نئيں سکدی۔ شیخ نے پُچھیا حضور کس کتاب وچ ؟ کیہ لکھیا؟ کہ حضور ایسا کیوں فرماندے نيں۔ فرمایا ايسے رزم نامہ وچ (مہا بھارت) اساں رات نوں نقیب خاں نوں گواہ کر دتا اس نے کہیا تقصیر کيتی۔ ميں نے اگے برھ کر عرض کيتی۔ فدوی فقط مترجم سی۔ جو دانا یان ہندی نے بیان کيتا بے تفاوت ترجمہ کر دتا۔ جے اپنی طرف توں لکھیا تاں تقصیر دی تے بہت برا کيتا۔ شیخ نے ایہی مطلب عرض کر دتا۔ چپکے ہوئے رہے۔
اس اعتراض دا سبب ایہ سی کہ ميں نے اک حکایت رزم نامہ وچ لکھی سی مضمون ایہ کہ ہندوئاں وچوں اک پنڈت نزع دے وقت لوکاں توں کہندا سی آدمی نوں چاہیے کہ جہل تے غفلت دی حد توں قدم ودھیا کر سب توں پہلے صانع بیچون نوں پہچانے تے عقل دا رستہ لے تے فقط علم بے عمل اُتے نہ رہے کہ اس دا کچھ نتیجہ نئيں۔ نیک طریقہ اختیار کرے تے جِنّا ہوئے سکے گناہاں توں باز رہے۔ یقین جانے کہ ہر کم دی پرسش ہوئے گی۔ ایتھے ميں نے ایہ مصرع وی لکھ دتا سی۔
ہر عمل اجرے تے ہر کردہ جزائے وارد
اسی نوں کہیا کہ منکر نکیر ۔ حشر نشر۔ حساب میزان وغیرہ سب نوں درست لک دتا اے ۔ اورآ پ جو تناسخ دے سوا کسی چیز دے قائل نئيں نيں اسنوں اس دی مخالفت قرار دتا اے۔ تے مینوں تعصب تے فقاہت دے نال متاساں کیہ۔
تاکے ملامت مژہ اشکبار من
یکبار اسيں نصیحت چشم سیاہ خویش
آخر ميں نے مقربان درگاہ نوں سمجھایا کہ ہندو جزا تے سزا اوراچھے برے کماں دے قائل نيں۔ انہاں دا اعتقاد ایہ اے کہ جدوں کوئی مردا اے تاں لکھنے والا جو عمر بھر اسکے اعمال لکھدا رہیا اے۔ قابض ارواح فرشتہ دے پاس لے جاندا اے ۔ اس دا ناں بادشاہ عدل اے۔ اوہ بھلائیاں برائیاں دا مقابلہ کر کے کمی بیشی نکالدا اے فیر مرنے والے توں پوچھدا اے۔ کہ پہلے بہشت وچ چل کے آرام دی نعمتاں لو گے یا دوزخ وچ چل کے عذاب سہو گے۔ جدوں دونے درجے طے ہوئے چکتے نيں تاں حکم ہُندا اے کہ فیر دنیا وچ جائو۔ اوہ اک قالب مناسب حال اختیار کر کے زندگی بسر کرتااے۔ تے ايسے طرح دورے کردا رہندا اے۔ اخیر نوں نجات مطلق پاندا ہ اورآواگون توں چھُٹ جاتااے۔ غرض ایہ معرکہ وی خیریت توں گزر گیا۔
شرف آفتاب دے دن صدر جتھے توں کہیا کہ روضہ منورہ خواجہ اجمیر اُتے کوئی متولی نئيں اے۔ فاضل بدائونی نوں کر دیؤ تاں کیواں دا اے ؟ کہابہت خوب اے۔ دو تن مہینے تک دربار دی خدمت وچ دوڑا پھرا۔ کہ انہاں سرگردانیاں توں چھُٹ جائاں کئی دفعہ عرضیاں وی لکھياں جواب ہی اُتے موقوف رہیا۔ میرا دل ایہی چاہندا سی کہ رخصت لاں تے فرشتہ غیب کہندا سی۔
گر دست درکار ے زی زنجیر در دستت زنم
درخم مے غرقت کنم گرنام ہشیاری بری
عید دی شب نوں صدر جتھے نے عرض کيتی کہ اس دی رخصت دے باب وچ کیہ حکم اے۔ فرمایا کہ اسنوں بہت کم نيں۔ کدی کدی خدمت نکل آندی اے۔ کوئی تے آدمی لبھ لو ارادہ الٰہی اس امر اُتے نہ آیا۔ خدا جانے اس دربدری تے سگ مگسی وچ کیہ مصلحت اے۔
از در خویش مرا بر در غیرے ببری
باز گوئی کہ چرا بر در غیرے گزری
سالہا در طلب روئے نکو در بدرم
روئے بنمائو خلاصم کن ازاں دربدری
انہاں نوں دناں وچ میرے سامنے اک دن شیخ ابوالفضل توں کہیا کہ اگرچہ فاضل بدائونی اجمیر دی خدمت وی خوب کر سکدا اے۔ مگ رہم ترجمہ دے لئی انہاں نوں اکثر چیزاں دیندے نيں۔ ایہ خوب لکھدا اے۔ اورساڈی خاطر خواہ لکھدا اے۔ جدا کرنے نوں جی نئيں چاہندا۔ شیخ نے وی تے امرا نے وی تصدیق کيتی۔ ايسے د ن حکم دتا کہ باقی افسانہ ہندی کہ سلطان زین العابدین بادشاہ کشمیر دے حکم توں تھوڑا سا ترجمہ ہويا۔ تے بہت سا باقی اے۔ تے بحر الاسماء اس دا نا م رکھیا اے۔ اسنوں ترجمہ کر کے پورا کر دو چنانچہ اخیر جلد کہ نال جزو نيں ۵ مہینے وچ تمام کر دتی ۔ انہاں دناں وچ اک شب خوابگاہ خاصہ وچ پایہ تخت دے پاس بلیایا۔ صبح تک مقدمات مختلفہ وچ گلاں کردے رہے فیر فرمایا کہ بحرا لاسماء دی پہلی جلد جو سلطان زین العابدین نے ترجمہ کرائی سی اس دی فارسی قدیم غیر متعارف اے۔ اسنوں وی مانوس عبارت وچ لکھو۔ او ر جو کتاباں تسيں نے لکھایاں نيں۔ انہاں دے مسودے تسيں آپ رکھو۔ ميں نے زماں بوس کر کے دل تے جان توں قبول کيتا تے کم شروع کيتا۔ (مبارک ہوئے زمین بوس دی قسم ٹوٹی) بادشاہ نے بہت عنایت دی ۔ ۱۰ ہزار تنگہ مرادی دتے تے گھوڑا انعام فرمایا۔ انشاء اللہ ایہ کتاب جلد تے خوبصورتی دے نال دو تن مہینے وچ تیار ہوجائے گی اوروطن دی رخصت جس اُتے جان دے رہیا ہاں اوہ وی حاصل کر لاں گا۔ اللہ بڑاقادر اے۔ تے قبولیت اسنوں سزاوار اے۔
افسوس ہن اوہ زمانہ آیا کہ انہاں دے رفیقوںکے خیمے ڈیرے وچ چلے جاندے نيں۔ تے ایہ افسوس کر رہے نيں سنہ ۱۰۰۳ھ دے اخیر وچ ر تے رو کر کہندے نيں۔ دو دلی دوست تے چلے گئے۔ شیخ یعقوب کشمیر ی صیرنی تخلص درگاہ توں رخصت لے کے واپس وطن گئے سن مر گئے ۔ انا للہ وانا علیہ راجعون۔
یاراں ہمہ رفتند تے در کعبہ گرفتند
ماسست قدم بردر خمار بما ندیم
از نکتہ مقصود نشد فہم حدیثے
لا دین ولا دنیا بیکار بما ندیم
۲۷ ذلیحج نوں حکیم عین الملک کہ راجی علی خا ں دے پاس ایلچی بن دے گء سن اوتھے توں رخصت ہوئے کے ہنڈیہ وچ آئے (یہ انہاں دی جاگیر سی) ایتھے توں سفر آخرت اختیار کيتا (ان دی تے جلال خاں قورچی دی وساطت توں ملیا صاحب حضور وچ پہنچے سن )سبحان اللہ یار دوست اک اک نوں دیکھدا ہاں کہ صحبت توں بیزار ہوئے کے سبسکار منزل آخرت نوں دوڑ گئے۔ تے دوڑے جاندے نيں۔ اسيں ايسے سیہ دلی تے پریشانی وچ انجام کار توں غافل ہوئے کے بیہودگی وچ عمر برباد کر رہے نيں ۔
قطعہ
اے دل چو آگہی کہ فنا درپے بقاست
ااں آرزوئے دور تے دراز از پے چراست
باروزگار عہد تاں بستی نہ روزگار
پس ااں نفیر چیست کہ ایام بیوفاست
محرم سنہ ۱۰۰۴ھ وچ حکیم حسن گیلانی نے وی قضا دی ۔ نہایت درویش نہاد۔ مہربان ۔ صاحب اخلا ق شخص سی۔
رباعی
بے خار جے گلے میسر بودے
ہر دم بہ جتھے لذت ہور بودے
زاں کہنہ سرائے زندگانی ماریا
خوش بودے جے نہ مرگ بردر بودے
انہاں دناں وچ چند لوک اخلاص چہار گانہ دے نال مریداں وچ داخل ہوئے۔ ڈاڑھیاں نوں وی صفائی بتاء۔ انہاں اں کوئی تاں ایداں دے عالم سن ۔ کہ اپنے تئاں فاضل اجل سمجھدے سن ۔ کوئی خرقہ پوش خاندانی مشائخ سن کہ کہندے سن اسيں حضرت غوث الثقلین دے فرزند نيں۔ تے ساڈے شیخ طریقت نے فرمایا اے کہ بادشاہ ہند نوں لغزش ہوئی اے ۔ تسيں جا کے بچائو گے۔ وغیرہ وغیرہ۔ ملیا صاحب انہاں دا خوب خاکا اڑاندے سن ۔ تے انہاں دی منڈی ہوئی ڈاڑھیاں وچ خاک ڈال کر کہندے نيں کہ موتراش چند تریخ ہوئی۔
اسی سنہ وچ اصغر نوں شیخ فیضی نے وی انتقال کيتا۔ انہاں دے مرنے دا حال بہت خرابی دے نال لکھیا کر کہندے نيں۔کہ چند ہی روز وچ حکیم ہمام وی دنیا توں گئے۔ دوسرے ہی دن کمالاے صدر وی دونو دے گھراں اُتے ايسے وقت بادشاہی پہرے بیٹھ گئے اورمال خانے مقفل ہوئے گئے انہاں دے مردے کفن دے چیتھڑے نوں محتاج سن ۔ ایتھے تریخ نوں ختم کردے نيں تے کہندے نيں کہ ایہ حال سن انہاں بعض اجزا دے جنہاں جزاں توں زمانہ مرکب سی۔ کہ صفر سنہ ۱۰۰۴ھ مطابق سال چہلم جلوس بہ سبیل اجمال مجھ شکستہ دل دے قلم شکسگہ رقم توں مرقوم ہويا۔ تے بغیر خلاف دے بے تکلف عبارت دی لڑی وچ پرو دتا۔ باوجودیکہ تفصیل دے لحاظ توں دریائے عماں وچوں اک بلبلا اے تے ابروباراں توں اک قطرہ اے۔ مگر جو کچھ لکھیا اے سمجھ کر تے رقم خلل توں بچا کر لکھیا اے۔ الا ماشاء اللہ۔
مراد ما نصیحت بود گفتیم
حوالت با خدا کردیم تے رفتیم
چونکہ تریخ نظامی دے مصنف نے امر ائے عہد دے حال وی لکھے ہیحں جنہاں وچوں اکثر مرحوم چلے گئے ۔ ميں نے انہاں فضولیاں دے ذکر توں بولی قلم نوں آلود ہ نئيں کيتا۔
من وفائے نہ دیدہ ام زکساں
گر تاں دیدی دعائے ما برساں
خاتمہ کتاب وچ لکھدے نيں۔ روز جمعہ ۲۳ جمادی الثانی سنہ ۱۰۰۴ھ وچ طول کلام نوں کوتاہی د ے کر اِنّے اُتے بس کردا ہون۔ تریخ عمل تخرجہ توں کڈی۔
شکر للہ کہ بہ تمام رسید
منتخب از کرم ربانی
سال تریخ ز دل جستم گفت
انتخابے کہ ندارد ثانی!
افسوس ایہ اے۔ کہ ايسے سال وچ کتاب دی تمام دی تے ايسے سال دے اخیر وچ خود تمام ہوئے گئے۔ ۵۷ برس دی عمر سی۔ وطن بہت پیارا سی۔ اوتھے مرے اوتھے پیوند خاک ہوئے گئے۔
آخر گل اپنی خاک در میکدہ ہوئی
پہنچی اوتھے ایہ خاک جتھے دا خمیر تھا
ایداں دے صاحب کمال تے کمال آفریںلوکاں دا مرنا نہایت افسوس دا مقام اے۔ انہاں نے اپنے معاصراں دا غم کس کس خوبصورتی توں کيتا۔ کوئی نہ سی کہ انہاں دی کوبی دے لائق انہاں دا افسوس کر تا۔ انہاں دے مرنے اُتے افسوس کرنا کمال دی لاوارثی اُتے افسوس کرنا اے۔
خوشگو نے اپنے تذکرے وچ لکھیا اے کہ باغ انبہ واقع عطاپور نواح بدایاں وچ دفن ہوئے۔ وچ کہندا ہاں کہ اس وقت ایہ ناں تے مقام ہون گے ہن شہر توں دور اک کھیت وچ تن چار قبراں۔ انہاں اُتے تن چار درخت آم دے نيں۔ تے ایہ ملیا دا باغ کہلاندا اے۔ لوک کہندے نيںکہ انہاں وچ ملیا صاحب دی قبر وی اے غالبا ً خوشگو دے بعد ایہ مقام کدی ملیا دا باغ وی کہلایا ہوئے گا۔ عطاپور تے باغ انبہ دا اج کوئی ناں نئيں جاندا ۔ البتہ جس محلے وچ انہاں دے گھر سن ہن وی لوکاں وچ بولی زد اے۔ تے پتنگی ٹیلہ کہلاندا اے۔ سید باڑہ وچ اے۔ مگر ٹیلہ یا گھر دا اثر آثار کچھ نئيں اوتھے دے لوک ایہ وی کہندے نيں۔ کہ اولاد دا سلسلہ اک بیٹی اُتے ختم ہوئے گیا سی۔ تے اس دی نسل خیر آباد دے علاقہ اودھ وچ باقی اے۔
اکبر دے عہدماں اس کتاب نے رواج نہ پایا ملیا صاحب نے وڈی احتیاط توں مخفی رکھی سی۔ جہانگیرکے زمانے وچ چرچاہويا۔ بادشاہ نے وی دیکھی حکم دتا کہ اس نے میرے باپ نوں بدنام کيتا اے۔ اس دے بیٹے قید کر دو۔ تے گھر پرت لو۔ چنانچہ جو وارث سن گرفتار آئے۔ انہوںنے کہیا کہ اسيں تاں اس وقت خرد سال سن ۔ سانوں خبر نئيں۔ انہاں توں مچلدے لئی کہ ساڈے کولوں نکلے تاں چاہو سزا دو۔ کتاباں فروشاں توں مچلدے لئی۔ کہ ایہ تریخ نہ خریداں نہ بیچاں خافی کاں نے شاہجہان توں محمد شاہ تک زمانہ دیکھیا اے۔ اوہ حال مذکور لکھ کے کہندا اے کہ تعجب اے کہ باوجود ا تشدد دے خاص دارالخلافہ وچ کتاباں فراشاں دی دکاناں اُتے سب توں زیادہ بدائونی ہی نظر آندی اے۔ بادشاہ دی اس خفگی دی شہرت عام ہوئے گئی سی ا س لئی قاسم فرشتہ شیخ نورالحق دہلوی (ولد شیخ عبدالحق محدث دہلوی) تے مولت تریخ زید تی مورخ جہانگیری عہد وچ تریخ لکھ رہے سن کِسے نے اس ذکر توں قلم نوں آشنا نئيں کيتا۔
شیخ ابوالفضل
[سودھو]۶ محرم سنہ ۹۵۸ھ اسلام شاہ دا عہد سی ۔ کہ شیخ مبارک دے گھر وچ مبارک سلامت دا چرچا ہويا۔ ادب نے اکھ دکھادی کہ خاموش دیکھو ادب تے دانش دا پتلا پردہ شکم توں نکل کے ماں دی گو د وچ آن لیٹا۔ باپ نے اپنے استاد دے ناں اُتے بیٹے دا ناں ابوالفضل رکھیا مگر اوہ فضل تے کمال وچ اس توں کئی آسمان اُتے اٹھیا گیا ۔ تے جاہ تے جلال دا تاں کيتا کہنا اے شیخ مبارک دا حال وی پڑھ ہی چکے ہوئے۔ یاد کر لو کہ کِداں دی تکلیف تے مصیبت وچ پرورش پائی ہوئے گی۔ طالب علمی دا زمانہ افلاس دی نحوست دل دی پریشانی تے دشمناں دی ایذاواں سہاں کر گزریا۔ مگر اوہ لا علاج صدمے اس دے لئی روزنیا سبق تے تعلیم دی مشق سن ۔ جدوں اس طرح صبر تے برداشت کردے نيں۔ تے اس سلامت روی توں رستہ چلدے نيں۔ تب اکبر جداں شہنشاہ دی وزارت تک پہنچدے نيں اس نے مبارک باپ دے دامن وچ پل کر جوانی کر رنگ کڈیا۔ تے ايسے دے چراغ توں چراغ جلیا کے قندیل عقل نوں روشن کيتا۔ اس زمانہ وچ مخدوم تے صدر وغیرہ علماء بادشاہی بلکہ خدائی اختیار رکھدے سن ۔ جداں جداں انہاں دے جابرانہ احکام تے سینہ زور فتوے جاری ہُندے سن ۔ اس دی تحصیل دا ذوق تے مطالعہ دا عرق ریز شوق زیادہ ہُندا سی۔ اقبال جوش تے خروش کر رہیا سی۔ تے حال استقبال نوں کھینچکيا سی۔ کہ حریفاں دی فنا وچ کیوںدیر کر رہیا اے۔
ابوالفضل نے اکبر نامہ دا دفتر سوم لکھ کے خاتمہ وچ اپنی ابتدائی تعلیم دا حال کچھ زیادہ تفصیل توں لکھیا اے ۔ اگرچہ اس وچ بہت ساریاں گلاں فضول معلو م ہاں گی۔ لیکن ایداں دے لوکاں دی ہر گل قابل سننے دے اے۔ اس واقعہ نویس دے ہتھوں نوں بوسہ دیجیے۔ کہ اس نے جس طرح ہر شخص دے حالات کھلم کھلا لکھے ايسے طرح اپنے سفید تے سیاہ نوں وی صاف ہی دکھایا۔ انسان آخر انسان اے۔ اس اُتے مختلف وچ مختلف حالتیںلنگھدی نيں۔ البتہ نیک طبع لوک اس توں وی نیکی دا سبق لیندے نيں۔ دیو طبع انسان صورت پھسلدے نيں تے دلدل وچ پھنس کر رہ جاندے نيں۔
ابتدائی حالات
برس سوابرس دی عمر وچ خدا نے کرم کيتا۔ کہ صاف گلاں کرنے لگا۔ پنج برس دا سی۔ کہ قدرت نے استعداد دی کھڑکی کھول دی۔ ایسی گلاں سمجھ وچ آنے لگياں کہ جو اوراں نوں نصیب نئيں ہُندیاں پندرہ برس دی عمر وچ پدر بزرگوار دے خزائن عقل دا خزانچی تے جواہر معانی کاپہرہ دار ہوئے گیا۔ تے خزانہ اُتے پائاں جما کر بیٹھ گیا۔
تعلیمی مطالب توں سدا د ل مرجھاندا سی۔ تے زمانہ دی رسماں توں طبیعت کوساں بھاگتی سی۔ اکثر تاں کچھ سمجھدا ہی نہ سی۔ والد اپنے ڈھب توں عقل تے دانش دے منتر پھونکتے سن ۔ ہر فن وچ اک رسالہ لکھ کے یاد کرواندے سن ۔ اگرچہ ہوش بڑھدا سی۔ مگر مکتب علم دا کوئی مطلب دل نوں نہ لگدا سی۔ کدی تاں ذذرا وی سمجھ وچ نہ آندا سی تے کدی شبہے رستہ رکدے سن تے بولی یاوری نہ کردی سی کدرے رکا ئو ہکلا دیندا سی۔ تقریر دا وی پہلوان سی۔ مگر بیان نہ کر سکدا سی۔ لوکاں دے سامنے آنسو نکل پڑدے سن ۔ تے اپنے تئاں آپ ملامت کردا سی۔ (اسی دفتر وچ اک ہور مقام اُتے لکھدے نيں) جو اہل علم کہلاندے نيں۔ انہاں نوں بے انصاف پایا۔ اس لئی تنہائی تے غربت نوں جی چاہندا سی۔ دن نوں مدرسہ وچ عقل دا نور پھیلاندا ۔ رات نوں ویراناں وچ جاندا۔ کوچہ نامرادی دے دیواناں نوں لبھدا تے انہاں مفلس خزانچیاں سسے ہمت دی گدائی کردا۔
اس عرصہ وچ اک طالب علم نال محبت ہوئے گئی۔ کچھ عرصہ تک خیال ادھر لگیا رہیا۔ چند روز گزرے سن کہ اس دی ہمزبانی تے ہمنشینی دے لئی دل مدرسہ دی طرف کھنچے لگا۔ اچاٹ دل تے اکھڑی ہوئی طبیعت ادھر جھک پئی قدرت دا طلسمات دیکھو کہ مینوں اڑا دتا۔ تے نوں لے آئے (گویا وچ ميں نہ رہیا بالکل بدل گیا) ۔
رباعی
در دیر شدم ما حضرے آور دند
یعنی ز شراب ساغرے آور دند
کیفیت اومرا خود بے خود کرد
بردند مرائو دیگرے آور دند
حکمت دی حقیقتاں نے چاندی کھلا دی۔ جو کتاب دیکھی وی نہ سی پڑھنے توں تے زیادہ روشن ہوئے گئی۔ اگرچہ خاص عطائے الٰہی سی۔ نعمت نے عرش مقدس توں نزول کيتا سی۔ لیکن پدر بزرگوار نے وڈی مدد کيتی۔ تے تعلیم دا تار ٹوٹنے نہ دتا۔ کشائش طبع دا وڈا سبب اوہی گل ہوئی۔ دس برس تک آپ کہندا رہیا۔ اوراں نوں سناندا رہیا۔ دن رات دی وی خبر نہ ہوئی۔ معلوم نہ سی کہ بھُکھا ہاں یا پیٹ بھریا اے۔ خلوت وچ ہاں کہ صحبت وچ ۔ خوشی اے یا غم اے نسبت الٰہی تے رابطہ علمی دے سوا کچھ سمجھدا ہی نہ سی۔ نفسانی دوست حیران ہُندے سن ۔ کیونجے دو دو تن تین دن غذا نہ پہنچکی سی۔ اوہ عقل دا بھُکھا سی۔ کچھ پروا نہ ہُندی سی۔ انہاں دا اعتقادبڑ ھ گیا کہ دلی ہوئے گئے وچ جواب دیندا سی کہ توانوں عادت دے سبب توں تعجب آتاہے ۔ ورنہ دیکھو کہ بیمار دی طبیعت مرض دے مقابلہ وچ ہُندی اے۔ تاں کِداں کھانے توں بے پروا ہُندی اے۔ اس اُتے کسی نوں تعجب نئيں آندا۔ ايسے طرح دل اندر توں کسی کم وچ لگ جائے تے سب کچھ بھلا دے تاں کيتا تعجب اے۔
بہت کتاباں کہندے سندے حفظ ہوئے گئياں علوم دے عالی عالی مطالب کہ پرانے ورقاں وچ پئے پئے گھس پس گئے سن ۔ صفحہ دل اُتے روشن ہونے لگے۔ حالے دل لگی نے اوہ پردہ وی نہ کھولیا سی ۔ تے بچپن دی پستی توں عقل دی بلندی اُتے وی نہ چڑھا سی ايسے وقت توں متقدمین اُتے اعتراض سوجھدے سن ۔ لڑکپن اُتے نظر کر کے لوک مندے نہ سن میرا دل جھنجھلاندا سی۔ تجربہ نہ سی طبیعت وچ جوش آندا مگر پی جاندا سی۔ ابتدائی طالب علمی وچ جو اعتراض کہ وچ ملیا سعد الدین تے میر سید شریف اُتے کيتا کردا سی۔ بعضے دوست لکھدے جاندے سن ۔ یکبارگی مطول اُتے خواجہ ابو القاسم دا حاشیہ آیا۔ اس وچ اوہ اعتراض موجود پائے۔ سب حیران رہ گئے انکار توں باز آئے تے اور نظر توں دیکھنے لگے ہن روشندان دا روزن مل گیا۔ تے معرفت دا دروازہ کھلا۔
ابتدا وچ جدوں ميں نے پڑھانا شروع کيتا تاں حاشیہ اصفہانی دا اک نسخہ ملیا کہ ادھے توں زیادہ صفحے دیمک کھا گئی سی۔ لوک مایوس، کہ نکما اے، ميں نے اول گلے سڑے کنارے کتر کر پیوند لگائے۔ صبح نور تے ظہور دے وقت بیٹھدا۔ عبارت دی ابتداء انتہا دیکھدا۔ ذرا سوچکيا تے ہر جگہ مطلب کھل جاندا۔ ايسے دے بموجب مسودہ کر کے عبارت جماندا تے اسنوں صاف کر دیندا۔ انہاں نوں دناں وچ اوہ پوری کتاب وی مل گئی مقابلہ کيتا تاں 32 جگہ مترادف لفظاں دا فرق سی تے تن چار جگہ نیڑے قریب سب دیکھ کے حیران رہ گئے۔ اوہ محبت دی دل لگی جِنّی زیادہ ہُندی سی اِنّی ہی روشنی دل نوں زیادہ روشن کردی سی ویہہ برس دی عمر وچ آزادی دی خوشخبری پہنچی۔ اس توں وی دل بھر گیا۔ ہن پہلا جنون شروع ہويا علوم تے فنون آراستگی پر، جوانی دی امنگ دا زور شور، دعوواں دا دامن پھیلا ہويا۔ دانش تے بینش دا آئینہ جتھے نما ہتھ وچ تھانويں جنون دا غل کان وچ پہنچنے لگا۔ او رہر کم توں رکنے دے لئی زور کرنے لگا۔ انہاں دناں وچ شہنشاہ روشن دل نے مینوں یاد فرما کر چھپاؤ دے گوشہ توں گھسیٹا وغیرہ وغیرہ۔
آزاد ابو الفضل نے باپ دے نال دشمناں دے ہتھ توں وڈے وڈے صدمے اٹھائے۔ اخیر دا حملہ سب توں زیادہ سخت سی۔ اس دی کچھ تفصیل شیخ مبارک دے حال وچ لکھی گئی اے ملیا دی دوڑ مسجد تک، شیخ مذکور تاں قسمت دے دکھ بھر کر فیر اپنی مسجد وچ آن بیٹھے۔ اس پیر نورانی نوں درباراں سرکاراں دا کدی شوق نئيں ہويا سی۔ مگر ہونہار جواناں نوں اقبال نے بیٹھنے نہ دتا۔ انہاں دے دلاں وچ اظہار کمال دا جوش ہويا۔ تے سچ وی اے چاند سورج اپنی روشنی کِداں سمیٹ لاں لعل دتا قوت آب تے تاب نوں کس طرح پی جاواں چنانچہ 974ھ وچ شیخ فیضی باریاب حضور ہوئے 981ھ 20 برس دی عمر سی کہ ابو الفضل اُتے وی خدا دا فضل ہويا۔ تے دیکھو کہ انہاں نے اس عالم وچ اس نعمت نوں کس سلیقہ دے نال سنبھالیا۔
ابو الفضل دربار اکبر ی وچ آندے نيں
اکبر ی سلطنت پھیلدی جاندی سی تے سلطنت انتظام تے قانون انتظام دی محتاج سی۔ خصوصاً اس سبب توں کہ طالب انتظام قدیمی قانون انتظام نوں بدلنا تے وسعت دینا چاہندا سی۔ تے ملک نوں فقط تلوار توں پھیلیانا مصلحت نہ دیکھدا سی۔ بلکہ اہل ملک دے نال مل کے تقویت دینا چاہندا سی۔ جو قوم تے مذہب تے رسم تے رواج کل گلاں وچ مخالف سن اس دے علاوہ ترک جو خود اپنی قوم سی اوہ تنگ خیال متعصب تے اس کم دے لئی نا قابل سن ۔ تے انہاں دی بد نیندی جو باپ دادا دے نال دیکھی سی اس توں اس دا دل بے اختیار تے بیزار سی۔ دربار اُتے مذہبی علماء تے پرانے خیالاں دے امراء چھائے ہوئے سن ۔ نويں گل تاں درکنار کوئی مناسب وقت تبدیلی ہُندی۔ تاں ذرا سی گل اُتے چمک اٹھدے سن تے اس وچ بے اختیاری تے بے عزتی سمجھدے سن ملک پرور بادشاہ نے ايسے واسطے اک مکان عالیشان بنا کے چار ایوان ناں رکھیا۔ تے علماء تے اہل طریقت تے امراء وغیرہ دے گروہ قرار دے کے رات نوں جلسہ مقرر کيتا۔ کہ شاید مصلحت وقت تے امر مناسب اُتے اتفاق رائے پیدا ہوئے۔ انہاں لوکاں وچ مباحثاں تے مناظرےآں توں تے آپس دے رشک تے حسد توں خود آپس وچ جھگڑے پڑنے لگے۔ کسی مسئلہ دا حال ہی نہ کھلدا سی۔ کہ اصل حقیقت کيتا اے اوہ ہر چند اک اک نوں ٹٹولدا سی۔ اس عرصہ وچ ملیا صاحب پہنچفے۔ انہاں نے جوانی دے جوش ناموری تے ترقی دے شوق وچ اکثراں نوں توڑیا۔ تے ایداں دے آثار دکھلائے جس توں معلوم ہويا کہ نويں دماغاں وچ نويں خیال پیدا ہونے دی امید ہوئے سکدی اے اس نوجوان دے خیالات دا چرچا وی پھیل رہیا سی تے جس چشمہ توں ملیا صاحب نے سیرابی پائی سی اوہ ايسے دی مچھلی سی وڈا بھائی خود دربار وچ موجود سی اقبال نے اسنوں دربار دی طرف جذب مقناطیس دے زور توں کھِچیا۔ اگرچہ اس میدان وچ اس دے موروثی خونخواراں دا ہجوم سی۔ مگر ایہ وی موت توں کشتیاں لڑدا۔ قسمت دی نحوستاں نوں ریلدا دھکیلدا۔ دربار وچ جا ہی پہنچیا۔ خدا جانے فیضی نے کسی موقع اُتے عرض کيتی یا کسی توں کہلوایا غرض چراغ روشن ہويا چنانچہ خود اکبر نامہ وی لکھیا اے تے اپنے ابتدائی خیالات دا نويں رنگ توں نقشہ کھِچیا اے۔
981ھ انیسواں سال جلوس سی کہ اس نگار نامہ دے نقشبند ابو الفضل مبارک نے درگاہ مقدس وچ سر جھکا کر رتبہ نوں بلند کيتا۔ عالم خلوت دے پیٹ توں نکل کے پنج برس وچ رسمی تمیز حاصل ہوئی۔ صورت تے معنی دے باپ نے تربیت دی نظر توں دیکھیا۔ 15 برس دی عمر وچ فنون حکمی تے علوم نقلی توں آگاہ ہوئے گیا۔ اگرچہ انہاں نے دانش دا دروازہ کھول دتا تے دربار حکمت وچ بار ملی مگر بخت دی بے یاری توں خود بینی تے خود آرائی وچ سی۔ چند روز رونق تے بھیڑ بھاڑ پیدا کرنے وچ کوشش رہی طالبان وافش دے ہجوم نے غور دا سرمایہ بہت ودھایا تے اس فرقہ نوں بے تمیز تے بے انصاف پایا اس لئی خیال ہويا کہ انتہائی اختیار کیجئے تے غریب الوطن ہوئے کے رہیے دانایان ظاہر باں دا اختلاف تے تقلیدی صورت پرستاں دا رواج سی وچ حیرت دے کوچہ وچ حیران کھڑا دیکھدا سی۔ چپ رہ نہ سکدا سی بولنے دی طاقت نہ سی پدر بزرگوار دی نصیحتاں صحرائے جنون وچ نہ جانے دیدیاں سن مگر پریشانی خاطر دا پورا علاج وی نہ ہُندا سی کدی خطہ خطا دے داناواں دی طرف دل کھینچکيا۔ کدی کوہ لبنان دے فرناضاں دی طرف جھکتا۔ کدی تبت دے لامہ لوکاں دے لئی تڑپتا۔ کدی د کہندا کہ پادریان پرتگال دی رفاقت دا دم بھراں کدی ایہ کہ موبدان فارس تے ژند واستا دے رموز داناں وچ بیٹھ کر آتش اضطراب نوں بجھاواں کیونجے سیاناں تے دیواناں دونے توں جی بیزار ہوئے گیا سی وغیرہ وغیرہ۔
اس سحر بیان نے کئی جگہ اپنا حال لکھیا اے مگر جتھے ذکر آ گیا اے نويں ہی رنگ توں طلسمات بنھیا اے آزاد اس توں زیادہ متحیر اے نہ سب نوں لکھ سکدا اے نہ چھڈ سکدا اے۔
شیخ موصوف دیاں تحریراں دا خلاصہ ایہ اے کہ نصیبے نے یاوری دی تے حضور بادشاہی وچ علم تے فضل دا مذکور ہويا۔ ادھر توں طلب ہوئی مگر میرا دل نہ چاہندا سی برادران گرامی تے دوستان خیر اندیش ہمزبان ہوئے گئے کہ بادشاہ صورت تے معنی دا دربار اے ضرور حاضر ہونا چاہیے ایتھے دل دا جنون تعلق دی زنجیراں توڑے ڈالدا سی۔ خدائے مجازی (والد بزرگوار) نے پردہ کھول کر سمجھایا کہ اورنگ نشین اقبال (اکبر ) دے کمالات حقیقی نوں کوئی نئيں جاندا کہ اوہ دین تے دنیا دا مجمع البحرین تے صورت تے معنی دا مشرق انوار اے جو عقدے دل وچ پئے نيں اوتھے جا کے کھلاں گے۔ انہاں دی خوشی نوں اپنی مرضی اُتے مقدم سمجھیا۔ دنیا دی دولت توں گنجینہ دار معنی دا (میرا) ہتھ خالی سی ایۃ الکرسی دی تفسیر لکھی بادشاہ آگرہ وچ آئے ہوئے سن کورفش دی سعادت حاصل کيتی اوراق مذکور نے تہیدستی دا غدرادا کیہ اوہ حسن قبول توں منظور ہويا۔ ميں نے دیکھ اکہ اکسیر ملازمت توں دل دی سوزش نوں تسکین ہوئے گئی۔ تے ذات قدمی دی محبت نے دل نوں دبوچ لیا۔ بنگالہ دی مہم در پیش سی اشغال سلطنت دے سبب توں گمنام گوشہ نشین دے حال اُتے توجہ نہ ہوئی اوہ چلے گئے وچ رہ گیا۔
اوتھے توں وی بھائی دے خطےآں وچ لکھیا آندا سی۔ کہ بادشاہ تینوں یاد کيتا کردے نيں ميں نے سورہ 1؎ فتح دی تفسیر لکھنی شروع کر دتی جدوں پٹنہ فتح کر کے پھرے تے اجمیر گئے تاں معلوم ہويا کہ اوتھے وی یاد فرمایا اقبال دے نشان فتح پور وچ آئے تاں والد بزرگوار توں رخصت لے کے گیا۔ بھائی دے پاس اُتریا دوسرے دن مسجد جامع وچ کہ شہنشاہی عمارت اے جا کے حاضر ہويا۔ جدوں بادشاہ آئے تاں ميں نے دور توں کورنش کر کے نور سمیٹا شہر یار جوہر شناس نے خود نظر دوربین توں دیکھ کے بلايا زمانہ تے اہل زمانہ دے حال کچھ کچھ معلوم سن تے پلہ وی دور دا سی جانا کہ شاید کسی ہمنام نوں بلايا ہوئے جدوں معلوم ہويا کہ میری ہی قسمت نے
1؎ اس پیر کہن سال تے اس دے جواناں دے انداز دیکھو کہ کوئی ممکنہ لطافت تے نزاکت توں خالی سی پہلی دفعہ جو پائے تخت وچ ملازمت ہوئی تاں آیۃ الکرسی دی تفسیر نذر گزاری سی اس وچ ایہ نکتہ رکھیا سی کہ آیۃ الکرسی حفظ بلیات دے لئی پڑھیا کردے سن حضور مہم اُتے چلے نيں حفظ الٰہی شامل حال رہے فتح پور وچ سورہ فتح دی تفسیر نذر دتی اس وچ ایہ لطیفہ سی کہ فتح مبارک ہوئے تے ایہ فتوحات مشرقی دا دیباچہ اے۔
یاوری دی اے تاں دوڑا۔ تے آستان جلال اُتے پیشانی رکھدی۔ اس دین تے دنیا دے مجموعے کچھ دیر تک میرے توں گلاں کيتياں سورہ فتح دی تفسیر ميں نے مرتب کر لئی سی نذر گذرانی بزم اقدس دے خواصاں توں میرے اوہ وہ حال بیان کيتے کہ مینوں وی معلوم نہ سن اس اُتے وی دو برس تک میری طبیعت اچاٹ سی تے دل دا جنون تنہائی دی طرف کھینچکيا سی مگر جان دی گردن وچ کئی کمنداں پڑ گئياں مرحمت اُتے مرحمت ودھدی جاندی سی نا چیز توں اک چیز کر دتا تے مدارج تربیت پایہ بپایہ بڑھدے گئے ایتھے تک کہ بیت المقدس مقصود دی کنجی ہتھ آ گئی۔
غرض ابو الفضل حاضر دربار ہوئے تاں مزاج شناسی تے ادب خدمت تے اطاعت فرمان تے علم تے لیاقت تے ظرافت با متانت توں اس طرح اکبر دا دل ہتھ وچ لیا۔ کہ ہر وقت روئے سخن انہاں نوں دو نو بھائیاں دی طرف ہُندا سی۔ مخدوم تے صدر دے گھر وچ ماتم پے گئے۔ تے حق بجانب سی کیونجے اوہ شیخ مبارک دے فضل تے کمال نوں جے دبا سکدے سن تاں حکومت دربار دے زور توں ہن ایہ میدان وی ہتھ توں گیا تے چند ہی روز وچ اس دے نوجوان لڑکے مقدمات دربار تے مہمات سلطنت وچ شامل ہونے لگے۔
ملا صاحب دا انداز بیان وی اک لذت رکھدا اے ذرا دیکھئے اس معاملہ نوں کيتا مزے توں بیان کردے نيں اجمیر توں فیر کر 982 ھ وچ بمقام فتح پور سن خانقاہ دے پاس بادشاہ نے عبادت خانہ مرتب کيتا کہ 4 ایوان اُتے مشتمل سی اس دی تفصیل بہت طویل اے کِسے تے تقریب وچ لکھی جائے گی انہاں نوں دناں شیخ ابو الفضل شیخ مبارک ناگوری دا سپوت بیٹا جسنوں علامی کہندے نيں تے جس نے جہان وچ عقل تے دانش دا غلغلہ ڈال دتا اے تے صباحیاں دے عقیدےآں دا چراغ روشن کيتا اے کہ خود صبح روشن وچ چراغ جلاندا سی تے بموجب قول عرب دے کہ من تخالف تصرف جس نے مخالفت کيتی ايسے دا تصرف ہوئے گیا اس نے تمام مذہباں دی مخالفت نوں اپنا فرض سمجھ لیا اے تے اس کم اُتے کس کر کمر بنھی اے غرض درگاہ وچ آ کے ملازمت بادشاہی نوں اپنی طبیعت وچ داخل کر ليا تفسیر آیۃ الکرسی نذر گذرانی تے تفسیر اکبر ی تریخ ہوئی۔ تے اس وچ بوہت سارے دقائق تے نکات قرآنی درج سن تے کہندے نيں کہ باپ دی تصنیف سی بادشاہ نے ملایان فرعون صفت دے کان ملنے دے لئی (جس دی میرے توں مراد اے اسنوں خاطر خواہ پایا)
فیر شیخ مبارک تے اس دے بیٹےآں پو جودھواں دھار مصیبتاں مخدوم تے صدر دے ہتھوں گذری سن انہاں توں چند سطراں سیاہ کر کے ملیا صاحب لکھدے نيں فیر انہاں دا دور دورا ہوئے گیا تے شیخ ابو الفضل نے بادشاہ دی حمایت تے زور خدمت تے زمانہ سازی تے بے دیاندی تے مزاج شناسی تے بے انتہا خوشامد توں جس گروہ نے چغلیاں کھاواں تے ناروا کوششاں دی سن انہاں نوں بری طرح رسوا کيتا۔ انہاں پرانے گنبداں نوں جڑ توں اکھاڑ کر سُٹ دتا۔ بلکہ تمام بندگان خدا مشائخ تے علما عابد تے صلحا یتیم تے ضعفا سب دے وظیفے تے مدد معاش کٹ لینے دا باعث اوہی ہويا۔ پہلے بولی حال تے مقال توں کہیا کردا سی۔ رباعی
یا رب بجہانیاں ولیلے بفرست
فرعون صفت چوپشہ پیلے بفرست
فرعون تے شاں دست بر آور وستند
موسیٰ تے عصاؤ رود نیلے بفرست
جب اس طریقے اُتے فساد اٹھنے لگے تاں اکثر ایہ رباعی اس دی بولی اُتے سی رباعی
آتش بد دست خویش در خرمن خویش
چاں خود زدہ ام چہ نالم اد دشمن خویش
کس دشمن من نیست منم دشمن خویش
اے وائے من دوست من تے دامن خویش
بحث دے وقت جے کسی مجتہد دا کلام سند وچ پیش کردے تاں کہندا کہ فلانے حلوائی فلانے موچی، چلانے چرم گر دے قول اُتے اسيں توں حجت کردے ہوئے۔ گل تاں ایہ اے کہ تمام مشائخ تے علماء دا انکار اسنوں مبارک ہويا آزاد ایہ رشک انہاں اُتے ملیا صاحب ہی نوں نئيں ہويا کہ اسيں سبق تے اسيں عمر سن وڈے وڈے بڈھے تے صاحب کمال ارکان دربار تڑپتے سن تے رہ جاندے سن ۔
جے اسيں حاکم دی مزاج شناسی دا سبق پڑھنا چاہن تاں وی اک نکتہ کافی اے کہ ابو الفضل تے ملیا صاحب موصوف اگے پِچھے دربار وچ پہنچے سن بادشاہ دی نظر کسی اُتے کم نہ سی ملائے موصوف نوں بیستی دا منصب عطا کيتا تے خرچ نوں روپیہ وی دتا کہ گھوڑے پیش کر کے داغ کرا دو انہاں نے قبول نہ کيتا ابو الفضل وی اک ملائے مسجد نشین دے بیٹے سن تے مسجد توں نکل کے دربار وچ پہنچے سن انہاں نے فوراً تعمیل دی تے جو خدمت ہوئی بجا لیائے اوہ کیہ توں کيتا ہوئے گیا۔ ایہ بیچارے ملیا کے ملیا ہی رہے (ذرا دیکھو ملیا صاحب کس مزے توں اس مصیبت دا رونا روندے نيں)
ابو الفضل انشا پردازی دا بادشاہ سی تے اکبر نے وی پرکھ لیا سی کہ اس دا دماغ بہ نسبت ہتھوں دے بہت خوب لڑیگا۔ بلکہ ہتھ وچ قلم تلوار توں زیادہ کٹ کریگا۔ اس لئی دار الانشا دی خدمت اسنوں سپرد دی تے مہمات سلطنت دی تریخ وی اس دے اہتمام وچ سی اس دے علاوہ ہر حکم نوں وڈی احتیاط تے عرقریزی توں سر انجام کردا سی چنانچہ رفتہ رفتہ بادشاہ دے دل وچ وڈا اعتماد تے اعتبار پیدا کيتا تے ہر طرح دے صلاح تے مشورے وچ اس دی رائے ضروری ہوئے گئی ایتھے تک کہ پیٹ وچ درد ہُندا تاں حکیم وی انہاں دی صلاح توں مشخص ہُندا سی پھنسی اُتے مرہم لگدا سی تاں انہاں دی تجویز نسخہ وچ شامل ہُندی سی ابو الفضل نے ہن نلائی دے کوچہ توں گھوڑا دوڑا کر امرائے منصبداران دے میدان وچ جھنڈا گاڑا۔
993ھ دے جشن وچ لکھدے نيں کہ فلاں فلاں امرائے منصبدار نوں اس اس خدمت دے صلہ وچ ایہ یہ منصب عطا ہوئے راقم شگر فنامہ دے لئی کسی خدمت نے سفارش نہ دی حضور توں ہزاری منصب عطا ہوئے گیا امید اے کہ عمدہ خدمتاں سعادت دے چہرہ نوں روشن رکاں۔
997ھ وچ بادشاہ دے نال لاہور وچ سن انہاں دی والدہ دا انتقال ہوئے گیا نہایت رنج ہويا قلق دی کیفیت اس توں معلوم کر لو کہ بیقرار ہُندے سن تے بار بار ایہ شعر پڑھدے سن کہ عرفی نے اپنے موقع اُتے کہیا سی شعر
خاں کہ از مہر تاں شد شیرو بہ طفلی خوردم
باز آں شد داز دیدہ براں مے آید
خود لکھدے نيں اج اقبال نامہ دا مصور (ماں) ذرا بیہوش ہوئے گیا تے غمہائے وکھ وکھ وچ ڈُب گیا خبر پہنچی کہ بانوے خاندان خاتون تے دومان عصمت دی ماں مہر اندوز جہان نا پائدار توں عالم علوی نوں چلی گئی۔
چاں ما در من بزید خاک است
گر خاک بسر کنم چر باک است
دانم کہ بداں شغب فزائی
زانجا کہ تاں رفتہ نیائی
لیکن چہ کنم کہنا شکیبم
خود رابہ بہانہ مے فریبم
شہر یار غمگین نواز نے آ کے سایہ عاطفت ڈالیا تے بولی گوہر بار اُتے ایہ لفظ گذرے جے سب اہل جہان پانداری دا نقش رکھدے تے اک دے سوا کوئی راہ نیستی وچ نہ جاندا۔ تاں وی اس دے دوستاں نوں رضا تے تسلیم دے سوا چارہ نہ سی۔ جدوں اس کارواں سرا وچ کوئی دیر تک نہ ٹھہریگا۔ تاں خیال کرو۔ کہ بے صبری دی ملامت دا کیہ اندازہ کر سکن اس گفتار دلاویز توں دل ہوش وچ آ گیا تے جو مناسب وقت سی اس وچ مصروف ہوئے گیا۔
999ھ وچ خود لکھدے نيں اج فرزند عبدالرحمن دے گھر وچ روشن ستارہ نے روشنی ودھائی۔ نشاط وکھ وکھ دا ہنگامہ ہويا۔ گیندی خداوند (اکبر ) نے پشوتن ناں رکھیا۔ امید اے کہ فرخی وفیروزی بڑھائے تے شائستگی عمر دراز توں پیوند پائے۔
اسی سنہ وچ لکھدے نيں کہ شاہزادہ سلیم (جہانگیر) دے خرد سال بیٹے خسرو دی بسم اللہ دا دربار ہويا۔ اول بادشاہ وحدت بخش درگاہ الٰہی وچ عجز تے انکسار بجا لائے۔ تے کہیا کہو الف فیر انہاں نوں حکم دتا۔ کہ روز تھوڑی دیر بیٹھ کر پڑھیا دتا کرو۔ انہاں نے چند روز دے بعد چھوٹے بھائی شیخ ابو الخیر دے سپرد کر دتا۔
1000ھ وچ لکھدے نيں کہ اقبال دے نقش طراز نوں دو ہزاری منصب عطا ہويا۔ امید اے کہ خدا متگذاری اپنی بولی توں اس دا شکریہ ادا کرے۔ تے حضور دی جوہر شناسی نزدیک تے دور آ شکارا ہوئے۔
1004/1595ھ وچ فیضی دی تصنیفات نوں دیکھیا کہ اجزائے پریشان سن وڈے بھائی دے جگر دے ٹکڑے اس بدحالی وچ دیکھے نہ گئے۔ انہاں دی ترتیب اُتے متوجہ ہوئے 1006/1597-96 وچ انہاں دی ترتیب توں فارغ ہويا۔ دو برس اس کم وچ صرف ہوئے اس عرصہ وچ دو ہزار پانصدی دے عہدے اُتے سرفراز ہوئے۔ چنانچہ آئین اکبر ی وچ جو منصبداراں دی لسٹ لکھ اے اس وچ اپنا عہدہ وی لکھیا اے۔
ابو الفضل وڈے سردے تے سیانے سن تے ایہ وی جاندے سن کہ اکبر دے سوا تمام دربار وچ اک وی انہاں دا دل توں خیر خواہ نئيں اے مگر اک چال چو دے تے بہت چوکے شیخ مبارک نے قرآن مجید دی تفسیر لکھی سی۔ انہاں نے اس دی نقلاں تیار کيتياں۔ تے ایران توران تے ملک روم وغیرہ وچ بھیجاں۔ حاسد ہر وقت تاک لگائے بیٹھے رہندے سن ۔ انہاں نے کدا جانے کس پیرایہ وچ اس مضمون نوں اکبر دے سامنے ظاہر کيتا۔ کہ اسنوں ناگوار گذرا۔ چغل خوراں دیاں گلاں کس نے سنی نيں کہندا کہ کایہ کیہ موندی اُتے دئیے ہون گے شاید ایہ کہیا ہوئے کہ حضور دے سامنے ایہ اہل دین نوں مقلد کہندا اے تے تقلید دی قباحتاں تے دینیات دی خرابیاں ظاہر کردا اے تے دل توں اعتقاد مفسرانہ رکھدا اے یا ایہ کہیا ہوئے کہ حضور توں کہندا اے وچ آپ دے سوا کسی نوں نئيں جاندا۔ بلکہ حضور نوں صاحب شریعت تے صاحب ملت اعتقاد کردا اے تے باطن وچ شاید ایہ کہیا ہوئے کہ تفسیر مذکور دے خطبے وچ حضور دا ناں داخل نئيں کيتا شاید سلاطین مذکورہ دے دربار وچ رستہ نکالدا ہوئے۔ غرض جو کچھ کہیا اس نے بادشاہ دے دل وچ برا اثر پیدا کيتا۔ اک تریخ وچ لکھیا اے کہ جہانگیر نے ایہ ماجرا باپ دے گوش گذار کيتا سی۔ ابو الفضل وڈے ادا شناس سن اس گل دا وڈا رنج ظاہر کيتا جداں کوئی ماتم زدہ سوگ لے کے بیٹھدا اے۔ اس طرح گھر وچ بیٹھ رہے۔ دربار وچ آنا چھڈ دتا ملنا جلنا ترک کر کے اپنے بیگانے دی آمد تے رفت بند کر دتی بادشاہ نوں اس حال دی خبر ہوئی۔ اس لئی علو حوصلہ توں کم لیا۔ تے کہلا بھیجیا کہ آ کے اپنی خدمتاں سنبھالو۔ اس اثنا وچ بہت پیغام سلام ہوئے آخر خود لکھدے نيں کہ وچ آگاہ دلی دے رستہ اُتے بیٹھیا تے سمجھیا کہ بادشاہ دوربین نوں کم فہمی دی تہمت کيتا لگاندا اے نا فہمی تاں تیری اے ایسی گلاں دشمناں دی آرزوئاں پوری کردیاں نيں؟ کيتا خیال آ گیا کہ الٹا چلنے لگا؟ تے بے وقت داد تے بیداد کردا اے۔ وغیرہ وغیرہ غرض فیر جو بادشاہ نے بلايا تاں پہلے نقش مٹا کر درگاہ والا وچ گئے تے عواطف گوناگون نے غماں توں سبکدوش کر دتا۔
1005ھ وچ لکھدے نيں کشمیر نوں جاندے ہوئے رجوڑی وچ مقام ہويا شاہزادہ سلیم (جہانگیر) بے اجازت حاضر درگاہ ہويا رستہ وچ کچھ بے انتظامی ہوئے گئی سی (ایسا اکثر ہُندا سی) چند روز کورنش توں محروم رکھ دے عتاب دی ادب گاہ وچ رکھیا (کہ پِچھے ہٹ کر ڈیرہ کرو) اس داد گری دی تحقیق وچ انہاں نوں وی شامل کيتا تے شاہزادہ دی اظہار شرمساری توں خطا معاف ہوئی۔
یہ تاں ظاہر اے کہ اوہ اکبر دا مصاحب، مشورہ کار، صاحب اعتبار، میر منشی، وقائع نگار، واضع قوانین صاحب دیوان بلکہ اس دی بولی نئيں نئيں اس دی عقل دی کنجی یا ایہ کہو کہ سکندر دے سامنے ارسطو سی تے بان توں لوک کچھ ہی کدرے جے پوچھاں کہ اوہ انہاں رتباں دی لیاقت رکھدا سی یا نئيں تاں غیب توں آواز آئیگی کہ اس دا رتبہ انہاں توں بہت بلند سی اس دے احکام دے طرز بیان تے امرا دے کاروبار اُتے اصلاحاں تے انہاں دی جانفشانی وچ ہمیشہ کوتاہیاں جتانا وی غضب سن۔ کہنے والے ضرور کہندے ہونگے۔ تے بے خبر ہن وی سمجھدے ہونگے کہ اکبر دے پاس بیٹھ کر گلاں دے طوطے مینا بناتے سن عین معرکےآں دے نازک وقتاں اُتے کم دا سر انجام دینا کچھ تے گل اے جے خود جنگ دے میداناں وچ ہُندے تاں شیخ صاحب نوں معلوم ہُندا کہ قدم قدم اُتے کیہ کيتا مشکلاں پیش آدیاں سن ایہ سب سچ لیکن اس وچ وی شک نئيں کہ جدوں ایہ پہاڑ خود اس دے سر اُتے آن پيا۔ تاں اسنوں انتہائے مردانگی تے نہایت خوش اسلوبی توں سنبھالیا دیکھنے والے حیران سن کہ اک ملائے مسجد نشین دا بیٹا بادشاہت دے بجھ اٹھائے چلا جاندا اے تے کس خوبصورتی توں جاندا اے وچ مختصر طور اُتے اس دی کاروانی دے چند نمونے دکھاتاہون۔
1006ھ وچ اس دی ترقی دے اندازےآں نے چال بدلی دکن دے معاملے بہت پیچیدہ ہوئے گئے۔ اس مسانوں اکبر نے شاہزادہ مراد دے ناں اُتے با مراد کيتا سی تے بوہت سارے تجربہ کار سپہ سالار تے نامور سردار فوجاں دے کے نال کيتے سن شاہزادہ آخر نوجوان لڑکا سی۔ ایداں دے کہنہ عمل سپہ سالاراں دا دبانا اس دا کم نہ سی اک دی صلاح اُتے کم کردا سی دو بر خلاف ہوئے کے بجائے مدد دے اس دی محنت نوں برباد کردے سن سب توں زیادہ مصیبت ایہ سی کہ شاہزادہ نوں شراب دی لت پڑ گئی سی اس نے بالکل بد حال کر دتا سی۔ اس لئی زیادہ تر کاروبار ابتر ہوئے گئے سن جدوں ایہ خبراں متواتر دربار وچ پہنچیاں تاں اکبر بہت متردد ہويا۔ تے سوا اس دے چارہ نہ ہويا۔ کہ ابو الفضل نوں جس دی جدائی کسی طرح گوارا نہ سی۔ دربار توں جدا کرے۔
اکبر اقبال دا لشکر لئے پنج برس توں پنجاب وچ پھردا سی تے لاہور وچ چھاؤنی چھائی سی نتیجے اس دے وی اچھے حاصل ہوئے گئے سن کیونجے کشمیر فتح ہوئے گیا یوسف زئی وغیرہ علاقہ سرحد دی مسانوں حسب تے خواہ سر انجام ہوئے گئياں۔ عبداللہ خان ازبک دے رخنے بند ہُندے رہے۔ تے اوہ ملک گیر بادشاہ 1005ھ وچ نا خلف بیٹے دی بد اعمالی توں راہی ملک بقا ہويا۔ اس دے ملک دا انتظام برہم ہوئے گیا اس وقت اکبر نوں ملک موروثی اُتے قبضہ کرنے دے لئی اس توں بہتر موقع نہ سی۔ لیکن برہان الملک دی تباہی مملکت دے سبب توں دکن دا دستر خوان وی سامنے تیار سی تے مدت توں امراء تے افواج دی آمد تے رفت جاری سی مراد دی کیفیت احوال توں اسنوں معلوم ہوئے گیا۔ کہ دکن دی سپاہ سپہ سالار توں خالی ہويا چاہندی اے۔ دو نو بیٹےآں نوں بلیایا۔ اس دا ارادہ ایہ سی کہ سلیم نوں فوج دے کے ترکستان دی مہم اُتے بھیجے اوہ شرابی کبابی لڑکا بد مست ہوئے رہیا سی دانیال دی خبر لگی کہ اوہ الہ آباد توں وی اگے نکل گیا اے تے اس دا ارادہ چنگا نئيں معلوم ہُندا ناچار خود لاہور توں نکلیا کہ ايسے نوں نال لیندا ہويا احمد نگر نوں جائے تے دکن توں فارغ ہوئے کے تاں ران دی مہم دا بندوبست کرے۔
اکبر نوں ابو الفضل دی نیک نیندی تے عقل تے تدبیر اُتے ایسا اعتبار سی کہ اس دے کہے نوں اپنا کہیا سمجھدا سی تے جس معاملہ وچ ایہ کسی توں اقرار کردا سی اسنوں اکبر اپنی بولی دا اقرار سمجھدا سی انہاں گلاں دی تصدیق اس عبارت نال ہُندی اے جو اس نے شاہزادہ دانیال نوں اپنی عرضداشت وچ لکھی اے قبلہ ابو الفضل من مطالعہ کردہ چناں یافتہ ام کہ بہ مہم دکن یا توردی یا من والا بہیچ صورت انجام کار صورت پذیر نیست تے نخواہد شد ہر گاہ تاں روی یقین است کہ شاہزادہ از گفتن تاں بیراں نخواہد بود تاتوباشی بد یگرے مصلحت نخواہد کرد۔ تے سخن ہر کوتاہ حوصلہ کم اندیش بے شعور ہیولا نخواہد گوش کرد۔ مناسب دولت آنست کہ بتریخ غرہ ماہ پیشخانہ بکشی در ہشتم ماہ راہی شوی بندہ بعرض اقدس رسانید کہ گو سفند بکار قربانی مے آید یا بکار بریانی ہور چہ چیزاست خوب است ہر گاہ کہ قبلہ چناں میفرمانید مرداراں چہ عذرا است
غرض1007ھ وچ شیخ نوں سلطان مراد دے لیانے دا حکم ہويا۔ تے فرمایا کہ جے مہم دکن دے امرا اس ملک دے رکھنے دا ذمہ لاں تاں شاہزادہ دے نال چلے آؤ۔ ورنہ شہزادہ نوں روانہ کر دو۔ خود اوتھے رہوئے۔ آپس وچ اتفاق رکھو۔ تے مرزا شاہرخ دے ماتحت رہنے دی سب نوں ہدایت کرو۔ مرزا نوں وی علم تے نقارہ دے کے مالوہ نوں رخصت لیا۔ کہ اس دی جاگیر سی اوتھے توں سپاہ دا سامان کرے تے جدوں دکن وچ بلاواں جھٹ جا پہنچے۔ شیخ برہان پور دے پاس پہنچے بہادر خاں فرمانروائے خاندیس آسیر دے قلعہ توں اتر کر چار کوس لینے آیا۔ کمال آداب توں فرمان تے خلعت لےکے سجود تے عجز بجا لیایا۔ انہاں نوں ٹھیرانا چاہیا۔ مگر ایہ نہ رکے تے سوار ہوئے کے برہان پور جا اترے۔ بہادر خاں اوتھے پہنچیا۔ انہاں نے بہت ساریاں تلخ نما شیريں اثر گلاں کہہ کے مصلحت دا رستہ دکھایا کہ فوج کشی وچ شامل ہوئے اس نے آسان سی گل دے لئی مشکل حیلے حوالے پیش کيتے البتہ کبیر خاں اپنے بیٹے نوں دو ہزار فوج دے کے روانہ کر دتا۔ انہاں نوں گھر لے جانا چاہیا کہ ضیافت کرے انہاں نے کہیا تسيں نال چلدے تاں اسيں وی چلدے اس نے بوہت سارے تحائف پیش کيتے ابو الفضل نوں گلاں بتانی کون سکھائے۔ ایداں دے طوطے مینا اڑائے کہ اس دے ہوش اڑ گئے۔ اوہ آسیر نوں چلا گیا تے ایہ اگے ودھ گئے جو ناز تے دنیاز دا زور اس اُتے دکھاندے بجا سی کہ اس دے چچا خداوند خاں توں انہاں دی بہن بیاہی ہوئی سی۔ تے راجی علیخاں اس دا باپ دربار اکبر ی وچ پورا نیاز تے اخلاص رکھدا سی چنانچہ سہیل خاں دکنی دی مہم وچ خان خاناں دی رفاقت وچ موجود سی۔ تے کمال مردانگی دے نال سر میدان ماریا گیا۔
خود ابو الفضل لکھدے نيں کہ بوہت سارے امراء نوں میرے لئی اس خدمت دا نامزد ہونا گوارا نہ سی انہاں نے متفق ہوئے کے ایسا پیچ مار اکہ انہاں دی دمبازیاں توں پرانے پرانے رفیق میرے توں وکھ ہوئے گئے ناچار ہوئے کے کئی سپاہ دا بندوبست کيتا۔ نصیبہ مددگار سی۔ بہت لشکر جمع ہوگیا۔ بد خواہاں نے علامت دی جالی لگیا کر میرے توں کہیا کہ کیہ کردے ہوئے اس وچ خطا اے وچ دست بردارانہ ہويا اوہ شورش دی امید وچ اکھاں کھولے ہی رہے۔ کہ وچ شاہزادہ لی چھاؤنی توں 30 کوس اُتے جا پہنچیا۔ ایتھے قاصدان تیز رفتار مرزا یوسف خاں وغیرہ شاہزادہ دے لشکر توں خطوط لے کے پہنچے کہ عجب بیماری نے گھیر لیا اے چھڑے ایتھے پہنچو شاید حکما دے اول بدل توں کچھ فائدہ ہوئے تے اعلیٰ ادنیٰ تباہی توں بچ جاواں اگرچہ بزرگان درگاہ دی طرف توں دل کہلایا ہويا سی۔ تے ہمراہی وی رکدے سن ۔ مگر وچ سب نوں شیطاناں دے وسوسے سمجھیا۔ تے پھردی نوں تیز کيتا۔ سارا فکر ایہی سی۔ کہ زندگی دلی نعمت دے کم وچ کھپاداں تے زبانی اقبال مندی نوں کار گذاری توں دکھا داں۔ دیول پنڈ توں تے تیز ہوئے گیا شام ہُندے جا پہنچیا تے اوہ دیکھیا کہ کوئی نہ دیکھے کم علاج توں گذر چکيا سی گردا گرد انبوہ درا انبوہ آدمی آوارہ سرداراں نوں ایہ خیال کہ شہزادہ کوشاہ پور لے کے فیر چلو۔ ميں نے کہیا اس عالم وچ چھوٹے وڈے شکستہ دل ہوئے رہے نيں عجب بلوہ ہوئے رہیا اے غنیم پاس ملک بیگانہ فیر چلنا گویا آفت دا شکار ہونا اے گفتگو وچ اس گلدستہ (شاہزادے) دی پریشانی زیادہ ودھ گئی حالت بدحال ہوئی تے شاہزادہ جاں بحق ہويا کچھ لوک بد نیندی توں کچھ اسباب سنبھالنے وچ بعضے بال بچےآں دی حفاظت وچ وکھ ہوئے گئے مدد الٰہی توں اس شورش وچ دل نہ ہارا جو کچھ کرنا چاہیے سی اس دے سر انجام وچ لگ گیا جنازہ نوں عورات سمیت شاہپور بھیج دتا۔ا ور اس مسافر نوں اوتھے خاک وچ امانت رکھیا۔ بعض لوک پرانی چھاؤنی توں نکل کے فتنہ انگیزی کرنے لگے جِنّی فہمائش ہوئی اِنّی نخوت زیادہ ہوئی اس عرصہ وچ میری سپاہ جو پِچھے رہ گئی سی آن پہنچی ایہ تن ہزار توں زیادہ سی ہن میری گل کيتی تے وی چمک ہوئی جو ٹیڑھے چلدے سن تے صلح توں لڑدے سن اوہ مننے دی گل اُتے کان دھرنے لگے۔ مگر چھوٹے توں وڈے تک نوں ایہی خیال سی کہ فیر چلياں منعم خاں دے مرنے دی بنگالہ دے بغاوت دی شہاب الدین احمد خاں دے گجرات توں نکل آنے دی تے اس ملک دے فتنہ تے فساد دیاں گلاں وکھ وکھ رنگ توں سناواں میری رجوع خاص درگاہ الٰہی وچ سی اقبال بادشاہی دے نور توں اکھ روشن سی اس لئی جو جہان نوں پسند سی مینوں بری لگتی سی بوہت سارے بد نیت جدا ہوئے گئے ميں نے کار ساز حقیقی دی طرف دل دا رخ کيتا۔ تے اگے ہی ودھنے دا خیال رہیا۔ فتح دکن دے لئی نشان ودھایا اس ودھنے توں دلاں وچ تے ہی زور آ گئے سرحد دے لوکاں نوں شکر گذار کر ہی رکھیا سی تے انہاں نوں تے اس ملک دے اکثر نگاہباناں نوں فہمائش دے خطوط لکھے تنگدستےآں دے ہتھ روکے۔ شہزادہ دے خزانہ وچوں جو کچھ حضور وچ بھیجنے دے قابل نہ سی تے جو اپنے نال سی تے جو قرض مل سکیا سب نچھاور کيتا تھوڑے عرصہ وچ جو لوک چلے گئے سن فیر آئے تے کاروبار دا ہنگامہ گرم ہوئے گیا۔ شہزادے دے کل علاقہ دا انتظام اچھی طرح ہوئے گیا۔ البتہ ناسک دا راستہ خراب تے عرصہ دور دا خبر دیر وچ پہنچکی سی اوہ رہ گیا کیونجے جدوں شہزادہ دے مرنے دی خبر پہنچی تاں اوہی کار پرداز ملک دا سی نا امیدی نے فوج نوں تتر بتر کر دتا جو لوک ميں نے بھیجے انہاں نے کم ہمتی دی جو ملک نکل گیا سی اوہ تاں نہ آ سکیا البتہ تے اکثر مضافات علاقہ وچ زیادہ ہوئے گئے (اکبر دے اقبال نے آ کے اس واقعہ دی پیش گوئی کر دتی ہوئے گی جو اس نے پہلے توں شیخ نوں بھیج دتا جے ایہ نہ جا پہنچکيا تے شہزادہ مر جاندا تاں تمام فوج تباہ ہوئے جاندی۔ ملکاں وچ رسوائی ہُندی۔ تے ایسی مشکلاں پیش آتاں کہ برساں وچ وی ملک نہ سنبھلدا) درگاہ والا دے دمسازاں نے میرے عرائض نہ سنائے تے ایسی سرگذشت نوں (شہزادہ دا مرنا) بد خیالی توں چھپایا بادشاہ نوں حال معلوم ہوئے جاندا تاں فوج تے خزانہ فوراً روانہ کردا۔ وچ تاں درگاہ الٰہی وچ عرضکر رہیا سی تے گیندی خداوند (اکبر ) دی توجہ روز افزاں سی سپاہ دا سر انجام ایسا ہويا کہ اہل زمانہ دا خیال سنبھال وی نہ سکے دور تے نزدیک دے لوک حیران رہ گئے خدا دی قدرت امکان دی طاقت توں باہر اے مینوں ناتوان توں کيتا ہوئے سکدا اے بیت
نہ من ماندہ ام خیرہ درکار او
کہ گفت آفرینے سزا دار او
دربار دے طعن تے تعریض کرنے والےآں نوں خاموشی تے پچھتاوے نے دبوچ لیا بد اندیش طوفان باندھدے سن کہ بادشاہ نے آپ شیخ نوں دربار توں دور پھینکا اے۔ کار ساز حقیقی نے ايسے نوں میری بلند نامی دا سرمایہ کر دتا تے انہاں نوں ندامت خانہ جاوید وچ بٹھا دتا۔ غرض انتظام مہمات وچ مصروف ہويا سندر داسنوں فوج دے کے تلتم دے قلعہ اُتے بھیجیا اس نے دا رآگہی توں بعض ملک نشیناں نوں بلايا انہاں نوں وچوں اک جا کے قلعدار نوں نال لے آیا تھوڑی رگڑ جھگڑ وچ قلعہ ہتھ آ گیا۔
سوئید بیگ تے میرا بیٹا ادب خانہ زندان وچ سن چند روز بعد اسنوں وی مہم دکن اُتے نامزد کر کے دولت آباد نوں بھیجیا قلعہ نشیناں نے لکھیا کہ جے عہد تے پیمان توں ایہ خاطر جمع ہوئے جائے کہ ساڈے مال تے اسباب توں تعرض نہ ہوئے گا تاں کنجیاں دیندے نيں اس دا سر انجام ہوئے گیا کچھ حبشی تے دکنی مفسد ادھر دے علاقہ وچ سن عبدالرحمن فرزند نوں پندرہ سو سوار اپنے تے اِنّی ہی بادشاہی فوج نال کر کے انہاں دی سرکوبی نوں روانہ کيتا جدوں شہزادے دے مرنے توں شورش گرم ہوئی سی ميں نے مرزا شاہرخ نوں بہت بلايا لوک ایداں دے ہنگامےآں اُتے ہزاراں ہوائیاں اڑاندے نيں۔ چنانچہ اوہ خدا جانے کیہ کيتا خیال کر کے رہ گئے مینوں مرزا توں ایہ امید سی کہ فرمان نہ پہنچکيا تاں وی وقت پئے اُتے بیقرار ہوئے کے اپنے تئاں پہنچاندے مگر اوہ کہنے والےآں دے کہنے وچ آ گئے۔ جدوں فرمان عتاب آمیز برابر پہنچے تے آخر بادشاہ نے حسین سزاول نوں بھیجیا تاں کم ناکام روانہ ہوئے۔ خیر ہن لشکر فیروزی وچ آ کے شامل ہوئے گئے۔ وچ استقبال کر کے ڈیراں وچ لے آیا ایداں دے مردانہ پارسا گوہر دے آنے توں دل کھل گیا شیر خواجہ کہنہ عمل سردار سلطان مراد دی ہمراہی وچ اک فوج دا افسر ہوئے کے گیا سی تے سرحد وچ اُتے گنہ بیر دی حفاظت کر رہیا سی۔ برسات دا موسم آیا خبر لگی دی دکھنیاں نے فوجاں جمع کرنی شروع کيتیاں نيں تے عنبر تے فرہاد5 ہزار سوار حبشی دوکنی اور20 مست ہاتھی لے کے آنیو الے نيں شیر خواجہ دے پاس فقط3 ہزار فوج سی خود پیش دستی کر کے تے شہر توں کئی کوس اگے ودھ دے غنیم اُتے جا پيا لیکن کمی فوج دے سبب لڑدا۔ بھڑدا ہٹا تے قلعہ بند ہوئے کے بیٹھ گیا شیر خواجہ زخمی ہويا سی مگر اس دے شکست دینے دی خبر اڑ گئی اس نے ادھر وی خط بھیج دتا سی ميں نے تے فوج روانہ کر دتی سی جدوں ایہ خبر پہنچی تاں مصلحت دی انجمن جمائی کسی دی صلاح نہ سی مینہ موسلا دھار برس رہیا سی ايسے عالم وچ ميں جریدہ روانہ ہويا لشکر کے کاروبار مرزا شاہرخ دے سپرد کر گیا شیخ عبدالرحمن (اپنے بیٹے) نوں دولت آباد توں بلايا کہ آپ کنارہ گنگپ جاؤ تے سپاہ سمیٹو کدرے آپ کدرے بیٹا تھاں تھاں چوکیاں جماندے پھردے سن کہ اگے دا کم چلدا رہے تے پِچھے توں کاطر جمع رہے۔ سرداران شاہی وچوں کوئی ہمت والا نظر نہ آندا سی مرزا یوسف خاں20کوس اُتے سن وچ جریدہ تے ادھر روانہ ہويا تے رات نوں پہنچ کے اسنوں وی مدد اُتے آمادہ کيتا ادھر ادھر دی فوجاں نوں سمیٹ کر نال لیا تے لشکر دی حیثیت درست کر کے اگے ودھیا گنگ گو اوری چڑھاؤ اُتے سی قسمت توں دفعتاً اتر گیا تے فوج پایاب گذر گئی جو غنیم دی فوج دریا دے کنارہ پئی سی اوہ ہر اول دی جھپٹ وچ اڑ گئی دوسرے دن لشکر قلعہ بیر دے گرد توں وی اٹھیا گیا درگاہ الٰہی وچ شکرانے بجا لیایا تے شادیاناں دے جلسے کيتے دریائے گنار دے کنارے چھاؤنی پائی تے اس ملک وچ رعب بیٹھ گیا اکبر نے جدوں دیکھیا کہ امرائے موجودہ توں مہم دکن نئيں سنبھلدی تاں شاہزادہ دانیال نوں فوج دے کے روانہ کيتا تے خانخانان1؎ نوں اتالیق دا منصب دتا۔
(ابو الفضل لکھدے نيں) ايسے دن وڈے شہزادے (سلیم یعنی جہانگیر) نوں صوبہ اجمیر دے کے رانا دی مہم سپرد دی شہریاد نوں اس توں وڈی محبت اے تے ہر دم محبت دا درجہ بڑھدا ہی رہندا اے مگر اوہ بادہ خوار ہمنیشاں اے نیک تے بد دی خبر نئيں چند روز سلام دی اجازت نہ دتی بارے مریم مکانی دی سفارش توں کورنش دی دولت پائی تے فیر عہد کيتا کہ رستے توں چلونگا تے خدمت کراں گا بادشاہ آپ مالودہ وچ آ کے شکار کھیلنے لگے کہ
1مفصل دیکھوخان خاناں دے حال وچ صفحہ620ھ
سب طرف زور رہے خانخاناں نوں دانیال دی رفاقت دے لئی روانہ کيتا تے حکم دتا کہ جدوں خانخاناں اوتھے پہنچے ابو الفضل روانہ درگاہ ہوئے۔ ميں نے وڈی خوشیاں کيتياں تے ايسے عرصہ وچ قلعہ تبالہ فتح کيتا۔
اکبر نوں خبر پہنچی سی کہ وڈا شاہزادہ رستے وچ دیر کردا اے میر عبدالحے میر عدل نوں نصائح توں گرانبار کر کے بھیجیا وچ احمد نڈگ کے روانہ ہويا چاند بی بی برہان الملک دی بہن ہن اس دے پوتے (بہادر) نوں دادا دا جانشین کر کے مقابلہ نوں تیار ہوئی کچھ فوج نے اس دی بندگی اختیار کيتی آبھنگ خاں بوہت سارے فتنہ انگیز حبشیاں نوں لئے بچہ نوں بادشاہ مندا سی۔ مگر چاند بی بی دی جان دی فکر وچ سی۔ اوہ بیگم امرائے بادشاہی نوں خوشامد دے پیام بھیجتی سی تے دکھنیاں کوبھی دوستی کيتی داستاناں سناندی سی میرے توں وی اوہی رستہ شروع کیہ ميں نے جواب دتا کہ جے پیش بینی تے روشن اختری توں درگاہ الٰہی دے نال وابستہ ہوئے جاؤ تاں اس توں بہترکیا اے جو عہد تے پیمان نيں ميں نے اپنے ذمہ لئے ورنہ گلاں توں کيتا فائدہ تے آئندہ نوں رستہ بند۔ اس نے ہويا خواہ سمجھ کر دوستی دے پیوند نوں مضبوط کيتا سچی قسماں دے نال اپنے ہتھ دا لکھیا عہد نامہ بھیجیا کہ جدوں تسيں آبھنگ خاں نوں زیر کر لو گے تاں قلعہ دی کنجیاں سپرد کر دواں گی مگر اِنّا اے کہ دولت آباد میری جاگیر وچ رہے۔ تے ایہ وی اجازت ہوئے کہ چند روز اوتھے جا کے رہاں جدوں چاہاں حاضر درگاہ ہاں بہادر نوں روانہ دربار کر دونگی افسوس میرے ہمراہیاں دے دل نہ دینے توں کم وچ دیر ہوئے گئی شاہ گڑھ وچ لشکر دیر تک پيا رہیا تے شہزادے دی آمد آمد بجھ گئی آبھنگ خاں دی بد اندیشی بھڑک اٹھی شمشیر الملک نوں (کہ حکومت برار اس دے خاندان وچ سی) قید خانہ توں کڈ کے فوج لے تے دولت آباد توں ہُندا ہويا ابرار نوں چلا کہ اوتھے فوج بادشاہی دا مال تے اسباب تے اہل تے عیال نيں ایہ لوک گھبرا ئینگے تے لشکر وچ تفرقہ پڑ جائیگا مینوں تاں پہلے توں خبر سی مرزا یوسف خاں وغیرہ نوں فوج دے کے ادھر بھیج چکيا سی مگر ایہ بے پروائی دے خوب شیريں وچ رہے اوہ ولایت برار وچ داخل ہويا تے کھلبلی مچا دتی بہت پاسباناں دے پیر اکھڑ گئے اکثر محبت دے مارے اہل تے عیال دی غمخواری نوں اٹھیا دوڑے ميں نے ادھر فوج بھیجی۔ تے خود احمد نگر نوں روانہ ہويا کہ باہر دے بدگو ہراں دی گردن دباواں تے چاند بی بی دی گل دا کھوٹا کھرا دیکھاں اک منز ل چلے سن کہ مخالفاں نے سب طرف توں سمٹکر احمد نگر دا رخ کيتا کہ اسنوں بچاواں مگر اقبال اکبر ی نے کبر اڑا دتی کہ شمشیر الملک مر گیا یوسف خاں وی چونک کر دوڑے کئی سرداراں نوں اگے ودھیا دتا انہاں نے دم نہ لیا ماریا ماریا چلے گئے رات نوں اک جگہ جا لیا عجب ہل چل مچی ايسے حال وچ شمشیر الملک ماریا گیا تے فتح دا شادیانہ نہ بجا۔
مہم کامیابی دے رستہ اُتے سی تے انہاں دا لشکر دریائے گنگ دے کنارہ منگے پٹن اُتے سی جو شہزادے دے احکام متواتر پہنچے کہ تواڈی عرقریزی نزدیک تے دور دے دلاں اُتے نقش ہوئے گئی اسيں چاہندے نيں کہ ساڈے سامنے احمد نگر فتح ہوئے تسيں ارادہ توں باز رہو ہن سانوں راہ نوردی وچ دیر نہ ہوئے گی ایتھے لشکر وچ اک نويں شورش اٹھی شہزادہ جدوں برہان پور پہنچیا تاں بہادر خان قلعہ آسیر توں نہ اُتریا شہزادے نے چاہیا کہ اس بد دماغ دی گردن مسل ڈالے مرزا یوسف خان احمد نگر دی فوج کشی وچ سی تے اگے ودھیا چاہندا سی اسنوں بلا لیا ایہ دیکھ کے اوراں نے وی ادھر دا رخ کيتا بہتیرے سردار بے اجازت وی اٹھیا چلے غنیم جو دل وچ تھرا رہیا سی ایہ حال دیکھ کے شیر ہوئے گیا کئی دفعہ شبخون ماریا بہادراں نے خوب دل لڑائے تے اچھی دھکا پیل دی حفاظت الٰہی تے متواتر فتحاں توں غنیم تتر بتر ہوئے گئے تے آبھنگ خاں نے خوشامد تے عاجزی شروع کيتی۔
چالش گایتھے خدیو بکشایش احمد نگر
اکبر نوں دانیال تے بہادر خاں دے معاملہ دی خبراں پہنچیاں (ابو الفضل نے وی لکھیا ہوئے گا کہ شہزادہ لڑکپن کردا سی احمد نگر دا بندا ہويا کم بگڑ جائیگا آسیر دا کم تاں جدوں حضور چاہن گے بنا بنایا موجود اے ) شہزادے دے ناں فرمان جاری ہويا کہ احمد نگر اُتے چڑھے چلے جاؤ بہادر خاں دا حاجر نہ ہونا سرتابی توں نئيں اے اس معاملہ نوں اسيں سمجھ لینگے شہزادہ روانہ ہويا تے بادشاہ اگے ودھے بہادر خاں نے کبیر خاں اپنے بیٹے نوں چند خواصاں دے نال حضور وچ بھیج کر عمدہ پیشکش گذرانے لیکن باوجود آمد تے رفت امرا تے متواتر فہمائشاں دے حاضر نہ ہويا ناچار لشکر کشی دا حکم ہويا تے ابو الفضل نوں فرمان پہنچیا کہ انتظام سپاہ مرزا شاہرخ دے سپرد کر کے برہانپور وچ چلے آؤ جے بہادر خان نصیحت نوں سمجھ کر ہمراہی کرے تاں گناہ سابقہ دے عفو دا مژدہ سنیا کر نال لے آؤ۔ ورنہ جلد حاضر ہوئے کے مشورت کرنی اے۔
یہ برہانپور دے نیڑے پہنچے تاں بہادر خاں آ کے ملیا انہاں دی نصیحتاں سن کر ہمراہی دے رستہ اُتے آیا مگر گھر جا کے فیر پلٹ گیا تے بیہودہ سا جواب دے دتا ایہ حسب فرمان اگے ودھے ایتھے جشن نو روزی دی دھوم دھام ہوئے رہی سی رات دا وقت سی پریاں ناچ رہیاں سن نغمہ پرداز جادوگری کر رہے سن تاراں بھریا آسمان چاندنی رات دی بہار سی پھُلاں بھریا چمن دونے دے مقابلے ہوئے رہے سن مبارک ساعت وچ درگاہ اُتے آ کے پیشانی رکھدی اکبر دے دل دی محبت اسنوں قیاس کرنی چاہیے کہ اس وقت ایہ شعر پڑھیا۔
فرخندہ شبے باید تے خوش مہتابے
تابا تاں حکایت کنم از ہر بابے
شیخ شکریہ وچ وڈی دیر تک ايسے طرح چپکے رہے خان اعظم شیخ فرید بخشی بیگی تے انہاں نوں حکم ہويا کہ جاگیر آسیر نوں گھیرو تے مورچے لگیا دو جلد ہی تعمیل ہوئے گئی شیخ فرید والی فوج اپنی کمی تے غنیم دی زیادتی توں دور بینی کرکے تن کوس اُتے تھم گے مگر کچھ بلند نظر غالباً خان اعظم مراد نيں لوک نے رنج دتا اورحضور مکدر ہوئے گئے جدوں شیخ حضور وچ آئے تے حقیقت سنائی تاں کدورت رفع ہوئے گئی۔ ابو الفضل نوں ايسے دن ہزاری منصب تے صوبہ خاندیس دا انتظام سپرد ہويا انہاں نے تھاں تھاں آدمی بٹھائے اک طرف بھائی شیخ ابو البرکات نوں بوہت سارے داناواں دے نال بھیجیا دوسری طرف شیخ عبدالرحمن اپنے فرزند نوں بندگان الٰہی دی ہمت توں تھوڑی فرصت وچ سرکشاں دی گردناں خوب مسلاں اکثراں نے فرمانبرداری دے عیش کمائے سپاہ نے اطاعت دی زمینداراں دی خاطر جمع ہوئے گئی تے اپنے کھیت سنبھالے۔
ابو الفضل نے بادشاہی عنایت تے اعتبار تے اپنی لیاقت تے حسن تدبیر توں ایسی رسائی پیداکيتی سی کہ اس دی تدبیراں تے تحریراں دی کمنداں نے علاقہ دے حاکماں نوں کھچ کر دربار وچ حاضر کر دتا بھائی تے بیٹا خاندیس دے ملک وچ جانفشانی کر رہے سن بادشاہ نے شیخ نوں چار ہزاری منصب توں سر بلند کيتا صفدر خاں کہ راجی علی خاں دا پوتا تے شیخ دا بھانجا سی اوہ حسب الطلب آگرہ توں حاضر حضور ہويا۔ تے ہزاری منصب عنایت ہويا کہ خاندانی سرداز زادہ اے اس دی فہمائش دی ملک وچ اچھی تاثیر ہوئے گی ابو الفضل دے انجام نوں جہانگیر توں وڈا علاقہ اے اکبر نامہ دے مطالعہ توں دلاں دا حال تھاں تھاں کھلدے نيں اس مقام اُتے وچ فقط اس واقعہ دا ترجمہ لکھدا ہاں جو مہم مذکور وچ پیش آیا کہ شیخ خود لکھدے نيں اس سال دے واقعات سلطنت وچ وڈے شہزادے دی ناہنجاری اے اس نو نہال دولت نوں رانائے اودے پور دی گوشمالی دے لئی بھیجیا سی اس نے آرام طلبی تے بادہ خواری تے بد صحبتی دے نال کچھ مدت اجمیر وچ گذاری، فیر اودے پور نوں اٹھیا دوڑا۔ ادھر توں رانا نے آ کے ہل چل مچا دتی تے آباد مقام پرت لئے مادھو سنگھ نوں فوج دے کے ادھر بھیجیا رانا فیر پہاڑاں وچ گھس گیا تے پھردی ہوئی فوج اُتے شبخاں لیایا بادشاہی سردار اڑے مگر کيتا ہوئے سکدا سی ناکام فیر توں ایہ خدمت شائستگی توں سر انجام ہُندی نظر نہ آئی مصاحباں دے کہنے وچ آ کے پنجاب دا ارادہ کيتا کہ اوتھے جا کے دل دے ارمان کڈے دفعۃً افغانان بنگال دی شورش دا شور اٹھا راجہ مان سنگھ نے ادھر دا راستہ دکھایا مسانوں نا تمام چھڈ کے اٹھیا دوڑا آگرہ توں چار کوس اُتے چڑھ کر جمنا اُتریا مریم مکانی دے سلام نوں وی نہ گیا اوہ انہاں حرکتاں توں آزردہ ہوئیاں فیر وی محبت دے مارے آپ پِچھے گئياں کہ شاید سعادت دی راہ اُتے آ جائے انہاں دے آنے دی خبر سن کر شکار گاہ توں کشتی اُتے بیٹھیا تے جھٹ دریا دے رستے اگے ودھ گیا اوہ مایوس ہوئے کے چلی آئیاں اس نے الہ آباد پہنچ کے لوکاں دی جاگیراں ضبط کر لین بہار دا خزانہ 30 لکھ توں سوا سی اوہ لیا تے بادشاہ بن بیٹھیا بادشاہ نوں محبت بے حد سی کہنے والےآں نے اصل سی وی زیادہ گلاں بناواں تے لکھنے والےآں نے عرضیاں بھیج کر سمجھاواں باپ نوں اک گل دا یقین نہ آیا فرمان بھیج کر اس توں حال دریافت کيتا تاں بندگی دا اک افسانہ طولائی سنیا دتا کہ وچ بے گناہ ہاں تے آستان بوسی نوں حاضر ہُندا ہون۔
اس عرصہ وچ ابو الفضل دی کار گذاریاں جاری سن بہادر خاں نوں تے اس دے سرداراں نوں خطوط لکھدے سن تے اس دے اثر کدرے کم کدرے پورے ظاہر ہُندے سن اک موقعے اُتے اپنے پیارے شہر مایہ دے حال وچ لکھدے نيں
لعل باغ وچ آ کے آرام لیا اس گلشن دی چمن پیرائی راقم دے سپرد سی وچ دیر تک عجز تے دنیاز توں شکرانے کردا رہیا سعادتاں دے دروازے کھلے بیت
ترا گھر میرا منزل گاہ ہوئے ایداں دے کتھے طالع
خدا جانے کدھر دا چاند اج اے ماہرو نکلیا
فتح آسیر
آسیر1؎ پہاڑ دے اُتے عمدہ تے مستحکم قلعہ اے مضبوطی تے بلندی وچ ہمثیل کمرہ گاہ کوہ وچ شمال نوں قلعہ مالی اے جو اس نادر قلعہ وچ جائے اس وچ ہوئے کے جائے اس قلعہ دے شمال وچ چھوٹی مالی اے اس دی تھوڑی جہی تعمیری دیوار اے باقی پہاڑ دی دھار دیوار ہوئے گئی اے جنوب نوں اُچا پہاڑ اے کردہ ناں اس دے پاس دی پہاڑی ساپن کہلاندی اے سرکشاں نے ہر جگہ نوں توپاں تے سپاہیاں توں مضبوط کر رکھیا سی کوتہ اندیش جاندے سن کہ ٹُٹ نہ سکے گا غلہ گراں، منڈیاں دور، قحط توں سب بیدل ہوئے رہے سن تے قلعہ والےآں دی زر فشانی نے آش پاس دے بوہت سارے لوکاں نوں پھسلا لیا سی۔
بادشاہی سردار اپنے اپنے مورچاں توں حملے کردے سن مگر غنیم اُتے کچھ اثر نہ ہوتاتھا شیخ نے اک پہاڑ دی گھاٹی توں ایسا چور رستہ معلوم کيتا جتھے توں دفعتہ مالی دی دیوار دے تھلے جا کھڑے ہاں بادشاہ توں عرض کر کے اجازت لی تے جو امرا محاصرہ وچ جا نفشانی کر رہے سن سب توں مل کے قرار پایا کہ فلاں وقت وچ حملہ کراں گا جدوں نقارہ تے کرنا دی آواز بلند ہوئی تسيں وی سب نقارہ بجاندے نکل پڑو۔ کم ناکام سب نے منیا مگر اکثراں نے اس گل نوں کہانی سمجھیا۔
اک رات کہ اندھیری وی بہت سی تے مینہ برس رہیا سی آپ خاصگی سپاہ دی ٹولیاں بنھ کر پایہ بپایہ سا پن پہاڑی اُتے چڑھاندا رہیا پچھلی رات سی کہ پہلے فوج نے ايسے چور راستہ توں ہوئے کے مالی کا
1ایسا آہیر دا بنایا ہويا اے کہ کسی زمانہ وچ وڈا صاحب ہمت تے فتح یاب جوانمرد سی بیشمار خزانے اس دی بنیاد استواری وچ دبا کے دنیا توں اٹھیا گیا۔
دروازہ جا توڑیا بوہت سارے دلاور قلعہ وچ گھس گئے تے نقارے تے کرنا بجانے شروع کر دئیے وچ ایہ سندے ہی خود دوڑا پو پھٹتی سی کہ سب جا پہنچے دوسری طرف توں دیوار اُتے طناباں ڈال کر سب توں پہلے آپ قلعہ وچ کود پيا فیر تے بہادر چیونٹیاں دی قطار ہوئے کے چڑھ گئے۔ تھوڑی دیر وچ غنیم دا ورق الٹ گیا۔ اس نے قلعہ آسیر دی راہ لی تے مالی قبضہ وچ آ گیا اس ناکامی دے سبب توں بہادر خاں دی ہمت ٹُٹ گئی ادھر توں خبر آئی کہ دانیال تے خانخاناں نے احمد نگر فتح کيتا۔ سب توں زیادہ ایہ کہ قلعہ وچ بیماری پھیل گئی تے غلاں دے ذخیرے ایداں دے سڑ گئے کہ انسان تاں درکنار حیوان تک منہ نہ ڈالدے سن رعیت تے سردار سب دے جی چھُٹ گئے تے کچھ عرصہ تک قیل تے قال ہُندی رہی آخر گھبرا کر قلعہ آسیر وی حوالہ کر دتا1601/1009ھ ۔
غیرت مردانہ سلطان بہادر گجراتی دے غلاماں وچوں اک پراتم بڈھا سی کہ سلطان دی تباہی دے بعد ہمایوں دے آغاز سلطنت وچ پاسبانی دے برج اک اک دے حوالے سن اس نے سپردگی قلعہ دی خبر سندے ہی جان خدا دے سپرد دی اس دے بیٹےآں دی ہمت دیکھو کہ سن کر بولے ہن اس دوات نوں اقبال نے جواب دتا زندگی بے حیائی اے ایہ کہہ کے افیم کھا لی ناسک والےآں نے پناہ منگی سی مگر امرا دی بے پروائیاں توں زور پکڑدے پگڑدے بگڑ گئے تے مقدمہ اک مہم ہوئے گیا خانخاناں نوں احمد نگر تے انہاں نوں عمدہ خلعت تے خاصے دا گھوڑا تے علم تے نقارہ توں سر بلند کر کے ادھر روانہ کيتا۔
ادھر تاں اقبال اکبر ی ملک گیری تے کشور کشائی وچ طلسم کاری کر رہیا سی ادھر خیر اندیشاں دی عرضیاں تے مریم مکانی دا مراسلہ کيتا کہ جہانگیر کھلم کھلا باغی ہوئے گیا بادشاہ نے سب کم ايسے طرح چھڈے تے امر نوں خدمتاں سپرد کر کے ادھر روانہ ہويا۔
ناسک دی مہم شروع ہوئے گئی سی جو انہاں نوں فرمان پہنچیا کہ احمد نگر دی طرف جا کے خانخاناں دے نال خدمت بجا لاؤ ایہ حیران رہ گئے کہ ایتھے بوہت سارے دلاوراں نوں سمیٹا سی ناسک دا قلعہ تے سر کشوب دی گردن ٹوٹا چاہندی سی خدا جانے جو حیلہ پرار خدمت مں حاضر سن انہاں یعنی خانخاناں دے طرفداراں نے بادشاہ دی رائے پھیر دتی یا اصلیت حال معلوم نہ ہوئی خانخاناں دی طرفداری حد توں گزر گئی کہ مینوں ایتھے توں بلا لیا عبدالرحمن نوں مہم سپرد کر کے تعمیل حکم بجا لیایا ایتھے پہنچے تاں خان خاناں انہاں نوں کدی صلاح تے مشورے وچ رکھدے سن کدی کسی دی سرکوبی نوں کدی کسی دی سرکوبی نوں کدی کسی دکھنی سردار دی فہمائش نوں گھلدے سن ایہ دل وچ تنگ سن مگر انہاں دی طبیعتاں وچ ایہ گل داخل سی کہ احکام بادشاہی نوں اس طرح بجا لاندے سن گویا انہاں دی اصل رائے ایہی اے انہاں دا دل تحمل دا پہاڑ سی تے حوصلہ دریائے ذخار ایتھے وی حکم دی تعمیل نوں اپنا فرض سمجھ کر وقت دے منتظر سن ۔
آزاد:
زال دنیا عجیب چیز تے عجیب طرح دی علامہ دہر اے مرد دیندار نوں وی دہریہ کر دیندی اے دیکھو جنہاں دو دوستاں دے مراسلے عاشق تے معشوق دے قبالے نظر آندے سن جدوں اس بڑھیا اُتے دونے دا معاملہ آن پيا تاں ایداں دے بگڑے کہ سب بھُل گئے۔
یہ وی تے انہاں دا بیٹا وی باوجود ملیا ہونے دے اکبر ی دولت وچ ترکتاز ترکانہ وحیلہ ہائے مردانہ توں اوہ کم کردے سن کہ دیکھنے والےآں دی عقل حیران سی۔
اکبر نامہ دے 306 جلوس دے آخر وچ اک مقام دی عبارت اہل نظر نوں آگاہ کردی اے کہ اوہ بالیاقت کار آگاہ کسی خدمت وچ ہوئے مگر اس دا رعب داب کس مقدار اُتے سی۔
مجھ راقم شگر فنامہ نوں ناسک اُتے بھیجیا رستہ وچ شہزادہ دی ملازمت حاصل کيتی انہاں نے اپنی خواہش ظاہر کیتی کہ ساڈے حضور وچ آ جاؤ ميں نے وی قبول کيتی اوہی راجو دی مہم سی جس دا وبال میرے سر اُتے رکھنا چاہندے سن ميں نے جواب دتا کہ حضور دے فرمانے توں انکار نئيں کردا لیکن آپ کم اُتے توجہ نئيں فرماندے ایسا امر عظیم چند لالچی تنگ چشماں اُتے چھڈ دتا اے بے پروائی تے ناتواں بینی دے ہنگامہ کيتياں کِداں کم ہوئے سکے؟ بارے کچھ سمجھے کار سازی دا آپ ذمہ لیا تے گھوڑا تے خلعت دے کے ادھر روانہ کيتا۔ پہلی منزل وچ اپنے قدم مبارک توں اعزاز ودھایا یعنی میرے خیمہ وچ آئے خاص کمر دا جدھر تے نامور ہاتھی وی عنایت فرمایا؟
معتمد خاں نے اقبال نامہ وی لکھیا کہ 1009/1601ھ وچ 20 ہاتھی معہ ہتھنتال تے 10 عمدہ گھوڑے انعام ہوء 1010ھ وچ اک خاصہ دا گھوڑا اس دے نال اک گھوڑا عبدالرحمن نوں عنایت کيتا اور20گھوڑے فیر بھیجے اک شیخ ابو الخیر نوں عنایت فرمایا کہ شیخ نوں بھیج دو ايسے سنہ وچ 50 ہزار روپیہ شیخ نوں انعام ملیا تے ایداں دے ایداں دے انعاماں دی انتہا نہ سی ہمیشہ ہی ملدے رہندے سن ايسے سال وچ شیخ نوں پنجہزاری منصب مرحمت ہويا غرض تخمیناً تن برس دکن وچ اس طرح برس ہوئے کہ اک ہتھ وچ شمشیر تے علم سن تے اک ہتھ وچ کاغذ تے قلم سی رمضان1010ھ وچ اوتھے اکبر نامہ دی جلد سوم تمام دی ہوئے گی تے اس دا خاتمہ تصنیفات دا خاتمہ تھا
اس ارسطو نے ایہ گل اپنے سکندر دے دل اُتے نقش کر دتی سی کہ فدوی حضور دی ذات قدسی توں غرض رکھدا اے تے ایہ امر واقعی سی اوہ کہیا کردا سی تے سچ کہندا سی کہ آپ دی خیر طلبی تے ہويا خواہی تے جان نثاری میرا دین تے آئین اے جس دی گل ہوئے گی بے رو رعایت عرض کر دواں گا۔ امرا بلکہ شہزادےآں تک توں وی غرض نئيں تے چونکہ ہمیشہ ایسا ہی کردا سی اس لئی اکبر دے دل اُتے ایہ نقش پورا بیٹھیا سی شہزادے خصوصاً سلیم اسنوں اپنا چلنخور سمجھ کر ناراض رہندے سن اکبر نے مہم دکن توں فیر کر سلیم جہانگیر دے نال ظاہری صورت حال نوں درست کر ليا تھا1011/1206ھ وچ سلیم نے فیر سلامت روی دا رستہ چھڈیا تے ایسا بگڑا کہ اکبر گھبرایا ایہ وی خیال سی کہ ہونہار شہزادہ نوں ویعہد سلطنت خیال کر کے امرا ضرور سازش رکھدے ہونگے مان سنگھ دی بہن اس توں بیاہی ہوئی سی جس دے شکم توں خسرو شہزادہ پیدا ہويا سی خان اعظم دی بیٹی خسرو توں بیاہی ہوئی سی غرض بادشاہ نے ابو الفضل نوں لکھیا کہ مہم دے کاروبار عبدالرحمن فرزند دے سپرد کرو تے آپ جریدہ ادھر روانہ ہوئے۔ ابو الفضل نے اس دے جواب وچ نہایت اطمینان تے تشفی دے مضامین توں عرضی بھیجی تے لکھاکہ فضل الٰہی تے اقبال اکبر شاہی کار سازی کریگا۔ تردو دا مقام نئيں تے فدوی حاضر خدمت ہويا۔
چنانچہ احمد نگر وچ عبدالرحمن نوں مہم دے کاروبار سمجھیا کر لشکر تے سامان اوتھے چھڈیا آپ جریدہ فقط انہاں آدمیاں نوں لے کے روانہ ہويا کہ جنہاں دے بغیر گذارہ نہ سی سلیم شیخ توں بہت خفا سی ایہ وی جاندا سی کہ جے ایہ حضور وچ آ پہنچیا تاں باپ دی آزردگی تے وی زیادہ ہوئے جائیگی تے ادھر ادھر دے راجاواں تے سرداراں توں ساز باز کر کے ایسی تدبیراں کریگا کہ میرا کم برہم ہوئے جائیگا جدوں سنیا کہ جریدہ دکن توں چلا اے تاں راجہ مدھکر دا بیٹا راجہ نر سنگھ دیو کہ انڈچہ دا بندیمہ سردار سی انہاں دناں وچ رہزنی کر کے دن کٹتا سی تے اس بغاوت وچ شہزادہ دے نال سی اسنوں سلیم نے خفیہ لکھیا کہ کسی طرح رستہ وچ شیخ دا کم تمام کر دے جے خدا نے تخت نصیب کيتا تاں خاطر خواہ رتبہ تے انعام توں سرفراز کراں گا۔ اس نے دربار شاہی وچ بہت بے غرتی اٹھائی سی اس لئی نہایت خوشی توں اس خدمت نوں قبول کيتا تے دوڑا دوڑا اپنے علاقے وچ جا پہنچیا۔
جب شیخ اجین وچ پہنچیا تاں خبر اڑ رہی سی کہ راجہ اس اس طرح ادھر آیا ہويا اے رفیقان جاں نثار نے شیخ توں کہیا کہ ساڈی جمعیت تھوڑی اے جے ایہ خبر سچ اے تاں مقابلہ مشکل ہوئے گا بہتر اے کہ اس رستہ نوں چھڈ کے چاندہ دی گھاٹی توں چلياں قضا آ چکی سی شیخ نے بے پروائی توں کہیا کہ بکتے نيں چور دا کدرے حوصلہ اے جو بندگان بادشاہی دا رستہ روکے۔
ربیع الاول دی پہلی1011ھ جمعہ دا دن صبح دا وقت سی شیخ منزل توں اٹھا دو تن آدمی نال باگ ڈالے جنگل دا لطف اٹھاندا ٹھنڈی ٹھنڈی ہويا کھاندا گلاں کردا اگے چلا جاندا سی سرائے برا توں آدھ کوس رہیا سی تے قصبہ انتری 3 کوس سوا رنے دوڑ کر عرض کيتی کہ اوہ گرد تے غبار اٹھا اے تے رخ اس طرف معلوم ہُندا اے شیخ نے باگ رو دی تے غور توں دیکھاگدائی خاں افغان قدیاں جاں نثار برابر سی اس نے عرض کيتی ٹھہرنے دا وقت نئيں دشمن وڈے زور وچ آندا معلوم ہُندا اے ادھر جمعیت بوہت گھٹ اے اس وقت صلاح ایہی اے کہ تسيں آہستہ آہستہ چلے جاؤ وچ انہاں چند بھائیاں تے ہمراہباں توں جانفشانی کر کے رکدا ہاں ساڈے ماردے مردے تک فرصت بہت اے ایتھے توں قصبہ انتری دو تن کوس اے بخوبی پہنچ جاؤ گے فیر کچھ خطر نئيں رائے رایاں تے راجہ راج سنگھ دو تن ہزار آدمیاں توں اوتھے اترے ہوئے نيں شیخ نے کہیا گدائی خاں تجھ جداں شخص توں تعجب اے کہ ایداں دے وقت اُتے ایہ صلاح دیندا اے جلال الدین محمد اکبر بادشاہ نے مجھ فقیر زادے نوں گوشہ مسجد توں صدر مسند اُتے بٹھایا وچ اج انہاں دی شناخت نوں خاک وچ ملیا داں تے اس چور دے اگے توں بھج جاواں کس منہ توں تے کس عزت توں ہمچشماں وچ بیٹھ سکونگا؟ جے زندگی ہوئے چکی اے تے قسمت وچ مرنا ہی لکھیا اے تاں دے اہو سکدا اے ایہ کہہ کے نہایت دلاوری تے بے باکی توں گھوڑا اٹھایا گدائی خاں فیر گھوڑا مر کر اگے آیا تے کہیا کہ سپاہیاں نوں ایداں دے معرکے بہت پڑدے نيں اڑے دا وقت نئيں اے انتری وچ جانا تے انہاں لوکاں نوں نال لے کے فیر انہاں اُتے آنا تے اپنا انتقام لینا تاں سپاہیانہ پیچ اے قضا آ چکی سی کسی عنوان راضی نہ ہويا ایتھے ایہ گلاں ہوئے رہیاں سن کہ غنیم آن پہنچیا تے ہتھ ہلانے دی فرصت نہ دتی شیخ وڈی بہادری توں تلوار پھڑ کر ڈٹا چند افغان نال سن جاناں نثار کر کے سرخرو ہوئے شیخ نے کئی زخم کھائے مگر اک دا زخم ایسا لگیا کہ گھوڑے توں گر پيا جدوں لڑائی دا فیصلہ ہويا تاں لاش دی تلاش ہوئی دیکھیا کہ اوہ دلاور جو کدی اکبر ی تخت دا پایہ پھڑ کر عرض تے معروض کردا سی تے کدی سمند رفکر اُتے چڑھ کر عالم خیال نوں تسخیرکردا سی اک درخت دے تھلے خاک بیکسی اُتے ہیجان پيا اے زخماں توں خون وگدا اے تے ادھر ادھر لاشے پئے نيں ايسے وقت سر کٹ لیا، تے شہزادے دے پاس بھجوا دتا شہزادے نے پائخانہ وچ ڈلوا دتا کہ دناں اوتھے پيا رہیا قسمت وچ یونہی لکھیا سی ورنہ شہزادے دی خفگی کِداں دی ہی سخت ہوئے کہہ دیندا کہ خبردار شیخ دا بال بیکا نہ ہوئے تے شرط ایہ اے کہ زندہ ساڈے سامنے حاضر کرو مگر شرابی کبابی نا تجربہ کار لڑکے نوں اِنّے ہوش تے حواس کتھے سن جو سمجھت اکہ جتے اُتے ہر وقت اختیار ہُندا اے مر ہی گیا تاں کيتا ہوئے سکدا اے۔
امرائے اکبر ی دے دلاں دا حال اس نکتہ توں کھلدا اے کہ نوں کلتاش خاں نے تریخ لکھی مصرع
تیغ اعجاز نبی اللہ سریاغی برید
مگر اس نے کود خواب وچ اس توں کہیا کہ میری تریخ تاں بندہ ابو الفضل دے اعداد توں نکلدی اے افسوس ایہ اے کہ ملاے بدایونی اس وقت نہ رہے سن جے ہُندے تاں خوشیاں مناندے تے خدا جانے کيتا گل پھُل لگیا کر مضامین قلمبند کردے۔
جہانگیر جس طرح ہر گل بے پروائی توں کر گزردا سی ايسے بے پروائی توں اپنی توزک وچ لکھ وی لیندا سی چنانچہ جتھے تخت نشین ہوئے کے امرا نوں منصب دئیے نيں اوتھے کہندا اے بندیلی راجپوتاں وچوں راجہ نر سنگھ دیو اُتے میری نظر عنایت اے اوہ شجاعت نیکذاتی سادہ لوحی وچ اپنے ہمرتبہ لوکاں وچ امتیاز تمام رکھدا اے 3ہزاری منصب اُتے سرفراز ہويا۔ ترقی تے رعایت دا سبب ایہ ہويا کہ اخیر دے دناں وچ میرے والد نے شیخ ابو الفضل نوں دکن توں بلايا اوہ ہندوستان دے شیخ زاداں توں زیادتی فضل تے دانائی وچ امتیاز تمام رکھتاتھا تے ظاہر حال نوں زیور اخلاص توں سجا کے میرے والد دے ہتھ بھاری قیمت اُتے بیچکيا سی اس دا دل میرے توں صاف نہ سی ہمیشہ ظاہر تے باطن چغلیاں کھاندا رہندا سی دن دناں وچ ( کہ فتنہ انگیزاں دے فساداں توں والد بزرگوار میرے توں ذرا آزردہ سن ) یقین سی کہ جے دولت ملازمت حاصل کرے تاں اس غبار نوں زیادہ اڑائیگا تے میری دولت مواصلت نوں روکے گا تے ایسا کر دے گا کہ مینوں نا چار سعادت خدمت توں محروم رہنا پئے نر سنگھ دیو دا ملک شیخ دے سر راہ سی تے دن دناں اوہ وی سرکشاں وچ سی ميں نے بار بار پیغام بھیجے کہ جے اس فتنہ انگیز نوں روک کر نیست تے نابود کر دے تاں رعایت کلی پائیگا چنانچہ توفیق اس دی رفیق ہوئی جدوں شیخ اس دے نواح ولایت وچ گزردا سی اوہ آن پيا تھوڑی جہی ہمت وچ اس دے ہمراہیاں نوں تتر بتر کر ڈالیا سر الہ آباد وچ میرے پاس بھیج دتا اگرچہ اس گل توں عرش آشیانی دی خاطر مبارک بہت آزردہ ہوئی مگر کم توں کم اِنّا ہويا کہ وچ پخت تے بیخطر ہوئے کے آستاں بوسی نوں گیا تے رفتہ رفتہ کدورتاں صفائی توں بدل گئياں۔
ہندوستان دے مورخ آخر انہاں بادشاہاں دی رعایا سن بے رعایت حال لکھدے تاں بیچارے رہندے کتھے؟
ملا محمد قاسم فرشتہ اپنی معتبر تریخ وچ اس واقعہ دی بابت فقط اِنّا لکھدے نيں کہ اس سنہ وچ دکن توں شیخ ابو الفضل حاضر حضور ہُندے سن رستہ وچ رہزناں نے مار ڈالیا فقط تے ایہ لکھنا انہاں ک ابیجا نہ سی دیکھ لو کہ فقط حقیقت نویسی دے جرم وچ ملیا عبدالقادر دے گھر تے انہاں دے بیٹے اُتے جہانگیر دے ہتھوں کيتا آفت گزری تے خود زندہ ہُندے تاں خدا جانے کيتا حال ہُندا۔
ڈیلیٹ ناں اک ڈچ سیاح نے اس واقعہ دا حال لکھیا اے اسنوں اپنی تحریر وچ کِسے دا خطر نہ سی اس لئی عجب نئيں کہ جو کچھ لکھیا سچ ہی ہوئے گا اوہ کہندا اے کہ سلیم الہ آباد وچ آیا تے سلطنت دا دعویٰ کيتا خطبہ اپنے ناں دا پڑھوایا روپے اشرفی اُتے اپنا سکہ لگایا بلکہ زر مذکور نوں مہاجناں تے اہل معاملہ دے لین دین وچ ڈلوا کر آگرہ تک پہنچایا کہ باپ دیکھے تے جلے باپ نے ایہ سب حال شیخ نوں لکھیا اس نے جواب وچ لکھیا کہ حضور خاطر جمع رکھن جس قدر لد کہ ممکن اے وچ حاضر ہويا تے شہزادہ نوں مناسب خواہ نا مناسب حالت توں حضور وچ حاضر ہونا پڑیگا۔
غرض شیخ نے کاروبار دی درستی کر کے کئی دن بعد دانیال توں اجازت لی دو تن سو آدمی نال لے کے روانہ ہويا تے حکم دتا کہ اسباب پِچھے آئے سلیم نوں سب خبراں پہنچ رہیاں سن تے جاندا سی کہ شیخ دے دل وچ میری طرف توں کيتا اے ڈریا کہ ہن باپ تے وی ناراض ہوئے گا اس لئی جس طرح ہوئے شیخ نوں روکنا چاہیے راجہ نر سنگھ دیو صوبہ اجین وچ رہندا سی اسنوں لکھیا کہ نروا تے گوالیار دے آس پاس گھات وچ لگیا رہے تے جتھے موقع پائے اس دا سر کٹ کر بھیج دے اس اُتے بوہت سارے انعام تے اکرام تے پنجہزاری منصب دا وعد کيتا راجہ نے خوشی توں منظور کر ليا ہزار سوار3ہزار پیادے لے کے تن چار کوس اُتے آن لگا۔ تے جاسوسی دے لئی قراول ادھر ادھر پھیلا دئیے کہ خبر دیندے رہیاں شیخ نوں اس گھات دی بالکل خبر نہ سی جدوں کالے باغ وچ پہنچیا تے نروا دا رخ کيتا تاں راجہ نوں خبر لگی اوہ اپنے ہمراہیاں دے نال یکاک آ کے ٹُٹ پيا تے چاراں طرف توں گھیر لیا تے شیخ تے اس دے رفیق وڈی بہادری توں لڑے مگر دشمناں دی تعداد بہت سی اس لئی سب دے سب کٹ کر کھیت رہے شیخ دی لاش دیکھی تاں 12 زخم آئے سن تے اک درخت دے تھلے پيا سی اوتھے توں اٹھا کے سر کٹیا تے شہزادے دے پاس بھیج دتا اوہ بہت خوش ہويا فقط
آزاد شیخ نوں اس معاملہ وچ تمام آل تیمور دے مورخ الزام دیندے نيں کہ اوہ خود پسند تے خود رائے آدمی سی اپنی عقل دے سامنے کسی نوں سمجھدا ہی نہ سی ایتھے وی خود رائی دی تے اس دا نتیجہ پایا لیکن در حقیقت ایہ مقدمہ غور طلب اے اس وچ کچھ شک نئيں کہ اسنوں اپنے جوہر کمالات تے عقل تے دانش توں آگاہی سی تے اکبر دے دربار وچ جانفشاں محنتیںاور جاں نثار خدمتاں دی سن انہاں اُتے بھروسہ سی نال ہی ایہ وی خیال ہوئے گا کہ مجھ جداں شخص دے لئی شہزادہ نے ایہ حکم نہ دتا ہوئے گا کہ جان توں مار ڈالے بلکہ ایہ وی خیال ہوئے گا کہ جے اس شرابی کبابی لڑکے نے کہہ وی دتا ہوئے گا تاں جو سردار ہوئے گا اوہ مینوں جان توں مارنے دا قصد نہ کریگا بہت ہوئے گا تاں بنھ کر اس دے سامنے حاضر کر دے گا امرا بغاوت کردے نيں فوجاں دیاں فوجاں کٹ کر ڈال دیندے نيں ملک ٹُٹ کے تباہ کر دیندے نيں فیر تیموری درباراں وچ انہاں دی خطاواں اس طرح معاف ہوئے جاندیاں نيں کہ ملک تے منصب بحال رہ کے پہلے توں سوا عالی رتبے پاندے نيں تے ایتھے تاں کچھ گل وی نئيں اِنّا ہی اے کہ شہزادے نوں میری طرف توں باپ دے سامنے چغلیاں کھانے دا خیال اے پس اِنّی گل دے لئی میدان توں بھاگنا تے بھگوڑا کہلیانا کيتا ضرور اے نامردی تے بزدلی دا داغ کیوں اٹھاواں تے ایتھے ڈٹ جاؤں۔ انجام ایہی ہوئے گا کہ پھڑ کر شہزادے دے سامنے لے جائینگے ایہ سکندر تے افلاطاں غصہ دے بھوت بن جاواں تاں پری بنا کے شیشہ وچ اتار لاں اوہ تاں مورکھ شہزادہ اے دو منتر ایداں دے پھونکو گا کہ اٹھیا کر نال ہوئے جائے تے ہتھ بنھ کر باپ دے پیر وچ جا رہے مگر اوہی گل کہ تقدیر الٰہی اوہ کچھ سمجھیا جاندا تے معاملہ کچھ نکلیا تے تسيں وی ذرا غور کر کے دیکھو کہ اوہ بندیلہ وی دھاڑ مار لٹیرا ہی سی جو اس طرح پیش آیا کوئی راجہ ہُندا تے راج نیت دی رایت دا برتنے والا ہُندا تاں اس وحشیانی طور توں شیخ دا کم تمام نہ کردا نہ گل نہ چیت نہ لڑائی دا آگانہ پِچھا کچھ معلوم ہی نہ ہويا سینکڑاں بھیڑئیے سن کہ چند بکریاں اُتے آن پئے تے دم دے دم وچ چیر پھاڑ بھج گئے۔
اب ادھر دی سنو کہ جدوں مرنے دی خبر دربار وچ پہنچی تاں سناٹے دا عالم ہوئے گیا سب حیران رہ گئے سوچدے سن کہ بادشاہ توں کدرے کيتا؟ کِداں اکبر جاندا سی کہ اوہی میرا اک ذاتی خیر اندیش اے تے انہاں وچ کوئی امیر دل توں اس دا خیر خواہ نئيں خدا جانے کيتا خیال گزرے تے کدھر بجلی گر پئے آل تیمور وچ دستور قدیم سی کہ جدوں کوئی شہزادہ مردا سی تاں اس دی خبر بادشاہ دے سامنے صاف بیدھڑک نئيں کہہ دیندے سن اس دا وکیل سیاہ رومال توں ہتھ بنھ کر سامنے آندا سی تے خاموش کھڑا رہندا سی معنی ایہی ہُندے سن کہ اس دے آقا نے انتقال کيتا۔
اکبر اسنوں اولاد توں زیادہ عزیز رکھدا سی اس لئی وکیل سر جھکائے رومال توں ہتھ باندھے آہستہ آہستہ ڈردا ہويا تخت دے گوشہ دی طرف آیا اکبر دیکھ کے متحیر ہوئے گیا تے کہیا خیر باشد کیہ ہویا۔ جدوں اس نے بیان کيتا تاں اس قدر غمناک تے بے قرار ہويا کہ کسی بیٹے دے لئی ایہ حال نہ ہويا سی کئی دن تک دربار نہ کيتا تے کسی امیر توں گل نہ دی افسوس کردا سی تے روندا سی بار بار چھاتی اُتے ہتھ ماردا سی تے کہندا سی کہ ہائے شیخو جی بادشاہت لینی سی تاں مینوں مارنا سی شیخ نوں کيتا مارنا سی اس دا بے سر لاشہ آیا تاں ایہ شعر پڑھیا شعر
شیخ ما از شوق بے حد چاں سوئے ما آمدہ
ز اشتیاق پاے بوسی بے سروپا آمدہ
52 برس چند مہینے دا سن مرنے دے دن نہ سن مگر موت نہ دن دیکھدی اے نہ رات جدوں آ جائے اوہ ہی اس دا وقت
ابو الفضل دی قبر ہن وی انتری وچ موجود اے جو گوالیار توں پنج چھ کوس دے فاصلہ اُتے اے تے مہاراجہ سیندھیا دا علاقہ اے اس اُتے اک غریبانہ وضع دی عمارت اے ابو الفضل نے اپنے باپ تے ماں دی ہڈیاں لاہور توں آگرہ پہنچائی سن کہ انہاں دی وصیت پوری ہوئے مگر اس دی لاوارث لاش دا اٹھانے والا کوئی نہ ہويا کہ جتھے گرا اوتھے ہی خاک دا پیوند ہويا۔ اس دے دل دی روشنی تے نیک نیندی دی برکت اے کہ اج تک انتری دے لوک ہر جمعرات نوں اوتھے ہزاراں چراغ جلاندے تے چڑھاوے چڑھاندے نيں۔
جگنو اڑ اڑ دے چلدے جاندے نيں صحرا دی طرف
گور مجناں پہ کدرے اج چراغاں ہوئے گا
ہتھ چومینگے میرے گبرو مسلماں دونو
اک وچ دست صنم اک وچ قرآن ہوئے گا
اکبر بیٹے نوں تاں کيتا کہندے رائے رایاں نوں فوج دے کے بھیجیا کہ نر سنگھ دیو نوں اس دی بد اعمالی دی سزا دو عبدالرحمن نوں فرمان لکھیا جس دا خلاصہ ایہ سی کہ تسيں اس دے نال شامل خدمت ہوئے تے باپ دی کینہ خواہی تے انتقال توں اپنی حلال زادگی اہل عالم اُتے آشکار کرو۔ ایہ دونے مدت تک جنگلاں تے پہاڑاں وچ اس دے پِچھے مارے مارے پھرے اوہ کدرے نہ ٹھہرا۔ لڑدا رہیا بھاگتا رہیا۔ شیخ نے سچ کہیا سی کہ رہزن اے اوہ کس طرح جم کر لڑدا آخر دونون تھک کے چلے آئے۔
افسوس دے قلم تے رسیہ بختی دی سیاہی توں لکھنے دے قابل ایہ گل اے کہ جو فضل تے کمال سی اوہ فضل تے فیضی دے نال دنیا توں رخصت ہويا اِنّے بھائی تے عبدالرحمن اکلوندا بیٹا سی سب خالی رہ گئے۔
ابو الفضل دے مذہب دا بیان
دربار اکبر ی دی سیر کرنے والوںکو شیخ مبارک دے مذہب دا حال معلوم اے ابو الفضل اس دا رشید بیٹا سی سمجھ لو کہ اس دے خیالات وی باپ دے خیالات دی نسل پاک سن البتہ زمانہ دی آب تے ہوا توں ذرا رنگ بدل گیا سی اگرچہ انہاں نقطاں نوں شیخ مبارک فیضی ملیا صاحب وغیرہ دے بیان وچ دائرہ دی گردش توں پھیلا چکيا ہون۔ مگر حق ایہ اے کہ مینوں وی انہاں دے بار بار کہنے وچ مزا آندا اے اس لئی اک دفعہ پھراں گا ارمان نکالدا ہاں شاید کہ گلاں گلاں وچ روئے حقیقت توں پردہ اٹھیا جائے میرے دوستو توانوں معلوم اے تے فیر معلوم کرو کہ شیخ مبارک اک فاضل ہمہ دان سی تے دماغ ایسا روشن لے کے آیا سی کہ چراغ علم دے لئی قندیل فروزاں سی اوہ ہر علم دیاں کتاباں کامل استاداں توں پڑھیا سی تے پڑھاندا سی تے نظر اس دی تمام علوم عقلی تے نقلی اُتے برابر چھائی ہوئی سی باوجود اس دے جو کچھ دل نوں حاصل ہوئے گیا سی اوہ کتاباں دے لفظاں تے عبارت وچ محدود نہ سی تے گل اوہی سی جو اس دی سمجھ وچ آ گئی سی۔
اسی عہد وچ کئی عالم سن کہ کتابی علوم وچ پورے سن یا ادھورے مگر نصیباں دے پورے سن جس دتی بدولت شاہان وقت دے دربار وچ پہنچ کے شاہی بلکہ خدائی اختیار دکھا رہے سن انہاں دے ناتھ گھی وچ تر تے انگلیاں رزق دی کنجیاں دیکھ کے بوہت سارے علمائے مسند نشین تے مشائخ تے ائمہ مسیتاں گرد بیٹھے انہاں دا کلمہ پڑھیا کردے سن ۔ شیخ مبارک دربار شاہی دا ہوسناک نہ سی اس دا دل خدا نے ایس ابنایا کہ جدوں اپنی مسجد دے چبوترہ اُتے بیٹھدا تے چند طالب علم کتابے کھولے ہُندے تاں ایسا لہکتا تے چہکتا سی کہ اوہ لطف باغ وچ نہ گل نوں حاصل اے نہ بلبلکو تے گل ایہ اے کہ شاہاں دے دربار تے امراء دی سرکار دی طرف اس دے شوق دا قدم اٹھدا ہی نہ سی البتہ جدوں کسی غریب اُتے علمائے مذکورہ اختیار جابرانہ تے فتوےآں دے زور توں ظلم کردے تے اوہ التجا لاندا تاں اسنوں آیتاں تے روایتاں توں سپر تیار کر دیندا سی جس توں اس دی جان بچ جاندی سی تے اس گل وچ اوہ کسی دی پروا نہ کردا سی انہاں لوکاں نوں وی خبر ہوئے جاندی سی تے اپنے جلساں وچ اس دے چرچے خطرناک لفظاں توں کردے سن کدی راففتی بناتے کدی مہدوی ٹھہراندے تے اسجرم دی سزا اس زمانہ وچ قتل ہی سی لیکن اس دی فضیلت تے حقیقت دا بھروسا اسنوں زور دیندا سی اوہ سن کر ہنس دیندا سی تے کہندا سی کہ ایہ نيں کون؟ تے نيں کيتا تے سمجھدے کیہ نيں؟ کدی گفتگو دا موقع آن پيا تاں سمجھیا دینگے۔
شیخ مبارک دی اس رسم تے راہ نے اسنوں اکثر خطر وچ ڈالیا تے سخت تکلیفاں وچ مبتلا کيتا لیکن اسنوں کچھ وی پروا نہ ہوئی تے انہاں دے اختلافاں نوں ہنسی کھیل سمجھ کر بنا توں رہیا ایشیا دے مذاہب مروجہ خصوصاً فرقہ ہائے اسلام دیاں کتاباں اُتے اس دی معلومات چاندنی دی طرح کھلی ہوئی سی دشمناں دی ایذا تے آزاد عام دیکھ کے کتاباں متفرقہ نوں تے نظر توں دیکھنے لگیا جدوں کوئی مسئلہ اس طرح دا آندا فوراً کتابی حوالےآں توں حریفاں دی حرفت نوں بند کردا یا اختلافی مسئلہ دکھا کر ایسا شبہ پیدا کر دیندا کہ دق ہوئے کے رہ جاندے لیکن جو کچھ کہندا سی سوچ سمجھ کر تے حق نوں جانچ کر سند تے اصلیت دی بنیاد اُتے کہندا سی کیونجے رقیباں دے فتوےآں وچ شاہانہ زورہُندا سی جے ایہ حق اُتے نہ ہُندا تاں جان اُتے حرف آندا سی۔
ہمایوں شیر شاہ، سلیم شاہ دی بادشاہی وچ انہاں لوکاں دی خدائی رہی تے اکبر ی دور وچ چند سال سلطنت انہاں دی بولی اُتے چلدی رہی نوجوان بادشاہ نوں خیال ہويا کہ دائرہ سلطنت نوں تمام ہندوستان اُتے پھیلائے تے چونکہ ایتھے مختلف قوم تے مختلف مذہب دے لوک نيں اس لئی واجب ہويا کہ اپنائت تے محبت دے نال قدم بڑھائے اس نے اس کوشش وچ کامیابی وی پائی مگر علمائے مذکور اس راہ وچ چلنا کفر سمجھدے سن ملک پرور نوں واجب ہويا کہ اس دے لئی ايسے ڈھب دا کار گذار بہم پہنچائے فیضی تے فضل ہمہ داں عالم سن تے ہمہ رنگ طبیعت رکھدے سن انہاں نے آقا دے حکم تے خدمت دے لوازمات نوں ايسے مرضی توں وی ودھ کے سر انجام دتا کار سلطنت دا دستور العمل اس امر نوں قرار دتا کہ خدا رب العالمین تے خلائق دا آودہ تے آباد کرنے والا اے ہندو مسلمان گبروترسا اس دے نزدیک سب برابر نيں بادشاہ سایہ خدا اے اسنوں وی ایہی گل مد نظر رکھنی واجب اے اس چھوٹے توں نکتے وچ کئی مطلب نکل آئے سلطنت دی بنیاد محکم ہوئے گئی بادشاہ دی قربت حاصل ہوئے گئی جنہاں حریفاں توں جان دا خطر سی خود بخود ٹُٹ گئے البتہ اوہ تے انہاں دی امت جو سلطنت تے دولت نوں فقط اسلام ہی دا حق سمجھے ہوئے سن انہاں دے کاروبار پہلی اوج موج اُتے نہ رہے انہاں نے انہاں نوں بدنام کر دتا تے حق گل اوہی اے کہ بادشاہ دی فرمائش نوں اس دی مرضی توں وی کئی درجے ودھیا کر بجا لاندے سن بادشاہ دی خوشی دیکھی تاں عمامہ ودھیا کر کھڑکی دار پگڑی بنھ لی عبا اتار کر جامہ پہن لیا وغیرہ وغیرہ اک ہندو نوں شیخ صدر نے فتوے شریعت دے زور توں مروا ڈالیا۔ انہاں نے گفتگو دے معرکہ وچ شیخ صدر دی رفاقت نہ دی بادشاہ دی تقریر دی تائید کردے رہے ايسے ذیل وچ ملیا صاحب چوٹ کردے نيں ملک فرنگ دے ریاضت کیش داناواں نوں پادہری کہندے نيں تے مجتہد کامل نوں کہ مصلحت وقت دے بموجب تغیر احکام وی کر سکدا اے تے بادشاہ وی اس دے حکم توں عدول نئيں کر سکدا پاپا کہندے نيں اوہ لوک انجیل لیائے تثلیث دیاں دلیلاں پیش کيتياں تے نصرانیت دی حقیقت ثابت کر کے مذہب عیسوی نوں رواج دتا بادشاہ نے شہزادہ مراد نوں فرمایا او رانہاں نے شگون برکت دے طور اُتے چند سبق پڑھے ابو الفضل ترجمہ دے لئی مقرر ہوئے بسم اللہ دی جگہ ایہ مصرعہ سی ع
اے نامی توژ ژو کرستو
شیخ فیضی نے کہیا
سبحانک لا شریک یا ہو
فیر اک جگہ داغ دیندے نيں تاں سارے علاقہ گجرات توں آتش پرست آئے انہاں نے دین تے دشت دی حقیقت ظاہر کیتی تے اگ دی تعظیم نوں عبادت عظیم بیان کر کے اپنی طرف کھِچیا کيتانیاں دی راہ وروش تے انہاں دے مذہب دی اصلاحاں بتاواں حکم ہويا کہ شیخ ابو الفضل دا اہتمام ہوئے تے جس طرح ملک عجم دے آتشکدے ہر دم روشن رہندے نيں ایتھے وی ہر وقت کيتا دن کيتا رات روشن رکھو کہ آیات الٰہی وچوں اک آیت تے اس دے نوراں وچوں اک نور اے۔
خیران گلاں دا مضائقہ نئيں کیونجے سلطنت دے معاملات کچھ تے نيں تے ملکی مصلحت دا مذہب جدا اے انہاں وچ اکبر اُتے وی اعتراض نئيں کر سکدے ایہ تاں اس دے نوکر سن جو آقا دا حکم ہُندا سی بجا لیانا واجب سی ایتھے تک مقدمہ سہل اے ہاں مشکل ایہ اے کہ جدوں شیخ مبارک مر گئے تاں شیخ ابو الفضل نے معہ بھائیاں دے بھدرا کيتا اصل فقط اِنّی سی کہ بادشاہ ہر مذہب دے نال محبت تے رغبت ظاہر کردا سی ہندوواں دے نال چولی دامن دا نال سی اس لئی انہاں توں زیادہ سن ۔
چنانچہ جدوں انگہ مر گئی تے مریم مکانی دا انتقال ہويا تاں دونے دفعہ اکبر نے خود بھدرا کيتا تے دلیل ایہ سی کہ عہد قدیم وچ سلاطین ترک وی ایداں دے موقع اُتے بھدرا کيتا کردے سن بادشاہ دی خوشی اس وچ دیکھی انہاں نے وی بھدرا کیہ ایہ سب گلاں بادشاہ دی دلجوئی تے اس دی مصلحت ملکی دے لئی سن ورنہ فیضی تے فضل جو انی تیزی فکر تے زور بولی توں دلائل افلاطون تے براہین ارسطو نوں روئی دی طرح دھنکتے سن اوہ تے دین الٰہی اکبر شاہی اُتے اعتقاد لائینگے یا جزئیات مذکورہ انہاں دا عقیدہ ہوئے جائے گا توبہ توبہ سب کچھ کردے ہونگے تے فیر اپنے جلساں وچ آ کے کہندے ہونگے کہ اج کيتا احمق بنایا اے دیکھیا اک مسخرہ وی نہ سمجھیا تے حقیقت ایہ اے کہ جداں انہاں دے زبردست حریف سن تے لا علاج موقعے انہاں اُتے پڑدے سن اوہ ایسی تجویزاں دے بغیر ٹُٹ وی نہ سکدے سن یاد کرو مخدوم الملک وغیرہ دا پیام تے ابو الفضل دا جواب کہ اسيں بادشاہ دے نوکر نيں بینگناں دے نوکر نئيں۔
انشاے ابو الفضل نوں دیکھ وکہ خانخاناں نے جو اک مراسلہ شیخ ابو الفضل نوں لکھیا سی اس وچ ایہ وی پُچھیا سی کہ تواڈی صلاح ہوئے تاں ایرج نوں دربار وچ بھیج داں کہ دین تے آئین توں با خبر ہوئے ایتھے میرے نال لشکر وچ اے تے جنگلاں وچ سرگرداں پھردا اے شیخ نے اس دے جواب وچ خط لکھیا اے تے نکتہ مذکورہ دے باب وچ ایہ فقرہ لکھیا اے دربار وچ ایرج دا بھیجنا کيتا ضرور اے توانوں اس وچ اصلاح عقیدہ دا خیال اے ایہ امید بے حاصل اے ہن تسيں خیال کرو کہ دربار دی طرف توں اس دے اصلی خیالات کيتا سن جو ایہ فقرہ قلم توں ٹپکا اے۔
اس دی تصنیفات نوں دیکھو جتھے ذرا سا موقع پاندا اے کس خلوص عقیدت توں مضامین عبودیت تے حق بندگی ادا کردا اے تے انہاں نوں فلسفہ الٰہی دے مسائل وچ اس طرح تضمین کردا اے کہ افلاطون وی ہُندا توا سکے ہتھ چوم لیندا ابو الفضل دے دفتر دوم تے سوم نوں دیکھئے اس دی تصریف شیخ شبلی کرن یا جنبید بغدادی آزاد کيتا کہے۔
کیونجے سودا وچ کراں وصف بناگوشاس دا
نئيں اے آب گہر توں ایہ زباں پاک ہنوزا
شاہ ابو المعالی لاہوری نے اپنے اک رسالہ وچ لکھ دتا اے کہ وچ شیخ ابو الفضل نوں چنگا نہ جاندا سی اک شب دیکھیا کہ ايسے نوں لیا کے بٹھایا اے تے اوہ آنحضرت دا جبہ پہنے اے۔ دریافت کيتا تاں معلوم ہويا کہ اس دی بخشش دا وسیلہ اک مناجات ہوئی اے جس دا پہلا فقرہ اے الٰہی نیکاں رابو سیلہ نیکی سرفرازی بخش وبداں رابمقتضائے کرم دلنوازی کن۔
ذخیرۃ الخوانین وچ لکھیا اے کہ رات نوں فقرا دی خدمت وچ جاندا سی اشرفیاں نذر دیندا سی تے کہندا سی کہ ابو الفضل دی سلامتی ایمان دی دعا کرو تے ایہ لفظ اس دا تکیہ کلام سی کہ آہ کيتا کراں بار بار کہندا سی تے ٹھنڈے سانس بھردا سی۔
اکبر نے کشمیر وچ اک عالی شان عمارت بنائی سی کہ ہندو مسلمان جس دا دل رجوع ہوئے اوتھے آ کے بیٹھے تے معبود حقیقی دی یاد وچ مصروف رہے اس اُتے عبارت مفصلہ ذیل نقشکيتی سی کہ ابو الفضل نے ترتیب دتی سی ذرا اس دے لفظاں نوں دیکھو کس صدق دلس ے ٹپکتے نيں۔
اکہی بہر خانہ کہ مے نگرم جو یائے تواند تے بہر زباں کہ مے شنوم گویاے تاں شعر
کفر تے اسلام در رہت پویاں
وحدہ لا شریک لہ گویاں
جے مسجد بیاد تاں نعرہ قدوس منیر نندو جے کلیسیاست بشوق تاں ناقوس مے جنبانندر رباعی
اے تیر غمت را دل عشاق نشانہ
خلقے ہوئے مشغول تے تاں غائب زمیانہ
گہ معتکف ویرم تے گہ ساکن مسجد
یعنی کہ ترامے طلبم خانہ بخانہ
جے خاصان ترا بکفرا تے اسلام کارے نیست ااں ہر دور تے پردہ اسلام تاں بارے نہ
کفر کافر روا داں دیندار را
ذرہ درد دل عطار را
ااں خانہ ایہ نیت ایتلاف قلوب موحدان ہندوستان تے خصوصاً معبود تے پرستان عرصہ کشمیر تعمیر یافتہ۔
بفرمان خدیو تخت تے افسر
چراغ آفرینش شا اکبر
نظام اعتدال ہفت معدن
کمال امتزاج چار عنصر
خانہ خرابے کہ نظر صدق نیند اختہ ااں خانہ را خراب ساز دبا ید کہ تخت معبد خود را بیند از دچہ جے نظر بہ دل است با ہمہ ساختنی ست وجے چشم بر آب تے گل است ہمہ براند اختنی مثنوی
خداوند چو داد کار دادی
مدار کار بر نیت نہادی
توئی برکار گاہ نیت آگاہ
بہ پیش شاہ داری نیت شاہ
بلوک مین صاحب لکھدے نيں کہ عمارت عالمگیر دے عہد وچ منہدم ہوئی۔
ملا صاحب دی تریخ نوں دیکھ کے افسوس ہُندا اے کہ جس دے باپ توں فیض تعلیم پایا ايسے دے مذہب تے اعتقاد اُتے ٹوکرے بھر بھر خاک پائی گل ایہ اے کہ جدوں اک مطلوب اُتے دو طالباں دے شوق ٹکراندے نيں تاں ایداں دے ہی شرارے اڑدے نيں دربار وچ دو نوجوان اگے پِچھے پہنچے۔ شاگرد دے خیالات چند روز وی استاد تے خلیفہ دے نال درست نہ رہے۔ ایہ ضرور سی کہ ابو الفضل نے بادشاہ دے مزاج تے مناسبت وقت تے اپنی مصلحت حال دی نظر توں اکثر گلاں ایسی کيتياں کہ ملیا صاحب دا فتویٰ اس دے بر خلاف ہوئے گیا لیکن حق ایہی اے کہ انہاں دی روز افزاں ترقی ومبدم دی قربت ملیا صاحب توں دیکھی نہ جاندی سی اس لئی بگڑدے سن تے تڑپتے سن تے جس رستے توں جگہ پاندے سن بخارات کڈدے فیر وی لیاقت دی خوبی دیکھو کہ علم تے فضل تے تصنیفات وچ کچھ سقم نئيں کڈ سکے۔ مگر روے حسد سیاہ تفسیر اکبر ی پیش کرنے دا حال اپنی کتاب وچ لکھیا تاں وی شوشہ لگیا دتا کہ لوک کہندے نيں اس دے باپ دی تصنیف اے چنگا ایہ ہی اے تاں اس دے باپ دا مال اے آپ دے باپ دا تاں نئيں اس دا باپ تاں ایسا سی تواڈا تاں باپ وی ایسا نہ سی تے جے حقیقت وچ ابو الفضل ہی دی تصنیف سی تاں اس توں زیادہ فخر کيتا ہوئے گا کہ 20 برس دی عمر وچ اک نوجوان ایسی تفسیر لکھے جسنوں علما تے اہل نظر شیخ مبارک جداں شخص دا کلام سمجھاں ابو الفضل نے سنیا ہوئے گا تاں کئی چمچے خون دل وچ ودھ گیا ہوئے گا انہاں باپ بیٹےآں دے باب وچ ملاے موصوف دا عجیب حال اے کِسے دی گل ہوئے کسی دا ذکر ہوئے۔ انہاں باپ بیٹےآں دے باب وچ ملاے موصوف دا عجیب حال اے کِسے دی گل ہوئے کسی دا ذکر ہوئے جتھے موقع پاندے نيں انہاں بیچاراں وچوں کسی نہ کسی دے اک نشتر مار دیندے نيں چنانچہ زمرد علما وچ شیخ حسن موصلی دا حال لکھدے نيں کہ شاہ فتح اللہ دا شاگرد رشید اے تے خلاصہ احوال ایہ اے کہ فنون ریاضی تے طبعی تے قسماں حکمت وچ ماہر اے وغیرہ وغیرہ اوہ فتح کابل دے موقع اُتے حضور وچ پہنچیا سی وڈے شہزادے دی تعلیم اُتے مامور ہويا شیخ ابو الفضل نے وی ایہ علوم اس توں خفیہ پڑھے تے دقائق تے باریکیاں حاصل کيتياں فیر وی اس دی تعظیم نہ کردا سی آپ فرش اُتے بیٹھدا تے استاد زمین اُتے آزاد خیال کرو کجا شیخ حسن کجا اس دا کمال فضیلت کدرے دا ذکر کدرے دا فکر ابو الفضل غریب نوں اک ٹھوکر مار گئے فیضی بیچارے نوں وی ایداں دے ہی نشتر ماردے! جاندے نيں کدرے اک ہی تیر وچ دو نوکر چھید جاندے نيں دیکھو فیضی دے حال وچ
شیخ دی انشا پردازی
شیخ دی انشا پردازی تے مطلب نگاری دی تعریف نئيں ہوئے سکدی ایہ نعمت خدا داد اے کہ خدا دے ہاں توں اپنے نال لیایا سی ہر اک مطلب نوں اس خوبصورتی توں ادا کردا اے کہ سمجھنے والا دیکھدا رہ جاندا اے وڈے وڈے انشا پردازاں نوں دیکھو جتھے عبارت وچ لطف تے کلام وچ زور پیدا کرنا چاہندے نيں تاں بہار توں رنگ لیندے نيں تے حسن تے جمال توں خوبی منگ کر کلام نوں رنگین تے نمکین کردے نيں ایہ قادر الکلام اپنے پاک خیالات تے سادہ لفظاں وچ اصلی مطلب نوں اس طرح ادا کردا اے کہ ہزار رنگینیاں انہاں اُتے قربان ہُندیاں نيں اس دے سادگی دے باغ وچ رنگ آمیزی دا مصور جے قلم لگائے تاں ہتھ قلم ہوئے جاواں اوہ انشا پردازی دا خدا اے اپنے لطف خیالات توں ورگی مخلوق چاہندا اے لفظاں دے قالب وچ ڈھال دیندا اے لطف ایہ اے کہ جس عالم وچ لکھدا اے نواں ڈھنگ اے تے جِنّا لکھدا جاندا اے عبارت دا زور بڑھدا تے چڑھدا چلا جاندا اے ممکن نئيں کہ طبیعت وچ تھکن معلوم ہوئے وچ اس دی تصنیف دے اک اک نسخہ دی کیفیت لکھونگا۔ تے جتھے تک میری نا تمام لیاقت تے نا رسا قلم پہنچے گا اوتھے تک انہاں دا حال آئینہ کراں گا۔
یہ لفظاں جو اس دے کمال دے باب وچ لکھدا ہاں نہ سمجھنا کہ اج دے رواج بے کمال دی نسبت توں لکھدا ہاں نئيں اس وقت کہ ہفت اقلیم دے اہل کمال جمع سن تے پائے تخت ہندوستان وچ ولایتاں دے علما تے ارباب کمال دا جمگھٹا سی جدوں وی تمام انبوہ نوں چیر کر تے سب نوں کہنیاں مار دے اگے نکل گیا۔ اس دے دست تے قلم وچ زور سی کہ ملکاں دے اہل کمال کھڑے دیکھیا کردے سن تے ایہ اگے بڑھدا سی۔ تے نکل جاندا سی ورنہ کون کسی نوں ودھنے دیندا اے اوہ مر گیا اے تے اج تک اس دی تحریر سب توں اگے تے سب توں اُچی نظر آندی اے۔
امین احمد رازی نے ايسے عہد وچ تذکرہ ہفت اقلیم لکھیا اے اس ایران ی دے انصاف اُتے وی ہزار آفرین اے کہ ہندوستان ی شیخ دے باب وچ اس طرح حق نوں ظاہر کيتا ’’ بے شائبہ تکلف تے سخنوری تے بے غائلہ تصنیف تے مدح گستری امروز در عقل تے فہم نظیر تے عدیل ندارد با آنکہ ہموارہ در خدمت شاہنشاہی چاں عرض بجوہر قائم است جے ساعتے فرصتے مے یابد اوقات رابہ تحصیل سخنان فضلا تے تحقیق مطالب حکما مصروف میدارد دو در انشاید بیضا دارد چہ نوادر حکایات بعبارت تازہ در سلک تحریر مے کشد۔ واز تکلفات منشاینہ تے تصنیفات مترسلانہ اجتناب واجب میداند تے شاہد ااں معنی اکبر نامہ است تے ہمچناں بشعر خواندن رغبت بسیار داردو بہ نزاکت تے دقت نظم نیک مے رسددا حیاناً بنا برآزمودن طبع جواہر نظمے از کان اندیشہ بیراں مے آرد۔‘‘
تصنیفات
اکبر نامہ دفتر اول وچ سلسلہ تیمیوریہ دا حال اے مگر مختصر بابر دا کچھ زیادہ ہمایوں دا اس توں زیادہ (عام ترتیب وچ ایہ جلد اول اے ) فیر اکبر کا17 برس دا حال اسنوں قرن اول قرار دتا اے کیونجے 13 برس دی عمر وچ تخت نشینی دے 17 برس دا حال ایہ کل 30 برس ہوئے (عام ترتیب وچ اس اُتے جلد دوئم ختم ہُندی اے )
دیباچہ وچ کچھ عذر وی لکھے نيں جداں کہ با کمال مصنفاں دا انکسار ہُندا اے ایہ منصفانہ تحریر قابل تعریف اے کہ وچ ہندی ہاں فارسی وچ لکھنا میرا کم نئيں سی وڈے بھائی دے بھروسے اُتے ایہ کم شروع کيتا تے افسوس ایہ کہ تھوڑا ہی لکھیا گیا سی جو انہاں دا انتقال ہويا۔ دس برس دا حال انہاں دی نظر توں اس طرح گذرا اے کہ انہاں نوں اس اُتے بھروسہ نہ سی میری خاطر جمع نہ سی۔
دفتر دوم
18 جلوس یعنی قرن ثانی توں شروع کيتا اے تے 46 جلوس1110ھ اُتے ختم کيتا عام ترتیب وچ جلد سوم اے باقی آخر عہد اکبر دا حال عنایت اللہ محب نے لکھ کے تریخ اکبر ی پوری دی مگر مروج نئيں۔ اسنوں الفنسٹین صاحب محمد صالح دی طرف منسوب کردے نيں)
جلد اول
جس وچ ہمایوں دا حال ختم کيتا اے اس دی عبارت سلیس منشیانہ محاورہ متانت توں دست تے گریبان اے۔
جلد دوم
اکبر دی 17 سالہ سلطنت دا حال اے اس وچ مضامین دا جوش تے خروش لفظاں دی شان تے شکوہ عبارت زور شور اُتے اے۔ تے بہار دے رنگ اڑدے نيں اس دا انداز عالم آر اے عباسی تے انشائے ظاہر وحید توں ملدا اے۔
جلد سوم
ماں رنگ بدلنا شروع ہويا اے عبارت بہت متین سنجیدہ تے مختصر ہُندی جاندی اے ایتھے تک کہ اس دے اوہ سالہ اخیر نوں دیکھو تاں آئین اکبر ی دے نیڑے قریب جا پہنچکی اے لیکن جس جس رنگ وچ اے اسنوں پڑھ کر دل کہندا اے کہ ایہی خوب اے۔ ہر جشن جلوس اُتے بلکہ بعض بعض معرکےآں دی ابتداء وچ اک اک تمہید چند سطر یا ادھے صفحے دی کدرے بہاریہ رنگ وچ کدرے حکیمانہ انداز وچ اس وچ دو دو شعر وی نہایت خوبصورتی دے نال تضمین نيں جنہاں وچ اکثر رنگینی کم، متانت زیادہ۔ نمونہ دے طور اُتے چند جلوساں دے دیباچے لکھدا ہون۔
آغاز سال ہژدہم الٰہی از جلوس مقدس شاہنشاہی
دراں ہنگام سعادت پیرائے شعہ رایات سلطان بہار صیقلگر مرات طبائع شد چمن رابیر ند سوری تے پرنیاں سمن آئین بستند شمال تے صباخں تے خاشاک خزاں از گلستان روزگار تے رفتند اعتدال ہويا چاں عدالت شاہنشاہی نیرنگ ساز بدائع نگار تے تاز گیہائے شگرف تے نادرہ کاریہائے نو شگفت افزائے جہانیاں شد
خواست پریدن چمن از چابکی
خواست چکیدن سمن از ناز کی
قافلہ زن یا سمن تے گل بہم
قافیہ گو قمری تے بلبل بہم
پس از سپری شدن ہشت ساعت تے ہفت دقیقہ شب چہار شنبہ ششم ذیعقد ہفصد تے ہشتاد قمری نیر اعظم فروغ افروز عالم اُتے تاں محاذات بہ برج گل انداخت تے عالم عنصری فروغ ملک روحانی گرفت۔
آغاز سال بست تے دوم الٰہی از جلوس اقدس شاہنشاہی
شہر یار معدلت دوست در حواشئے دیپالپور عبادت نشاء تجرد تے تعلق را در نقاب شکار بتقدیم رسانیدہ صورت رابہ معنی مزاج یکشائی مے بخشد لو ظاہر را پایہ باطن مید ہد گلبانگ اعتدال ربیعہ چہرہ افروز انبساط آمد نشاط رابارگاہ فراخ زدند تے ہنگامہ بخشش رونق ہور پذیرفت شب دو شنبہ تسبم ذوالحجہ بعد وچ ہفت ساعت تے دوازدہ دقیقہ فروغ افزامے نورستان ایزدمی اُتے تاں خرمی بحمل انداخت مناظر صورت را رنگ آمیزی مطالع انوار حقیقت در گرفت آسماں جواہر نیسانی بار معانی بزمین فروریخت وادبہ نثار قدوم نور سیدگان ملک تقدس ہزاراں نقش دلفریب بیراں فرستاد گیندی خدیو مراسم سپاس گذاری را آئین تازہ پیش گرفت تے بخایش رار تے زبہجت پدید آمد
جتھے از نقش قدرت شد چو صورتخانہ مانی
چمن از نور حکمت شد چو فکر بو علی سینا
زماں از خرمی گوئی کشادہ آسماں استی
کشادہ آسماں گوئی شگفتہ بوستاں استی
آغاز سال بست تے ششم الٰہی از جلوس شاہنشاہی
علم دولت نو روز بصحرا برخاست
فیض روح القدس از عالم برنا برخاست
چہ ہويا ئیست کہ خلدش بہ تحیر بہ نشست
چہ زمینے است کہ چرخش بتولا برخاست
شب پنجشبہ پنجم صفر نہ صدو نود ہلالی بعد وچ سپری شدن شش ساعت دبست تے دود ققیہ نور پرواز جہان صورت تے معنی تے بار خدائے عالم پنہاں تے پیدابہ برج حمل نظر حرمی انداخت تے عنصری عالم را چاں روحانی ملک نور آگاں گردانید جشن شادمانی آریش تازہ یافت۔ صلائے عیش بلند آوازہ شد۔ ازانچہ در سر آغاز ااں سال خجۃ تابش ظہور داد نہضت رایات ہمایوں است بصوب دریائے سندھ۔
آغاز سال بست تے نہم از مبدائے جلوس
دراں سر آغاز روز افزاں تے تازہ کاری دولت ابد پیوند رسیدن نو خواستگان دیراں بقا جتھے را شادمانی ہور بخشید تے بے برگان آفرینش را تازہ آبے بر روے کار آمد نظم
شکایتہا سانوں کردتی کہ بہمن برگ ریز امد
بیا برخیز گلشن باں کہ بہمن در گریز آمد
زرعد آسماں بشنو تاں آواز دہل یعنی
عروسی دار دااں بستاں کہ بستاں بر جہیز آمد
بقشبنداں کار آگاہ سلطنت درہور نگئے آرایش دولت خانہ والانگہی بکار بردند وبگزاں روشے اساس ازاں بر نہادند۔ بست تے پنجم اسفندار مز دربستاں سرائے کہ چہار کروہے فتحپور بفرمایش حضرت مریم مکانی سر سبز تے شاداب است بزم عشرت پیر استند تے برخے پردگیاں دراں روحانی منزلگاہ بار یا فتند اشارہ ایہ اے کہ اس سال سلیم دی شادی اے۔
جس طرح ملیا صاحب وقت اُتے رک نئيں سکدے اس وقت آزاد وی نئيں رہ سکدے۔ انہاں دی روح توں چند ساعت دے لئی معافی منگدا اے تے اہل انصاف نوں دکھاندا اے کہ ہر شخص دے کمال وچ بلکہ گل بات وچ بال دی کھل اتاردے سن تے بیشک صراف سخن سن لفظ لفظ نوں خوب پرکھدے سن لیکن وچ حیران ہاں کہ رات دن ابو الفضل تے فیضی توں شیر تے شکر رہندے سن ۔ تے انہاں کلاماں نوں انہاں دی زباناں توں سندے سن تے اپنے کلام نوں وی دیکھدے سن باوجود اس دے اپنی کتاب وچ لکھدے نيں کہ اکبر نامہ دے عہد تحریر وچ میرے توں اک رکن سلطنت نے کہیا کہ بادشاہ نے شہر نگرچاں آباد کيتا اے۔ اکبر نامہ دے انداز وچ تسيں بھیاس دتی تعمیر دی صورت حال لکھو۔ آپ نے اس اُتے اک ادھے صفحہ دی عبارت لکھی ہوئے گی۔ اسنوں وی اپنی کتاب وچ درج کر دتا اے۔ ایہ ضرور اے کہ اپنا بیٹا سب نوں خوبصورت معلوم ہُندا اے۔ لیکن ملیا صاحب تے سب برابر وی تاں نئيں۔ اندھیرے اجالے وچ فرق نہ معلوم ہويا؟ بیشک اکبر نامہ دا انداز ایہی اے۔ مضامین دا ہجوم۔ عبارت دا جوش تے خروش۔ لفظاں دی دھوم دھام۔ کلمات مترادف دی بہتات۔ ہر واقعہ دے نال اس دی دلیل تے برہان کئی کئی کاف بیانیہ جملے معترضے۔ فقرہ اُتے فقرہ چڑھدا چلا آندا اے۔ گویا کمان کيتانی اے۔ کہ کھنچکی ہی چلی جاندی اے۔ انہاں نے اس دی نقل کيتی اے۔ خیر اوہ تاں کدوں ہوئے سکدی اے۔ بیٹھے منہ چڑاندے نيں۔ تے اخیر دے شعر اُتے تاں رو ہی دئیے۔ تسيں نے دیکھ ہی لیا اے۔ اوہ وی شعر لکھدا اے۔ مگر سبحان اللہ جداں انگوٹھی اُتے یاقوت جڑ دتا۔ بھلا اس عبارت نوں کتاب وچ نقل کر کے اپنے تئاں رسوا کرنا کيتا ضرور سی۔
(ملا صاحب دی عبارت) دراں سال تعمیر شہر نگر چاں واقع شد وسطرے چند کہ یکے از اعیان دولت در وقت تالیف اکبر نامہ بفقیر فرمودہ بود کہ دراں باب بنویسد۔ آں را بجنس ایرا دمے نماید۔ چاں مہندرس کارخانۂ ابداع۔ اندیشہ بلند شہر یار کامگار را کہ معمار معمورۂ گیندی خصوصاً بنائے مقصورۂ ہند است۔ از آغاز فطرت اختراع آئین ایجاد فرمودہ تابمتضائے بیت
جہاندار داند جتھے داشتن
یکے را بریدن دگر کاشتن
ہر سہ منزلے تے ہر گل زمینے را کہ ہوائے آں معتدل تے فضائے آں فسخ۔ آبش گوارا۔ تے سوادش مسطح باشد تعمیر بخشیدہ محل نزول اجلال مواکب اقبال سازد چہ اختیار اماکن متنزہ تے مساکن طیبہ تے منازل مروجہ۔ تے میاہ عذب۔ بہر ابقائے نعمت صحت بدنی۔ تے احتمائے اعتدال مزاج انسانی کہ وسیلۂ معرفت تے طاعت یزدانی ہماں تواند بود۔ از جملۂ ستۂ ضروریہ است۔ خصوصاً وقتے کہ بعضے از مصالح ملکی ہور مثل سیر تے شکار وغیرہ ہآں منضم گردد۔ بنا براں دواعی دراں سال خجستہ فال بعد وچ معاودت از سفر مالوہ کہ اولیاے دولت منصور تے اعدائے ملک مقہور شدہ بودند پیشدید ہمت والا نہمت تے اقتضائے رائے جتھے آرا چناں افتاد کہ ککرولی را بیک فرسنگے آگرہ واقع شدہ تے بااعتبار لطافت آب تے نظافت ہويا بر خیلے امکنہ رحجانے تے مزیندے تمام داشتہ۔ معسکر حشم ہمایوں تے مخیم دولت اہد پیوند گردایندہ تے از مضایق مداخل تے معارج شہر قدسی مآثر رافراغتے حاصل گشتہ اوقات فرخندہ سمات را گاہے بچوگاں بازی۔ تے گاہے بدوایندن سگان تازی تے پرایندن جانوران وکھ وکھ مصروف سازند۔ تے بنائے آں معمورۂ بلند اساس را بشگون استحکام مبانويں قصر سلطنت بزدال تے تفاول از دتا تے جاہ تے جلال گرفتہ۔ فرمان نافذ براں گونہ غرا صدا ریافت۔ کہ باریافتگان قرب تے منظور انہاں نظر عاطفت ہر کدام از برائے خود درآں مکان مرفہ عمارت عالی تے منازل رفیع بنیاد نہند تے در اندک مدت سواد آں بقطعۂ لطیف از اُتے تاں توجہ حضرت ظل اللٰہی۔ خال رخ نو عروس عالم شد تے نگر چاں کہ عبارتست از امن آباد ناں یافت بیت
للہ الحمد ہر آں نقش کہ خاطر مے خواست
آمد از غیب پس پردۂ اقبال پدید
ملا صاحب نے گول مول فقرے وچ لکھیا اے۔ نئيں کھلدا کہ فرمائش کرنے والا کیہڑی؟ غالباً آصف خاں یا قلیچ خاں ہون گے۔ امرا وچوں انہاں نوں دے جلساں وچ آپ اکثر شامل رہیا کردے سن ۔ تے ایہ وی عجب نئيں ۔ کہ ابوالفضل ہی نے فرمائش کر دتی ہوئے۔ اوہ وی ثقہ ظریف سن ۔ کہیا ہوئے گا کہ گلاں تاں بہت بناتے نيں۔ کچھ کر کے وی تاں دکھاواں۔ گھڑی دو گھڑی دل لگی رہے گی۔ ع
ہاں خلیفہ اسيں وی دیکھو پہلوانی آپ کی
باوجود انہاں سب گلاں دے جو شخص اس دریائے فصاحت نوں اول توں آخر تک پڑھے گا۔ تے فیر کنارہ اُتے کھڑے ہوئے کے دیکھے گا تاں معلوم کريں گا۔ کہ اس دے سرچشمہ اُتے پانی دا لطف اورلذت کچھ تے اے۔ ۲۰ کوس اُتے کچھ تے اے۔ وچکار کچھ تے اے۔ تے فیر کچھ اور۔ ایہ اتفاقات وقت دا مقتضا اے۔ نويں ایجاداں وچ ایسی تبدیلیاں ضرور ہُندیاں نيں۔ ایہ کوتاہی اس دی قابل ترمیم اے۔ اوہ جہاز سخن دا ناخدا ضرور اس گل نوں سمجھیا ہوئے گا۔ تے عجب نئيں۔ کہ جے عمر وفا کردی تاں اول توں شروع کر کے اخیر تک اک رفتار کر دکھاندا۔
دفتر سوم آئین اکبر ی ۱۰۰۶ھ وچ تمام کيتی۔ اس دی تعریف حد بیان توں باہر اے۔ کیونجے ہر اک کارخانہ کا۔ تے ہر اک معاملہ دا حال۔ اس دے جمع تے خرچ دا حال۔ ہر اک کم دے ضوابط تے قانون لکھے نيں۔ سلطنت دے صوبہ صوبہ دا حال۔ انہاں دے حدوداربعہ۔ انہاں دی مساحت۔ اس طرح کہ اول مختصر ہر جگہ دے تاریخی حال۔ فیر اوتھے دی آمدنی تے خرچ۔ پیداوار قدرتی تے صنعتی وغیرہ وغیرہ۔ اوتھے دے مشہور مقام۔ مشہور دریا۔ نہراں یا نالے تے انہاں دے سرچشمے۔ تے ایہ کہ کتھے توں نکلے تے کتھے کتھے گزردے نيں۔ تے کیہ فائدہ دیندے نيں۔ تے کتھے کتھے خطر نيں۔ تے کدوں کب انہاں توں نقصان پہنچے۔ وغیرہ وغیرہ۔ فوج تے انتظام فوج۔ امرا دی لسٹ تے انہاں دے مدارج۔ قسماں ملازمان۔ اسامی اہل دربار تے اہل خدمت لسٹ اہل دانش۔ علما تے اہل کمال۔ اہل موسیقی۔ اہل صنعت۔ فقرائے صاحب دل عام اہل ریاضت۔ تفصیل مزاراں تے مندراں دی تے انہاں دے حالات۔ بیان انہاں اشیا دا جو ہندوستان دے نال خصوصیت رکھدی نيں۔ عقائد اہل ہند۔ علوم اہل ہند تے بوہت سارے حقائق تے دقائق انہاں دیاں کتاباں توں حاصل کيتے سن ۔
یہ گلاں اج کل دے اہل نظر دی اکھاں وچ نہ جچاں گی کہ سرکاری رپورٹاں دیکھدے نيں۔ ہن ادنیٰ ادنیٰ ضلع دے ڈپٹی کمشنر یا مہتممان بندوبست اسنوں کئی درجہ زیادہ تحقیقاں اپنے ضلع دی سالانہ رپورٹاں وچ لکھ دیندے نيں۔ لیکن جو لوک زیادہ نظر وسیع رکھدے نيں تے پس تے پیش اُتے برابر نگاہ دوڑاندے نيں تے زمانہ دی کار گذاری نوں وقت بوقت دیکھدے چلے آندے نيں۔ اوہ جاندے نيں کہ اس وقت اس سلسلہ دا سوچنا تے نظام باندھنا تے اس دا پھیلانااور فیر سرانجام نوں پہچانیا اک کم رکھدا سی۔ جو کردا اے۔ اوہی جاندا اے۔ کہ لفظ لفظ اُتے کتنا لہو ٹپکانا پڑدا اے۔ ہن تاں رستہ نکل آیا۔ دریا پایاب اے۔ جس دا جی چاہے اتر جائے۔
مطالب مندرجہ دی تحقیقاں اُتے نظر کیجئے تاں عقل حیران ہُندی اے۔ کہ کتھے توں ایہ ذخیرہ پیدا کيتا۔ تے کس خاک وچوں ذرے چن چُن دے ایہ سونے دا پہاڑ کھڑا کر دتا۔ اک ادنیٰ نکتہ دیکھ کے سمجھ لو کہ ست اقلیم دی معمولی تقسیم کر کے آپ وی نويں تحقیقاتاں لکھایاں نيں۔ انہاں وچ کہندا اے۔ کہ اہل فرنگ دے سیاحاں نے اج کل اک نواں جزیرہ دیکھیا اے۔ جس دا ناں چھوٹی دنیا (ینگی دنیا) رکھیا اے۔ ظاہر اے۔ کہ اس توں امریکا مراد اے۔ جو انہاں دناں کولمبس نے دیکھی سی۔ مگر افسوس اس کتاب دی کم نصیبی اُتے کہ ملیا صاحب نے کس خواری توں خاک اڑائی۔
آئین اکبر ی دی عبارت دے باب وچ کچھ کہے بغیر اگے بڑھاں تاں دربار انصاف وچ مجرم قرار پائاں۔ اس لئی کم توں کم اِنّا کہنا واجب اے۔ کہ اس دے چھوٹے چھوٹے فقرے۔ مقلوبی ترکیباں۔ نويں تراشاں۔ اس اُتے دل پذیر تے دلکش دو دو تن تین لفظاں دے جملے سنجیدہ برگزیدہ صفحاں دا عطر تے ورقاں دی روحاں نيں۔ فضول تے زاید لفظ ممکن نئيں کہ آنے پائے۔ تشبیہ تے استعارہ دا ناں نئيں۔ اضافت اُتے اضافت آ جائے تاں قلم دا سر کٹ جائے۔ پاک صاف سلیس تے اس اُتے نہایت برجستہ تے متین اے۔ تکلف عبارت آرائی۔ مبالغے تے بلند پروازیاں دا ناں نئيں۔
یہ انداز ابو الفضل نے اس وقت اختیار کيتا ہوئے گا۔ جدوں کہ آتش پرستاں دا مجمع خاندیس دے علاقہ توں ژند تے پہلوی دیاں کتاباں لے کے آیا ہوئے گا۔ بیشک اس نے اس امر دا التزام نئيں رکھیا۔ کہ عربی لفظ اصلاً عبارت وچ نہ آنے پائے۔ لیکن انداز عبارت دساتیر تے اردیراف وغیرہ پارس دی کتاباں قدیمہ توں لیا اے۔ تے ایہ اصلاح اس دی بالکل درست تے قرین مصلحت سی۔ کیونجے جے فارسی خالص دی قید لگاندا تاں کتاب مشکل ہوئے کے فرہنگ دی محتاج ہوئے جاندی۔ جس طرح ہن ہر شخص پڑھدا اے۔ تے مزے لیندا اے۔ فیر ایہ گل کدوں ہوئے سکدی سی۔ غرض کہ جو کچھ اس نے لکھیا خوب ہی لکھیا اے۔ اوہ اپنی طرز دا آپ ہی بانی سی۔ تے اپنے نال ہی لے گیا۔ فیر کسی دی مجال نہ ہوئی ۔ کہ اس انداز وچ قلم نوں ہتھ لگیا سکے۔ اللہ اللہ آئین اکبر ی دا خاتمہ لکھدے لکھدے اک مقام اُتے زور وچ بھر کر کيتا مزے توں لکھدا اے تے سچ کہندا اے۔ ؎
صد داستان بو العجب آمد بروئے کار
حیراں شوند جے دو سہ حرفے رقم زنند
نکتہ چینی
جن لوکاں دے دماغوںماں نويں روشنی توں اجالا ہوئے گیا اے۔ اوہ اس دی تصنیفات نوں پڑھ کر ایہ لکھدے نيں کہ ابوالفضل ایشیائی انشا پردازاں وچ سب توں وڈا مبالغہ پرداز مصنف سی۔ اس نے اکبر نامہ تے آئین اکبر ی دے لکھنے وچ فارسی دی پرانی لیاقت نوں تازہ کيتا اے۔ اس نے خوش بیانی تے یادہ سرائی دے پردہ وچ اکبر دی خوبیاں دکھادی نيں تے عیب اس طرح چھپائے نيں کہ جس دے پڑھنے توں ممدوح تے مداح دونے نال نفرت ہُندی اے تے دونے دی ذات تے صفات اُتے بٹا لگدا اے۔ البتہ وڈا علامہ۔ عاقل۔ دانا۔ مدبر سی۔ دنیا دے کماں دے لئی ورگی عقل دی ضرورت اے اوہ اس وچ ضرور سی۔ آزاد کہندا اے۔ کہ جو کچھ لفظاں تے عبارت دے پڑھنے والےآں نے کہیا ایہ وی اے۔ لیکن اوہ مجبور سی۔ کیونجے فارسی دا ڈھنگ چھ سو برس توں ایہی چلا آندا سی۔ اس دے ایجاداں نے بہت اصلاح دی اے تے خرابیاں نوں سنبھالیا اے۔ باوجود اس دے جو بولی دے ماہر نيں۔ تے رموز سخن دے تاڑنے والے نيں۔ تے کلام دے انداز تے ادائاں نوں جاندے تے پہچاندے نيں۔ اوہ سمجھدے نيں کہ جو کچھ کہیا تے جس پرایہ وچ کہیا۔ کوئی گل اٹھا نئيں رکھی۔ اصل حقیقت نوں لکھ دتا اے۔ تے انشاء پردازی دا آئینہ اُتے رکھ دتا اے۔ ایہ ايسے دا کم سی۔ ایہ وی ايسے دا کم سی۔ کہ سب کچھ کہہ دتا۔ تے جنہاں توں نہ کہنا سی۔ اوہ کچھ وی نہ سمجھے۔ تے ہن تک وی نئيں سمجھے۔ خوشامد دی گل نوں اسيں نئيں مندے۔ ہر بولی دی تاریخاں موجود نيں۔ کونسا مؤرخ اے۔ کہ خوشامد شاہ تے حمایت قوم توں پاک ہوئے۔ اوہ اپنے آقا دا اک نمک حلال وفادار نوکر سی۔ ايسے دے انصاف توں اس دے خاندان دی عزت تے آبرو بچی۔ ايسے دی حفاظت توں سب دیاں جاناں بچاں۔ ايسے دی بدولت اس دے فضل تے کمال نے قدر تے قیمت پائی۔ ايسے دی قدر دانی توں رکن سلطنت ہوئے گیا۔ ايسے دی پرورش توں تصنیفات ہوئیاں تے انہاں نے بلکہ خود اس نے صدہا سال دی عمر پائی۔ خوشامد کيتا چیز اے ؟ اس دا تاں دل عبادت کردا ہوئے گا۔ تے جان پرت پرت کر خاک راہ ہوئی جاندی ہوئے گی۔ اس نے بہت سا ادب ظاہر کيتا۔ شکریہ ادا کيتا۔ لوکاں نے خوشامد ناں رکھیا تے خوشامد دی تاں تعجب کيتا؟ تے گناہ کیہ کيتا؟ اج دے لوک اس دی جگہ اُتے ہُندے تاں اس توں ہزار درجہ زیادہ بکواساں کردے تے ایسا نہ کر سکدے۔ مگر انہاں دی اوہ قسمت کتھے۔ ہاں ہاں اک گل اے۔ اس نے ہندوستان وچ بیٹھ کر ایشیائی علوم تے بولی عربی تے فارسی وچ ایہ کمال پیدا کيتاکہ اکبر دا وزیر ہوئے گیا۔ تسيں ہن انگریزی وچ ایسا کمال پیدا کرو کہ سب نوں پِچھے ہٹائو تے بادشاہ وقت دے دربار اُتے چھا جائو۔ فیر دیکھو تسيں کِنے مصنف ہوئے تے کیہ لکھدے ہوئے۔ میرے دوستو دیکھو! اوہ سلطنت دا اک جزو سی۔ اج ارکان سلطنت نظام ملکی دے لئی ہزار طرف توں حکمت عملی تے مصلحتاں کھیلدے نيں۔ جے ہر گل وچ سچ۔ واقعیت تے اصلیت اُتے چلياں تے لکھياں تاں حالے سلطنت درہم برہم ہوئے جاندی اے۔ لوکاں نوں حرف پڑھنے آ گئے نيں۔ بولی چلنے لگی اے۔ دوسرے دی گل نوں سمجھدے نئيں۔ جو منہ وچ آندا اے کہے جاندے نيں۔
ابوالفضل دے بعد علامہ دا خطاب سلاطین تیموری وچ سعد اللہ خاں چنیوٹی دے سوا کسی نوں نصیب نئيں ہويا۔ کہ وزیر شاہجہان دا سی۔ ملیا عبدالحمید لاہوری نے شاہجہان نامہ وچ ایلچی ایران دے حال وچ لکھیا اے کہ بادشاہ دی طرف توں اک مراسلہ لکھیا گیا۔ کہ سعد اللہ خاں نے لکھیا سی۔ اوتھے اصل مراسلہ وی نقل کر دتا اے کيتا کہاں ابوالفضل دی نقل تاں دی اے۔ اک تمہید وی اول وچ ویسی ہی اٹھائی اے۔ لفظاں دی دھوم دھام وی دکھادی اے۔ فقرہ اُتے فقرے وی مترادف سوا کيتے نيں مگر ایہ عالم اے جداں کوئی نو رفتار لڑکا چلدا اے۔ دو قدم چلے گر پئے۔ اٹھے چار قدم چلے بیٹھ گئے۔ تے ایہ گل وی اس صورت وچ حاصل ہوئی ۔ کہ صاحب کمال جلداں دی جلداں لکھ کے رستہ دسدا گیا سی۔ بھلا اوہ گل کجا۔ اسنوں دیکھو کہ روا رو چلا جاندا اے۔ نہ فکر دی پرواز تھکتی اے۔ نہ قلم دی نوک گھستی اے۔
اب ملیا عبدالحمید دا حال سنو سلطنت چغتائیہ وچ شاہجہان دی سلطنت سیف تے قلم دے ساماناں اعلیٰ درجہ دی بانام تے نشان سلطنت سی۔ علماء تے فضلا دے علاوہ ہر علم تے فن دے باکمال اس دے دربار وچ موجود سن ۔ بادشاہ نوں منظور ہويا کہ عہد سلطنت دا کارنامہ لکھیا جائے۔ جستجو ہوئی کہ اج کل اعلیٰ درجہ دا انشا پرداز کون اے ؟ کئی شخصاں دے لئی امیراں نے تقریب کيتی۔ کوئی پسند نہ آیا۔ ملیا عبدالحمید لاہوری اس سند توں پیش ہوئے کہ شیخ دے شاگرد نيں۔ انہاں توں بہتر کون ہوئے سکدا اے۔ انہاں نے کچھ حال وی نمونہ دے طور اُتے لکھ کے عرض کيتا۔ حضور وچ منظور ہويا۔ تے خدمت تحریر حوالہ ہوئی۔ ظاہر اے کہ ابوالفضل دا شاگرد بڈھا فرتوت شاہجہان دے زمانہ وچ ہوئے گا تاں کيتا ہوئے گا۔ تھوڑا سا حال لکھ کے اوہ سترے بہترے ہوئے گئے۔ باقی کتاب تے لوکاں نے لکھی۔ خیر کوئی لکھے ایتھے لکھنے دے قابل ایہ گل اے۔ کہ شاگرد ہونا تے شے اے تے استاد دی گل حاصل ہوئے جانی تے شے اے۔ شاہجہان نامہ دی عبارت آرائی۔ بہار افشانی۔ گلریزی۔ رنگینی مسلم۔ مترادف فقراں دے جوڑے لگے ہوئے نيں۔ مقفیٰ فقراں دے کھٹکے برابر چلے جاندے نيں۔ مینا بازار لگیا دتا۔ رسالے طغرا سجا دئیے۔ مگر اسنوں اکبر نامہ دی عبارت توں کيتا نسبت۔
ملا عبدالحمید نازک خیال بہار بند انشاء پرداز اچھے سن ۔ رنگین رنگین لفظ چُن دے لاندے سن ۔ تے بہاریہ فقراں وچ معمولی طور اُتے سجاندے سن ۔ تے مطلب ادا کر دیندے سن ۔ اس خلاق معانی دا کیہ کہنا اے۔ اس دے خانہ باغ وچ گل تے سنبل نوں لاواں تاں رنگ اڑ جاواں۔ طوطی تے بلبل آئیاں تاں اُتے جل جاواں۔ اوتھے تاں فلسفہ تے حکمت دی انشاء پردازی اے۔ بیان تے مطلب دے لئی آسمان طبع توں مضمون نئيں تارے اتاردا سی۔ تے فلسفی نظر توں جانچ کر اپنی قادر الکلام بولی دے سپرد کردا سی۔ اوہ جنہاں لفظاں وچ چاہندی سی۔ ادا کر دیندی سی۔ تے ایسا کہندی سی۔ کہ اج تک جو سندا اے سر دھندا اے۔ اسيں فقراں نوں بار بار پڑھدے نيں تے مزے لیندے نيں۔ انہاں دی عمدہ تراشاں۔ انوکھی ترکیباں دیکھنے دے قابل نيں۔ فقط لفظاں دے پس تے پش توں مطالب دا زمین توں آسمان اُتے پہنچیا دینا ايسے دا کم اے۔ صورت ماجرا ایسی بنیاد توں بیان کردا اے۔ کہ دل تسلیم کردا جاندا اے۔ کہ ایہ واقعہ جو ہويا۔ زمانہ دی حالت حکم کردی سی۔ کہ ايسے طرح واقع ہوئے۔ تے ايسے دے بموجب نتیجہ نکلے۔ کیونجے بنیاد اس دی اوہ سی۔ تے اوہ سی وغیرہ وغیرہ۔
مکاتبات علامی
یعنی انشائے ابوالفضل کہ مدرسےآں تے مکتبےآں وچ عام تے تام اے۔ اس دے تن دفتر نيں۔ انہاں نوں اس دے بھانجے نے ترتیب دتا اے۔ کہ نسبت فرزندی رکھدا سی۔
اول دفتر وچ مراسلے نيں۔ جو بادشاہ دی طرف توں سلاطین ایران تے توران دے لئی لکھے سن ۔ تے فرمان لکھے نيں۔ کہ امرائے دولت دے لئی جاری ہوئے سن ۔ لفظاں دی شکوہ۔ معانی دا انبوہ۔ فقراں دی چستی۔ مضامین دی بلندی۔ کلام دی صفائی بولی دا زور دریا دا شور اے۔ کہ طوفان دی طرح چلا آندا اے۔ سلطنت دے مطالب ۔ ملکی مقاصد۔ انہاں دے فلسفی دلائل ۔ آئندہ نتائج دی ساری دلیلاں گویا اک عالم اے کہ بادشاہ طبع دے سامنے سر جھکائے کھڑا اے کہ مطالب تے لفظاں نوں جس پہلو توں جس جگہ چاہندا اے بنھ لیندا اے۔ اوہی عبداللہ خاں اوزبک دا قول بولی اُتے آندا اے۔ کہ اکبر دی تلوار تاں نئيں دیکھی۔ مگر ابوالفضل دا قلم ڈرائے دیندا اے۔
دفتر دوم وچ اپنے خطوط تے مراسلے نيں۔ کہ امرا تے احباب تے اقربا وغیرہ دے ناں لکھے نيں۔ انہاں دے مطالب تے قسم دے نيں۔ اس لئی بعض مراسلے جو خانخاناں یا کوکلتاش خاں وغیرہ دے ناں نيں اوہ دفتر اول دی ہويا وچ پرواز کردے نيں۔ باقی دفتر سوم دے خیالات وچ مسلسل نيں پہلے دونے دفتراں دے باب وچ اِنّی گل کہنی ضرور اے کہ سب پڑھدے نيں۔ تے پڑھانے والے پڑھاندے نيں۔ بلکہ علما تے فضلا شرحاں تے حاشئے لکھدے نيں۔ لیکن کچھ فائدہ نئيں۔ مزا اس دا جبھی آئے گا۔ کہ پڑھنے پڑھانے توں پہلے ادھر بابر۔ ہمایوں اکبر دی تریخ۔ ادھر سلاطین صفویہ دی ایران دی تریخ تے عبداللہ خاں دی تریخ توران دیکھی ہوئے۔ راجگان ہند دے سلسلےآں تے انہاں دی رسم تے رواج توں آگاہی ہوئے۔ دربار تے اہل دربار دے حالات توں تے انہاں دے آپس دے جزوی جزوی معاملات توں بخوبی واقف ہوئے۔ ایہ نہ ہوئے۔ تاں پڑھنے والا ساری کتاب پڑھ لے گا۔ اک اَنھّا اے کہ تمام عجائب خانہ وچ فیر آیا۔ تے کچھ خبر وی نئيں۔
دفتر سوم وچ اپنی بعض کتاباں دے دیباچے۔ بعض مصنفاں سلف دیاں کتاباں وچوں کسی کتاب نوں دیکھیا اے۔ اسنوں دیکھ کے جو جو خیال گزرے نيں۔ انئيں کيتی تصویر اک نثر دے رنگ وچ کھچ دتی اے۔ اس زمانہ وچ کوئی ریویو دا ناں وی ایشیا وچ نہ جاندا سی۔ اس دے نکتہ یاب فکر نوں دیکھو کہ تن سو برس پہلے ادھر گیا اکثر جگہ نفس ناطقہ دے مراتب عالی۔ طبیعت کيتی وارستگی۔ دل دی آزادی۔ جس وچ دین تے دنیا توں بیزاری۔ باوجود اس دے خیالات دی بلندی پروازی دا اک عالم آباد اے۔ بے خبر کہندے نيں۔ کہ دونے بھائی دہرئیے سن ۔ بد مذہب سن ۔ اوتھے آ کے دیکھو سبحان اللہ ایہ جنید بغدادی بول رہے نيں یا شیخ شبلی تے حقیقت وچ خدا جانے کیہ نيں۔ اس دفتر دے شائق نوں چاہیے کہ فلسفہ تے حکمت دے نال تصوف تے حکمت اشراق توں وی بہرہ کافی حاصل ہوئے۔ تب لطف اٹھائے گا۔ ورنہ کھانا کھائے جائو۔ نوالے چبائے جائو۔ پیٹ بھر جائے گا۔ مزہ پُچھو تاں کچھ نئيں۔
اس وچ بعض سفید بیاضاں اُتے دیباچے لکھے نيں۔ کہ کسی وچ چیدہ تے برگزیدہ اپنی پسند دے اشعار شعرائے باکمال دے لکھدے نيں۔ کسی وچ بعض کتاباں دی کوئی عبارت یا تاریخی روایت پسند آندی سی۔ اوہ لکھ لیندے سن ۔ کسی وچ کچھ موندی نظم یا نثر ہوئے کے اپنی طبیعت توں ٹپکتے سن ۔ اوہ وی ٹانک لیا کردے سن ۔ کسی وچ حساب کتاب دی یادداشت لکھدے سن ۔ افسوس اوہ جواہر دے ٹکڑے ہن کتھے ملدے نيں۔ کتاباں اُتے خاتمے لکھے نيں۔ یا انہاں اُتے اپنی رائے لکھی اے انہاں دے اخیر وچ ایہ وی لکھ دتا اے کہ ایہ فلاں تریخ فلاں مقام وچ لکھیا گیا۔ معلوم ہُندا اے کہ جو کیفیت سانوں اج انہاں دے دیکھنے توں حاصل ہُندی اے۔ ایہ اسنوں ايسے وقت معلوم سی۔ اکثر تحریراں لاہور وچ ۔ بعض کشمیر وچ ۔ بعض خاندیس وچ لکھایاں نيں۔ وغیرہ وغیرہ۔ انہاں نوں پڑھ کر سانوں ضرور خیال آندا اے کہ لاہور وچ اس وقت کيتا عالم ہوئے گا۔ تے اوہ خود کس طرح ایتھے بیٹھیا ہوئے گا۔ جدوں ایہ لکھ رہیا ہوئے گا۔ کشمیر تے اس دے اطراف وچ دو دفعہ میرا گزر ہويا۔ کئی مقاماں اُتے دونے بھائی یاد آئے تے دل اُتے عجب عالم گزریا (امیر حیدر بلگرامی سوانح اکبر ی وچ لکھدے نيں کہ مکاتبات ابوالفضل دے چار دفتر سن ۔ چوتھا خدا جانے کیہ ہویا)۔
عیار دانش
کتاب کلیلہ تے دمنہ اے۔ اصل سنسکرت وچ سی۔ ایتھے توں نوشیرواں نے منگائی۔ اوتھے مدت تک ايسے عہد دی فارسی بولی وچ جاری رہی۔ عباسیہ دے زمانہ وچ بغداد وچ پہنچ کے عربی وچ ترجمہ ہوئی۔ سامانیاں دے عہد وچ رودکی نے نظم کيتی۔ بعد اس دے کئی قالب بدل کے ملیا حسین واعظ دی بولی توں فارسی متعارف دے کپڑے پہنے تے فیر اپنے اصل وطن یعنی ہندوستان وچ آئی۔ اکبر نے جو اسنوں دیکھیا تاں خیال آیا کہ جدوں اصل سنسکرت ساڈے پاس موجود اے۔ تاں ايسے دے مطابق کیوں نہ ہوئے۔ دوسرے ایہ کہ کتاب مذکور پندو نصائح دے لحاظ توں خاص تے عام دے لئی کار آمد اے۔ ایہ ایسی عبارت وچ ہونی چاہیے۔ جسنوں سب سمجھ سکن۔ انوار سہیلی لغات تے استعارات دے اک پیچ وچ آ کے مشکل ہوئے گئی اے۔ شیخ نوں حکم دتا کہ اصل سنسکرت نوں سامنے رکھ دے ترجمہ کرو۔ چنانچہ چند روز وچ تمام کر کے ۹۹۶ھ وچ خاتمہ لکھ دتا۔ مگر خاتمہ وی اوہ لکھیا اے۔ کہ معنی آفرینی دی روح شاد ہُندی اے۔
ملا صاحب اس اُتے وی اپنی کتاب وچ اک وار کر گئے۔ اکبر دے احکام جدیدہ دی شکایت کردے کردے فرماندے نيں۔ کہ اسلام دی ہر گل نال نفرت اے۔ علوم توں بیزاری اے۔ بولی وی پسند نئيں۔ حروف وی نامرغوب نيں۔ ملیا حسین واعظ نے کلیلہ دمنہ دا ترجمہ انوار سہیلی کيتا خوب لکھیا سی۔ ہن ابوالفضل نوں حکم ہويا۔ کہ اسنوں عام صاف ننگی فارسی وچ لکھو۔ جس وچ استعارہ تے تشبیہ وی نہ ہوئے۔ عربی لفظاں وی نہ ہون۔
بالفرض ملیا صاحب دی رائے اکبر دے باب وچ بالکل واقعی ہوئے۔ لیکن ايسے مقدمہ خاص نوں دیکھ کے کہہ سکدے نيں۔ کہ ابوالفضل اُتے ہر جگہ طعن بے جا اے۔ ایہ تاں ظاہر اے کہ شیخ دا تے اس دے بزرگاں دا جو کچھ سرمایۂ فخر تے کمال سی۔ ایہی عربی دے علوم تے عربی بولی سی۔ اسنوں انہاں چیزاں نال نفرت تے بیزاری ہونی ممکن نئيں ۔ ہاں اپنے بادشاہ دا فرماں بردار نوکر سی۔ اپنی مصلحت نوں سمجھدا سی۔ آقا تے نوکر کے مراتب نوں خوب پہچاندا سی۔ جے اوہ اس دے حکماں دی صدق دل توں تعمیل نہ کردا تاں کيتا کردا۔ نمک حرام ہُندا؟ تے خدا نوں کيتا جواب دیندا؟ تے اکبر دے اس حکم توں بیزاری دا نتیجہ کِداں کڈ سکدے نيں؟ جے اک دشواری نوں آسانی دی منزل اُتے پہنچیا دتا۔ تاں اس وچ کفر کيتا ہوئے گیا۔ ملیا صاحب دے ہتھ وچ قلم اے۔ ایہ وی اپنے ملک تصنیف دے اکبر بادشاہ نيں۔ جو جی چاہے لکھ جاواں۔
رقعات ابوالفضل
یہ اس انداز دے خطوط نيں جو انگریزی ملازماں وچ نج دی (پرائیویٹ) تحریراں کہلاندی نيں۔ اک اک فقرہ قابل دیکھنے دے اے۔ انہاں توں اس دے طبعی حالات۔ دلی خیالات او ر گھر دے معاملات معلوم ہُندے نيں۔ فیر وی مزہ جبھی آئے گا کہ اس عہد دے تاریخی حالات تے اہل زمانہ دے جزوی جزوی امورات توں خوب واقف ہوئے۔ سبحان اللہ جنہاں شیخ ابوالفضل دے لئی وی لکھ چکيا ہون۔ کہ کدی شیخ شبلی نيں تے کدی جنید بغدادی۔ انہاں نے خان خاناں دے باب وچ جو جو کچھ لکھیا اے۔ وچ اسنوں پڑھ کر شرماندا ہون۔ تے خان خاناں وی اوہ کہ جدوں پہلے دفتر وچ اسنوں اکبر دی طرف توں فرمان لکھدے نيں۔ تاں محبت دا ایہ عالم اے کہ دل تے جان تے دم تے ہوش فدا ہوئے جاندے نيں۔ دوسرے دفتر وچ اپنی طرف توں خط لکھدے نيں۔ تاں محبت دا ایہ عالم اے کہ دل تے جان تے دم تے ہوش فدا ہوئے جاندے نيں۔ بیرم خاں تاں کيتا؟ ایہ معلوم ہُندا اے۔ کہ ماں دے پیار بھرے سینہ توں دُدھ بہا اے۔ باوجود اس دے جدوں کہ خاندیس وچ خانخاناں شہزادہ دانیال دے نال ملک گیری کر رہیا اے۔ بعض اطراف وچ ایہ خود لشکر لئے پھردے نيں۔ کدی دونے پاس پاس آ جاندے نيں۔ کدی دور جا پڑدے نيں۔ تے کم دونے دے باہم دست تے گریباں نيں۔ اوتھے توں بعض عرضداشتاں وچ اکبر نوں تے اکبر دی ماں تے اکبر دے بیٹے۔ تے شہزادہ سلیم یعنی جہانگیر نوں عرضیاں لکھایاں نيں۔ انہاں وچ خانخاناں دی بابت اوہ کچھ لکھدے نيں اورایداں دے ایداں دے خیالات وچ اول مضموناں نوں ادا کردے نيں کہ عقل حیران ہوئے کے کہندی اے۔ یا حضرت جنید آپ تے ایہ خیالات یا حضرت بایزید آپ تے ایہ مقالات۔ وچ انہاں وچوں بعض عرائض دی نقلاں اخیر وچ ضرور لکھاں گا۔ انشاء اللہ تعالیٰ۔
کشکول
فقیر دی کشتی گدائی نوں کہندے نيں۔ کہ ہر شخص نے دیکھی ہوئے گی۔ جو کچھ پاندا اے۔ پلائو۔ خواہ چنے دے دانے۔ آٹا ہوئے کہ روٹی۔ دال کہ بوٹی۔ ہر طرح دا ٹکڑا ۔ گھی وچ تر کہ سوکھا۔ کچھ نال ہوئے ۔ کہ روکھا۔ باسی۔ تازہ۔ مٹھا۔سلونا۔ ترکاری۔ میوہ غرض سب کچھ اس وچ ہُندا اے۔ صاحب شوق تے طالب استعداد جو کتاباں دی سیر کردا اے۔ اوہ اک سادی کتاب پاس رکھدا اے۔ جو مطلب پسند آندا اے ۔ کسی علم دا ہوئے۔ کسی فن دا ہوئے۔ نثر یا نظم اس وچ لکھدا جاندا اے۔ اسنوں کشکول کہندے نيں۔ اکثر علما دے کشکول مشہور نيں تے انہاں توں طالب شائق نوں سرمایہ معلومات دا حاصل ہُندا اے۔ دلی وچ ميں نے اک نسخہ ابوالفضل دے کشکول دا دیکھیا سی۔ شیخ ابوالخیر دے ہتھ دا لکھیا ہويا سی۔
جامع اللغات
اک مختصر کتاب لغت وچ اے۔ عالم طالب علمی وچ لفظاں جمع کيتے ہون گے۔ اسنوں ابوالفضل جداں محقق دی طرف منسوب کردے ہوئے شرم آٹی اے۔
رزمنامہ
)ترجمہ مہابھارت) اُتے دو جزو دا خطبہ لکھیا اے۔
ان دی تصنیفات دے دیکھنے توں ایہ وی معلوم ہُندا اے کہ عاشقانہ تے رنگین مضامین زمین طبع وچ بوہت گھٹ سرسبر ہُندے سن ۔ بہاریہ مضامین تے گل تے بلبل تے حسن تے جمال دے اشعار کدرے اتفاقاً خاص سبب توں لیانے پڑدے تاں مجبور لاندے سن ۔ طبیعت کيتی اصلی پیداواری جو کچھ سی اوہ نفس ناطقہ دے خیالات ۔ حکمت۔ معرفت۔ فلسفہ۔ پند۔ نصیحت۔ دنیا دی بے حقیقتی تے اہل دنیا دی ہوساں دی تحقیر ہُندی سی۔ انہاں تحریراں توں ایہ وی معلوم ہُندا اے۔ جو کچھ لکھدے سن ۔ قلم برداشتہ لکھدے سن ۔ تے طبیعت کيتی آمد توں کہندے سن ۔ انہاں نوں اپنی تحریر وچ جانکاہی تے عرق ریزی اُتے زور نہ ڈالنا پڑدا سی۔ انہاں دے پاس دو جوہر خداداد سن ۔ اول مضامین تے مطلب کيتی بہتات۔ دوسرے قدرت کلام تے لفظاں دی مساعدت۔ کیونجے جے ایہ نہ ہُندے تاں کلام وچ ایسی صفائی تے روانی نہ ہُندی۔
نظم وچ کوئی کتاب نئيں لکھی۔ لیکن ایہ نہ سمجھنا کہ اس دی طبیعت قدرتی شاعری توں محروم سی۔ ميں نے غور کر کے دیکھیا اے۔ جتھے کچھ لکھیا اے تے جِنّا لکھیا اے۔ ایسا لکھیا اے۔ کہ کانٹے دی تول۔ ایہ ضرور اے کہ ضرورت دا بندہ تے وقت دا پابند سی۔ بے ضرورت کوئی کم ہوئے۔ اس دے قانون وچ جائز نہ سی۔ جتھے مناسب تے موزاں دیکھدا اے۔ نثر دے میدان نوں نظم دے گلدستےآں توں سجاندا اے۔ جس توں ثابت ہُندا اے ۔ کہ طبیعت حاضر سی۔ تے عین موقع اُتے مدد دیندی سی۔ جو مضمون چاہندا سی۔ نہایت سنجیدہ تے برجستہ لفظاں تے چست ترکیب دے نال موزاں کردا سی۔ مگر اوہی کہ جِنّی ضرورت ہو۔بلکہ ایہ سنجیدگی تے برجستگی وڈے بھائی دے کلام نوں حاصل نہ سی۔ اکثر مثنوی دے ڈھنگ وچ چند شعر لکھدا اے تے نظامی دے مخزن اسرار تے سکندر نامہ توں ملیا دیندا اے۔ قصیدہ دے انداز وچ انوری توں پہلو ماردا اے۔ تے اگے نکل جاندا اے۔
شکل تے شمائل
اکبر نامہ دے خاتمہ وچ شیخ نے خدا دی چند نعمتاں دا ذکر کيتا اے۔ انہاں وچ نمبر ۵و ۶ توں معلوم ہُندا اے۔ کہ اوہ ہتھ پائاں ڈیل ڈول وچ معتدل سن ۔ اعضا وچ تناسب تے اعتدال سی۔ اکثر تندرست رہندے سن ۔ مگر رنگ دے کالے سن ۔ عرائض مندرجہ دے اخیر وچ تسيں دیکھو گے۔ کئی جگہ خانخاناں دی شکایت وچ لکھدے نيں۔ کہ حضور اوہ جِنّا رنگ دا گورا اے۔ اِنّا ہی دل دا سیاہ اے۔ وچ اگرچہ رنگ دا کالا ہون۔ مگر دل دا سیاہ نئيں۔ اہل نظر نے انہاں دی تصنیفات نوں اکثر پڑھیا ہوئے گا۔ تے خیال کيتا ہوئے گا۔ تاں ضرور کھل گیا ہوئے گا۔ کہ اوہ اک متین کم سخن متحمل شخص ہوئے ں گے۔ چہرے توں ہر وقت معلوم ہُندا ہوئے گا۔ کہ کچھ سوچ رہے نيں۔ ہر کم وچ ہر گل وچ چلنے پھرنے وچ آہستگی ہوئے گی۔ چنانچہ ایہی گلاں اس وقت دی تاریخاں دے متفرق مقاماں توں تراوش کردیاں نيں۔
ماثر الامراسنوں معلوم ہُندا اے۔ کہ کدی حرف ناشائستہ انہاں دے منہ توں نہ نکلدا سی۔ فحش یا گالی توں بولی آلودہ نہ کردے سن ۔ غیر تاں درکنار اپنے نوکر تک اُتے وی خفا نہ ہُندے سن ۔ غیر حاضری دی تنخواہ انہاں دی سرکار وچ مجرا نہ لیندے سن ۔ جس نوں اوہ نوکر رکھدے سن ۔ فیر موقوف نہ کردے سن ۔ نکما نالائق ہُندا ۔ تاں اس دی خدمتاں نوں ادل بدل کردے رہندے۔ جدوں تک رکھ سکدے۔ رہنے ہی دیندے۔ اوہ کہندے سن ۔ کہ جے موقوف ہوئے کے نکلے گا۔ تاں نالائق سمجھ کر کوئی نوکر نہ رکھے گا۔
جب آفتاب حمل وچ آندا تے نواں سال شروع ہُندا ۔ تاں گھر تے تمام کارخانےآں نوں دیکھدے۔ حساب کتاب دا فیصلہ کردے۔ گوشوارےآں دی لسٹ لکھوا کر دفتر وچ رکھ لیندے تے کتاباں نوں جلوا دیندے۔ سب پوشاک نوکراں نوں ونڈ دیندے سن ۔ مگر پائجامہ سامنے جلوا دیندے سن (خدا جانے اس وچ کیہ مصلحت سی) شیخ دی تن بیبیاں سن۔ ۱۔ ہندوستان ی۔ غالباً ایہی گھر والی ہوئے گی۔ جس دے نال ماں باپ نے شادی کر کے بیٹے دا گھر آباد کيتا ہوئے گا۔ ۲۔ کشمیر ن۔ عجب نئيں کہ پنجاب تے کشمیر دے سفراں وچ خود تفریح طبع دا سامان بہم پہنچایا ہوئے۔ اگرچہ اس متین فاضل تے منصفانہ خیالات دے آدمی توں ایہ گل بعید اے مگر انسان اے اک وقت دل شگفتہ وی ہُندا اے۔ ۳۔ ایران ی۔ جے میرے رائے غلط نہ ہوئے۔ تاں ایہ بی بی فقط بولی دی درستی تے خاص خاص محاورات رواں کرنے دی غرض نال کيتی ہوئے گی۔ فارسی دی انشا پردازی اس دا کم سی۔ بولی دا جویا سی۔ ہزاراں محاورے ایداں دے ہُندے نيں کہ اپنے مقام اُتے خود بخود ہی ادا ہوئے جاندے نيں۔ نہ پُچھنے والا پوچھ سکدا اے۔ نہ دسنے والا بتا سکدا اے۔ صاحب بولی سیاق تحریر وچ بول جاندا اے۔ تے طالب بولی اوتھے گرہ وچ بنھ لیندا اے۔ پس خانہ داری دی جزئیات تے گھر دے کاروبار دی ادنیٰ ادنیٰ گل فرہنگ تے مصطلحات توں کدوں حاصل ہوئے سکدی اے۔ ایہ کتاباں توں وی معلوم ہُندا اے۔ کہ دونے بھائیاں دی صحبت وچ ہمیشہ ایران ی موجود رہندے سن ۔ تے تمام خدمتگار تے کسب تے کار دے لوک ایران ی ہی سی۔ مگر گھریلو گلاں تاں گھر ہی وچ ہُندیاں نيں۔ اصلی محاورات اس ترکیب دے بغیر نئيں حاصل ہُندے ۔
دستر خوان
کھانے دا حال سن کر تعجب آندا اے۔ اجناس دا وزن ۲۲ سیر ہُندا سی۔ کہ مختلف رنگاں توں پک کر دستر خوان اُتے لگدیاں سن۔ عبدالرحمن پاس بیٹھدا سی۔ تے خانساماں دی طرح دیکھدا رہندا سی۔ خانساماں وی سامنے حاضر رہندا سی۔ دونے خیال رکھدے سن ۔ کہ کس رکابی وچوں دو تن یا کئی نوالے کھائے۔ جس کھانے وچوں اک ہی دفعہ کھایا تے چھڈ دتا۔ اوہ دوسرے وقت دستر خوان اُتے نہ آندا سی۔ کسی کھانے وچ آب تے نمک دا فرق ہُندا تاں آپ فقط اشارہ کردا۔ یعنی چکھو۔ اوہ چکھ کر خانساماں نوں دیندا۔ منہ توں کچھ نہ کہندا۔ خانساماں اس دا تدارک کردا۔ جدوں دکن دی مہم اُتے سی۔ دستر خوان وسیع تے کھانے ایداں دے پرتکلف تے عمدہ ہُندے سن کہ اج کل دے لوکاں نوں یقین نہ آئے۔ اک وڈی خیمہ وچ دستر خوان چنا جاندا سی۔ ہزار عمدہ قاباں کھانے دی معہ اس دے لوازمات دے ہودیاں سن تے سب امرا وچ بٹ جاندیاں سن۔ پاس ہی تے وڈا خیمہ ہُندا سی۔ اس وچ کم درجہ دے لوک جمع ہُندے سن ۔ تے کھانے کھاندے سن ۔ باورچی خانہ ہر وقت گرم رہندا سی۔ تے کھچڑی دی دیگاں تاں ہر وقت چڑھی ہی رہدیاں سن۔ جو بھُکھا آندا سی۔ رزق پاندا سی۔ تے کھاندا سی۔
چھبیسواں شکرانہ اداکردے نيں۔ کہ ۱۲ شعبان پیر دی رات ۹۷۹ھ وچ لڑکا ہويا۔ مبارک دادا نے پوتے دا ناں عبدالرحمن رکھیا ۔ خود فرماندے نيں۔ جے ہندی نژاد اے۔ مگر مشرب یونانی رکھدا اے۔ حضور نے اسنوں کوکہ یعنی اپنے دو بھائیاں وچ شامل کيتا اے۔ (اکبر ہی نے اس دی شادی سعادت یار خاں کوکہ دی بیٹی دے نال دی سی)
ستائیسواں شکرانہ اے ۔ کہ ۳ ذیقعد ۹۹۹ھ جمع نوں عبدالرحمن دے ہاں لڑکا ہويا۔ گیندی خداوند نے پشوتن ناں رکھیا۔
عبدالرحمن
عبدالرحمن نے جو باپ دے نال دکن وچ جانبازیاں کيتياں کچھ کچھ بیان ہوئیاں۔ اوہ حقیقت وچ وڈا بہادر سی۔ جنہاں معرکےآں وچ جنگ آزمودہ سپاہی جھجک جاندے سن ۔ اوہ جھپٹ کر جاندا سی تے دلاوری تے دانائی دے زور توں انہاں معاملےآں نوں فیصلہ کر دیندا سی۔ اسنوں زمانہ دے اہل تاریح تیر روئے ترکش لکھدے نيں۔ تلنگانہ وغیرہ دی مسانوں مار دے اس نے باپ دے نال دکن وچ وڈا ناں پید اکیا۔ اکبر دے سرداراں وچ شیر خواجہ کہنہ عمل سپاہی سی۔ کدرے اس دے نال تے کدرے اگے ودھ کے خوب خوب تلواراں ماراں۔ تے ملک عنبر دکن دے بہادر سردار نوں دھاوے مار مار دے تے میدان جما جما کر شکستاں دتیاں
جہانگیر دی ایہ گل قابل تعریف اے۔ کہ اس نے باپ دے غصہ نوں بیٹے دے حق وچ بالکل بھلا دتا۔ دو ہزاری منصب عطا کيتا۔ تے افضل خاں خطاب دتا۔ ۳ جلوس وچ اسلام خاں اس دے ماماں دی جگہ بہار دا صوبہ دار کيتا۔ بلکہ گورکھپور وی جاگیر دتا۔ جدوں ایہ بہار دا حاکم سی۔ تاں صدر مقام پٹنہ سی۔ اک جعلساز فقیر قطب الدین ناں ادھر آیا۔اور لوکاں نوں بہکایا۔ کہ وچ جہانگیر دا بیٹا خسرو ہون۔ قسمت نے یاوری نہ دی مہم بگڑ گئی۔ ہن اس حال وچ پھردا ہون۔ کچھ واقعہ طلب لوک لالچ توں کچھ رحم کھا کر اس دے نال ہوئے گئے۔ اس نے فوراً پٹنہ اُتے دھاوا کيتا۔ اوتھے شیخ بنارسی تے مرزا غیاث عبدالرحمن دی طرف توں حاکم سن ۔ انہاں نے ایسی بزدلی کيتی۔ کہ جعلی خسرو قابض ہوئے گیا۔ تے کل اسباب تے خزانہ سب ہتھ آیا۔ رحمن سندے ہی شیر دی طرح آیا۔ جعلی خسرو مورچے بنھ کر سامنے ہويا۔ دریائے پن پن اُتے لڑائی ہوئی۔ مگر پہلے ہی حملے وچ جعلی فوج تتر بتر ہوئے گئی۔ تے اوہ بھج کر قلعہ وچ گھس گیا۔ رحمن وی پِچھے ہی پِچھے پہنچے تے پھڑ کر مار ڈالیا۔ دو ناں بزدل سرداراں نوں دربار وچ بھیج دتا۔ جہانگیر سزا دے معاملے وچ وڈے دھیمے سن ۔ انہاں نے انہاں دے سر منڈوائے۔ عورتاں دے کپڑے پہنائے تے الٹے گدھاں اُتے بٹھا کر شہر وچ پھرایا۔ چند ہی روز بعد رحمن بیمار ہوئے۔ جدوں دربار وچ گئے وڈی عزت ہوئی۔ افسوس کہ ۸جلوس جہانگیری وچ باپ دے ۱۱ برس بعد مر گئے۔ پشوتن اک بیٹا چھڈیا۔ پشوتن نے جہانگیر دے عہد وچ ۷ سو پیادہ ۔ ۳ سو سوار دی افسری تک ترقی کيتی۔ شاہجہان دے عہد وچ پانصدی دا منصب لیا۔ تے ۱۵ جلوس تک خدمتاں بجا لاندا رہیا۔
ميں نے وعدہ کيتا سی کہ خانخاناں وغیرہ دے باب وچ جو انہاں نے پھُل کترے نيں۔ آخر وچ انہاں دے ترجمہ توں ناظرین دا دل شگفتہ کراں گا۔ چنانچہ اک عرضی مہم دکن توں بادشاہ نوں لکھی اے۔ اس وچ القاب تے آداب طولانی دے بعد حالات مختلفہ دے ذیل وچ بعض امورات انتظامی خانخاناں دے متعلق لکھدے نيں۔ فیر کہندے نيں قسم اے عزت الٰہی کيتی۔ تے اس دی گواہی کافی اے کہ جو کچھ لکھیا اے۔ جو کہیا اے اوہی اے۔ اس وچ ذرا وی تے کچھ شبہ نئيں اے۔ واللہ باللہ ثم باللہ الطالب الغالب الحی الذی لایموت۔ کہ کئی دفعہ کئی بار اس دے آدماں نوں میرے پاس پھڑ کر لائے۔ تے اس دے نوشتے اقبال بادشاہی دے برخلاف پکڑے تے بجنسہٖ شہزادہ والا گوہر نوں دکھائے۔ تمام ارکان دولت انگشت بدنداں ہوئے گئے۔ ہتھ ملے تے رہ گئے۔ بیچارگی توں خاموش نيں۔ عجز تے انکسار دے سوا کوئی رستہ نئيں دیکھدے۔ چپ بیٹھے نيں۔ مگر وڈے چھوٹے۔ امیر غریب سب سمجھدے نيں کہ مہم دکن نوں ايسے نے الجھاوے وچ ڈالیا اے۔ تے ايسے دے سبب توں رکی ہوئی اے۔
قبلۂ من۔ فدوی نے کئی دفعہ عریضہ وچ عرض کيتا اے۔ مگر جواب شافی نئيں پاندا۔ عجب گل اے۔ کہ فدوی دی عرض وی غرض سمجھی جاندی اے۔ ابوالفضل اس درگاہ دا پلا ہويا اے تے خاک توں اٹھایا ہويا اے۔ خدا نہ کرے کہ غرض آلودہ کہے۔ تے اس وچ کوشش کرے جس وچ اس خاندان دی بدنامی ہوئے۔ صاحب من اسيں ہندوستان دے آدمی یکرو نيں۔ خدا نے ساڈی سرشت وچ دو روئی پیدا ہی نئيں کيتی۔ الحمد للہ کہ اسيں نمک نوں حلال کر کے کھاندے نيں۔ تے لوکاں دی طرح سفید رو تے سیاہ دل نئيں ۔ اگرچہ ظاہر وچ رنگت دا کالا ہون۔ باطن سفید رو اے۔ جداں آئینہ دے ظاہر وچ اس دی سیاہ رنگی توں وہم پڑدا اے۔ مگر خوب ملاحظہ فرماواں۔ پاکیزہ دراں تے صاف دل ہون۔ کھوٹ کپٹ کچھ نئيں۔ شعر
نیم مہ کز فروغ غیر دارد خانہ نورانی
چو خورشیدم کہ نور خانہ از شمع زباں دارم
اک ہور تحریر وچ فرماندے نيں۔ قبلۂ من۔ اگرچہ شہزادہ کامگار دے اوضاع تے عادات دی طرف توں ذرا خاطر جمع ہوئی اے۔ لیکن عبدالرحیم بیرم دے فن تے فریب نوں کيتا کیجئے تے کیہ کہئے کہ لکھنے وچ بیان عاجز تے کہنے وچ بولی قاصر اے۔ جے تمام عمر اس دی ذوفنیاں نوں لکھدے جائیے۔ فیر دیکھئے تاں عشر عشیر وی نئيں لکھیا۔ اک ذات بے بدل اے۔ کہ نظیر تے شبیہ نئيں رکھدی۔ مکرو دغا وچ یگانہ تے بے بدل زمانہ اے۔ کیوںکہ اسنوں ہر باطن وچ گزر اے۔ تے ہر طرح دی ظاہر کیتی خبر اے۔ حالے دل وچ گل نئيں لنگھدی کہ اسنوں آگاہی ہوئے جاندی اے۔ انسان اپنے کم دا ارادہ نئيں کردا۔ کہ اسنوں معلوم ہوئے جاندا اے۔ سبحان اللہ مجھ سرگردان بادیۂ حیرت نوں اس تفکر نے گھیررا اے کہ کِداں دی چالاکی اے۔ کِداں دی طراری تے مکاری اے۔ کہ خدا تعالیٰ نے اسنوں کرامت فرمائی اے لیکن ایہ گل ذرا دل وچ کھٹکتی اے۔ کہ ظاہرا مشیئت حق وچ سہو تے خطا ہوئی۔ جدوں ایہ زمانہ دا نادرہ کار تے بوالعجائب روزگار موجود اے۔ تاں عزازیل بیچارے نوں کہ اس دے اطفال دبستان وچ داخل ہونے دے قابل ہی نئيں۔ لعنت دے لئی کیوں اختیار کيتا؟ ع
در ہر بن موئے او زبانے دگر است
کوئی نمک کھائے تے اس بدسرشتی تے بدطیندی توں سلسلۂ تیموریہ دی دشمنی دل وچ رکھدا ہوئے۔ تاں اس دا کم کِداں چلے گا؟ کِداں انجام بخیر ہوئے گا؟ کِداں نیکی دا منہ دیکھے گا؟ قبلۂ من۔ تمام دن تمام رات عنبر مقہور دے جاسوس تے مخبر موجود رہندے نيں۔ تے بے خطر تے بے کھٹکے انہاں توں شیروشکر رہندا اے۔ شہزادہ والا گوہر دا ملاحظہ تے رعایت ادب کچھ وی نئيں اے۔ اِنّی وی پروا نئيں کہ شاید کوئی درگاہ عالی وچ لکھ بھیجے! تے حضور نوں ملال ہوئے۔ ایہ بے حیائی تے بے پروائی اے۔ دعاگو شرطیہ لکھدا اے۔ کہ جے اوہ اس ملک وچ نہ ہوئے تاں اک سال وچ دکن دی مہم پاک تے صاف کر دیندا اے۔ لیکن کيتا کرے تے کیہ کر سکدا اے۔ اس دا نقش ایسا جم گیا اے۔ کہ حضور نوں وی تے شہزادۂ عالمیان نوں وی اعتقاد ہوگیا اے۔ کہ دکن دی مہم اس بغیر فتح نہ ہوئے گی۔ تے جدوں اوہ نہ ہوئے گا کچھ نہ ہوئے گا۔ لانسلم۔ لانسلم۔ لانسلم۔ کوئی نہ مانے۔ وچ نہ ماناں گا۔ تسيں وی نہ مانو کہ ایسا ہوئے گا۔ بلکہ قضیہ بالعکس اے کیونجے جدوں اوہ اس ملک وچ نہ ہوئے گا۔ مہم دا کم بن جائے گا۔ تے تھوڑے عرصے وچ ۔ ذرا سی دیر وچ دکن ہتھ آ جائے گا تے دکنی آ کے سلام کرن گے۔ مانع الخیر اوہی اے۔ حقاً حقاً ثم حقا، لعزۃ اللہ تعالیٰ تے کفی باللہ شہیدا۔ کہ جو کچھ ميں نے کہیا اے تے لکھیا اے ایہی اے۔ اصلاً تے قطعاً اس وچ شبہ نئيں۔ واللہ باللہ تاللہ الغالب الحے الذی لایموت۔ کہ کئی بار اس دے آدمیاں نوں گرفتار کر کے دعا گو دے پاس لیائے تے اس دے نوشتے کہ بالکل اقبال تے دولت بادشاہی دے مخالف نيں۔ بجنسہٖ شہزادۂ والا گوہر نوں دکھائے۔ تمام ارکان دولت دنداں وچ انگلیاں دے کے رہ گئے تے ہتھ ملدے سن ۔ سب بیچارگی تے ناچاری توں چپ لگائے نيں۔ تے عجز تے انکسار وچ اپنا بھلا دیکھدے نيں۔ تے خاموشی نوں نباہے جاندے نيں۔ اعلیٰ ادنیٰ چھوٹے وڈے سب سمجھے ہوئے نيں۔ کہ مہم دکن نوں اوہی الجھاوے وچ ڈالدا اے۔ تے ايسے دے کرتوتاں توں مہم بند اے۔ شعر
ہر کہ زبانش دگر تے دل دگر
تیغ بباید زدنش بر جگر
(اک ہور عرضی وچ ) قلبۂ ابوالفضل۔ وچ تاں لکھدے لکھدے تھک گیا۔ حضور دے دلنشاں نئيں ہُندا۔ انتہا ایہ اے۔ کہ حضور اسنوں معزول نہ فرماواں۔ اِنّا ہی لکھياں۔ کہ فلاں شخص دی بے مصلحت کچھ کم نہ کرو۔ تے ساڈے کہے توں پھروگے۔ تاں آزردگی تے رنج ہوئے گا۔
شاید اسنوں پڑھ کر اس دے دل وچ اثر ہوئے۔ بعض گلاں وچ ذرا سانوں وی شریک کر ليا کرے۔
جہانگیر نوں اک عرضی دکن توں لکھی اے۔ ذرا دیکھو نوجوان لڑکےآں نوں شیخ صاحب کن گلاں توں تے کِداں لفظاں تے عبارت توں پھسلاندے نيں۔ وڈے لمبے آداب القاب دے بعد لکھدے نيں۔ کہ دنیا شش جہت وچ محصور اے۔ وچ وی شش جہت وچ اپنی عرض نوں منحصر کر توں ہون۔ جہت اول ایہ اے تے دویم ایہ اے۔ تیسری جہت دے ضمن وچ لکھدے نيں کہ شہزادہ دانیال دن رات شراب وچ غرق اے۔ کوئی تدبیر راہ اصلاح اُتے نئيں لا سکدی۔ کئی دفعہ حضرت اعلیٰ دی خدمت اقدس وچ عرضداشت لکھ چکيا ہون۔ بہتر اے۔ کہ تسيں خود بدولت تے سعادت اجازت لے کے ادھر تشریف لے آئو۔ دانیال نوں گجرات بھجوا دو۔ تواڈے آنے توں تمام دکنیاں نوں عبرت ہوئے جائے گی۔ تے عنقریب دکن فتح ہوئے جائے گا۔ عنبر سیاہ رو خود آ کے حاضر ہوئے جائے گا۔ چاہیدا سی کہ آپ ا س باب وچ صاف تے صریح لکھ کے مینوں گھلدے۔ لیکن اصلاً تے قطعاً متوجہ نہ ہوئے۔ تے اس امر وچ کوشش نہ فرمائی تے کدی اس دعا گو نوں جواب شافی توں سرفراز نہ فرمایا۔ وچ ناں جاندا کہ اس دا باعث کيتا ہوئے گا۔ تے بندہ توں کیہڑی خطا ہوئی ہوئے گی کہ جس توں خاطر شریف اُتے ملال ہوئے ا ہوئے گا۔ خدا گواہ اے کہ جو بندہ دی طرف توں دشمناں نے آپ توں کہیا اے واللہ جھوٹھ باللہ جھوٹھ۔ ثم باللہ جھوٹھ اے۔ خدا نہ کرے کہ بندہ توں آنحضرت (آپ) دے باب وچ حرف ناشائستہ سرزد ہوئے۔ ساری گل ایہ اے کہ بندہ دی بدنصیبی اس درجہ اُتے پہنچی اے۔ کہ باوجود دولت خواہی تے خاکساری دے غرض گو روسیاہ لوک آپ توں نامناسب گلاں کہندے نيں۔ اس وچ میری کيتا خطا۔ مگر خدا توں امیدوار اے کہ جو کسی دی بدی دے درپے ہوئے گا۔ اچھی طرح توں اس دی جزا پائے گا۔ اللہ دے ہزار ناواں توں اک ناں حق اے۔ جدوں اوہی ناحق دا سزاوار ہوئے گا۔ تاں حق کون کريں گا۔ دوسرے ایہ کہ گنجائش کيتا اے ؟ جو وچ حضرت اعلیٰ توں تواڈی برائی کہون۔ کيتا مینوں اِنّا وی شعور نئيں۔ کہ بادشاہی دے سنبھالنے دی لیاقت کسے اے ؟ خاندان تیموریہ دا ننگ تے ناموس کون رکھدا اے اَنھّا وی ہوئے تاں اپنی قباحت سمجھ سکدا اے تے چشم دل توں دیکھ سکدا اے۔ چہ جائیکہ صاحب نظر۔ وچ کور نئيں۔ کج فہم ہاں تاں ہون۔ مگر اِنّا تاں شاید سمجھاں کہ تسيں وچ تے اور شہزادےآں وچ کیہ فرق اے۔ ع
ز کعبہ توں سرکویش ہزار فرسنگ است
آزاد خدا جانے شیخ صاحب نے کيتا کچھ موندی پروئے ہون گے۔ ميں نے مہم دکن دے ضمن وچ چند سطراں اکبر نامہ دی ترجمہ کر دتی نيں۔ انہاں توں انہاں دے اصلی خیالات معلوم ہوئے چکے مگر باوجود اس دے خیال کرو کہ کس خوبصورتی توں اپنی خیر خواہی دے نقش نوجوان لڑکے دے دل اُتے بٹھائے نيں۔ چوتھی جہت دے ضمن وچ لکھدے نيں۔ کہ بندہ نے کئی دفعہ عبدالرحیم بیرم دی نالائقی دے باب وچ حضور اعلیٰ نوں لکھیا کہ قبلۂ من اس توں آگاہ دل رہیاں۔ تے اس دے ظاہری چاپلوسی اُتے فریفتہ نہ ہون۔ ع
در ہر بن موئے او زبانے دگر است
عیاری تے مکاری وچ بے نظیر آفاق اے۔ خدا نے ویسا پیدا ہی نہیںکیا۔ اوہ خدا دی حد آفرینش توں بہت ودھ کے اے۔ دورنگی تے دہ زبانی ختم اے۔ تے نمک حرامی اس اُتے منحصر اے۔ خدا گواہ اے ملائک وی اس عرضی اُتے شہد بمافیہ لکھدے نيں۔ کہ دو دمان تیموریہ دا دشمن اے تے ایہ شیوہ اس دی میراث اے۔ آنحضرت اُتے روشن اے کہ بیرم نمک حرام نے اس سلسلۂ عالی دے برباد کرنے وچ کمی نئيں کيتی۔ کیہ کيتا کم کيتے۔ کیہ کيتا چالاں چلا۔ خدا خاندان والا دا مددگر سی۔ اس دے مکر تے حیلے نہ چلے۔ کچھ نہ کر سکا۔ خوار ہوئے گیا۔ کون برہنہ گنواراں دے ہتھ پيا۔ انہاں نے اسنوں وی کون برہنہ کر کے نچایا ۔ کہ من سگ ملکم۔ من سگ ملکم کہہ کے ناچا۔ آخر حق مرکز آ ٹھیرا۔ تے کیوں نے ٹھیرے۔ جتھے اکبر جداں بادشاہ عادل غازی ہوئے۔ اوتھے اوہ ذاتی کنگلا ہند دی بادشاہت کِداں لے سکدا۔ جتھے ایسا شہباز شاخسار ملک اُتے حی تے قائم ہوئے۔ اک بندر چار دانگ ہندوستان دی حکومت کِداں لے سکدا سی۔ جتھے تیموری نیستان دا نرہ شیر دڑو کتا ہوئے۔ گیدڑ دتی کیہ طاقت اے۔ کہ اس دا جانشین ہوئے۔
قصہ کوتاہ سخن مختصر۔ مہم دکن وچ اس توں ایداں دے معاملے نئيں دیکھے۔ ایسی گلاں نئيں سناں۔ کہ کہنے توں یقین وی آ جائے۔ تے لکھنے وچ مطلب وی ادا ہوئے جائے۔ حضور یقین فرماواں۔ کہ جدوں تک اوہ اس ملک وچ اے۔ ہر گز فتح نہ ہوئے گی۔ اسيں ناحق ٹھنڈا لوہا پیٹ رہے نيں۔ وغیرہ وغیرہ۔ آزاد دیکھنا باوجود اس متانت تے ثقاہت دے نوجواناں دی دلجوئی کرنے نوں کِداں دی گلاں کردے نيں۔ خیر دنیا وچ مطلب کڈنا چاہوئے۔ تاں سب ہی کچھ کرنا پڑدا اے۔ تے درباراں دے معاملے ایداں دے ہی ہُندے نيں۔
اکبر دے بیٹے نوں اک عرضی لکھی اے۔ اس وچ مختلف مطالب لکھدے لکھدے کہندے نيں شہزادہ والا گوہر دتی کیہ فریاد کراں تے شکایت کيتا لکھاں۔ جے ميں جاندا کہ ایتھے ایسی ایسی خرابیاں دامن گیر ہاں گی۔ تاں ہر گز ہر گز ادھر دا رخ نہ کردا۔ مگر انجینیئر قضا نے ہی مقدرماں لکھیا تاں چارہ کيتا؟ بندہ وچ کیہ طاقت اے۔ کہ مشیت حق نوں بدل سکے۔ وچ تاں زمانہ دی نیرنگیوںاور فلک دی کج رفتاریاں توں حیران سی۔ مگر جدوں اس عبدالرحیم نوں دیکھیا تاں سب بھُل گیا۔ بھرے زخم ہرے ہوئے گئے۔ پرانے ناسور فیر بہ نکلے۔ داغاں توں لہو ٹپک پيا۔ وچ کیہ کہاں کہ اس نادر الاعضا بوالعجوبۂ روزگار نوں شکوہ کراں۔ اس دے ہتھ توں زمانہ دے دل اُتے داغ پئے ہوئے نيں۔ تے افلاک اس دے ظلم توں سینہ چاک نيں۔ ع
باہر کہ بنگرم بہ سانوں داغ مبتلا است
جادوگر کہون۔ مگر اس دا سرمایہ اس توں بہت اے۔ سامری ہُندا تاں اس دے ہتھ توں چیخ اٹھدا اس دا اک گوسالہ سی۔ جس توں جادوگری کردا سی۔ اس دے ہزار گوسالے نيں کہ خلق عالم اس دے ہتھ توں فریاد کر رہی اے۔ سارے بادشاہی لشکر نوں گوسالہ بنا رکھیا اے تے جادو کاریاں کر رہیا اے۔ دکن دے لوکاں نوں ایسا پھسلایا اے۔ کہ پیغمبری دا دعویٰ کرے تاں حالے بندگی دا اقرار کردے نيں۔ تے اسنوں اپنا آفرید گار مندے نيں۔ سبحان اللہ کيتا مکاری اے۔ تے کیہ عیاری اے۔ کہ خدا نے اسنوں نصیب دی اے۔ شہزادہ عالمیان رات دن اس دے ہتھ توں نالاں نيں۔ تے فریاد تے فغاں کردے نيں۔ مگر اس اُتے نظر پئی تے گونگے ہوئے گئے۔ تن بدن وچ ذرا جنبش نئيں ہُندی۔ اپنے تئاں اس دے حوالے کے دتا اے۔ کئی دفعہ اس دی بے باکیاں تے نادر ستیاں دیکھ لی نيں۔ تے صریح کار ہائے ناشائستہ اس توں ہوئے نيں۔ چنانچہ اس دے خطوط جو عنبر برگشتہ روزگار نوں لکھے سن ۔ اوہ کاغذ ہتھوں لے کے شہزادے نوں دکھائے تے نقل درگاہ والا وچ بھیج دی۔ کچھ نہ ہويا۔ تے اس دا کچھ وی نہ کر سکے۔ وچ نامراد کس حساب تے کس شمار وچ ہون۔ تے کس جمع خرچ وچ داخل ہون۔ کہ اس دے اعمال ناشائستہ دا عوض لاں۔ بے چارہ دشت غربت وچ سرگرداں اپنے حال وچ حیران مینوں حضرت ظل الٰہی توں ایہ امید نہ سی۔ کہ میرے لئے اپنی خدمت توں جدائی تجویز کرن گے۔ تے ایسی عجیب بلا توں ٹکراواں گے۔ حیرت در حیرت اے کہ ایہ کیہ تجویز سی جو فرمائی۔ حق علیم اے۔ خلق اللہ نوں ایہ وہم سی۔ کہ جے قطب شمالی حرکت کر کے جنوب وچ چلا جائے۔ تے جنوبی جنبش کر کے شمال وچ جا گھتاں۔ تاں ہوئے سکدا اے۔ ابوالفضل شاید ہی برکات سعادت قرین توں دور ہوئے۔ خیر مینوں کيتا طاقت سی۔ کہ انہاں دے فرمانے وچ دخل داں۔ سروچشم کہہ کے قبول کيتا۔ تے انہاں دے حکم توں مہم دکن اُتے چلا آیا۔ مگر کیہڑی محندیاں سن کہ نہ پہنچیاں ۔ تے کیہڑی سختیاں سن کہ نئيں اٹھاواں۔ قبلۂ من۔ غماں دا لشکر ٹُٹ پيا اے۔ بیکس ۔ نہندا۔ نہ زرہ نہ چلدا۔ میدان مصیبت وچ کھڑا ہون۔ نہ بھاگنے دی طاقت اے۔ نہ لڑنے دا حوصلہ۔ ہاں حضور دی ہمت عالی جے رکاب امداد وچ قدم رکھے تے نیک دلی حقیقی نوں کم فرمائے۔ تاں اس کمترین دی مخلصی ہوئے جائے۔ آخری عمر حضرت دی قدمبوسی وچ گزارے کہ ابوالفضل دی سعادت دو جہان اس وچ مندرج اے۔ کوئی نیک ساعت تے مبارک گھڑی دیکھ کے حضور نوں سمجھائیے۔ تے للہ مینوں بلوائیے۔ وغیرہ وغیرہ۔
دانیال نوں اک طولانی عرضی وچ اپنے قاعدے دے بموجب مطالب مختلفہ تحریر کيتے نيں۔ اس وچ لکھدے نيں عبدالرحیم بدکردار عنبر روسیاہ برگشتہ روزگار دے نال یک دل تے یک بولی ہوئے کے فیلسوفی کر رہیا اے۔ خدائے عز تے جل حق اے۔ ناحق نوں اس دی درگاہ وچ رواج نئيں اے۔ انشاء اللہ تعالیٰ ہمیشہ اس دا کم تنزل وچ رہے گا۔ تے اس خاندان توں شرمندہ ہوئے گا۔ آقائے ابوالفضل ! جتھے تک ہوئے سکے۔ اسنوں اپنے رازاں توں آگاہ نہ کیجئے گا۔
مریم مکانی نوں لکھدے نيں کہ ۲۵ برس توں ایہ کہنہ لنگ مہم ايسے طرح چلی جاندی اے۔ ختم نئيں ہوئی۔ تے حضور سمجھدے نيں کہ دولت تیموری دا سارا رعب تے داب اس مہم اُتے منحصر اے۔ خدا نہ کرے کہ ایہ مہم بگڑے۔ ایہ مہم بگڑی تاں گل ہی بگڑ جائے گی۔ حضور سمجھاواں کہ حضرت اعلیٰ للہ توجہ فرماواں۔ تے فیر اوہی عبدالرحیم بیرم دا رونا روندے نيں۔
اسی تحریر وچ ایہ وی لکھدے نيںکہ ملک دکن عجب ملک اے۔ خوشحالی نوں خدا نے ایتھے پیدا ہی نئيں کيتا اکثر جگہ لکھدے نيں۔ کہ کابل تے قندھار تے پنجاب تے ملک نيں۔ اوتھے دے تے معاملے سن ۔ ایتھے انداز کچھ تے اے۔ جو گلاں اوتھے کر جاندے نيں۔ اوہ ایتھے پیش ہی نئيں جاندیاں۔
یہ گل وی ہر عرض وچ لکھدے نيں۔ کہ حضور اعلیٰ نے کئی بار فدوی نوں لکھیا اے کہ اساں توانوں اپنی جگہ بھیجیا اے۔ تے جتھے سانوں آپ جانا سی۔ اوتھے توانوں بھیجیا۔ توانوں سفید تے سیاہ دا اختیار اے جسنوں چاہو کڈ دو۔ مختار ہوئے ایہ کیہ اے کہ بار بار عبدالرحیم بیرم دے باب وچ لکھدا ہاں تے نئيں سندے۔
تاریخاں توں وی معلوم ہويا تے بزرگاں توں وی سنیا کہ ایہ دونے بھائی پہلو سبز سن ۔ اہل کمال۔ علما۔ شرفا۔ مشائخ تے اہل طریقت جو آندے سن ۔ انہاں توں بمروت پیش آندے سن ۔ مہمانی دے حق ادا کردے سن ۔ دربار شاہی وچ لے جاندے سن ۔ تے اپنے کولوں وی سلوک کردے سن ۔ چنانچہ اک خط دی عبارت دا ترجمہ لکھدا ہون۔ جو شیخ نے اپنے والد شیخ مبارک نوں لکھیا اے ۔ معلوم ہُندا اے کہ انہوںنے دلی دے بعض اہل طریقت دی جاگیر دے لئی سفارش لکھی سی۔ اس فقرے دے جواب وچ کشمیر توں لکھدے نيں۔
اس حقائق آگاہ توں (آپ سے) مخفی نہ ہوئے گا۔ کہ حضرت دہلی دے اعزہ دے لئی مکرر عرض اقدس تک پہنچایا۔ کہ اک جماعت مستحقان بااستحقاق تے خیر خواہان بے کینہ تے نفاق اس متبرک گوشہ وچ رہندے نيں تے ہمیشہ حضور دی دولت تے حشمت تے عمر دی دعا کردے رہندے نيں۔ حکم ہويا کہ جو کچھ تاں عرض کريں گا۔ مقبول درگاہ ہوئے گا۔ حسب الحکم ۱۰ ہزار بیگہ زمین افتادہ تے مزروعہ انہاں دے ناں اُتے بہ تفصیل لکھ کے نظر اقدس توں گزاری مقبول ہوئی۔ نال اس دے حکم ہويا کہ ہزار بیگہ اُتے سو روپیہ بیلاں تے تخم ریزی دے لئی عنایت ہون۔ آپ ایہ خوشخبری وی اوتھے دے مخادیم دی خدمت وچ پہنچیا دتیاں کہ انہاں دی خاطر جمع ہوئے۔ انشاء اللہ فرمان واجب الاذعان روپیہ سمیت پہنچیا سمجھاں تے انہاں توں فرمائیے گا کہ کمترین دی ایہ خدمت وچ مجرا ہوئے۔ جس قدر ممکن ہوئے گا۔ تے وقت گنجائش دے گا اپنی طرف توں وی خدمت کريں گا۔ اعزہ دے باب وچ کِسے صورت توں اپنے تئاں معاف نہ رکھئے گا۔ خدا نے کرے کہ ابوالفضل مہمات اہل فضل وچ غفلت تے کاہلی کرے۔ کیونجے اسنوں اپنے حق وچ سعادت دارین تے دولت کونین سمجھدا اے تے اپنا شرف جاندا اے نیک آدمی اوہی اے جس توں انہاں لوکاں دی خدمتاں سرانجام پا رہیاں نيں۔ نہ سمجھاں کہ ابوالفضل دنیا دے میل وچ آلودہ ہوئے گیا اے۔ اپنے یارودیار دی ضرورتاں نوں بھُل گیا اے۔ نعوذ باللہ من ذالک جدوں تک زندہ ہون۔ انہاں لوکاں دا خاکروب ہون۔ تے اس گروہ پرشکوہ دی خاک راہ۔ انہاں دی خدمت مجھ اُتے لازم بلکہ فرض اے۔ ع
در پائے تاں ریزم آنچہ در دست من است
بلکہ جان وچ کلام اے جان کيتا چیز اے جسنوں کوئی اس گروہ توں عزیز رکھے۔ قصہ مختصر کہ جو خدمت اس معتقد دے لائق ہوئے اک اشارہ فرماواں کہ سرانجام کراں گا۔ تے اسنوں اپنی جان اُتے احسان کر کے سمجھاں گا۔
مخدوم الملک تے شیخ عبدالنبی صدر دے معاملے توانوں معلوم ہی نيں۔ مخدوم نے غروب اقبال دے عالم وچ جونپور دے بعض بزرگاں دے لئی سفارش لکھی۔ انہاں نے اس دے جواب وچ خط لکھیا۔ آفرین اے اس حوصلہ نوں اوہ مخدوم الملک جو کسی وقت وچ وی انہاں توں نئيں چوکے تے کتے دا دانت وی پایا تاں انہاں غریب مسجد نشیناں دے پائاں وچ چبھو دتا۔ اس دے حق وچ کِداں دی برکت تے عظمت دے لفظاں خرچ کيتے نيں تے کس طرح اعزاز تے احترام توں جواب لکھیا اے۔ مگر اسنوں کيتا کرن کہ وقت بیوقت اے ایہ آسمان اُتے نيں اوہ زمین پر۔ انہاں دی تحریر نوں دیکھدا ہاں تاں حرف حرف پيا ہنس رہیا اے۔ مخدوم نے پڑھیا ہوئے گا تاں آنسو نکل پئے ہون گے۔
اول تاں القاب تے آداب وچ دو صفحے توں زیادہ سفیدی سیاہ دی اے۔ مثلاً صاحب العزۃ والعلا جامع الصدق تے الصفا صاف اشارہ اے کہ دل وچ کیہ اے تے قلم توں سانوں کيتا لکھ رہے ہوئے۔ مگر ایہ خدا لکھواندا اے تے آپ نوں لکھنا پڑدا اے۔ حاجی الشرع والملۃ والدین ماحی الکفر والبدعۃ والبغی فالعالمین مطلب اس دا ایہی اے کہ اک وقت سی۔ کہ کفر دے مٹانے دے ٹھیکہ دار بنے ہوئے سن ۔ تے بدعتی۔ باغی۔ کافر اسيں سن ۔ اج خدا دی شان دیکھو کہ تسيں کتھے ہوئے تے اسيں کتھے نيں۔ انیس السلاطین جلیس الخواقین اسنوں پڑھ کر مخدوم نے ضرور ٹھنڈا سانس بھر اہوئے گا۔ تے کہیا ہوئے گا۔ کہ ہاں میاں جدوں کدی سن ۔ تاں سب ہی کچھ سی۔ ہن جو ہوئے سو تسيں ہوئے۔ اک نشتر اس وچ ایہ وی اے کہ جناب! صاحب فقر تے صاحب شریعت نوں سلاطین تے خوانین توں کيتا تعلق۔ عالی حضرت معالی منقبت قدوسی منزلت خادم الفقرا ناصر الغربا۔ واہ اسيں غریباں فقیراں دے نال کیہ کيتا سلوک کيتے نيں۔ مخدوم الملک عز شانہ تے عم احسانہ دیکھو خدائی تک تاں پہنچیا دتا اے تے بندہ توں تسيں کیہ چاہندے نيں۔ معمولی تمہیداں تے تعریفاں دے بعد فرماندے نيں۔ قبلۂ ابوالفضل التفات نامہ جو اس مخلص صمیمی دے لئی نامزد فرمایا اے۔ اس وچ ارشاد اے کہ جونپور دے رہنے والے تے گوشہ نشیناں دے حال توں خبردار نئيں تے اس سعادت توں بہرہ نئيں رکھدے۔ سبحان اللہ وچ کہ تمام عمر اس گروہ دی خدمت وچ گزاری فیر وی ایہی چاہندا ہاں کہ ہمیشہ انہاں عزیزاں دی خدمت وچ رہون۔ تے مقدور دے بموجب جو میرے توں ہوئے سکے انہاں دے باب وچ بھلا ہی کراں۔ آنحضرت (آپ ) میرے حق وچ فرماندے نيں۔ وچ کیہ علاج کر سکدا ہون۔ کہ میری قسمت نحس دی بدمددی توں آپ دے دل وچ یقین ہوئے گیا۔ خدائے مصحف دی قسم اے جدوں توں حضرت ظل الٰہی دی خدمت وچ ذرا راہ بندگی بہم پہنچائی اے تے روشناسی حاصل ہوئی اے لحظہ بلکہ لمحہ وی عزیزاں دی یاد توں غافل نئيں بیٹھدا تے انہاں دے مہماں دے سرانجام مں کسی طرح وی اپنے تئاں معاف نئيں رکھدا۔ ۴۰ ہزار بیگہ قابل الزراعت توں اہالی حضرت دہلی دے لئی خدمت کيتی اے۔ ۱۰ ہزار بیگہ موالی سرہند دے لئی۔ ۲۰ ہزار بیگہ عزیزان ملتان دے لئی ۔ کل نیڑے لکھ بیگہ عزیزان تے مجاوران دے لئی التماس کر کے لی اے۔ علیٰ ہذا القیاس ہر شہر دے فقرا آئے تے حالات اپنے ظاہر کيتے۔ حضرت اعلیٰ توں عرض کر کے ہر اک دے حالات دے موافق مدد معاش تے کچھ کچھ نقد لے کے نذر کيتا۔ خدا علیم اے کہ جے ساری خدمتاں بیان کرے تاں دفتر ہُندا اے۔ آپ دے خادماں دے لئی درد سر سمجھ کر تفصیل نہ لکھی۔ مخدومان جونپور اپنے غرور توں کہ آنحضرت (آپ) اُتے روشن اے مجھ مخلص دے پاس نہ آئیاں تے کمال خود بینی دے سبب مجھ نامراد دی طرف متوجہ نہ ہون۔ تاں میرا اس وچ کیہ گناہ اے فیر وی جدوں آپ اس طرح لکھدے نيں تاں اپنی جان اُتے احسان کر کے تے اپنی سعادت جان کے اوتھے دے عزیزاں دے ناں فرمان درست کر کے گھلدا اے۔ یقین تصور فرماواں تے پہنچیا ہويا سمجھاں اِنّی تکلیف دیندا ہاں کہ آپ ناواں دی تفصیل لکھ بھیجاں۔ تے ہر اک دی کیفیت وی ظاہر فرماواں کہ ہر اک دی مہمسازی کيتی جائے۔ خدائے تعالیٰ اس برگزیدہ انفاس تے آفاق نوں مسند مدرسی اُتے باتمکاں رکھے (بیٹھے لڑکے پڑھایا کرو مگر واہ حضرت شیخ آپ دا حوصلہ آپ ہی دے واسطے اے )
شیخ صدر دے ناں وی اک خط اے اس توں معلوم ہُندا اے کہ جنہاں دناں اوہ حج نوں گئے سن انہاں دناں وچ بعض ضرورتاں دے سبب توں انہاں نوں خط لکھیا سی۔ اس دے جواب وچ آپ نے وڈی تعظیم تے تکریم دے نال اک خط لکھیا اول القاب وچ ڈیڑھ صفحہ کاغذ اُتے نمک پیستا اے کہ غریب بڈھے دے زخماں اُتے چھڑکاں فیر فرماندے نيں امید گاہا انہاں دناں وچ خبر فرحت اثر سنی اے کہ آنحضرت (آپ) نے طواف حرم باحرمت دے لئی عزم جزم فرمایا اے۔ مبارک اے تے خوب اے خدا سب دوستاں نوں اس سعادت توں مشرف کرے۔ تے مطلب اصلی تے مقصد حقیقی تک پہنچائے تے آپ دی برکت توں اس آرزو مند خالص نوں وی اس حریم عزت قرین تے حرم حرمت آئین وچ معزز تے مشرف کرے۔
یہ گل کئی دفعہ حضرت پیر دستگیر مرشد حقیقت تدبیر ظل الٰہی شاہنشاہی دی خدمت اشرف اقدس ہمایوں وچ عرض کيتی۔ تے رخصت دے لئی التماس کيتا۔ لیکن قبول نہ ہويا کيتا کراں انہاں دی خوشی قضائے الٰہی دے نال جڑی ہوئی اے جو کم انہاں دے بغیر ہوئے گا کچھ فائدہ نہ ہوئے گا کشائش نہ دے گا۔ خصوصاً مجھ بے نوا عاجز طبع نوں کہ جان توں اس مرشد حقیقی نوں دست ارادہ دے رکھیا اے تے دل دے ظاہر تے باطن نوں ايسے دستگیر روشن ضمیر دے سپرد کيتا اے۔ میرا ارادہ انہاں دے ارادے اُتے موقوف اے۔ میرا قصد انہاں دے حکم توں وابستہ اے۔ کِداں دلیری کر سکدا ہاں تے انہاں دے فرمائے بغیر کدوں کوئی کم کر سکدا ہاں کیونجے ہر صبح تے شام انہاں دے دیدار شریف دا دیکھنا مینوں حج اکبر بلکہ اس توں وی افضل تر اے۔ انہاں دی گلی دا طواف سعادت جاودانی اے تے منہ دیکھنا میوۂ زندگانی۔ غرض مجبور ہن دے سال وی سفر ملتوی رہ گیا تے دوسرے سال اُتے جا پيا۔ ع
تا درمیانہ خواستۂ کرد گار چیست
جے رضا قضائے آسمانی دے موافق پائے گا۔ تاں طواف کعبۂ معظم اُتے متوجہ ہوئے گا۔
یارب ااں آرزدے من چہ خوش است
تو بداں آرزو مرا برساں
اس عزم تے نیت وچ خدا یارو یاور اے۔
اس خط نوں دیکھ کے شیخ صدر دے دل اُتے کيتا گزری ہوئے گی۔ ایہ ايسے شیخ مبارک دا بیٹا اے۔ کون شیخ مبارک جس دے فضل تے کمال نوں برساں تک شیخ صدر تے مخدوم اپنے خدائی زوراں توں دباندے رہے تے تن بادشاہاں دے عہد تک اسنوں کافر تے بدعتی بنا کے کدی جلاوطنی دے زیر سزا رکھیا سی۔ ایہ اوہی شخص اے جس دے بھائی فیضی نوں مبارک باپ سمیت اس نے دربار توں نکلوا دتا سی۔
خدا دی قدر ت دیکھو اج اس دے بیٹے بادشاہ وقت دے وزیر نيں تے ایداں دے صاحب تدبیر کہ انہاں نوں دُدھ وچوں مکھی دی طرح کڈ کے سُٹ دتا۔ تے اوہ اجتہاد جس دے زور توں ایہ حضرات دن تے دنیا دے مالک تے پیغمبر دے نائب بیٹھے سن ۔ اس دا محضر علما تے مشائخ دی مہر دستخط توں اس نوجوان بادشاہ دے ناں لکھوا دتا۔ جو لکھنا پڑھنا وی نئيں جاندا۔ تے انہاں نوجواناں دے خیالات اوہ نيں کہ جے انہاں دونے صاحباں دی حکومت ہوئے تاں قتل توں کم کوئی سزا ہی نئيں۔ اج انہاں شیخ صدر نوں کِداں کھلے دل توں تے کیہ پھیل پھیل کر لکھدے نيں کہ حضرت ظل الٰہی شاہنشاہی پیر دستگیر۔ مرشد حقیقت تدبیر دی بے اجازت حج نوں کِداں جائاں تے مینوں تاں اس دا دیدار حج اکبر اے۔
حق ایہ اے کہ مخدوم تے صدر دے زور حد توں گزر گئے سن ۔ زمانے دا قاعدہ اے کہ جدوں کوئی زور بہت ودھ جاندا اے تاں خود اسنوں توڑدا اے۔ تے ایداں دے سخت صدمے توں توڑدا اے جس دی چوٹ نوں کوئی پہاڑ نئيں سہار سکدا اے تے انہاں بزرگاں دے تاں کم اوہ سن ۔ کہ جے زمانہ نہ توڑدا تاں خود ٹُٹ جاندے۔ خیر اختیار دے وقت خدا سانوں اعتدال دی عینک عنایت کرے۔ معلوم ہُندا اے کہ ماں نے اسنوں کوئی خط لکھیا اے تے مطالب متفرقہ وچ ایہ وی لکھیا اے کہ غربا تے اہل حاجت دی خبر گیری ضرور کيتا کرو۔ اس دے جواب وچ ذرا دیکھو اپنے علمی تے فلسفی خیالات نوں کن لاڈ دیاں گلاں وچ ادا کردے نيں۔ اول تاں کدرے بادشاہ دی عنایتاں تے نعمتاں دے شکرئیے نيں تے کدرے اپنے محاسن اخلاق تے نیک نیندی دے دعوے نيں۔ ايسے وچ ایہ کہ بادشاہ دی عنایتاں نوں وی خلق خدا دی ضروریات تے آسائش دے کم وچ لاندا ہون۔ ايسے وچ لکھدے لکھدے کہندے نيں کہ قبلۂ ابوالفضل! اہل شریعت کہندے نيں کہ جس شخص نے بے نماز دی دستگیری کيتی۔ اس دے لئی فرشتے دوزخ وچ کوٹھڑی بناواں گے تے جس نے اہل عبادت تے نماز گزار دی دستگیری کيتی۔ اس دے لئی بہشت وچ ایوان بناواں گے۔ آمنا۔ صدقنا۔ جو اس اُتے ایمان نہ لیائے کافر اے لیکن ابوالفضل دی عاجز شریعت دا فتویٰ ایہ اے کہ خیرات عام چاہیدا۔ نمازیاں نوں وی دے تے بے نمازاں نوں بھی۔ کیونجے جے بہشت وچ گیا تاں ایوان تیار اے اوتھے عیش کريں گا۔ تے جے دوزخ وچ گیا۔ تے بے نمازاں نوں کچھ دتا نئيں تاں ظاہر اے کہ اوتھے اس دے لئی گھر نہ ہوئے گا۔ تے لوکاں دے گھراں وچ گھستا پھرے گا۔ اس لئی اک پرانا جھونپيا اوتھے وی ضرور رہے۔ دور اندیشی دی گل اے۔ اللہ تعالیٰ اس راہ وچ اپنے محباں نوں توفیق علے التحقیق عنایت کرے تے فیر ابوالفضل بے نوا نوں مطالب اصلی تے مقاصد حقیقی تک پہنچائے۔ اپنے احسان توں تے اپنے کمال کرم توں ۔ کعبۂ ابوالفضل عزیز بھائی شیخ ابوالمکارم دی شادی دے لئی مینوں لکھدے ہوئے کہ آناچاہیے۔ ع
چاں نیایم بسر تے دیدۂ خود مے آیم
کیوں نہ آئاں گا۔ سر توں آئاں گا۔ اکھاں توں آئاں گا۔ کئی دن توں اک ایسا موقع اے کہ حضرت ظل الٰہی (بادشاہ) اس ذرہ حقیر اُتے اس طرح نور التفات ظاہر فرماندے نيں۔ کہ ہر وقت کچھ نہ کچھ ارشاد فرماندے رہندے نيں۔ ایسا کہ کوئی مخلوق۔ کوئی آفریدہ وچکار محرم اسرار نئيں اے۔ ع
میان عاشق تے معشوق رمزیست
آنا دو تن دن اُتے ملتوی اے۔ انشاء اللہ بعد رمضان مبارک قدم بوسی دا شرف حاصل کراں گا وغیرہ وغیرہ خدا یا رویا رو یاد۔ آزاد۔ ایہ آخری فقری اکثر خطےآں دے خاتمہ وچ لکھدے نيں۔ سچ اے انہاں بے کس بے وسیلہ بھائیاں دا وسیلہ یارویارو جو سی۔ خدا ہی سی۔
موتمن الدولہ عمدۃ الملک راجہ ٹوڈر مل
تعجب اے کہ اکبر بادشاہ دا وزیر ۔ کل کشور ہند دا دیوان تے کسی مصنف نے اس دے خاندان یا وطن دا حال نہ لکھیا۔ خلاصتہ التواریخ وچ وی دیکھ لیا۔ باوجودیکہ ہندو مؤرخ اے تے ٹوڈرمل دا وی وڈا ثنا خواں اے مگر اس نے وی کچھ نہ کھولیا۔البتہ پنجاب دے پرانے پرانے پنڈتاں تے خاندانی بھاٹاں توں دریافت کيتا تاں اِنّا معلوم ہويا کہ ذات دا کھتری تے گوت دا ٹنن سی۔ پنجاب دے لوک اس دی اسيں وطنی توں فخر کردے نيں۔ بعض کہندے نيں کہ لاہوری سی۔ تے بعض کہندے نيں۔ کہ چونیاں ضلع لاہور دا سی۔ تے اوتھے اس دے وڈے وڈے عالیشان مکانات موجود نيں۔ ایشیاٹک سوسائٹی نے وی اس دے وطن دی تحقیقات کيتی۔ مگر ایہ قرار دتا کہ موضع لاہر پور علاقہ اودھ دا رہنے والا سی۔
بیوہ ماں نے اس ہونہار لڑکے نوں وڈی تنگدستی تے افلاس دی حالت وچ پالیا سی۔ اس دے صدق دل دی دعاواں جو ٹھنڈے سانس دے نال رات نوں درگاہ الٰہی وچ پہنچدتیاں سن۔ ایسا کم کر گئياں۔ کہ شاہنشاہ ہندوستان دے دربار وچ ۲۲ صوبہ دا دیوان کل تے وزیر باتدبیر ہوئے گیا۔ اول عام منشیاں دی طرح کم علم نوکری پیشہ آدمی سی۔ تے مظفر خاں دے پاس کم کردا سی۔ فیر بادشاہی متصدیاں وچ داخل ہوئے گیا۔ اس دی طبیعت وچ غور۔ قواعد دی پابندی تے کم دی صفائی بہت سی تے ابتدا توں سی۔ مطالعہ کتاب تے ہر گل دے حاصل کرنے دا شوق سی۔ چنانچہ علم تے لیاقت تے نال اس دے رجوع کاروبار وچ وی ترقی کرنے لگا۔ کم دا قاعدہ اے کہ جو اسنوں سنبھالدا اے۔ چاراں طرف توں سمٹتا اے تے ايسے طرف ڈھلکتا اے۔ چونکہ اوہ ہر کم نوں سلیقہ تے شوق توں سرانجام کردا سی۔ اس لئی بہت ساریاں خدمتاں تے اکثر کارخانے اس دے قلم توں وابستہ ہوئے گئے۔ اس دی معلومات امورات دفتر تے حالات معاملات وچ ایسی ہوئے گئی سی کہ امرا تے درباری کاردار ہر گل دا پتہ اس توں معلوم کرنے لگے۔ اس نے کاغذات دفتر تے مسلہائے مقدمات تے کھنڈے ہوئے کماں نوں وی اصول تے قواعد دے سلسلہ وچ بندش دی۔ رفتہ رفتہ بے واسطہ بادشاہ دے سامنے حاضر ہوئے کے کاغذات پیش کرنے لگا۔ تے ہر کم وچ ايسے دا ناں بولی اُتے آنے لگا۔ انہاں سبباں توں سفر وچ وی بادشاہ نوں اس دا نال لینا واجب ہويا۔
ٹوڈرمل دھرم کرم تے پوجا پاٹ دی پابندی توں پورا ہندو سی۔ مگر وقت نوں خوب دیکھدا سی تے ضروریات تے فضولیات وچ نظر دقیق توں امتیاز کردا سی۔ ایداں دے موقع اُتے اس نے دھوندی سُٹ کر برزو پہن لیا۔ تے یونیورسٹی اتار چغے اُتے کمر کس لئی۔ موزے چڑھا لئے۔ ترکاں وچ گھوڑا دوڑائے پھرنے لگا۔ پادشاہی لشکر کوساں وچ اُتریا کردا سی۔ اک آدمی نوں دیکھنا چاہندے۔ دن بھر بلکہ کئی دن لگ جاندے سن ۔ اس نے پیادہ۔ سوار۔ توپخانہ۔ بہیر۔ رسد۔ بازار لشکر کے اتارنے دے لئی وی پہلے اصولاں وچ اصلاحاں نکالاں۔ تے ہر اک نوں مناسب مقام اُتے جمایا۔ اکبر وی آدمیت دا جوہری تے خدمت دا صراف سی۔ جدوں اس دی سپاہیانہ کمر بستگی تے ترکانہ پھردی دیکھی تاں سمجھ گیا ۔کہ متصدی گری دے علاوہ سپاہ گری تے سرداری دا جوہر وی رکھدا اے۔
ٹوڈر مل پابندی آئین تعمیل احکام تے محاسبات عمل درآمد وچ کِسے دی بال بھر وی رعایت نہ کردا سی۔ تے لوک اس سبب توں اسنوں سخت مزاجی دا الزام لگاندے سن ۔ ۹۷۲ ھ وچ اس نے وصف مذکور نوں اس طرح استعمال کيتا۔ کہ اس دا نتیجہ سخت مضرت دے رنگ وچ نمودار ہويا۔ جدوں بادشاہ نے خان زمان دی مہم وچ منعم خاں وغیرہ امرا نوں کڑا مانک پور بھیجیا۔ تاں میر معز الملک نوں بہادر خاں وغیرہ دے مقابلہ اُتے قنوج دی طرف روانہ کيتا۔ فیر ٹوڈر مل نوں کہیا کہ تسيں وی جائو۔ تے میر دے نال شامل ہوئے کے سرشور نمک خواراں نوں سمجھائو۔ راہ اُتے آ جاواں تاں بہتر اے۔ ورنہ اپنی سزا نوں پہنچاں۔ جدوں ایہ اوتھے پہنچے۔ تاں پیغام سلام شروع ہوئے۔ بہادر خاں وی لڑنا نہ چاہندا سی۔ مگر میر دا مزاج اگ سی۔ راجہ باروت پہنچے۔ خلاصہ ایہ کہ لڑ مرے۱؎۔ تے مفت ذلت اٹھائی ۔ مگر راجہ نوں آفرین اے۔ کہ میدان توں نہ ٹلا۔ پیارے راجہ! گھر دے ملازماں توں حساب تے کتاب وچ اپنے قواعد تے ضوابط نوں جس طرح چاہو برت لو۔ لیکن سلطنتاں دی مہمات وچ بگڑی گل دا بنانا کچھ تے آئین چاہندا اے۔ اوتھے دے اصول قوانین درگذر دے کاغذاں اُتے چشم پوشی دے حروف وچ لکھے جاندے نيں۔ جنہاں دی تحریر توں آزاد دے دست تے قلم کوتاہی کردے نيں۔
چتوڑ۔ رن تھنبور۔ سورت دی فتحاں وچ راجہ دی عرق ریز کوششاں نے مؤرخاں توں اقرار نامے لے لئے کہ قلعہ گیری دی تدبیراں تے اس دے سامان تے لوازمات وچ جو راجہ دی عقل رسا کم کردی اے۔ اوہ ايسے دا کم اے۔ دوسرے نوں نصیب نئيں۔
۹۸۰ ھ وچ اسنوں حکم ہويا کہ گجرات جائو تے اوتھے دے آئین مال تے جمع تے خرچ دا دفتر دا بندوبست کرو۔ گئے تے چند روز وچ کاغذات مرتب کر کے لائے۔ ایہ خدمت حضور وچ مجرا ہوئی۔
۹۸۱ھ وچ جدوں کہ منعم خاں بہار دی مہم اُتے سپہ سالاری کر رہے سن ۔ لڑائی نے طول کھِچیا۔ ایہ بھی
۱؎۔ دیکھو میر معز الملک دا حال
معلوم ہويا ۔ کہ امرائے لشکر آرام طلبی یا آپس دی لاگ یا غنیم دی رعایت توں جان توڑ کر خدمت بجا نئيں لاندے۔ راجہ ٹوڈر مل ہن ایداں دے بااعتبار۔ مزاجدان تے محرم راز ہوئے گئے سن ۔ کہ انہاں نوں چند امرائے نامی دے نال فوجاں دے کے کمک دے واسطے روانہ کيتا۔ تاکہ لشکر دا انتظام کرن۔ تے سست یا فتنہ گر لوک انہاں نوں جاسوس خدمت سمجھ کر اس طرح کم دتیاں گویا حاضر حضور نيں۔ غرض شہباز خاں کمبو وغیرہ امرائے نامی نوں نال کيتا تے لشکر کے انتظام تے نگرانی دے لئی وی چند ہدائتاں کيتياں۔ ایہ وڈی پھردی توں گئے۔ تے خانخاناں دے لشکر وچ شامل ہوئے۔ دشمن مقابلہ اُتے سی۔ میدان جنگ کيتی ترتیب ہوئی۔ راجہ نے تمام لشکر دی موجودات لئی۔ ذرہ دیکھو! لیاقت تے کارگذاری کيتا چیز اے۔ بڈھے بڈھے بہادر۔ چغتائی ترک۔ ہمایوں بلکہ بابر دے معرکے دیکھنے والے۔ اکثر دلاور سپہ سالار کہ تلواراں مار دے اس درجہ تک پہنچے ۔ اوہ اپنے اپنے عہدے لے کے کھڑے ہوئے۔ تے قلم دا مارنے والا متصدی گمنام کھتری انہاں دی موجودات لینے لگا۔ ہاں ۔ کیوں نئيں؟ جدوں اوہ اس منصب دے لائق سی تاں اپنا مرتبہ کیوں نہ لے تے اکبر جداں منصف بادشاہ کیوں نہ دے۔
جب پٹنہ فتح ہويا تاں اس مہم وچ وی اس دی خدمتاں نے اس قدر مردانہ سفارشاں کيتياں۔ کہ علم تے نقارہ دلوایا۔ منعم خاں دی رفاقت توں جدا نہ ہونے دتا۔ تے بنگالہ دی مہم دے واسطے جو امرا انتخاب ہوئے۔ انہاں وچ فیر اس دا ناں لکھیا گیا۔ کہ اوہ اس مہم دا روح رواں ہوئے گیا سی۔ چنانچہ ہر معرکہ اُتے مستعد تے کمر بستہ پہنچیا۔ تے پیش قدمی توں پہنچیا۔ مگر ٹانڈہ دی مہم وچ ایسی ہمت دی کہ فتح ناواں تے تاریخاں وچ منعم خاں دے نال اس دا ناں لکھیا گیا۔
جنید کرارانی دی بغاوت نوں اس نے وڈی بہادری توں دبایا۔ اک دفعہ غنیم بے غیرتی دی خاک سر اُتے ڈال کر بھجیا۔ دوبارہ فیر آیا۔ اس توں سخت دھوکھا کھایا۔ بعض موقع اُتے کوئی سردار منعم خاں توں بگڑ گیا۔ تے کار بادشاہی وچ ابتری پڑنے لگی۔ تاں ٹوڈرمل نے وڈی دانائی تے ہمت تے استقلال توں اس دی اصلاح کيتی۔ تے چست تے درست بندوبست کيتا۔
عیسیٰ خاں نیازی فوج لے کے آیا۔ تے قبا خاں کنگ دے مورچہ اُتے سخت آن بنی۔ اس وقت تے امرا وی پہنچے۔ مگر آفرین اے۔ ٹوڈرمل خوب پہنچیا۔ تے بر محل پہنچیا۔
جب کہ دائود خاں افغان نے گوجر خاں توں موافقت کر کے عیال نوں رہتاس وچ چھڈیا۔ تے آپ فوج لے کے آیا۔ تاں راجہ فوراً مقابلہ نوں تیار ہويا۔ امرائے شاہی روز روز دی فوج کشی تے بدہوائی بنگالہ توں بیزار ہوئے رہے سن ۔ راجہ نے دیکھیا۔ کہ میری بیم تے امید دے منتر اثر نئيں کردے۔ منعم خاں نوں لکھیا۔ اوہ وی مذبذب سن ۔ کہ اِنّے وچ فرمان اکبر ی نہایت تاکید دے نال پہنچیا۔ اسنوں پڑھ کر خانخاناں وی سوار ہوئے۔ تے دو لشکر جررار لے کے غنیم دے مقابل ہوئے۔ طرفین دیاں فوجاں میدان وچ آراستہ ہوئیاں۔ لشکر بادشاہی دے قلب وچ منعم خاں دے سر اُتے سپہ سالاری دا نشان لہررا رہیا سی۔ گوجر خاں حریف دا ہراول اس زور شور توں حملہ کر کے آیا۔ کہ بادشاہی فوج دے ہراول نوں قلب وچ دھکیلدا چلا گیا۔ منعم خاں تن کوس تک برابر بھجیا گیا۔ آفرین اے ٹوڈرمل نوں کہ داہنا بازولشکر دا سی۔ اوہ نہ فقط جما رہیا بلکہ سرداران فوج دے دل بڑھاندا رہیا۔ تے کہندا رہیا۔ کہ گھبرائو نئيں۔ ہن دیکھو فتح دی ہويا چلدی اے۔ حریف نے خان عالم دے نال خانخاناں دے مرنے دی خبر اڑا دی۔ ایہ فوج نوں اپنی جگہ لئے کھڑا سی۔ رفیقاں نے جدوں اس توں کہیا تاں کمال استقلال دے نال بولا۔ کہ خانخاناں نہ رہیا۔ تاں کیہ ہویا۔ اسيں اکبر ی اقبال دی سپہ سالاری اُتے لڑدے نيں۔ اوہ سلامت رہے۔ دیکھو۔ ہن انہاں نوں فنا کيتے دیندے نيں۔ تسيں گھبرائو نئيں۔ تے جس وقت موقع پایا سجے توں ایہ تے کھبے توں شاہم خاں جلائر اس زور شور دے نال جا گرا۔ کہ غنیم دے لشکر نوں تہ تے بالیا کے دتا۔ اِنّے وچ گوجر خاں دے مرنے دی خبر پہنچی اس وقت افغان بدحواس ہوئے کے بھجے۔ تے لشکر شاہی فتح یاب ہويا۔
۹۸۳ھ وچ دائود دا ایسا ننگ حال ہويا۔ کہ صلح کيتی التجا کيتی۔ لشکر بادشاہی لڑائی دے طول تے ملک دی بدہوائی دے سبب توں خود بہ تنگ ہوئے رہیا سی۔ دائود دی طرف توں بڈھے بڈھے افغان خانخاناں تے امرائے لشکر کے خیمےآں اُتے پہنچے۔ تے پیغام سلام سنائے۔ خانخاناں دا آئین سپہداری ہمیشہ صلح اُتے سی۔ اوہ راضی ہوئے گیا۔ امرا پہلے ہی جاناں توں تنگ جینے توں بیزار ہوئے رہے سن ۔ انہاں دی مراد بر آئی۔ سب نے اتفاق رائے کيتا۔ اک ٹوڈرمل کہ ہمیشہ آرام تے آسائش نوں آقا دے کم تے ناں اُتے قربان کردا سی راضی نہ ہويا۔ تے کہیا۔ کہ دشمن دی جڑ اکھڑ چکی اے۔ تے تھوڑی جہی ہمت وچ سب افغان فنا ہوئے جائیںگے۔ اس دی التجائاں تے اپنے آراماں اُتے نظر نہ کرو۔ دھاوے کيتے جائو تے پِچھا نہ چھڈو۔ خانخاناں تے امرائے لشکر نے اسنوں بہت سمجھایا۔ مگر اوہ اپنی رائے توں نہ ہٹا۔ جے صلح ۱؎ ہوئی۔ تے اس دا دربار وڈے شکوہ تے شان تے بادشاہی سامان دے نال آراستہ ہويا۔ تمام لشکر نے عید منائی۔ مگر اوہ گل دا پورا دربار تک وی نہ آیا۔ خانخاناں نے ہزار جتن کيتے۔ کس دی سندا سی۔ صلح نامہ اُتے مہر تک نہ کيتی۔
جب اطراف بنگالہ دی طرف توں اطمینان ہويا۔ تاں بادشاہ نے اسنوں بلا بھیجیا۔ جان نثار کہ مزاج شناس سی۔ حاضر ہويا۔ عمدہ نفائس اس ملک دے تے عجائب دیار فرنگ دے جو کہ دریائی تجارتاں توں اوتھے
۱؎ دربار صلح دا تماشہ دیکھنے دے قابل اے۔ (دیکھو حال منعم خاں خانخاناں صفحہ ۲۴۷)
پہنچدے نيں۔ حضور وچ لیا کے پیش کيتے۔ اوہ جاندا سی۔ کہ میرے بادشاہ نوں ہاتھی بہت پیارے نيں۔ ۵۴ ہاتھی چُن دے لیایا۔ کہ نہایت عمدہ تے تمام بنگالہ وچ نامی سن ۔ اس نے حضور وچ تمام حقیقت ملک دی تے سرگذشت معرکےآں دی بہ تفصیل بیان کيتی۔ اکبر بہت خوش ہويا۔ تے عالی منصب دیوانی عطا فرمایا تے چند روز وچ تمام ملکی تے مالی خدمتاں اس دی رائے روشن دے حوالہ کر کے وزارت کل تے وکالت مستقل دی مسند اُتے جگہ دتی۔ ايسے سنہ وچ منعم خاں مر گئے۔ فساد تاں اوتھے جاری ہی سی۔ دائود فیر باغی ہوئے گیا۔ تے افغان اپنی اصالت دکھانے لگے۔ تمام بنگالہ وچ بغاوت پھیل گئی۔ امرائے اکبر ی دا ایہ عالم سی۔ کہ پرت دے مال مار دے قاراں ہوئے گئے سن ۔ انسان دا قاعدہ اے کہ جِنّی دولت زیادہ ہُندی اے۔ اِنّی ہی جان عزیز ہُندی جاندی اے۔ توپ تلوار دے منہ اُتے جانے نوں کسی دا جی نہ چاہندا سی۔ بادشاہ نے خانجتھے نوں ملکاں مذکور دا انتظام سپرد کيتا۔ تے ٹوڈرمل نوں نال کيتا۔ جدوں بہار وچ پہنچیا۔ چاراں طرف تدبیراں تے تحریراں دے ہراول دوڑا دئیے۔ بخاری تے ماوراء النہری امرا گھراں دے پھرنے نوں تیار سن ۔ اسنوں دیکھ کے حیران ہوئے گئے۔ کیونجے زبردست تے کاروان افسر دے تھلے کم دینا کچھ آسان نئيں، بعضاں نے خرابی آب تے ہوا دا عذر کيتا۔ بعضاں نے کہیا۔ ایہ قزلباش اے۔ اسيں اس دے ماتحت نئيں رہ سکدے۔ خاندانی تجربہ کار نوں اس علم وچ دستگاہ سی۔ اس نے خاموشی اختیار کيتی۔ تے سخاوت تے علو حوصلہ دے نال فراخ دلی دکھاندا رہیا۔ اسمٰعیل قلی خاں اس دا بھائی پیش دستی دی تلوار ہتھ وچ تے پیش قدمی دیاں فوجاں رکاب وچ لے کے چاراں طرف ترکتاز کرنے لگا۔ ٹوڈرمل دی لیاقت تے کاروانی دیکھو تے نال ہی ایہ دیکھو کہ اپنے آقا دا کیواں دا صدق دل توں خیر خواہ سی۔ اس نے کدرے دوستانہ فہمائش تاں۔ کدرے ڈراوے توں ۔ کدرے لالچ تاں۔ غرض اپنی حکمت عملی توں سب نوں پرچا لیا۔ کہ لشکر بنے دا بنا رہیا۔ تے کم جاری ہوئے گیا۔ اوہ دونے با وفا مل جل کے وڈے حوصلے۔ صاف سینے تے کھلے دل توں کم کردے سن ۔ سپاہی دے دل تے سپاہ دی قوت بڑھاندے سن ۔ فیر کسی بدنیت دی یاوہ گوئی کيتا چل سکدی سی۔ لیکن تھاں تھاں لڑائیاں صف آرائی دے نال ہودیاں سن تے کامیابی اُتے ختم ہودیاں سن۔ راجہ کدی سجے اُتے ہُندا سی۔ کدی کھبے اُتے تے اس دلاوری توں عین موقع اُتے تے ودھ کے کم دیندا سی۔ کہ سارے لشکر نوں سنبھال لیندا سی۔ غرض بنگالہ دا بگڑا ہويا کم فیر بنا لیا۔
معرکہ دا میدان اخیر حملہ دائود دا سی۔ کہ شیر شاہی تے سلیم شاہی عہد دی کھرچن تے پرانے پرانے پٹھاناں نوں سمیٹ کر کڈیا۔ تے عین برسات دے موسم وچ گھٹا دی طرح پہاڑ توں اٹھا۔ ایہ چڑھائی اس دھوم دھام دی سی۔ کہ اکبر نے خود آگرہ توں سواری دا سامان کيتا۔ ایتھے جنگ سلطانی دا کھیت وڈا سی۔ دونے لشکر قلعہ بنھ کر سامنے ہپوئے۔ خانجتھے قلب وچ تے ٹوڈرمل کھبے اُتے سی۔ تے بہادر وی دونے طرف دے اس ہمت توں لڑے۔ کہ دلاں دے ارمان نکل گئے۔ فتح تے شکست خدا دے ہتھ اے۔ اکبر تے اکبر دے امرا دی نیت کم کر گئی۔ دائود گرفتار ہوئے کے قتل ہويا۔ اوہ حسرت ناک حالت وی دیکھنے دے قابل۱؎ اے۔ اس دے خاتمہ توں لڑائی دا خاتمہ ہوئے گیا۔ تے قوم افغان دی بنگالہ تے بہار توں جڑ اکھڑ گئی۔ ٹوڈرمل نے دربار وچ حاضر ہوئے کے ۳۰۴ ہاتھی نذر گزرانے کہ اکبر دے لئی ایہی اس ملک دا وڈا تحفہ سی۔ مہم دے فتح نامے خانجتھے تے راجہ ٹوڈرمل دے ناں توں گلگاں ہوئے۔
اسی عرصہ وچ معلوم ہويا کہ وزیر خاں دی بے تدبیری توں گجرات تے سرحد دکن دا حال تباہ اے حکم ہويا کہ معتمد الدولہ راجہ ٹوڈرمل جلد پہنچے۔ اس نے اول سلطان پور ملک ندربار دے علاقہ وچ دورہ کيتا۔ تے دفتر نوں دیکھیا ۔ اوتھے توں بندرسورت وچ آیا۔ ادھر توں بھڑوچ۔ بڑودہ۔ چانپانیر ہُندا ہويا گجرات توں ہوئے کے پٹن دے دفتر مالیات دے دیکھنے نوں گیا سی۔ کہ مرزاکامران دی بیٹی جو ابراہیم مرزا دی بی بی سی۔ اپنے بیٹے نوں لے کے آئی۔ تے گجرات دے علاقہ وچ فساد برپا کيتا۔ اس دے نال تے باغی اٹھیا کھڑے ہوئے۔ تے ملک وچ غدر ہوئے گیا۔ وزیر خاں نے سامان جنگ تے قلعہ تے فصیل دے ٹوٹے پھوٹے دا بندوبست کيتا تے بسم اللہ دے گنبد وچ بند ہوئے کے بیٹھ رہیا۔ نال ہی قاصد دوڑائے۔ کہ بھجیا بھج ٹوڈرمل نوں خبر کرن۔ گوشت تاں پھس ہوئے گیا۔ دال نوں آفرین اے کہ خوب ابال دکھایا۔ اوہ جس ہتھ وچ قلم پکڑے لکھ رہیا سی۔ ايسے وچ تلوار پھڑ کر چلا۔ گجرات وچ آیا۔ وزیر خاں نوں مرد بنا کے شہر توں باہر کڈیا۔ مفسد بڑودہ اُتے قابض سن ۔ باگاں اٹھائے پہنچے۔ چار کوس بڑودہ رہیا سی۔ جو باغیاں دے قدم اٹھیا گئے۔ تے بھج نکلے۔ ایہ اگے سن ۔ تے اوہ پِچھے۔ کنبایت توں جوناگڑھ ہُندے ہوئے دولقہ دے تنگ میدان وچ جا کے رکے تے ناچار ہوئے کے مقابلہ کيتا۔
دونے فوجاں جم گئياں۔ تے وزیر خاں قلب وچ قائم ہوئے۔ چاراں پرے چاراں طرف توں آراستہ۔ جنہاں وچ راجہ کھبے پر۔ غنیم نے صلاح دی سی۔ کہ صفاں باندھدے ہی زور شور توں لڑائی ڈال دو۔ کچھ سامنے ہوئے تے باقی دفعتہ بھج نکلو۔ اکبر ی بہادر ضرور تعاقب کرن گے۔ راجہ ہی اگے ہوئے گا۔ موقع پا کر دفعتہ پلٹ پڑو۔ فیر دوناں نوں گھیر کر وزیر خاں تے راجہ نوں مار لو۔ کہ کم تمام اے تے حقیقت وچ انہاں نوں وڈا خیال راجہ ہی دا سی۔ غرض جدوں لڑائی شروع ہوئی۔ تاں مرزا مریل چال توں وزیر خاں اُتے آئے۔ تے مہر علی نوں لابی
۱؎۔ دیکھو حال خانجتھے صفحہ ۷۱۰۔
کہ اصل بانی فساد سی۔ راجہ اُتے آیا۔ راجہ سد سکندر سی۔ اوہ اس توں ٹکر کھا کر پِچھے ہٹا۔ بادشاہی لشکر دا داہنا ہتھ بھجیا۔ تے قلب نے وی بے ہمتی کيتی۔ ہاں وزیر خاں بوہت سارے بہادراں دے نال خوب ڈٹا۔ تے نیڑے سی۔ کہ ننگ تے ناموس اُتے جان قربان کر دے۔ کہ راجہ نے دیکھیا۔ تے اس سینے دے جوش توں جس وچ ہزار دل دا جوش بھریا سی۔ گھوڑے اٹھائے۔ غنیم دی فوج نوں الٹتا پلٹتا پہنچیا۔ تے اس زور توں آ کے گرا۔ کہ حریف کہ بندوبست دا سب تانا بانا ٹُٹ گیا۔
کامران دے بیٹے نے کم کيتا تھا! عورتاں نوں مردانہ کپڑے پہنا کر گھوڑےآں اُتے چڑھایا سی۔ خوب تیر اندازی تے نیزہ بازی کردیاں سن۔ غرض بوہت سارے کشت تے خون دے بعد غنیم بھج گئے تے غنیمت بہت ساریاں چھڈ گئے۔ باغی وی بہت گرفتار ہوئے گئے۔ ٹوڈرمل نے پرت دے اسباب تے ہاتھی تے قیدیاں نوں جاں دا تاں اوہی لباس تے اوہی تیر تے کمان ہتھ وچ دے کے روانہ دربار کر دتا۔ کہ زنانی مردانگی دا نمونہ وی حضور دیکھ لاں۔ دھارا اس دے رشید بیٹے نے انہاں نوں دربار وچ لیا کے پیش کيتا۔
۹۸۷ھ وچ بنگالہ توں فیر زور شور دا غبار اٹھا۔ اس دفعہ آندھی دا رنگ تے سی۔ یعنی خود امرائے شاہی وچ بگاڑ سی۔ سپاہ تے سرداران سپاہ سپہ سالار توں باغی ہوئے گئے سن ۔ تے تعجب ایہ کہ سب دے سب ترک تے مغل سن ۔ اکبر نے ٹوڈرمل نوں روانہ کيتا۔ تے دیکھو! جو اکثر سردار اس دے ماتحت دئیے اوہ وی راجگان ہندوستان ہی سن ۔ کیونجے جاندا سی۔ سب بھائی بند نيں۔ مل جاواں گے۔ لیکن ٹوڈرمل دے لئی ایہ نہایت نازک موقع سی۔ کیونجے مقابل وچ اگرچہ باغی سن ۔ لیکن خاندان چغتائی دے قدیمی نمک خوار سن ۔ اپنی ہی تلواراں توں اپنے ہتھ پائاں کٹتے سن ۔ اس اُتے مشکل ایہ کہ اوہ مسلمان تے ایہ ہندو۔ مگر لیاقت والے نے مہم ک ووڈے تحمل تے سوچ سمجھ دے نال انجام دتا۔ تدبیر تے شمشیر دے عمدہ جوہر دکھائے۔ تے وڈی جانبازی تے جانکاہی توں خدمتاں بجا لیایا۔ جنہاں نوں کھچ سکا۔ انہاں نوں حکمت عملی توں کھِچیا۔ جو بالکل نمک حرام سن ۔ اوہ تلوار یا اپنے اعمال دے حوالہ ہوئے۔ تھاں تھاں بھجدے پھردے سن ۔ نمک حلال جاں نثار انہاں دے پِچھے پِچھے سن ۔ لیکن کيتا ادھر کيتا ادھر۔ خلق خدا تے بندگان بادشاہی تباہ ہُندے سن ۔
اس مہم وچ بعض منافق بد اندیشاں نے سازش دی سی۔ کہ لشکر دی موجودات دے وقت راجہ دا کم تمام کر دتیاں۔ بلوہ دا خون ہوئے گا۔ کون جانے گا؟ تے کون پہچانے گا؟ راجہ وڈے سیانے سن ۔ ایداں دے ڈھب توں وکھ ہوئے گئے کہ اپنی جان بچ گئی۔ تے بداندیشاں دا پردہ رہ گیا۔
اس مہم وچ اس نے منگیر دے گرد فصیل تے دمدمہ وغیرہ بنا کے جنگی تے عالیشان قلعہ کھڑا کر دتا۔ ۹۷۹ھ وچ سب جھگڑے چکيا کر فیر دربار وچ آیا۔ تے اپنے عہدۂ وزارت دی مستقل مسند اُتے بیٹھیا۔ دیوان کل ہوئے گیا۔ تے ۲۲ صوبۂ ہندوستان اُتے اس دا قلم دوڑنے لگا۔
۹۹۰ھ وچ اس نے بادشاہ دا جشن ضیافت اپنے گھر وچ سرانجام دتا۔ اکبر بادشاہ بندہ نواز وفادارےآں دا کارساز سی۔ اس دے گھر گیا۔ ٹوڈرمل دی عزت اک توں ہزار ہوئے گئی۔ تے ہزاراں وفادارےآں دے حوصلے ودھ گئے۔
۹۹۳ھ وچ اسنوں ۴ ہزاری منصب عطا ہويا۔
اسی سنہ وچ کوہستانی یوسف زئی تے سواد وغیرہ دی مہم ہوئے گئی۔ بیربر ۱؎ مارے گئے۔ بادشاہ نوں نہایت رنج ہويا۔ دوسرے دن انہاں نوں روانہ کيتا۔ مان سنگھ جمرود دے مقام وچ سن ۔ تے تاریکیوں دے ہجوم وچ تلوار توں روشنی کر رہے سن ۔ حکم پہنچیا کہ راجہ توں جا کے ملو۔ تے اس دی صلاح توں کم کرو۔ راجہ نے کوہ لنگر دے پاس سواد دے پہلو وچ چھائونی ڈال دی۔ تے فوجاں نوں پھیلا دتا۔ راہزناں دی حقیقت کيتا اے۔ مارے گئے۔ باندھے گئے۔ بھج گئے۔ ایہ سرکشاں دی گردناں توڑ کر سربلند تے سرفراز واپس آئے۔ باقی سرحد دا معاملہ کنور مان سنگھ دے ذمہ رہیا۔
۹۹۶ھ وچ قلیچ خاں نے گجرات توں آکے عجائب تے غرائب پیش کیش حضور وچ گزرانے۔ حکم ہويا۔ کہ ٹوڈرمل دے نال دیوان خانہ وچ مہمات ملکی تے مالی سرانجام دتا کرو۔ (ملا صاحب لکھدے نيں) ٹوڈرمل سترا بہترا بدحواس ہوئے گیا اے۔ کوئی حریف رات نوں آن لاگا۔ تلوار ماری سی۔ پوست مال گزر گئی۔ شیخ ابوالفضل اس ماجرے دی حقیقت خوب لکھدے نيں۔ امرائے نیک طینت اُتے گمان سی۔ کہ عداوت مذہب توں کسی نے ایہ حرکت دی ہوئے گی۔ تحقیقات توں معلوم ہويا۔ کہ راجہ نے کسی کھتری بچہ نوں بداعمالی دی سزا دتی سی۔ اس دی اکھاں اُتے غصہ نے اندھیری چڑھائی۔ چاندنی رات سی۔ اوہ سیہ دل گھات لگائے بیٹھیا سی۔ جدوں راجہ آیا۔ موقعع پایا کم کر گیا۔ آخر اوہ وی تے اس دے شریک وی معلوم ہوئے گئے۔ اک اک نے سزا پائی۔
۹۹۷ھ وچ بادشاہ کشمیر نوں چلے۔ آئین سی کہ یورش دے موقع اُتے دو امیر جلیل القدر دارالسلطنت وچ رہیا کردے سن ۔ لاہور دا انتظام راجہ بھگوان داس دے سپرد ہويا تے راجہ ٹوڈرمل نوں وی ایتھے چھڈیا۔ اول تاں سو مرضاں دا اک مرض انہاں دا بڑھاپا۔ اس اُتے کچھ بیمار وی ہوئے۔ بادشاہ نوں عرضی لکھی جس دا خلاصہ ایہ سی۔ بیماری نے بڑھاپے توں سازش کر کے زندگی اُتے حملہ کيتا اے۔ تے غالب آ گئی اے۔
۱؎۔ دیکھو بیربر دا حال صفحہ ۳۰۶۔
موت دا زمانہ نیڑے نظر آندا اے۔ اجازت ہوئے ۔ تاں سب توں ہتھ اٹھا کے گنگا جی دے کنارے جا بیٹھاں تے خدا دی یاد وچ آخری سانس کڈ داں۔
بادشاہ نے اول انہاں دی خوشی دے لئی فرمان اجازت بھیج دتا سی۔ کہ اوتھے افسردہ طبیعت شگفتگی اُتے آجائے گی۔ مگر دوسرا فرمان فیر پہنچیا۔ کہ کوئی خدا پرستی عاجز بندےآں دی غمخواری نوں نئيں پہنچکی۔ بہت بہتر اے کہ اس ارادہ توں رک جائو۔ تے اخیر دم تک انہاں نوں دے کم وچ رہو تے اسنوں آخرت دا سفر خرچ سمجھو۔ پہلے فرمان دی اجازت اُتے تن بیمار تے جان تدرست نوں لے کے ہردوار چلے سن ۔ لاہور دے پاس اپنے ہی بنوائے ہوئے تالاب اُتے ڈیرا سی۔ جو دوسرا فرمان پہنچیا کہ چلے آئو۔
(شیخ ابوالفضل اس حال دی تحریر وچ کیہ خوب سرٹیفیکیٹ دیندے نيں) اوہ نافرمانی بادشاہی نوں نافرمانی الٰہی سمجھیا۔ اس لئی جدوں فرمان اوتھے پہنچیا۔ فرمانبرداری کيتی۔ تے گیارھواں دن ایتھے دے پالے ہوئے جسم نوں ایتھے رخصت کر گیا۔ راستی۔ درستی۔ مردانگی۔ معاملہ شناسی تے ہندوستان دی سربراہی وچ یگانہ روزگار سی۔ جے تعصب دی غلامی۔ تقلید دی دوستی۔ دل دی کینہ وری تے گل کيتی پچ نہ کردا۔ تاں بزرگان معنوی وچوں ہُندا۔ اس موت توں کار سازی بے غرض نوں چشم زخم پہنچی۔ تے معاملات دی حق گذاری دے بازار وچ اوہ گرمی نہ رہی۔ منیا کہ بادیانت آدمی (جو اسيں آشیانہ عتقا) اے ہتھ آجائے۔ لیکن ایہ اعتبار کتھے توں لائے۔
ٹوڈرمل دی عمر دا حال کسی نے نئيں کھولیا۔ ملیا صاحب نے جو حالت بیان کيتی اے۔ اس توں ایہ معلوم ہوئے گیا۔ کہ عمر توں وی برکت پائی سی۔ حضرت تاں سب اُتے خفا ہی رہندے نيں۔ حالے شاہ فتح اللہ تے حکیم ابوالفتح اُتے غصے ہوئے سن ۔ ایہ بچارہ تاں ہندو سی۔ اس اُتے جِنّا جھنجھلاواں ۔ تھوڑا اے۔ فرماندے نيں۔ راجہ ٹوڈرمل تے راجہ بھگوان داس امیر الامرا کہ لاہور وچ رہندے سن ۔ جہنم تے دوزخ دے ٹھکانےآں نوں بھجے تے تہ در تہ دے درجےآں وچ جا کے سپ بچھوئاں دے واسطے سامان حیات ہوئے۔ سقرت ھما اللہ اک مسرع توں دونے دی تریخ روشن دی اے ۔ ع
بگفتا ٹوڈر تے بھگوان مردند
اس توں وی دل ٹھنڈا نہ ہويا۔ فیر فرماندے نيں ؎
ٹوڈرمل آنکہ ظلمش بگرفتہ بود عالم
چاں رفت سوے دوزخ خلقے شدند خرم
تریخ رفتنش را از پیر عقل جستم
خوش گفت پیر دانا وے رفت در جہنم
اکبر نوں جِنّا اس دی عقل تے تدبیر اُتے اعتبار سی۔ اس توں زیادہ دیانت تے امانت نمک حلالی وفا شعاری اُتے بھروسا سی۔ جدوں اوہ پٹنہ دی مہم اُتے جان نثاری کر رہیا سی۔ تاں دفتر دا کم رائے رام داس دے سپرد ہويا۔ کہ اوہ وی کاروانی۔ سلامت نفسی تے نیک نیندی دے نال عمدہ اہلکار سی۔ اسنوں دیوانی دا خلعت وی عطا ہويا۔ مگر حکم ہويا۔ کہ طلب تنخواہ دے کاغذ راجہ دے محرر تے منشی اپنے ہی پاس رکھن۔
اس دے سبب توں اس دے رشتہ داراں دی کارگذاری وی درجۂ اعتبار نوں پہنچکی سی۔ چنانچہ بنگ بہار دی مہم وچ نواڑاں تے کشتیاں دا انتظام پرمانند دے سپرد ہويا۔ کہ راجہ دے خویشاں وچوں سی۔ ایہ گل بآواز بلند تعریف دے قابل اے۔ کہ باوجود ایسی لیاقت جانفشانی۔ تے جاں نثاری دے خود اپنے تئاں بلند کرنا نہ چاہندا سی۔ دیکھو کئی لڑائیاں وچ اسنوں خود سپہ سالاری دا موقع پیش آیا۔ مگر اوہ کدی قلب وچ کہ سپہ سالار دی جگہ اے ۔ قائم نہ ہويا۔ اس دے کاروبار توں معلوم ہُندا اے کہ آقا دے حکم اُتے محو ہر کر بلکہ اپنے حال تے خیال توں بے خبر ہوئے کے کم دا سرانجام کردا سی۔ تسيں نے دیکھیا ہوئے گا۔ کہ ہر مہم وچ کیواں دا بر وقت پہنچکيا سی۔ تے ہر معرکہ وچ جان توڑ کر فتح نوں قوت دیندا سی۔ بنگالہ دی مہم وچ ہمیشہ سردار توں سپاہی تک بے دل ہوئے کے بھاگنے نوں تیار ہُندے سن ۔ اوہ کدرے دلداری توں تے کدرے غمخواری تاں۔ کدرے بیم تے امید توں مقدمۂ مطلب منقوش خاطر کر کے سب نوں روکے رکھدا سی۔
حسین قلی خاں خانجتھے دی سپہ سالاری اُتے جدوں ترک سوار بگڑے۔ تاں مہم وی بگڑ گئی سی۔ غیر دا ودھنا تے اپنے پِچھے ہٹنا کسے پسند آندا اے۔ کيتا اس دا دل نہ چاہندا سی۔ کہ وچ سپہ سالار کہلائاں۔ لیکن آقا دی خوشی اُتے نظرر کھی۔ تے ایسا کچھ کيتا۔ کہ سب سردار خانجتھے دی اطاعت اُتے راضی ہوئے گئے۔
اس دی علمی لیاقت دا اندازہ صرف اِنّا ہی معلوم ہُندا اے۔ کہ اپنے دفتر دیاں تحریراں نوں بخوبی لکھ پڑھ لیندا سی۔ مگر طبیعت ایسی قواعد بند تے اصول تراش لیایا سی۔ جس دی تعریف نئيں ہوئے سکدی۔ مالیات دے کم نوں ایسا جانچکيا سی۔ تے اس دے نتیجاں نوں ایسا پہچاندا سی۔ کہ جو اس دا حق اے۔ ميں نے پہلے وی لکھیا اے تے دوبارہ لکھدا ہون۔ کہ اس توں پہلے حساب دا دفتر بالکل برہم سی۔ جتھے ہندو نوکر سن ۔ اوتھے ہندی کاغذاں وچ کم چلدا۔ جتھے ولایندی سن ۔ اوہ فارسی وچ کاغذ رکھدے سن ۔ ٹوڈرمل۔ فیضی۔ میر فتح اللہ شیرازی۔ حکیم ابوالفتح۔ حکیم ہمام ۔ نظام الدین بخشی وغیرہ نے بیٹھ کر قواعد باندھے تے سب دفتراں وچ انہاں نوں دے بموجب کم جاری ہويا۔ خواجہ شاہ منصور تے مظفر خاں نے دفتر دے انتظام وچ وڈے وڈے کم کيتے۔ مگراس نے سب اُتے پانی پھیر دتا۔ تے شہرت دے میدان وچ انہاں توں اگے نکل گیا۔ بوہت سارے نقشے تے فرداں دے نمونے آئین اکبر ی وچ درج نيں۔ ايسے دی اصطلاحاں تے لفظاں نيں۔ کہ اج تک مال گذاری تے حساب دے کاغذات وچ چلے آندے نيں۔
سکندر لودھی دے زمانہ تک دھرم دان ہندو فارسی یا عربی نہ پڑھدے سن ۔ اس کانام ملکش بدھیا رکھیا سی۔ راجہ نے تجویز کيتا سی۔ کہ کل قلمرو ہندوستان وچ یک قلم دفتر فارسی ہوئے جاواں نتیجہ اس دا ایہ سی۔ کہ جو ہندو اہل قلم۔ اہل تجارت تے صاحب زراعت ہون، انہاں نوں ضرور فارسی پڑھنی چاہیے۔ اس توں ہندوئاں وچ اضطراب پیدا ہويا۔ تے چند روز مشکلاں وی پیش آئیاں ۔ لیکن نال ہی ایہ خیال وی ايسے نے خاص تے عام وچ پھیلا دتا۔ کہ بادشاہ وقت دی بولی رزق دی کنجی تے دربار شاہی دی دلیل اے۔ ادھر بادشاہ وی اکبر بادشاہ سی۔ جس نے محبت دا جال سُٹ کر دلاں نوں مچھلیاں دی طرح پھانس لیا سی۔ ایہ گل بہت جلد سب دی سمجھ وچ آ گئی۔ چند سال دے عرصے وچ بوہت سارے ہندی فارسی خواں۔ فارسی داں ہوئے گئے۔ تے دفتراں وچ اہل ولایت دے پہلو دبا کے بیٹھنے لگے۔ اس دی حکمت عملی نوں دیکھو۔ کس خوبی توں قوم دے مالی تے ملکی منصوبےآں دے لئی شاہراہ کھولی اے۔ بلکہ حق پُچھو۔ تاں فارسی عربی لفظاں نوں ايسے وقت توں ہندوئاں دی زباناں وچ بلکہ گھراں وچ رستہ مل گیا۔ تے ایتھے توں اردو دی بنیاد ریختہ توں استوار ہوئی۔
۹۹۰ھ وچ سونے توں تانبے تک کل سکےآں وچ اصلاحاں ہوئیاں۔ راجہ دی تجویز اس اصلاح دا جزو اعظم اے۔
اس وچ وڈا وصف ایہ سی۔ کہ تجویز تے تدبیر وچ مصلحت دے کسی پہلو نوں جانے نہ دیندا سی۔ اول اول دیوان عالی دماغ شاہ منصور تمام دفاتر سلطنت نوں اپنے قلم دی نوک توں دبائے ہوئے سن ۔ دیوان مستوفی وزیر۔ جو کچھ سمجھو اوہی سن ۔ نال اس دے کاغذات حساب دے کیڑے سن ۔ تے کفایت شعاری دے تالاب وچ بگلا۔ مگر سپاہی او ملازم دا جونک دی طرح لہو پی جاندے سن ۔ ۹۸۷ھ وچ انہاں نے نويں کاردانی خرچ کيتی۔ تے فوج دی تنخواہ دے چند آئین باندھے۔ راجہ نے اک مفصل عرضداشت لکھی۔ اس وچ حساب کتاب دفتر دے قواعد لکھے سن ۔ تے مصلحت وقت دے نشیب تے فراز دکھا کر سپاہی دی رعایت نوں مقدم رکھیا سی۔ اکبر خود فرقہ سپاہی دے مائی باپ سن ۔ چنانچہ خواجہ توں ایہ کم لے لیا۔ تے انہاں دی خدمت شاہ قلی محرم نوں تے وزارت وزیر خاں نوں مل گئی۔ ایسی ہی خیر خواہیاں سن۔ جنہاں توں شاہ دا اوہ حال۱؎ ہويا۔ تے ایہی مصلحت دے پہلو سن ۔ جنہاں دی رعایتاں توں انہاں دے کلام نوں سپاہ دے دلاں وچ اوہ راہ سی۔ کہ بنگالہ دے معرکےآں وچ کامیابی حاصل کيتی۔
اس نے حساب وچ اک رسالہ لکھیا اے ۔ اس دے گر یاد کر کے بنويں تے مہاجن دکاناں اُتے اور
۱؎۔ دیکھو شاہ دا حال صفحہ ۷۲۳۔
دیسی محاسب گھر تے دفتر دے کاروبار وچ طلسمات کردے نيں۔ تے مدرسےآں دے ریاضی داں منہ دیکھدے ہی رہ جاندے نيں۔
کشمیر تے لاہور دے کہن سال لوکاں وچ کتاب خازن اسرار دے ناں توں مشہور اے مگر کمیاب اے۔ ميں نے وڈی کوشش توں کشمیر وچ جا کے پائی۔ لیکن دیباچہ دیکھ کے تعجب ہويا کہ ۱۰۰۵ھ دی تصنیف اے۔ حالانکہ خود ۹۹۷ھ وچ مر گیا۔ شاید اس دی یادداشت دی کتاب اُتے کسی نے دیباچہ لگیا دتا۔ دیکھنے توں معلوم ہُندا اے۔ کہ دو حصےآں اُتے مشتمل اے۔ اک وچ دھرم۔ گیان۔ اشنا۔ پوجا پاٹ وغیرہ وغیرہ ۔ دوسرے وچ کاروبار دنیاوی۔ دونے وچ چھوٹے چھوٹے بہت باب نيں۔ ہر چیز دا تھوڑا تھوڑا بیان اے۔ مگر سب کچھ اے ۔ چنانچہ دوسرے حصہ وچ علم الاخلاق۔ تدبیر المنزل دے علاوہ اختیار ساعات ۔ موسیقی۔ سرودھ۔ شگون آواز طیور۔ پرواز طیور وغیرہ تک وی لکھے نيں۔ کتاب مذکور توں وی معلوم ہُندا اے کہ اوہ اپنے مذہب دا پکا تے خیالات دا پورا سی۔ ہمیشہ گیان دھیان وچ رہندا سی۔ تے پوجا پاٹ مذہبی لوازمات حرف بحرف ادا کردا سی۔ تے چونکہ اس زمانہ وچ بے قیدی تے آزادی دی فصل بہار اُتے سی۔ اس لئی انہاں خصائل دے نال انگشت نما سی۔ کتھے نيں۔ اوہ لوک؟ جو کہندے نيں کہ نوکر وفادار جبھی ہُندا اے۔ جدوں اس دے خیالات تے حالات بلکہ مذہب تے اعتقاد وی آقا دے نال اک ہوئے جاواں۔ اوہ آئیاں ۔ تے ٹوڈرمل دے حالات توں سبق پڑھیاں۔ کہ سچے مذہب والے اوہی لوک نيں۔ جو اپنے آقا دی خدمت صدق تے یقین توں بجا لاواں۔ بلکہ جِنّا صدق تے یقین مذہب وچ زیادہ ہوئے گا۔ اِنّی ہی وفاداری تے جاں نثاری زیادہ صدق تے یقین دے نال ہوئے گی۔ چنگا اس دی نیت دا پھل وی دیکھ لو۔ اکبر ی دربار وچ کون سا امیر ذی رتبہ سی۔ جنہاں توں اوہ اک قدم پِچھے یا فیض انعام وچ تھلے رہیا۔
جزویات مذہبی تے اس دے رسوم تے قیود دی پابندی بعض موقع اُتے انہاں نوں تنگ کردی سی۔ چنانچہ اک دفعہ بادشاہ اجمیر توں پنجاب نوں آندے سن ۔ سفر دا عالم۔ اک دن کوچ دی گھبراہٹ وچ ٹھاکراں دا آسن کدرے رہ گیا۔ یا وزیر سلطنت دا سیلہ سمجھ کر کسی نے چرا لیا۔ راجہ دا قاعدہ سی۔ کہ جدوں تک پوجا نہ کر لیندے سن ۔ کوئی کم نہ کردے سن ۔ تے کھانا وی نہ کھاندے سن ۔ کئی وقت دا فاقہ ہوئے گیا۔ اکبر ی لشکر وچ ڈیرے ڈیرے چرچا ہوئے گیا۔ کہ راجہ دے ٹھاکر چوری گئے۔ اوتھے عالم مسخرے۔ فاضل شہدے۔ بیربر جداں کئی پنڈت تے بدھیا دان موجود سن ۔ خدا جانے کیہ کيتا لطیفے چھانٹے ہون گے۔
بادشاہ نے بلیا کے کہیا کہ ٹھاکر چوری گئے۔ انہاں داتا تواڈا ایشور اے اوہ تاں نئيں چوری گیا؟ اشنان کر کے اسنوں یاد کرو۔ تے کھانا کھائو۔ خود کشی کسی مذہب وچ ثواب نئيں۔ راجہ نے وی اپنے خیال توں رجوع کيتی۔ آزاد۔ کہنے والے کچھ ہی کدرے۔ لیکن وچ اس دے استقلال اُتے ہزار تعریفاں دے پھُل چڑھائاں گا۔ بیربر دی طرح دربار دی ہويا وچ آ کے اپنا دین تاں نئيں گنوایا۔ البتہ دین الٰہی اکبر شاہی دے خلیفہ نہ ہوئے۔ خیر اوہ خلافت انہاں نوں مبارک ہوئے۔
شیخ ابوالفضل نے جو فقرے اس دی عادات تے اخلاق دے بارے وچ لکھے نيں۔ انہاں دے باب وچ آزاد نوں کچھ لکھنا واجب اے۔ اوہ فرماندے نيں۔ جے تعصب دی پرستاری۱؎۔ تقلید۲؎ دی محبت تے کینہ کشتی۳؎ نہ ہُندی۔ اور۴؎ اپنی گل اُتے مغرور ہوئے کے نہ اڑدا۔ تاں بزرگان معنوی وچوں ہُندا۔
عوام الناس ضرور کدرے گے۔ کہ شیخ لامذہب سن ۔ جس نوں پابند مذہب تے بزرگاں دی لکیر اُتے چلدا دیکھدے سن ۔ اس دی خاک اڑاندے سن ۔ آزاد کہندا اے۔ کہ ایہ سب درست اے لیکن ابوالفضل وی آخر اک شخص سن ۔ ايسے جگہ نئيں۔ کئی جگہ راجہ دے حق وچ ایداں دے ہی فقرے تراشے نيں۔ کچھ نہ کچھ ضرور انہاں قباحتاں دے ضرر لوکاں نوں پہنچے ہون گے۔ جدوں راجہ بنگالہ دی مہم سر کر کے آئے۔ ۵۴ ہاتھی تے نفائس گراں بہا پیش کش گزرانے۔ اوتھے وی لکھدے نيں۔ بادشاہ نے مقدمات مالی تے ملکی اس دے فہم درست اُتے حوالہ کر کے دیوان کل ہندوستان دا مقرر فرمایا۔ اوہ راستی تے کم طمعی وچ عمدہ خدمت گزار سی۔ بے لالج کاروبار کردا سی۔ کاش کینہ کش تے انتقامی نہ ہُندا۔ کہ طبیعت دے کھیت وچ ذرا ملائمت پھوٹ نکلدی۔ ایہ وی سہی۔ تعصب مذہبی چہرہ اُتے رنگ نہ پھیردا ۔ تاں اِنّا قابل ملامت نہ ہُندا۔ باوجود اس دے عام اہل زمانہ وک دیکھ کے کہنا چاہیے۔ کہ سیر دلی تے بے طمعی دے نال۔ عرق ریز کاردان۔ قدردان خدمت گزار سی۔ تے کم نظیر نئيں۔ بے نظیر سی۔ دیکھئے کيتا سرٹیفکیٹ دتا اے۔ ہن اس ۵ فقرہ دی عبارت نوں فیر پڑھو تے غور توں دیکھو۔
پہلا تے دوسرا فقرہ اس دی قوم دے لئی فخر دی سند اے۔ تیسرے فقرہ اُتے وی خفا نہ ہونا چاہیے۔ کیونجے اوہ آخر انسان سی۔ تے ایداں دے عالیشان رتبہ اُتے کہ ہزاراں لکھاں آدمیاں دے معاملات اس توں ٹکر کھاندے سن ۔ تے بار بار ٹکر کھاندے سن ۔ اک دفعہ کوئی لے نکلدا ہوئے گا۔ تاں ایہ دوسرے موقع اُتے کسر نکالدا ہوئے گا۔ تے چونکہ ضابطہ دفتر تے کفایت بادشاہی اُتے بنیاد عمل سی۔ اس لئی حضور وچ وی ايسے دی گل سرسبز ہُندی ہوئے گی۔ میرے دوستو! دنیا نازک مقام اے۔ جے دشمن توں بچائو نہ رکھدا۔ تاں زندگی کِداں ہُندی۔ تے گزارہ کتھے کردا۔ چوتھے فقرہ اُتے وی چڑنا نئيں چاہیے۔ کیونجے اوہ دیوان سی۔ امرائے عالیشان توں غریب سپاہی تک تے صاحبان ملک توں لے کے ادنیٰ معانی دار تک سب دا حساب کتاب اسنوں کرنا پڑدا سی۔ اوہ واجب الطلب وچ کِسے دی رعایت کرنے والا نہ سی۔ تے باخبر اہلکار سی۔ دنیا وچ ادنیٰ توں اعلیٰ تک اپنی کفایت تے اپنا فائدہ چاہندے نيں۔ تے اک اک رقم مندرجہ دفتر اُتے ضرور گرفت کردا ہوئے گا۔ لوک حجتاں کردے ہون گے۔ حساب دا معاملہ سی۔ کسی دی پیش وی نہ جاندی ہوئے گی۔ سفارشاں وی آندی ہاں گی۔ اوہ سندا نہ ہوئے گا۔ دربار تک وی نوبتاں پہنچکی ہاں گی تے راجہ کٹ ہی لیندا ہوئے گا۔ اکبر رحیم تے کریم بادشاہ سی۔ مگر آئین سلطنت تے ضوابط دفتر نوں توڑنا وی نہ چاہندا سی۔ اس لئی کدرے کدرے اوہ وی دق ہُندا ہوئے گا۔ سب ناراض ہُندے ہون گے۔ ایہی بنیاد اے۔ انہاں اشعار دی جو ملیا صاحب نے لکھے تے انہاں گلاں توں جل کے موزاں طبعاں نے اس دا سجع کہیا سی۔ ؎
آنکہ شد کار ہند از تے مختل
راجۂ راجہاست ٹوڈرمل
باوجود انہاں سب گلاں دے جو کچھ کردا سی۔ اپنے آقا دی خیر خواہی سمجھ کر کردا سی۔ تے خزانہ شاہی وچ داخل کردا سی۔ جے خود وچکار کتر لیندا۔ تاں گنہگار تے اوہ کتردا تاں لوک کدوں چھوڑدے۔ ايسے بیچارے نوں کتر ڈالدے۔ ایہی سبب اے کہ اس دی راستی تے درستی نوں ہر شخص برابر مندا اے۔
البتہ اک گل دا مینوں وی افسوس اے۔ بعض مؤرخ لکھدے نيں۔ کہ شاہ منصور دے قتل دی جو سازشاں ہوئیاں سن۔ انہاں وچ کرم اللہ (شہباز خاں کمبو دے بھائی) نے وی کچھ خطوط پیش کيتے۔ اوہ وی جعلی سن ۔ تے ایہ راجہ دی کارسازی سی۔ اس وقت کوئی نہ سمجھیا پِچھے راز کھلا۔ خیر راجہ دی تے انہاں دی کاغذی بحثاں سن۔ دونے اہلکار سن ۔ خدا جانے طرفین توں کیہ کيتا وار چلدے ہون گے۔ اس وقت انہاں دا نہ چلا۔ انہاں دا چل گیا۔
بٹالوی صاحب خلاصہ التواریخ توں تعجب اے ۔ کہ ملک پنجاب وچ بیٹھ کر کتاب لکھی تے شاہجہان تے عالمگیر دا زمانہ پایا۔ انہاں نے وی ٹوڈرمل دی اصل نسل تے عمر تے سنہ ولادت دی توضیح نئيں لکھی ۔ البتہ اس دے اوصاف وچ اک وڈا ورق تحریر کيتا۔ جو تقریباً راستی تے اصلیت دے لفظاں توں مرصع اے۔ اس وچ کہندے نيں۔ راز دان سلطنت سی۔ دقائق سیاق تے حقائق حساب وچ بینظیر سی۔ محاسباں دے کاروبار وچ باریکیاں نکالدا سی۔ ضوابط تے قوانین وزارت۔ آئین سلطنت ۔ ملک دی معموری رعیت دی آبادی۔ دفتر دیوان دے دستور العمل۔ حقوق بادشاہی دے اصول۔ افزونی خزانہ۔ رستاں دی امنیت۔ مواجب سپاہ۔ شرح دامی اُتے گنات۔ تنخواہ جاگیر۔ مناصب امرا دے قواعد۔ سب کچھ اس دی یادگار نيں۔ تے سب جگہ انہاں نوں قواعد تے ضوابط اُتے عمل درآمد اے۔
(۱) جمع دہ بدہی پرگنہ وار اس نے بنھی (۲) طنابی جریب خشکی تے تری وچ گھٹ ودھ جاندی اے۔ تے ۵۵ گز سی۔ اس نے ۶۰ گز دی جریب بانس یا نرسل دی قرار دتی تے لوہے دی کڑیاں وچکار ڈالاں۔ کہ کدی فرق نہ پئے ۱؎ (۳) اس دی تجویز توں ۹۸۲ھ وچ کل ملکاں محروسہ بارہ صوبےآں وچ منقسم ہوئے تے دہ سالہ بندوبست ہوئے گیا۔ چند گائاں دا پرگنہ۔ چند پرگناں دی سرکار۔ چند سرکار دا اک صوبہ قرار دتا۔ (۴) روپیہ دے چالیس دام ۲؎ ٹھیرائے۔ پرگنہ دی شرح دامی دفتر وچ مندرجہ ہوئی (۵) کرور دام اُتے اک عامل مقرر کر کے کروری ناں رکھیا۔ (۶) امرا دے ماتحت نوکر ہُندے سن ۔ انہاں دے گھوڑےآں دے لئی داغ دا آئین مقرر کيتا۔ کہ اک جگہ دا گھوڑا دو دو تن تین جگہ دکھا دیندے سن ۔ عین وقت اُتے کمی توں وڈا ہرج پڑدا سی۔ اس وچ کدی تاں سواراں دی دغا بازی ہُندی سی۔ کدی امرا خود وی دغا دیندے سن ۔ کہ جدوں موجودات ہُندی تاں فوراً سوار سپاہی نوکر رکھ لئے تے لفافہ چڑھا کر موجودات دلوائی۔ ادھر توں رخصت ہوئے۔ ادھر جا کے موقوف (۷) بندہائے بادشاہی دی ست ٹولیاں باندھاں۔ ہفتہ دے ست دن دے بموجب ہر ٹولی وچوں باری باری آدمی لئے جاندے سن ۔ تے چودی ميں حاضر ہُندے سن ۔ (۸) روز دے واسطے اک اک آدمی چوکی نویس مقرر ہويا۔ کہ ہر اہل خدمت کيتی حاضری وی لے۔ تے جو عرض معروض حکم احکام ہون۔ جاری کرے تے تھاں تھاں پہنچائے۔ (۹) ہفتہ دے لئی ست واقعہ نویس مقرر ہوئے۔ کہ تمام دن دا حال ڈیوڑھی اُتے بیٹھے لکھیا کرن۔ (۱۰) امرا تے خوانین دے علاوہ چار ہزار یکہ سوار خاص رکاب شاہی دے لئی قرار دئیے۔ انہاں نوں کواحدی کہندے سن ۔ کہ یکہ دا ترجمہ اے۔ انہاں دا داروغہ وی وکھ ہويا۔ (۱۱) کئی ہزار غلام۔ کيتا لڑائیاں دے گرفتار۔ غلامی توں آزاد ہوئے۔ تے چیلہ انہاں دا خطاب ہويا۔ کیونجے خد اکے بندے آزاد نيں۔ انہاں نوں غلام یا بندہ کہنا روا نئيں۔ غرض سینکڑاں جزئیات آئین تے قواعد دے ایداں دے باندھے کہ بعض امرا تے وزرا نے کوششاں کيتياں تے کردے نيں۔ اگے نئيں نکل سکدے۔ اس دے بعد منصب وکالت مرزا عبدالرحیم خانخاناں نوں مرحمت ہويا۔ اس نے وی منصب مذکور تے امورات وزارت نوں باحسن وجوہ رونق دی۔ کہ مورد تحسین ہويا۔ (۱۲) ہندوستان وچ خرید تے فروخت۔ دیہات دی جمع بندی۔ تحصیل مال۔ نوکراں دی تنخواہاں دا حساب کيتا راجائاں کيتا بادشاہاں وچ تنگاں اُتے سی۔ مگر پیسے دتا کردے سن ۔ چاندی اُتے ضرب لگتی سی۔ تاں چاندی دے تنگے کہلاندے سن تے ایلچیاں تے ڈوماں نوں انعام وچ دتا کردے سن ۔ عام رواج نہ سی۔ چاندی دے مول بازار وچ بک جاندے سن ۔ ٹوڈرمل نے منصبداراں تے ملازماں کی
۱؎۔ اک بیگھ مربع =۳۶۰۰ گز شاہجہانی ۲؎۔ دام ميں نے دیکھیا اے۔ وزن وچ اک تولہ۔ مرصع جداں دلی دا پیسہ توں اک طرف اکبر دا ناں معمولی طور اُتے ۔ دوسری طرف دام نہاندی خوش قلم خط ثلث وچ ۔
تنخواہ وچ انہاں نوں جاری کيتا۔ اورآئین بنھیا۔ کہ تنگہ دی جگہ دیہات توں روپیہ وصول ہويا کرے۔ اس دا ۱۱ ماشہ وزن رکھیا۔ روپیہ دے ۴۰ دام قرار دئیے۔ اس دا آئین ایہ کہ تانبے اُتے ٹکسال دا خرچ لگاواں۔ تاں روپیہ دے پورے ۴۰ دام پڑدے نيں۔ اوہی نوکراں نوں تنخواہ وچ ملدے سن ۔ ايسے دے بموجب جمع کل دیہات قصبات پرگنات دی دفتر وچ لکھی جاندی سی۔ اس دا ناں عمل نقد جمع بندی رکھیا۔ محصول دا آئین ایہ بنھیا کہ غلہ زمین بارانی وچ ۔ نصف کاشتکار۔ نصف بادشاہ کا۔ بارانی وچ ہر قطعہ اُتے 1/4 اخراجات تے اس دی خرید تے فروخت دی لاگت لگیا کر غلہ وچ 1/3 بادشاہی۔ نیشکر وغیرہ دے جنس اعلیٰ کہلاندے نيں۔ تے پانی تے نگہبانی تے کٹائی وغیرہ دی محنت غلہ توں زیادہ کھاندی اے۔ 1/4 1/5 1/6 1/7 حسب مراتب حق بادشاہی ۔ باقی حق کاشتکار۔ جے محصول لاں۔ تاں ہر جنس وچ بیگھ مربع اُتے زر نقدی لاں۔ اس دا دستور العمل وی جنس وار لکھیا اے۔
یہ گل وی قابل تحریر اے۔ کہ قواعد مذکورہ دے بوہت سارے جزئیات ۔ خواجہ شاہ منصور۔ مظفر خاں تے میر فتح اللہ شیرازی وغیرہ دے کڈے ہوئے سن ۔ا ور بیشک انہاں نے کاغذات دی چھان بین تے انتظام دفتر وچ وڈی عرق ریزی دی اے مگر اتفاق تقدیری اے۔ کہ انہاں دا کوئی ناں وی نئيں جاندا ۔ جس عمدہ انتظام دا ذکر آندا اے۔ اوتھے ٹوڈرمل دا ناں پکاریا جاتااے۔
طالع شہرت رسوائی مجناں بیش است
ورنہ طشت من تے اوہر دو زیک بام افتاد
باوجود انہاں سب گلاں دے ایہ نکتہ اکبر دی کتاب اوصاف وچ سنہری حرفاں توں لکھنا چاہیے۔ کہ امرا نے راجہ دے اختیارات تے ترقیات متواتر دیکھ کے بعض امورات وچ شکایت کیتی۔ تے ایہ وی کہیا۔ کہ حضور نے اک ہندو نوں مسلماناں اُتے اس قدر اختیار تے اقتدار دے دتا اے۔ ایسا مناسب نئيں۔ سینہ صاف تے بے تکلف بادشاہ نے کہیا۔ ہر کدام شمادرسرکار خود ہندوئے دارد۔ جے ماہم ہندوئے داشتہ باشیم۔ چرا زوبدبایدبود۔ تسيں سب دی سرکاراں وچ کوئی نہ کوئی منشی ہندو اے۔ اساں اک ہندو رکھیا ۔تو تسيں کیوں برا مندے ہوئے۔
راجہ مان سنگھ
[سودھو]اس عالی خاندان راجہ دی تصویر دربار اکبر ی دے مرققع وچ سونے دے پانی توں کھنچنی چاہیے۔ کیونجے سب توں پہلے اس دے باپ دادا کيتی مبارک رفاقت اکبر دی ہمدم تے رفیق حال ہوئی۔ جس توں ہندوستان وچ تیموری خاندان دی بنیاد نے قیام پھڑیا۔ بلکہ ایہ کہنا چاہیے۔ کہ انہاں نے اپنی رفاقت تے ہمدردی توں اکبر نوں اپنایت تے محبت کرنی سکھا دی۔ تے خلق تے عالم نوں دکھا دتا۔ کہ راجپوتاں وچ جو خیال چلا آندا اے۔ کہ سر جائے گل نہ جائے۔ اس دی مورت دیکھنی چاہوئے۔ تاں انہاں نوں دیکھ لو۔ اس وچ کچھ شک نئيں کہ انہاں گل دے پوراں نے اس ترک بادشاہ دی رفاقت وچ اپنی جان نوں جان نہ سمجھیا تے اپنے تے اس دے ننگ تے ناموس نوں اک کر دتا۔ انہاں دی ملنساری تے وفاداری نے اکبر دے دل اُتے نقش کر دتا۔ کہ ملک ہند ایسی اجزائے شرافت توں مرکب اے کہ جے انہاں دے نال غیر قوم وی محبت تے ہمدردی کرے۔ تاں ایہ ایسا کچھ کردے نيں۔ کہ اپنی قوم دی تاں کيتا حقیقت اے۔ حقیقی بھائی نوں بھُل جاندے نيں۔ ایہ کچھواہہ دے خاندان عظیم الشان وچ نامی گرامی تے صدہا سال توں خاندانی راجہ چلے آندے سن ۔ انہاں دے نال تمام قوم کچھواہہ اکبر دی جاں نثاری اُتے کمر بستہ ہوئے گئی۔ تے انہاں دی بدولت راجپوتاں دے اکثر خاندان آ کے شامل ہوئے گئے۔ لیکن اکبر دی دلربائی تے دلداری دا جادو وی انہاں اُتے ایسا کارگر ہويا۔ کہ اج تک سب چغتائی خاندان دی محبت دا دم بھردے نيں۔
۹۶۳ھ پہلے سال جلوس وچ دربار اکبر ی توں مجناں خاں قاقشال نارنول اُتے حاکم ہوئے کے گیا۔ حاجی خاں کہ شیر شاہ دا غلام سی۔ اوہ مجناں خاں اُتے چڑھ آیا۔ راجہ بھاڑا مل۔ راجہ آبیز کہ اس وقت کچھواہہ خاندان دا چراغ روشن کرنے والا سی۔ حاجی خاں دے نال سی۔ مجناں خاں دی عقل تے ہوش جاندے رہے۔ گھر گئے تے حالت تنگ ہوئی۔ خاندانی راجہ مرد کہن سال۔ مروت تے انسانیت دے جواہر توں خزانہ وار سی۔ تے گل دے نشیب تے فراز انجام تے آغا زکو خوب سمجھدا سی۔ اس نے صلح دا بندوبست کر کے مجناں خاں نوں محاصرہ توں نکلوایا۔ تے عزت تے حرمت دے نال دربار شاہی نوں روانہ کر دتا۔ ایہی راجہ بھاڑا مل نيں۔ جو راجہ بھگوان داس دے باپ تے مان سنگھ دے دادا سن ۔
مجناں خاں جدوں دربار وچ پہنچیا ۔ تاں راجہ دی مروت۔ محبت۔ اخلاص۔ عالی ہمتی تے اس کے
۱؎۔ بہاری مل۔ پورن مل۔ روپسی ۔ آسکرن۔ جگ مل پنج بھائی سن ۔ جگ مل دا بیٹا جتھے سنگھ سی۔
عالی خاندان دے حالات اکبر دے سامنے بیان کيتے۔ دربار توں اک امیر فرمان طلب لے کے گیا۔ راجہ سامان معقول دے نال حاضر دربار ہويا۔ ایہ اوہی مبارک موقع سی۔ کہ اکبر ہیمو دی مہم مار دے دلی آیا سی۔ چنانچہ راجہ دی وڈی عزت تے خاطر داری کيتی۔
جس دن راجہ تے فرزند تے اس دے ہمراہی بھائی بندےآں نوں خلعت تے انعام تے اکرام مل رہے سن ۔ تے اوہ رخصت ہُندے سن ۔ بادشاہ ہاتھی اُتے سوار ہوئے کے باہر نکلے سن ۔ تے انہاں دا تماشہ دیکھدے سن ۔ ہاتھی مست سی۔ تے جوش مستی وچ جھوم جھوم کر کدی ادھر کدی ادھر جاندا سی۔ لوک ڈر ڈر کر بھجدے سن ۔ اک دفعہ انہاں راجپوتاں دی طرف وی جھکا۔ اوہ اپنی جگہ توں نہ ٹلے۔ ايسے طرح کھڑے رہے۔ بادشاہ نوں انہاں دی دلاوری بہت پسند آئی۔ راجہ بھاڑا مل دی طرف متوجہ ہوئے کے ایہ لفظاں کہے۔ ترانہاں خواہم کرد۔ عنقریب مے بینی کہ اعزاز تے افتخارت زیادہ بر زیادہ میشود۔ ايسے دن توں راجپوتاں دی خصوصاً راجہ بھاڑا مل تے اس دے متعلقاں تے متوسلاں دی قدر دانی کرنے لگے۔ تے انہاں دی بہادری تے دلاوری روز بروز دل اُتے نقش ہُندتی گئی۔ اکبر نے مرزا ۱؎ شرف الدین حسین نوں میوات دا حاکم کر کے بھیجیا سی۔ اس نے ادھر ادھر پھیلنا شروع کيتا سی۔ تے آبنیر نوں لینا چاہیا۔ راجہ بھاڑامل دا اک فتنہ پرداز بھائی شرکت ریاست دے باعث مرز ا توں آن ملا۔ تے نال ہوئے کے لشکر لے گیا۔ چونکہ گھر دی پھوٹ سی۔ اس واسطے مرزاغالب آیا۔ تے راجہ دے چند بھائی بند گرو لے کے پھرا۔
۹۶۸ھ وچ بادشاہ زیارت اجمیر نوں چلے۔ رستہ وچ اک امیر نے عرض کيتی۔ کہ راجہ بھاڑا مل جو دہلی وچ حاضر دربار ہويا سی۔ اس اُتے مرزا نے وڈی زیادتی دی اے۔ بیچارہ پہاڑاں وچ وڑ کے گزارہ کے رہیا اے۔ اوہ عالی ہمت بامروت خاندانی راجہ اے۔ جے حضور دی توجہ شامل حال ہوئے گی۔ تاں خدمات عظیم بجا لیائے گا۔ بادشاہ نے حکم دتا۔ کہ تسيں خود جا کے لے آئو۔ چنانچہ اوہ لینے گیا۔ راجہ خود نہ آیا۔ عرضی دے نال نذرانہ بھیجیا۔ تے اس دا بھائی امیر مذکور دے نال آیا۔ اکبر نے کہیا کہ ایہ صحیح نئيں اے۔ اوہ خود آئے۔ راجہ بھاڑا مل نے وڈے بیٹے بھگوان داسنوں اہل تے عیال دے پاس چھڈیا۔ تے سانگانیہ دے مقام اُتے خود حاضر ہويا۔ بادشاہ نے وڈی محبت تے دلداری توں اس دی تشفی کيتی۔ تے دربار دے امرائے خاص وچ داخل کيتا۔ راجہ دے دل وچ وی ایسا محبت تے وفا دا جوش پیدا ہويا۔ کہ رفتہ رفتہ اپنے یگاناں وچ تے اس وچ کچھ فرق نہ رہیا۔ چند روز دے بعد راجہ بھگوان داس تے مان سنگھ وی آ گئے۔ اکبر نے انہاں دوناں نوں نال لیا۔ تے راجہ بھاڑا مل نوں رخصت کيتا۔ مگر دل مل گئے سن ۔ چلدے ہوئے کہہ دتا کہ جلد چلے آنا ۔ تے سامان کر کے آنا۔ کہ فیر جانے دی تکلیف نہ کرنی پئے۔
۱؎۔ دیکھو مرزا دا حال صفحہ ۷۴۷۔
مذہب دی دیوار تے قانون قومی دا قلعہ اپنی مضبوطی تے استواری وچ سد سکندری توں کم نئيں۔ مگر آئین سلطنت (جسنوں ہندوستان وچ راج نیت کہندے نيں) دا قانون سب اُتے غالب اے۔ جدوں اس دی مصلحت دا دریا چڑھائو اُتے آندا اے۔ تاں سب نوں بہا لے جاتااے۔ اکبر کوشاہ طہماسپ دا قول یاد سی۔ (دیکھو صفحہ ۶۰، ۶۱) اس نے اس خاندان دی نیک نیت تے اخلاص تے محبت دیکھ کے سوچیا ۔ کہ انہاں دے نال قرابت ہوئے جائے۔ تاں بہت خوب ہوئے۔ تے ایہ امر ممکن وی نظر آیا۔ چنانچہ وڈے موقع دے نال ایہ سلسلہ ہلیایا۔ تے اس وچ کامیاب ہويا۔ یعنی ۹۶۹ھ وچ راجہ بھاڑا مل دی بیٹی مان سنگھ دی پھُپھی بیگمات اکبر ی وچ داخل ہوئے کے محل دا سنگار ہوئے گئی۔
باوجودیکہ رانا دے نال انہاں دا خاندانی تعلق سی۔ مگر جدوں ۹۷۴ھ وچ چتوڑ اُتے مہم ہوئی۔ تاں راجہ بھگوان داس اکبر دے نال سن ۔ تے ہر مورچے اُتے سپر دی طرح کدی اگے سن ۔ کدی پِچھے۔ (دیکھو تتمہ)
۹۷۹ھ وچ جدوں اکبر گجرات اُتے خود فوج لے کے گیا۔تو راجہ مان سنگھ وی باپ دی رفاقت وچ ہمراہ سی۔ نوجوانی دا عالم۔ دل وچ امنگ۔ دلاوری دا جوش۔ راجپوتی خون کہندا ہوئے گا۔ کہ چنگیزی ترک جنہاں دے دل فتح یابی نے بڑھائے نيں۔ اس وقت باگ توں باگ ملائے نيں۔ انہاں توں قدم اگے ودھیا رہے۔ تے انہاں نوں وی دکھلا دو۔ کہ راجپوتی تلوار دی کٹ کيتا رنگ دکھاندی اے۔ کيتا راہ وچ کیہ میدان جنگ وچ جدھر ذرہ اکبر دا اشارہ پاندا سی۔ فوج دا دستہ لیندا سی۔ تے اس طرح جا پڑدا سی۔ جداں شیروپلنگ شکار اُتے جاندے نيں۔
اس عرصہ وچ خان اعظم احمد آباد وچ گھر گئے۔ تے چغتائی شہزادے افواج دکن نوں نال لے کے اس دے گرد چھا گئے۔ اکبر نے آگرہ توں کوچ کيتا۔ تے مہینے دی راہ ست دن وچ طے کر کے احمد آباد اُتے جا پہنچیا۔ راجہ بھگوان داس تے کنور مان سنگھ اس مہم وچ نال سن ۔ تے بادشاہ دے گرد اس طرح توں جان نثاری کردے پھردے سن ۔ جداں شمع دے گرد پروانے۔
چغتائی مؤرخاں نے ایہ معاملہ درج تریخ نئيں کيتا۔ مگر ٹاڈ صاحب تریخ راجستھان وچ لکھدے نيں۔ تے حقیقت وچ دیکھنے دے قابل اے۔
راجہ مان سنگھ شعلہ پور دی مہم مار دے آندا سی۔ اودے پور دی سرحد توں گزریا۔ سنیا کہ رانا پرتاپ کوملمیر وچ اے۔ وکیل بھیجیا تے لکھیا کہ آپ نال ملن نوں دل بہت چاہندا اے۔ رانا نے اودے سجے تک استقبال کر کے جھیل دے کنارے ضیافت دا سامان کيتا۔ جدوں کھانے دا وقت ہويا تاں رانا آپ نہ آیا۔ بیٹے نے آ کے کہیا۔ ’’رانا جی دے سر وچ درد اے۔ اوہ نہ آئیاں گے۔ آپ کھانے اُتے بیٹھاں۔ تے اچھی طرح کھاواں۔‘‘ راجہ مان سنگھ نے کہلا بھیجیا۔ کہ جو مرض اے عجب نئيں کہ اوہی اے۔ جو وچ سمجھیا ہون۔ مگر ایہ تاں لاعلاج مرض اے۔ تے جدوں اوہی مہماناں دے اگے تھال نہ رکھن گے۔ تاں کون رکھے گا؟
رانا نے کہلا بھیجیا۔ مینوں اس دا وڈا رنج اے۔ مگر کيتا کراں۔ جس شخص نے بہن ترک توں بیاہ دی۔ تاں اس دے نال کھانا وی کھایا ہی ہوئے گا۔ راجہ مان سنگھ اپنی حماقت اُتے پچھتایا۔ کہ ایتھے کیوں آیا۔ تے اوہ صدمہ گزریا کہ دل ہی جاندا سی۔ چاول دے چند دانے لے کے انہاں دیوی نوں چڑھائے۔ اوہی اپنی پگڑی وچ رکھ لئے۔ تے چلدے ہوئے کہیا۔ تیری عزت بچانے نوں اساں اپنی عزت کھوئی۔ تے بہناں بیٹیاں ترک نوں دتیاں تواڈی ایہی مرضی اے۔ کہ خوف وچ رہیاں تاں ہمیشہ رہو اختیار اے۔ اس لئی کہ اس ملک وچ تواڈا گذر نہ ہوئے گا۔
گھوڑے اُتے چڑھا تے رانا دی طرف مخاطب ہوئے کے کہیا (اس وقت اوہ وی آ موجود ہويا سی) رانا جی جے تواڈی شیخی نہ جھاڑ داں۔ تاں میرا ناں مان نئيں۔ پرتاپ بولا۔ اسيں توں ہمیشہ ملدے رہنا۔ کسی بے لحاظ نے برابر توں ایہ وی کہیا۔ جی اپنے پھپا (اکبر ) نوں وی نال لیانا۔ جس زمین اُتے ایہ ضیافت ہوئی سی۔ اسنوں کھدوایا۔ گنگا جل توں دھلوا کر پاک کيتا۔ سردار نہائے۔ پوشاک بدلی۔ گویا سب اس دے آنے توں ناپاک ہوئے گئے سن ۔ اس گل کيتی ذرہ ذرہ خبر اکبر نوں پہنچی۔ بہت غصہ آیا۔ اسنوں وڈا خیال ایہ سی۔ کہ ایسا نہ ہوئے راجپوت دی ذات غیرت کھا کر فیر بگڑ جائے۔ تے جس تعصب دی اگ نوں ميں نے سو سو پانی توں دھیما کيتا اے۔ اوہ فیر سلگ اٹھے۔
عالی ہمت بادشاہ دے دل وچ ایہ خیال کانٹے دی طرح کھٹک رہیا سی۔ آخر چند روز بعد رانا اُتے فوج کشی ہوئی۔ سلیم (جہانگیر) دے ناں سپہ سالاری ہوئی۔ مان سنگھ تے مہابت خاں نال ہوئے کہ شہزادہ انہاں دی صلاح اُتے چلے۔ بادشاہی لشکر رانا دے ملک وچ داخل ہويا۔ تے چھوٹے موٹے مقابلاں نوں ٹھوکرن ماردا اگے ودھیا۔ رانا اک ایداں دے کڈھب مقام وچ لشکر لے کے اڑا۔ جسنوں پہاڑاں دے سلسلےآں تے گھاٹیاں دے پیچاں نے خوب مضبوط کيتا سی۔ کومل میر توں رکناتھ تک (شمال توں جنوب تک) ۸۰ میل طول۔ میر پور توں ستولا تک (مشرق مغرب وچ ) ايسے قدر عرض۔ اس مسافت وچ پہاڑ جنگل گھاٹیوںاور ندیاں دے سوا تے کچھ نئيں اے۔ دارالسلطنت نوں شمال جنوب۔ مغرب جدھر توں جائو رستہ ایسا تنگ اے کہ گویا گھاٹی ہی اے۔ ہر طرف عمودی پہاڑ چلے جاندے نيں۔ چوڑان اِنّی کہ دو گاڑیاں وی برابر نئيں چل سکتاں۔ گھاٹی وچوں نکلو تاں قدرتی دیواراں کھڑی نيں (انہاں نوں کول کہندے نيں) بعض جگہ میدان وی ایداں دے ایداں دے آ جاندے نيں۔ کہ وڈا لشکر چھائونی ڈال دے۔ چنانچہ ہلدی گھاٹ دا میدان ایسا ہی اے۔ اوہ پہاڑ دی گردن اُتے واقع اے۔ اس لئی بیڈھب مقام اے۔ پہاڑ دے اُتے تے تھلے راجپوتاں دیاں فوجاں جمی ہوئیاں سن۔ ٹیلےآں دے اُتے تے اور پہاڑاں دی چوٹیاں اُتے بھیل جو اصلی کیڑے انہاں پتھراں دے نيں۔ تیر کمان لئے تاک وچ بیٹھے سن ۔ کہ جدوں موقع آئے۔ بھاری بھاری پتھر حریف اُتے لڑھکاواں۔
درہ دے دہانہ اُتے رانا میواڑ دے سورما سپاہیاں نوں لئے ڈٹا سی۔ غرض کہ ایتھے اک گھمسان دا کشت تے خون ہويا۔ کئی راجہ تے ٹھاکر جاناں توں ہتھ اٹھا کے آن گرے تے اپنے بہادر رانا دے قدماں اُتے خون دے نالے بہائے۔ گرم میدان وچ رانا قرمزی جھنڈا لئے تیار سی۔ کہ کسی طرح راجہ مان سنگھ نظر آئے۔ تے اس توں دو دو ہتھ ہون۔ ایہ ارمان تاں نہ نکلیا۔ لیکن جتھے سلیم (جہانگیر) ہاتھی اُتے کھڑا لشکر نوں لڑیا رہیا سی۔ اوتھے جا پہنچیا تے ایسا بے جگر ہوئے کے گیا۔ کہ سلیم اس دے برچھے دا شکار ہوئے جاندا۔ جے ہودہ دے فولادی تختے اس دی جان دی سپر نہ بن جاندے۔ پرتاپ جس گھوڑے اُتے سوار سی۔ اس دا ناں چٹک سی۔ وفادار گھوڑے نے آقا دی وڈی رفاقت کيتی۔ اس لڑائی دے مرقعے جو تریخ میواڑ وچ شامل نيں۔ انہاں وچ گھوڑے دا اک پائاں سلیم دے ہاتھی اُتے رکھیا ہويا اے۔ تے سوار اپنے حریف اُتے نیزہ ماردا اے۔ فیلبان دے پاس بچائو دا سامان کچھ نہ سی۔ اوہ ماریا گیا۔ مست ہاتھی بے مہاوت رک نہ سکیا تے ایسا بھجیا کہ سلیم دی جان بچ گئی۔ ایتھے وڈا بھاری رن پيا۔ مغل نمک حلال اپنے شہزادہ دے بچانے وچ تے میواڑ دے سورما اپنے سینا پتی دی مدد وچ ایداں دے جان توڑ کر لڑے۔ کہ ہلدی گھاٹ دے پتھر شنگرف ہوئے گئے۔ پرتاپ نے ست زخم کھائے۔ دشمن اس اُتے باز تے جراں دی طرح گردے سن ۔ مگر اوہ راج دے چتر نوں نہ چھوڑدا سی۔ تن دفعہ دشمناں دے انبوہ وچوں نکلیا۔ تے نیڑے سی۔ کہ دب مرے۔ جھالا دا سردار دوڑا تے اس بلا توں رانا نوں کڈ کے لے گیا۔ راج دا چتر اک ہتھ وچ تے جھنڈا دوسرے وچ لے کے اک اچھے مقام دی طرف بھجیا۔ اگرچہ خود مع اپنے جان نثاراں دے ماریا گیا۔ مگر رانا نکل آیا۔ جدوں توں اس دی اولاد میواڑ دے بادشاہی نشان اپنے ہتھ وچ رکھدی اے۔ تے درباراں وچ رانا دی داہنی طرف جگہ پاندی اے۔ راجہ خطاب ہويا اے۔ تے انہاں دا نقارہ دروازہ قلعہ تک بجتا اے۔ ایہ رتبہ دوسرےآں نوں حاصل نئيں۔ ایہ بہادری ایداں دے دشمناں دے سامنے کيتا پیش جاندی جنہاں دے نال بیشمار توپاں تے ہکلے اگ برساندے سن ۔ تے اونٹھاں دے رسالے آندھی دی طرح دوڑدے سن ۔ فوج اُتے شکست پئی۔ بائیس ہزار راجپوت وچوں فقط اٹھ ہزار جتے بچے۔ اگرچہ فوج اُتے شکست پئی۔ مگر اس وقت بچ کر نکل جانا ہی وڈی فتح سی۔ رانا پرتاپ اپنے چٹک گھوڑے اُتے سوار بھجیا۔ تے دو مغلاں نے اس اُتے گھوڑے ڈالے۔ اوہ اس دے پِچھے گھوڑے لگائے آندے سن ۔ کہ رستہ وچ اک ندی آئی (پہاڑ وچوں نکلی سی) جے چٹک ذرا جھجکتا۔ تاں پھنس ہی گیا سی۔ اوہ وی گھائل ہوئے رہیا سی۔ مگر اوہ ہرن دی طرح چاراں پتلیاں جھاڑ کر پانی اُتے توں اڑ گیا۔ شام ہوئے گئی سی۔ بان دے نعل پتھراں توں ٹکرا کے پتنگے اڑاندے سن ۔ اس نے سمجھیا۔ کہ دشمن آن پہنچے۔ اِنّے وچ کِسے نے اس دی بولی وچ پِچھے توں پکاریا۔ او نیلے گھوڑے دے سوار۔ پرتاپ نے فیر کر دیکھیا۔ تاں سکٹ اس دا بھائی اے۔ ایہ کسی گھر دے معاملہ وچ بھائی توں خفا ہوئے کے نکل گیا سی۔ اکبر دی نوکری کر لئی سی تے اس لڑائی وچ موجود سی۔ جدوں دیکھیا کہ میرا بھائی۔ میری قوم دا ناں روشن کرنے والا۔ میرے باپ دادا دا ناں روشن کرنے والا۔ اس حالت دے نال جان لے کے بھجیا اے۔ تے دو مغل اس دے پِچھے پئے نيں تاں سب غصہ جاندا رہیا۔ خون نے جوش ماریا۔ تے اس دے پِچھے ہوئے لیا۔ موقع پا کر دونے مغلاں نوں فنا کيتا تے بھائی توں جا ملا۔ کس مدت دے بچھڑے بھائی کس طرح ملے۔ گھوڑے توں اتر کر خوب گلے ملے۔ ایتھے چٹک بیٹھ گیا۔ سکٹ نے اسنوں گھوڑا دتا۔ اس دا ناں انگارد سی۔ جدوں رانا نے اس دا اسباب اتار کر دوسرے گھوڑے اُتے رکھیا تاں افسوس کہ چٹک دا دم نکل گیا۔ ایتھے اس دی یادگار وچ اک عمارت بنوائی اے۔ اودے پور دی آبادی وچ ادھے گھر ہون گے۔ جنہاں دی دیواراں اُتے ایہ تصویراں کھنچی نيں۔ سکٹ نے رانا بھائی توں چلدے ہوئے ہنس کر کہیا۔ بھائی جی جدوں کوئی جان بچا کر بھاگتا اے۔ تاں دل دا کیہ حال ہُندا اے ؟ فیر اس دی خاطر جمع کيتی۔ کہ جدوں موقع پائاں گا۔ فیر آئاں گا۔
سکٹ اوتھے توں اک مغل دے گھوڑے اُتے چڑھا تے سلیم دے لشکر وچ آیا۔ لوکاں توں کہیا۔ کہ پرتاپ نے انہاں دونے پِچھا کرنے والےآں نوں ماریا۔ انہاں دی حمایت وچ میرا گھوڑا وی ماریا گیا۔ ناچار وچ انہاں وچوں اک دے گھوڑے اُتے آیا ہون۔ لشکر وچ کِسے نوں یقین نہ آیا۔ آخر سلیم نے بلیا کے عہد کيتا۔ کہ سچ کہہ دو گئے تاں وچ معاف کر دواں گا۔ سِدھے سپاہی نے اصل حال کہہ دتا۔ سلیم اپنے عہد اُتے قائم رہیا مگر کہیا کہ ہن تسيں اپنے بھائی دے پاس جا کے نذد دو۔ تے اوتھے رہوئے۔ چنانچہ اوہ اپنے ملک وچ چلا گیا۔
رانا کیکا ملک میواڑ وچ راج کردا سی۔ تے ہندوستان دے مشہور راجائاں وچوں سی۔ جدوں اکبر نے چتوڑ مار لیا تاں رانا نے کوہستان ہندوارہ وچ قلعہ کوکنڈہ تعمیر کيتا۔ اس وچ بیٹھیا۔ ملک کنبھل میر اُتے حکومت کر توں سی۔ مقام مذکور اردلی پہاڑاں وچ جانب شمار اودے پور توں ۴۰ میل دے فاصلہ اُتے واقع اے۔
ہندوستان دے اکثر راجہ اکبر دی اطاعت یا سلامت روی دے سلسلہ وچ آ گئے سن ۔ مگر رانا اپنی اکڑ تکڑ اُتے قائم سی۔ چنانچہ ۹۸۳ھ وچ اکبر معہ لشکر اجمیر گیا۔ جدوں درگاہ اک منزل رہی تاں پیادہ ہويا۔ زیارت کر کے نذر نیاز چڑھائی۔ اک دن درگاہ وچ مان سنگھ نوں وی نال لے گیا۔ دیر تک دعاواں تے التجاواں کيتياں۔ اوتھے بیٹھے تے امرا وی حاضر سن ۔ صلاح مشورے ہوئے کے فوج کشی قرار پائی۔ مان سنگھ نوں خطاب فرزندی دے نال سپہ سالاری عنایت ہوئی۔ پنج ہزار سوار رقمی کہ کچھ خاصہ دے تے کچھ ماتحت امرا سن ۔ مدد نوں دئیے۔ کئی امیر جنگی تجربہ کار مع انہاں دی فوجہائے جرار دے نال روانہ کیتے۔ تے ریاست رانا دی طرف متوجہ کيتا۔ دریائے لشکر طوفان دی طرح حدود اودے پور وچ داخل ہويا۔ کنور نے مانڈل گڑھ اُتے ٹھہر کر لشکر دا انتظام کيتا۔ تے ہلدیو دی گھاٹی توں نکل کے کوکنڈہ اُتے جا پہنچیا کہ اوتھے رانا رہندا سی۔
رانا اپنے دارالخلافہ توں نکلیا تے سورما راجپوت جو قومی حمایت دے ناں اُتے پہاڑاں وچ بیٹھے سن ۔ تلواراں کھچ کر نال نکلے۔ مان سنگھ حالے نوجوان کنور سی۔ مگر اس نے اکبر دی رکاب وچ رہ کے اس شطرنج دے نقشے بہت کھیلے سن ۔ خود چند امرائے کہنہ عمل دے نال قلب وچ قائم ہويا۔ کئی پرے بنھ کر قلعۂ لشکر نوں سد سکندری بنایا۔ تے عمدہ عمدہ بہادر چُن دے ہر فوج دے لئی کمک تیار رکھی۔
۱؎ ملیا صاحب بہ نیت جہاد اس لڑائی وچ شامل ہوئے سن ۔ انہاں نے لفظاں دے آب تے رنگ توں میدان جنگ دا ایسا نقشہ اتارا اے کہ مؤرخاں دے قلم ٹُٹ گئے۔ آزاد اس موقع اُتے اس دا فوٹو گراف لے کے دربار اکبر ی وچ سجاندا اے۔ رانا تقریباً تن ہزار سوار دے نال بادل دی طرح پہاڑ توں اٹھا۔ دو فوج ہوئے کے آیا۔ اک فوج نے ہراول شاہی توں ٹکر کھادی پہاڑی زمین سی۔ گڑھے۔ جھاڑی پہاڑیاں دے ایچ پیچ بہت سن ۔ ہراول تے کمک ہراول غٹ پٹ ہوئے گئے۔ بھگوڑی لڑائی لڑنی پئی۔ بادشاہی لشکر کے راجپوت کھبے طرف توں اس طرح بھجے۔ جداں بکریاں۔ ہراول نوں لانگھ پھلانگ کر سجے طرف دی فوج وچ گھس آئے۔ ہاں سادات بارہ تے بعضے غیرت والے بہادراں نے اوہ کم کيتے۔ کہ شاید ہی رستم توں ہون۔ طرفین توں بہت آدمی کم آئے۔ جس فوج وچ رانا سی۔ اس نے گھاٹی توں نکلدے ہی قاضی خاں بدخشی نوں لیا۔ کہ دہانہ روک کر کھڑے ہوئے سن ۔ انہاں نوں اٹھا کے الٹتے پلٹتے قلب وچ سُٹ دتا۔ سیکری وال شیخ زادے تاں اکٹھے ہی بھجے۔ شیخ ابراہیم شیخ منصور (شیخ ابراہیم خلف سلیم دے داماد) انہاں دے سردار سن ۔ بھاگنے وچ اک تیر انہاں دے چوتڑاں اُتے بیٹھیا۔ مدت تک دکھ بھریا۔ قاضی خاں باوجود ملائی دے بہادری توں اڑے۔ ہتھ اُتے اک تلوار کھادی کہ انگوٹھا کٹ گیا۔ مگر ٹھہرنے دی جگہ نہ سی۔ قاضی صاحب جواز فرار دی حدیثاں تلاوندے کردے ہوئے ہٹ کر قلب وچ آ گئے۔ الفرار مما لا یطاق من سنن المرسلین۔
۱؎ دیکھو صفحہ ۴۳۹
(آزاد۔ علما دے قربان جائیے۔ بولی توں کہندے نيں۔ کہ جو جہاد توں بھجے اس دی توبہ کدی قبول نئيں ہُندی۔ خود بھجدے نيں۔ تاں پیغمبروںکو وی بھگا کر اگے رکھ لیندے نيں۔) تے جو پہلے حملے وچ بھجے سن ۔ انہاں نے تاں پنج چھ کوس تک دم ہی نہ لیا۔ اک دربار وچکار سی۔ اس توں وی پار ہوئے گئے۔ لڑائی تازہ ہوئے رہی سی۔ جو اک سردار گھوڑا اڑاندا نقارہ بجاندا آیا۔ کہ بندگان بادشاہی یلغار کر کے آن پہنچے۔ لشکر بادشاہی توں شور قیامت دا غل سی۔ تے اس منتر نے وڈا اثر کيتا۔ بھجدے ہوئے تھم گئے۔ بھجے ہوئے پلٹ پئے تے غنیم دے پائاں اکھڑ گئے۔
راجہ رامساہ گوالیاری رانا دے اگے اگے بھجیا آندا سی۔ اس نے مان سنگھ دے راجپوتاں دی جان اُتے عجب کارپردازی کيتی۔ کہ بیان نئيں ہوئے سکدی۔ ایہ لوک اوہ سن ۔ کہ ہراول دے کھبے توں بھج کر آئے سن ۔ مگر ایداں دے بدحواس آئے کہ آصف خاں نوں وی بھگوڑا کر دتا ہُندا۔ سجے طرف اُتے سادات بارہ سن ۔ انہاں وچ پنا ہ لئی۔ جے سادات بارہ ثابت قدمی توں نہ اڑدے تے ہراول دی طرح نوک دم بھجدے ۔ تاں رسوائی وچ کچھ باقی نہ رہیا سی۔ رانا نے ہاتھیاں نوں بادشاہی ہاتھیاں توں آن ٹکرایا۔ انہاں وچ دو مست دیوزاد ٹکرم ٹکرا ہوئے گئے۔ حسین خاں بادشاہی فیلبان مان سنگھ دے اگے بیٹھیا سی۔ اوہ گرا۔ مان سنگھ آپ مہاوت دی جگہ جا بیٹھیا۔ تے اس استقلال توں ڈٹا ۔ کہ اس توں زیادہ کيتا ہوئے گا۔ الحمد للہ کہ قلب قائم رہیا۔ ادھر توں جو رامساہ بھجیا سی۔ اس نے اپنے تے تن بیٹےآں دے خون توں داغ بدنامی نوں دھو دتا۔
فیلبان نے غنیم دی طرف توں رام پرشاد ہاتھی نوں ودھایا۔ ایہ وڈا قوی ہیکل تے جنگی ہاتھی سی۔ بوہت سارے جواناں نوں پامال کر کے صفاں نوں چاک در چاک کر دتا۔ کمال خاں فوجدار شاہی نے ادھر توں گجراج ہاتھی نوں سامنے کيتا۔ دیر تک آپس وچ ریلدے دھکیلدے رہے۔ بادشاہی ہاتھی دب نکلیا سی۔ اقبال اکبر ی نے رام پرشاد دے مہاوت نوں قضا دی گولی ماری۔ کہ اس دھکم دھدا ميں زمین اُتے آ پيا۔ بادشاہی فیلبان واہ رے تیری پھردی۔ کود کر رانا دے ہاتھی اُتے جا بیٹھیا۔ تے اوہ کم کيتا۔ کہ کسی توں نہ ہوئے سکے۔ اِنّے وچ یکہ سوار جو مان سنگھ دی اردلی وچ سن ۔ رانا دی فوج اُتے ٹُٹ پئے تے اس گھمسان دا رن پيا۔ کہ مان سنگھ دی سپہ سالاری اس دن معلوم ہوئے گئی۔ ملاشیريں نے سچ کہیا اے۔ ع
کہ ہندو میزند شمشیر اسلام
رانا دے نال مان سنگھ دا مقابلہ ہويا۔ تے اُتے تلے کئی وار ہوئے۔ آخر رانا نہ ٹھیر سکا۔ مان سنگھ دے ہتھ توں زخم کھایا۔ سب نوں اوتھے چھڈیا تے بھجیا۔ اس دی فوج وچ وی کھلبلی پڑ گئی تے اس دے سردار بھج بھج کر اس دی طرف ہٹنے لگے۔ آخر سب پہاڑاں وچ گھس گئے۔ گرمی دا موسم اگ برسا رہیا سی۔ لو چل رہی سی۔ زمین آسمان تنور دی طرح بھڑک رہے سن ۔ بھیجے سر وچ پانی ہوئے گئے۔ صبح توں دوپہر تک لڑدے رہے۔ پان سو آدمی دا کھیت پيا۔ ۱۲۰ مسلمان باقی ہنود۔ زخمی غازی تن سو توں زیادہ۔ لوکاں دا ایہ خیال سی۔ کہ رانا بھاگنے والا نئيں۔ ایتھے کسی پہاڑی دے پِچھے چھپ رہیا اے۔ فیر پلٹے گا اس لئی تعاقب نہ کيتا۔ خیمےآں وچ فیر آئے تے زخمیاں دی مرہم پٹی وچ مصروف ہوئے۔
دوسرے دن اوتھے توں کوچ کيتا۔ میدان وچ ہُندے ہوئے ہر شخص دی کارگذاری نوں دیکھدے ہوئے درہ توں گذر کر کوکنڈہ وچ آئے۔ رانا نے چند معتبر جاں نثار محلےآں اُتے تعینات کيتے۔ کچھ اوہ کچھ مندراں وچوں پانڈے نکلے۔ کل ویہہ آدمی ہون گے۔ اپنی جاناں دے کے ناں نوں سرخرو لے گئے۔ ہندوئاں دی قدیمی رسم سی۔ جدوں شہر خالی کردے سن ۔ ننگ تے ناموس دے لئی ضرور جاناں دیندے سن ۔ معلوم ہويا کہ رانا دے شبخون دا وی خیال سی۔ کیونجے شہر دے گرد پتھر چُن دے ہتھوں ہتھ ایسی دیوار تے خندق بنا لی سی۔ جس توں سوار گھوڑا نہ اڑا سکن۔ مان سنگھ نے سرداراں نوں جمع کر کے مقتولاں دی فہرستاں مرتب کيتياں۔ تے جنہاں دے گھوڑے مارے گئے سن ۔ انہاں دی تفصیل طلب ہوئی۔ سید محمود خاں بارہ نے کہیا۔ کہ ساڈا تاں نہ کوئی آدمی ضائع ہويا۔ نہ گھوڑا مرا۔ خالی اسم نویسی توں کيتا حاصل۔ غلہ دی فکر کرو۔
یہ کوہستان بوہت گھٹ زراعت اے۔ غلہ تھڑ گیا۔ تے رسد پہنچکی نہ سی۔ لشکر وچ کہرام مچا ہويا سی۔ فیر کمیٹی ہوئی۔ ایداں دے موقع اُتے ایسا ہی ہُندا اے۔ اک اک امیر نوں اک سردار فرض کر کے قرار پایا۔ کہ باری باری توں غلہ دی تلاش وچ نکلیا کرے۔ پہاڑاں اُتے چڑھ جاندے سن ۔ جتھے جتھے ذخیرہ یا آبادی دی خبر پاندے اوتھے جاندے۔ اناج سمیٹتے سن ۔ تے آدمیاں نوں بنھ لاندے سن ۔ جانوراں دے گوشت توں گزارہ کردے سن ۔ آم ایسی بہتات توں سن کہ حد بیان توں باہر اے۔ لشکر کے کنگلاں نے کھانے دی جگہ وی اوہی کھائے۔ تے بیمار ہوئے کرتمام لشکر وچ کثافت پھیلا دی۔ آم وی اک اک سوا سوا سیر دا ہُندا سی۔ گٹھلی چھوٹی۔ مگر مزہ چاہوئے تاں کھٹاس مٹھاس کچھ نئيں۔
بادشاہ دے وی دل نوں لگی ہوئی سی۔ اک سردار نوں ڈاک بٹھا کر بھیجیا۔ کہ لڑائی دا حال دیکھ کے آئے۔ ایتھے فتح ہوئے گئی سی۔ اوہ آیا۔ حال احوال معلوم کر کے دوسرے دن رخصت ہويا۔ خدمت وچ سب قبول ہوئیاں۔ باوجود اس دے چغل خوراں نے کہہ دتا۔ کہ فتح دے بعد کوتاہی ہوئی۔ ورنہ رانا گرفتار ہوئے جاندا۔ بادشاہ نوں وی خیال ہويا۔ مگر تحقیق دے بعد معلوم ہوئے گیا۔ کہ شیطانی طوفان اے۔
۹۸۹ھ وچ اس نے اوہ دلاوری دکھادی کہ ہندی لوہے نے ولایندی دے جوہر مٹا دئیے۔ ملک بنگال وچ اکبر ی امرا نے بغاوت کيتی۔ ایہ نمک حرام تمام نويں پرانے ترک تے بعض کابل ی افغان سن ۔ انہاں نے سمجھیا ۔ کہ بادشاہ دی مخالفت دے لئی جدوں تک کوئی بادشاہی ہڈی ساڈے ہتھ وچ نہ ہوئے گی۔ اسيں باغی ہی کہلاواں گے۔ اس لئی مرزا حکیم نوں عرضیاں لکھياں۔ تے اس دے امرا نوں خطوط تے زبانی پیغام بھیجے۔ خلاصہ ایہ کہ آپ وی ہمایوں بادشاہ دے لخت جگر نيں۔ تے برابر دا حق رکھدے نيں۔ جے ہمت شاہانہ نوں حرکت دے کے ادھر توں آئیاں ۔ تاں غلامان قدیم ادھر توں جاں نثاری دے واسطے حاضر نيں۔ اس دے پاس وی ہمایوں دے خدمت گذار بلکہ بابری عہد دی کھرچن باقی سی۔ اول اس دا ہويا خواہ شادمان کوکہ سی۔ جس دا باپ سلیمان بیگ اندجانی تے دادا لقمان بیگ سی۔ کہ کسی زمانہ وچ بابر بادشاہ دا منظور نظر سی۔ انہاں خام طمع لوکاں نے خیال مذکور نوں تے وی چمکا کر نوجوان شہزادہ دے سامنے جلوہ دتا۔ اس نے موقع نوں غنیمت سمجھیا۔ تے پنجاب دا رخ کيتا۔ اک سردار نوں فوج دے کے اگے روانہ کيتا۔ اوہ پشاور توں ودھ کے دریائے اٹک اتر آیا۔ یوسف خاں (مرزا عزیز دا وڈا بھائی) اوتھے دا جاگیر دار سی۔ اس بے توفیق نے بے پروائی دے نال اک سردار نوں روانہ کيتا۔ اوہ ایسا آیا۔ کہ فوج وی نال نہ لیایا۔ اس حالت وچ غنیم نوں کيتا روک سکے۔ اکبر ی اقبال دا طلسم دیکھو۔ کہ ایہ اک دن ادھر توں شکار نوں نکلیا۔ غنیم ادھر دے جنگل میدان دیکھدا سی۔ رستہ وچ ٹکر ہوئی تے تلوار چلی۔ غنیم زخمی ہوئے کے بھج نکلیا۔ تے پشاور آ کے مر گیا۔ اکبر نے یوسف خاں نوں بلا لیا۔ تے مان سنگھ نوں سپہ سالار مقرر کر کے روانہ کيتا۔
دیکھئے خاندانی خدمت گزاراں توں جی بیزار نہ ہوئے تاں کيتا ہوئے تے غیراں توں کم نہ لے تاں کيتا کرے۔ جدوں بادشاہ دے بھائی بندےآں وچ کوئی بغاوت کردا سی۔ تاں امیر دونے طرف دیکھدے رہندے سن ۔ اک گھر دے آدمی کچھ ادھر ہُندے سن ۔ کچھ ادھر پیغام سلام برابر جاری رہندے سن ۔ جس دی فتح ہوئی۔ دوسری طرف والے وی ادھر جا ملے۔ شرمندہ صورت بنا کے سلام کيتا۔ کہ حضور ايسے خاندان دے خانہ زاد نيں۔ ہمایوں بابر بلکہ تمام نسل تیموری وچ جو گھر بگڑا ۔ ايسے طرح بگڑا۔ اکبر نوں شاہ طہماسپ دی نصیحت یاد سی۔ اس نے جدوں سلطنت نوں سنبھالیا۔ تاں راجپوتاں نوں زور دتا تے خصوصاً ایداں دے موقع اُتے انہاں توں تے ایران یاں توں تے سادات بارہ توں کم لیندا سی۔ کیونجے اوہ وی بخاریاں یا افغاناں توں میل کھانے والے نہ سن ۔ ایران ی جاں نثاری تے وفاداری دے نال لیاقت دے پتلے سن ۔ تے سادات دی تاں ذات مالک شمشیر اے۔ غرض مان سنگھ نے سیالکوٹ اپنی جاگیر وچ آ کے مقام کیہ۔ تے فوج دا سامان درست کرنے لگا۔ اک پھرتیلا سردار فوج دے کے اگے بھیجیا کہ قلعہ اٹک دا بندوبست رکھے۔ رارجہ بھگوان داس نے لاہور نوں مضبوط کيتا۔ ادھر مرزا حکیم نے جدوں سنیا۔ کہ سردار مردار ہويا۔ تاں شادمان اپنے کوکہ نوں عمدہ سپاہ دے نال روانہ کيتا۔ اس دی ماں نے مرزا نوں جھولا ہلا ہلیا کے پالیا سی۔ اوہ مرزا دے نال کھیل کر وڈا ہويا سی۔ تے حقیقت وچ دلاور جوان سی۔ افغانستان وچ اس دی تلوار نے جوہر دکھائے سن ۔ تے سرداری دا ناں روشن کيتا سی۔ آیا تے جھٹ قلعہ دا محاصرہ کے لیا۔ مان سنگھ وی پنڈی وچ پہنچ لئے سن ۔ جو ایہ خبر پہنچی۔ راجپوتی خون سینے وچ ابل پيا۔ تے جدوں تک اٹک سامنے نظر نہ آیا۔ کدرے نہ اٹکا۔ شادمان خواب غفلت وچ سی۔ نقارہ دی آواز سن کر جاگیا۔ تے محاصرہ اٹھا کے وڈے حوصلے دے نال سامنے ہويا۔ کنور مان تے شادمان نے جگر داری تے سرداری دے ارمان کڈ دئیے۔ سورج سنگھ مان سنگھ دے بھائی نے ایداں دے حملہ ہائے مردانہ کيتے کہ ايسے دے ہتھ شادمان خاں زخم کھا کر خاک ہلاکت اُتے گرا۔
جب مرزا نے سنیا کہ شادمان دنیا توں ناشاد گیا تاں سخت غمناک ہويا۔ تے خود لشکر لے کے چلا۔ مگر اکبر دے حکم برابر پہنچ رہے سن ۔ کہ نہ گھبرانا تے خبردار مرزا نوں نہ روکنا۔ آنے دینا۔ تے جدوں تک اسيں نہ آئیاں ۔ حملہ نہ کر بیٹھنا۔
نکتہ اکبر جاندا سی کہ ایہ کوتاہ اندیش لڑکا انہاں بہادراں دے سامنے تھم نہ سکے گا۔ شکست ضرور کھائے گا۔ تے جدوں بھجے تاں ایسا نہ ہوئے۔ کہ دل ٹُٹ جائے تے ترکستان چلا جائے۔ عبداللہ خاں اسنوں غنیمت سمجھے گا تے ادھر توں فوج لے کے آیا۔ تاں فیر معاملہ کچھ تے ہوئے جائے گا۔ غرض ایہ ہٹتے گئے تے اوہ بڑھدا بڑھدا لاہور تک آیا۔ راوی دے کنارے باغ مہدی قاسم خاں وچ آن اترا۔ راجہ بھگوان داس تے کنور مان سنگھ۔ سید حامد بارہ تے چند امرائے دربار شہر دے نال دروازے بند کر کے بیٹھ گئے۔ اکبر دے پیام پہنچ رہے سن ۔ کہ خبردار حملہ نہ کرنا۔ مطلب ایہ سی کہ وچ وی لشکر لے کے جا پہنچاں۔ امرا چاراں طرف پھیل جاواں۔ تے اسنوں گھیر کر پھڑ لاں۔ کہ آئندہ دا قصہ ہی پاک ہوئے جائے۔ شیر شہر وچ بند تڑپتے سن تے رہ جاندے سن ۔ کہ حکم دی زنجیراں توں جکڑے ہوئے سن ۔ فیر وی شہر تے اطراف شہر دا انتظام استحکام دے نال کر ليا سی۔ اپنے اپنے مورچاں نوں سنبھالے بیٹھے سن ۔ تے مرزا دے حملےآں دا جواب دندان شکن دیندے سن ۔ خبر لگی ۔ کہ لاہور دے ملانے بلیانا چاہندے نيں۔ تے قاضی تے مفتی کاغذکے چوہے دوڑا رہے نيں۔ چنانچہ انہاں دا وڈی روک تھام توں بندوبست کيتا۔ اکبر نے ایہ خبر دلی وچ سنی۔ ہمت دے گھوڑے اُتے سوار ہويا۔ تے باگ اٹھائی۔
مرزا حکیم نوں خیال سی۔ کہ بادشاہ بنگالہ دی مہم وچ مصروف اے۔ ملک خالی پيا اے۔ باغ مذکور وچ ۲۰ دن خوشی دی بہاراں مناواں۔ جدوں سنیا کہ ادھر نمک حراماں دے کم بگڑنے چلے جاندے نيں۔ تے اکبر سرہند وچ آن پہنچیا۔ تاں محاصرہ چھڈیا۔ تے باغ مہدی قاسم خاں توں اک کوس اُتے چڑھ کر پار ہويا۔ تے جلالپور علاقہ گجرات توں دریائے چناب اترا۔ بھیرہ دے نیڑے جہلم اُتریا تے مقام مذکور نوں لُٹیا۔ اوتھے توں وی بھجیا۔ مقام گھیپ دے پاس دریائے سندھ اتر کر کابل نوں بھجیا۔ گھاٹیاں اُتے گھبراہٹ وچ بوہت سارے آدمی بہ گئے۔ نال ہی سرہند دے مقام توں اکبر دا حکم پہنچیا۔ کہ تعاقب نہ کرنا۔ دربار وچ مصاحبوںسے بار بار کہندا سی۔ بھائی کتھے پیدا اے۔ گھبرا کر بھجیا اے۔ اٹک دریا اترنا اے۔ ایسا نہ ہوئے ۔ کہ رستہ وچ کوئی صدمہ پہنچے۔
کنور مان سنگھ بموجب حکم دے معمولی راہ توں پشاور اُتے جا پئے۔ اکبر نے لشکر شاہانہ ترتیب دے کے شاہزادہ مراد نوں روانہ کيتا کہ کابل تک پہنچے۔ تے مرزا دا پورا پورا بندوبست کر دے۔ بادشاہی امیر تے کہنہ عمل سپہ دار نال گئے۔ مگر انہاں وچ اوہی چلدی تلوار فوج ہراول دا افسر قرار پایا۔ ایہ لشکر چلا تے خود باشاہ اقبال دا لشکر لے کے انہاں دی پشت تے پناہ ہويا۔
ہندوستان آزاد دا وطن اے۔ مگر حق توں نہ گذرے گا۔ خاک ہند نوں انسان دے بے ہمت۔ بے حوصلہ کم چور۔ مفت خور۔ آرام طلب بنانے وچ کیمیائی تاثیر اے۔ امرائے دربار اگرچہ ایران ی تورانی افغان دی ہڈی سن ۔ مگر جدوں اکبر اٹک دے پاس پہنچیا۔ تاں امرا نوں مدت تک ہندوستان وچ رہنے توں اوہ ملک اک نويں دنیا نظر آنے لگا۔ سرزمین دی حالت نويں۔ چاراں طرف پہاڑ۔ ہر قدم اُتے جان دا خطرہ۔ انسان نويں جنگل دے جانور نويں۔ لباس نويں۔ گل نويں۔ آواز نويں۔ اگے منزل توں منزل کٹھن۔ انہاں نے ایہ وی سنیا سی کہ اوتھے خونی برف پڑدی اے۔ تاں انگلیاں بلکہ ہتھ پائاں تک جھڑ جاندے نيں۔ لشکر کے لوک اکثر ہندی بلکہ ہندو سن ۔ جنہاں نوں اٹک پار ہونا وی روانہ سی۔ اس دے علااوہ کیہ ولایندی کيتا ہندی ہن تاں سب دے گھر ایتھے سن ۔ کچھ ہندوستان دے مزے یاد آئے۔ کچھ بال بچے۔ سب چاہندے سن ۔ کہ معاملہ نوں زبانی گلاں وچ لپیٹ کر صلح کرن۔ تے فیر چلياں۔ اکبر نوں عرض تے معروض توں راہ اُتے لیانا چاہیا۔ تے اس دی رائے ایہ سی۔ کہ مرزا حکیم نے کئی دفعہ تنگ کيتا اے۔ ہن دی دفعہ وی ايسے طرح فیر چلے۔ تاں کل ایہی فساد فیر اٹھے گا۔ ایہ وی سمجھیا ہوئے گا۔ کہ فوج دے دل اُتے کسی دا ایسا خطر بیٹھنا چنگا نئيں۔ اوہ اس گل نوں ضرور ٹٹولدا ہوئے گا۔ کہ اس مہم توں انہاں دا ہلو بچانا خیالات مذکورہ دے سبب توں اے۔ یا مرزا حکیم دی محبت نے انہاں دے دل گداز کيتے نيں۔ شیخ ابوالفضل نوں حکم دتا کہ جلسۂ مشورت بٹھائو۔ تے ہر شخص دی تقریر تحریر کر کے عرض کرو۔ شیخ نے ہر اک دا بیان تے اس دے دلائل دا خلاصہ لکھ کے عرض کيتا۔ لیکن بادشاہ دی رائے اُتے انہاں دا کچھ اثر نہ ہويا۔ مان سنگھ جو شہزادہ نوں لئے اگے ودھیا سی۔ اسنوں تے اگے ودھیا دتا۔ تے خود لشکر نوں لے کے روانہ ہوئے۔ برسات نے اٹک دا پل بنھن نہ دتا۔ خود بادشاہ تے تمام لشکر کشتیاں اُتے اتر گئے۔ بھاری سامان اٹک دے کنارے چھڈے۔ تے آپ جریدہ فوج لے کے چلے۔ نال ہی بھائی دے لئی وی دلجوئی تے فہمائش دے پیغام چلے جاندے سن ۔ بلکہ دیر وی ايسے غرض توں سی۔ کہ ایسا نہ ہوئے۔ لشکر بادشاہی دے دوڑا دوڑ پہنچنے توں صلح تے صلاح دا موقع نہ رہے تے نوجوان بھائی دی جان مفت ہتھ توں جائے۔ چنانچہ دریائے اٹک اتر کر اک فرمان مرزا حکیم دے ناں اُتے بھیجیا۔ خلاصہ مضمون ایہ سی۔ کہ وسعت آباد ہندوستان وچ سلاطین صاحب تاج تے نگین سن ۔ سب اولیائے دولت دے قبضہ وچ آ گیا تے سرداران روزگار نے سر جھکا دئیے۔ تواڈے خاندان دے امرا انہاں بادشاہاں دی جگہ بیٹھے حکومت کر رہے نيں۔ جدوں ایہ حال اے تاں اس دولت توں بھائی بے نصیب کیوں ہوئے۔ بزرگان سلف نے چھوٹے بھائی نوں بمنزلہ فرزند شمار کيتا اے۔ مگر حق ایہ اے ۔ کہ بیٹا تے وی پیدا ہوئے سکدا اے۔ بھائی نئيں ہوئے سکدا۔ ہن تواڈی عقل تے دانش دے لئی ایہ لائق اے کہ خواب غفلت توں بیدار ہوئے کے ملاقات توں خوش کرو۔ تے اس توں زیادہ دیدار توں محروم نہ رکھو۔
مرزا دی طرف توں کچھ پیام زبانی تے ندامت نامہ عفو تقصیر دے مضمون توں آیا۔ اوہ بے بنیاد تے بے قاعدہ سی۔ مگر اکبر نے ایتھے توں اک امیر نوں انہاں دے نال کيتا تے پیغام بھیجیا کہ عفو تقصیر منحصر اے۔ اس اُتے کہ جو کچھ ہويا اس اُتے ندامت ظاہر کرو۔ آئندہ دے لئی عہد نوں قسم دی زنجیراں توں مضبوط کرو۔ تے جس ہمشیرہ نوں خواجہ حسن توں منسوب کيتا اے۔ اسنوں ادھر روانہ کر دو۔ مرزا نے کہیا کہ سب صدق دل توں منظور اے۔ مگر ہمشیرہ دے بھیجنے اُتے خواجہ حسن راضی نئيں ہُندا۔ تے اوہ اسنوں بدخشاں لے گیا۔ وچ بہرحال اپنے کيتے توں پشیمان ہون۔
کردہ ام توبہ واز کردہ پشیمان شدہ ام
کافر باز نہ گوئی کہ مسلماں شدہ ام
مرزا دے عریضہ تے پیام توں امرا نوں عفو تقصیر دے چرچے دا زیادہ موقع ملا۔ ایہ وی معلوم ہويا۔ کہ قلیچ خاں تے یوسف خاں نوں کہ وغیرہ امرائے جلیل القدر دے پاس سازش دے خط آئے نيں۔ ہر چند انہاں نے لیانے والےآں نوں قتل تک سزاواں دتیاں لیکن اکبر نے فیر وی مشورت دا جلسہ کيتا تے ابوالفضل سکرٹری ہوئے۔ اس کمیٹی دے ۲۰ ممبر سن ۔ سب دی رائے دا خلاصہ ایہی سی۔ کہ جدوں مرزا اپنے اعمال توں ندامت ظاہر کردا اے۔ تے عفو تقصیر بادشاہ دے کرم دا آئین اے۔ جرم بخشی کرن۔ ملک بخشی کرن۔ تے ایتھے توں فیر چلياں۔ شیخ اگرچہ نوجوان نو دس برس دے نوکر سن ۔ نہ عمر نے ڈاڑھی نوں طولانی۔ نہ اس دے طول نوں سفید کيتا سی۔ نہ کئی پشت دی خدمت گذاری سی۔ مگر مصلحت وقت انہاں دا اصول سی۔ اس لئی خوب دل کھول کر تقریر کيتی۔ تے کہیا کہ بادشاہی لشکر اس قدر سامان توں اِنّی دور تک پہنچیا۔ بادشاہ خود سر لشکر ہوئے کے اس وچ موجود۔ تے چند منزل اُتے منزل مقصود۔ خالی گلاں پر۔ بے بنیاد تحریر پر۔ گمنام آدمی دی وکالت اُتے فیر چلنا۔ کيتا مقتضائے عقل اے۔ تے پِچھے فیر کر تاں دیکھو۔ پنجاب دا ملک اے۔ برسات سر اُتے اے۔ دریا چڑھ گئے نيں۔ اس عالم وچ ایہ خدائی دا سامان نال۔ جنگی اسباب ہمراہ۔ الٹا پھرنا اگے ودھنے توں زیادہ دشوار اے۔ نقصان اٹھا کے پھرنا تے فائدہ نوں چھڈنا کسی طرح مناسب نئيں۔ نتیجہ پاس آ گیا اے۔ اسنوں حاصل کر لو۔ گو شمالی خاطر خواہ دے بعد بخشائش نمایاں دا وی مضائقہ نئيں۔ امرائے دولت اس لچھے دار تقریر توں خفا ہوئے گئے۔ بہت گفتگو ہوئی۔ آخر شیخ نے کہیا۔ بہت خوب ہر شخص اپنی رائے حضور وچ عرض کر دے۔ کمترین توں جدوں تک نہ پوچھاں گے۔ نہ بولے گا۔ سب اٹھیا کھڑے ہوئے۔
بہرحال جلسہ دی روئداد لکھی گئی۔ دوسرے دن شیخ نوں تاں بخار ہوئے گیا۔ کاغذ حضور وچ پیش ہويا بادشاہ نے پُچھیا کہ شیخ کتھے اے۔ تے اس دی رائے کيتا اے۔ اک شخص نے چرب زبانی توں کہیا۔ بیمار اے۔ مگر رائے ساڈے نال اے۔ بادشاہ بہت دق ہوئے۔ کہ ساڈے سامنے تاں اوہ رائے سی۔ جلسہ وچ انہاں دے نال ہوئے گیا۔ شیخ جو دوسرے دن حضور وچ گئے۔ تاں دیکھدے نيں۔ بادشاہ دے تیور بگڑے ہوئے نيں۔ لکھدے نيں کہ وچ سمجھ گیا۔ کہ دغا بازاں نے پیچ ماریا۔ جان توں بیزار ہوئے گیا۔ آخر تقریر نوں تحریک ہوئی تے گل کيتی تحقیق ہوئی۔ جدوں دل نوں قرار آیا۔ بادشاہ نے خفا ہوئے کے کہیا کہ کابل دی سردی تے سفر دی تکلیف لوکاں نوں ڈراندی اے۔ آرام نوں دیکھدے نيں۔ مصلحت نوں نئيں دیکھدے چنگا امرا ایتھے رہیاں۔ اسيں اہل خدمت دے نال جریدہ یلغار کر کے جاواں گے۔ ایہ کدوں مجال سی۔ کہ اکبر بادشاہ جائے۔ تے کوئی رہ جائے۔ کوچ اُتے کوچ چلنا شروع کيتا۔ کیونجے ہن تک جو آہستہ آہستہ آندے سن ۔ اس وچ وڈا لحاظ ایہی سی۔ کہ پیغام سلام وچ مرزا راہ اُتے آ جائے۔ ایسا نہ ہوئے۔ کہ مایوس ہوئے کے گھبرائے۔ تے دفعتہ ترکستان نوں نکل جائے۔ نظام الدین بخشی نوں بھیجیا کہ یلغار کر کے جلال آباد جا کے لشکر شاہزادہ وچ بیٹھ کر امرا توں مشورت کر کے کیفیت حال لکھو۔ اوہ گئے تے بہت جلد واپس آئے تے ایہ پیغام لائے۔ کہ اگرچہ مرز ازبان توں کہندے نيں۔ کہ اسيں بہت نيں بہت نيں۔ مگر حالت ایہی کہندی اے۔ کہ فتح حضرت دے قدماں وچ اے۔
غرض پشاور وچ بجھ بھار دے اسباب ڈال دئیے۔ سلیم نوں راجہ بھگوان داس دی حفاظت وچ لشکر کے نال چھڈیا۔ تجمل شاہانہ توں ہتھ اٹھایا۔ تے ہلکے ہوئے کے یلغار دے گھوڑےآں دی باگاں لاں۔ بے ہمت کچھ رہ گئے۔ کچھ رستے توں فیر گئے۔
اب مرزا حکیم دی کہانی سنو۔ فتنہ انگیز اسنوں ایہی کہے جاندے سن ۔ کہ اکبر ادھر نئيں آئے گا۔ تے آئے گا تاں اس قدر پِچھا نہ کريں گا۔ جدوں اس نے دیکھیا۔ کہ بے پل اٹک توں پار ہوئے تے دریائے لشکر کے چڑھائو موج در موج چلے آندے نيں۔ تاں شہر دی کنجیاں بزرگان شہر نوں دے دتیاں عیال تے اطفال نوں بدخشاں روانہ کر دتا۔ آپ دولت تے مال دے صندوق تے اسباب ضروری لے کے باہر نکل گیا۔ اک ارادہ ایہ سی۔ کہ فقیر ہوئے کے ترکستان نوں چلا جائے۔ مصاحب صلاح دیندے سن ۔ کہ ینگش دے رستے توں جا کے ہندوستان وچ فساد برپا کرے۔ یا افغانستان دے پہاڑاں وچ سر پھوڑدا پھرے تے جداں ادھر دا معمول اے لُٹ مار کردا رہے۔
اس شش تے پنج وچ سی۔ جو خبراں پہنچاں۔ کہ بادشاہ دے امرائے لشکر وچ کوئی ادھر آنے نوں راضی نئيں۔ فتنہ گراں نوں دتا سلائی ہتھ آئی۔ انہاں نے فیر اگ سلگائی۔ صورت حال بیان کيتی۔ تے کہیا کہ لشکر شاہی وچ ہر قوم دے لوک نيں۔ ایران ی۔ تورانی۔ خراسانی۔ افغانی۔ کوئی آپ اُتے تلوار نہ کھینچے گا۔ جدوں مقابلہ ہوئے گا۔ سب آن ملیاں گے۔ ہندو تے ہند دی تلوار شمشیر ولایندی دے اگے چل نئيں سکدی۔ تے انہاں دے دل ایتھے دی سردی تے برف دے ناں توں تھراندے نيں۔ صلاح ایہی اے کہ ہمت مردانہ کر کے اک معرکہ کرن۔ جے میدان ہتھ آ گیا۔ تاں سبحان اللہ۔ کچھ نہ ہويا تاں جو رستے موجود نيں۔ انہاں نوں کوئی بند نئيں کر سکدا۔
کچھ انہاں لوکاں نے اکسایا۔ کچھ بابری خون وچ دھواں اٹھا۔ نوجوان لڑکے دی رائے بدل گئی۔ تے کہیا کہ بے مرے مارے مالک نہ داں گا۔ سرداراں نوں روانہ کيتا۔ کہ حشری لشکر سمیٹتے چلے جائو۔ تے جتھے موقع ملے لشکر بادشاہی اُتے ہتھ ماردے جائو۔ افغانستان دے ملک وچ اسطرح توں جمیت بہم پہچانیا تے پہاڑاں دے پِچھے توں شکار ماردے جانا کچھ وڈی گل نئيں۔ اوہ اگے رہے۔ پِچھے مرزا نے وی ہمت دے نشاپ اُتے پھریرا چڑھایا۔ بادشاہی لشکر دا تاندا بندھا ہويا سی۔ انہاں نے جتھے پایا۔ پہاڑیاں دے پِچھے توں نکل نکل کے ہتھ مارنا شروع کيتا۔ مگر رہزناں دی طرح۔ البتہ فریداں خاں نے مان سنگھ دے لشکر دا پِچھا ماریا۔ خزانہ بادشاہی نوں پرت لے گیا۔ تے سرداراں نوں پھڑ لیا۔ ڈاک چوکی دا افسر دورہ دے طر اُتے بادشاہ دے لشکر توں مان سنگھ دے لشکر تک آندا جاندا سی۔ اوہ اس وقت پہنچیا سی۔ کہ بہیر لٹ رہی سی۔ انہاں قدماں بھجیا۔
وقت اوہ اے۔ کہ کنور نوجوان شہزادہ مراد نوں لئے خورد کابل اُتے (کابل توں ست کوس ادھر) جا پہنچیا۔ تے بادشاہ جلال آباد توں ودھ کے جانب سرخاب اُتے (مان سنگھ توں پندرہ کوس ادھر) نيں۔ تے مرزا دی بدحالی تے اپنی لشکر دی خوش اقبالی دی خبراں برابر چلی آندیاں نيں۔ کہ دفعتہ خبربند ہوئی۔ فیر ڈاک چوکی ہرکارے جو برابر خبراں لا رہے سن ۔ حاجی محمد احدی افسر ڈاک نے آ کے عرض کيتی۔ کہ فوج بادشاہی نوں شکست ہوئی۔ تے افغاناں نے رستہ بند کردتا اے۔ اکبر نوں سخت تردد ہويا۔ اِنّے وچ ڈاک چوکی دے افسر نے نہایت اضطرار دے نال آ کے خبر دتی لیکن فقط اس قدر کہ لڑائی ہوئی۔ تے لشکر بادشاہی نے شکست کھادی فوراً جلسہ مشورت بیٹھیا۔ اول اس نقطہ اُتے بحث ہوئی۔ کہ خبر کیوں بند اے۔ اس وچ تقریراں نے طول کھِچیا۔ اکبر نے کہیا۔ جے شکست ہُندی تاں اِنّا لشکر کثیر سی۔ تے فقط پندرہ کوس دا فاصلہ ہن تک سینکڑاں لوٹے مارے آ جاندے۔ اک آدمی دا آنا تے فیر خبر دا بند ہوئے جانا چہ معنی دارد۔ ایہ خبر غلط اے۔ دوسرا نقطہ ایہ کہ ہن کيتا کرنا چاہیے۔ بعض نے ایہ کہیا۔ کہ الٹے قدماں پھرنا چاہیے۔ جو لشکر شاہی پِچھے آندا اے۔ اسنوں نال لے کے پورے سامان توں آئیاں تے قرار واقعی تدارک کرن۔ اس اُتے اعتراض ہويا۔ کہ جے بادشاہ نے اک قدم پِچھے ہٹایاتو لاہور تک ٹھیرنے نوں جگہ نہ ملے گی۔ بالکل ہويا بگڑ جائے گی۔ مرزا دا دل اک توں ہزار ہوئے جائے گا۔ اپنے لشکر کے جی چھُٹ جائیںگے۔ افغاناں دے کتے بلیاں شیر ہوئے کے تواڈے سپاہیاں نوں پھاڑ کھاواں گے۔ ملک افغانی اے۔ دیکھو ساڈی طاقت دے تن ٹکڑے ہوئے گئے۔ اک فوج اٹک دے کنارے پئی اے۔ دوسری پشاور وچ ۔ تیسری خورد کابل وچ پہنچ لئی۔ تن جگہ لڑائی آ پئی۔ اک رائے ایہ وی سی۔ کہ ایتھے توقف کرنا چاہیے۔ تے جو لشکر پِچھے آندا اے۔ اس دا انتظار کرنا چاہیے۔ اس صلاح وچ ایہ قباحت نکلی کہ اس وقت توقف وی ہٹنے توں کم نئيں۔ جے بادشاہ چند سرداراں دے نال وچکار گھر گئے۔ تاں وی مشکل اے۔ ابوالفضل وغیرہ مزاج شناس بول اٹھے کہ تاں کل بخدا ودھے چلو۔ اگرچہ رکاب وچ جاں نثار کم نيں۔ مگر وزن وچ زیادہ نيں۔ کیونجے جنگ آزمودہ جانباز نيں۔ تے صدق دل توں وفادار نيں۔ جے مرزا حکیم نے لشکر نوں روکیا وی ہوئے گا۔ تاں دمامۂ دولت دا آوازہ سندے ہی کھنڈ کر ہٹ جائے گا۔ ایہی رائے درست ٹھیری۔ تے اگے روانہ ہوئے۔
خبر دے بند ہونے دا سبب فقط اِنّی گل سی۔ کہ مرزا دا ماماں فریداں فساد دا فتیلہ لئے پہاڑ دے پِچھے پِچھے چلا آندا سی۔ اس نے اپنے بازئاں وچ ایہ طاقت نہ دیکھی۔ کہ انہاں شیراں دے نال سینہ بہ سینہ ہوئے کے لڑے۔ اس لئی فوج دے پِچھے توں آ کے چنداول اُتے گرا۔ بھیر دی بساط کيتا بھاگنے لگے۔ جنگی دلاور پلٹ کر آئے۔ کہ افغان پرت دے لئی بھاگنے نوں فتح توں سوا کامیابی سمجھدے سن ۔ پہاڑاں وچ بھج گئے۔ بادشاہ نے کئی لکھ دا خزانہ بھیجیا سی۔ جو قلیچ خاں دی تفویض وچ سی۔ تے اوہ وی دنبالہ فوج وچ سی۔ اس بھجیا بھج وچ حریفاں دا ہتھ اس پرپے گیا۔ خزانے دے اونٹھ وی گھسیٹ لے گئے۔ ايسے عالم وچ افسر ڈاک چوکی جا پہنچیا سی۔ بھیر نوں بھاگتا دیکھ کے ہٹا تے بادشاہ نوں خبر پہنچائی۔ غرض دلاور بادشاہ امرائے رکابی دے نال باگاں اٹھائے چلا جاندا سی۔ ہر قدم اُتے ہمت گھوڑے نوں قمچی تے حوصلہ ایڑ لگاندا سی۔ سرخاب تے جگدلک دے وچکار سن ۔ جو فتح دی خوشخبری پہنچی۔ اوتھے گھوڑے توں اتر کر زمین اُتے سر رکھ دتا۔ تے دیر تک شکر الٰہی دے مزے لیندا رہیا۔
اب میدان جنگ کيتی کیفیت سننے دے قابل اے۔ اگرچہ خزانہ بادشاہی دے پرتن توں مرزا نوں غرور ودھ گیا سی۔ لیکن دل گھٹا جاندا سی۔ دن دی لڑائی توں جی چراندا سی تے چاہندا سی۔ کہ شبخون مارے۔ مان سنگھ فوج لئے تیار سی تے خدا توں چاہندا سی۔ کہ کسی طرح حریف میدان وچ آئے۔ تے اوہ کم ہمت بے دل سپاہ پیادہ جمع کيتے جاندا سی۔ سازش تے آمیزش دی غرض توں امرائے لشکر کے ناں خطےآں دے چوہے دوڑاندا سی۔ کہ بادشاہ انہاں توں بدگمان ہوئے۔ سپہ سالار شاہی شہزادہ مراد نوں لئے خورد کابل اُتے پيا سی۔ مرزا سامنے پہاڑ اُتے سی۔ اک شب بہت زیادہ شورش معلوم ہوئی۔ رات نوں سامنے نہایت کثرت توں آگاں جلدی نظر آئیاں ۔ سپاہ ہند دیکھ کے حیران رہ گئی۔ شب برات دی رات سی۔ یا دیوالی دا ہنگامہ۔ انہاں نے اپنے بندوبست ایداں دے پختہ کيتے کہ حریف شبخون مارے تاں پچھدا کر پِچھے ہٹے۔ روشنی صبح نے جنگ دے پیام پہنچائے۔ مرزا اک گھاٹی توں فوج لے کے نکلیا۔ تے لڑائی دا میدان گرم ہويا۔ نوجوان سپہ سالار اک پہاڑی اُتے کھڑا افسوس کر رہیا سی۔ کہ ہائے میدان نئيں۔ ہراول نے ودھ کے ٹکر ماری۔ وڈا کشت تے خون ہويا۔ مرزا وی خوب جان توڑ کر لڑیا۔ اوہ وی سمجھیا ہويا سی۔ کہ جے ہندوستان دال خوراں دے سامنے توں بھجیا۔ تاں کالا منہ لے کے کتھے جائاں گا۔ ادھر مان سنگھ نوں وی راجپوت دے ناں دی لاج سی۔ خوب ودھ ودھ کے تلواراں ماراں۔ تے ایداں دے جوش دکھائے۔ کہ آخر دال نے گوشت نوں دبا لیا۔ تے مرزا میدان چھڈ کے بھج گئے۔ اس معرکہ وچ ہراول دی ہمت نے ایسا کم کيتا۔ کہ تے لشکر نوں حوصلہ نکالنے دا ارمان رہ گیا۔
دوسرے دن صبح دا وقت سی۔ کہ فریداں خاں مرزا دا ماماں فیر فوج لے کے نمودار ہويا۔ مان سنگھ ہی دی فوج مہرہ اُتے سی۔ تلواراں میان توں نکلاں تے تیر کماناں توں چلے۔ بندوقاں نے اگ اگلی۔ تے توپاں دل وچ ارمان لئے کھڑی سن۔ کہ پہاڑی سرزمین سی۔ غرض تھاں تھاں لڑائی پڑ گئی۔ کابل ی بہادر شیر سن ۔ مگر ایہ وی منہ دا نوالہ تاں نہ سن ۔ کہ نگل جاندے۔ ریل پیل ہوئے رہی سی۔ کدرے ایہ چڑھے جاندے سن کدرے اوہ ودھ آندے سن ۔ مان سنگھ اک پہاڑی اُتے کھڑا دیکھ رہیا سی۔ جدھر ودھنے دا موقع دیکھدا سی۔ ادھر فوج نوں اگے بڑھاندا سی۔ جدھر جگہ نئيں پاندا سی۔ ہٹا توں سی۔ مشکل ایہ سی کہ زمین دی ناہمواری انتظام جمنے نہ دیندی سی۔ دفعتہ غنیم زور دے کے آیا۔ ہراول دی فوج سینہ سپر کر کے سامنے ہوئی۔ مگر لڑائی دست تے گریبان سی۔ بعض نے جان دے کے نیک نامی حاصل ۔ بعض نے ہٹنا مصلحت سمجھیا سپہ سالار تاڑ گیا کہ میری سپہ دا رنگ بدلا۔ تڑپ اٹھا۔ بھائی نوں پہلو توں جد اکیا۔ سورما سردار تلوارئیے راجپوت آس پاس جمے ہوئے سن ۔ انہاں نوں وی حکم دتا تے موقع دیکھ دیکھ کے فوج فوج کمک بھیجنی شروع کر دتی۔ گجنالاں بھری تیار سن۔ ہاتھیاں کوریلا۔ تے توپاں نوں مہتاب دکھادی کہ جنگل گونج اٹھا۔ تے پہاڑ دھواں دھار ہوئے گئے۔ بادشاہی ہاتھی حلقہ خاصہ دے سن ۔ شیراں دے شکار اُتے لگے ہوئے سن ۔ بادلاں دی طرح پہاڑیاں اُتے اڑنے لگے۔ ایہ آفت دیکھ کے افغاناں دے ودھے ہوئے دل پِچھے ہٹے۔ تھوڑی دیر وچ قدم اکھڑ گئے۔ نشانچی نے نشان پھینکا۔ تے سب میدان چھڈ کے بھج گئے۔ مرزا نے چاہیا سی۔ کہ جے فوج نے جان عزیز دی اے۔ تاں وچ اپنی جان نوں ننگ تے ناں اُتے قربان کر دواں۔ مگر چند جاں نثاراں نے آ کے گھیر لیا۔ مرزا نے جھنجلیا کے انہاں نوں ہٹایا۔ تے حملہ اُتے مستعد ہويا۔ محمد علی اسپ باگ پھڑ کر گھوڑے توں لپٹ گیا۔ تے کہیا کہ پہلے مینوں مار لو۔ فیر اختیار اے۔ خلاصہ ایہ کہ مرزا وی بھج گئے۔
سورما راجپوتاں نے وڈا ساکھا کيتا تے دلاوراں نے خوب خوب کارنامے دکھائے۔ بھاگتاں دے پِچھے گھوڑے اٹھائے۔ تلواراں کھچ لاں۔ تے دور تک ماردے تے للکاردے چلے گئے۔ فیر وی جو تعاقب دا حق سی۔ اس دا ارمان نہ نکلیا تے خیال ایہ وی سی۔ کہ ایسا نہ ہوئے۔ مرزا کسی ٹیلے دے پِچھے توں چکر مار دے فوج دا پِچھا مارے۔ بعض بہادر گھوڑے ماردے ایداں دے گئے کہ کئی کوس اگے ودھ کے اک ٹیلے اُتے مرزا نوں جا لیا۔ تے اس نے جان نوں بچا لینا فتح عظیم سمجھیا۔ سپہ سالار فتح دے دمامے بجاندا کابل وچ داخل ہويا۔ اکبر وی پِچھے پِچھے چلے آندے سن ۔ تے اس دن بت خاک اُتے ڈیرہ سی۔ کہ مان سنگھ سرداراں نوں نال لئے پہنچے۔ سرخروئی دے نال فتح دی مبارک باد ادا کيتی۔ بادشاہ نے کابل وچ پہنچ کے ملک اُتے مرزا حکیم نوں عنایت کيتا۔ تے پشاور تے سرحدی ملک دا انتظام تے اختیارات کنور مان سنگھ دے سپرد کر آئے۔ (اور کنار اٹک اُتے قلعہ تعمیر کيتا) اس قابلیت دی تعریف نہ بولی توں ہوئے سکدی اے۔ نہ قلم توں کہ اک نوجوان ہندو راجہ نے افغاناں وچ بہت اچھی رسائی پیدا کيتی۔ تے سرحدی افغاناں دا وی ایسا بندوبست کيتا۔ کہ سرشوری دی گردناں ڈھیلی ہوئے گئياں۔
۹۹۳ھ وچ حال تے استقبال دی مصلحتاں اُتے نظر کر کے صلاحاں ہوئیاں۔ کہ خاندان کچھواہہ توں ولی عہد سلطنت دا تعلق زیادہ کيتا جائے۔ راجہ مان سنگھ دی بہن نال شادی ٹھیری۔ اس شادی کيتی دھوم دھام تے آرائشاں دی تفصیل کدرے لکھی نئيں۔ تے ہُندی وی تاں کتاب ہی بندی۔ ملیا صاحب نے مجمل طور اُتے لکھیا اے۔ کہ سلیم دی عمر سولہ برس دی سی۔ بادشاہ معہ امرائے دربار آپ بیاہنے چڑھے۔ مجلس عقد وچ قاضی مفتی تے شرفائے اسلام حاضر ہوئے۔ نکاح پڑھیا گیا۔ دو کروڑ تنگے دا مہر بنھیا۔ پھیرے وی ہوئے۔ ہون وغیرہ ہنود دی رسماں وی ہوئیاں۔ دلہن دے گھر توں دولھا دے گھر تک پالکی اُتے برابر اشرفیاں نچھاور کردے لائے۔ لڑکی دے باپ (راجہ بھگوان داس) نے کئی طویلے گھوڑے۔ سو ہاسی۔ ختنی ۔ حبشی۔ چرکس۔ ہندی۔ صد ہا لونڈی غلام دئیے دلھن دا گہنا کيتا کہنا۔ باسن تک مرصع تے سونے چاندی دے سن ۔ لباس ہائے رنگا رنگ دے صدہا صندوق بھرے ہوئے۔ فرش ہائے بو قلماں بے حد تے شمار جہیز وچ دئیے ۔ امرا نوں وی ہر اک دے مناسب حال خلعت تے گھوڑے عراقی۔ ترکيتی۔ تازی۔ سنہری۔ رپہلی زین تے سازویراق توں آراستہ تیار کيتے۔ ابوالفضل لکھدے نيں۔
دین تے دنیا را مبارک باد کيتياں فرخندہ عقد
از برائے انتظام دین تے دنیا بستہ اند
ور نگارستان دولت نور چشم شاہ را
حجلۂ چاں پردہ ہاے دیدہ رنگاں بستہ اند
برادر صورت تے معنی شیخ ابوالفضل فیضی نے قطعۂ تریخ کہیا۔ ؎
ز اے عقد در پاش سلطاں سلیم
کہ اُتے تاں دہد سال امید را
ز پروردن آفتاب تے دل
قرانے شدہ ماہ تے ناہید را
کابل توں خبراں آ رہیاں سن۔ کہ محمد حکیم مرزا نوں بادہ خواری برباد کر رہی اے۔ ۹۹۴ھ وچ اس نے کم تمام کر دتا۔ اکبر نے کنور مان سنگھ نوں زیر دیوار لگیا رکھیا سی۔ حکم پہنچیا کہ فوراً فوج لے کے کابل وچ جا بیٹھو۔ ایہ وی معلوم ہويا سی۔ کہ فریداں خاں اس دا ماماں تے اکثر مصاحب تے ملازم جو مرزا دے پاس سن ۔ اوہی اس دے خیالات نوں پریشان کيتا کردے سن ۔ ہن اوہ کچھ اس خطر توں کہ خدا جانے دربار وچ ساڈے نال کيتا سلوک ہوئے۔ تے بعض اپنے فساد جنگی دے سبب توں اس گل اُتے آمادہ ہوئے کہ مرزا کہ بچےآں نوں نال لے کے ترکستان وچ عبداللہ خاں اذبک دے پاس چلے جاواں۔ اکبر نے دو خاندانی خدمت گزاراں نوں روانہ کيتا۔ فرمان بھیج کر سب نوں دلاسنوں دئیے۔ تے پِچھے پِچھے آپ پنجاب نوں روانہ ہويا۔ تے مان سنگھ کابل نوں جس دے اٹک پار ہُندے ہی غول دے غول افغان سلام نوں حاضر ہونے لگے۔ا س نے کابل پہنچ کے اوہ ملک داری دی لیاقت دکھادی جو کہ اسنوں بزرگاں دی صدہا سالہ فرمانروائی توں میراث وچ پہنچی سی۔ اس دی رسائی تے لطف تے اخلاق نے اہل کابل دے دلاں نوں تسخیر کر ليا۔ تے دو برس پہلے جو مروتاں دی سن۔ انہاں نے تائید کيتی۔ مرزا نے مرنے توں پہلے اپنی معافی تقصیرات دی عرضی حضور وچ بھیجی سی۔ تے دونے بچےآں نوں تے بخت النسا بہن نوں تے اس دے بیٹے مرزا والی نوں روانگی دربار دے ارادہ توں جلال آباد بھیج دتا سی۔ چنانچہ انہاں وچوں مرزا دا یتیم افراسیاب گیارہ برس دا تے کیقباد چار برس دا تے اس دا بھانجا والی وی خورد سال سی۔ فریداں خاں وغیرہ فتنہ انگیز اپنے خیالات فاسد وچ گمرا ہ ہوئے رہے سن ۔ مان سنگھ سب نوں رسائی توں راہ راست اُتے لیایا تے حکمت عملی دی قید وچ مسلسل کر ليا۔ جگت سنگھ فرزند نوں اوتھے چھڈیا تے آپ سب نوں لے کے روانہ ہويا۔ راولپنڈی دے مقام وچ اکبر دے پایہ تخت نوں بوسہ دتا تے سب دی ملازمت کروائی۔ بادشاہ بہت دلداری توں پیش آیا۔ پچپن چھیاسٹھ ہزار روپے انعام دئیے۔ وظیفے تے جاگیراں مناسب حال عنایت کر کے محبت دی تخم ریزی کيتی۔ دریا دل اکبر نے یوسف زئی وغیرہ سرحدی علاقہ کنور نوں دے دتا تے کابل وچ راجہ بھگوان داسنوں بٹھایا۔ اوتھے راجہ نوں قدیمی بلکہ خاندانی مرض نے دیوانہ کر دتا۔ کنور نے فوراً جا کے راجہ دی جگہ لی تے راج کرنے لگا۔ کنور نے اس حکومت وچ کم ایہ کیہ کہ کوہستان یوسف زئی دے علاقے وچ آفریدی وغیرہ خیل ہائے افغانی جو فساد دی اگ جلا رہے سن ۔ انہاں نوں ملک توں کڈ دتا۔ اکبر اس عرصہ وچ اٹک دے کنارے کنارے پھردا سی۔ کدی قلعہ اٹک دے کارخانہ وچ توپ ریزی دا تماشہ دیکھدا سی۔ تے اس وچ عمدہ عمدہ ایجاد کردا سی۔ ایہ کھیل تماشے وی مصلحت توں خالی نہ گئے۔ یوسف زئی دے سرداراں دا انتظام جم گیا۔ کابل دا بندوبست ہوئے گیا۔ کوتاہ اندیش افغان سب اپنی اپنی جگہ بیٹھ گئے۔ ملک دا مالک آپ موجود اے۔ سب توں وڈی گل ایہ ہوئی۔ کہ عبداللہ خاں اوزبک جو سمجھ رہیا سی۔ کہ کابل دا شکار ہن ميں نے ماریا۔ اوہ انہاں کامیابیاں تے سرحدی کارروائیاں توں ڈریا۔ کہ مبادا اپنے ملک موروثی اُتے آئے۔ اس نے تحفہ ہائے شاہانہ دے نال ایلچی بھیج کر عہد نامہ کيتا۔
۹۹۵ھ وچ مان سنگھ دی بہن دے گھر لڑکا پیدا ہويا۔ خسرو ناں رکھیا۔ آزاد زمانہ دی سیہ کاری تے فتنہ سازی نوں دیکھ کے عقل حیران اے۔ ايسے شہر لاہور وچ اوہ بچہ ہويا سی۔ ایتھے چھیويں دی شادیاں تے مبارک بادیاں ہوئیاں سن۔ اوہی بچہ جوان ہوئے کے باپ توں باغی ہويا۔ تے ايسے لاہور وچ گرفتار ہوئے کے آیا۔ تورۂ چنگیزی دے بموجب تلوار گلے وچ لٹکدی اے۔ سر جھکائے تھر تھر کانپتا اے تے دربار وچ باپ دے سامنے کھڑا اے۔ اج نہ اوہ اے نہ اوہ ۔ سب افسانہ ہوئے گیا۔ ؎
کھیل اے پتلیاں دا بزم جتھے دا عالم
رات بھر دا ایہ تماشا اے سحر کچھ وی نئيں
جب اکبر دی حسن تدبیر تے عقل خدادا د دا ذکر آئے۔ تاں مان سنگھ دے حسن لیاقت نوں وی نہ بھولنا چاہیے۔ کہ اس دی نوجوان عمر تے کابل جداں ملک۔ جتھے سرشور ملاناں تے وحشی مسلماناں دی خدائی۔ تے مان سنگھ انہاں اُتے فرمانروائی کرے۔ اوہ برس دن توں زیادہ رہیا۔ تے زو شور توں حکومت کردا رہیا۔ فقط راجپوت سردار تے راجپوت فوج اس دے ماتحت نہ سی۔ بلکہ ہزاراں ترک افغانی ہندوستان ی اس دے نال سن ۔ برفانی پہاڑ اُتے کيتا گرمی کيتا جاڑے شیر دی طرح دوڑدا پھردا سی۔ تے جتھے خرابی پڑدی اس دی اصلاح کردا سی۔
۹۹۵ھ وچ راجہ بھگوان داسنوں حرم سرا تے محلےآں دا انتظام سپرد ہويا۔ تے ایہ خدمت انہاں نوں اکثر سپرد رہندی سی۔ سفر وچ حرم سرا دی سواریاں دا انتظام ۔ مریم مکانی دی سواری دا وی اہتمام کردے سن ۔ افغانستان توں شکایتاں پہنچاں۔ کہ راجپوت اہل ملک اُتے زیادتیاں کردے نيں۔ اس لئی کنور مان سنگھ نوں بہار دا حاکم کر کے بھیج دتا۔ بنگالہ وچ افغاناں دی کھرچن کمینہ سرشور باقی سی۔ مغلاں دی بغاوت دے زمانہ وچ اوہ وی نکمے نہ بیٹھے سن ۔ انہاں نے فتو جاٹ نوں اپنا سردار بنایااور ملک اڑیسہ تے دریائے دامودر دے کنارے تمام شہراں اُتے قبضہ کر ليا۔ کنور مان سنگھ نے اوتھے جا کے بندوبست شروع کيتے۔ کئی برس پہلے بعض امرائے نمک حرام نے ملک بنگالہ وچ علما تے مشائخ دے فتوے ہتھ وچ لے کے بادشاہ اُتے بے دینی دا اشتہار دتا سی۔ تے تلواراں کھچ کر تھاں تھاں بغاوت دے نشان کھڑے کر دئیے سن ۔ انہاں دی گردناں جنگی خونریزیاں توں توڑی گئی سن۔ مگر بعض انہاں وچوں ہن وی زمینداراں دے سایہ وچ سر چھپائے بیٹھے سن ۔ تے جدوں موقع پاندے سن ۔ فساد کردے سن ۔ انہاں دے رستے بند کيتے۔ راجہ پورن مل کندھوریہ عظیم الشان قلعہ بنا کے سمجھے سن ۔ کہ اسيں لنکا دے کوٹ وچ بیٹھے نيں۔ انہاں نوں تلوار دے گھاٹ اُتے اتار کر سیدھا کيتا۔ لُٹ مار وچ خزانے تے مال خانے بہت کچھ ہتھ آئے۔ اپنے بھائی دے لئی اس دی بیٹی لئی۔ صلح دے وقت تحفہ تحائف وچ ۔ اس توں اطاعت دے نال تحائف گراں بہا لئے۔ نفائس تے عجائب دے نال ۵۴ ہاتھی دربار وچ بھیجے۔
۹۹۷ھ وچ اکبر دا دل گلگشت کشمیر دی ہويا وچ لہلہایا۔ راجہ بھگوان داسنوں لاہور دا انتظام سپرد کر کے روانہ ہوئے۔ ایتھے راجہ ٹوڈرمل سرگباش ہوئے۔ راجہ بھگوان داس انہاں نوں اول منزل پہنچانے گئے۔ آندے ہی پیٹ وچ ایسا در د اٹھا۔ کہ لٹا دتا۔ کوئی علاج کار گر نہ ہويا۔ پنجويں دن دنیا توں سفر کيتا۔ شیخ ابوالفضل انہاں دے باب وچ رائے لکھدے نيں۔ راستی تے وقار توں بہرہ پایا سی۔ بادشاہ کشمیر توں فیر کر کابل نوں چلے سن ۔ رستے وچ خبر پہنچی۔ بہت افسوس کيتا۔ کنور مان سنگھ نوں فرمان راجگی دا خطاب۔ خلعت خاصہ اسپ بازین زريں تے پنج ہزاری منصب توں سربلند کيتا۔
بہار دے بندوبست توں مان سنگھ دی خاطر جمع ہوئی۔ مگر اکبر ی سپہ سالار توں کدوں بیٹھیا جاندا سی۔ ۹۹۷ھ وچ اڑیسہ دی طرف گھوڑے اٹھائے۔ ملک مذکور سرحد بنگالہ دے پار واقع اے۔ اول پرتاب دیو اوتھے دا راجہ سی۔ نرسنگھ دیو اس دے ناخلف بیٹے نے باپ نوں زہر توں ماریا۔ تے جلد ماریا گیا۔ سلیمان کرارانی دانش تے دین دا پتلا اس وقت بنگالہ وچ فرماں روائی کردا سی۔
اس نے ملک مذکور نوں مفت مار لیا۔ چند روز دے بعد زمانہ نے اس دا ورق وی الٹا۔
اوڑیسہ قتلو خاں وغیرہ افغاناں دے ہتھ وچ رہیا۔ اس وقت مان سنگھ نے نشان فتح اُتے پھریرا چڑھایا۔ برسات دل بادل دے لشکر وچ بجلی دی برق چمکا رہی سی۔ مینہ برس رہے سن ۔ دریا چڑھے سن ۔ ادھر توں قتلو آیا۔ تے ۲۵ کوس دے فاصلے اُتے ڈیرے ڈال کر میدان جنگ منگیا۔ مان سنگھ نے وڈے بیٹے نوں مقابلے اُتے بھیجیا۔ اوہ باپ دا رشید فرزند سی۔ مگر حالے نوجوانی دا مصالحہ تیز سی۔ ایسا گرم گیا۔ کہ انتظام دا سررشتہ ہتھ توں نکل گیا۔ تے فتح نے شکست دی صورت بدلی۔ سپہ سالار نے خود اگے ودھ کے بگڑے کم نوں سنبھالیا۔ سرداراں دی دلجوئی کيتی۔ تے فیر فوج نوں سمیٹ کر سامنے کيتا۔ غیبی مدد ایہ ہوئی۔ کہ قتلو خاں مر گیا۔ افغاناں وچ پھوٹ پڑ گئی۔ بہت سردار ٹُٹ کے آن ملے۔ جو باقی رہے ۔ اوہ اس اقرار اُتے صلح دے خواہاں ہوئے۔ کہ اکبر ی خطبہ پڑھیا جائے گا۔ خراج تے تحائف سالانہ پیشکش کيتا کرن گے۔ جدوں حکم ہوئے گا۔ ادائے خدمت نوں حاضر ہون گے۔ سپہ سالار نے وی صلح ہی وچ مصلحت دیکھی۔ ۱۵۰ ہاتھی تے تحائف گراں مایہ لے کے ارسال دربار کيتے۔
جب تک عیسیٰ (قتلو دا وکیل) زندہ رہیا۔ عہد تے پیمان دا سلسلہ درست رہیا۔ چند سال دے بعد نويں نوجوان افغاناں دی ہمت نے زور کيتا۔ انہاں نے اول جگن ناتھ دا علاقہ ماریا۔ فیر بادشاہی ملک اُتے ہتھ ڈالنے لگے۔ مان سنگھ خدا توں چاہندا سی۔ کہ عہد شکنی دے لئی کوئی بہانہ ہتھ آئے۔ فوراً فوج جرار لے کے چلا۔ آپ دریا دے رستے ودھیا۔ سرداراں نوں چار کھنڈ دی راہ توں ودھایا۔ انہاں نے دشمن دے علاقہ وچ ہوئے کے فتح تے فیروزی دے نشاں لہرا دئیے۔ افغان ہر چند صلح کيتی جھنڈیاں ہلاندے رہے۔ مگر ہن ایہ کدوں سندا سی۔ لڑائی دا میدان منگیا۔ ناچار انہاں نے وی ہتھ پائاں سنبھالے۔ بڈھے تے جوان وڈے وڈے پٹھان جمع ہوئے۔ ہمسایہ دے راجائاں نے وی رفاقت دی تے شاہانہ لڑائی آن پئی۔ بہادراں نے ہمت دے کارنامے دکھائے۔ وڈے رن پئے۔ ملک مذکور قدرت دا فیل خانہ اے۔ ہاتھی میدان جنگ وچ مینڈھاں دی طرح لڑدے تے دوڑدے پھردے سن ۔ تے اکبر ی بہادر انہاں نوں تیز دوز کر کے خاک تودہ بناتے سن ۔ آخر سورما سپہ سالار نے فتح پائی۔ تے ملک نوں بڑھاندے بڑھاندے دریائے شور تک پہنچیا دتا۔ شہر شہر وچ اکبر ی خطبہ پڑھیا گیا۔ جگن ناتھ جی نے وی اکبر بادشاہ اُتے دتا کيتی۔ کہ اپنا مندر ملک سمیت دے دتا۔ مان سنگھ پھانی وغیرہ (مشرقی حصہ سندر بن ) وچ پھیلدا جاندا سی۔ مناسب معلوم ہويا۔ کہ ادھر اک شہرحاکم نشین آباد کيتا جائے۔ جتھے توں ہر طرف مدد پہنچ سکے۔ دریائی حملہ توں محفوظ ہوئے۔ تے غنیمان بدنیت دی چھاتی اُتے پتھر رہے۔ صلاحاں تے تلاشاں دے بعد آک محل دے مقام اُتے صلاح ٹھیری۔ مبارک ساعت دیکھ کے بنیاد دا پتھر رکھیا تے اکبر نگر ناں رہیا (ایہی راج محل مشہور اے ) اس گل زمین نوں شیر شاہ نے اپنی گلگشت تے تفریح دے لئی نامور کيتا سی۔ ہن تک وی کوئی مسافر ادھر جا نکلدا اے۔ تاں بکاولی تے بدرمنیر دی خیالی داستاناں مٹی تصویراں دی طرح صفحہ خاک اُتے نظر آندیاں نيں۔ ايسے مقام اُتے قلعہ عظیم الشان تعمیر کر کے سلیم نگر ناں رکھیا۔ قلعہ شیر پور۔ مورچہ اکبر نگر بلند عمارتاں۔ سجے ہوئے گھراں۔ چلدے بازاراں توں چند روز وچ طلسمات دا عالم دکھانے لگا۔ تے مان سنگھ دے دمامۂ دولت دی آواز برہم پتر دے کنارے کنارے تمام مشرقی علاقہ بنگال وچ گونجنے لگی۔
راجہ دے کارنامے تے اس دی ہمتاں دے ہنگامے قلم تحریر نوں سر اُچا نئيں کرنے دیندے۔ مگر اکبر دی خوبیاں وی ایداں دے عالی درجہ اُتے نيں۔ جنہاں نوں لکھے بغیر رہیا نئيں جاندا ۔ ملک اڑیسہ وچ راجہ رام چند اک فرماں روا سی۔ اوہ مان سنگھ دے دربار وچ آپ نہ آیا۔ بیٹے نوں بھیج دتا۔ راجہ نے کہیا۔ کہ بیٹے دا آنا صحیح نئيں۔ راجہ نوں خود آنا چاہیے۔ راجہ قتلو دی مہم وچ انہاں دی مدد وی کر چکيا سی۔ مگر آنے دی جرأت نہ کردا سی۔ کہ ملکی معاملے نيں۔ خدا جانے۔ اوتھے جا کے کيتا ہوئے۔ مان سنگھ نے سب خدمتاں نوں بالائے طاق رکھیا تے بیٹے نوں فوج دے کے بھیج دتا۔ اس نوجوان نے جاندے ہی لُٹ مار دے اس دے علاقہ دی خاک اڑا دی۔ کئی قلعے فتح کيتے۔ راجہ قلعہ بند تے محاصرہ دا دائرہ تنگ ہويا۔ بادشاہ نوں خبر پہنچی۔ مان سنگھ دے ناں فرمان بھیجیا۔ کہ جے راجہ رام چند اس وقت نئيں آیا۔ تاں فیر آ جائے گا۔ ایسا ہر گز نہ چاہیے۔ ملک تے دولت دی ترقی انہاں گلاں توں نئيں ہُندی۔ جلد محاصرہ اٹھا لو۔ کہ آئین حق شناسی دے خلاف اے۔ مان سنگھ نے فوراً حکم دی تعمیل کيتی۔ تے بیٹے نوں واپس بلا لیا۔ ۱۰۰۱ھ وچ بنگالہ تے اوڑیسہ دے ملک نوں پاک صاف کر کے حسب الطلب حاضر دربار ہويا۔ نامی راجہ تے سردار اس ملک دے اپنے نال لیایا سی۔ انہاں دی وی ملازمت کروائی تے دولت دے ماتھے اُتے نور دا تلک لگایا۔ بنگالہ دی صفائی دا تمغہ مؤرخاں نے اس دے ناں اُتے لکھیا اے۔
۱۰۰۲ھ دے جشن سالانہ وچ اکبر نے خسرو جہانگیر دے بیٹے نوں باوجود خرد سالی دے پنج ہزاری منصب اُتے نامزد کر کے اڑیسہ اس دی جاگیر وچ دتا۔ تے بعض سرداران راجپوت دے حقوق اس وچ شامل کيتے راجہ مان سنگھ نوں اتالیقی دا اعزاز بخشا۔ تے اس دی سرکار دا انتظام وی راجہ ہی دے سپر د کيتا۔ راجہ نوں ملک بنگالہ دے کے ادھر روانہ کر دتا۔ تے ايسے ملک اُتے اس دی تنخواہ مجرا کر دتی۔ نوجوان جگت سنگھ ہن ایسا ہوئے گیا سی۔ کہ بذات خود بادشاہی خدمتاں دا سرانجام کر سکے۔
۱۰۰۲ء وچ کوچ بہار دے راجہ نے سورما سپہ سالار دے دربار وچ اکبر ی اطاعت دا سجدہ ادا کيتا ملک مذکور دا طول ۱۰۰ کوس۔ عرض چالیس تے سو دے وچکار پھیلدا سمیٹتا چلا جاندا اے۔ چار لکھ سوار دو لکھ پیادے۔ ست سو ہاسی۔ ہزار جنگی کشتیاں جاں نثاری نوں حاضر رہدیاں سن۔ اگرچہ اس دے بیٹے جگت سنگھ نوں ۱۰۰۵ھ وچ کوہستان پنجاب دا انتظام سپرد ہويا۔ مگر مان سنگھ اُتے ایہ سال نہایت منحوس سی۔
ہمت سنگھ اس دے بیٹے نے امتلا توں اسہال توں بدحال ہوئے کے انتقال کيتا۔ ہچکی لگ گئی سی۔ ايسے وچ جان نکل گئی۔ شیخ ابوالفضل کہندے نيں۔ جوانمرد سی۔ انتظام تے سربراہی دی لیاقت سرشت وچ سی۔ موقعہ وقت اُتے چکدا نہ سی۔ اس دے مرنے توں تمام قوم کچھواہہ وچ کہرام مچ گیا۔ بادشاہ دی دلداری نے زخماں اُتے مرہم رکھیا۔ سب دی تسلی ہوئے گئی۔
اسی زنہ وچ عیسیٰ خاں افغان نے بغاوت کيتی۔ مان سنگھ نے درجن سنگھ اپنے بیٹے نوں فوج دے کے بھیجیا۔ سرداراں وچ اک نمک حرام غنیم توں ملیا ہويا سی۔ تے خبر پہنچیا رہیا سی۔ دشمن اک جگہ اُتے بے خبر آن پيا۔ سخت لڑائی ہوئی۔ درجن سنگھ ماریا گیا۔ تے بہت جاناں ضائع ہوئیاں۔ تمام مال خانے لٹ گئے۔ فیر عیسیٰ خاں اپنے کيتے اُتے پچھتایا۔ جو کچھ مال لیا سی۔ ہزار ندامت تے عذر تے معذرت دے نال واپس کيتا۔ انتہا اے کہ بہن وی دے دی۔ ہائے تے تاں سب کچھ آ گیا۔ درجن سنگھ کتھے توں آئے۔
۱۰۰۷ھ وچ مان سنگھ دا اقبال فیر نحوست دی سیاہ چادر اوڑھ کر نکلیا۔ صورت ایہ ہوئی کہ اکبر نوں جس طرح سمرقند تے بخارا دے لینے دی آرزو سی۔ ايسے طرح رانائے میواڑ توں اطاعت لینے دا ارمان سی۔ چنانچہ عبداللہ خاں اذبک والی توران دے مرنے توں وڈے وڈے ارادےآں دے منصوبے باندھے تے شطرنج اُتے مہرے پھیلائے۔ ارادہ ایہ سی کہ ادھر دے منصوبے جیت کر خاطر جمع توں ملک موروثی اُتے چلئے۔ شہزادہ دانیال۔ عبدالرحیم خان خاناں۔ شیخ ابوالفضل نوں دکن اُتے بھیجیا سی۔ تے پِچھے پِچھے آپ سی۔ جہانگیر نوں مہم رانا اُتے روانہ کيتا۔ مان سنگھ نوں پرانے پرانے امیراں دے نال سپہ سالار کر کے ہمراہ کيتا۔ تے بنگالہ اس دی جاگیر جگت سنگھ اس دے ولی عہد نوں عنایت کيتی۔ نوجوان کنور خوشی خوشی روانہ ہويا۔ آگرہ وچ جا کے سامان وچ مصروف سی۔ کہ ۱؎ دفعتہ مر گیا۔ قوم کچھواہہ دے گھر گھر وچ ماتم پے گیا۔ اکبر نوں وی بہت رنج ہويا۔ مہان سنگھ اس دے بیٹے نوں باپ دی جگہ دتی۔ تے روانگی دا فرمان روانہ کيتا۔ سرشور افغاناں نے اس موقع نوں غنیمت سمجھیا۔ طوفان ہوئے کے اٹھے۔ مہاں سنگھ جرأت کر کے اگے ودھیا۔ مگر نوجوانی دی دوڑ سی ٹھوکر کھادی باغیاں نے مقام بھدراک اُتے لشکر بادشاہی نوں شکست دتی۔ تے پانی دی طرح پھیل کر وڈا حصہ بنگالہ دا دبا لیا۔ ادھر سلیم (جہانگیر) اپنے عیش دا بندہ سی۔ اوہ نہ چاہندا سی۔ کہ اودے پور دے پہاڑاں وچ جائے تے پتھراں توں ٹکراندا پھرے۔ اس دی مراد بر آئی۔ رانا دی مہم ملتوی کر دتی تے بنگالہ دی طرف کوچ کيتا۔ باپ ادھر اسیر دا محاصرہ کيتے پيا اے۔ تے قلعہ والے جان توں تنگ نيں۔ خانخاناں احمد نگر فتح کيتا چاہندا اے۔ تمام دکن وچ اقبال اکبر ی نے زلزلہ ڈال دتا اے۔ ابراہیم عادل شاہ تحائف تے پیشکش دے نال بیٹی نوں روانہ کردا اے۔ کہ دانیال محلےآں وچ شادی رچے مورکھ شہزادے نے باپ دی اک مصلحت دا خیال نہ کيتا۔ مان سنگھ نوں بنگالہ روانہ کر دتا۔ آپ آگرہ پہنچیا قلعہ وچ جا کے دادی نوں سلام وی نہ کيتا۔ اس نے چاہیا کہ خود جا کے ملے تاں اُتے توں اُتے کشتی وچ بیٹھ کر الہ آباد نوں روانہ ہوئے گیا۔ تے اوتھے جا کے عیش دی بہاراں پرتن لگا۔ اکبر نوں ایہ گل پسند نہ آئی۔ بلکہ خیال ہويا کہ رانا دی طرف توں ہٹنا تے بنگالہ دی طفف جانا۔ مان سنگھ دی ترغیب توں ہويا اے۔ زیادہ تر قباحت ایہ ہوئی کہ شہزادہ دی طرف توں بغاوت دے آثار نظر آئے۔ تے امرائے نمک حلال دی عرضیاں آنی شروع ہوئیاں۔ ایہ وہم جے تے امرا دی طرف ہُندا ۔ تاں کچھ گل نہ سی۔ کیونجے جدوں بادشاہ بڈھا ہُندا اے۔ تاں اہل دربار دی امیداں ہمیشہ ولی عہد دی طرف سجدہ کردیاں نيں۔ لیکن مان سنگھ دا تعلق خاص جو شہزادہ دے نال سی۔ اس نے انہاں وہماں دی بدنما تصویراں دکھاواں۔ تے (جھوٹھ یا سچ) راجہ دے ناں اُتے جو حرف آیا۔ اس دا اسنوں بہت رنج ہويا۔
خیر ایہ تاں گھر دیاں گلاں نيں۔ راجہ بغاوت بنگالہ دی خبر سندے ہی شیر دی طرح جھپٹا۔ جدوں اوتھے پہنچیا۔ تاں پرنیہ۔ کہگر وال۔ بکرم پور وغیرہ تھاںواں مختلفہ وچ غنیماں نے خود سری دے نشان کھڑے کر رکھے سن ۔ اس نے تھاں تھاں فوجاں روانہ کيتياں۔ تے جتھے ضرورت دیکھی۔ اوتھے خود یلغار کر کے پہنچیا۔ اکبر ی اقبال دی برکت تے راجہ مان سنگھ دی ہمت تے نیک نیت نے اک عرصہ دے بعد بغاوت دی اگ بجھائی۔ تے ڈھاکہ وچ آکے خاطر جمع توں حکمرانی کر نے لگا۔
بادشاہاں دے دل دا حال تاں کسے معلوم اے۔ ظاہر ایہی معلوم ہويا کہ اکبر اس دی طرف سے
۱؎۔ جگت سنگھ
صاف ہوئے گیا۔ اس بغاوت دے معرکےآں توں ایہ وی معلوم ہُندا اے۔ کہ باغیان بنگالہ دے نال فرنگ دے سپاہی وی شامل سن ۔ تے انہاں دی رفاقت وچ جاناں دیندے سن ۔ غالباً ڈچ یا پرتگال دے لوک سن ۔
۱۰۰۲ھ وچ ہندوستان دی صفائی تے توران دے بادشاہاں دی کشاکشی نے اکبر دے شوق نوں فیر توران اُتے متوجہ کيتا۔ سپہ سالار خان خاناں وغیرہ سرداراں نوں مشورہ دے واسطے بلیایا۔ مان سنگھ نوں وی فرمان طلب گیا تے لکھیا گیا۔ کہ بعض مہمات ضروری وچ مشورہ در پیش اے۔ چونکہ اوہ فدوی خاص بندہائے قدیم توں اے۔ تے آق ۱؎ سقال بااخلاص اس دولت دا اے۔ مناسب اے۔ کہ اوہ وی متوجہ درگاہ ہوئے۔ ايسے سنہ وچ اسنوں پرگنہ جو ند رمرحمت ہويا۔ تے حکم ہويا کہ قلعہ رہتاس دی مرمت کرے۔ بھائو سنگھ اس دے بیٹے نوں ہزاری ذات پانسو سوار دا منصب عنایت ہويا۔
۱۰۱۳ھ وچ خسرو اس دے بھانجے نوں دہ ہزاری منصب ملیا (جہانگیر دا وڈا بیٹا سی) مان سنگھ اتالیق ہوئے کے ہفت ہزاری چھ ہزار سوار دے منصب اُتے سربلند ہوئے۔ تے بھائو سنگھ پوتا ہزاری منصب تے تن سو سوار اُتے معزز ہويا۔ ہن تک کوئی امیر پنج ہزاری منصب توں اگے نئيں ودھیا سی۔ ایہ اعزاز اول اس نیک نیت راجہ دی وفاداری تے جاں نثاری نے لیا تے اکبر دی قدردانی نے اسنوں دتا۔
جب تک اکبر رہیا ۔مان سنگھ دا ستارہ سعد اکبر (مشتری یعنی برہسپت ) رہیا۔ جدوں اوہ مرض الموت دے بستر اُتے لیٹا۔ ايسے وقت توں اس دا ستارہ وی ڈھلنا شروع ہويا۔ چنانچہ حکم ہويا۔ کہ اپنی جاگیر اُتے جائو۔ مطیع الفرمان نے کل آرزئاں نوں اپنے پیارے آقا دی خوشی دے ہتھ بیچ ڈالیا سی۔ باوجودیکہ ویہہ ہزار لشکر جرار اس دی ذات دا نوکر سی۔ تے تمام قوم کچھواہہ دا سرگروہ سی۔ اوہ بگڑ بیٹھدا تاں تمام قوم تلوار پھڑ کر کھڑی ہوئے جاندی۔ مگر فوراً بنگالہ نوں روانہ ہويا۔ تے خسرو نوں نال لیا۔ جدوں نواں بادشاہ تخت اُتے بیٹھیا۔ پرانے امرا سب حاضر دربار ہوئے۔ نوجوان بادشاہ مست الست سی۔ مگر ایہ گل اس دی وی قابل تعریف اے کہ پہلی گلاں نوں بالکل بھُل گیا۔ خود لکھدا اے کہ اس نے بعض گلاں ایسی دی سن کہ اپنے حق وچ اس عنایت دی امید نہ رکھدا سی۔ فیر وی خلعت چارقب۔ شمشیر مرصع۔ اسپ خاصہ بازین زريں دے کے اکرام تے اعزاز ودھایا۔ تے بنگالہ دا صوبہ دوبارہ اپنی طرف توں مرحمت کيتا۔ مگر طالع دی گردش
۱؎ آق سقال۔ ترکی وچ ریش سفید نوں کہندے نيں۔ تے مراد اس توں مرد بزرگ تے محترم اے۔ ہن ترکستان دے عرف عام وچ ۔ چودھری یا میر محلہ آق سقال کہلاندا اے۔ چنانچہ گائاں یا شہر دے محلہ وچ اک اک آق سقال ہُندا اے۔ پیشہ والےآں دے ہر فرقہ دا آق سقال وی وکھ ہُندا اے۔
کو کون سیدھا کر سکے۔ چند مہینے گذرے سن ۔ کہ خسرو باغی ہوئے گیا۔ آفرین اے جہانگیر دے حوصلہ نوں مان سنگھ دے کاروبار وچ کوئی تغیر دا اثر ظاہر نہ کيتا۔ مان سنگھ نوں وی آفرین کہنی چاہیے۔ کیونجے بھانجے دا بھلا تاں ضرور چاہندا ہوئے گا۔ مگر اس موقع اُتے کوئی ایسی گل وی نئيں کيتی۔ جس توں بے وفائی دا الزام لگیا سکن۔
مست الست بادشاہ جلوس دے اک برس اٹھ مہینے دے بعد خود لکھدا اے۔ مگر درد آلود عبارت اے۔ معلوم ہُندا اے۔ کہ دردناک دل توں نکلدی اے۔ راجہ مان سنگھ نے قلعہ رہتاس توں آ کے ملازمت کيتی کہ ملک پٹنہ وچ واقع اے۔ چھ ست فرمان گئے جدوں آیا اے۔ اوہ وی خان اعظم دی طرح منافقاں تے اس سلطنت ۱؎ دے (پرانے پاپیاں وچوں )اے۔ جو انہاں نے میرے توں کيتا۔ تے میرے توں انہاں دے نال ہويا خدائے رازداں جاندا اے۔ کہ کوئی کسی توں اس طرح نئيں گذارہ کے سکدا۔ راجہ نے سو ہاتھی نر تے مادہ پیشکش گذرانے۔ اک وچ وی اِنّی گل نہ سی۔ کہ فیلان خاصہ وچ داخل ہوئے سکے۔ ایہ میرے باپ دے بنائے ہوئے نوجواناں وچوں اے۔ اس دی خطا وچ اس دے منہ اُتے نہ لیایا۔ تے عنایت بادشاہانہ توں سرفراز کيتا۔ پونے دو مہینے دے بعد فیر لکھدا اے۔ اک گھوڑا میرے سارے گھوڑےآں دا سردار سی۔ عنایت دی نظر توں راجہ مان سنگھ نوں مرحمت کيتا۔ کئی تے گھوڑےآں تے تحائف لائق دے نال شاہ عباس نے منوچہر خاں دی ایلچی گری وچ حضرت عرش آشیانی (اکبر ) نوں بھیجیا سی۔ منوچہر شاہ دا غلام معتبر اے۔ جدوں ایہ گھوڑا ميں نے عنایت کيتا۔ تاں مان سنگھ مارے خوشی دے اس طرح لُٹیا جاندا سی۔ کہ جے ميں کوئی سلطنت اسنوں دے دیندا۔ تاں معلوم نئيں کہ اِنّا خوش ہُندا۔ ایہ گھوڑا جدوں آیا سی۔ تاں تن چار برس دا سی۔ ہندوستان وچ آ کے وڈا ہويا۔ تے ایتھے ساری خوبیاں نکالاں۔ تمام بندہائے درگاہ مغل تے راجپوت نے بالاتفاق عرض کيتی کہ ایسا گھوڑا کدی ایران توں ہندوستان وچ نئيں آیا۔ جدوں والد بزرگوار نے خاندیس تے صوبہ دکن بھائی دانیال نوں مرحمت کيتا۔ تے آگرہ نوں پھرنے لگے۔ تاں محبت دی نظر توں اسنوں کہیا۔ کہ جو چیز تینوں بہت پسند ہوئے میرے توں منگ۔ اس نے موقع پا کر ایہ گھوڑا منگیا۔ اس سبب توں اسنوں دتا سی۔ آزاد بھلا ویہہ برس دے بڈھے گھوڑے اُتے خوش کيتا ہونا سی۔ ایہ کہو کہ وقت نوں دیکھدے سن ۔ آدمی نوں پہچاندے سن ۔ تے سن مسخرے۔ کیہ ایہ۔ کيتا خانخاناں مست نوں دیوانہ بناتے سن ۔ بڈھے ہوئے تاں ہوئے جاواں۔ طبیعت کيتی شوخی تاں نئيں جا سکدی۔ اکبر دے عہد وچ دانش تے داد۔ ہمت تے حوصلہ۔ جرأت تے جاں نثاری دا زمانہ سی۔ اسنوں انہاں گلاں توں خوش کردے سن ۔ اوراسنوں دیکھیا کہ اس ڈھب دا نئيں۔ اسنوں اس ڈھب توں تسخیر کر ليا۔
۱؎ ادہم مثل خان اعظم از کہنہ گرگاں ااں دولت است
خانجتھے وغیرہ امرائے بادشاہی دکن وچ کارنامے دکھا رہے سن ۔ ہمت تے لیاقت نوں میدان وچ جولانی کرنے دا ضرور شوق ہويا ہوئے گا۔ تے جاں نثاری دی عادت نے اس مصلحت نوں جوش دتا ہوئے گا۔ لیکن خسرو دے سبب توں اس دا معاملہ ذرا نازک سی۔ اس لئی وطن گیا۔ اپنے پرانے اہلکاراں توں صلاح کر کے جہانگیر توں عرض کيتی تے لشکر لے کے دکن پہنچیا۔ دو برس تک اوتھے رہیا۔ تے ۱۰۲۳ھ وچ اوتھے توں ملک بقا نوں کوچ کر گیا۔ بیٹےآں وچوں اک بھائو سنگھ جِتیا سی۔ جہانگیر نے اس موقع اُتے خود لکھیا اے۔ والد بزرگوار دے عمدہائے دولت وچ توں ميں نے اکثر بند ہائے درگاہ نوں درجہ بدرجہ خدمت دکن اُتے بھیجیا سی۔ اوہ وی انہاں دناں وچ اس خدمت اُتے سی۔ مر گیا۔ تاں مرزا بھائو سنگھ اس دا خلف رشید سی۔ ميں نے بلا بھیجیا۔ شاہزادگی وچ میری خدمت زیادہ توں وی زیادہ کردا سی۔ ہندوئاں دی ریت دے بموجب مہان سنگھ پسر جگت سنگھ نوں ریاست پہنچکی سی۔ کہ سب بھائیاں وچ وڈا سی۔ تے اوہ راجہ دے جتے جی مر گیا۔ ميں نے اس گل کيتی رعایت نہ دی بھائو سنگھ نوں مرزا راجا دا خطاب دے کے چار ہزاری ذات تن سو سوار دے منصب توں ممتاز کيتا۔ آبنیر دا علاقہ مرحمت کيتا۔ کہ اس دے باپ دادا دا وطن اے تے اس نظر توں کہ مہان سنگھ وی راضی اے۔ اس دی دلداری دے لئی پہلے منصب اُتے پانصدی ودھیا کر گڈھ دا ملک اسنوں انعام دتا۔
اس دے حالات نوں پڑھ کر بے خبر لوک جھٹ بول اٹھاں گے۔ کہ اس نے جہانگیر دے عہد وچ کچھ ترقی نہ کيتی۔ لیکن جاننے والے جاندے نيں کہ اس دا معاملہ کیواں دا پیچیدہ سی۔ بلکہ اس دی عقل سلیم تے سلامت روی دی چال ہزار تعریف دے قابل اے۔ کہ مہمات دے ہنگامے ہوئے رہے سن ۔ کسی آفت دی جھپٹ وچ نہ آگیا ۔ تے اپنی باعزت حالت دا عزت دے نال خاتمہ کر گیا۔ خانخاناں تے مرزا عزیز کوکہ ابتدا توں میدان ترقی وچ اس دے نال گھوڑے دوڑائے سن ۔ انہاں دے حالات نوں اس توں مقابلہ کر کے دیکھو۔ جہانگیری عہد وچ انہاں نے کِداں سخت صدمے اٹھائے۔ ايسے دی بااصول رفتار سی۔ جس نے اسنوں امن تے عافیت دے رستہ توں منزل آخر تک صحیح سلامت پہنچیا دتا۔ جو اعزاز تے اکرام دی دستار اکبر نے اپنے ہتھ توں اس دے سر اُتے بنھی سی۔ اسنوں دونے ہتھ توں پکڑے امن تے امان توں نکل گیا۔
اس نے ملک گیری تے ملک داری دے تمام اوصاف توں پورا پورا حصہ پایا سی۔ جدھر لشکر لے کے گیا۔ کامیاب ہويا۔ کابل وچ اج تک بچہ بچہ اس دا ناں جاندا اے۔ تے اس دی بابت کہاوتاں زباناں اُتے نيں۔ مشرق وچ اکبر ی حکومت دا نقارہ دریائے شور دے کنارے تک جا بجایا۔ تے بنگالہ وچ اپنی نیکی توں ایداں دے گلدار لگائے نيں۔ جو اج تک سرسبز نيں۔ اس دی عالی ہمتی اورع دریا دلی دے چشمے زباناں اُتے جاری نيں۔ تے زمانےآں تک رہن گے۔ اس دے بھاٹ دی سرکار وچ سو ہاتھی فیل خانے وچ جھمدے سن ۔ ویہہ ہزار لشکر جرار اس دی ذات دا نوکر سی۔ جنہاں وچ معتبر سردار ٹھاکر تے امرائے عالیشان دی سواریاں امیرانہ جلوس توں نکلدیاں سن۔ تمام سپاہی بیش قرار تنخواہاں تے ساماناں توں آسودہ سن ۔ ہر فن دے صاحب کمال اس دے شاہانہ دربار وچ حاضر رہندے سن ۔ تے عزت تے خوشحالی دے عالم وچ رہندے سن ۔
باوجود اس دے خوش اخلاق۔ ملنسار۔ شگفتہ مزاج سی۔ تے جلسہ وچ تقریر نوں انکسار تے تواضع توں رنگ دیندا سی۔ جدوں اوہ مہم دکن اُتے گیا۔ تاں خانجتھے لودھی سپہ سالار سی۔ پندرہ پنج ہزاری صاحب علم تے نقارہ موجود سن ۔ جنہاں وچ خانخاناں۔ خود راجہ مان سنگھ۔ آصف خاں۔ شریف خاں امیرالامرا وغیرہ شامل سن ۔ تے چار ہزاری توں پانصدی تک اک ہزار منصبدار فوجاں لئے کمر بستہ موجود۔ بالاگھاٹ دے مقام اُتے لشکر شاہی نوں سخت تکلیف پیش آئی۔ ملک وچ قحط پے گیا۔ تے رستاں دی خرابی توں رسد بند ہونے لگی۔ امرا روز جمع ہوئے کے جلسۂ مشورہ جماندے سن ۔ کوئی نقشہ نہ جمتا سی۔ اک دن مان سنگھ توں سر دیوان اٹھیا کر کہیا کہ جے ميں مسلمان ہُندا۔ تاں اک وقت تسيں صاحباں دے نال کھانا کھایا کردا۔ ہن دے ڈاڑھی سفید ہوئے گئی اے۔ کچھ کہنا مناسب نئيں۔ اک پان اے۔ آپ صاحب قبول فرماواں۔ سب توں پہلے خانجہان نے دلداری دا ہتھ سینہ اُتے رکھیا۔ تے مان دا پان سمجھ کر سب نے قبول کيتا۔ چنانچہ پنج ہزاری توں لے کے صدی دے منصبدار تک حسب حیثیت نقد تے جنس ۔ لوازم ضیافت برابر ہر شخص دی سرکار وچ پہنچ جاندا سی۔ ہر سیلے تے خریطہ اُتے اس دا ناں لکھیا ہُندا سی۔ تن چار مہینے تک ایہ سلسلہ برابر جاری رہیا۔ اک دن ناغہ نہیںہويا۔ بنجاراں نے رسد دا تاندا لگیا دتا۔ بازار لشکر وچ ہر شے دے انبار پئے سن ۔ تے جو آبنیر وچ نرخ سی۔ اوہی ایتھے نرخ سی۔ اک وقت دا کھانا وی سب نوں ملدا سی۔ کنور اس دی رانی وڈی عقلمند تے منتظم بی بی سی۔ گھر وچ بیٹھی سی۔ تے سب کاروبار دے انتظام برابر کردی سی۔ ایتھے تک کہ لوچ تے مقام دے موقع اُتے مسلماناں نوں حمام تے مسجد دی وضع دے خیمے وی تیار ملدے سن ۔
خوش اخلاق راجہ ہمیشہ شگفتہ مزاج تے خوش رہندا سی۔ لطیفہ۔ دربار وچ کوئی سید صاحب اک برہمن توں الجھ پئے۔ تے آخیر وچ کہیا ۔ کہ جو راجہ صاحب کہہ دتیاں اوہ صحیح ۔ راجہ نے کہیا کہ مینوں علم نئيں۔ جو ایداں دے معاملے وچ گفتگو کر سکےآں۔ مگر اک گل دیکھدا ہون۔ کہ ہندوئاں وچ کیواں دا ہی گنوان پنڈت یا گیانی دھیانی فقیر ۔ جدوں مر گیا۔ تاں جل گیا۔ خاک اڑ گئی۔ رات نوں اوتھے جائو تاں آسیب دا خطر اے۔ اسلام وچ جس شہر بلکہ گائاں وچ گذرو۔ کئی بزرگ پئے سوندے نيں۔ چراغ جلدے نيں۔ پھُل مہک رہے نيں۔ چڑھاوے چڑھدے نيں۔ لوک انہاں دی ذات توں فیض پاندے نيں۔
لطیفہ
اک دن ایہ تے خان خاناں شطرنج یا چوپڑ کھیل رہے سن ۔ شرط ایہ ہوئی۔ کہ جو ہارے اوہ جیتنے والے دی فرمائش دے بموجب اک جانور دی بولی بولے۔ خان خاناں دی بازی دبنی شروع ہوئی۔ مان سنگھ نے ہنسنیا شروع کيتا۔ تے کہیا کہ بلی دی بولی بلوائاں گا۔ خان خاناں ہمت کيتے گئے۔ آخر چار پنج چالاں دے بعد مایوس ہوئے گئے۔ مگر وڈے چالئے سن ۔ گھبرا کر اٹھنا چاہیا۔ تے کہیا۔ اے ہا۔ از خاطر رفتہ بود خوب شد کہ حالاہم بیاد آمد۔ مان سنگھ نے کہیا۔ کجا کجا۔ انہاں نے کہیا۔ جہانبانی چیزے فرمودہ بووند۔ حالا یا دم آمدہ۔ بروم کہ زود تر سرانجامش کنم تے اٹھیا کھڑے ہوئے۔ راجہ نے کہیا۔ نمی شود۔ خانخاناں نے کہیا۔ حالامے آیم۔ راجہ نے دامن پھڑ لیا۔ تے کہیا خوب است۔ صدائے پشک بکیندوبروید۔ انہاں نے کہیا۔ شمادامنم بگزررید۔ مے آیم مے آیم مے آیم اوہ وی ہنس پئے۔ ایہ وی ہنس پئے۔ واہ کيتا گل اے۔ اپنی گل کہی تے حریف نے پوری کر دتی۔
لطیفہ
وہ ہمیشہ فقرا تے خاکساراں دی خدمت وچ حاضر ہويا کردا سی۔ تے اس وچ ہندو مسلمان دا امتیاز نہ کردا سی۔ بنگالہ دے سفر وچ اک مقام اُتے شاہ دولت دے اوصاف تے کمالات سنے۔ خدمت وچ حاضر ہويا۔ اوہ وی اس دی پاکیزہ تے سنجیدہ گفتگو توں بہت خوش ہوئے۔ تے کہیا۔ مان سنگھ مسلمان کیوں نئيں ہوئے جاندے۔ اس نے مسکرا کے کہیا۔ ختم اللہ علی قلوبھم خدا دی مہر اے۔ بندہ کِداں اٹھائے کہ گستاخی اے۔
مان سنگھ دے حال وچ ایہ افسوس حقیقت وچ نئيں بھولدا۔ کہ اس دی سپہ سالاری تے ملک گیری دی لیاقت جہانگیر دے عہد وچ مرجھا کر رہ گئی۔ شرابی کبابی بادشاہ نے کچھ پرواہ نہ کيتی۔ بلکہ اس دی طرف توں کھٹکتا رہیا۔ قدردان اوہی مرنے والا سی۔ جس نے اس دے جوہر قابل کولڑکپن توں پال کر اعلیٰ درجۂ کمال اُتے پہنچایا سی۔ اوہ جِتیا تاں خدا جانے اس دی تلوار توں ملک موروثی دے پہاڑاں نوں ٹکراندا یا دریائے شور وچ فرنگ دے زور نوں توڑدا۔ اکبر خانخاناں نوں مرزا خاں تے خان اعظم نوں مرزا عزیز تے اسنوں مرزا راجا کہندا سی۔ گھر دی ریت رسوم تے کل کاروبار وچ اس دے نال بیٹےآں دی طرح برتائو ہُندا سی۔ خصوصاً حرم سرا دے کاروبار تے سفر دے موقع اُتے کل اہتمام راجہ بھگوان دا س دے سپرد مریم مکانی تک دی سواری ہُندی۔ تاں راجہ موصوف نال ہُندے سن ۔ اس توں زیادہ تے کیہ اعتبار ہوئے سکدا اے۔ عجب پاک زمانہ سی۔ تے عجب پاک دل سن ۔ دیکھو نتیجے وی کِداں پاکیزہ نکلدے سن ۔
مان سنگھ دی تریخ زندگی وچ اس بیان اُتے پھُل برسانے چاہئاں۔ کہ اس نے تے اس دے کل خاندان نے اپنی ساری گلاں نوں اکبر دی خوشی اُتے قربان کر دتا۔ مگر مذہب دے معاملے وچ گل نوں ہتھ توں نہ دتا۔ جنہاں دناں وچ دین الٰہی اکبر شاہی دا زیادہ زور ہويا۔ تے ابوالفضل اس دے خلیفہ ہوئے۔ بیربل برہمن کہلاندے سن ۔ انہوںنے سلسلہ مریدی وچ چوتھا نمبر حاصل کيتا۔ لیکن مان سنگھ سنجیدگی تے عقل دے نقطہ توں بال بھر نئيں ہٹا۔ چنانچہ اک شب بعض مہمات سلطنت دے باب وچ جلسۂ مشورت سی۔ انہاں نوں حاجی پور پٹنہ جاگیر عنایت ہويا۔ بعد اس دے خلوت خاص سی۔ خان خاناں وی موجود سن ۔ اکبر مان سنگھ نوں ٹٹولنے لگے۔ کہ دیکھاں ایہ وی مریداں وچ آندا اے۔ یا نئيں۔ تقریر دا سلسلہ اس طرح چھیڑا۔ کہ جدوں تک دو چار گلاں نئيں ہُندیاں۔ تب تک اخلاص کامل نئيں ہُندا۔ سپاہی راجپوت نے صاف تے بے تکلف جواب دتا۔ کہ حضور جے مریدی توں مراد جاں نثاری اے۔ تاں آپ دیکھدے نيں کہ جان ہتھیلی اُتے رکھے ہوئے نيں۔ امتحان دی حاجت نئيں۔ جے کچھ تے اے۔ تے حضور دی مراد مذہب توں اے۔ تاں ہندو ہون۔ فرمائیے مسلمان ہوئے جائاں۔ تے رستہ جاندا نئيں۔ کون سا اے کہ اختیار کراں۔ اکبر وی ٹال گئے۔ آزاد حق ایہی اے۔ کہ جو شخص مذہب وچ پورا ہوئے گا۔ اوہی وفا تے اخلاص وچ پورا ہوئے گا۔ تے وفا تے اخلاص دا استقلال ہر مذہب دی اصل اے۔ کون سا مذہب دنیا وچ اے ۔ جس نے وفا تے اخلاص نوں برا سمجھیا ہوئے گا۔ جو اچھی گلاں نيں سب مذہباں وچ اچھی نيں۔ تے انہاں دی تاکیف اے۔ اہل مذہب عمل وچ قصور کرن۔ تاں مذہب دا قصور نئيں۔ بدمذہباں دا قصور اے۔
یہ چٹکلا لکھنے دے قابل اے۔ کہ راجہ دی ۱۵ سو رانیاں سن۔ تے ہر اک توں اک اک دو دو بچے سن ۔ ہاں! بہادر ایداں دے ہی ہُندے نيں۔ مگر افسوس کہ اوہ کوپلاں ٹہنی توں نکلدتیاں گئیاں۔ تے جلدتیاں گئیاں چند جاناں سن ۔ کہ جوانی نوں پہنچاں۔ تے افسوس کہ اوہ اس دے سامنے گئياں۔ بھائو سنگھ نوں جِتیا چھڈ گیا۔ اوہ شراب دی بھینٹ ہوئے۔ جدوں راجہ سرگباش ہوئے تاں سٹھ رانیاں نے ستی ہوئے کے انہاں دے نال رفاقت دا حق ادا کيتا۔
تحقیق
جس قطعہ زمین اُتے تاج گنج دا روضہ اے۔ ایہ راجہ مان سنگھ دی سی۔ ميں نے آگرہ وچ جا کے دریافت کيتا۔ ہن وی کچھ بیگھے زمین اس قرب تے جوار وچ راجہ جے پور دے ناں لکھی چلی آندی اے۔ مہاراجہ سوائی فرماں فرمائے جے پور دے اہلکاراسنوں اعزاز دے نال اپنا حق سمجھدے نيں۔
نکتہ رسی
اک فقیر نے بیگھ بر زمین دے لئی دربار اکبر ی وچ سوال کيتا۔ اوتھے سینکڑاں ہزاراں بیگھ دی حقیقت نہ سی۔ عطا ہوئے گئی۔ سند اس دی سب امرا دے دفتراں وچوں دستخط ہُندی چلی آئی۔ مان سنگھ دے سامنے جدوں کاغذ آیا۔ تاں ا س نے زعفران زار کشمیر نوں مستثنیٰ کرد یا۔ فقیر نے جدوں دیکھیا تاں سند سُٹ کر چلا گیا۔ کہ ہن کيتا کرنی اے۔ جے بیگھ بھر زمین لینی ہُندی تاں جتھے چاہندا بیٹھ جاندا۔ خدائی میدان کھلا پيا اے۔ بعض اہل تحقیق توں معلوم ہويا ۔ کہ ایہ ٹوڈرمل دی جزرسی سی۔
آزاد
میرے دوستو! اس زمانہ دے ہندو تے مسلماناں دے لئی جے کوئی عہد اے۔ جس دی تقلید ملک دی بہتری تے خلق خدا دی آسودگی تے مختلف بلکہ متضاد مذہباں وچ محبت تے یگانگت پیدا کرنے دے لئی ضرور اے۔ تاں اوہ عہد اکبر ی اے۔ تے اس بے نظیر مبارک عہد دے پیشرو تے مرد میدان مسلماناں وچ اکبر تے ہندوئاں وچ راجہ مان سنگھ نيں۔ کتھے نيں اوہ تنگ دل تیرہ خیال جنہاں نے اس زمانہ وچ وڈی حب الوطنی ایہ گل قرار دتی اے۔ کہ دونے مذہباں نوں لڑایا کرن۔ تے بغض تے کینہ دی اگ دلاں وچ سلگایا کرن۔ اس زمانہ دی انجمناں تے سبھائاں تے انہاں دی بے اثر تقریراں توں خاک حاصل نئيں ہُندا۔ جو گل دل توں نئيں نکلدی۔ اوہ دل وچ اثر نئيں کردی۔ تسيں دور اکبر ی دے انہاں پاکیزہ نفساں دے حالات اُتے غور کرو۔ تے انہاں نوں اپنا پیشرو بنائو۔ اکبر تے مان سنگھ اوہ شخص نيں۔ کہ جے انہاں دے بسٹ ۱؎ بنوا کر ہر قومی جلسے نوں انہاں توں زینت دتی جائے۔ تاں دونے فریق وچ اتحاد ودھانے دی اچھی تدبیر اے۔ وڈے نور دی ایہ گل اے۔ کہ مان سنگھ نے ایہ اتحاد اپنے دھرم نوں پورے طور اُتے برقرار رکھ دے قائم کيتا۔ ایہ ہی خوبی اے۔ جو راجہ مان سنگھ دی بے انتہا عزت تے عظمت ساڈے دلاں وچ بٹھاندی اے۔ آزاد اوہ کیہ دین داری اے جو دوسری قوم دی دل آزاری ہوئے۔ مسلماناں تے ہندوئاں دے مذہب وچ ہزاراں امور نيں۔ جنہاں نوں دونے فریق نیکی سمجھدے نيں۔ پس دیندار بننے دے لئی ایسی ہی نیکیوں اُتے عمل کرنا چاہیے۔ راجہ مان سنگھ! اخلاقی تریخ وچ تواڈا ناں سنہری حروف وچ قیامت تک روشن رہے گا۔ اخلاق تے بے تعصبی تواڈے مبارک ناں اُتے ہمیشہ پھُل تے موندی برسائے گی۔ تواڈا سر ایداں دے پھُلاں دے ہاراں توں سجا اے۔ جنہاں دی مہک قیامت تک دماغ عالم نوں معطر رکھے گی۔
مرزا عبدالرحیم خان خاناں
[سودھو]۹۶۴ھ وچ بیرم خاں دا بڑھاپا اقبال دی جوانی وچ لہلہا رہیا سی۔ ہیمو دی مہم مار لی سی۔ اکبر شکار کھیلدے لاہور نوں چلے آندے سن ۔ جو نغمۂ بلبل دے سراں وچ کِسے نے آواز دی۔ کہ بڑھاپے دے باغ وچ رنگین پھُل مبارک ہوئے۔ فتح دی خوشی وچ یہ خوشخبری نیک شگون معلوم ہوئی۔ اس لئی بادشاہ نے جشن کيتا۔ وزیر نے خزانے لٹائے۔ تے اپنے بیگاناں نوں انعام تے اکرام توں مالا مال ک ردتا۔ بیرم خاں نوں تاں عالم جاندا اے۔ ماں دا خاندان وی معلوم کر لو۔ کہ جمال خاں میواندی دی بیٹی حسن خاں میواندی دی بھتیجی سی۔ وڈی ۱؎ بہن بادشاہ دے محل وچ سی۔ چھوٹی وزیر دے حرم سرا وچ ۔ خالو بادشاہ نے خود عبدالرحیم ناں رکھیا۔ مبارک مولود دی ولادت خاص ايسے شہر لاہور وچ ہوئی۔
یہ پھُل نیڑے تن سال دے نازو نعمت دی ہويا وچ اقبال دے شبنم توں شاداب سی۔ دفعتہ خزاں دی نحوست ایسی بگولا بن دے لپٹی۔ کہ اس دے گلبن نوں جڑ توں اکھیڑ کر سُٹ دتا۔ تے گھاہ پھوس دی طرح مدت تک رواں دواں کردی رہی۔ کوئی نہ جاندا سی۔ کہ اس دا ٹھکانا وی کدرے لگے گا یا نئيں۔ اسيں کاغذاں دے دیکھنے والے ترس کھاندے نيں۔ وائے برحال اس دے رشتہ داراں تے ہويا خواہ نمک خواراں کے۔ جدوں اس دی تے اپنی حالت نوں یاد کردے ہون گے۔ تاں چھاتی اُتے سپ پرت جاندے ہون گے۔ کہ کیہ سی تے کیہ ہوئے گیا۔ مگر حق ایہ اے کہ ایداں دے ہی اُچے توں گردے نيں۔ جدوں اس قدر اُچے پہنچدے نيں۔ کہ دیکھنے والے تعجب کر کے کہندے نيں۔ ایہ تارا کتھے توں نکل آیا۔
خدا تر نوالہ دے۔ خواہ سوکھا ٹکڑا۔ باپ دا ہتھ بچےآں دے رزق دا چمچہ بلکہ انہاں دی قسمت دا پیمانہ ہُندا اے۔ جدوں بیرم خاں دے اقبال نے منہ پھیریا۔ تے اکبر رقیباں دیاں گلاں وچ آ کے دہلی وچ آن بیٹھیا۔ بیرم خاں آگرہ وچ رہ گئے۔ ایتھے توں نحوست دا آغاز سمجھنا چاہیے۔ حال ایہ سی کہ رفیق نال چھڈ چھڈ کے دہلی چلے جاندے نيں۔ عرضیاں جاندیاں نيں۔ تاں الٹے جواب آندے نيں۔ عرض معروض دے لئی وکیل پہنچکيا اے۔ تاں قید۔ دربار دے طور بے خبر۔ خبر آندی اے تاں وحشت ناک۔ بچہ معصوم انہاں رازاں نوں نہ سمجھدا ہوئے گا۔ مگر اِنّا تاں ضرور دیکھدا ہوئے گا۔ کہ باپ دی مجلس وچ رونق نئيں۔ اوہ امرا تے درباریاں دی بھیڑ بھاڑ کيتا ہوئے گئی۔ باپ کس فکر وچ اے۔ کہ میری طرف دیکھدا وی نئيں۔
۱؎۔ اکبر نامہ وچ ایہی اے۔ تعجب اے تاثر توں کہ کہندا اے وڈی ہمایوں دے عقد وچ سی۔
بیرم خاں بیچار کيتا کرے۔ کدی بنگالہ دا ارادہ کردا اے۔ کدی گجرات دا کہ حج نوں چلا جائے۔ ادھر رستہ نہیںپاندا۔ راجپوتانہ دا رخ کردا اے۔ چند روز ادھر ادھر پھردا اے۔ آخر پنجاب نوں آندا اے۔ کچا نال اپنے حال نوں سنبھالے۔ کہ عیال تے اطفال نوں۔ آخر حرم سرا تے جواہر خانہ توشہ خانہ وغیرہ بوہت سارے لوازمات تے اسباب نوں بٹھنڈے وچ چھڈیا ۔ تے آپ پنجاب وچ آیا۔ بٹھنڈہ دا حاکم اپنا نمک پروردہ۔ خاک توں اٹھایا ہويا۔ ہتھوں دا پالیا ہويا۔ چھوٹے توں وڈا کر کے حکومت تک پہنچایا ہويا۔ اس نے امل تے عیال نوں ضبط کر کے روانہ دربار کر دتا۔ دہلی وچ آکے سب قید۔ اسباب خزانہ وچ داخل۔ اوہ تن چار برس دا بچہ روز دی پریشانی تے بے سروسامانی تے گھر والےآں دی سرگردانی۔ روز نويں شہر نويں جنگل دیکھ کے حیران ہوئے توں ہوئے گا۔ کہ ایہ کیہ عالم اے۔ تے اسيں کتھے نيں۔ میری ہويا خوری دی سواریاں تے سب دی دلداریاں وچ کیوں فرق آ گیا۔ جو لوک ہتھوں دی جگہ اکھاں اُتے لیندے سن ۔ اوہ کیہ ہوئے گئے۔
اور اس حالت دی تصویر توں تاں رونگٹے کھڑے ہُندے نيں۔ کہ باپ دربار توں رخصت ہوئے کے حج نوں لو چلا گیا۔ گجرات پٹن اُتے ڈیرے نيں۔ حالے سورج جھلکتا اے۔ شام نیڑے اے۔ خیال ایہ کہ ہن خانخاناں آندا اے۔ خبر آئی۔ کہ اوہ تاں ماریا گیا۔ اس دے مردے ہی فوج وچ طلاطم مچ گیا۔ پل دے پل وچ گھر بار افغاناں نے پرت لیا۔ کوئی گٹھڑی لئے جاندا اے۔ کوئی صندوقچہ۔ کسی نے مسند گھسیٹ لئی۔ کوئی بچھونا لے چلا۔ اس بے کس مردے دے کپڑے تک اتار لئے۔ لاش بے جان نوں کفن کون دے۔ کہ اپنی جان دا ہوش نئيں۔ اوہ تن برس دی جان کيتا کردا ہوئے گا۔ سہم کر رہ جاندا ہوئے گا۔ ماں دی گود وچ دبک جاندا ہوئے گا۔ ڈردا ہوئے گا انا دے پاس چھپ جاندا ہوئے گا۔ افسوس اوہ بے چاریاں کتھے چھپا لاں۔ کہ آپ ہی چھپنے نوں جگہ نئيں ۔ الٰہی تیری پناہ۔ عجب وقت ہوئے گا۔ شام غریباں ايسے شام نوں کہندے نيں۔ رات قیامت دی رات گذری ہوئے گی۔ دن ہويا تاں روز محشر۔ محمد امین دیوانہ تے زنبور وغیرہ لشکراں دے لڑانے والے سن ۔ اس وقت کچھ نہ بن آندی سی۔ فیر وی ہزار رحمت اے۔ کہ لئے قافلہ نوں سمیٹتا اے۔ تے احمد آباد نوں اڑے جاندے نيں۔ موقع پاندے نيں۔ تاں پلٹ کر اک ہتھ مار جاندے نيں۔
اس وقت انہاں پا شکستہ عورتاں نوں جنہاں وچ سلیمہ سلطان بیگم تے ایہ تن برس دا بچہ وی شامل اے۔ لے نکلنا غنیمت اے۔ لٹیرے ہن وی دست بردار نئيں ہوئے۔ پِچھے پِچھے لوٹتے ماردے چلے آندے نيں۔ معصوم بچہ سہما ہويا ادھر ادھر دیکھدا اے۔ تے رہ جاندا اے۔ کون دلاسہ دے۔ تے دے تاں ہُندا کيتا اے۔ الٰہی اوہ وقت تاں دشمن ہی نوں نصیب کیجو۔
ان مصیبت زداں نے لڑدے مردے احمد آباد وچ جا کے دم لیا۔ کئی دن وچ گئے ہوئے حواس ٹھکانے آئے صلاح ہوئی۔ کہ دربار دے سوا پناہ نئيں اے۔ فیر چلنا چاہیے۔ چنانچہ چار مہینے دے بعد ضروری سامان بہم پہنچیا کر روانہ ہوئے۔ ایتھے وی خبر پہنچ گئی سی۔ چغتائی دریا دلی تے اکبر ی عفو وکرم دے دریا وچ لہر آئی۔ انہاں دے لئی فرمان بھیجیا۔ خان خاناں دے مرنے دا رنج تے الم تے انہاں دی تباہی دا افسوس سی۔ نال ہی وڈے دلاسنوں تے دلداری دے نال لکھیا سی۔ کہ عبدالرحیم نوں تسلی دو۔ تے وڈی خبرداری تے ہوشیاری توں لے کے دربار وچ حاضر ہوئے۔ ایہ اطمینان دا تعویز انہاں نوں جالور وچ ملا۔ وڈا سہارا ہوئے گیا۔ ہمت بندھ گئی۔ تے حضور وچ پہنچے۔
اس لئی قافلے دے واسطے اوہ وقت عجب مایوسی تے حیرانی دا عالم ہوئے گا۔ جدوں کہ بابا زنبور سب تباہی زداں نوں لے کے آگرہ پہنچے ہون گے۔ عورتاں نوں محل وچ اتارا ہوئے گا۔ اس یتیم بچے نوں جس دا باپ اک دن دربار دا مالک سی۔ بادشاہ دے سامنے لیا کے چھڈ دتا ہوئے گا۔ اندر شکستہ پا عورتاں دے دل دھکڑ دھکڑ۔ ہر اس دے قدیمی نمک خوار دعاواں کردے ہون گے۔ کہ الٰہی باپ دی خدمتاں نوں پیش نظر لائیو۔ آخری وقت دیاں گلاں نوں دل توں بھلائیو۔ اس معصوم دے تے ساڈے حال اُتے مہربان رہیاں۔ الٰہی سارا دربار دشمناں توں ہی بھریا پيا اے۔ اس بن باپ دے بچہ دا کوئی نئيں۔ ساڈی زندگی تے آئندہ دی بہبودی دا سہارا کون اے۔ جے اے تاں ايسے بچہ دی جان اے۔ تاں ہی اسنوں پروان تے تاں ہی اس بیل نوں منڈھے چڑھائے گا۔
چغتائی سلسلہ وچ انہاں چند بادشاہاں دا حال خط بخشی دے معاملے وچ قابل تعریف اے۔ دشمن وی سامنے آندا سی۔ تاں اکھ جھمک جاندی سی۔ بلکہ اس دی جگہ خود شرمندہ ہوئے جاندے سن ۔ خطا دا ذکر نہ سی۔ بھلا ایہ تاں بچہ معصوم سی۔ اوہ وی بیرم دا بیٹا۔ جس وقت سامنے لائے۔ اکبر دی اکھاں وچ آنسو بھر آئے۔ گود وچ اٹھا لیا۔ اس دے نوکراں دے لئی وظیفے تے تنخواہاں بیش قرار مقرر کيتياں۔ تے کہیا کہ اس دے سامنے کوئی خان بابا دا ذکر نہ کيتا کرو۔ بچہ اے دل کڑھے گا۔ بابا زنبور نے رو کر کہیا کہ حضور ایہ بار بار پُچھدے نيں۔ راتاں نوں چونک اٹھدے نيں کہ کتھے گئے۔ ہن تک کیوں نئيں آئے۔ اکبر نے کہیا کہ کہہ دتا کرو کہ حج نوں گئے نيں۔ خانۂ خدا وچ پہنچ گئے۔ بچہ اے۔ گلاں وچ بہلا لیا کرو۔ دیکھو اسنوں ہر طرح خوش رکھو۔ اسنوں ایہ نہ معلوم ہوئے کہ خان بابا سر اُتے نئيں۔ بابا زنبور! ایہ ساڈا بیٹا اے۔ اسنوں ساڈے پیش نظر رکھیا کرو۔
۹۶۹ھ وچ ایہ واجب الرحم بچہ دربار اکبر ی وچ پہنچیا سی۔ اس دے باپ دے جانی دشمن ہن ارکان دولت سن ۔ اوہ یا انہاں دے خوشامدی ہر وقت حضور وچ حاضر رہندے سن ۔ اکثر ایداں دے تذکرے کردے سن ۔ جنہاں توں بیرم خاں دیاں گلاں اکبر نوں یاد آ جاواں۔ تے اس دی طرف توں دل کھٹک جائے۔ اکثر انہاں وچوں کھلم کھلا سمجھاندے سن ۔ لیکن اکبر دی نیک نیندی تے اس لڑکے دا اقبال سی۔ کچھ وی نہ ہُندا سی۔ بلکہ غیراں دے دل وچ انہاں گلاں توں رحم پیدا ہُندا سی۔ اکبر اسنوں مرزا خاں کہیا کردا سی۔ کہ ابتدائی ذکر وچ اسنوں اہل تریخ اکثر مرزا خاں ہی لکھدے نيں۔
ہونہار لڑکا اکبر ی سایہ وچ پرورش پانے لگا۔ تے وڈا ہوئے کے ایسا نکلیا۔ کہ مؤرخ اس دی لیاقت علمی دی گواہی دیندے نيں۔ بلکہ علمیت توں زیادہ تیزی فکر تے قوت حافظہ دی تعریف لکھدے نيں۔ علوم تے فنون دی کیفیت تے اثنائے تحصیل تے حد تحصیل دی شرح کسی نے نئيں کھولی۔ قرینہ توں معلوم ہُندا اے۔ کہ اس نے ابتدائے عمر نوں تے امیر زاداں دی طرح کھیل کود وچ برباد نئيں کيتا۔ کیونجے جدوں اوہ وڈا ہويا۔ نو علما دا قدردان سی۔ اہل تصنیف تے شاعر نوں عزیز رکھدا سی۔ خود وی شاعر سی۔ بولی عربی توں واقف سی۔ تے بے تکلف بولدا سی۔ بولی ترکی تے فارسی جو اس دے باپ دادا کيتی میراث سی۔ اسنوں جانے نہ دتا حاضر جواب۔ لطیفہ گو۔ بذلہ سنج ۔ بلبل ہزار داستان سی۔ سنسکرت وچ وی اچھی لیاقت حاصل کيتی سی۔ فن جنگ وچ اعلیٰ درجہ دی لیاقت رکھدا سی۔
اس دے باپ دے چند وفادار جاں نثار نال سن ۔ جو محبت دی زنجیراں توں جکڑے ہوئے سن ۔ تے اپنی قسمتاں نوں اس ہونہار بااقبال دے ہتھ بیچے بیٹھے سن ۔ اس امید اُتے کہ اس دے ہاں مینہ برسے گا تاں ساڈے گھر وچ وی پرنالے گراں گے۔ حرم سرا وچ کچھ شریف زادیاں تے پرستاراں سن جو وفاداری دے نال بیکسی تے بے بسی دی چادراں وچ لپٹی بیٹھی سن۔ حسرت تے ارمان امید تے ناامیدی انہاں دے خیالاں وچ اک طلسمات بناندی سی۔ اک بگاڑدی سی۔ بادشاہی دربار خدائی عجائب خانہ سی۔ امیر تے سردار کہ اوتھے توں جواہر دی پتلیاں بن دے نکلدے سن ۔ اس دے رفیق دیکھدے سن ۔ تے رہ جاندے سن ۔ دل وچ کہندے سن ۔ کہ اک دن اس دا باپ جس نوں چاہندا سی۔ اسنوں جواہرات تے موتیاں وچ چھپا دیندا سی۔ کاش بیٹا ایداں دے انعاماں وچ ہی شامل ہوئے جائے۔ اس وچ سب قدرت اے۔ اوہ چاہے تاں فیر اوہی تماشا دکھائے۔ دن ۔ رات۔ صبح۔ شام۔ ادھی رات آسمان دی طرف ہتھ سن ۔ تے خدا دی طرف دھیان سن ۔ دل آمین آمین کہہ رہے سن ۔
مرزا خاں نہایت حسین سی۔ باہر نکلدا سی۔ تاں رستہ دے لوک دیکھدے رہ جاندے سن ۔ ناواقف خواہ مخواہ پُچھدے سن ۔ کہ ایہ کون خانزادہ اے۔ مصور اس دی تصویراں اتاردے سن ۔ امیر اپنے مکاناں تے دیوانخاناں نوں سجاندے سن ۔ بادشاہ وی اپنے دربار تے مجلس دا سنگار سمجھدے سن ۔ بیرم خاں دے خوان کرم دے سینکڑاں نہ سن ۔ ہزاراں کھانے والے سن ۔ کوئی وفا دا بندہ۔ کوئی زمانے دا ماریا۔ کوئی عالم۔ کوئی شاعر۔ کوئی اہل کمال جو اسنوں دیکھدا۔ تے ناں سندا۔ آندا تے دعاواں دیندا ۔ بیٹھدا تے اس دا مختصر دیوانخانہ متوسط حالت دیکھ کے باپ دے جاہ تے جلال تے نیکیاں یاد کردا۔ تے اکھاں وچ آنسو بھر لاندا۔ انہاں لوکاں دی اک اک گل اس دے تے اس دے رفیقاں دے لئی مرثیاں دا کم کردی سی۔ تے خون دے آنسو کر کے بہاندی سی۔
جب بادشاہ دے نال دہلی۔ آگرہ۔ لاہور وغیرہ وچ اس دا گذر ہُندا۔ بڈھے بڈھے دستکاراں دے تحفے۔ مصوراں دی تصویراں۔ مالیاں دی ڈالیاں توں اس دے حرم سرا وچ دو کیفیتاں پیدا ہودیاں سن۔ کدی مایوسی تے تاسف کہ ہائے کيتا لاں۔ جدوں کہ لیانے والےآں نوں انہاں دے لائق نہ دے سکن۔ کدی انہاں دا لیانا اک مبارک شگون دا رنگ دکھاندا سی۔ خیال آندا سی کہ اس تحفے دی آب تے تاب توں معلوم ہُندا اے۔ کہ ساڈا وی رنگ پلٹے گا۔ تے دلاں دی افسردگی اُتے شادابی شبنم چھڑکے گی۔
اکبر خوب جاندا سی کہ ماہم خیل والے امرا تے دربار دے کون کیہڑا سردار نيں جو اس توں تے اس دے باپ توں ذاتی عناد رکھدے نيں۔ اس واسطے ماہ بانو بیگم خان اعظم مرزا عزیز کوکلتاش دی بہن توں مرزا خان دی شادی کر دتی۔ تاکہ اس دی حمایت دے لئی وی دربار وچ تاثیر پھیلے۔
۹۷۳ھ وچ اس دے میدان خوش نصیبی وچ اک مبارک شگون دا جلوہ نظر آیا۔ اکبر خان زمان دی مہم اُتے سی۔ اس نے عفو تقصیر دے لئی التجا کيتی۔ تے پنجاب توں خبر پہنچی سی۔ کہ محمد حکیم مرزا کابل توں فوج لے کے آیا اے۔ لاہور تک پہنچ گیا اے۔ اکبر نے خان زمان دی خطا معاف کر کے ملک اس دا برقرار رکھیا۔ تے آپ پنجاب دے بندوبست دے لئی چلا۔ مرزا خاں نوں خلعت تے منصب عطا کر کے منعم خاں خطاب دتا۔ (حالانکہ منعم خاں زندہ موجود) تے چند امرا صاحب تدبیر دے نال آگرہ نوں رخصت کيتا۔ کہ دارالسلطنت دے انتظام تے حفاظت وچ سرگرم رہیاں۔
آزاد
اس وچ دو پہلو سن ۔ اول ایہ کہ سننے والے صورت نئيں دیکھدے۔ جو کدرے کہ بڈھا منعم خاں نو برس دا کِداں ہوئے گیا۔ ہاں رعب قائم ہوئے گیا۔ کہ کہن سال کاردار گھر اُتے موجود اے۔ خان خاناں دا لفظ وی خوب اے۔ باپ تے بیٹے وچ کچھ دور دا فرق نئيں۔ مصالح سلطنت دے لفظاں نوں دیکھو۔ ایہی پیچ نيں۔ جنہاں نوں اج کل دے لوک ملکی پالیسی کہندے نيں۔ جے نیکی دی غرض تے نیک نیندی دی بنیاد اُتے ہوئے۔ تاں مصلحت ملک تے دروغ مصلحت آمیز اے۔ ہاں خود غرضی تے آزار خلائق نظر ہوئے۔ تاں دغا تے فریب اے۔
اس دے ستارہ طلوع یا جوہر مردانگی دی چمک تیرھواں صدی وچ ہر خاص تے عام نوں نظر آئی جدوں کہ ۹۸۰ھ وچ خان اعظم مرزا عزیز نوں کہ احمد آباد گجرات وچ محصور ہويا۔ تے اکبر دو مہینے دیاں منزلاں ست دن وچ طے کر کے گجرات اُتے جا کھڑا ہويا۔ وڈے وڈے کہنہ عمل سردار رہ گئے۔ ۱۳ برس دے لڑکے دتی کیہ بساط ہونی سی۔ اوہ قدم بقدم بادشاہ دے ہمرکاب سی۔ اس دے دل دا جوش تے بہادری دی امنگ دیکھ کے اکبر نے اسنوں قل (قلب لشکر) وچ قائم کيتا۔ جو عمدہ سپہ سالاراں دی جگہ اے۔
اب اوہ اس قابل ہويا۔ کہ ہر وقت دربار وچ رہنے لگا۔ تے کاروبار حضور دا سرانجام کرنے لگا۔ اکثر کماں دے لئی بادشاہ دی بولی اُتے ايسے دا ناں آنے لگا۔ تے ايسے دی جیب وی ہتھ ڈالنے دے قابل رہنے لگی۔ آزاد ۔ نوجوانو ناتجربہ کارو سندے ہوئے۔ ایہی موقع اس دے لئی نازک وقت سی۔ یاد رہے۔ امیر زادے شریف زادے جو بدراہ ہُندے نيں۔ انہاں دی خرابی دا پہلا مقام ایہی اے۔ ہاں اس دی خوش اقبالی کہو یا باپ دی نیک نیندی کہ ایہی موقع اس دے لئی آغاز ترقی دا نقطہ ہويا۔ ميں نے بزرگاں توں سنیا۔ تے خود دیکھیا۔ کہ باپ دا کیہ بیٹے دے اگے آندا اے۔ تے اس دی نیت دا پھل اسنوں ضرور ملدا اے۔ چنانچہ جو روپیہ مرزا خاں دے پاس آندا سی۔ ایہ اس توں دستر خوان نوں وسعت دیندا سی۔ اپنی شان سواری تے رونق درباری نوں بڑھاندا سی۔ اہل علم تے اہل کمال آندے سن ۔ بیرم خانی انعام تاں نہ دے سکدا سی۔ لیکن جو دیندا سی۔ اس خوبصورتی توں دیندا سی۔ کہ اس دے چھوٹے چھوٹے ہتھوں دا دتا دلاں اُتے وڈی وڈی بخششاں دا اثر پیدا کردا سی۔ اس بیان وچ اس دے نمک خواراں تے وفادارےآں دی تعریف نوں نہ بھولنا چاہیے۔ کہ اس دے سلیقہ تے لیاقت دے امتحان دا وقت ایہ سی۔ جس دے اوہ برساں دے منتظر سن ۔ بیشک اوہ امتحان وچ پورے اترے۔ انئيں کيتی دانش تے دانائی سی۔ کہ ہر کم وچ تھوڑی جہی چیز وچ وڈا پھیلائو دکھاندے سن ۔ روپیہ خرچدے سن ۔ تے اشرفیاں دے رنگ نظر آندے سن ۔ تے ایہی گلاں اس زمانہ وچ امرا دے واسطے دربار وچ ترقی مناصب دے لئی سفارش کيتا کردیاں سن۔ ایشیائی حکومتاں دا قدیمی آئین سی۔ کہ جس شخص دا سامان امیرانہ تے دستر خوان وسیع دیکھدے سن ۔ ايسے نوں زیادہ تر جلد ترقی دیندے سن ۔
۹۸۳ھ وچ اکبر نے احمد آباد دی حکومت مرزا کوکہ نوں دینی چاہی۔ اوہ ضدی امیر زادہ اڑ گیا۔ تے بگڑ بیٹھیا۔ کہ مینوں ہر گز منظور نئيں۔ مقام مذکور سرحد دا موقع سی۔ تے ہمیشہ بغاوتاں تے فساداں دی گھڑ دوڑ توں پامال رہندا سی۔ اکبر نے خدمت مذکور اس نوجوان نوں عنایت کيتی۔ تے اس نے کمال شکریہ دے نال قبول کيتی۔ اس وقت اس دی عمر انیس ویہہ برس دی ہوئے گی۔ بادشاہ نے حسب تفصیل ذیل چار امیر تجربہ کار کہ دولت اکبر ی دے نمک پروردۂ قدیم سن ۔ اس دے نال کيتے تے سمجھیا دتا۔ کہ عنفوان شباب اے۔ تے اول خدمت اے۔ جو کم کرنا وزیر خاں دی صلاح توں کرنا۔ ایہ اس خاندان دے بندہ ہائے قدیمی توں اے۔ میر علاء الدولہ قزوینی نوں آمینی۔ پیاکداس کوکہ حساب دانی وچ فرو سی۔ دیوانی سید مظفر بارہیا نوں بخشی گری فوج اُتے معزز کيتا۔
۹۸۶ھ وچ شہباز خاں نوں ملمیر علاقہ رانا اُتے فوج لے کے چڑھیا۔ مرزا خاں بموجب اس دی درخواست دے مدد نوں پہنچے۔ چنانچہ قلعہ مذکور تے قلعہ کوکندہ تے اودے پور افواج شاہی دے قبضہ وچ آئے۔ رانا ایسا پہاڑاں وچ بھج گیا۔ کہ شہباز خاں باز دی طرح اڑا۔ دو اسپہ سواراں دے لئی جریدہ اس دے پِچھے پِچھے پھرا۔ مگر اوہ ہتھ نہ آیا۔ البتہ دود اسپہ سالار اس دا حاضر دربار ہوئے کے گرفتار ہويا۔ تے خطا معاف ہوئی۔
خانخاناں کدی اپنے علاقہ وچ کدی دربار وچ کدی متفرق خدمتاں بجا لاندا سی۔ تے جوہر قابلیت دکھاندا سی۔ ۹۸۸ھ وچ اس دی سیر چشمی تے خدا ترسی تے اعتبار تے علو حوصلہ اُتے نظر کر کے عرض بیگی دی خدمت سپرد کيتی۔ کہ حاجتمنداں دی عرض معروض حضور وچ تے حضور دے احکام انہاں نوں پہنچائے۔
اسی سنہ وچ صوبہ اجمیر دے علاقے وچ فساد ہويا۔ رستم خان صوبہ دار اجمیر ماریا گیا۔ اس وچ راجگان کچھواہہ دی سر شوری وی شامل سی۔ کہ راجہ مان سنگھ دے بھائی بند سن ۔ اکبر نوں ہر پہلو دا خیال رہندا سی۔ چنانچہ رنتھنبور خان خاناں دی جاگیر وچ دے کے حکم دتا کہ فتنہ نوں فرو کرے۔ تے مفسداں نوں فساد دی سزا دے۔
۹۹۰ ھ وچ جدوں کہ شاہزادہ سلیم (یعنی جہانگیر) دی عمر بارہ تیرہ برس دی ہوئے گی۔ تے خانخاناں ۲۸ برس دا ہوئے گا۔ اسنوں شہزادہ دا اتالیق مقرر کيتا۔
آزاد
اکثر ریاستاں وچ سندا ہون۔ کہ راجہ خورد سال اے۔ فلاں شخص نوں سرکار نے ٹیوٹر اتالیق مقرر کر کے بھیجیا اے۔ اس مقام اُتے ضرور چند منٹ ٹھیرنا چاہیے۔ تے اس زمانہ دے اتالیق تے اج دے ٹیوٹر صاحب نوں مقابلہ کر کے دیکھ لینا چاہیے۔ کہ عہد سلف دے سلاطین اتالیق وچ کیہ کيتا صفتاں دیکھ لیندے سن ۔ سرکار جو گلاں اج دیکھدی اے۔ اوہ تاں سب ہی دیکھ رہے نيں۔ اوہ لوک اول ایہ دیکھدے سن ۔ کہ اتالیق خود رئیس ہوئے۔ تے خاندان شرافت تے ریاست توں ہوئے۔ رئیس دا لفظ ہی اج تک سب دی بولی اُتے اے۔ مگر وچ دیکھدا ہون۔ اس عہد وچ تفصیل اس دی بہت شرح طلب اے۔ ساڈے شاہان وقت تاں اس توں اِنّا ہی مطلب رکھدے نيں۔ کہ اک شخص نے مہم حبش یا کابل اُتے جا کے کدی سڑک یا عمارت دا ٹھیکہ لے کے ۔ کدی نہر دی نوکری کر کے بہت سا روپیہ کما لیا ہوئے۔ اوہ اپنے گھر بیٹھیا اے۔ بگھی اُتے چڑھ کر ہويا کھاندا اے۔ جدوں شاہزادہ عالم ولایت توں آندے نيں۔ یا کوئی لاٹ صاحب جاندے نيں۔ یا صاحب کمشنر اک گنج بناتے نيں۔ اس وچ سب توں زیادہ چندہ دیندا اے۔ ایہ سرکار وچ رئیس اے۔ تے اسنوں دربار وچ کرسی ملنے دا وی حکم اے۔ صاحب ڈپٹی کمشنر نے اک موری ایسی کڈی۔ کہ جس وچ تمام شہر دی کثافت نکل جائے۔ اس نے اس وچ پہلے توں وی زیادہ چندہ دتا۔ بس ایہ وڈا صاحب ہمت رئیس اے۔ اسنوں خان بہادر یا رائے بہادر دا خطاب وی ملنا چاہیے۔ تے میونسپل ممبر وی ہوئے۔ تے آنریری مجسٹریٹ بھی۔ جے کوئی تحصیلدار یا سرشتہ دار جتاندا اے۔ کہ خداوند اس وچ اہل خاندان تے اہل ریاست دی دل شکنی ہوئے گی۔ صاحب کہندے نيں۔ اول ایہ ہمت والا لوک اے۔ ایہ رئیس اے۔ جے اوہ رئیس ہونا چاہندے نيں۔ تاں ہمت دکھاواں۔ اسيں اسنوں ستارۂ ہند بناواں گے۔ تب اوہ دیکھو گے۔ نويں رئیس دا ایہ عالم اے۔ کہ جدوں گھر توں نکلدے نيں۔ تاں چاراں طرف دیکھدے ہوئے کہ سانوں کون کون سلام کردا اے۔ تے سب کیوں نئيں کردے۔ خصوصاً جنہاں لوکاں نوں خاندانی سمجھدے نيں۔ انہاں نوں زیادہ تر دباندے نيں۔ تے سمجھدے نيں کہ ساڈی ریاست جبھی ثابت ہوئے گی۔ جدوں ایہ جھک کر سلام کرن گے۔ ہن مجسٹریٹی شہر دا انتظام انہاں دے ہتھ وچ اے۔ سب نوں جھکنا واجب پيا۔ نہ جھکاں تاں رہیاں کتھے۔ مگر انہاں دی شیخیاں تے نموداں تے بار بار دے دبائو دکھانے توں فقط خاندانی ہی تنگ نئيں بلکہ اہل محلہ تنگ نيں۔ جنہاں نے اصل خاندانیاں دے بزرگاں نوں دیکھیا اے۔ اوہ انہاں نوں یاد کر کے روندے نيں۔ تے جوبھُل گئے سن ۔ انہاں دے دلاں وچ محبت دے مٹے ہوئے چراغ روشن ہوئے جاندے نيں۔ اہل نظر نے ایداں دے رئیساں دا انگریزی رئیس تے انگریزی اشراف ناں رکھیا اے۔
اج کل رئیس دا لفظ کدی کدی اپنے جلساں وچ وی ساڈے کاناں تک پہنچکيا اے۔ ایہ کیفیت وی سننے دے قابل اے۔ مثلاً دو بزرگ سفید پوش اک جلسہ وچ آئے۔ اک میر صاحب اک مرزا صاحب آؤ ۔ تشریف رکھئے۔ میر صاحب اہل جلسہ توں کہندے نيں۔ جناب آپ نے ساڈے مرزا صاحب نال ملاقات کيتی؟ حضرت مینوں تعارف نئيں۔ جناب آپ دہلی دے رئیس نيں۔ مرزا صاحب اک طرف دیکھ کے کہندے نيں۔ قبلہ ساڈے میر صاحب توں آپ دی ملاقات ہن تک نئيں ہوئی؟ جناب بندہ تاں محروم اے۔ آپ لکھنؤ دے رئیس نيں۔ ہن لکھنؤ وچ جا کے پوچھئے۔ میر صاحب کتھے رہندے نيں۔ کچھ ہوئے ں تاں پتا لگے۔ ماں ٹینی باپ کلنگ بچے دیکھو رنگ برنگ۔ لاحول ولا قوۃ الا باللہ۔ مرزا صاحب نوں دہلی وچ ڈھونڈئیے تاں باپ دنیا ماں پدنیا۔ بیٹا مرزا نینا۔ نويں روشنی اصلیت دا اندھیر جو چاہے بن جائیے۔
اب اوہ وی سن لو کہ بزرگان سلف رئیس کسے کہندے سن ۔ تے شاہان سلف رئیساں اُتے کیوں جان دیندے سن ۔ (۱) میرے دوستو تواڈے بزرگ رئیس اسنوں کہندے سن ۔ کہ شریف نجیب الطرفین ہوئے۔ ایہ داغ دامن اُتے نہ ہوئے۔ کہ ماں لونڈی سی۔ یا دادا نے ڈومنی گھر وچ پائی سی۔ یاد رکھنا ہزار دولتمند صاحب دستگاہ ہوئے۔ دغیلے آدمی دا وقار لوکاں دی نظراں وچ نئيں ہُندا۔ ذرا سی گل دیکھدے نيں۔ صاف کہہ بیٹھدے نيں۔ میاں کيتا اے۔ آخر ڈومنی بچہ ہی اے نہ۔ اک کہندا اے۔ میاں نواب زادہ اے۔ تاں کيتا اے۔ ہونڈی دی ایہی تاں رگ اے۔ اثر آوے ہی آوے۔
پرستار زادہ نیاید بکار
اگرچہ بود زادۂ شہریار
(۲) رئیس دے لئی ایہ وی واجب سی۔ کہ اوہ وی تے اس دے بزرگ وی صاحب دولت ہون۔ انہاں دا ہتھ سخاوت دا پیمانہ ہوئے۔ تے لوکاں دا ہتھ انہاں دے دست فیض دے تھلے رہیا ہوئے۔ جے غریب دا بیٹا سی۔ ہن صاحب دولت ہوئے گیا تاں اسنوں کوئی خاطر وچ نہ لیائے گا۔ اوہ کسی موقع اُتے شادی تے مہمانی وچ کھلانے کھانے وچ ۔ لینے دینے وچ ۔ بلکہ اک مکان دے بنانے وچ جے مصلحتاً وی کفایت شعاری کريں گا۔ تاں کہنے والے ضرور کہہ دین گے۔ صاحب ایہ کیہ جانے۔ کدی باپ دادا نے کيتا ہُندا تاں جاندا۔ کدی کچھ دیکھیا ہُندا تاں جاندا۔
ہر کہنہ گدائے کہ تونگر باشد
صد سال از تے بوئے گدائی نہ رود
(۳) اس دے لئی ایہ وی واجب سی۔ کہ آپ سخی ہوئے۔ کھانے کھلانے والا ہوئے۔ فیض رساں تے لوکاں توں نیکی کرنے والا ہوئے۔ جے بخیل اے۔ تے باوجود اختیار دے لوکاں نوں اس توں کوئی فائدہ نئيں پہنچکيا۔ تاں اسنوں وی کوئی خاطر وچ نہ لیائے گا۔ صاف کہہ دین گے۔ ع
بے فیض جے حاتم ثانی اے تاں کيتا اے
دولت اے تاں اپنے گھر وچ لئے بیٹھیا رہے سانوں کيتا۔ ؎
سیراب نہ ہوئے جس توں کوئی تشنہ مقصود
اے ذوق جو اوہ آب بقا وی اے تاں کيتا اے
(۴)اس دے لئی ایہ وی واجب سی۔ کہ نیک اطوار خوش اعمال ہوئے۔ بدچلن آدمی ہزار دولت والا ہوئے۔ لوکاں دی اکھاں وچ ذلیل ہی ہُندا اے۔ اس دی دولت آنکھوںماں نئيں جچکی۔ اس اُتے بھروسا نئيں کردے۔
چنگا انہاں گلاں توں غرض کيتا سی۔ کہ شاہان سلف تے اہل شرف انہاں اوصاف نوں لبھدے سن ۔ گل ایہ اے کہ جو شخص انہاں اوصاف دے نال امیر ہوئے گا۔ تے اس دے باپ دادا وی امیر ہون گے اس دے کلام تے اس دے کم نوں تمام لوکاں دی نگاہاں تے دلاں وچ وی وقعت تے وقار ہوئے گا۔ سب اس دا لحاظ کرن گے۔ تے اس دے کہنے توں عدول کرنے نوں انہاں دے دل گوارا نئيں کرن گے۔ ایداں دے اک شخص نوں اپنا کر لینا گویا اک انبوہ کثیر اُتے قبضہ کر لینا اے۔ اوہ جتھے جا کھڑا ہوئے گا۔ جماعت کثیر آ کھڑی ہوئے گی۔ وقت اُتے جو کار سلطنت دے اس توں نکلاں گے۔ کمینے دولت مند توں نہ نکلاں گے۔ کمینے دا نال کون دیندا اے۔ تے جدوں ایہ گل نئيں۔ تاں بادشاہ اسنوں لے کے کيتا کرے۔
(۵) اس دے لئی ایہ وی واجب سی کہ فضیلت علمی دے لحاظ توں عالم فاصل نہ ہوئے مگر ملک دی زبانہائے علمی توں واقف ہوئے۔ جے ایشیائی ملکاں وچ اے۔ تاں بولی عربی تے فارسی دی معمولی کتاباں پڑھیا ہوئے۔ علوم تے فنون مشہورہ دی ہر اک شاخ توں باخبر ہوئے۔ خود کمالات دا شائق ہوئے۔ تے انہاں دے ذکر تے اذکار توں لطف اٹھاندا ہوئے۔ کیونجے بے علم تے بے لکطف آدمی جس دا دل تے دماغ اس نور توں روشن نہ ہوئے گا۔ اوہ شاگرد دے دماغ نوں کيتا روشن کريں گا۔ جس نوں ملک دا بادشاہ ہونا اے۔ تے کشور تے اہل کشور دے دماغاں نوں اس توں روشن کرنا اے۔ جے اتالیق دا دل علوم دے تذکراں توں لطف اٹھاندا ہوئے گا۔ تے علم دی گل سن کر دل چٹخارا بھردا ہوئے گا۔ تاں شاگرد دے دل وچ وی اس دی تاثیر دوڑا سکے گا۔ تے ہمیشہ اس دے دلچسپ چرچے رکھے گا۔ خود مزا نہ ہوئے گا۔ تاں روکھی سوکھی خالی عبارتاں دی بک بک توں شاگرد دے دل نوں کيتا مائل کريں گا۔ تے اوہ مائل ہی کدوں ہوئے گا۔ علمی مطالب اس دے سامنے ایداں دے ڈھب توں پیش کرے۔ کہ جس طرح مزے دی چیز کھا کر یا خوشبو سونگھ کر یا خوش رنگ پھُل دیکھ کے مزا آندا اے۔ ايسے طرح علمی مسائل سن کر مزا آئے۔ تے تسيں خوب سمجھ لو۔ جدوں تک علم دا مزا نئيں تب تک کچھ آنا ممکن ہی نئيں۔ جسنوں ایہ نئيں اسنوں علم دی قدر کيتا ہوئے گی۔ تے اہل علم دی قدر کيتا ہوئے گی۔ تے اوہ اپنے ملک وچ علم تے کمال کدوں پھیلا سکے گا۔ اہل کمال اس دے دربار وچ کیہ جمع ہوئے سکن گے۔ تے ایہ نئيں تاں سلطنت نئيں۔
اس زمانہ وچ مذہبی تے علمی بولی عربی سی۔ نیم علمی بولی یعنی درباری۔ دفتری تے مراسلات دی بولی فارسی سی۔ ترکی دی وڈی عزت سی۔ تے نہایت کارآمد سی۔ جداں اج انگریزی۔ کیونجے بادشاہ وقت دی بولی سی۔ تمام امرا… جو ماوراء النہری سن ۔ انہاں دی وی تے اہل فوج دی ترکی بولی سی۔ ایران ی وی ترکی بولدے سن ۔ا ورسمجھدے تاں سب سن ۔ اکبر خود بہت خوب ترکی بولدا سی۔ خان خاناں اگرچہ ایتھے پیدا ہويا تے ایتھے پلا سی۔ مگر ترکمان دی ہڈی سی۔ تے باپ دے نمک حلال وفادارےآں دی گود وچ پرورش پائی سی۔ اس لئی ترکی خوب بولدا سی۔
یہ وی سن لو کہ تواڈے بزرگ انسان نوں کسی بولی دا بولی داں ايسے وقت سمجھدے سن ۔ کہ جدوں اوہ اہل بولی دے نال تحریر تقریر رہنے سہنے، بیٹھنے اٹھنے وچ فقط کارروائی نہ کر سکے۔ بلکہ اس فصاحت تے مہارت دے نال گذران کرے۔ جس طرح خود صاحب بولی بولدے سن ۔ ایہ نئيں کہ نواب صاحب عربی جاندے نيں۔ مزاجکم طیب؟ الحمد للہ۔ کیف حالکم؟ وانت طیب؟
چند الٹے سِدھے فقرے یاد کر لئے۔ آئیاں کھبے شاواں دسیا۔ تے بولی داں ہوئے گئے۔ صاحب آپ دے زباناں جاندے نيں۔ ول ۳۵۔ گل کرو تاں اک فقرہ صحیح نئيں بول سکدے لکھوائو تاں اک سطر ٹھیک نئيں لکھ سکدے۔ اک صاحب نے ملتان دی بولی وچ گفتگو دی کتاب بنائی۔ دو ہزار روپیہ انعام پائے۔ خود گفتگو سنو۔ تاں دم بخود۔ اک صاحب نے بلوچی بولی دی اک کتاب بنائی۔ گل کرو تاں دیدم ولے نہ گویم۔ اس زمانے دے لوک اسنوں بولی دانی نہ سمجھدے سن ۔
میرے دوستو! اتالیق دی علمیت دے نال اِنّا تے یاد رکھو۔ کہ اوہ فقط پڑھیا ہی نہ ہوئے۔ پڑھیا وی ہوئے تے گنیابھی ہوئے۔ تسيں جاندے ہو! پڑھنا کيتا اے ؟ تے گنیاکيتا اے۔ پڑھنا تاں ایہی اے۔ کتاباں دے پٹھاں وچ جو کاغذ سفید نيں۔ تے انہاں اُتے جو کچھ سیاہ لکھیا اے۔ اوہ پڑھ لیا۔ گنیاماں توانوں کيتا بتائاں؟ اوہ تاں اک ایسی شے اے۔ کہ اس دی کیفیت بیان وچ نئيں آ سکدی۔ ع
ملا شدن چہ آساں آدم شدن چہ مشکل
چنگا۔ وچ بے گنے لوکاں دے کچھ پتے دیندا ہون۔ انہاں نوں سمجھ لو۔ گنے نوں تسيں آپ پہچان لو گے۔ دیکھ لو بے گنے لوک ایہی نيں۔ جنہاں نوں تسيں دیکھدے ہوئے۔ کہ کتاباں ورق دے ورق پڑھے جاندے نيں۔ اک بچارے نوں چھینک آئی۔ کہہ دتا کافر۔ کھانا کھا کر ڈکار لئی۔ کہہ دتا کافر۔ لاحول ولا قوۃ۔ ایمان کیہ ہویا کچا سوت ہويا۔ کہ ٹھیس لگی ٹُٹ گیا۔ ایسا اتالیق ہوئے۔ تاں اک ہفتہ وچ سارا ملک صاف اے۔ استاد رہے شاگرد رہے۔ باقی اللہ اللہ۔
شاہان گذشتہ تے امرائے سلف علوم دے ذیل وچ علم اخلاق۔ تریخ دانی، ہیئت۔ نجوم۔ رمل۔ شاعری۔ انشا پردازی۔ خوشنویسی۔ مصوری وغیرہ وغیرہ فنون دے اجزا کامل سمجھ کر وڈی کوشش توں حاصل کردے سن ۔ تے جو لوک انہاں گلاں وچ کمال رکھدے سن ۔ انہاں دی عزت تے توقیر کردے سن ۔ خود وی انہاں گلاں وچ کمال یا اچھی مداخلت پیدا کردے سن ۔ تاکہ بھلے برے نوں پرکھ سکن۔ شہسواری۔ تیر اندازی۔ نیزہ بازی۔ شمشیر زنی وغیرہ وغیرہ فنون سپاہ گری وچ اعلیٰ درجہ دی مشق پیدا کردے سن ۔ صید افگنی نوں ذریعۂ مشق رکھیا سی۔ مگر ایہ ہنر اکبر ہی دے وقت تک کارآمد رہے۔ کیونجے اوہی سی۔ جو یلغار کر کے فوج لے جاندا سی۔ تے دفعتہ دشمن دی چھاتی اُتے جا کھڑا ہُندا سی۔ میدان جنگ وچ خود کھڑے ہوئے کے فوج نوں لڑاندا سی۔ تے آپ تلوار پھڑ کر حملہ کردا سی۔ گھوڑا دریا وچ ڈالدا سی۔ تے اتر جاندا سی۔ فیر کوئی بادشاہ اس طرح نئيں لڑیا۔ آرام طلب ہوئے گئے۔ خوشامدی کہندے نيں۔ حضور آپ دا اقبال مارے گا۔ حضور بیٹھے وش ہوئے رہے نيں۔ کچھ شق نئيں۔ کہ شکار تے فنون مذکورہ جدوں تک اس غرض توں نيں تب تک ہنر یا کمال جو کہو درست۔ ایہ نہ ہوئے تاں اوہی عالمگیر دا قول۔ شکار کار بیکار انست۔
علم مجلس کہ جزئیات مذکورہ دی معلومات دے بعد حاصل ہُندا اے۔ اس دا جزو اعظم فصاحت کلام تے حسن تدبیر اے۔ تے اوہ اک خداداد امر اے۔ جسنوں خدا دے۔ اک عالم فاضل آدمی اک مطلب نوں بیان کردا اے۔ کسی نوں خبر وی نئيں ہُندی۔ کہ کیہ کہیا۔ اک معمولی پڑھیا لکھیا آدمی کسی دربار یا جلسہ وچ اس طرح گل کہندا اے۔ کہ بے علم نوکراں دے کان وی ادھر ہی لگ جاندے نيں۔
سب توں ودھ کے ایہ کہ وقت تے موقع کلام نوں پہچانے۔ اکھاں دے رستہ دل وچ اتر جائے۔ ہر اک دی طبیعت دا انداز پائے۔ اس دے بموجب اپنے مطالب نوں لباس تقریر پہنائے۔ تے رنگ بیان چڑھائے۔ غلام ہاں انہاں صاحب کمال سحر بیانیاں دا کہ اک بھرے جلسہ وچ تقریر کر رہے نيں۔ مختلف الرائے مختلف خیال مختلف مذہب دے لوک بیٹھے نيں۔ مگر انہاں دی تقریر دا اک نقطہ وی کسی دل اُتے ناگوار ہوئے کے نئيں کھٹکتا۔ اک خوانچے والے دا لڑکا یا اک جلاہے دا بیٹا مسجد وچ رہ کے عالم فاضل ہوئے گیا۔ یا کالج وچ پڑھ کر بی اے۔ ایم اے ہوئے گیا تاں ہويا کرے۔ مقاصد مذکورۂ بالا تے علم مجلس تے آداب محفل دی اس غریب نوں کيتا خبر۔ اوہ آپ ہی نئيں جاندا۔ شاگرد نوں کيتا سکھائے۔ درباراں سرکاراں دی ڈیوڑھی تک اس دے باپ دادا نوں جانا نصیب نئيں ہويا۔ اوہ بچارا اوتھے دیاں گلاں کيتا جانے۔ تے کدرے لکھیا دیکھ کے یا سن سنیا کر معلوم وی کر ليا۔ تاں کيتا ہُندا اے۔ ایہ کتھے تے اوہ لوک کتھے! جو ايسے دریا دی مچھلی سن ۔ بزرگاں دے نال تیر کر وڈے ہوئے سن ۔ انہاں دا دل کھلا ہويا سی۔ انہاں نوں وقت اُتے قواعد تے آداب دے سوچنے دی ضرورت نہ سی۔ اپنے موقع اُتے خود بخود اعضا وچ اوہی حرکت پیدا ہوئے جاندی سی۔ ہن وی نويں روشن ضمیر نو تعلیم یافتہ کدرے جا پہنچدے نيں۔ تاں سلام کرنا وی نئيں آندا۔ میرے دوستو! انہاں دے ہوش بجا نئيں رہندے۔ چلدے نيں۔ قدم ٹھکانے نئيں پڑدا۔ تے نظر باز وی اوتھے کنارے کھڑے نيں۔ گل بات نوں پرکھ رہے نيںکہ ایتھے چوکا اوتھے بھولا۔ ایہ ٹھوکر کھادی اوہ گر پيا۔ فیر صاف کہہ دیندے نيں کہ مولوی صاحب خواہ بابو صاحب ٹکسال باہر نيں۔ خیر ہن نہ اوہ دربار نہ اوہ سرکار ۔ جتھے ٹوٹا پھوٹا کارخانہ اے۔ اس دا رنگ بدلدا جاندا اے۔ خوب ہويا۔ خدا نے سب دا پردہ رکھ لیا۔
دیکھنے دے قابل ایہ امر اے۔ کہ ہونہار نوجوان نے اپنے علوم تے فنون ۔ اوصاف کمالات۔ آداب تے خلاق ۔ عادات تے اطوار متانت تے سخاوت توں ایداں دے ہی عمدہ نقش بادشاہ دے دل اُتے بٹھائے ہون گے۔ کہ وڈے وڈے کہن سال کار گذار امیر موجود سن ۔ انہاں دے ہُندے ولی عہد دی اتالیقی دے لئی اس اُتے صاد کيتا۔ غرض جدوں منصب جلیل عطا ہويا تاں اس نے بہ ادائے شکرانہ جشن شاہانہ دا سامان کيتا۔ تے رونق افروزی دے لئی بادشاہ دی خدمت وچ التجا کيتی۔ بادشاہ تشریف لے گئے۔ مینہ نوں برسنیا ۔ دریا نوں بہائو تے بیرم خاں دے بیٹے نوں دریا دلی کون سکھائے۔ قلعہ توں لے کے اپنے گھر تک سونے چاندی دے پھُل لٹائے۔ گھر نیڑے رہیا۔ تاں موندی برسائے۔ پا انداز وچ مخمل تے زربفت بچھائے۔ گھر وچ سوا لکھ روپیہ دا چبوترہ بنایا۔ اس اُتے بادشاہ نوں بٹھا کر نذر دی۔ اوتھے توں اٹھا کے دوسری بارگاہ وچ لے گیا۔ چپوترہ لٹوا دتا۔ جواہر تے موندی نثار کيتے۔ امرا نے لوٹے۔ پیشکش وچ جواہرات ملبوست اسلحہ کہ خزائن سلطانی نئيں رکھنے دے قابل سن ۔ عمدہ ہاسی۔ اصیل گھوڑے کہ بادشاہی کارخانےآں دی زینت سن ۔ پیشکش گذرانے تے امرائے دربار نوں وی حسب مراتب عجائب غرائب تحفاں توں خوش کيتا۔ تے خوش ہويا۔ مگر اصل خوشی دی کیفیت انہاں بڈھے رفیقاں توں پوچھنی چاہیے۔ جو اج دی امید اُتے زندگی دا دامن پکڑے چلے آندے سن ۔ تلخ چائے دی پیالیاں تے پھیکے شربت پیندے سن ۔ تے دعاواں کر کے جتے سن ۔ لیکن انہاں کہن سال بڑھیاں دی خوشی کسی عبارت وچ ادا نئيں ہوئے سکدی۔ جنہاں نوں نہ دن نوں آرام سی نہ رات نوں نیند سی۔ جدوں گھر وچ اکبر ی دربار لگیا ہوئے گا۔ تاں انہاں دا کیہ حال ہوئے اہوئے گا۔ شکر کے سجدے وچ پئی ہوئے ں گی۔ تے خوشی دے آنسو جاری ہون گے۔ تے حق پُچھو تاں اس توں زیادہ خوشی دی جگہ کيتا ہوئے گی۔ سوکھی نہر وچ پانی آیا۔ برباد چمن آباد ہويا۔ ویران کھیت ہرا ہويا۔ جس گھر وچ دھندلے چراغ جلدے سن ۔ سورج نکل آیا۔
مرزا خاں دی جوہر لیاقت دا چشمہ جو مدت توں بند پيا سی۔ ۹۹۱ھ وچ فوارہ ہوئے کے اچھلا صورت حالات ایہ ہوئی۔ کہ اکبر دا جی ایہ چاہندا سی۔ کہ قلمرو ہندوستان وچ اس سرے توں اس سرے تک میرا سکہ چلے فتح گجرات دے بعد اعتماد خاں اک پرانا سردار سلطان محمود گجراتی دا نمک خوار اس توں وکھ ہوئے کے اکبر ی امرا وچ داخل ہوئے گیا سی۔ اوہ ہمیشہ بادشاہ دے خیالات نوں ادھر متوجہ کردا سی۔ انہاں دناں وچ موقع دیکھ کے بعض امرا نوں اپنے نال ہمداستان کيتا۔ تے بہت ساریاں صورتاں بیان کيتياں۔ جس وچ ملک مذکور دی آمدنی ودھے۔ اخراجات وچ کفایت ہوئے۔ تے سرحد اگے نوں سرکے۔ ۹۹۱ھ وچ اس نے موقع دیکھ کے فیر عرض معروض کيتی۔ تے بعض امرا نوں اپنے نال اسيں داستان کيتا۔ اکبر نے اسنوں ملک مذکور دا واقف حال دیکھ کے مناب سمجھیا۔ کہ شہاب الدین احمد خاں نوں گجرات توں بلا لے۔ تے اسنوں صوبہ کر کے بھیجے۔
اوتھے دی حقیقت سنو کہ معاملہ پیچ در پیچ ہوئے رہیا سی۔ یاد کرو گجرات اُتے اکبر دی یلغار ابراہیم حسین مرزا وغیرہ تیموری شاہزاداں دی جڑ اکھیڑ چکی سی۔ مگر گلے سڑے رگ تے ریشے زمین وچ باقی سن ۔ بوہت سارے بلخی بدخشی ہزاراں ماوراء النہری ترک انہاں دے ناں لیوا جتے سن ۔ جدوں اکبر ی انتظاماں دا استقلال دیکھیا۔ تاں تلواراں جنگلاں وچ چھپا کر بیٹھ گئے سن ۔ جو سردارادھر توں جاندا۔ ہیر پھیر دے کے اس دے وابستاں دے نال نوکری کر لیندے سن ۔ مگر فکر کے چوہے دوڑاندے سن ۔ تے دل وچ دعاواں منگدے سن ۔ ع
خدا شرے بر انگیزد کہ خیر ماوراں باشد
شہاب الدین احمد خاں جدوں پہنچیا سی۔ تاں اسنوں معلوم ہوئے گیا سی۔ کہ ایہ مفسد حاکم سابق (وزیر خاں) دے انتظام نوں وی بگاڑ ا چاہندے سن ۔ تے ہن وی ايسے تاک وچ نيں۔ ایہ سردار پرانا سپاہی سی۔ سرگروہاں نوں دریافت کيتا۔ تے فوج۔ تھانے۔ تحصیل وچ بھر کر ہر اک نوں کم وچ لگادتا۔ غرض اس حکمت عملی توں انہاں دے جتھے تے زور نوں توڑ لیا سی۔ جدوں بادشاہ نوں خبر پہنچی۔ تاں حکم بھیجیا۔ کہ انہاں لوکاں نوں ہر گز جمنے نہ دو۔ تے اپنے معتمد تے وفادار آدمیاں توں کم لو۔
بڈھے سردار نے اس انتظام دا موقع نہ پایا۔ وقت ٹالدا رہیا۔ بلکہ انہاں دے منصب تے علاقے ودھیا کر دلاسنوں توں کم لیندا رہیا۔ اعتماد خاں پہنچیا تاں اکبر ی ارادےآں تے نويں انتظاماں دے سر انہاں دے کان وچ پہنچ لئے سن ۔ فتنہ گراں نے ارادہ کيتا کہ شہاب الداں احمد خاں دا کم تمام کیجئے۔ اعتماد خاں تازہ وارد ہوئے گا۔ مظفر گجراتی سلطان محمود دا بیٹا جو گمنامی دے ویراناں وچ بیٹھیا اے۔ اسنوں بادشاہ بناواں گے۔
انہاں نوں وچوں اک مفسد نے آ کے ادھر وی خبر دتی۔ شہاب دا رنگ اڑ گیا۔ مگر حکم بادشاہی توں اوہ وی دل شکستہ ہوئے رہیا سی۔ اس لئی نہ تحقیقات دی نہ بندوبست کيتا۔ انہاں لوکاں نوں کہلا بھیجیا۔ کہ تسيں ایتھے توں نکل جائو۔ انہاں دی عین مراد سی۔ جھٹ نکلے۔ تے اپنے پرگناں وچ پہنچ کے تے مفسداں نوں جمع کرنے لگے۔ نال ہی مظفر نوں چٹھیاں دوڑاواں۔ بعض مفسد شہاب وچ پانی دی طرح مل گئے۔ تے بڈھے توں قسماں لاں۔ کہ دربار نوں جائے۔ تاں سانوں نال لیندا جائے۔ اندر اندر اوراں نوں بہکاندے سن ۔ تے رقیباں نوں ایتھے دی خبراں پہنچاندے سن ۔ سرگروہ انہاں دا میر عابد سی۔
فلک دا قاعدہ اے۔ کہ زمانہ وچ جنہاں لوکاں نوں بڑھاندا اے۔ تے جنہاں گلاں نوں انہاں دے ودھنے دا سامان کردا اے۔ کچھ عرصہ دے بعد ایسا موقع لاندا اے۔ کہ انہاں نوں گھٹاندا اے۔ تے جنہاں گلاں نوں اس وقت ودھانے دی سیڑھی بنایا سی۔ انہاں گلاں نوں نمونۂ بے دانشی کر کے گھٹاندا اے۔ تے جنہاں لوکاں نوں اس وقت اوہ پامال کر کے چڑھے ودھے سن ۔ انہاں نوں یا انہاں دے بچےآں نوں انہاں توں اگے بڑھاندا اے۔ توانوں یاد اے اوہ وقت کہ بیرم خاں جداں کوہ دانش نوں اک بڑھیا انا والےآں دے ہتھ توں کس طرح توڑیا۔ اوہ سب ايسے سال وچ فنا ہوئے گئے۔ ایہی اک رقم باقی رہی سی۔ کہ شہاب خاں توں شہاب الدین احمد خاں ہوئے کے پنج ہزاری منصب تک پہنچ گئے۔ تے اکثر مہماں دی سپہ سالاری کر چکے۔ ہن تماشے دیکھو۔ ايسے بیرم خاں دے بیٹے دے سامنے شہاب نوں کس طرح پانی پانی کردا اے۔
آزاد تاں پرانی لکیراں دا فقیر اے۔ بڈھاں دیاں گلاں یاد کردا اے۔ تے وجد کردا اے۔ کہیا کردے سن ۔ جا میاں جداں کرے اپنی اولاد دے اگے پائے۔ خیر ہن بیرم خاں دی نیک نیندی کہوئے۔ خواہ مرزا خاں دا زور اقبال۔ شہاب دی دانائی اسنوں لڑکےآں دے سامنے بیوقوف بناندی اے۔
اعتماد خاں تے خواجہ نظام الدین ۱؎ جو دربار توں گئے سن ۔ پٹن وچ پہنچے۔ شہاب دا وکیل آیا ہويا سی۔ انہاں نے اپنا وکیل نال کيتا۔ دربار توں اسپ تے خلعت تے فرمان رخصت جو لے کے گئے سن بھیجیا۔ شہاب خاں استقبال نوں کوئی کوس اگے گئے۔ فرمان نوں سر اُتے رکھیا۔ اٹھے بیٹھے۔ آداب بجا لائے۔ پڑھیا۔ تے ايسے وقت کنجیاں سپرد کر دتیاں۔ اپنے تھانے جو اطراف دے قلعےآں اُتے بٹھائے سن ۔ اٹھوا منگائے۔ نويں تے پرانے تقریباً ۸۰ قلعے سن ۔ کہ اکثر خود تعمیر تے اکثر مرمت کر کے درست کيتے سن ۔ فساد تاں ایتھے توں شروع ہوئے گیا۔ کہ تھاناں دے اٹھدے ہی کولی تے کراس ادھر دی وحشی قوماں اٹھیا کھڑیاں ہوئیاں۔ تے اکثر قلعےآں نوں ویران کر کے تمام ملک وچ پرت مچا دی۔
شہاب پروان دے قلعہ توں نکل کے عثمان پور (اک محلہ کنار شہر اُتے اے ) اس وچ آ گئے۔ اعتماد خاں شاہ ابو تراب۔ خواجہ نظام الدین احمد خوشی خوشی قلعے وچ داخل ہوئے۔ میر عابد نمک حرام کہ شہاب دے پاس ملازم سی۔ پانسو دی جمعیت لے کے وکھ جا پيا۔ اعتماد خاں نوں پیام بھیجیا کہ اسيں بے سامان نيں۔ شہاب دے نال نئيں جا سکدے۔ جو انہوںنے جاگیر ۲؎ دتی سی۔ اوہ بحال رکھئے۔ تاں خدمت نوں حاضر نيں۔ ورنہ خلق خدا ملک خدا اسيں رخصت۔ اعتماد خاں دے کان کھڑے ہوئے۔ مگر نہ سوچیا نہ سمجھیا۔ کہلا بھیجیا۔ کہ بے حکم اوہ جاگیراں تنخواہ نئيں ہوئے سکتاں۔ ہاں وچ اپنی طرف توں رعایت کراں گا۔ انہاں نوں تاں بہانہ چاہیے سی۔ صاف اپنے یاراں وچ جا ملے۔ ہنگامہ تے وی گرم ہويا۔
اعتماد خاں نوں جو فوج دربار توں ملی سی۔ اوہ حالے نہ آئی سی۔ سوچیا کہ شہاب نوں انہاں فتنہ انگیزاں توں لڑیا کر رنگ جمائے۔ شاہ تے خواجہ دے ہتھ پیغام بھیجیا کہ تواڈے نوکراں نے فساد کيتا اے۔ تسيں حالے جانے وچ توقف کرو۔ تے انہاں دا بندوبست کرو۔ حضور وچ اس دا جواب توانوں لکھنا ہوئے گا۔ اس نے کہیا کہ ایہ مفسد تاں اس دن دی دعاواں کر رہے سن ۔ تے میرے قتل دے درپے سن ۔ کم اصلاح توں گذر چکيا اے۔ میرے توں کيتا ہوئے سکدا اے۔ تسيں جانو تے یہ۔ مگر اس طرح ملک داری دے کم نئيں چلدے۔ انہاں لوکاں نوں جاگیر دے کے پرچائو۔ تے ایہ نئيں تاں حالے مفسداں دی جمعیت تھوڑی اے۔
۱؎۔ مصنف طبقات اکبر ی دیکھو صفحہ ۸۴۲
۲؎۔ اس عہد وچ علاقے جاگیر دے طور اُتے مل جایا کردے سن ۔ کہ سردار اپنے اخراجات تے اپنی فوج دی تنخواہ اوتھے توں وصول کر ليا کردے سن ۔
بلوا عام نئيں ہويا۔ ملکی تے جنگلی لوک نيں۔ کوئی سردار معتبر وی حالے انہاں وچ نئيں پہنچیا۔ اپنے تے میرے آدمی بھیجو کہ دفعتہ جا پڑاں۔ تے تتر بتر کر دتیاں۔ اعتماد خاں نے کہیا۔ کہ تسيں شہر وچ آ جائو۔ فیر جو صلاح ہوئے گی۔ سو ہوئے گا۔ ایہ وی شہاب الدین احمد خاں سن ۔ بچہ نہ سن ۔ ماہم دے دُدھ دی دھاراں دیکھی سن۔ کہیا کہ ميں نے خود قرض توں سامان سفر کيتا اے۔ فوج بدحال اے۔ بدقت شہر توں نکلیا ہون۔ فیر کر آنا دقت اُتے دقت اے۔ غرض حیلے حوالے بتا دئیے۔ اعتماد خاں نے کہیا۔ کہ تسيں شہر وچ چلے جائو۔ خزانہ توں مدد خرچ وچ داں گا۔ کئی دن مہم دی اونچ نیچ۔ جواب سوال تے رقم دی مقدار مشخص کرنے وچ گذر گئے۔
شہاب تاڑ گئے۔ کہ ایہ دکنی سردار پرانا سپاہی اے۔ گلاں گلاں وچ کم نکالدا اے۔ چاہندا اے۔ کہ جدوں تک اس دی فوج آئے۔ مینوں تے میرے آدمیاں نوں ایتھے روک کر اپنی جمعیت تے حیثیت بنائے رکھے۔ جدوں اوہ آگئے۔ تاں مینوں سر بصحرا چھڈ دے گا۔ اس دی نیت نیک ہُندی۔ تاں پہلے ہی دن روپیہ دا سرانجام کردا۔ تے میرے لشکر دا سامان درست کر کے مسانوں سنبھال لیندا۔ غرض شہاب میدان احمد آباد توں کوچ کر کے کڑی وچ جا پئے۔ کہ ویہہ کوس اے۔ مفسد ماتر وچ پئے سن ۔ فوراً کٹھیواڑہ اُتے پہنچے۔ سلطان محمود گجراتی دا بیٹا مظفر کٹھیواڑہ وچ آ کے اپنی سسرال وچ چھپا بیٹھیا سی۔ اس توں سب روئداد سنیا کر باغ سبز دکھایا۔ اس دے باپ دادا دا ملک سی۔ اسنوں اس توں زیادہ موقع کيتا چاہیدا سی۔ فوراً اٹھیا کھڑا ہويا۔ دیس دے چند مفسد گروہاں نوں وی نال لیا۔ ۱۵ سو دے نیڑے کٹھی لٹیرے نال ہوئے گئے۔ تے اس طرح آئے۔ کہ دولقہ وچ آ کے دم لیا۔ سوچ وچ سن ۔ کہ شہاب جو دربار نوں چلا اے۔ اس اُتے شبخون ماراں۔ یا تے کسی آباد شہر نوں جا لوٹاں۔ اعتماد خاں بڈھا سپاہی تے ايسے ملک دا سردار سی۔ مگر اس دی عقل اُتے پردہ پے گیا۔ اس نے جدوں سنیا۔ کہ مظفر دولقہ وچ آن پہنچیا۔ تاں ہوش اڑ گئے۔ بیٹے تے دو تن سرداراں نوں احمد آباد وچ چھڈیا۔ تے کہیا کہ وچ خود جا کے شہاب نوں لاندا ہون۔ ہر چند اہل صلاح نے کہیا۔ کہ غنیم بارہ کوس اُتے پيا اے۔ اٹھارہ کوس جانا تے شہر نوں اس طرح اُتے چھڈ دینا مناسب نئيں۔ بڈھے نے نہ سنیا۔ تے خواجہ نظام الدین نوں لے کے روانہ ہويا۔ اس دے نکلدے ہی بدمعاشاں نے ادھر خبر پہنچائی۔ غنیم جو کہ خود حیران سی۔ کہ کدھر جائے۔ جھٹ اٹھیا کھڑا ہويا۔ تے سیدھا احمد آباد اُتے آیا۔ قدم قدم اُتے سینکڑاں لٹیرے نال ہُندے گئے۔ سرگنج شہر توں تن کوس اے۔ جدوں اوہ ایتھے پہنچیا۔ تاں چند مجاوراں نے سلاطین باطن دے درباراں توں اٹھیا کر اک پھُلاں دا چتر سجایا۔ تے لے کے سامنے ہوئے۔ اوہ نیک شگون نیک فال دے نال ۱؎ گولی دی چوٹ شہر وچ داخل ہويا۔
۱؎۔ شہر وچ رہ گر دروازہ توں داخل ہواسی۔ جو اس زمانے وچ کِسے دروازے دا ناں سی۔
پہلوان علی سیستانی کوتوال سی۔ آندے ہی اسنوں پچھاڑ کر قربانی کيتا۔ شہر وچ قیامت مچ گئی۔ بادشاہی سرداراں وچ کیہ دم سی۔ جان نوں لے کے بھاگنا فتح سمجھے۔ شہر لاوارث رہ گیا۔ اہل فساد نے لُٹ مار شروع کر دتی۔ گھر تے بازار زر تے جواہر تے مال دولت توں بھرے ہوئے سن ۔ پل دی پل وچ لٹ کر صاف ہوئے گئے۔
ادھر اعتماد خاں نے شہاب دے پاس جا کے اس عہد دا رنگ جمایا۔ کہ دو لکھ روپیہ نقد میرے توں لو تے جو پرگنے جاگیر وچ سن ۔ اوہ جاگیر وچ رکھو۔ تے احمد آباد نوں چلو۔ اوہ قسمت دا ماریا راضی ہوئے گیا۔ تے دونے بڈھے نال ہی روانہ ہوئے۔ ؎
من تے مربی من ہر دو آنچناں معذور
کہ ہر دورا دو مربی خوب مے باید
شہاب نوں اپنے نوکراں دا حال معلوم سی۔ رات نوں قرآن وچکار رکھے۔ قول تے قسم نے ایماناں نوں مضبوط کيتا۔ تے روانہ ہوئے تھوڑی ہی دور اگے ودھے سن ۔ کہ شہر دے بھگوڑے ملے۔ جو خاک اوتھے اڑا کر آئے سن ۔ چہراں اُتے نمودار سی۔ سندے ہی دونے بڈھاں دے رنگ ہويا ہوئے گئے۔ اگے پِچھے دے سردار اکٹھے ہوئے۔ خواجہ نظام الدین نے کہیا۔ کہ گھوڑے اٹھائو۔ شہر اُتے جا پڑو۔ تے دم نہ لو۔ جے غنیم نکل کے سامنے ہوئے ۔ تاں لڑ مرو۔ یا قسمت یا نصیب قلعہ بند ہوئے کے بیٹھیا تاں محاصرہ ڈال دو۔ اعتماد خاں دی وی فوج آندی اے۔ جداں ہوئے گا۔ دیکھیا جائے گا۔ مگر شہاب تاں گھر نوں پھرا سی۔ دل اچاٹ سی۔ لشکر کے اہل تے عیال نال سن ۔ غلطی ایہ سی کہ ادھر مڑا تاں وی انہاں دے کچے نال نوں کڑی وچ نہ چھڈیا۔ غرض ماریا مار شہر دے پاس پہنچے۔ تے اہل لشکر عثمان پور اُتے آ کے ڈیرے ڈالنے لگے۔ کہ بال بچےآں نوں بٹھاواں۔ اس وقت وی نظام الدین احمد وغیرہ ہمت والےآں نے کہیا۔ کہ باگاں اٹھائے شہر وچ دھنس جائو۔ آسان کم نوں دشوار نہ کرو۔ بڈھاں نے نہ منیا۔
غنیم نوں انہاں دے آنے دی خبر لگ چکی سی۔ خاطر جمع توں سامان جنگ کر کے باہر نکلیا۔ تے دریا دے کنارے فوج دا قلعہ بنھ کر سد سکندر ہوئے گیا۔ فوج اہل تے عیال اسباب تے مال سنبھال رہی سی۔ کہ لڑائی شروع ہوئے گئی۔ شہاب اٹھ سو سپاہی نوں لے کے اک بلندی اُتے جمے۔ تے فوج نوں اگے ودھایا۔ فوج نے حق نمک ادا کيتا۔ مگر سرداراں نے نمک حرامی کيتی۔ جو نمک حلال سن ۔ اوہ حلال ہوئے گئے شہاب دی نوبت آ گئی۔ ہمراہی بھجے۔ انہاں دا گھوڑا گولی توں چھدا۔ فقط بھائی بند گرد رہ گئے۔ دشمن دا ہجوم دیکھ کے اک جاں نثار نے باگ پھڑ کر کھینچی۔ انہاں نے وی غنیمت سمجھیا۔ تے بھجے۔ اپنے ہی نوکراں وچوں اک نمک حرام نے پشت اُتے تلوار ماری۔ الحمد للہ دے ہتھ اوچھا پيا۔ ایداں دے بھجے کہ پٹن (نہر والا) پنجاہ کوس اے۔ اک دن وچ پہنچ کے اوتھے دم لیا۔
کاٹھی تے کولی تے جنگلی لٹیرے پرت دے واسطے غنیم دے نال ہوئے ئے سن ۔ ٹڈیاں دی طرح امڈ پئے تے تمام لشکر نوں چاٹ کر اک دم وچ صاف کر دتا۔ نقد جنس ہاتھی گھوڑے اِنّے لئے۔ کہ محاسب دے حساب توں باہر اے۔ سپاہ دے عیال دی خرابی خود خیال کر لو۔ کہ بچاراں اُتے کيتا گذری ہوئے گی۔
ظفر یاب مظفر فتح دے گھوڑے اُتے سوار موچھاں نوں تائو دیندے شہر نوں پھرے۔ شہاب دے نمک حرام سرخرو ہوئے کے ہن انہاں دے دربار وچ حاضر ہوئے گئے۔ انہاں نے سامان سلطانی موجود دیکھ کے دربار قائم کر دتا۔ تے سب نوں بادشاہی خطاب عنایت کيتے۔ جامع مسجد وچ خطبہ پڑھیا گیا۔ تے پرانے سردار جو نحوست دے گوشےآں وچ چھپے بیٹھے سن ۔ انہاں نوں بلا بھیجیا۔ سب سندے ہی دوڑ پئے۔ غرض جنگلاں دے لٹیرے مفلس محتاج۔ ملک دے پرانے سپاہی بخاری تے ماوراء النہری کہ تیموری شہزادےآں دی کھرچن سن ۔ دو ہفتہ دے اندر اندر چودہ ہزار فوج دی جمعیت گرد جمع ہوئے گئی۔ مگر مظفر نوں باوجود اس فتح دے قطب الدین خاں دا کھٹکا لگیا ہويا سی۔ اس لئی کچھ سرداراں نوں ایتھے چھڈیا۔ تے آپ بڑودہ دی طرف فوج لے کے چلا کہ اوہ اوتھے سی۔ ادھر دربار توں اعتماد خاں دی فوج وی آن پہنچی۔ شہاب وغیرہ پٹن وچ پٹے کٹے پئے سن ۔ ہن تے کیہ ہوئے سکدا سی۔ ايسے نوں مضبوط کر کے ایتھے بیٹھ گئے۔
شہاب تے اعتماد قطب الدین خاں نوں برابر لکھ رہے سن ۔ کہ تسيں ادھر توں آئو۔ اسيں ادھر توں چلدے نيں۔ بغاوت اے اس دا دبا لینا کچھ وڈی گل نئيں۔ اوہ پنج ہزاری سردار۔ پرانا سپہ سالار کہ دو ناں بڈھے وی اسنوں یگانہ روزگار سمجھدے سن ۔ دور توں بیٹھیا بیٹھیا ٹال رہیا سی۔ جدوں دربار توں فرمان عتاب پہنچیا۔ تاں قطب جگہ توں ہلا۔ تے ہن سپاہ نوں تنخواہ دے کے دلداری کرنے لگا۔ جدوں کہ وقت گذر چکيا سی۔ چھائونی توں بڑودہ تک پہنچیا سی۔ کہ مظفر نے آن لیا۔ لڑائی ہوئی۔ نیم جان دی طرح ہتھ پائاں مار دے قلعہ بڑودہ دے کھنڈر وچ دبک گیا۔فوج تے سردار مظفر دے نال ہوئے گئے۔ ہن دولت تے اموال دا تاں کيتا پوچھنا اے۔ خد اکی قدرت دیکھو۔ ایہ اوہی مظفر اے۔ کہ تیس روپیہ مہینہ اُتے آگرہ وچ پيا سی۔ ایتھے توں اک ناک تے دو کان لے کے بھجیا۔ اج تیس ہزار لشکر لئے باپ دے ملک دا مالک اے۔
اب ادھر دی سنو۔ کہ مظفر تاں ادھر آ گیا۔ شیر خاں فولادی اس دے سردار نے کہیا۔ مینوں وی تاں اپنا لوہا دکھانا چاہیے۔ اوہ فوج لے کے پٹن نوں چلا۔ کہ امرائے شاہی نوں جوہر دکھائے۔ آپ پٹن اُتے آیا۔ تے کچھ فوج کڑی اُتے بھیجی۔ خواجہ نے دل کڑا کر کے بادشاہی فوج نوں کڈیا۔ تے جو فوج کڑی اُتے چڑھی آندی سی۔ فوراً اسنوں جا ماریا۔ ہن شیر خاں دے مقابلے دا موقع آیا۔ بڈھے سرداراں اُتے ایسی نامردی چھائی سی کہ گھبرا کر بولے بہتر اے۔ کہ پٹن توں جالور نوں ہٹ چلياں۔ خواجہ نظام الدین باوجودیکہ نوجوان سپاہی سی۔ اس نے مردوا بنا کے روکیا۔ تے آپ فوج لے کے مقابلہ اُتے ہويا۔ سامنے ہُندے ہی لڑائی دست تے گریباں ہوئے گئی۔ دو ہی ہزار فوج سی۔ مگر سب پرانے پرانے سپاہی سن ۔ پنج ہزار دے مقابلہ اُتے ودھ کے میانہ پہنچیا۔ نوجوان سپاہی زادہ نے وڈا ساکھا کيتا۔ کشت تے خون عظیم ہويا۔ کھیت کٹ کر ڈال دتا۔ تے لڑائی ماری۔ شیر خاں نوکدم گجرات نوں بھجیا۔ بادشاہی فوج نوں پرت اچھی ہتھ آئی۔ ذرا آنسو پچھ گئے گٹھڑیاں بنھ بنھ کر دوڑے کہ پٹن وچ رکھ آئیاں ۔ خواجہ ہر چند کہندا رہیا کہ ہن موقع اے تے گجرات خالی اے۔ باگاں اٹھائے چلے چلو۔ کسی نے نہ سنیا۔ بچارہ ۱۲ دن اوتھے پيا رہیا۔ اِنّے وچ سنیا کہ مظفر نے بڑودہ مار لیا۔
اوتھے دی وی سنويں۔ کہ قلعہ بڑودہ جو قطب الدین دی عقل توں وی بودا سی۔ مظفر نے گھیر لیا تے توپاں مارنی شروع کر دتیاں۔ اج دی پرانی دیواراں مظفر دے عہد تے قطب دی ہمت توں سو بے بنیاد سن۔ فرش زمین ہوئے گئياں۔ مگر قطب دا قلعہ عمر اس توں وی گیا گذرا سی۔ اس بڈھے بے وقوف نے زین الدین اپنے معتبر نوں قول تے قرار دے لئی بھیجیا۔ باوجودیکہ ایلچی نوں کدرے زوال نئيں۔ مظفر نے اسنوں دیکھدے ہی ہزار سالہ مرداں وچ ملیا دتا۔ قطب دا ستارہ ایسا چکر وچ آیا سی۔ کہ ہن وی نہ سمجھیا۔ پیغام سلام وچ عہد تے پیمان ہويا۔ کہ وچ مکہ چلا جائاں گا۔ مینوں عیال تے مال سمیت ایتھے توں نکل جانے دو۔ اِنّا وڈا سردار اس بدحالی تے بے ہمتی توں غنیم دے دربار وچ حاضر ہويا۔ بعجز تمام جھک جھک کر تسلیمات بجا لیایا۔
قضا شخصیت پنج انگشت دارد
چو خواہد کزیکے کارے بر آرد
دو بر چشمش نہد ہور دو بر گوش
یکے بر لب نہد گوید کہ خاموش
آخر پنج ہزاری سردار بادشاہی سی۔ پشتاں دا خدمت گذار سی۔ شہزادےآں دا اتالیق رہ چکيا سی۔ مظفر نے ملاقات دے وقت وڈی تعظیم کيتی۔ اٹھا تے استقبال کر کے مسند تکیہ اُتے جگہ دتی۔ گلاں توں آنسو پونچھے۔ مگر ہتھوں توں خون بہایا۔ کہ دامن خاک دے تھلے اپنے دفائن قارونی دا پیوند ہوئے گیا۔ ۱۴ لکھ روپیہ اس دے نال سی۔ اوہ لے لیا۔ خزانچی اس دی حکومت گاہ اُتے گیا۔ دس کروڑ توں زیادہ گڑے ہوئے سن ۔ اوہ وی کڈ لائے۔ نقد تے جنس۔ مال تے دولت دا کیہ ٹھکانا اے۔ تے لطف ایہ اے۔ کہ چار ہزاری تے پنج ہزاری وڈے وڈے سپہ سالار امرا مثلاً قلیچ خاں تے شریف خاں اپنا بھائی جاگیر دار مالوہ۔ خاص نورنگ خاں بیٹا سلطان پور ندر پار وچ تے پاس پاس دے ضلعے وچ بیٹھے سن ۔ دور توں تماشا دیکھیا کيتے۔
ہم بحر غم وچ بہ گئے تے دوست آشنا
سب دیکھدے رہے لب ساحل کھڑے ہوئے
مظفر دے نال ترک۔ افغان ۔ گجراتی ہزاراں دا لشکر ہوئے گیا۔ تے اک سن تاں دس بلکہ دس ہزار ہوئے گئے۔ مگر علاقہ در علاقہ بھونچال پے گیا۔ خواجہ نظام الدین ایہ سن کر پٹن نوں پھرے۔ دربار وچ اگے پِچھے خبر پہنچی۔ تے جو پہنچی۔ ایسی ہی پہنچی۔ سب چپ۔ بادشاہ نوں وڈا رنج۔ دو دفعہ جس ملک نوں آپ یلغار کر کے ماریا۔ اوہ اس رسوائی دے نال ہتھ توں گیا۔
اکبر بادشاہ سی۔ تے صاحب اقبال سی۔ کچھ پروا نہ کيتی۔ امرائے دربار وچوں سادات بارہہ اکثر ایران ی دلاور تے سورما راجپوت۔ راجہ تے ٹھاکر اس مہم دے لئی نامزد کر کے لشکر جرار آراستہ کيتا۔ اس اُتے نوجوان مرزا خاں نوں جس دا اقبال وی جوانی اُتے سی۔ سپہ سالار کيتا۔ کار آزمودہ کہنہ عمل سردار فوجاں دے کے نال کيتے۔ قلیچ خاں نوں فرمان ہوئے گیا ۔ کہ مالوہ پہنچو۔ تے اوتھے توں امرا نوں لے کے مہم وچ شامل ہوئے۔ ضلعے دکن وچ جو سردار سن ۔ انہاں نوں وی زور شور توں احکام پہنچے۔ کہ جلد میدان جنگ اُتے حاضر ہون۔ مرزا خاں اپنے رفقاء نوں لے کے ماریا مار چلا۔ کوہ تے بیابان۔ دریا تے میدان نوں لپیٹتا لپیٹتا جالور دے رستے پٹن نوں چلا جاندا سی۔ مگر جو خبر پہنچکی سی۔ پریشان پہنچکی سی۔ اس لئی سوچ سمجھ کر اٹھاندا سی۔ قطب الدین خاں دی خبر سنی۔ مگر فوج اُتے راز نہ کھولیا۔ آزاد۔ خیال تاں ضرور آیا ہوئے گا۔ کہ ایہ اوہی پٹن اے۔ جتھے توں باپ نے ملک فنا دی منزل نوں اک قدم وچ طے کيتا سی۔ حرم سرا اُتے کيتا گذری ہوئے گی۔ میرا اس وقت کيتا حال ہوئے گا۔ تے ایہ رستہ احمد آباد تک کس مصیبت توں کٹا ہوئے گا۔ ایتھے سب عید دے چاند دی طرح ايسے دی طرف دیکھ رہے سن ۔ بعض سردار سراوہی تک اگے آئے۔ تے سارے حالات سنائے۔ وڈی وڈی مبارک باداں ہوئیاں۔ اوہ فقط دن بھر ٹھیرا۔ تے برق تے باد دی طرح اڑ کر پٹن اُتے ڈیرے ڈال دئیے۔ امرا تے فوجاں استقبال کر کے لائے۔ مبارکباداں ہوئیاں۔ شادیانے بجے۔ انہاں دی تے شہاب الدین احمد خاں دی موروثی محبدیاں سن۔ مگر اس وقت سب بھُل گئے۔ معلوم ہويا کہ مظفر نے ظفر یاب ہوئے کے تے ہی دماغ پیدا کيتے نيں۔ پِچھے دا بندوبست محکم کيتے بیٹھیا اے۔ تے خیمہ اگے ڈال کر لڑائی نوں تیار اے۔
نوجوان سپہ سالار نے سرداراں نوں جمع کر کے جلسہ کيتا۔ بعض دی صلاح ہوئی کہ اقبال اکبر ی اُتے تکیہ کر کے باگاں اٹھائو۔ تلواراں کھینچو تے شہر وچ جا پڑو۔ بعض دی رائے ہوئی۔ کہ قلیچ خاں مالوہ توں لشکر لے کے آندا اے۔ تے حضور توں فرمان وی آ چکيا اے۔ کہ جدوں تک اوہ نہ آئے۔ جنگ نہ کر بیٹھنا۔ اس دا انتظار واجب اے۔ ایہ گفتگو وی آئی۔ کہ موقع نازک اے۔ ایہ وقت اوہ اے۔ کہ حضور خود یلغار کر کے آئیاں ۔ تاں سب دی سپاہگری دا پردہ رہندا اے۔ ورنہ خدا جانے کيتا انجام ہوئے۔ دولت خاں اک بڈھا سردار سی۔ تے اوہ مرزا خاں دا سپہ سالار کہلاندا سی۔ اس نے کہیا کہ حضور نوں بلیانا بہت نازیبا اے۔ تے قلیچ خاں دا انتظار تواڈے لئے مصلحت نئيں۔ اوہ پرانا سپہ سالار اے۔ اس دے سامنے فتح ہوئی۔ تاں تواڈے رفیق حصہ توں وی محروم رہ جاواں گے۔ جے چاہندے ہوئے۔ کہ فتح دا ڈنکہ تواڈے ناں اُتے بجے۔ تاں یا قسمت یا نصیب ۔ لڑ مرو تے ایہ وی سمجھ لو کہ بیرم خاں دے بیٹے ہوئے۔ جدوں تک آپ تلوار نہ مارو گے۔ خانخاناں نہ ہوئے گے۔ اکیلے ہی فتح کرنی چاہیدا۔ تے گمنامی دے جینے توں ناموری دا مرنا ہزار درجہ بہتر اے۔ پرانے پرانے سپہ سالار نال نيں۔ سپاہ تیار اے۔ سامان حاضر اے۔ تے چاہیدا کيتا اے۔
مرزا خاں وی اک چلدے پرزے دربار اکبر ی دے سن ۔ اک جھوٹھ موٹ دی ہوائی اڑائی کہ دربار توں فرمان آندا اے۔ اکبر ی آئین توں اس دا استقبال ہويا۔ تے جلسہ عام وچ پڑھیا گیا۔ مضمون ایہ کہ اسيں فلاں تریخ ایتھے توں سوار ہوئے۔ خود یلغار کر کے آندے نيں۔ جدوں تک نہ پہنچیاں لڑائی شروع نہ ہوئے۔ فرمان پڑھ کر مبارکباد دے شادیانے بجائے۔ تے تمام لشکر نے خوشیاں مناواں۔ دو دن تک توقف رہیا۔ مگر دونے طرف بہادر ودھ ودھ کے جوہر دکھاندے سن ۔ ایہ دروغ مصلحت آمیز اگرچہ زبانی بادیاں سن۔ مگر کم ہمتاں دی کمر بندھ گئی۔ تے ہمت والےآں دے تے عالم ہوئے گئے۔ ادھر دشمناں دے جی چھُٹ گئے۔
مرزا خاں دے ڈیرے احمد آباد توں تن کوس سر گیچ اُتے سن ۔ تے مظفر شاہ بھیکن دے مزار اُتے سی۔ یعنی دو کوس پر۔ اوہ فوج مالوہ دی آمد آمد سن کر چاہندا سی۔ کہ پہلے ہی لڑ مرے شبخون ماریا۔ مگر ناکام رہیا۔ مرزا خاں نے فیر جلسہ کيتا۔ تے صلاح ایہی ٹھیری کہ جس طرح ہوئے لڑنا چاہیے۔ چنانچہ رات نوں چٹھیاں تقسیم ہوئے گئياں۔ ہر سردار پچھلے پہرہ توں اپنی اپنی فوج نوں لے کے تیار ہوئے گیا۔ اعتماد خاں نوں پٹن دی حفاظت اُتے چھڈیا سی۔ عثمان پور دے دہانہ اُتے میدان جنگ ہويا۔ اس وقت اس دی فوج دس ہزار سی۔ تے مظفر دی چالیس ہزار۔ دو ناں لشکر صفاں بنھ کر سامنے ہوئے۔ مرزا خاں سجے کھبے۔ پس وپیش توں لشکر دی تقسیم کيتی۔ اوہ بچپن توں اکبر دی رکاب دے نال لگیا پھردا سی۔ ایسا میدان اس دے کچھ نويں جگہ نہ سی۔ ہاتھیاں دی صف سامنے بنھی خواجہ نظام الدین نوں دو سرداراں دے نال فوج دے کے وکھ کيتا۔ کہ سر گیچ نوں داہنے اُتے چھڈ کے اگے ودھ جائو۔ جدوں لڑائی ترازو ہوئے۔ تاں غنیم دا پِچھا آن مارو۔
غرض کہ لڑائی شروع ہوئی تے مظفر نے پیش دستی دے قدم اگے بڑھائے۔ ادھر توں لڑائی نوں ٹالدے سن حریف سر اُتے آیا۔ تاں قدم بڑھائے فوج ہراول نے باگاں وڈے حوصلہ توں اٹھاواں مگر وچکار کڑے اتار چڑھائو بہت سن ۔ اگے دی فوج جو ہراول دے پِچھے سن ۔ ایسی تیزی دے نال پہنچی۔ کہ جو ترتیب بنھی سی۔ اوہ ٹُٹ گئی۔ تے لشکر وچ گھبراہٹ پئی۔ ہراول دے سردار تلواراں پھڑ کر خود اگے ودھ گئے سن ۔ کئی پرانے نامور مارے گئے۔ تے فوج الٹ پلٹ ہوئے کے جدھر جس دا منہ اٹھا ادھر ہی جا پيا۔ تھاں تھاں میدان جنگ گرم ہويا۔ نواں سپہ سالار تن سو جوان اس دے گرد۔ سو ہاتھی دی صف سامنے لئے کھڑا سی۔ تے نیرنگیٔ تقدیر دا تماشا دیکھ رہیا سی۔ دل وچ کہندا سی۔ کہ بیرم خاں دا بیٹا! جائے گا تاں کتھے۔ مگر دیکھئے خدا ہن کيتا کردا اے۔ ایداں دے وقت وچ حکم کيتا چل سکے۔ کدھر توں روکے۔ تے کدھر نوں بڑھائے۔ یا قسمت یا نصیب۔ مظفر وی پنج چھ ہزار دا پرا جمائے سامنے کھڑا سی۔ مرزا خاں نے دیکھیا۔ کہ غنیم دے غلبہ دے آثار ہونے لگے۔ اک جاں نثار نے دوڑ کر اس دی باگ اُتے ہتھ ڈالیا۔ کہ گھسیٹ کر کڈ لے جائے۔ ایہ بے ہمتی دا ارادہ دیکھ کے مرزا خاں توں نہ رہیا گیا۔ بے اختیار ہوئے کے گھوڑا اٹھایا۔ تے فیلباناں نوں وی للکار کر کرنا وچ آواز دی۔ اس دا گھوڑا اٹھانا سی۔ کہ اقبال اکبر ی طلسمات دکھانے لگا۔ آواز کرنا توں دلاں وچ جوش پیدا ہوئے۔ تے تھاں تھاں لشکر غنیم نوں دھکیل کر اگے ودھے۔ تقدیر دی مدد ایہ کہ ادھر توں انہاں نے حملہ کيتا۔ ادھر خواجہ نظام الدین وی نال ہی مظفر دی پشت اُتے آن گرے۔ غل ہويا کہ اکبر یلغار کر کے آیا۔ کوئی سمجھیا۔ کہ قلیچ خاں مالوہ دی فوج لے کے آن پہنچیا۔ مظفر ایسا گھبرایا۔ کہ یکبار حواس جاندے رہے۔ بھجیا تے ہمراہی اس دے پِچھے پِچھے بھجے۔ غنیم دیاں فوجاں تتر بتر ہوئے گئياں۔ ہزاراں دا کھیت ہويا۔ شمار کون کر سکدا سی۔ شام نیڑے سی۔ پِچھا کرنا مناسب نہ ہويا۔ اوہ معمور آباد دے رستے دریائے مہندری ریگستاناں وچ نکل گیا۔ تے تیس ہزار فوج دی بھیڑ بھاڑ گھڑیاں وچ پریشان ہوئے گئی۔ غنیمت بیشمار کہ مفت ماری سی۔ جنہاں ہتھوںکيتی سی انہاں نوں ہتھوں دے گیا۔ مرزا خاں نے مفصل عرضی کيتی۔ بادشاہ سجدات شکر درگاہ الٰہی وچ بجا لائے۔ کہ اک تاں خدا نے ایداں دے موقع اُتے فتح دی۔ دوسرے اپنے پالے ہوئے نوجوان دے ہتھوں۔ اوہ وی اپنے خان بابا دا بیٹا۔
مرزا خان نے منت منی سی کہ خدا فتح دے گا۔ تاں سارا نقد تے جنس۔ مال متاع۔ خیمہ تے خرگاہ ۔ اونٹھ ۔ گھوڑے۔ ہاسی۔ غریب سپاہیاں نوں تے اہل لشکر نوں ونڈ داں گا۔ کہ انہاں دی بدولت خدا نے ایہ دولت دتی اے۔ چنانچہ اس نیک نیت نے ایسا ہی کيتا۔
خاتمۂ سخاوت
[سودھو]اک سپاہی ایداں دے وقت آیا۔ کہ کاغذاں اُتے دستخط کر رہیا سی۔ اس وقت کچھ نہ رہیا سی۔ فقط قلمدان سامنے سی۔ اوہی اٹھا کے دے دتا۔ کہ لے بھائی ایہ تیری قسمت ۔ خدا جانے چاندی دا سی۔ سونے دا سی۔ سادہ سی یا مرصع۔ ملیا صاحب فیر وی خفا ہُندے نيں۔ تے فرماندے نيں کہ ایفائے وعدہ دے لئی چند ملازماں نوں فرمایا۔ کہ انہاں دی قیمت لگیا دو۔ روپیہ ونڈ دین گے۔ مقومین ۱؎ ناامین حیلہ گران بے دین سن ۔ چوتھائی پنجواں بلکہ دسواں وی مول نہ لگایا۔ تے کچھ کچھ تاں آپ ہی ہضم کر گئے۔ فیر فرماندے نيں اس دے بعض چپڑ قناتیاں نے مثلاً دولت خاں لودھی۔ ملیا محمودی وغیرہ نے اس توں عرض کيتی کہ اسيں آپ دے نوکر ہوئے نيں۔ کچھ گناہ تاں نئيں کيتا اے۔ کہ بادشاہی نوکراں دے تھلے ایداں دے دبے رہیاں۔ تے اوہ اسيں توں اُچے۔ تلواراں دے سامنے ایہ کچھ اسيں توں اگے نئيں نکل جاندے۔ فیر تسلیم تے آئین تے آداب کورنش جو آپ دے سامنے بجا لاندے نيں۔ اوہ کیوں نہ ادا کرن۔ ایہ واہیات تے دلفریب گلاں مرزا خاں نوں پسند آئیاں (لیکن آخر بیرم خاں کابیٹا سی) خلعت گھوڑے سامان انعام بہت کچھ انہاں دے دینے نوں تیا رکیا۔ خود توشہ خانہ وچ جا کے بیٹھیا تے خواجہ نظام الدین (اب انہاں دی دانش تے دانائی دی ہويا بندھ گئی سی) نوں بلیا کے مشورۃً ایہ راز کہیا۔ اک زمانہ وچ خواجہ دی بہن بیرم خاں دے نکاح وچ سی۔ اس نے کہیا۔ کہ وچ جاندا ہاں ایہ تواڈے نوکراں دی بدنفسی اے۔ تواڈا خیال نئيں۔ مگر ایہ کہو کہ حضور سناں گے تاں کيتا کدرے گے۔ تے فرض کيتا۔ کہ انہاں نے کچھ نہ کہیا۔ لیکن شہاب الدین احمد خاں دا پنج ہزاری منصب ۔ عمر وچ بڈھا۔ تسيں توں وڈا۔ اوہ تواڈے سامنے تسلیم بجا لائے! اعتماد خاں اک اوہ وقت سی۔ کہ اپنی ذات توں ویہہ ہزار لشکر دا مالک سی۔ پرانا امیر اس دی طرف توں تواڈے لئے تسلیم۔ اس وچ لطافت کیہ سی؟ پائندہ خاں مغل پراتم ترک۔ اوہ تاں تعجب نئيں کہ انکار وی کر جائے۔ تے باقی تاں خیر کسی حساب وچ نئيں۔ بارے مرزا وی سمجھ گئے تے اس ارادہ توں باز رہے۔
۱؎۔ قیمت لگانے والے
دنیا عجب مقام اے۔ آخر لڑکا ہی سی۔ تقدیر نے حد توں ودھ کے یاوری کيتی۔ لکھاں آدمیاں دی تعریفاں۔ چاروںطرف توں واہ وا۔ تے گل ہی واہ واہی دی سی۔ دماغ بلند ہوئے گیا۔
تھا تاں ایہ خاک مگر کان وچ کچھ غفلت نے
ایسی پھونکی کہ ہويا وچ ایہ بشر آ ہی گیا
صبح نوں حالے آفتاب نے نشان نہ کھولیا سی۔ کہ خان خاناں فتح دا نشان اڑاندا اس احمد آباد وچ داخل ہويا۔ جتھے تن برس دی عمر وچ خانہ برباد۔ تیرہ برس دی عمر وچ اکبر دے نال یلغار کر کے آیا سی۔ شہر وچ امان امان دی منادی کر دتی۔ رعیت نوں تسلی تے دلاسا دتا۔ بازار کھلوائے۔ شہر تے نواح شہر دا بندوبست کيتا۔ تیسرے دن قلیچ خاں وغیرہ امرائے مالوہ وی فوجاں لے کے آن پہنچے۔ مل کے صلاحاں ہوئیاں۔ تے شہر دا بندوبست کر کے تازہ دم فوجاں دے نال مظفر دے پِچھے روانہ ہوئے۔ ہر چند انہاں نے کہیا۔ کہ ہن سپہ سالار گجرات وچ رہے۔ مگر کار طلبی تے خدمت گذاری دا خون جوش اُتے سی۔ مرزا خاں وی پِچھے روانہ ہويا۔
مظفر کہمبایت وچ پہنچیا۔ تے لوکاں نوں پرچانا شروع کيتا۔ قدیمی صاحبزادہ سمجھ کر لوک وی سمٹنے لگے۔ سوداگراں نے وی روپیہ توں مدد کيتی۔ دو ہزار دے نیڑے فوج جمع ہوئے گئی۔ مرزا خاں وی برق دی طرح پِچھے پِچھے دس کوس اُتے سی۔ جو مظفر نوں خبر پہنچی۔ اوہ اوتھے توں نکل کے بڑودہ وچ آ گیا۔ مرزا خاں نے قلیچ خاں وغیرہ چند سرداراں نوں فوج دے کے اگے ودھایا۔ ایہ پرانے سپاہی سن ۔ راہ دی خرابیاں سامنے دیکھ کے اگے ودھنا مناسب نہ سمجھیا۔ اوہ اوتھے توں وی نکلیا۔ فوج بادشاہی پِچھے سی۔ امرا ملک وچ وی جتھے مفسد دیکھدے۔ سجے کھبے دی خبر لیندے سن ۔ نادوت اُتے آئے تاں مظفر اوتھے توں اٹھیا کر پہاڑ وچ گھس گیا۔ کہ ایتھے جم کر اک میدان تے وی قسمت آزمائے ا س وقت اس دی فوج تیس ہزار تے خان خاناں دی اٹھ نو ہزار سی۔
یہ فتح نامہ وی رستم تے اسفند یار دے فتح ناواں توں کم نئيں۔ مرزا خاں نے لشکر دی تقسیم کر کے فوج دے پرے جمائے۔ ہراول تے سجے کھبے نوں ودھایا۔ پہلے ہی خواجہ نظام الدین نوں اگے بھیجیا۔ کہ پہاڑ دی لڑائی اے دیکھو رستہ دا کیہ حال اے۔ تے فوج دشمن دا کیہ انداز اے ؟ ايسے طرح لڑائی ڈالو۔ ایہ دامن کوہ وچ پہنچے سن ۔ کہ اس دے پیاداں توں مقابلہ ہوئے گیا۔ مگر انہاں نے ایسا ریلا کہ سامنے جو وڈا پہاڑ سی۔ اس وچ گھس گئے۔ ایہ وی دبائے چلے گئے۔ اوتھے دیکھیا دشمن دا لشکر لمبی قطار وچ رستہ روکے کھڑا اے۔ تیر تفنگ دے پٹے اُتے سن ۔ مگر فوراً دست تے گریبان ہوئے گئے۔ تے اوہ دھواں دھار معرکہ ہويا۔ کہ نظر کم نہ کردی سی۔ خواجہ نے کرامات ایہ کيتی۔ کہ سواراں نوں پیادہ کر کے ودھایا۔ تے جھٹ پہلو دی پہاڑی اُتے قبضہ کر ليا۔ نال ہی قلیچ خاں نوں آدمی بھیجے۔ اوہ کھبے ہتھ توں چلا آندا سی۔ کہ غنیم توں ٹکر کھادی مگر غنیم نے زور دے کے اسنوں پِچھے ہٹا دتا۔ تے دباندا ہويا چلا۔ اس دھکا پیل وچ خواجہ دے سامنے رستہ کھل گیا۔ جس پیادہ فوج نوں حالے پہلو دی پہاڑی اُتے چڑھایا سی۔ اوہ اگے ودھ کے پہاڑ اُتے چڑھ گئی۔ حریف جو قلیچ خاں اُتے گئے سن ۔ انہاں نوں دیکھ کے ادھر پلٹے۔ تے دست بدست لڑائی ہوئے کے عجیب کشت تے خون ہويا۔ قلیچ خاں بستی وچ جا پڑدے سن ۔ اوٹ دا غنیمت سمجھے تے وقت دا انتظار کردے سن ۔
تیز نظر سپہ سالار عقل دی دور بین لگائے دیکھ رہیا سی۔ تے جتھے موقع دیکھدا سی۔ ویسی ہی مدد اوتھے پہنچاندا سی۔ فوراً فیلی توپ خانہ پہنچایا۔ کہ جس پہاڑی اُتے قبضہ کيتا اے۔ اس اُتے چڑھ جائو۔ نال ہی تے فوج پہنچی۔ اس نے دشمن دا بایاں پہلو آن ماریا۔ کئی جگہ لڑائی پڑ گئی۔ تے اوہ گھمسان پيا کہ پہلی لڑائی نوں وی گرد کر دتا۔ ہتھنالاں دی گولی ایداں دے موقع توں چلی کہ خاص قلب وچ پہنچی۔ جتھے مظفر کھڑا سی۔ اس دا دل ٹُٹ گیا۔ شکست دی بدنامی نوں غنیمت سمجھیا۔ تے نامظفر ہوئے کے بھج گیا۔ سپاہ دا بہت نقصان ہويا۔ بیشمار مال تے اسباب چھڈیا۔ مرزا خاں نے امرا نوں جنہاں جن اطراف اُتے مناسب دیکھیا۔ روانہ کيتا۔ تے آپ احمد آباد وچ آ کے ملک تے رعیت دے انتظام وچ مصروف ہويا۔
دربار وچ جدوں عرضداشت اس دی پڑھی گئی۔ اکبر بہت خوش ہويا۔ فرمان بھیج کر سب دے دل بڑھائے۔ مرزا خاں نوں خطاب خان خانی۔ خلعت بااسپ تے کمر خنجر مرصع۔ تمن توغ۔ منصب پنج ہزاری کہ انتہائے معراج امرا دی اے۔ عنایت ہويا۔ تے اوراں دے منصب وی دس ویہہ تے اٹھارہ تیس دی نسبت توں جداں مناسب دیکھے۔ بڑھائے۔ ایہ لطیفہ غیبی ۹۹۱ھ وچ واقع ہويا۔
بوہت سارے خطوط تے مراسلات دا اک پرانا مجموعہ میرے ہتھ آیا اے۔ ايسے فتح دے موقع اُتے خان خاناں نے ایرج اپنے بیٹے دے ناں اک خط۱؎ لکھیا سی۔ غور توں پڑھنے دے قابل اے۔ بوہت سارے اصلی حالات معرکہ جنگ دے اس توں کھلدے نيں۔ رفیقان منافق دی وفا یا بیوفائی آئینہ نظر آندی اے۔ اس دے لفظاں توں ٹپکتا اے۔ کہ دل درد بے کسی توں پانی پانی ہوئے رہیا سی۔ تے امید تے یاس جو ساعت بساعت اس اُتے نقش بناتے تے مٹاندے نيں سب نظر آندے نيں۔ ایہ رنگ ایداں دے ایداں دے قلم توں پھیریا اے کہ بادشاہ دے ہتھ وچ وی جا پئے۔ تاں بوہت سارے مطالب دل اُتے نقش کرے۔ تے ضرور بیٹے نوں لکھیا ہوئے گا کہ بطور خود حضور وچ لئے چلے جانا۔ اس توں ایہ وی معلوم ہُندا اے۔ کہ اوہ قادر الکلام کامل انشاء پرداز سی۔
۱؎۔ ایہ خط تتمے وچ دیکھو۔
اور اپنے مطلب نوں پوری تاثیر دے نال ادا کردا سی۔ اقبال دی کامیابی۔ عہدے دی ترقی غرض اس وقت مرزا خاں دی عمر کم تے بیش ویہہ برس دی ہوئے گی۔ کہ اوہ دولت خدا نے دی۔ جو باپ نوں وی آخیر عمر وچ جا کے نصیب ہوئی سی۔
حکومت تے فرمانروائی دولت تے نعمت سامان امیری دا مزا وی جوانی ہی وچ اے۔ کہ اوہ وی وڈی دولت اے۔ اقبال مند لوک نيں۔ جنہاں نوں ساری دولتاں خدا نال دے۔ امیری تے امیری دے لوازمات۔ اچھے لباس۔ اچھی سواری۔ اچھے مکانات جوان ہی دے لئی زیبا نيں۔ جوانی ہوئے تاں چنگا کھانا وی مزا دیندا اے۔ تے انگ لگدا اے۔ بڈھے بچارہ دے لئی ہوئے بھی۔ تاں مزا نئيں۔ بڈھا چنگا لباس پہندا اے۔ ہتھیار سج کر گھوڑے اُتے چڑھدا اے۔ کمر جھکی اے۔ شانے ڈھلکے ہوئے نيں۔ لوک دیکھ کے ہنس دیندے نيں۔ بلکہ اپنے تئاں دیکھ کے آپ شرم آندی اے۔ ہاے ع
جوانی کجائی کہ یادت بخیر
لطیفہ
شیر شاہ نوں ترقی دیاں منزلاں طے کر نے وچ اِنّا عرصہ کھنچا کہ تاج شاہی سر تک آندے آندے خود بڑھاپا آ گیا۔ بادشاہ ہويا تاں سر سفید۔ ڈاڑھی بگلا۔ منہ اُتے جھریاں۔ اکھاں عینک دی محتاج۔ جدوں لباس پہندا۔ تے زیور بادشاہی سجتا۔ تاں آئینہ سامنے دھریا ہُندا سی۔ کہندا سی۔ عید تاں ہوئی۔ مگر شام ہُندے ہوئے۔
لطیفہ۔ دلی نوں خدا مغفرت کرے۔ ہر بادشاہ نوں ایہی شوق رہیا اے۔ کہ اس شہر وچ شان تے شکوہ دا جلوس دکھائاں۔ شیر شاہ بادشاہ ہويا۔ تاں اس نے وی اوتھے آ کے جشن کيتا۔ شام دے وقت مصاحباں دے نال جریدہ سوار ہويا۔ تے بازار وچ نکلیا کہ سب نوں دیکھے۔ تے اپنے تئاں دکھائے۔ دو بڑھیاں اشراف زادی فلک دی ماری دن بھر چرخہ کاندا کردیاں سن۔ شام نوں جا کے سوت بیچ لیایا کردیاں سن۔ اس وقت اوہ وی برقعہ اوڑھ کر نکلیاں سن۔ سواری دی آمد آمد سن کر کنارے کھڑی ہوئے گئياں۔ کہ نويں بادشاہ نوں دیکھو۔ شیر شاہ گھوڑے اُتے سوار باگ ڈھیلی چھڈے آہستہ آہستہ چلے جاندے سن ۔ اک نے دوسری توں کہیا بوا! تسيں نے دیکھیا۔ دوسری بولی۔ ہاں بوا دیکھیا پہلی بولی کہ دلہن نوں دلہا ملا۔ مگر بوڑھا ملا۔ شیر شاہ وی پاس پہنچ چکيا سی۔ اس نے سن لیا۔ جھٹ سینہ ابھارا تے باگ کھچ کر گھوڑے نوں گدگدایا۔ خدا جانے عربی سی یا کٹھیاواڑ۔ اچھلنے کودنے لگا۔ دوسری بڑھیا بولی۔ اے بوا۔ اوہ تاں بڈھا وی اے۔ تے مسخرا وی اے۔
اتفاق۔ اس عالم وچ کہ بادشاہ نوں بہت خبر ہائے پریشان پہنچدتیاں سن۔ ہر وقت اس فکر وچ رہندے سن ۔ میر فتح اللہ شیرازی توں سوال کيتا۔ کہ لڑائی دا انجام کيتا ہوئے گا۔ انہاں نے اصطرلاب لگیا کر طالع وقت کڈیا۔ ستارےآں دے مقام تے حرکات آسمانی نوں دیکھ کے حکم لگیا دتا کہ دو جگہ میدان کارزار ہوئے گا تے دونے جگہ فتح حضور دی ہوئے گی۔ اتفاق اے۔ کہ ایسا ہی ہويا۔
کسی مورخ نے ایہ کیفیت نئيں دکھادی کہ جدوں مرزا خاں دے کارنامے اوتھے کوہ خانخانی دے سامان تیار کر رہے سن ۔ا س وقت دربار اکبر ی وچ کیہ عالم ہوئے رہیا سی۔ البتہ ابوالفضل نے اک خط مبارک باد وچ خان خاناں نوں لکھیا اے۔ اوہی بشرے والا رقعہ اے۔ جو اج تک اپنی بلندی مضامین تے دشواری عبارت تے فصاحت تے بلاغت دے زور شور توں اہل کمال وچ شہرۂ آفاق اے۔ اس توں معلوم ہُندا اے۔ کہ چند روز جو گجرات توں خبر نہ پہنچی۔ تاں دنیا دے لوک ہزاراں ہوائیاں اڑا رہے سن ۔ اس دے تے اس دے باپ دے دشمن کمین گاہاں توں نکلے سن ۔ خوش ہُندے سن ۔ تے دوستاں توں چھیڑ چھیڑ کر حال پُچھدے سن ۔ اکبر اُتے وی طنز کردے سن ۔ کہ دکن دا ملک تے ملک وی بگڑا ہويا۔ ایداں دے نازک موقع وچ کہ دو بڈھے سپہ سالار مات کھا چکے۔ اک نوجوان ناتجربہ کار نوں بھیجنا چہ معنی دارد۔ بہلا ایہ سپہ سالار اے ؟ ایہ تاں مجلس آرائی دا سنگار اے۔ اسنوں معرکۂ جنگ توں کيتا تعلق۔ بیرم خانی ہويا خواہ وی دم بخود سن ۔ تے اکبر وی چپ سی۔ چنانچہ الہ آباد توں قلعہ دی بنیاد رکھ دے جلد پھرا کہ آگرہ توں سوار ہوئے کے فیر یلغار کرے۔ تے خود جا کے لڑائی نوں سنبھالے۔ کوڑا گھاٹم پور وچ پہنچیا سی جو فتح دی خبر پائی۔ نہایت خوش ہويا۔ تے شکر کے سجدے بجا لیایا۔ دو رخے دو غلاں نے فوراً گفتار دی رفتار بدلی۔ جھک جھک کر کہنے لگے۔ حضور ہی دی جوہر شناس اکھ سی۔ کہ جوہر قابلیت نوں تاڑ لیا۔ پرانے پرانے جاں نثار موجود سن ۔ مگر حضور نے ايسے نوں بھیجیا۔
غرض ايسے وقت حکم ہوئے گیا۔ کہ نقار خانہ توں تہنیت دی نوبت بجے۔ خط مذکور توں ایہ وی معلوم ہُندا اے۔ کہ اس زمانہ وچ بنجارہ دے چودھریاں تے مہاجناں دی معرفت بہت جلد خبر پہنچیا کردی سی۔ پہلے کشنا چودھری نے خبر دتی۔ فیر امرائے لشکر کے وی عرائض پہنچے۔ اکبر نے وڈی آفرین دی وڈی تحسین دی تے کہیا۔ کہ اس دے باپ دا خان خانی خطاب اسنوں دے دو۔ خوشی دی مقدار اس توں سمجھ لو۔ کہ خط مذکور وچ شیخ صاحب لکھدے نيں۔ جس وقت نقارہ خانہ توں نوبت دا غل ہويا۔ دوست تے دشمن خوشحالی وچ برابر ہوئے رہے سن ۔ تے گل تاں ایہ اے۔ کہ خطاب تے منصب کچھ وی نہ ملدا۔ تاں وی درحقیقت تسيں توں اوہ بن آئی اے۔ کہ اہل زمانہ تے دشمناں دے دل داغ داغ ہوئے جاواں۔ ایسا عالی خطاب جس دی پنج ہزار امیر آرزوئاں کردے سن ۔ پہلے ہی مل جانا خیال روزگار وچ وی نہ آندا سی۔ چہ جائے کہ منصب وی مل گیا۔
اس توں ایہ وی معلوم ہُندا اے۔ کہ دو فتحاں دے بعد مرزا خاںنے ابوالفضل نوں تے نال ہی حکیم ہمام نوں خط لکھیا سی۔ اس خط وچ غالباً دل دی پریشانی ظاہر کیتی سی۔ کہ امرا رفاقت توں جی چراندے نيں۔ تے ابوالفضل نوں خط دے آخر وچ قسماں دے کے لکھیا سی۔ کہ حضور توں عرض کرو۔ کہ مینوں بلا لاں جواب وچ شیخ لکھدے نيں۔ کہ ميں نے غور کر کے دیکھیا۔ کسی طرح مناسب نہ معلوم ہويا۔ فیر دوستاں دی صلاحاں ہوئیاں۔ رائے ايسے اُتے متفق ہوئی۔ کہ مضر نئيں اے۔ کہہ دو امید اے۔ تاں فائدہ ہی دی اے خیر افراط شوق اُتے ڈھال کر عرض کيتا۔ اکبر نے نہایت حیران ہوئے کے کہیا۔ کہ نيں اس وقت وچ آنا کیواں دا۔ حکیم نے اپنی لسانی تے سخن وری دی معجون تیار کر کے گلاں بناواں۔ فیر وی شیخ لکھدا اے۔ میرے نزدیک جس طرح انہاں گلاں توں حضور دا تعجب رفع نئيں ہويا۔ ايسے طرح کچھ ضرر وی نئيں ہويا۔
خان خاناں نے بعد اس دے جو عرضداشت لکھی تاں بہت ساریاں معروضات دے ذیل وچ ٹوڈرمل دے لئی وی درخواست کيتی سی۔ تے ایہ وی عرض کيتی سی۔ کہ حضور خود اس ملک اُتے سایۂ اقبال ڈالاں۔ اکبر نے وی ارادہ کيتا سی۔ کہ ماہ آیندہ وچ نوروز اے۔ جشن کر کے روانہ ہوئے ں۔ مگر خزانہ دی روانگی تے اور درخواستاں دے سرانجام دا حکم دے دتا۔ تے تعمیل وی ہوئے گئی۔ خود نئيں گئے۔
خط مذکور وچ ابوالفضل نے لکھیا اے۔ کہ تواڈے خط توں وڈا اضطراب پایا جاندا اے۔ تے اس مضمون اُتے بزرگانہ تے دوستانہ بوہت سارے فقرے لکھے نيں۔ شیخ نے ٹوڈرمل دے بلانے نوں وی چنگا نئيں سمجھیا اے۔ تے ایہ گل شیخ دی درست سی۔ لیکن نوجوان سپہ سالار اُتے جدوں مہم عظیم دا پہاڑ تے ذمہ داری دا آسمان ٹُٹ پيا۔ تے ملک نوں دیکھیا۔ کہ اس سرے توں اس سرے تک اگ لگی ہوئی اے۔ رفیقاں نوں دیکھے۔ تاں گرگان کہن نيں۔ تے بادشاہ نے ماتحت کر دئیے نيں۔ تے ایسا موقع آن پيا اے۔ کہ اکھ سامنے نئيں کر سکدے۔ اوہ ناچار مجلس مصلحت وچ آندے سن ۔ لیکن گم سم بیٹھدے سن ۔ صلاح پُچھو۔ تاں گل بات اُتے وکھ ہُندے سن ۔ کہندے سن تاں ایہ کہ اسيں تاں ماتحت نيں۔ آپ خدمت فرماواں ۔بسروچشم حاضر نيں۔ تے اپنے رفقا دی خلوتاں وچ بیٹھ کر خدا جانے کیہ کيتا کہندے سن ۔ نوجوان نوں اوہ خبراں پہنچدتیاں سن۔ ایسی حالت وچ ابوالفضل جداں مستقل شخص دے سوا کیہڑی۔ جو نہ گھبرائے۔ جنہاں لوکاں نوں انسان دلی دوست سمجھدا اے۔ انہاں دے سامنے دل کھول کر بخار نکالدا اے۔ تے صاف صاف جو حال ہُندا اے۔ کہندا اے۔ بیشک اس نوجوان نے دل دی جو حالت سی۔ لکھ دتی ہوئے گی۔ تے ایہی وجہ راجہ ٹوڈرمل نوں بلانے دی ہوئے گی۔ کیونجے راجہ خان خاناں دا دوست صادق ہوئے یا نہ ہوئے۔ لیکن اک کارگذار تجربہ کار اہل کار سی۔ تے خالص نیت توں سلطنت دا خیر خواہ سی۔ ایسا نہ سی۔ کہ کسی دی دشمنی دے لئی بادشاہ دے کم نوں خراب کر دے۔ تے وڈی گل ایہ سی۔ کہ اکبر نوں اس اُتے پورا اعتبار سی۔
بادشاہ دے خود تشریف لیانے دی جو التجا دی سی۔ بیشک نوجوان دا دل چاہندا ہوئے گا۔ کہ جس نے مینوں پالیا ۔ جس نے مینوں تعلیم تے تربیت کيتا۔ اس دی اکھاں دے سامنے جاں فشانیاں دکھائاں کہ وچ کیہ کردا ہون۔ تے ایہ پرانے پاپی کيتا کردے نيں۔ تے شاید ایہ وی ہوئے ۔ کہ ایہ میرے رفقا تے ملازم حق نمک اُتے جاناں قربان کر رہے نيں۔ انہاں نوں حسب دلخواہ انعام تے اکرام دلوائاں۔
(اس وقت خان خاناں دا تے شیخ دا معاملہ کِداں سی) ایہی تصور کرو۔ کہ اک دربار دے دو اسيں عمر ملازم نيں۔ خانخاناں گویا اک نوجوان۔ خوش اخلاق۔ خوش صحبت۔ پہلو سبز ۔ سخن فہم امیر زادہ اے۔ خواہ دربار ہوئے۔ خواجہ جلسۂ علمی ہوئے۔ خواہ سواری۔ شکاری۔ ہر اک جگہ اُتے خلوت تے جلوت وچ بلکہ محلےآں وچ وی پہنچکيا سی۔ دل لگی دے کھیل تماشے ہون۔ تاں مصاحب موافق اے ابوالفضل اک عالم انشا پرداز۔ خوش اخلاق۔ خوش صحبت اے۔ کہ دربار تے خلوت تے بعض صحبتاں وچ حاضر رہندا اے۔ خانخاناں نوں اس دے کمال تے دانائی تے خوبی تقریر تے تحریر نے اپنا عاشق کر رکھیا اے۔ تے ابوالفضل اس دے اخلاق تے خوش صحبتی دے سبب توں تے اس محبت توں کہ ایہ نوجوان میرے کلام تے کمال دا قدردان اے۔ تے اس مصلحت توں کہ بادشاہ دے پاس دا ہر دم حاضر باش اے۔ اسنوں غنیمت سمجھدا اے۔ تے وڈی گل ایہ اے۔ کہ جاندا اے۔ جس امر وچ ميں ترقی کر سکدا ہون۔ اوہ اس دی راہ ترقی توں بالکل وکھ اے۔ نوجوان امیر زادہ توں کچھ خطر دا اندیشہ نئيں۔ تے ایہ وی تعجب نئيں کہ جدوں شیخ دے پرانے پرانے دشمن دربار اُتے ابر دی طرح چھائے ہون گے۔ اس وقت ایہ نوجوان دربار وچ شیخ دی ہويا باندھدا ہوئے گا۔ تے خلوت وچ بادشاہ دے دل اُتے اس دی طرف توں نیک خیالاں دے نقش بٹھاندا ہوئے گا۔
ابوالفضل۔ فیضی۔ خانخاناں۔ حکیم ابوالفتح۔ حکیم ہمام۔ میر فتح اللہ شیرازی وغیرہ وغیرہ مختلف اوقات وچ اک دوسرے دے گھر اُتے جمع ہُندے ہون گے۔ فیضی تے ابوالفضل دا اک مذہب سی۔ تے جو کچھ سی۔ سو معلوم اے۔ باقی سب دے دل شیعہ۔ ناں دے سنت جماعتہ مگر درحقیقت ایداں دے سن ۔ گویا سب مذہب انہاں نوں دے سن ۔ اس لئی آپس وچ سب رفیق تے معاون رہندے ہون گے۔ ہاں جو یک پہلو مذہب رکھدے ہون گے۔ اوہ انہاں توں ضرور کھٹک رکھدے ہون گے۔ تے ایہ وی ضرور اے۔ کہ جواناں دی جواناں توں ملت ہُندی اے۔ بڈھاں دی بڈھاں تاں۔ جواناں دی شگفتہ مزاجی تے خوشی طبعی کہ جو ش اصلی اے۔ بڈھے بچارے کتھے توں لاواں۔ خوش طبعی کرن گے۔ تاں بڈھے وی ہون گے۔ مسخرے وی ہون گے۔
صحبت پیر تے جواں راست نیاید ہر گز
تیر یک لحظہ بہ پہلوئے کماں ننیشند
استغفراللہ کدھر سی۔ تے کدھر آن پيا۔ مگر گلاں دے مصالحہ بغیر تاریخی حالات دا وی مزہ نئيں آندا۔
۹۹۲ھ وچ مظفر نے تیسری دفعہ سر اٹھایا۔ خانخاناں نے امرا نوں فوجاں دے کے کئی طرف توں بھیجیا۔ تے آپ جاں نثاراں نوں لے کے وکھ پہنچیا۔ مظفر نے اپنی حالت وچ مقابلہ دی طاقت نہ پائی۔ ا س لئے بھجیا۔ راجگان ملک تے زمینداران اطراف دے پاس وکیل دوڑاندا سی۔ تے تھاں تھاں بھجیا پھردا سی۔ پرت اُتے گذارہ کردا سی۔ تمام علاقے تباہ کر دئیے۔ بھلا اس طرح کدرے سلطنتاں قائم ہُندیاں نيں۔
خانخاناں نوں اک موقع اُتے جام نے خبر دتی۔ کہ اس وقت مظفر فلاں مقام اُتے اے۔ مستعد سپاہی تے چالاک گھوڑے ہون۔ تاں حالے گرفتار ہوئے جاندا اے۔ خانخاناں خود سوار ہوئے کے دوڑا۔ اوہ فیر وی ہتھ نہ آیا۔ معلوم ہويا کہ جام دونے طرف کارسازی کر رہیا سی۔ انہاں ترکتازاں وچ اِنّا فائدہ ہويا۔ کہ جو لوک مظفر دی رفاقت کر رہے سن ۔ اوہ اپنی خوشامداں دی سفارش لے کے رجوع ہوئے گئے۔ امین خاں غوری فرماں روائے جونا گڑھ نے اپنے بیٹے نوں تحفے تحائف دے کے خانخاناں دی خدمت وچ بھیجیا۔
مظفر نے دیکھیا ۔ کہ بہادر سپہ سالار تمام امرا سمیت ادھر اے۔ جام دے پاس اسباب ضروری رکھیا۔ تے بیٹے نوں اس دے دامن وچ چھپایا۔ آپ احمد آباد اُتے گھوڑے اٹھائے۔ تھانہ نیندی اُتے خانخاناں دے معتبر وفادار موجود سن ۔ اوتھے سخت مقابلہ ہويا۔ تے مظفر چھاتی اُتے دھکا کھا کر الٹا پھرا۔ خانخاناں نوں جدوں سازش دا حال معلوم ہويا۔ تاں وڈے خفا ہوئے۔ تے کہیا کہ جام نوں پھوڑ کر ٹھیکرا کے داں گا۔ فوج لے کے پہنچیا۔ کہ دفعتہ نواگرائاں توں چار کوس اُتے جا کے جھنڈا گاڑا۔ (یہ جام دا راجگڑھ سی) جام چکر وچ آئے۔ کمال عجز تے انکسار دے نال عرضی لکھی۔ شرزہ ہاتھی تے عجائب تے نفائس گراں بہا نال لے کے بیٹے نوں بھیجیا۔ صلح جوئی۔ امن تے امان ۔ تسلی تے دلاسا اکبر ی آئین سی۔ خانخاناں اکبر دے شاگرد رشید سن ۔ فیر آنا مصلحت سمجھے۔
اکبر نے حکیم عین الملک وغیرہ امرائے باتدبیر نوں سرحد دکن اُتے جاگیراں دے کے لگیا رکھیا سی۔ انہاں دی کارسازیاں وچ اک نتیجہ ایہ حاصل ہويا سی۔ کہ راجی علی خاں حاکم برہان پور دربار اکبر ی دی طرف رجوع ہوئے گیا سی۔ تے اس نظر توں کہ رشتۂ اتحاد مضبوط ہوئے۔ خداوند جتھے اس دے بھائی توں ابوالفضل دی بہن دی شادی کر دتی سی۔ راجی علی خاں اک کہن سال تجربہ کار ناں نوں برہان پور تے خاندیس دا حاکم سی۔ مگر تمام خاندیس تے دکن وچ اس دی تاثیر اثر برقی دی طرح دوڑی ہوئی سی تے امور سلطنت دے ماہر اسنوں ملک دکن دی کنجی کہیا کردے سن ۔
۹۹۳ھ وچ خانخاناں احمد آباد وچ بیٹھے اکبر ی سکہ بٹھا رہے سن ۔ کہ حکام دکن تے خاندیس آپس وچ بگڑے۔ راجی علی خاں نے ایلچی بھیجیا تے عرض کيتی دو ر بین توں دکھایا۔ کہ ملک دکن دا دستہ کھلا ہويا اے۔ ایہ اس آرزو اُتے مراداں منے بیٹھے سن ۔ انہاں نے امرا نوں جمع کر کے جلسۂ مشورت قائم کيتا۔ خانخاناں نوں حکم پہنچیا۔ اوہ وی یلغار کر کے احمد آباد توں فتح پور وچ پہنچے۔ تے ایہی صلاح ٹھیری کہ ملک مذکور دا تسخیر کر لینا قرین مصلحت اے۔ خانخاناں فیر احمد آباد نوں رخصت ہوئے گئے۔ تے خان اعظم مہم دکن دے سپہ سالار ہوئے کے روانہ ہوئے۔
خاں خاناں توں میدان خالی پا کر مظفر نے فیر احمد آباد دا ارادہ کيتا۔ جام نے اس دی عقل گنوائی۔ تے ایہ سمجھایا کہ پہلے جونا گڑھ نوں لو فیر احمد آباد نوں سمجھ لینا۔ اوہ اس دے سرور وچ مست ہوئے کے آپے توں باہر ہوئے گیا۔ تے فیر سنبھل کر بیٹھیا۔ امرائے بادشاہی نوں خبر لگی۔ ایہ سندے ہی دوڑے۔ اوہ الٹے ہی پائاں بھجیا۔ ايسے عرصہ وچ خان خاناں وی آن پہنچے۔ اوہ تاں نکل گیا سی۔ اطراف تے نواحی دے علاقے جو بچے ہوئے سن ۔ اوہ بندوبست وچ آ گئے۔
خان اعظم معہ امرائے شاہی دے ادھر گئے۔ تے لڑائیاں جاری ہوئیاں۔ احمد آباد گجرات سر راہ سی۔ تے دکن دی سرحد اُتے سی۔ اس مہم وچ وی اکبر نے خان خاناں نوں شامل کيتا سی۔ چنانچہ انشائے ابوالفضل وچ جو فرمان خان خاناں دے ناں اے۔ اگرچہ برائے ناں بیربر دے مرنے دا حال اے۔ مگر ايسے ضمن وچ لکھیا اے۔ کہ تواڈی عرضداشت پہنچی۔ ملک دے حالات جو لکھے نيں۔ اس توں خاطر جمع ہوئی۔ تسخیر دکن دی تجویز وچ جو جو گلاں تسيں نے لکھایاں نيں۔ پسندیدہ معلوم ہوئیاں۔ تواڈی وفور دانش تے کمال شجاعت توں امید اے۔ کہ عنقریب ايسے طرح ظہور وچ آئے گا۔ جداں کہ تسيں نے لکھیا اے۔ تے ملک بہت آسانی توں تسخیر ہوئے جائے گا۔ مگر تاریخاں توں معلوم ہُندا اے۔ کہ انہاں نے دل کھول کر خان اعظم دی مدد نئيں کيتی تے حق پُچھو تاں خان اعظم وی ایداں دے شخص نہ سن ۔ کہ کوئی سینہ صاف آدمی انہاں دی مدد کر سکے۔
اکبر دی دو اکھاں نہ سن۔ ہزار اکھاں سن۔ جنہاں وچوں اک دی نظر ملک موروثی اُتے سی۔ چند روز دے بعد ادھر تاں حکیم مرزا سوتیلا بھائی جس دے پاس ہمایوں دے وقت توں کابل دی حکومت سی۔ اوہ مر گیا۔ ادھر سنیا۔ کہ عبداللہ خاں اذبک حاکم ماوراء النہر نے دریائے جیہاں توں اتر کر بدخشاں اُتے وی قبضہ کر ليا۔ تے مرزا سلیمان نوں کڈ دتا۔ اس لئی بدخشاں اُتے لشکر بھیجنے دا ارادہ ہويا۔
یہ اوہی موقع اے کہ خان اعظم مہم دکن نوں برباد کر کے خود سرگردان انہاں دے پاس پہن