غلام حسین ندیم
| غلام حسین ندیم | |
|---|---|
| جم |
|
| وفات |
|
ترمیم  | |
بابا غلام حسین ندیم قادری اک پاکستانی پنجابی شاعر تے پنجابی سیوک نیں۔ اوہناں دا تعلق پنجاب، پاکستان دی تحصیل سمندری توں اے۔ اوہناں دی کتاب عُمروں لمے روگ شائع ہوئی اے جو اوہناں دی شاعری دا مجموعہ اے۔
لِکھت
[سودھو]- عُمروں لمے روگ (شعری کتاب)
نمونہ کلام
[سودھو]اُٹھ شاہ حسَینّا
[سودھو]
اُٹھ شاہ حُسَینّا ویکھ لَے اسِیں بدلی بَیٹّھے پعھیس
ساڈی جِن٘د نماݨی کُوکدی اساں رُݪ گئے وِچ پردیس
ساڈّا ہَر دَم جی کُرلاون٘دا، ساڈّی نِیر وگاوے اَکّھ
اساں جِیوُندی جانّے مَرگئے، ساڈّا مادھو ہویا وَکھ
سانُوں سَپّ سمے دا ڈَنّگدا، سانُوں پَل پَل چَڑھدا زَِہر
ساڈّے ان٘در بیلّے خَوف دے، ساڈّے جن٘گݪ بَݨ گئے شَِہر
اساں شَوہ غماں وِچ ڈُبدے، ساڈی رُڑھ گئی ناؤ پتوار
ساڈّے بولّݨ تے پابندِیاں، ساڈّے سِر لٹکے تلوار
اساں نَینّاں دے کُھوہ گیڑ کے کِیتی وتّر دَِل دی پَعھوں
ایہ بن٘جّر رہی نمانڑی، سانُوں سجّݨ تیری سَون٘ھ
اساں اُتّوں شان٘ت جاپدے، ساڈّے ان٘در لگّی جَن٘گ
سانُوں چُپ چپِیتّا ویکھ کے، پئے آکّھݨ لوک ملَن٘گ
اساں کُھبھے غَم دے کھوبّھڑے، ساڈّے لمّے ہوگئے کیس
پا تاݨے باݨے سوچدے، اساں بُݨدے رہ٘ندے کھیس
ہُݨ چھیتی بوہڑِیں بُلّھیا، ساڈّی سُولی ٹن٘گّی جان
تینُوں واسطہ شاہ عنایت دا، نہ توڑِیں ساڈّا ماݨ
اساں پیرِیں پالئے کُعھن٘گرُو، ساڈّی پاوے جِن٘د تعھمال
ساڈّی جان لباں تے اپّڑی، ہُݨ چھیتی مُکھ وِکھاݪ
ساڈّے سَِر تے سُورج ہاڑھ دا، ساڈّے ان٘در سِیت سیال
بَݨ چھاں ہُݨ چیتّر رُکھ دی، ساڈّے ان٘در بھان٘بّڑ باݪ
اساں مَچّ مچایا عِشق دا، ساڈا لُوسّیا اِک اِک لُوں
اساں خُود نُوں پُعھلّے سانوݪا، اساں ہَر دَم جپیا تُوں
سانُوں چِنتا چِخا چڑھاون٘دی، ساڈّے تِڑکݨ لگّے ہَڈّ
پَھڑ لیکّھاں برچھی دُکھ دی ساڈّے سِینّے دِتّی گَڈّ
اساں تُعھر تُوں دُکھڑے چعھاگدے ساڈّے لیکِھیں لِکھیا سوگ
ساڈّی واٹ لمیری دُکھ دی، ساڈّے عُمروں لمّے روگ
ساڈّے ویہڑے پُھوہڑی دُکھ دی، ساڈّا رو رو چویا نُور
ایہ اَوکّڑ ساڈّی ٹاݪ دے، تیرا جِیوے شہر قصُور
آ ویکھ سُخن دیا وارثا، تیرے جن٘ڈیالے دی خَیر
اَجّ پُتّر بولی ماں دے پئے ماں ناݪ رکّھݨ وَیر
اَجّ ہِیر تیری پئی سَِہکدی، اَجّ کَیدّو چڑھیا رَن٘گ
اَجّ تخت ہزارے ٹَعھے گئے، اَجّ اُجّڑیا تیرا چَعھن٘گ
اَجّ بیلّے ہو گئے سُن٘جڑے، اَج سُکّیا ویکھ چنھاں
اَجّ پِھرن آزُردہ ران٘جّھڑے، اَجّ کھیڑے کَردے چاء
اَج ٹُٹّی ون٘جݪی پرِیت دی، اَجّ مُکّے سُکّھ دے گِیت
بَݨ جوگی دَر دَر ٹوݪھیا، سانُوں کوئی نہ مِݪیا مِیت
اساں اکّھر موتّی روݪدے، اساں دَر دَر لاؤن٘دے واج
کوئی لبّھے ہِیر سیالّڑی جیہڑی رن٘گے اپݨا داج
ساڈے ہَتھ پیالّا زَِہر دا، اساں ویلّے دے سقراط
اساں کَھن٘ڈّ بݨائِیے کھار نُوں ساڈّی جَگّ توں وکّھری بات
اُٹھ جاگ فرِیدّا سُتّیا ہُݨ کَر کوئی تدبِیر
جِن٘د ہِجر کرِیڑے پَھسّ کے اَجّ ہو گئی لِیر و لِیر
سانُوں جوبݨ رُتّے ویکھ کے سَبھ آکھݨ بابا لوگ
کِس کھوہیا ساڈّا جوبݨا سانُوں لگّا کیہا روگ
اساں پِیڑاں دا وَن٘ج پاݪیا سانُوں دُکّھاں چاڑھی پاݨ
سانُوں غَم دا پین٘جّا پِن٘جدا ساڈّے تُمبّے اُڈدے جاݨ
اساں بِیجّے رُکھ انار دے سانُوں لبّھے تُمّے کَوڑ
اساں مرن دیہاڑ اُڈِیکدے ساڈّی وَدھدی جاوے سَوڑ
ساڈّے سِر تے رُکھ بلَور دے ساڈّی تُعھپّوں گَِہری چھاں
ساڈّے تمبُو ساڑے سُورجے ساڈّی لُوسّے تعھرتی ماں
ساڈّی اُجڑی حالت ویکھ کے پا رَِحمت دی اِک چعھات
ساڈّے سِر توں انّھی رات نُوں ہُݨ کَر سائِیاں شبرات
ہُݨ آ باہو سُلطانّیا سانُوں درداں لیا لتاڑ
اَج توڑ زنجِیری دُکھ دی، اَجّ "ہُو" دا نعرہ مار
سانُوں الف بݨا دے پیاریا ساڈی مُک جائے ب دی لوڑ
مَنّ مُشکے بُوٹّی عِشق دی سَبھ نِکݪے دَِل دی کَوڑ
اِتّھے تِڑدے سَبھ ایمان تے اِتّھے اُڈدی عِشق دی تُعھوڑ
جو عِشق سلامت مَن٘گدا پَھڑ اُس نُوں لَین٘دے نُوڑ
ساڈّا تاݪُو جاوے سُکّدا، ساڈّی وَدھدی جاوے پیاس
بَݨ بدݪ ساوݨ ماہ دا ساڈّی پُوری کَر دے آس
اساں اپݨی قبرے آپ ہی لئے لہُو دے دِیوے باݪ
اساں بے بُریاں دے شَِہر وِچ ایہ کِیتا نواں کمال
سائِیں دمڑی شاہ دیا پیاریا تیرا جِیوے سَیف ملُوک
ساڈّے دِیدے ترسݨ دِید نُوں ساڈّے دَِل چوں اُٹھدی ہُوک
سانُوں گُڑھتی دے دے سُخن دی ساڈّی کَر دے صاف زبان
سانُوں بُکّل وِچ لپیٹ کے ہُݨ بخشو عِلم گیان
اساں راتِیں اُٹھ اُٹھ پِٹدے ساڈّے کاݪجے پَے گئی سوج
اساں چَھم چَھم رون٘دے پیاریا سانُوں ہَر دَم تیری کھوج
اساں مَوہرا پِیتا سَچ دا ساڈّے نِیلّے ہو گئے بُلّھ
اساں رَِہ گئے کلّم کلّڑے ساڈّا وَیری ہویا کُلّ
ساڈّے نَینِیں نِین٘دّر رُس کے جا پُہن٘چی کیہڑے دیس
ہر راتِیں چھوِیاں ماردے سانُوں لیف سرہاݨے کھیس
آ کوٹ مِٹھن دیا والّیا، لَے جَبھدے ساڈی سار
ہِک تِکھڑا نَین نوکِیلڑا ساڈّے دل تِھیں ہویا پار
سانُوں چڑھیا تَیئیا ہِجر دا ساڈّا کَر لَے کوئی توڑ
سانُوں بِرہݨ جوکّاں لگِیاں ساڈّا لِتّا لہُو نچوڑ
اساں اپݨے ہی گَݪ لَگ کے نِتّ پائِیے سَو سَو وَین
ساڈی آ قِسمت نُوں چِمبڑی اِک پُعھکّھاں ماری ڈَیݨ
ایہنُوں کِیلّو منتر پُھوک کے ایہنُوں کڈّھو دیسّوں دُور
ایہ پِچھݪ پَیری اَوتری اِتّھے بَݨ بَݨ بیٹّھے حُور
اَج پے گیا کاݪ پریت دا، اَج نفرت کیتا زور
کر تتّا لوگّڑ پریم دا ساڈّے جُثّے کرو ٹکور
ساڈّی سوچ نُوں پَین٘دیاں دن٘دݪاں ساڈّے چَل چَل ہَف گئے ساہ
نِتّ پھن٘دّے بُݨ بُݨ سُخن دے اساں خُود نُوں دین٘دے پھاہ
سانُوں ویلّا پَچّھ لگاون٘دا اُتّے کعھڑِیاں پاوݨ لُوݨ
دن راتّاں مَچّھ مرِیلڑے سانُوں غَم دی دلدل تُعھوݨ
سانُوں لَڑدے ٹُھون٘ہیں یاد دے، ساڈّا جُثّہ نِیلّو نِیل
سانُوں کُوڑے کُوڑا آکھدے، کِیہ دئِیے اساں دلِیل
آ تلون٘ڈی دے بادشاہ گُرُو نانک جی مہاراج
تُوں لاڈلا بولی ماں دا تیری جَگّ تے رَِہݨی واج
لَے فَیض فرِید کبِیر تُوں کِیتا اُلفت دا پرچار
تُوں نفرت دے وِچ ڈُبدے کئی بیڑے کِیتے پار
تُوں ماݨ ودھایا پُرش دا تُوں ون٘ڈیا اَت پیار
پا سَچ دی چھانݨی پاپ چوں تُوں لِتا پُݨ نتار
تیرا وسے گُرُو دوالّڑا تیرا اُچّا ہووے ناں
دَِن راتِیں سِیسّاں دیون٘دی تینُوں نانک بولّی ماں
آ شِو کمارا پیاریا مَن٘گ ماں بولّی دی خَیر
اساں ٹُر پئے تیری راہ تے اساں نپّی تیری پَیڑ
تُوں چھوٹی عُمرے پیاریا کِیتا عُمروں وَدھ کمال
تُوں ماں بولّی دا بُوٹڑا لیا لہو اپݨے ناݪ پاݪ
تُوں پعھنّے پِیڑ پراگّڑے تُوں پِیتی کعھوݪ رسَون٘ت
تیرا لِکھیا گا نہ کَڈھدے کئی سُر دے شاہ کلَون٘ت
پا چھاپّاں چھلّے پَین٘کھڑا لا ٹِکّا نَتّھ پازیب
تُوں ورت کے لفظ انوکّھڑے پعھری ماں بولّی دی جیبھ
تُساں سَبھ سُچجّے سُچڑے رَݪ پیش کرو فریاد
رب ماں بولّی دا اُجّڑیا کَعھر فیر کرے آباد
چَلّ چَھڈّ ندِیمّے قادری! ہُݨ کَر دے پُر کلام
تُوں سیوک بولّی ماں دا تیرا جَگّ تے رَِہݨا نام
(بابا غلام حسین ندیم)