ابو تراب
ابوتراب رسول خدا صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دی جانب توں امام علی ابن ابی طالب علیہ السلام نوں دتے جانے والے القاب وچوں اک لقب اے۔
ناں وجہ
[سودھو]تراب عربی بولی وچ خاک دے معنی وچ استعمال ہُندا اے۔ امام علی ابن ابی طالب نوں ابوتراب دا لقب دتے جانے وچ چند روایات مذکور ہوئیاں نيں:
پہلی روایت
[سودھو]عَبایَۃ بن رِبعی نے عبدالله بن عباس توں سوال کیا: رسول اللہ نے امام علی ابن ابی طالب نوں ابو تراب دا لقب کیوں دتا؟ عبدالله بن عباس نے جواب دتا: کیونجے رسول اللہ دے بعد اوہ صاحب زمین تے اہل زمین دے لئی حجت خدا اے تے ايسے دی وجہ توں زمین نوں بقا تے ايسے دے وجود توں زمین نوں سکون حاصل اے۔ تے ميں نے رسول اللہ توں سنیا انہاں نے فرمایا:قیامت دے روز کافر شیعہ دی منزلت ،کرامت تے جزا نوں دیکھے گا کہ جسنوں خدا نے علی دے شیعہ دے لئی قرار دتا ہوئے گا تے اوہ حسرت توں کہے گا: "یا لَیتَنْی کنْتُ تُرّابیا" یعنی کاش وچ علی دے شیعاں وچ ہُندا۔ایہ "وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَالَيْتَنِي كُنْتُ تُرَابًا" (40) [النبأ: 40][۱] دی طرف اشارہ اے ۔[۲]
دوسری روایت
[سودھو]سکتواری[۳] کہندا اے : سب توں پہلے جس شخص نوں ابو تراب دی کنیت توں پکاریا گیا اوہ امام علی ابن ابی طالب دی ذات گرامی اے ۔رسول اللہ نے ایہ کنیت علی نوں اسوقت دتی جدوں اوہ خاک اُتے سو رہے سن تے انہاں دا پہلو خاک آلودہ سی۔ رسول اللہ نے لطف و مہربانی توں علی توں فرمایا:ابو تراب! اٹھو۔ایہ انکا محبوب ترین لقب شمار ہُندا اے ۔اس دے بعد نفس محمدی دی برکت توں ایہ کرامت علی توں مخصوص ہو گئی تے تراب قیامت تک دے لئی اسنوں اس ہر چیز توں آگاہ کردتی اے جو اس اُتے رونما ہُندا۔ اس راز جلی نوں سمجھو۔[۴]
تیسری روایت
[سودھو]رسول اللہ ہجرت دے دوسرے سال جمادی اولیٰ دے نصف وچ ابو سفیان دی سرپرستی وچ شام دی طرف قریش دے جانے والے کاروان دی تعقیب وچ عشیرہ نامی جگہ تک اس دے پِچھے گئے لیکن کاروان دا کوئی ناں و نشان نئيں پایا ۔ ایتھے اُتے اک روز رسول خدا امام علی ابن ابی طالب تے عمار دے سرہانے آئے تاں دیکھیا کہ اوہ سوئے نيں تے علی دے چہرے اُتے مٹی پئی ہوئی اے ۔آپ ص نے نرمی و ملائمت توں انہاں نوں بیدار کيتا تے علی توں مخاطب ہوئے:اے ابو تراب اٹھو۔کیہ تسيں نئيں چاہندے کہ وچ توانوں روئے زمین اُتے شقی ترین شخص دی خبر داں ۔انہاں وچوں اک احیمر (قدار بن سالف دا لقب اے ) جس نے حضرت صالح دے ناقہ دی کونجاں کٹی سن تے دوسرا اوہ اے جو اپنی تلوار دے وار توں تواڈے محاسن نوں سرخ کرے گا۔[۵]
اس دے بعد علی اصحاب وچ ابو تراب مشہور ہو گئے۔اس کنیت نوں امام علی ابن ابی طالب بہت پسند کردے سن کیونجے نبی اکرم (ص) نے اس توں انہاں نوں پکاریا سی ۔[۶][۷]
اس بنا اُتے ابو تراب دا ترجمہ خاک دا باپ کرنا زیادہ دقیق نئيں بلکہ بہتر اے خاک آلود ترجمہ کيتا جائے۔
ابو تراب تے بنو امیہ دا زمانہ
[سودھو]بنو امیہ دے زمانے وچ منبراں توں امام علی ابن ابی طالب نوں دشنام دینے دی تبلیغ شروع ہو گئی تے ابو تراب نوں آپ دی تحقیر دے لئی استعمال کيتے جانے لگا۔روایت وچ آیا اے :
- سہل بن سعد نوں کہیا گیا حاکم مدینہ دا ارادہ اے کہ توانوں علی نوں گالیاں دینے دے لئی طلب کرے تے توانوں گالیاں دینے اُتے اکسائے ۔پس سہل نے کہیا: اسنوں کِداں سب کراں؟ اسنوں کہیا:ابو تراب کہہ کے سب کرو۔اس نے جواب وچ کہیا:خدا دی قسم! ایہ لفظ تاں رسول اللہ نے اس دے لئی مخصوص کيتا سی۔ فیر ہور کہیا: خدا دی قسم! ابو تراب اس دے لئی سب توں بہتر اسم شمار ہُندا اے ۔[۸]
جابر بن یزید جُعْفی نے کہیا ميں نے امام سجاد علیہ السلام توں بنی امیہ تے انہاں دے پیروکاراں دی شکایت کیتی تے کہیا۔ میرے مولا! اوہ ساڈے مولا تے آقا اُتے کھلے عام منبراں، میناراں ،بازاراں، گلی کوچےآں وچ لعنت کردے نيں تے انہاں توں بیزاری دا اعلان کردے نيں یہانتک کہ مسجد النبی وچ اکٹھے ہو کے لعنت کردے نيں کوئی اک ایسا نئيں اے جو انہاں نوں منع کرے یا انہاں نوں روکے تے اظہار ناراحتی کرے۔اگر کوئی اک انہاں نوں منع کردا اے تاں اوہ سب اس اُتے حملہ آور ہُندے نيں تے کہندے نيں ایہ رافضی تے ابو ترابی اے ۔اسنوں پھڑ کر اپنے فرمانروا دے پاس لیجاندے نيں تے کہندے نيں :اس نے ابو تراب نوں نیکی توں یاد کيتا اے اسنوں ماردے پیٹتے نيں زندانی کردے نيں تے فیر اسنوں قتل کردے نيں۔[۹]
حوالے
[سودھو]- ↑ کاش وچ خاک ہُندا۔
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ج۳۵، ص۵۱؛ صدوق، علل الشرائع، ج۱، ص۱۵۶.
- ↑ سکتواری بسنوی، محاضرة الأوائل، ص81.
- ↑ امینی، الغدیر، ج۶، ص۳۳٧ – ۳۳۸.
- ↑ ابن اثیر، الکامل فی التریخ، ج۱، ص۵۲۲؛ ابن شہر آشوب، مناقب، ج۳، ص۱۳۳.
- ↑ بَلاذُری، أنساب الأشراف، ج۲، ص:۸۹ (چاپ زکار، ج۲، ص:۳۴۳).
- ↑ ناظم زاده، مظہر ولایت، ص۳۸.
- ↑ امین، اعیان الشیعہ، ج۲، ص۱۰۱.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ج۴، ص۱۰.
مآخذ
[سودھو]- ابن اثیر، الکامل فی التریخ.
- ابن شہر آشوب، مناقب.
- امین، سید محسن، اعیان الشیعہ، بیروت،دار التعارف للمطبوعات، ۱۴۱۸ ه ق، چاپ پنجم، تحقیق سید حسن امین.
- بَلاذُری، احمد بن یحیی بن جابر، کتاب جمل من انساب الأشراف، تحقیق سہیل زکار و ریاض زرکلی، بیروت،دار الفکر، ط الأولی، ۱۴۱٧/۱۹۹۶.
- امینی، عبدالحسین، الغدیر.
- سكتواري بسنوي، علاء الدين علي دده، محاضرة الأوائل ومسامرة الأواخر.دار الکتاب العربی بیروت لبنان۔طبعہ ثانیہ1978م۔
- صدوق، علل الشرائع.
- صدوق، معانی الاخبار.
- مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار.
- ناظم زاده، سید اصغر، مظہر ولایت.
|