دحوالارض
دَحوُ الأرض، 25 ذوالقعدہ دی تریخ زمین دا پانی توں باہر آنے دا دن اے۔ بعض احادیث دے مطابق اس دن زمین نوں پھیلایا گیا۔
بعض احادیث دے مطابق اس دن حضرت نوح دی کشتی دا کوہ جودی اُتے لنگر ڈالنا، حضرت ابراہیم تے حضرت عیسی دی ولادت تے حضرت آدم اُتے پہلی بار خدا دی رحمت دے نزول جداں واقعات رونما ہوئے نيں۔
اسلامی تعلیمات وچ دحو الارض بافضلیت دناں وچ شمار ہُندا اے جس وچ مختلف عبادات دی سفارش ہوئی اے من جملہ انہاں وچ غسل کرنا، روزہ رکھنا تے نماز پڑھنا شامل نيں۔
لغوی تے اصطلاحی معنی
[سودھو]دَحوالارض اک قرآنی تے حدیثی اصطلاح اے۔ "دحو" دا مصدر پھیلانے،[۱] گسترش دینے[۲] تے کسی چیز نوں اس دی جگہ توں ہٹا دینے دے معنی وچ آندا اے۔[۳] اس طرح "دحوالارض" دے معنی زمین دے پھیلانے تے اسنوں گسترش دینے دے نيں۔
ایتھے "دحوالارض" توں مراد زمین دی خشکی دا پانی دے اندر توں باہر آنا اے۔ اسلامی منابع دے مطابق زمین ابتداء وچ پانی دے اندر سی اس دے بعد اس دی خشکی پانی توں باہر نکل آیا اے۔[۴] زمین دی پانی توں باہر آنے دی کیفیت تے اس دے آغاز دے دن دے توں متعلق منابق وچ کوئی خاطر خواہ چیز نئيں اے۔ مکہ دی پرانی تریخ دے مطابق زمین دا پہلا حصہ جو پانی توں باہر آیا اوہ مکہ تے خانہ کعبہ دی جگہ سی۔[۵] "دحوالارض" دی حقیقت تے اس توں متعلق روایات دی صحت و سقم دے حوالے توں شکوک و شبہات پائے جاندے نيں۔
اہم واقعات
[سودھو]احادیث تے فقہی منابع دے مطابق "دحوالارض" دی تریخ 25ذوالقعدہ اے جس دن روزہ رکھنا مستحب اے۔[۶] تریخ قدیم وچ آیا اے کہ "دحو الارض" ایران وچ رائج شمسی کیلنڈر دے ستويں مہینہ یعنی "مہرماہ" وچ واقع ہويا اے۔[۷]احادیث وچ اس دن توں متعلق بعض انبیاء دے تاریخی واقعات مذکور نيں۔ منجملہ انہاں واقعات وچ : حضرت آدم(ع) اُتے خدا دی رحمت دا نزول،[۸] حضرت نوح دی کشتی دا کوہ جودی اُتے لنگرانداز ہونا،[۹] حضرت ابراہیم تے عیسی بن مریم دی ولادت وغیرہ نيں۔[۱۰]
دحوالارض قرآن دی روشنی وچ
[سودھو]قرآن وچ "د ـ ح ـ و" دے مادے توں صرف مفرد مذکر غائبِ فعلِ ماضی دا صیغہ باب "فَعَلَ یفعُلُ" توں آیا اے سورہ نازعات دی آیت نمبر 30 وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا(ترجمہ: اس دے بعد زمين نوں) مفسرین نے اس آیت دے تھلے زمین دی خلقت تے آفرینش دے بارے وچ بحث و گفتگو کیتیاں ناں۔
قرآن کریم وچ خود "دحو الارض" دی کیفیت تے اس دے زمان و مکان دے بارے وچ کچھ نئيں کہیا اے۔ صرف مذکورہ آیت وچ اس دے زمان دے حوالے توں "اس دے بعد" دی قید اے جس توں کيتا مراد اے ؟ اس بارے وچ مفسرین دے درمیان اختلاف پایا جاندا اے۔ طبری نے [۱۱]اس اختلاف دی طرف اشارہ کيتا اے اس دے مطابق بعض مفسرین نے "بعد" نوں اپنے اصلی معنی یعنی "پہلے" دے ضد وچ استعمال کيتا اے تے کہیا اے کہ زمین دی خلقت آسمان دی خلقت دے بعد اے۔ جدوں کہ اس دے مقابلے وچ اک گروہ "بعد ذلک»" نوں "مع ذلک" دے معنی وچ لیندے نيں تے کہندے نيں کہ زمین دی خلقت آسمان دی خلقت توں پہلے ہوئی اے۔ طبری،[۱۲] ابن عباس توں منقول اک روایت نوں آیت دی ظاہر توں سازگار تے مناسب جاندے نيں، اس روایت دے مطابق زمین دی خلقت (آفرینش) تے پھیلانے یا بچھانے دے درمیان فرق اے اے۔ اس بنا اُتے زمین دی خلقت نوں آسمان توں پہلے جدوں کہ زمین دے پھیلاؤ تے بچھانے یعنی "دحوالارض" نوں آسمان دی خلقت دے بعد قرار دیندے نيں۔ طبری تریخ الامم و الملوک،[۱۳] وچ انہاں مباحث دے ضمن وچ اس قول دے قبول کرنے دی وجہ نوں بیان کردے ہوئے کہندے نيں کہ لفظاں دے معنی وچ جو چیز ملاک تے معیار اے اوہ اہل لغت تے اہل بولی دا استعمال اے تے بولی عربی وچ لفظ "بعد" لفظ "پہلے" دے متضاد معنی وچ استعمال ہُندا اے نہ لفظ "مع" دے معنی وچ ۔
فخر رازی اس آیت دے تھلے مذکورہ دو قول اُتے اک ہور قول نوں وادھا کيتا اے۔ اس قول دے مطابق "دحو" توں مراد صرف زمین دا پھیلانا نئيں اے بلکہ ابک ایسی پھیلاو اے جس دے سبب زمین پودےآں تے گھاہ بھوس دے اگنے دے قابل ہونے دے معنی وچ اے تے ایہ چیز صرف تے صرف آسمان دی خلقت دے بعد میسر ہو سکدا اے۔ محمد بن باقر مجلسی نے زمین دی خلقت تے گسترش اُتے کيتے جانے والے اعتراضات دا جواب دیندے ہوئے [۱۴] روایات نوں اس اُتے تطبیق دی اے۔[۱۵]
اس دن دے اعمال
[سودھو]دعااں دیاں کتاباں[۱۶] وچ اس دن دے بعض مستحب اعمال دا تذکرہ آیا اے:
- روزہ
- غسل
- ظہر دے وقت دو رکعت نماز جس دی ہر ركعت وچ سورہ حمد دے بعد پنج مرتبہ سورہ شمس پڑھی جائے تے نماز دے بعد کہے: لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ
- اس دے بعد ایہ دعا پڑھی جائے: يَا مُقِيلَ الْعَثَرَاتِ أَقِلْنِي عَثْرَتِي يَا مُجِيبَ الدَّعَوَاتِ أَجِبْ دَعْوَتِي يَا سَامِعَ الْأَصْوَاتِ اسْمَعْ صَوْتِي وَ ارْحَمْنِي وَ تَجَاوَزْ عَنْ سَيِّئَاتِي وَ مَا عِنْدِي يَا ذَا الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ
حولہ جات
[سودھو]- ↑ بیہقی، ج۱، ص۹۰
- ↑ خلیل بن احمد، ج۳، ص۲۸۰، ذیل «دحو»
- ↑ راغب اصفهانی، ذیل «دحا»
- ↑ مرزوقى اصفہانى، کتاب الازمنۃ و الامکنہ، ص۳۵.
- ↑ فاکہی، أخبار مكہ فى قديم الدہر و حديثہ، ج۲، ص۲۹۵؛ کرمی، احسن التقاسیم، ج۱، ص۹۹؛ قزوينى، آثار البلاد و اخبار العباد، ص۱۱۴.
- ↑ طوسی، مصباح المتہجد، ص۶۶۹؛ ہمو، النہایۃ، ص۱۶۹
- ↑ بیرونی، الآثار الباقیہ، ص۲٧۳.
- ↑ ابن بابویہ، ۱۴۰۴، ج۲، ص۲۴۲
- ↑ طوسی، مصباح المتہجد، ص۸۲۰
- ↑ ابن بابویہ، ۱۳۶۸ش، ص٧۹؛ همو، ۱۴۰۴، ج۲، ص۸۹؛ قس طوسی، مصباح المتہجد، ص۶٧۱ حضرت ابراہیم دی ولادت نوں ذی الحجہ دی پہلی تریخ قرار دیندے نيں۔
- ↑ سورہ نازعات: ۳۰ دے تھلے
- ↑ ہمانجا
- ↑ ج۱، ص۲۳
- ↑ بحار الانوار، ج۵۴، ص۲۲–۲۵
- ↑ بحار الانوار، ص۲۵–۲۱۶
- ↑ مفاتیح الجنان؛ ہور طوسی، مصباح المتہجد، ص۶٧۱ – ۶۹۹؛ ابن طاووس، ج۲، ص۲٧ – ۲۹
مآخذ
[سودھو]- یہ مقالہدانشنامہ جہان اسلام توں لیا گیا اے۔
- محمدمحسن آقابزرگ طہرانی، الذریعۃ الی لکھتاں الشیعۃ، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳ / ۱۹۸۳، ۲۶ ج در ۲۹ مجلد.
- ابن بابویہ، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، قم، ۱۳۶۸ش.
- ابن بابویہ، علل الشرایع، نجف، ۱۳۸۵ – ۱۳۸۶، چاپ افست قم [بی تا].
- ابن بابویہ، کتاب من لا یحضرہ الفقیہ، چاپ علی اکبر غفاری، قم، ۱۴۰۴.
- ابن طاووس، اقبال الاعمال، چاپ جوتد قیومی اصفہانی، قم ۱۴۱۴ -۱۴۱۶.
- ابن منظور، لسان العرب، چاپ علی شیری، بیروت ۱۴۱۲ / ۱۹۹۲، ۱۸ ج.
- ابو ریحان بیرونی، محمد بن احمد، الآثار الباقیۃ عن القرون الخالیۃ، محقق / مصحح: پرویز اذکایی، مرکز نشر میراث مکتوب، تہران، ۱۳۸۰ش.
- فاکہی، محمد بن اسحاق، أخبار مکۃ فی قدیم الدہر و حدیثہ، محقق / مصحح: ابن دہیش، عبد الملک، مکتبہ الاسدی، مکہ مکرمہ، ۱۴۲۴ق.
- قزوینی،آثار البلاد و اخبار العباد،دار صادر، بیروت، ۱۹۹۸ م.
- محمد بن عبداللہ ازرقی، اخبار مکۃ و ما جاء فیہا من الآثار، چاپ رشدی صالح ملحس، بیروت ۱۴۰۳ / ۱۹۸۳، چاپ افست قم ۱۳۶۹ش.
- محمد بن احمد ازہری، رہتل اللغۃ، ج۱، چاپ عبدالسلام محمد ہارون، مصر ۱۳۸۴ / ۱۹۶۴.
- احمد بن علی بیہقی، تاج المصادر، چاپ ہادی عالم زادہ، تہران ۱۳۶۶ – ۱۳٧۵ش.
- خلیل بن احمد، کتاب العین، چاپ مہدی مخزومی و ابراہیم سامرائی، قم ۱۴۰۹.
- حسین بن محمد راغب اصفہانی، المفردان فی غریب القرآن، چاپ محمد سید گیلانی، تہران [؟ ۱۳۳۲ش].
- محمد بن جریر طبری، تریخ الطبری: تریخ الامم و الملوک، چاپ محمد ابوالفضل ابراہیم، بیروت [۱۳۸۲ – ۱۳۸٧ / ۱۹۶۲ – ۱۹۶٧]، ۱۱ج.
- محمد بن جریر طبری، جامع البیان عن تأویلای القرآن، مصر ۱۳٧۳ / ۱۹۵۴، ۳۰ جزء در ۱۲ مجلد.
- محمد بن حسن طوسی، مصباح المتہجد، بیروت ۱۴۱۱ / ۱۹۹۱.
- محمد بن حسن طوسی، النہایۃ فی مجرد الفقہ و الفتاوی، بیروت؛ دارالاندلس، [بی تا]، چاپ افست قم [بی تا].
- محمد بن عمر فخر رازی، التفسیر الکبیر.
- محمد بن عمر فخر رازی، مفاتیح الغیب، بیروت ۱۴۲۱ / ۲۰۰۰.
- محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، چاپ علی اکبر غفاری، بیروت ۱۴۰۱، ۸ج.
- محمدباقر بن محمد تحقیقی مجلسی، بحارالانوار، بیروت ۱۴۰۳ / ۱۹۸۳، ۱۱۰ج.
- مرزوقى اصفہانى، احمد بن محمد كتاب الأزمنۃ و الأمكنۃ، محقق / مصحح: منصور، خليل عمران، دار الكتب العلميۃ، بیروت، بیتا.
|