عبد القادر رائے پوری
| عبد القادر رائے پوری | |
|---|---|
| جم | سنہ 1873 |
| وفات | 16 اگست 1962 (88–89 سال) |
ترمیم  | |
عبد القادر رائے پوری (پیدائش: 1873ء— وفات: 16 اگست 1962ء) ڈھڈیاں ، جھاوریاں، ضلع سرگودھا، پنجاب وچ پیدا ہوئے۔ عبد الرحیم رائے پوری توں سلوک دی تعلیم حاصل کيتی تے مجاز بیعت و ارشاد ہوئے۔ خلفاء وچ سید ابو الحسن علی ندوی، نفیس الحسن الحسینی شاہ مولانا شاہ عبد الجلیل رائے پوری، امیر تبلیغ حاجی عبد الوھاب ،امیر شریعت سید عطا اللہ شاہ بخاری، مولانا احمد علی لاہوری، ماسٹر منظور محمد ،مولانا عبد الرحمن بھکھروی، مولانا انور شاہ کشمیری، مولانا محد انوری ،شاہ عبد الوحید، مولانا عبد المنان، عبد العزیز گمتھلوی دے ناں نمایاں نيں۔[۱]
شاہ عبد القادر صاحب رائے پوری دی طالب علمی
حضرت اقدس مولانا الحاج شاہ عبد القادر صاحب رائے پوری نور اللہ مرقدہٗ نے اپنی طالب علمی دے واقعات بہت ہی کثرت توں سنائے۔ ایہ ارشاد فرمایا کہ اک مرتبہ سردی وچ کوئی کپڑا سردی دا نئيں سی۔ کِسے توں اظہار نوں غیرت مانع سی۔ اس دی انتہائی کوشش وچ رہندا سی کہ کِسے نوں خبر نہ ہوئے۔ جدوں تک مسجد دے کواڑ کھلے رہندے، حمام دے سامنے سیکنے دے بہانے توں بیٹھارہندا اورجب سب چلے جاندے تاں مسجد دے اندر زنجیر لگاکے مسجد دی صف دے اک کونے پرلیٹ کر کروٹاں بدلدا ہويا دوسرے کونے تک پہنچ جاندا۔ اوہی صف اوڑھنا بچھونا بن جاندی سی۔ سر اورپیراں دی طرف توں خوب ہويا لگتی رہندی سی۔ تہجد دے وقت ايسے طرح کروٹاں بدلدا ہويا دوسری جانب آجاندا،صف بچھ جاندی۔ فیر ارشاد فرمایا اوہ سردی تاں گذرگئی لیکن اللہ دے فضل توں اس دے بعد توں کوئی سال ایسا نئيں گزریا کہ مالک دی طرف توں اک دو لحاف عمدہ ہدیہ دے اندرنہ آئے ہون۔ حضرت نور اللہ مرقدہٗ نے اپنی طالب علمی دی جد وجہد تے رائے پور دی ابتدائی حاضری دے واقعات اِنّی کثرت توں سنائے کہ انہاں دے لکھنے دے واسطے وڈا دفتر چاہیے۔ حضرت نے ارشاد فرمایا کہ سہارنپور دی طالب علمی دے دور وچ داخلہ بند ہوچکيا سی۔ مطبخ تاں مدرسہ دے اندر اس وقت تک قائم ہی نئيں ہويا سی۔ طلبہ نوں وظیفہ ملیا کردا سی۔ دارالطلبہ وی نئيں بنا سی۔ اس لئی طلبہ دا قیام مسیتاں وچ رہندا سی۔ حضرت فرمایا کردے سن کہ اک مسجد وچ ہماریا پنج آدمیاں دا قیام سی۔ اک طالب علم امام سی اس کاکھانا محلہ توں آندا سی، اوردو دا وظیفہ مدرسہ توں سی۔ اوہ اسباق توں فارغ ہونے دے بعد اپنی روٹی خود ہی پکایا کردے سن ۔ کدی دال وی پکالی ورنہ چٹنی۔ تن آدمیاں دا کھانا اسيں پنج آدمی کھایا کردے سن ۔ پیٹ صرف اس دن بھردا سی جدوں کہ محلہ وچ کِسے جگہ دعوت ہُندی سی یا جمعرات وغیرہ نوں مسجد وچ کوئی تے کچھ دے جائے، ورنہ ادھی بھکھ ہی اکثر کھانے دی نوبت آندی سی۔ حضرت نے موجودہ طلبہ دے ہنگامےآں پرکئی مرتبہ ارشاد فرمایا کہ ایہ تسيں لوکاں نے مطبخ جاری کردے کیہ اے، دونے وقت پکی پکائی بے فکری توں ملدی اے۔ اس لئی کدی روٹی کچّی مل جاندی اے، کدی سالن ناپسند ہوجاندا اے۔ اسيں لوکاں نوں اسباق دے بعد اس زمانے وچ اپنی اپنی روٹی پکانے دی فکر پڑجاندی سی۔ اپنے ہی ہتھ توں طلبہ عام طور توں پکاندے سن ۔ کچّی پکّی ورگی پک جاندی سی، ايسے نوں غنیمت سمجھدے سن ۔ اپنی پکائی ہوئی ہُندی سی، اس وچ عیب نئيں نکلدا سی۔ ہن مطبخ توں پکّی پکائی ملدی اے، سینکڑاں عیوب اس دے اندر پیدا ہُندے نيں تے شکم سیر روٹی کھاکر لغویات دی سوجھے اے۔ اسيں لوکاں کوا تنا وقت ہی نئيں ملدا سی کہ انہاں خرافات دی سوجھے، حدیث پاک دے اندر وی ايسے مضمون دی طرف اشارہ اے ۔’’ الا یوشک رجل شبعان علی اریکتہ یقول علیکم بہذا القرآن فما وجدتم فیہ من حلال فاحلوہ فما وجدتم فیہ من حرام فحرّموہ وانّما حرم رسول اللّٰہ کما حرم اللّٰہ ‘‘ الحدیث (مشکوٰۃ بروایۃ ابی داؤد) ترجمہ: ’’ عنقریب اک زمانہ آئے گا کہ اک آدمی پیٹ بھریا اپنے مزین تخت اُتے بیٹھیا ہويا کہے گا کہ بس قرآن پاک نوں مضبوط پکڑو، اسيں صرف ايسے نوں ماناں گے جو حلال وحرام قرآن وچ اے، حالانکہ اللہ دے رسول نے جو چیزاں حرام کيتیاں نيں اوہ ایسی ہی نيں جداں اللہ تعالیٰ نے حرام دی ہیں‘‘۔ یہ ارشاد مبارک انہاں لوکاں دے بارے وچ اے جو حدیث شریف دا انکار کردے نيں۔ اورحضورا قدس ﷺ نے سچ فرمایا کہ ایہ ساری گلاں پیٹ بھرائی اورپیسے توں پیدا ہُندی نيں۔ فقر وفاقہ وچ لغویات تے خرافات دی نئيں سوجھدی۔ حضرت نور اللہ مرقدہٗ اپنے رائے پور دی حاضری دے ابتدائی دور دے قصّے وی بہت ہی لطف اورمزے لے لے کے سنایا کردے سن، کیونجے اپنے شیخ حضرت اقدس مولانا شاہ عبد الرحیم صاحب رائے پوری قدس سرہٗ دے خادم خاص سن ۔ فرمایا کردے سن کہ حضرت شیخ قدس سرہٗ نوں لٹانے دے بعد جدوں دوپہر نوں حضرت آرام فرماندے تاں وچ کواڑ بند کرکے مہماناں دے کھانا پکنے دی جگہ جاندا۔ معز الدین مرحوم جو وڈے حضر ت دے مہماناں دے کھانے پکانے دے منتظم سن ،وہ سب مہماناں نوں کھلیا کے مطبخ بند کرکے اپنے گھر چلے جاندے۔ وچ اوتھے جاکے دیکھدا، کدی اک آدھ روٹی بچی ہوئی ہُندی۔ سالن دی دیگچیاں توں پونچھ کر کھالیندا تے کدی کچھ وی بچا ہويا نئيں ہُندا سی تاں سوکھے ہوئے ٹکڑے طاقاں وغیرہ وچ رکھے ہوئے مل جاندے سن انہاں نوں پیالے وچ ڈال کر پانی وچ بھگوکر نمک ڈال کر، اورجے نمک نہ ملدا تاں بغیر نمک ہی دے کھا لیا کردا سی۔ کدی پیٹ بھردا،کدی نہ بھردا۔ کِسے دوسرے توں تاں کيتا کہندا، ميں نے کدی معزالدین مرحوم توں وی ایہ نئيں کہیا کہ تسيں نے میرے واسطے روٹی نئيں رکھی۔ اوربھی اس قسم دے واقعات سناکر ارشاد فرمایا کردے سن کہ اج کل دے خدام دے لئی جے کھانا نہ بچے تاں منتظم دی جان نوں آجان۔ [۲]