Jump to content

آل ابی رافع

آزاد انسائیکلوپیڈیا، وکیپیڈیا توں
(آل ابی‌ رافع توں مڑجوڑ)

آل ابی رافع، شیعہ خاندان دا وڈا، تے سب تو‏ں پہلا اسلام لیانے والا اے . اس خاندان دا سب تو‏ں وڈا تے اس د‏ی بنیاد رکھنے والا، ابورافع، پیغمبر اکرم(ص) دا صحابی، اس نے جعفر بن ابی طالب دے نال حبشہ د‏‏ی طرف ہجرت کیتی. پیغمبر(ص) دے بعد حضرت علی(ع) تے امام حسن دا صحابی تے مننے والا سی.

بنیاد رکھنے والا

[سودھو]

خاندان دا وڈا تے اس د‏ی بنیاد رکھنے والا، ابورافع، معروف صحابی، جو پیغمبر اکرم(ص) دے ہتھو‏ں آزاد ہويا سی، تے نجاشی [۱] دے بقول اس دا شمار صالحین وچ ہُندا سی.

زندگی

[سودھو]

وہ انہاں افراد وچو‏ں سی جس نے کفار قریش دے ظلم تے ستم تو‏ں نجات پانے دے لئی، جعفر بن ابی طالب دے ہمراہ حبشہ ہجرت کی. ابورافع نے مدینہ ہجرت دے بعد، سب جنگاں وچ شرکت کيتی. پیغمبر اکرم(ص) د‏‏ی رحلت دے بعد امام علی(ع) دے نال رہیا. اس نے ٨٥ سال د‏‏ی عمر خیبر تے مدینہ وچ اپنا گھر تے زمین بیچ کر امام علی دے رکاب وچ کوفہ ہجرت کی.[۲] روایات دے مطابق، ابورافع امام حسن دے زمانے تک زندہ سی تے امیرالمومنین د‏‏ی شہادت دے بعد امام حسن(ع) دے ہمراہ مدینہ واپس گیا.

خاندان د‏‏ی دوسری شخصیتاں

[سودھو]

اس خاندان دے دوسرے افراد جنہاں نو‏ں کتاب رجال وچ یاد کيتا گیا اے اوہ درج ذیل نيں:

  • عبید اللہ بن ابی رافع
  • اس دے بیٹے، محمد، عون، عبداللہ تے فضل
  • اس دا بھائی،علی بن ابی رافع
  • اس دے پو‏تے، عبدالرحمن بن محمد تے عبداللہ (عبیداللہ) بن علی

عبیداللہ بن ابی رافع

[سودھو]

عبیداللہ بن ابی رافع دا تعلق تابعین تاں، تے شیخ مفید دے قول دے مطابق، [۳] شیعہ دا اخیار، تے امام علی دا خاص صحابی سی تے امام علی(ع) دے ہمراہ تمام جنگاں وچ شرکت کيتی. احتمالاً عبیداللہ اسلام د‏‏ی تریخ وچ پہلا فرد اے جس نے "رجال کتابی" دے بارے وچ لکھیا اے .

علی بن ابی رافع

[سودھو]

اوہ امام علی(ع) دے خاص اصحاب تو‏ں سی تے تمام جنگاں وچ آپ(ع) دے نال رہیا. تے آپ(ع) تو‏ں فقہ دا علم سکھیا.

متعلقہ مضامین

[سودھو]
  • ابورافع
  • علی بن ابی رافع
  • عبیداللہ بن ابی رافع

حوالے

[سودھو]
  1. نجاشی، رجال، صص۲-۳
  2. نجاشی، رجال، ص ۴
  3. مفید، الاختصاص، ص۴

مآخذ

[سودھو]
  • مفید، محمدبن‌نعمان، الاختصاص، علی‌اکبر غفاری د‏‏ی کوشش، قم، یونیورسٹی مدرسین حوزه علمیہ قم.
  • نجاشی، احمدبن‌علی، رجال نجاشی، قم، مکتبہ الداوری، ۱۳۹٧ق.