انبیاء
انبیا نوں خدا اپنی طرف لوکاں نوں دعوت دینے دے لئی انتخاب کردا اے تے خدا وحی دے ذریعے انہاں دے نال رابطے وچ ہُندا اے۔ معصوم ہونا، غیب دا علم رکھنا، معجزہ تے خدا توں وحی نوں حاصل کرنا انہاں دی خصوصیات وچوں اے۔
قرآن کریم نے حضرت ابراہیم دے لئی اگ دے سرد ہونے، عصائے موسی دے اژدہا وچ تبدیل ہونے تے حضرت عیسی دے ہتھوں مرداں دے زندہ ہونے تے قرآن پاک جداں معجزات نوں انبیا دے معجزات دے طور اُتے ذکر کيتا اے۔
فضیلت دے لحاظ توں انبیا دے مراتب مختلف نيں۔بعض انبیا مقام نبوت دے نال رسالت تے بعض اس دے نال نال امامت دے عہدے اُتے فائز سن ۔ روایات دی روشنی وچ اولی العزم انبیا (نوح، ابراہیم، موسی، عیسی و محمد علیہم السلام) ہور پیغمبراں اُتے فضیلت رکھدے نيں۔ ايسے طرح انبیا وچوں حضرت شیث، حضرت ادریس، حضرت موسی، حضرت داؤد، حضرت عیسی تے آخری نبی حضرت محمد صاحب شریعت نيں۔ مشہور قول دی بنا اُتے انبیا دی کل تعداداک لکھ چوویہہ ہزار(124,000) اے تے انہاں وچوں 25,انبیا دے اسما قرآن مجید وچ مذکور ہوئے نيں۔حضرت آدم علیہ السلام پہلے تے حضرت محمد مصطفیٰ (صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم) آخری نبی نيں۔ شیعہ علما نے انبیا دی تریخ اپنی کتاباں وچ ذکر کيتی تے انہاں دے متعلق جداگانہ کتاباں وی لکھایاں نيں۔ النور المبین فی قصص الانبیاء و المرسلین، تالیف سید نعمت اللہ جزائری، قصص الانبیاء، مؤلف راوندی، تنزیہ الانبیاء اثر سید مرتضی تے حیات القلوب تالیف علامہ مجلسی انہاں کتاباں وچوں نيں۔
پیغمبر
[سودھو]پیامبر یا نبی کسی واسطے دے بغیر خدا توں خبر دیندا اے [۱] تے اوہ خدا اوراس دتی مخلوق دے درمیان واسطہ ہُندا اے ہور اوہ مخلوق خدا نوں خدا دی طرف بلاندا اے۔[۲]
وحی حاصل کرنا تے اسنوں لوکاں تک پہچانیا، علم غیب رکھنا،[۳] تے معصوم ہونا[۴] پیغمبراں دی خصوصیات نيں۔ اکثر متکلمین معتقد نيں کہ انبیا زندگی دے تمام مراحل وچ گناہ و خطا توں معصوم نيں؛[۵] ايسے لئے قرآن وچ جتھے انبیا دے استغفار تے خدا دی طرف توں انہاں دی بخشش دا ذکر ہويا اے ،[۶] جداں مصری شخص دا حضرت موسی دے ہتھوں قتل،[۷] حضرت یونس دا رسالت نوں چھڈنا[۸] حضرت آدم دا ممنوعہ پھل کھانا[۹] وغیرہ نوں ترک اولی توںتفسیر دی اے۔ انہاں دے مقابلے وچ کچھ متکلمین انبیا نوں صرف نبوت توں مربوط امور وچ معصوم سمجھدے نيں۔اور زندگی دے ہور امور وچ اوہ سہو النبی دے قائل نيں۔[۱۰]
انبیا دے ناں تے تعداد
[سودھو]انبیا دی تعداد دے بارے وچ روایات مختلف نيں۔علامہ طباطبایی دے مطابق انبیا دی تعداد دے متعلق مشہور روایت اک لکھ چوویہہ ہزار دی اے۔[۱۱] اس روایت دے مطابق ۳۱۳ رسول، ۶۰۰ بنی اسرائیل دے انبیا تے ہور چار انبیاء (ہود، صالح، شعیب و محمدؐ ) عرب نيں۔[۱۲] ہور بعض روایات وچ انبیا دی تعداد ۸ہزار،[۱۳] ۳۲۰ ہزار، [۱۴] تے ۱۴۴ ہزار [۱۵] ہور مذکور ہوئی اے۔ علامہ مجلسی نے احتمال دتا اے کہ ۸ ہزار دا عدد بزرگ پیغمبراں توں مربوط اے۔[۱۶] پہلے پیغمبر حضرت آدمؑ[۱۷] تے آخری پیغمبر حضرت محمدؐ نيں۔[۱۸]
قرآن نے چند پیغمبراں دے ناں لئے نيں۔[۱۹] آدمؑ، نوحؑ، ادریسؑ، ہودؑ، صالحؑ، ابراہیمؑ، لوطؑ، اسماعیلؑ، الیسعؑ، ذوالكفلؑ، الیاسؑ، یونسؑ، اسحاقؑ، یعقوبؑ، یوسفؑ، شعیبؑ، موسیؑ، ہارونؑ، داوودؑ، سلیمانؑ، ایوبؑ، زكریاؑ، یحییؑ، عیسیؑ تے محمدؑ انہاں اسما وچوں نيں جو قرآن وچ مذکور ہوئے نيں۔[۲۰] بعض مفسرین معتقد نيں کہ اسماعیل بن حزقیل[نوٹ ۱] ہور در قرآن آمدہ است.[۲۱]
کہیا گیا اے کہ قرآن نے بعض انبیا دے ناواں دی بجائے انہاں دے اوصاف جداں عزیر، ارمیا تے شموئیل ذکر کيتے نيں۔[۲۲] قرآن کریم دے اک سورے دا ناں انبیاء اے ہور بعض سوراں دے ناں انبیا دے ناواں اُتے رکھے گئے نيں جداں یونس، ہود، یوسف، ابراہیم، محمد و نوح۔
روایات وچ شیث،[۲۳] حزقیل،[۲۴] حبقوق،[۲۵]دانیال،[۲۶] جرجیس،[۲۷]عزیر،[۲۸]حنظلہ[۲۹] و ارمیا [۳۰] انبیا دے ناں توں ذکر ہوئے ہں۔حضرت خضر،[۳۱] خالد بن سنان[۳۲] تے ذی القرنین[۳۳] دے نبی ہونے وچ اختلاف اے۔
قرآنی آیات دی بنا اُتے اک زمانے وچ اک توں زیادہ نبی وی رہے نيں مثلا موسی ہارون[۳۴] دے زمانے تے ابراہیم لوط[۳۵] اک ہی زمانے وچ رہے۔ سانچہ:قرآن وچ انبیاء دا تذکرہ
درجات تے مراتب
[سودھو]سورہ اسراء دی 55واں آیت [نوٹ ۲] دے پیش نظر انبیا دا باہمی مقام و منزلت یکساں نئيں اے بلکہ انہاں وچ بعض دوسرے بعض اُتے مقام و منزلت دے لحاظ توں برتری رکھدے نيں۔ احادیث وچ مقام پیامبر اکرم ہور تمام انبیا توں برتر اے۔[۳۶] یہودیاں دی نگاہ وچ بنی اسرائیل دے انبیا دوسرے انبیا اُتے فضیلت رکھدے نيں تے انہاں وچوں حضرت موسی دوسرےآں اُتے فوقیت رکھدے نيں۔[۳۷]
اولوالعزم
[سودھو]علامہ طباطبایی دے نزدیک احقاف دی ۳۵ واں آیت وچ شریعت مراد اے تے اولوالعزم توں صاحب شریعت پیغمبر مراد نيں۔ انہاں دی نظر وچ پنج پیغمبر (نوح، ابراہیم، موسی، عیسی و محمد) اولوالعزم نبی نيں۔[۳۸] بعض قائل نيں کہ اولوالعزم صاحبان شریعت انبیا وچ منحصر نئيں نيں۔[۳۹] روایت کيتی بنا اُتے اولوالعزم پیغمبر دوسرے انبیا اُتے فضیلت رکھدے نيں۔[۴۰]
مقام رسالت
[سودھو]مشہور قول دی بنا اُتے نبی دا مفہوم رسول توں زیادہ وسیع اے اس بنا اُتے ہر رسول نبی اے لیکن بعض انبیا رسول نئيں نيں۔[۴۱] اک حدیث دی بنا اُتے انبیا وچوں ۳۱۳ رسول سن ۔[۴۲]
رسول تے نبی دے درمیان فرق:
- رسول بیداری تے خواب وچ وحی حاصل کردا اے لیکن نبی صرف خواب وچ وحی دریافت کردا اے۔[۴۳]
- رسول اُتے وحی جبرئیل دے ذریعے ابلاغ ہُندی اے جدوں کہ نبی دوسرے فرشتےآں دے ذریعے یا قلبی الہام یا سچے خواب دی صورت وچ قبول کردا اے۔[۴۴]
- رسول مقام نبوت دے نال نال اتمام حجت دا وی حامل ہُندا اے۔[۴۵]
- رسول صاحب شرعیت ہُندا اے تے احکام وضع کردا اے لیکن نبی صرف محافظ شریعت دے فرائض انجام دیندا اے۔ طبرسی نے اس قول نوں حاحظ توں منسوب کيتا اے [۴۶] البتہ طبرسی جداں بعض مفسرین نبی تے رسول دے مترادف سمجھدے نيں۔[۴۷]
مقام امامت
[سودھو]آیت ابتلائے ابراہیم دی بنا اُتے بعض انبیا مقام امامت دے عہدے اُتے وی فائز سن ۔[۴۸] بعض روایات وچ مقام امامت نوں مقام نبوت اُتے فوقیت دتی گئی اے کیونجے ایہ مقام حضرت ابراہیم نوں نبوت عطا کرنے دے بعد عمر دے آخری حصے وچ عطا کيتا گیا۔[۴۹] سورہ انبیاء وچ حضرت ابراہیم، اسحاق، یعقوب تے لوط نوں امام کہیا گیا اے۔[۵۰] امام صادق(ع) توں مروی اک حدیث دے مطابق تمام اولوالعزم انبیا مقام امامت اُتے وی فائز سن ۔[۵۱]
فرشتےآں اُتے برتری
[سودھو]شیخ مفید، امامیہ تے اہل سنت وچوں اہل حدیث انبیا دے مقام نوں فرشتےآں توں برتر سمجھدے نيں لیکن اکثر معتزلہ فرشتےآں نوں انبیا توں افضل سمجھدے نيں۔[۵۲] بعض احادیث پیامبر ختمی مرتبت تے ائمہ اثنا عشر نوں فرشتےآں اُتے فضیلت دیندی نيں۔[۵۳]
کتاب تے شریعت
[سودھو]انبیا وچوں بعض صاحبان شریعت سن ۔ آیات قرآنی دے مطابق زبور کتاب حضرت داوود[۵۴]، تورات کتاب حضرت موسی[نوٹ ۳]، انجیل کتاب حضرت عیسی[۵۵] تے قرآن کتاب حضرت محمد(ص)[۵۶] اے۔ قرآن نے حضرت ابراہیم دے لئی کتاب دا ناں نئيں لیا لیکن «صُحُف» دے انہاں دے لئی استعمال کيتا اے۔[۵۷] ايسے طرح اک حدیث دی بنا اُتے خداوند نے ۵۰ صحیفے حضرت شیث، ۳۰ صحیفے حضرت ادریس تے ۲۰ صحیفے حضرت ابراہیم دے لئی بھیجے۔[۵۸]
مفسراں نے سورہ شوری، آیہ۱۳[نوٹ ۴] دے پیش نظر حضرت نوح، ابراہیم، موسی، عیسی تے محمد نوں صاحبان شریعت انبیا کہیا اے۔[۵۹] بعض روایات وچ انبیا دے اولوالعزم ہونے دی علت صاحب شریعت بیان ہوئی اے۔[۶۰]
علامہ طباطبایی نے کہیا اے کہ اولوالعزم انبیا وچوں ہر اک صاحب شریعت نبی سی۔[۶۱] ہور اوہ معتقد نيں کہ حضرت داوود،[۶۲] شیث تے حضرت ادریس،[۶۳] جداں غیر اولوالعزم انبیا دا صاحب کتاب ہونا اولالعزم انبیا دے صاحب شریعت ہونے دے نال کسی قسم دا منافات نئيں رکھدا اے کیونجے غیر اولوالعزم انبیا اُتے نازل ہونے والی کتاباں احکام تے شریعت اُتے مشتمل نئيں سن۔[۶۴]
معجزات
[سودھو]معجزہ دے ذریعے نبوت دے سچے دعویداراں نوں نبوت دے جھوٹھے دعویداراں توں جدا کيتا جاندا اے۔ معجزہ اوہ غیر معمولی کم اے جو خدا دی جانب توں پیغمبر دے ہتھ اُتے ظاہر ہُندا اے تے اوہ ادعائے نبوت تے تحدی دے نال ہُندا اے۔[۶۵] قرآن نے پیغمبراں دے بعض معجزات ذکر کيتے نيں جداں ناقہ صالح،[۶۶] حضرت ابراہیم دے لئی ٓگ دا ٹھنڈا ہونا،[۶۷] حضرت ابراہیم دے ہتھوں چار پرندےآں دا زندہ ہونا،[۶۸] حضرت موسی دے نو معجزے جنہاں وچ عصا دا اژدہا وچ تبدیل ہونا،[۶۹] فرزندان بنیاسرائیل دے لئی بارہ چشماں دا جاری ہونا،[۷۰] بنیاسرائیل دی نجات دے لئی دریا دا شگافتہ ہُندا،[۷۱] ید بیضا،[۷۲] حضرت عیسی دے معجزات حضرت عیسی جداں بیماراں نوں شفا دینا، مرداں نوں زندہ کرنا، گیلی مٹی دا پرندہ وچ تبدیل ہونا،[۷۳] تے معجزات پیغمبر اکرم جداں قرآن کریم[۷۴] تے شق القمر[۷۵] انبیا دے مشہور معجزات وچوں نيں کہ جنہاں دی طرف قرٓن نے اشارہ کيتا اے۔ ابن جوزی دے مطابق اسلامی مصادر نے رسول اکرم دے ۱۰۰۰ معجزے ذکر کيتے نيں۔[۷۶]
مختلف زمانے وچ لوکاں دی احتیاج تے انہاں دی معلومات دے متفاوت ہونے دی وجہ توں معجزےآں وچ وی تفاوت پایا جاندا اے۔ حکمت الہی نبی دے مخاطبین دی ضرورت تے اس دے مناسب معجزے دا اقتضا کردی اے۔ نمونے دے طور اُتے حضرت موسی دے زمانے وچ جادو و سحر رواج رکھدا سی لہذا خداوند نے موسی دا معجزہ عصا نوں قرار دتا توں کہ جادوگر اس جداں پیش کرنے توں قاصر ہاں تے دوسرےآں اُتے خدا دی حجت تمام ہوئے۔[۷۷]
ارہاصات
[سودھو]متکلمین دی اصطلاح وچ بعثت انبیا توں پہلے رونما ہونے والے غیر معمولی واقعات نوں ارہاصات کہیا جاندا اے۔ انہاں دے ظاہر ہونے دا ہدف ایہ اے کہ بعثت انبیا دے بعد لوک انہاں جداں واقعات رونما ہونے دی صورت وچ قبول کرنے وچ کِسے قسم دی پس و پیش توں کم نہ لاں گویا ارہاصات لوکاں نوں غیر معمولی افعال قبول کرنے دی تیاری تے آمادہ کرنے دی غرض توں انجام پاندے نيں۔ [۷۸] دریائے نیل توں حضرت موسی دا نجات پانا،حضرت عیسی دا گہوارے وچ گل کرنا،[۷۹] ایران دی سر زمین اُتے دریاچہ ساوہ دا خشک ہونا، محلات کسری دا لرزنا، آتشکدہ فارس دا خاموش ہونا تے رسول اللہ دی ولادت دے موقعہ اُتے رونما ہونے والے واقعات[۸۰] نوں پیغمبراں دے ارہاصات وچوں گنیاجاندا اے۔
کتابشناسی
[سودھو]مسلمان محدثین، مفسرین تے متکلمین نے اپنے آثار وچ انبیا دے متعلق مطالب ذکر کيتے نيں۔علامہ مجلسی نے کتاب بحار الانوار دی چار جلداں انبیا توں متعلق روایات[۸۱] تے بحار الانوار دی نو(۹) جلداں تریخ انبیا توں مخصوص کیتیاں ناں۔[۸۲] ايسے طرح انبیا دے متعلق جداگانہ کتاباں وی تالیف کيتی گئیاں نيں کہ جنہاں وچوں اکثر قصص انبیا دے عنوان دے تحت طبع ہوئیاں۔ انہاں وچ اکثر انبیا دے حالات زندگی تے گاہے انہاں توں مربوط عقائدی ابحاث بیان ہوئیاں نيں۔انہاں وچوں چند دے اسما تھلے لکھے ذکر کيتے جاندے نيں:
- النّورُ المُبین فی قِصَص الاَنْبیاءِ وَ المُرْسَلین: ایہ کتاب سید نعمت اللہ جزیرےی (۱۰۵۰-۱۱۱۲ق) دی تالیف اے۔ ایہ شیعہ روایات وچ مذکور ہونے والے انبیا دے حالات زندگی اُتے مشتمل اے ۔مصنف نے کتاب دے مقدمے وچ تعداد انبیاء، انہاں وچ مشترک پائی جانے والی اشیا، اولوالعزم انبیا تے نبی تے امام دے درمیان فرق ورگی ابحاث ذکر کيتی نيں۔ ایہ کتاب عربی بولی وچ لکھی گئی تے فارسی بولی وچ «داستان پیامبران یا قصہہای قرآن از آدم توں خاتم» دے ناں توں ترجمہ ہو کے طبع ہوئی۔
- قصص الانبیا راوندی؛ ایہ کتاب قطب الدین راوندی دی تالیف اے ۔مصنف نے اس کتاب وچ ترتیب زمانی دے لحاظ توں انبیا دے حالات ذکر کيتے نيں۔
- تنزیہ الانبیاء و الائمۃ: سید مرتضی(۳۵۵ـ۴۳۶ق.) نے اسنوں انبیا دی عصمت دے اثبات دے لئی عربی بولی وچ تالیف کيتا۔ مصنف اس کتاب وچ انبیا نوں ہر قسم دی خطا، گناہ صغیرہ تے کبیرہ توں معصوم سمجھدا اے۔[۸۳]
- وقایع السنین و الاعوام: سید عبدالحسین خاتونآبادی(متوفا ۱۱۰۵ق) دی تالیف اے۔ کتاب تن حصےآں اُتے مشتمل اے ۔پہلا حصہ انبیا دی تریخ توں متعلق اے ۔اس حصے وچ مصنف نے انبیا دے اسما، طول عمر تے بعض انبیا دے احوال ذکر کيتے جدوں کہ ہور دو حصےآں وچ رسول اللہ دے زمانے وچ رونما ہونے والے واقعات بیان کيتے نيں۔ وقائع السنین دے ناں توں فارسی بولی وچ ترجمہ ہوئی اے۔
- لطائف قصص الأنبياء علیہمالسلام: سہل بن عبداللہ تستری (متوفا ۲۳۸ق) دا اثر اے ۔اس کتاب وچ آیات و روایات دی روشنی وچ پیغمبراں دی زندگی دے متعلق نکات بیان ہوئے نيں۔
- حیات القلوب: علامہ مجلسی(متوفا۱۱۱۰ق) دی تالیف اے ۔اس وچ انبیا تے انہاں دے جانشیناں دے حالات زندگی بیان ہوئے نيں۔ مجلسی نے اس کتاب وچ نبوت عامہ، خلافت امام علی(ع)، وجوب وجود امام، امام دے منصوب ہونے تے عصمت دی ابحاث وی ذکر کيتی نيں۔
اسی طرح اہل سنت علما وچ توں قصص الأنبياء المسمی عرائس المجالس، تالیف احمد بن محمد ثعلبی؛ قصص الانبیاء،ابن کثیر تے قصص الانبیاء اثر ابواسحاق نیشابوری وی قابل ذکر نيں۔
حوالے
[سودھو]- ↑ طریحی، مجمع البحرین، ۱۳٧۵ش، ج۱، ص۳٧۵.
- ↑ مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ۱۳۶۸ش، ج۱۲، ص۵۵.
- ↑ طوسی، التبیان، داراحیاء التراث العربی، ج۲، ص۴۵۹.
- ↑ مفید، عدم سہو النبی، ۱۴۱۳ق، ص۲۹و۳۰؛ سید مرتضی، تنزیہ الأنبیاء، ۱۳۸٧ش، ص۳۴.
- ↑ مفید، عدم سہو النبی، ۱۴۱۳ق، ص۲۹و۳۰؛ سید مرتضی، تنزیہ الأنبیاء، ۱۳۸٧ش، ص۳۴.
- ↑ دیکھو: سورہ قصص، آیہ ۱۶؛ سورہ انبیاء، آیہ۸٧؛ سورہ طہ، آیہ۱۲۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونہ، ۱۳٧۴ش، ج۱۶، ص۴۲، ۴۳.
- ↑ طباطبایی، المیزان،۱۴۱٧ق، ج۱۴، ص۳۱۵.
- ↑ طبرسی، مجمعالبیان، ۱۳٧۲، ج٧، ص۵۶؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونہ، ۱۳٧۴ش، ج۱۳، ص۳۲۳.
- ↑ صدوق، من لا یحضرہ الفقیہ، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۳۶۰.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱٧ق، ج۲، ص۱۴۴.
- ↑ دیکھو: صدوق، الخصال، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۲۴؛ صدوق، معانی الاخبار، ۱۴۰۳ق، ص۳۳۳؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰٧ق، ج۱۱، ص۳۲، ج٧۴، ص٧۱.
- ↑ طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق، ص۳۹٧؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰٧ق، ج۱۱، ص۳۱.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰٧ق، ج۱۱، ص۶۰.
- ↑ مفید، الاختصاص، ۱۴۱۳ق، ص۲۶۳؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰٧ق، ج۱۶، ص۳۵۲.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰٧ق، ج۱۱، ۳۱.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰٧ق، ج۱۱، ص۳۲.
- ↑ سورہ احزاب، آیہ۴۰.
- ↑ سورہ نساء، آیہ۱۶۴.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱٧ق، ج۲، ص۱۴۱.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱٧ق، ج۱۴، ص۶۳.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱٧ق، ج۲، ص۳۱۳.
- ↑ صدوق، الخصال، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۲۴.
- ↑ قطب راوندی، قصص الانبیاء، ۱۴۰۹ق، ص۲۵۴۱-۲۴۲.
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۴، ص۱۶۳.
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۳، ص۴۴۸.
- ↑ قطب راوندی، قصص النبیاء، ۱۴۰۹ق، ص۲۳۸.
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۳، ص۴۴۸.
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۴، ص۱۵۶.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۴، ص۳٧۳؛ قطب راوندی، قصص الانبیاء،۱۴۰۹ق، ص۲۲۴.
- ↑ دیکھو: طوسی، التبیان، دار احیا التراث العربی، ج٧، ص۸۲.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۴، ص۴۴۸-۴۵۱.
- ↑ فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۴۹۵.
- ↑ سورہ مریم، آیہ۵۳.
- ↑ سورہ ہود، آیہ٧۴.
- ↑ صدوق، کمالالدین، ۱۳۹۵ق، ج۱، ص۲۵۴.
- ↑ طاہری آکردتی، یہودیت، ۱۳۹۰ش، ص۱٧۳.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱٧ق، ج۲، ص۱۴۱.
- ↑ Lua error in ماڈیول:Citation/CS1/Date_validation/ar at line 45: attempt to compare number with nil.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱٧ق، ج۲، ص۱۴۵.
- ↑ مفید، اوائل المقالات، ۱۴۱۳ق، ص۴۵.
- ↑ صدوق، الخصال، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۲۴؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰٧ق، ج۱۱، ص۳۲، ج٧۴، ص٧۱.
- ↑ کلینی، الکافی، ۱۴۰٧ق، ج۱، ص۱٧۶-۱٧٧.
- ↑ کلینی، الکافی، ۱۴۰٧ق، ج۱، ص۱٧۶-۱٧٧.
- ↑ Lua error in ماڈیول:Citation/CS1/Date_validation/ar at line 45: attempt to compare number with nil.
- ↑ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳٧۲ش، ج٧، ص۱۴۴.
- ↑ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳٧۲ش، ج٧، ص۱۴۴-۱۴۵.
- ↑ سورہ بقرہ، آیہ۱۲۴.
- ↑ بحرانی، البرہان، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۳۲۳.
- ↑ سورہ انبیاء، آیات ۶۹ توں ٧۳.
- ↑ کلینی، الکافی، ۱۴۰٧ق، ج۱، ص۱٧۵.
- ↑ مفید، اوائل المقالات، ۱۴۱۳ق، ص۴۹-۵۰.
- ↑ صدوق، کمال الدین، ج۱، ص۲۵۴.
- ↑ سورہ اسراء، آیہ۵۵.
- ↑ سورہ حدید، آیہ۲٧.
- ↑ سورہ شوری، آیہ٧.
- ↑ سورہ اعلیٰ، آیہ۱۹.
- ↑ صدوق، الخصال، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۲۴.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱٧ق، ج۲، ص۱۴۱.
- ↑ صدوق، عیون اخبار الرضا، ۱۳٧۸ق، ج۲، ص۸۰.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱٧ق، ج۲، ص۱۴۱.
- ↑ سورہ نساء، آیہ۱۶۳.
- ↑ صدوق، الخصال، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۲۴.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱٧ق، ج۲، ص۱۴۱.
- ↑ مفید، النکت الاعتقادیہ، ۱۴۱۳ق، ص۳۵.
- ↑ سورہ اعراف، آیہ٧۳.
- ↑ سورہ انبیاء، آیہ۶۹.
- ↑ سورہ بقرہ، آیہ۲۶۰.
- ↑ سورہ شاعر، آیہ۳۲.
- ↑ سورہ بقرہ آیہ۶۰.
- ↑ سورہ شاعر، آیہ۶۳.
- ↑ سورہ اعراف: آیہ۱۰۸؛ سورہ طہ، آیہ۲۲؛ سورہ شاعر، آیہ۳۳؛ سورہ نمل، آیہ۱۲؛ سورہ قصص، آیہ۳۲.
- ↑ سورہ آل عمران، آیہ۴۹؛ سورہ مائدہ، آیہ۱۱۰.
- ↑ سورہ طور، آیہ ۳۴.
- ↑ سورہ قمر، آیہ۱.
- ↑ ابن جوزی، المنتظم، ۱۴۱۲ق، ج۱۵، ص۱۲۹.
- ↑ طیب، اطیب البیان، ۱۳٧۸ش، ج۱، ص۴۲.
- ↑ تہانوی، موسوعۃ کشاف اصطلاحات، مکتبہ لبنان، ج۱، ص۱۴۱.
- ↑ جعفری، تفسیر کوثر، ۱۳٧٧ش، ج۳، ص۳۰۰.
- ↑ ابن کثیر، البدایہ و النہایہ، ۱۴۰٧ق، ج۲، ص۲۶۸؛ یعقوبی، تریخ الیعقوبی، دارصادر، ج۲، ص۸.
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۱-۱۵.
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۵-۲۴.
- ↑ سید مرتضی، تنزیہ الأنبیاء، ۱۳۸٧ش، ص۳۴.
- ↑ اسماعیل بن حزقیل بنی اسرائیل دے پیغمبراں وچوں نيں۔ علامہ طباطبایی معتقد اے کہ منظور قرآن از اسماعیل در آیہ «واذكُر فِى الكِتبِ اِسمعيلَ اِنَّہُ كانَ صادِقَ الوَعدِ و كانَ رَسولاً نَبيـّا» (سورہ مریم، آیہ۵۴)، دی آیت وچ اسماعیل بن حزقیل مراد نيں۔(طباطبایی، المیزان، ۱۴۱٧ق، ج۱۴، ص۶۳).
- ↑ اساں بعض انبیا نوں بعض اُتے فضیلت دتی اے
- ↑ بھانويں قرآن نے تورات دے حضرت موسی اُتے نازل ہونے دی تصریح نئيں کيتی اے لیکن تورات دے نزول نوں خدا دی طرف توں نازل کردہ کہیا اے۔ (سورہ مائدہ، آیہ۴۴) ہور حضرت موسی اُتے نزول الواح دی تائید کيتی اے۔(سورہ اعراف، آیہ۱۵۴) بعض مفسری ن دے مطابق الواح ہی تورات اے۔ (طباطبایی، المیزان، ۱۴۱٧ق، ج۸، ص۲۵۰).
- ↑ اس نے تواڈے لئے اوہی دین مقرر کيتا اے جس دا اس نے نوح(ع) نوں حکم دتا سی تے جو اساں بذریعۂ وحی آپ(ص) دی طرف بھیجیا اے تے جس دا اساں ابراہیم(ع)، موسیٰ(ع) تے عیسیٰ(ع) نوں حکم دتا تھا...
مآخذ
[سودھو]- ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی، المنتظم فی تریخ الامم و الملوک، تحقیق: محمد عبدالقادر عطا و مصطفیٰ عبدالقادر عطا، بیروت، دار الکتب العلمیہ، ۱۴۱۲ق/۱۹۹۲م.
- بحرانی، سید ہاشم، البرہان فی تفسیر القرآن، تہران، بنیاد بعثت، ۱۴۱۶ق.
- تہانوی، محمدعلی بن علی، موسوعۃ کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم، تحقیق: علی فرید دحروج، بیروت، مکتبۃ لبنان ناشرون، بیتا.
- جعفری، یعقوب، تفسیر کوثر، قم، ہجرت، ۱۳٧٧ش.
- سید مرتضی علم الہدی، تنزیہ الأنبیاء و الأئمہ، تحقیق: فارس حسون کریم، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۰ش/۱۴۲۲ق.
- صدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمۃ، تصحیح: علیاکبر غفاری، تہران، اسلامیہ، ۱۳۹۵ق.
- صدوق، محمد بن علی، الخصال، تصحیح: علیاکبر غفاری، قم، جامعہ مدرسین، ۱۳۶۲ش.
- صدوق، محمد بن علی، عیون اخبار الرضا علیہالسلام، تصحیح: مہدی لاجوردی، تہران، نشر جہان، ۱۳٧۸ق.
- صدوق، محمد بن علی، معانی الاخبار، تصحیح: علیاکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی وابستہ بہ جامعہ مدرسین حوزہ علمیہ قم، ۱۴۰۳ق.
- صدوق، محمد بن علی، من لا یحضرہ الفقیہ، تصحیح: علیاکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی وابستہ بہ جامعہ مدرسین حوزہ علمیہ قم، ۱۴۱۳ق.
- طاہری آکردتی، محمدحسین، یہودیت، مرکز بین المللی ترجمہ و نشر المصطفیٰ(ص)، ۱۳۹۰ش/۱۴۳۲ق.
- طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی جامعہ مدرسین حوزہ علمیہ قم، ۱۴۱٧ق.
- طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تہران، ناصرخسرو، ۱۳٧۲ش.
- طریحی، فخرالدین بن محمد، مجمع البحرین، تصحیح: احمد حسینی اشکوری، تہران، مرتضوی، ۱۳٧۵ش.
- طوسی، محمد بن حسن، الامالی، تصحیح: مؤسسۃ البعثہ، قم، دار الثقافہ، ۱۴۱۴ق.
- طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، تحقیق: احمد قصیر عاملی، بیروت، دار احیا التراث العربی، بیتا.
- طیب، سید عبدالحسین، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، تہران، اسلام، ۱۳٧۸ش.
- فخر رازی، محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۲۰ق.
- قطب راوندی، سعید بن ہبۃ اللہ، قصص الانبیاء، تصحیح: غلامرضا عرفانیان یزدی، مشہد، مرکز پژوہشہای اسلامی، ۱۴۰۹ق.
- کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تصحیح: علیاکبر غفاری و محمد آخوندی، تہران، دار الکتب الإسلامیۃ، ۱۴۰٧ق.
- مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق.
- مصباح یزدی، محمدتقی، راہ و راہنماشناسی، بازنگری: مصطفیٰ کریمی، قم، انتشارات مؤسسہ آموزشی و پژوہشی امام خمینی، ۱۳۹۳ش.
- مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تہران، وزارت فرہنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۶۸ش.
- مفید، محمد بن محمد، الاختصاص، تصحیح: علیاکبر غفاری و محمود محزمی زرندی، قم، المؤتمر العالمی لالفیۃ الشیخ المفید، ۱۴۱۳ق.
- مفید، محمد بن محمد، النکت الاعتقادیہ، قم، المؤتمر العالمی للشیخ المفید، ۱۴۱۳ق.
- مفید، محمد بن محمد، اوائل المقالات فی المذاہب و المختارات، قم، المؤتمر العالمی للشیخ المفید، ۱۴۱۳ق.
- مفید، محمد بن محمد، عدم سہو النبی، قم، المؤتمر العالمی للشیخ المفید، ۱۴۱۳ق.
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونہ، تہران، دار الکتب الإسلامیۃ، ۱۳٧۴ش.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||