مُنشی
منشی (پنجابی زبان: مُنشی؛ بنگالی زبان:মুন্সী ؛ دیوناگری:मुंशी) ، فارسی دا لفظ اے جو عمومن لکھاری، مؤلف یا بولی پڑھت دے ماہر لئی ورتیا جاندا اے ۔ مغلیا سلطنت تے برٹش راج ویلے لفظ "منشی" حکومتی اتالیق لئی استعمال ہُندا رہیا اے ۔ کلرک یا حساب کتاب رکھݨ آلے ملازم ناں وی مُنشی کہیا جاندا اے ۔ برٹش راج ویلے منشی عبد الکریم مشہور منشی سی، اوہ 1887ء توں 1901ء تک ملکہ وکٹوریا دے اتالیق رہے ۔
مُنشی گِیرا[سودھو]
منشی دا کم کرن والا، انشا پرداز، کلرک دا کم کرن والا، کتابت کرن والا، کسے دفتر یا تھاݨے وچ لکھݨ والا، حساب کتاب رکھݨ والا، قبالا نویس ۔
میر مُنشی[سودھو]
سررشتہ دار، پیشکار اعلا، محرر، صدر، پیشکار، صدر محرر ۔
مُنشی خانَہ[سودھو]
اوہ جگہ جتھے منشی محرر بیٹھ کے کم کردے ہوݨ، کسے محکمے دا اوہ دفتر جتھے دیسی بولی وچ لکھت پڑھت ہُندی ہووے، مسلم حکمراناں دا دفتر اعلا، سکرٹیریٹ ڈاک بنگلےآں دے نال اک چھوٹا مکان جس وچ افسران دے منشی ٹھہردے نيں
مُنشیٔ فلک[سودھو]
منشی فلک ؛ مراد : عطارد ۔
مُنشی عالم[سودھو]
پنجاب یونیورسٹی تے الہ آباد بورڈ دے مقرر کردہ علوم شرقیہ وچ فارسی دی اک سند جو منشی توں افضل تے منشی فاضل توں تھلے شمار ہُندی اے ۔
مُنشی فاضل[سودھو]
پنجاب یونیورسٹی تے الہ آباد بورڈ دے مقرر کردہ علوم شرقیہ وچ فارسی دی تیسری تے آخری سند ، جو منشی تے منشی عالم توں وڈی ہُندی اے ۔ اوہ شخص جیہنے منشی فاضل دی سند حاصل کيتی ہووے یا فارسی بولی دا عالم ہووے اوہنوں وی منشی فاضل کہیا جاندا اے ۔ مجازن : نہایت پڑھیا لکھیا شخص ۔