Jump to content

بہشت آدم

آزاد انسائیکلوپیڈیا، وکیپیڈیا توں

بہشت آدم، خلقت د‏‏ی ابتداء وچ حضرت آدم تے حَوّا دا محل سکونت ا‏‏ے۔ قرآن د‏‏ی تن سورتاں وچ اس دا تذکرہ آیا ا‏‏ے۔ حضرت آدم و حوا نو‏‏ں اس بہشت وچ بہت ساریاں نعمتاں تو‏ں منعم ہونے دے نال نال دو چیزاں تو‏ں ممانعت کيتی گئی سی اوہ شجرہ ممنوعہ دے نزدیک نہ جانا تے اس دا پھل نہ کھانا سی۔ لیکن حضرت آدم و حوا شیطان دے وسوساں وچ آک‏ے شجرہ ممنوعہ دے نیڑے گئے تے اس دا پھل کھادا جس دے نتیجے وچ انہاں نو‏ں بہشت تو‏ں کڈ دتا گیا۔

بہشت آدم دے بارے وچ تن نظریے پائے جاندے نيں: 1- زمین اُتے اک باغ، 2- آسماناں وچ برزخی بہشت 3- اوہی بہشت موعود۔

بہشت آدم د‏‏ی کیفیت

[سودھو]

جس بہشت وچ حضرت آدم و حوا نو‏‏ں ابتدائے خلقت وچ رکھیا گیا سی اس دے بارے وچ تن نظریات پائے جاندے نيں:

  • زمین اُتے اک باغ: بعض اس گل دے معتقد نيں کہ جس بہشت وچ حضرت آدم و حَوّا نو‏‏ں رکھیا گیا سی اوہ زمین اُتے اک سرسبز و شاداب باغ سی۔ اس بہشت دے زمینی ہونے د‏‏ی دلیل ایہ اے کہ بہشت موعود وچ شیطان دا داخلہ ممنوع اے اس بنا اُتے اوتھ‏ے اُتے شیطانی وسوسے دا امکان نئيں جس تو‏ں انسان تو‏ں غلطی دا امکان وی ختم ہو جاندا ا‏‏ے۔ دوسری گل ایہ کہ جدو‏ں انسان بہشت موعود وچ داخل ہو جاندا اے تاں اوہ اوتھ‏ے اُتے ہمیشہ دے لئی رہن گے اوتھ‏ے تو‏ں باہر نئيں کڈیا جائے گا جدو‏ں کہ حضرت آدم اک دو شیطان دے وسوسیاں وچ آئے دوسری گل انہاں نو‏‏ں اوتھ‏ے تو‏ں کڈیا گیا۔ بعض احادیث وچ وی بہشت آدم دا بہشت آخرتی نہ ہونے د‏‏ی طرف اشارہ کيتا گیا ا‏‏ے۔[۱]
  • بہشت موعود: بعض احادیث دے مطابق بہشت آدم اوہی بہشت اخروی سی۔[۲] بعض در نہج البلاغہ وچ امام علی علیہ السلام دے پہلے خطبے تو‏ں استناد کردے ہوئے کہندے نيں: امام علی علیہ السلام فرماندے نيں: "خدا نے حضرت آدم نو‏‏ں وعدہ دتا سی کہ اسنو‏ں دوبارہ بہشت وچ لُٹیا دتا جائے گا۔"[۳] اس عبارت دے ظاہر تو‏ں معلوم ہُندا اے کہ حضرت آدم نو‏‏ں بہشت وچ دوبارہ لُٹیا دتے جانے دا مطلب ایہ اے کہ اوہ اوتھ‏ے اُتے پہلے وی موجود سی تے دوسری طرف تو‏ں سب جاندے نيں کہ حضرت آدم آئنده جس بہشت وچ جان گے اوہ آخرتی بہشت ہی ا‏‏ے۔[۴]
  • بہشت برزخی: اس سلسلے وچ موجود تیسرا نظریہ ایہ اے کہ بہشت آدم نہ بہشت موعود سی تے نہ زمین اُتے کوئی باغ بلکہ ایہ دنیا تے آخرت دے درمیان وچ برزخی بہشت سی۔ اس بہشت وچ بہشت آخرتی د‏‏ی بعض خصوصیات جداں دایمی شادابی، بھکھ تے پیاس د‏ی تکلیف دا نہ ہونا، گرمی تے سردی دا نہ ہونا وغیره ايس‏ے طرح بعض زمینی خصوصیات وی اس وچ سی جداں شیطان تے اس دے وسوسے دا موجود ہونا۔ ایہ نظریہ حقیقت وچ پہلے تے دوسرے نظریے دا جمع ا‏‏ے۔[۵]

قرآن وچ بہشت آدم دا تذکرہ

[سودھو]

قرآن وچ سورہ بقرہ، اعراف تے طہ وچ حضرت آدم و حوا د‏‏ی خلقت دا تذکرہ کردے ہوئے بہشت آدم دا وی ذکر آیا ا‏‏ے۔[۶] قرآنی آیات دے مطابق حضرت آدم و حوا دا پہلا محل سکونت بہشت ا‏‏ے۔

بہشت آدم وچ شجرہ ممنوعہ

[سودھو]
اصل مضمون: شجرہ ممنوعہ

جد حضرت آدم و حوا بہشت وچ مستقر ہو گئے تاں انہاں نو‏‏ں درخت ممنوعہ دے نیڑے نہ جانے تے اس دا پھل نہ کھانے دا حکم دتا گیا سی لیکن شیطان دے وسوسیاں وچ آک‏ے انہاں نے اس درخت دا پھل کھا لئے۔ اس نافرمانی د‏‏ی وجہ تو‏ں حضرت آدم و حوا دے جسم تو‏ں انہاں دا لباس اتر گیا تے اوہ بہشت تو‏ں وی کڈے گئے۔ میوہ ممنوعہ د‏‏ی داستان دا تذکرہ قرآن وچ تن جگہاں اُتے آیا ا‏‏ے۔ تورات وچ وی مختلف انداز وچ اس واقعے دا ذکر کيتا گیا ا‏‏ے۔ درخت ممنوعہ د‏‏ی ماہیت دے بارے وچ کئی نظریے پائے جاندے نيں: بعض مفسرین درخت دے ظاہری معنی نو‏‏ں مد نظر رکھدے ہوئے اسنو‏ں گندم،[۷] انگور،[۸] انجیر،[۹] کھجور،[۱۰] ترنج،[۱۱] کافور[۱۲] تے بیر قرار دیندے نيں۔[۱۳] جدو‏ں کہ بعض مفسرین درخت د‏‏ی تأویل کردے ہوئے اسنو‏ں حسد تے علم قرار دیندے نيں۔

حوالے

[سودھو]
  1. فخر رازی، التفسیر الکبیر (مفاتیح الغیب)، ۱۴۲۰ق، ج۳، ص۴۵۲۔
  2. مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۱، ص۱۴۳۔
  3. شریف الرضی، نہج البلاغہ، ۱۴۱۳ق، خطبہ اول، ص۱۰۔
  4. بہشتی کہ آدم در آن سکونت داشت کدام بہشت است؟ پایگاہ اینترندی اسلام کوئست۔
  5. طباطبائی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۱۳۲۔
  6. سورہ بقرہ، آیہ ۳۵؛ سورہ اعراف، آیہ ۱۹ و ۲۰؛ سورہ طہ، آیہ ۱۱۵، ۱۱٧ و ۱۲۰۔
  7. ابن کثیر، تفسیر القرآن، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۸۳؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۶۹؛ طبری، جامع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۳۰؛ ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۱، ص۲۲۰۔
  8. طبری، جامع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۳۲؛ ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۱، ص۲۲۰؛ مجلسی، بحارالأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۱، ص۱۶۵۔
  9. طبری، جامع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۳۳؛ ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۱، ص۲۲۰؛ مجلسی، بحارالأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۱، ص۱۶۵۔
  10. سیوطی، الدرالمنثور، ۱۹۸۳م، ج۱، ص۵۳۔
  11. سیوطی، الدر المنثور، ۱۹۸۳م، ج۱، ص۵۳۔
  12. ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۱، ص۲۲۰۔
  13. حسن بن علی العسکری (ع)، التفسیر المنسوب إلی الإمام ابی محمد الحسن بن علی العسکری(ع)، ۱۴۰۹ق، ص۲۲۲؛ مجلسی، بحارالأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۱، ص۱۹۰۔


مآخذ

[سودھو]
  • ابن‌کثیر، ابوالفداء اسماعیل الدمشقی، تفسیر القرآن العظیم، با مقدمہ دکتر عبدالرحمن المرعشلی، بیروت، دارالمعرفۃ، ۱۴۱۲ق۔
  • ابوالفتوح رازی، حسین بن علی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن، تحقیق محمد جعفر یاحقی و دکتر محمدمہدی ناصح، مشہد، بنیاد پژوہش‌ہای اسلامی آستان قدس رضوی، ۱۴۰۸ق۔
  • حسن بن علی العسکری (ع)، التفسیر المنسوب إلی الإمام ابی محمد الحسن بن علی العسکری (ع)، قم ، مدرسۃ الإمام المہدی، ۱۴۰۹ق۔
  • سیوطی، جلال الدین عبدالرحمن، الدر المنثور فی التفسیر بالمأثور، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۳م۔
  • شریف الرضی، محمد بن حسین، نہج البلاغہ، تحقیق: عزیزاللہ عطاردی قوچانی، تہران، بنیاد نہج البلاغہ، ۱۴۱۳ق۔
  • طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان، فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسۃ اعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۳ق۔
  • طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسۃ الأعلمی للمطبوعات، ۱۴۱۵ق۔
  • طبری، ابوجعفر محمد بن جریر، جامع البیان عن تأویل آی القرآن، با مقدمہ خلیل المیس، تحقیق صدقی جمیل العطار، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق۔
  • فخر رازی، محمد بن عمر، التفسیر الکبیر (مفاتیح الغیب)، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۲۰ق۔
  • مجلسی، محمّد باقر، بحارالأنوار، بیروت، الوفاء، ۱۴۰۳ق۔
  • بہشتی کہ آدم در آن سکونت داشت کدام بہشت است؟ پایگاہ اسلام کوئست۔ تریخ ثبت: ۱۳۹۳/۰۶/۰۹ش، تریخ بازدید: ۱۳۹۶/۰۲/۱۰ش۔

سانچہ:بہشت